PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 5

Boekje heet Storm in mijn hoofd en is geschreven door Arwin Wels. Zijn zoon heeft het Syndroom van Asperger en ADHD
Het mooiste gedicht vind ik persoonlijk deze:
Twijfel
4 november 2006

Uit: Storm in mijn hoofd

Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is

Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?

Is het niet gewoon een fase?
Of de leeftijd of zoiets?
Zijn we wel verstandig bezig?
Of mankeert hij misschien niets?

Ik weet wel dat hij anders is
Maar mijn hart wil er niet aan
Hoe zeker ik het soms ook weet
De twijfel blijft bestaan

quote:

Op maandag 16 juni 2008 19:12 schreef Keukenprinsesje het volgende:
Boekje heet Storm in mijn hoofd en is geschreven door Arwin Wels. Zijn zoon heeft het Syndroom van Asperger en ADHD
Het mooiste gedicht vind ik persoonlijk deze:
Twijfel
4 november 2006

Uit: Storm in mijn hoofd

Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is

Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?

Is het niet gewoon een fase?
Of de leeftijd of zoiets?
Zijn we wel verstandig bezig?
Of mankeert hij misschien niets?

Ik weet wel dat hij anders is
Maar mijn hart wil er niet aan
Hoe zeker ik het soms ook weet
De twijfel blijft bestaan

Aanvulling:
Hij heeft een eigen website, daar staat ook meer informatie over het boekje op.

Leuke gedichten. Boekje kost maar 7,50. Misschien moet ik die ook eens gaan bestellen.

Hebben jullie dit ook (Asperger hier): Heel graag de waarheid willen vertellen. Ik hecht enorm veel waarde aan de waardheid. Wat mij betreft is de waarheid belangerijker dan je eigen gevoelens en de gevoelens van andere mensen. Ik kan zelf ook heel makkelijk gevoelens kwetsen door gewoon de zeggen wat ik vind en denk... maar dus ook zeggen waar het op staat. Dat is natuurlijk typisch autisme door dingen te zeggen die je beter niet moet zeggen want dan kwets je mensen. Maar het verschil bij mij is dat ik prima weet wanneer ik iemand wel en niet zou kwetsen met wat ik zeg. Maar des ondanks zou ik wel willen aandringen op wat ik vind en denk... dus ook al weet ik dat ik iemand zou kwetsen, wil ik toch de waarheid vertellen. De waarheid over welke onderwerp dan ook.

Voor de rest geen problemen om m'n mond te houden en om zelfs te liegen... maar op een gegeven moment is de waarheid toch het belangerijkste wat er is.

Ik vind het zelf ook enorm irritant als mensen dingen zeggen die totaal niet kloppen... bijv. als ze mij een complimentje geven, het niet bedoelen en het gewoon zeggen om vriendelijk te zijn. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, je kan bijv. iemand een compliment geven om een conversatie te beginnen... maar ik vind dat andere mensen ook de waardheid kunnen/moeten vertellen. De waarheid ervaar ik als erg verfrissend. Het is bijna een obsessie.

Misschein weet je wel of je iemand kwetst, maar realiseer je je neit hoe hard die waarheid aan kan komen.
Ik heb zelf geen Asperger, onze zoon wel.
Ik hecht ook veel waarde aan de waarheid, maar ben er wel subtiel in dat te uiten. Als iemand heel erg blij ergens mee is en mijn mening vraagt, dan hangt het er vanaf hoeveel waardie diegene aan mijn mening hecht. Soms zeg ik de waarheid, maar meestal geef ik er een dusdanige draai aan dat ik hun plezier dan niet bederf, maar toch niet lieg...bijvoorbeeld....het is helemaal jouw " ding" he, of....past goed bij jou...of...ik ben echt blij voor je...
Ga ik met iemand winkelen en ze vragen mijn mening en het staat echt niet, dan zeg ik dat wel bijvoorbeeld...gewoon om ze te behoeden voor een miskoop...

quote:

Op dinsdag 17 juni 2008 22:20 schreef Keukenprinsesje het volgende:
Misschein weet je wel of je iemand kwetst, maar realiseer je je neit hoe hard die waarheid aan kan komen.

Nee, dat weet ik dan misschien niet. Ik vind dat mensen open moeten kunnen staan voor kritiek enzo, en ik denk bij mezelf dat ook al voel je je gekwetst dat je waarheid moet kunnen waarderen... of zoiets.

Maar ik kan wel begrijpen dat sommige mensen nu eenmaal gevoelig zijn dan kan ik daar wel enigzins rekening mee houden.

quote:

Op dinsdag 17 juni 2008 22:57 schreef Troel het volgende:

[..]

Het stomme is: ik ben er heel goed in een ander precies te vertellen wat ik vind, maar als iemand anders zo ongezouten zijn mening over mij geeft

Dat heb ik ook. Kritiek geven isveel makkelijker dan kritiek ontvangen. Dit heb ik ook als ik een compliment krijg dan weet ik mijzelf geen houding te geven. Want ik vind het vanzelfsprekend dat je iets doet bijvoorbeeld.
Hebben meer mensen dit dat ze zichzelf geen houding kunnen geven als ze een compliment krijgen?

Ja ik weet ook totaal niet hoe ik moet reageren als ik een compliment krijgen. Vooral hele grote complimenten (die krijg ik wel vaak omdat ik wel wat talent heb op sommige gebieden).

Zo van: "Oooohhh wat goed!" Of "Jeetje wat MOOI! Goed hoor!" en dan ik zo van uhhh ja... .

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 21:24 schreef Ruzbeh het volgende:
Ja ik weet ook totaal niet hoe ik moet reageren als ik een compliment krijgen. Vooral hele grote complimenten (die krijg ik wel vaak omdat ik wel wat talent heb op sommige gebieden).

Zo van: "Oooohhh wat goed!" Of "Jeetje wat MOOI! Goed hoor!" en dan ik zo van uhhh ja... .

Geen last van, ik ben gewoon goed

Ik lees altijd wel mee hier en ook in het ADD topic. Soms herken ik er zoveel in en soms gaat alles goed en dan denk ik, 'het valt wel mee, je bent gewoon normaal'. En nu heb ik een nieuwe baan en heb ik in m'n proeftijd alweer een klacht van een klant gehad over mijn gedrag. Naar mijn idee heb ik helemaal niets bijzonders gezegd of gedaan, maar ja. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, bij m'n vorige werkgever had ik dit soort dingen ook vaak. Daar compenseerde ik dat door mijn ervaring en capaciteiten op andere gebieden, maar nu ik in m'n proeftijd zit en ik verder weinig 'extra' taken heb waarmee ik kan laten zien wat ik kan, knijp ik 'm toch wel een beetje. Ik had hier helemaal geen rekening mee gehouden. Ik ben ook als de dood dat er nog meer klachten komen in de rest van m'n proeftijd. Ik hoor ook vaak van mensen dat ik chagrijnig kijk terwijl ik dat niet ben, zelfs als ik probeer vrolijk te kijken. Mijn intonatie is niet altijd correct, waardoor dingen soms heel rot overkomen terwijl ik dat niet bedoel, en ik wéét van m'n studie dat ik taal soms te letterlijk neem, daar kreeg ik namelijk ook nogal eens commentaar op. Dat zijn dan van die kleine dingen waardoor ik denk dat er misschien toch wel iets mis is. Maar dan denk ik, iedereen herkent vast wel iets van autisme in zichzelf en ik functioneer toch goed? Ik heb een huis, ik heb een baan, ik heb een relatie, ik heb een fatsoenlijke opleiding. En zelfs als ik niet normaal zou zijn, zou het dan helpen om een diagnose van het een of ander te hebben? Word ik daardoor vriendelijker? Kan ik daardoor beter gezichten en gezichtsuitdrukkingen herkennen? Pfff... Ik ben weer helemaal van slag door dat voorval, ik zit er nu al drie dagen constant mee in m'n hoofd.

Vandaag meegedaan aan een onderzoek aan de Radboud Universiteit "Redeneringspatronen bij autisten" en daar moest ik b.v. 36 plaatjes met ogen bekijken en dan uit 4 antwoorden die bij elk plaatje stonden kiezen wat de uitdrukking was. Ja, natuuurrrllijk snapte ik dat NIET Maar ik mocht ook gokken al heb ik dat niet gedaan.

Mensen met autisme hoeven natuurlijk niet 'niet normaal' te zijn. Mensen met autisme kunnen prima normaal overkomen... en als ik sommige dingen lees zoals:

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 22:08 schreef Maeghan het volgende:
Ik lees altijd wel mee hier en ook in het ADD topic. Soms herken ik er zoveel in en soms gaat alles goed en dan denk ik, 'het valt wel mee, je bent gewoon normaal'. En nu heb ik een nieuwe baan en heb ik in m'n proeftijd alweer een klacht van een klant gehad over mijn gedrag. Naar mijn idee heb ik helemaal niets bijzonders gezegd of gedaan, maar ja. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, bij m'n vorige werkgever had ik dit soort dingen ook vaak. Daar compenseerde ik dat door mijn ervaring en capaciteiten op andere gebieden, maar nu ik in m'n proeftijd zit en ik verder weinig 'extra' taken heb waarmee ik kan laten zien wat ik kan, knijp ik 'm toch wel een beetje. Ik had hier helemaal geen rekening mee gehouden. Ik ben ook als de dood dat er nog meer klachten komen in de rest van m'n proeftijd. Ik hoor ook vaak van mensen dat ik chagrijnig kijk terwijl ik dat niet ben, zelfs als ik probeer vrolijk te kijken. Mijn intonatie is niet altijd correct, waardoor dingen soms heel rot overkomen terwijl ik dat niet bedoel, en ik wéét van m'n studie dat ik taal soms te letterlijk neem, daar kreeg ik namelijk ook nogal eens commentaar op. Dat zijn dan van die kleine dingen waardoor ik denk dat er misschien toch wel iets mis is. Maar dan denk ik, iedereen herkent vast wel iets van autisme in zichzelf en ik functioneer toch goed? Ik heb een huis, ik heb een baan, ik heb een relatie, ik heb een fatsoenlijke opleiding. En zelfs als ik niet normaal zou zijn, zou het dan helpen om een diagnose van het een of ander te hebben? Word ik daardoor vriendelijker? Kan ik daardoor beter gezichten en gezichtsuitdrukkingen herkennen? Pfff... Ik ben weer helemaal van slag door dat voorval, ik zit er nu al drie dagen constant mee in m'n hoofd.

Klinkt wat mij betreft typische autisme... kan wel asperger zijn of PDD-NOS maar ik kan natuurlijk niet doen alsof ik jouw een diagnose geef met alleen een paar dingen die je verteld. Sommige mensen zijn autistisch maar kunnen toch vrij goed functioneren in de maatschappij. Er zijn namelijk heel veel mensen die niet eens weten dat ze autistisch zijn.

Ik heb ook wel eens meegemaakt dat er iemand tegen mij zo van "Wat kijk je chagerijnig" met een vrolijk, vriendelijk gezicht... en toen dacht ik... ik ben helemaal niet chagerijnig en ik probeer juist een beetje vrolijk over te komen. Maar die persoon bedoelde het helemaal niet zo, en die zei dat dus met sarcasme en zei dat eigelijk alleen maar om met mij een gesprek te beginnen ofzo (persoon in kwestie was ik redelijk bevriend mee). Daar was ik later achtergekomen. En wat jij nu zegt is eigelijk precies hetzelfde.

quote:

Maar dan denk ik, iedereen herkent vast wel iets van autisme in zichzelf

Zo ver ik weet niet hoor.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 22:23 schreef Ruzbeh het volgende:
Mensen met autisme hoeven natuurlijk niet 'niet normaal' te zijn. Mensen met autisme kunnen prima normaal overkomen... en als ik sommige dingen lees zoals:

Dat bedoelde ik ook niet, maar ik bedoelde 'anders dan de maatschappij verwacht' zeg maar, niet als in 'gek' of 'overduidelijk afwijkend'.

Tja, weet je, als ik bijv. dat stuk op Wikipedia lees dan herken ik daar heel veel van. Misschien wel 70 tot 90%. Maar dan denk ik, het is allemaal niet zo érg, dus dan valt het vast wel mee. En ik kan me niet voorstellen dat niet iedereen wel iets herkent in die dingen, maar goed. Dat heb ik ook in het ADD-topic, dan denk ik 'dat heeft iedereen toch wel een beetje?'.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 22:32 schreef Maeghan het volgende:
Tja, weet je, als ik bijv. dat stuk op Wikipedia lees dan herken ik daar heel veel van. Misschien wel 70 tot 90%. Maar dan denk ik, het is allemaal niet zo érg, dus dan valt het vast wel mee.

Hoeft ook niet erg te zijn. Zou je het erg vinden om te weten dat je echt autistisch zou zijn dan?

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 22:39 schreef Ruzbeh het volgende:

[..]

Hoeft ook niet erg te zijn. Zou je het erg vinden om te weten dat je echt autistisch zou zijn dan?

Weet ik niet.
Ergens vind ik gewoon dat het niet zou moeten. Ik vind mezelf in sommige opzichten namelijk dingen 'beter' doen dan anderen. Waar mijn docent vertalen vond dat ik te letterlijk vertaalde, vond ik gewoon dat hij ongelijk had en dat hij zelf niet kon vertalen. Dit heb ik heel sterk met samengestelde woorden, danis het een samenstelling van X + Y en dan moet je me niet gaan vertellen dat het stiekem Z is, want dat vind ik dus helemaal niet. Verder kan ik heel boos worden als mensen dingen anders opvatten dan ik ze zeg. Als ik iets zeg, dan bedoel ik dat, en niet iets anders. Voor andere mensen is dat blijkbaar raar, maar ik vind juist dat het eigenlijk zo zou moeten.

Als ik dan een tijdje nergens last van heb (qua conflicten met klanten of zo), dan ben ik er niet zo mee bezig. Maar als het dan weer eens fout gaat denk ik soms dat het misschien toch wel wijs is om er iets mee te doen. Aan de ene kant denk ik, ik wil geen etiketje en wat heb ik eraan? Aan de andere kant, als je een etiketje hebt is het wel makkelijker uitleggen hoe iets werkt, kan ik misschien nog iets leren van mensen met hetzelfde etiketje en misschien dat ik voor mezelf ook iets meer rust zou hebben. Dat er een verklaring is voor waarom sommige dingen mij gewoon niet lukken en waarom ik soms in paniek raak van hele kleine dingen en vaak onenigheid heb met mensen terwijl ik iets juist goed bedoel.

Maar ik ben ook heel perfectionistisch en toegeven dat ik bijvoorbeeld autistisch zou zijn (even los van of het zo is en welke vorm dan), voelt ook als een 'fout'.

Perfectionisme is toevallig ook iets autistisch. Als je alleen perfectionistisch bent hoef je niet gelijk autistisch te zijn maar je verteld al die dingen en dan zeg je nog ook eens dat je perfectionistisch bent...

Ik ben ook erg perfectionistisch op sommige dingen maar gelukkig weet ik wanneer ik overdrijf.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 22:51 schreef Maeghan het volgende:
Verder kan ik heel boos worden als mensen dingen anders opvatten dan ik ze zeg. Als ik iets zeg, dan bedoel ik dat, en niet iets anders. Voor andere mensen is dat blijkbaar raar, maar ik vind juist dat het eigenlijk zo zou moeten.

Oei, dit herken ik ook heel goed. Dat soort gebrek aan tolerantie (boos worden)... ben ik eigelijk ook wel met je eens, ook al komt het door autisme. Het is gewoon stom als mensen dingen zeggen en dat niet bedoelen ofzo... slaat gewoon nergens op.

quote:

Op dinsdag 17 juni 2008 21:26 schreef Ruzbeh het volgende:
Hebben jullie dit ook (Asperger hier): Heel graag de waarheid willen vertellen. Ik hecht enorm veel waarde aan de waardheid. Wat mij betreft is de waarheid belangerijker dan je eigen gevoelens en de gevoelens van andere mensen. Ik kan zelf ook heel makkelijk gevoelens kwetsen door gewoon de zeggen wat ik vind en denk... maar dus ook zeggen waar het op staat. Dat is natuurlijk typisch autisme door dingen te zeggen die je beter niet moet zeggen want dan kwets je mensen. Maar het verschil bij mij is dat ik prima weet wanneer ik iemand wel en niet zou kwetsen met wat ik zeg. Maar des ondanks zou ik wel willen aandringen op wat ik vind en denk... dus ook al weet ik dat ik iemand zou kwetsen, wil ik toch de waarheid vertellen. De waarheid over welke onderwerp dan ook.

Voor de rest geen problemen om m'n mond te houden en om zelfs te liegen... maar op een gegeven moment is de waarheid toch het belangerijkste wat er is.

Ik vind het zelf ook enorm irritant als mensen dingen zeggen die totaal niet kloppen... bijv. als ze mij een complimentje geven, het niet bedoelen en het gewoon zeggen om vriendelijk te zijn. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, je kan bijv. iemand een compliment geven om een conversatie te beginnen... maar ik vind dat andere mensen ook de waardheid kunnen/moeten vertellen. De waarheid ervaar ik als erg verfrissend. Het is bijna een obsessie.

Klinkt bijzonder bekend. Op die momenten vertel ik in al mijn onschuld hoe het volgens mij zit en schop daarmee ongenadig hard tegen de schenen van anderen + mijn eigen positie (want de meeste mensen kunnen absoluut niet tegen iemand die ze de waarheid vertelt; zeker niet als het klopt )
Heeft me ook al heel wat moeilijke momenten opgeleverd of relaties doen bekoelen

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:08 schreef Stupendous76 het volgende:
Heeft me ook al heel wat moeilijke momenten opgeleverd of relaties doen bekoelen

Je zou het denk ik ook wel als een pluspunt zien in relaties... je kan gewoon eerlijk zijn tegen je partner en niet moeilijk doen zoals sommige mensen ( ).

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:03 schreef Ruzbeh het volgende:
Perfectionisme is toevallig ook iets autistisch. Als je alleen perfectionistisch bent hoef je niet gelijk autistisch te zijn maar je verteld al die dingen en dan zeg je nog ook eens dat je perfectionistisch bent...

Ik ben ook erg perfectionistisch op sommige dingen maar gelukkig weet ik wanneer ik overdrijf.

Ik ook hoor, alleen helpen doet dat meestal niet.

Ik kan me enorm schuldig en slecht voelen over kleine dingen. Van de week bijv. omdat er kalkaanslag op de badkamertegels zit. Die hoort daar niet en ik hoor te zorgen dat het huis schoon is. Dat er niemand doodgaat omdat ik een beetje aanslag in de badkamer heb doet er niet toe. En dan sta ik dus 's ochtends voor m'n werk met een wondersponsje onder de douche Eigenlijk zou ik het liefst een schoonmaakschema opstellen zoals ze dat in bedrijven hebben, zo van "dagelijks dit, dat wekelijks en op zaterdag eens in de vier weken dat erbij". Maar hoewel de gedachte regelmatig in m'n hoofd zit, weet ik mezelf tot nu toe te bedwingen. Ook omdat ik me zou schamen naar m'n vriend toe en omdat ik er niet aan toe wil geven omdat het niet 'normaal' is en ik zonder ook zou moeten kunnen functioneren. Alleen in de praktijk krijg ik m'n huishouden nooit rond, tenzij ik een week vakantie neem.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 22:23 schreef Ruzbeh het volgende:
Mensen met autisme hoeven natuurlijk niet 'niet normaal' te zijn. Mensen met autisme kunnen prima normaal overkomen... en als ik sommige dingen lees zoals:
[..]

Klinkt wat mij betreft typische autisme... kan wel asperger zijn of PDD-NOS maar ik kan natuurlijk niet doen alsof ik jouw een diagnose geef met alleen een paar dingen die je verteld. Sommige mensen zijn autistisch maar kunnen toch vrij goed functioneren in de maatschappij. Er zijn namelijk heel veel mensen die niet eens weten dat ze autistisch zijn.

_{Ik heb ook wel eens meegemaakt dat er iemand tegen mij zo van "Wat kijk je chagerijnig" met een vrolijk, vriendelijk gezicht... en toen dacht ik... ik ben helemaal niet chagerijnig en ik probeer juist een beetje vrolijk over te komen. Maar die persoon bedoelde het helemaal niet zo, en die zei dat dus met sarcasme en zei dat eigelijk alleen maar om met mij een gesprek te beginnen ofzo (persoon in kwestie was ik redelijk bevriend mee). Daar was ik later achtergekomen. En wat jij nu zegt is eigelijk precies hetzelfde.}
[..]

Zo ver ik weet niet hoor.

Ik vermoed dat je eerste alinea en je laatste alinea bij elkaar horen: autisten die niet weten dat ze autistisch zijn en autisten die dat wel weten. Die laatste groep gaat meestal uiteindelijk zelf op zoek naar hulp, ik denk dat deze ook iets intelligenter zijn (ze merken immers zelf de verschillen op en gaan daarmee op onderzoek uit)

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:10 schreef Ruzbeh het volgende:

[..]

Je zou het denk ik ook wel als een pluspunt zien in relaties... je kan gewoon eerlijk zijn tegen je partner en niet moeilijk doen zoals sommige mensen ( ).

Hangt ook af van hoe je het brengt; op dat gebied moet ik nog wel het een en ander leren (al gaat dat gelukkig snel genoeg)
Maar ik ben geen uitzondering wat dat betreft, ook ik word niet graag belerend toegesproken

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:11 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ik ook hoor, alleen helpen doet dat meestal niet.

Ik kan me enorm schuldig en slecht voelen over kleine dingen. Van de week bijv. omdat er kalkaanslag op de badkamertegels zit. Die hoort daar niet en ik hoor te zorgen dat het huis schoon is. Dat er niemand doodgaat omdat ik een beetje aanslag in de badkamer heb doet er niet toe. En dan sta ik dus 's ochtends voor m'n werk met een wondersponsje onder de douche Eigenlijk zou ik het liefst een schoonmaakschema opstellen zoals ze dat in bedrijven hebben, zo van "dagelijks dit, dat wekelijks en op zaterdag eens in de vier weken dat erbij". Maar hoewel de gedachte regelmatig in m'n hoofd zit, weet ik mezelf tot nu toe te bedwingen. Ook omdat ik me zou schamen naar m'n vriend toe en omdat ik er niet aan toe wil geven omdat het niet 'normaal' is en ik zonder ook zou moeten kunnen functioneren. Alleen in de praktijk krijg ik m'n huishouden nooit rond, tenzij ik een week vakantie neem.

Dat is wel apart, je bewust zijn van je eigen tempo en 'tekortkomingen' (in jouw ogen dan)
Echter zal je zelf hier mee verder moeten gaan, zelf uitzoeken wat voor jou 'autisme' is en daarna , als je vermoed dat je daar onder valt, besluiten of je ook de diagnose-molen door wil (via huisarts/riagg/etc)

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:11 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ik ook hoor, alleen helpen doet dat meestal niet.

Ik kan me enorm schuldig en slecht voelen over kleine dingen. Van de week bijv. omdat er kalkaanslag op de badkamertegels zit. Die hoort daar niet en ik hoor te zorgen dat het huis schoon is. Dat er niemand doodgaat omdat ik een beetje aanslag in de badkamer heb doet er niet toe. En dan sta ik dus 's ochtends voor m'n werk met een wondersponsje onder de douche Eigenlijk zou ik het liefst een schoonmaakschema opstellen zoals ze dat in bedrijven hebben, zo van "dagelijks dit, dat wekelijks en op zaterdag eens in de vier weken dat erbij". Maar hoewel de gedachte regelmatig in m'n hoofd zit, weet ik mezelf tot nu toe te bedwingen. Ook omdat ik me zou schamen naar m'n vriend toe en omdat ik er niet aan toe wil geven omdat het niet 'normaal' is en ik zonder ook zou moeten kunnen functioneren. Alleen in de praktijk krijg ik m'n huishouden nooit rond, tenzij ik een week vakantie neem.

Zo'n schoonmaakschema is volgens mijn prima normaal hoor. Sommige mensen met autisme kunnen beter functioneren als ze weten wat ze precies moeten doen en als dat duidelijk op papier staat. Daar heb ik gelukkig geen last van, al heb ik wel last van het feit dat ik bepaalde dingen wil doen en dat ik soms me daartoe niet kan dwingen (dit is inclusief 'leuke' dingen zoals het spelen van een bepaald videospel ).

Ik weet overigens pas een jaar en een paar maanden dat ik autistisch ben. Ik ben nu 20. Vroeger ging het heel erg moeilijk op school enzo... en met een sociale leven. Als ik vanaf m'n geboorte wist dat ik autistisch was dan was mijn leven veel makkelijker geweest... maar goed, dat is allemaal verleden tijd. Ik ben nu gewoon blij dat ik weet dat ik autistisch ben en ook hulp krijg.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:21 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Dat is wel apart, je bewust zijn van je eigen tempo en 'tekortkomingen' (in jouw ogen dan)
Echter zal je zelf hier mee verder moeten gaan, zelf uitzoeken wat voor jou 'autisme' is en daarna , als je vermoed dat je daar onder valt, besluiten of je ook de diagnose-molen door wil (via huisarts/riagg/etc)

Ik analyseer altijd alles, inclusief mezelf. Ik weet ook al heel lang dat ik moeite heb met sociale situaties en ben al heel lang geleden begonnen met het actief bestuderen van andere mensen in sociale situaties. Dit omdat ik ook van familie en vrienden te horen kreeg dat ze me egocentrisch vonden, onbeschoft, etc. en ik er bijvoorbeeld op gewezen werd dat het wel netjes was om een hand te geven, waar ik zelf niet bij stilgestaan had op dat moment. Alleen heb ik dat altijd geweten aan het feit dat ik als kind geen vrienden had, eigenlijk pas halverwege de puberteit begon dat een beetje, maar echte vrienden heb ik pas vanaf m'n 16e. Ben van mijn 12e tot mijn 18e depressief geweest en heb vanaf m'n 13e tot m'n 21e een eetstoornis gehad. Daardoor moest ik ook wel gaan analyseren hoe dit kwam en wat ik er zelf aan kon doen, maar ik heb ook heel erg veel gelezen over depressies, angsten, paniekaanvallen, eenzaamheid en alle gedachtegangen en behoeften die daarachter kunnen zitten en over wat als 'normaal' gezien wordt. Het is dus wel 'verworven inzicht' zeg maar. Alleen sinds ik toevallig in het ADD-topic kwam uit nieuwsgierigheid en daar dingen herkende en zo weer terecht kwam op het raakvlak met Asperger, heb ik gemerkt dat er ook andere dingen zijn (dus bijvoorbeeld taal letterlijk nemen), en nu denk ik dat er weleens een andere relatie kan zijn tussen al die dingen.

Het is moeilijk om de verschillen met andere mensen te negeren. Het zijn soms kleine dingen, waar ik vroeger niet echt over nadacht. Ik had als kind een motorische stoornis, moest daarvoor eigenlijk therapie volgen. Ik ben nog steeds niet elegant in m'n bewegingen en heb nog niet de motoriek om oliebollen te maken met een ijsbolletjestang. Ik kan gewoon niet zo snel achter elkaar knijpen, het lukt me niet. Nu moet ik op m'n werk artikelen prijzen met een prijstang, onmogelijk om niet te merken dat mijn collega's allemaal veel sneller werken. En dat ik in een week meer breuken maak dan zij in een maand, geloof ik. In een ander topic, over de musical Les Miserables heb ik geschreven dat ik het niet goed kon verstaan. Ik dacht nog dat ik misschien niet de enige was, dat het kwam door de harde muziek, maar ik heb verder niemand gehoord die het niet kon verstaan. Zelfs mijn vriend, voor wie Nederlands niet z'n moedertaal is (maar z'n 5e taal) verstond meer dan ik, dat is toch wel apart. Nu lees ik net op Wikipedia dat het filteren van geluid moeilijk kan zijn voor Aspergers...

Ik weet niet zo goed wat ik moet verwachten van de diagnosemolen. Daarnaast zie ik er tegenop om weer een labeltje te hebben waar artsen over door kunnen zeuren. Na de behandeling van mijn depressie werd ook opeens alles aan psychische klachten geweten door de huisarts. Ik ben bang dat er dan weer net zoiets gebeurt.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:11 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ik ook hoor, alleen helpen doet dat meestal niet.

Ik kan me enorm schuldig en slecht voelen over kleine dingen. Van de week bijv. omdat er kalkaanslag op de badkamertegels zit. Die hoort daar niet en ik hoor te zorgen dat het huis schoon is. Dat er niemand doodgaat omdat ik een beetje aanslag in de badkamer heb doet er niet toe. En dan sta ik dus 's ochtends voor m'n werk met een wondersponsje onder de douche Eigenlijk zou ik het liefst een schoonmaakschema opstellen zoals ze dat in bedrijven hebben, zo van "dagelijks dit, dat wekelijks en op zaterdag eens in de vier weken dat erbij". Maar hoewel de gedachte regelmatig in m'n hoofd zit, weet ik mezelf tot nu toe te bedwingen. Ook omdat ik me zou schamen naar m'n vriend toe en omdat ik er niet aan toe wil geven omdat het niet 'normaal' is en ik zonder ook zou moeten kunnen functioneren. Alleen in de praktijk krijg ik m'n huishouden nooit rond, tenzij ik een week vakantie neem.

Ik vind zo'n schema niet vreselijk bizar en als jou dat nou de mogelijkheid biedt om het huishouden wel rond te krijgen en rust in je hoofd oplevert, zou ik zeggen gewoon doen.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:37 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ik analyseer altijd alles, inclusief mezelf.

Dit herken ik ook volledig... ik denk over sommige dingen ook heel diep na enzo.

En dat over zo'n labeltje: Zo'n probleem is dat toch niet? Je kan beter weten wat je hebt. Toen ik te horen kreeg dat ik autisme had dacht ik bij mezelf... tja, nu weet ik tenminste wat ik heb. Als je weet dat je autistisch bent of wat dan ook hoe je natuurlijk niet iedereen dat te vertellen... alhoewel ik het niet erg zou vinden als mensen dat weten.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:43 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind zo'n schema niet vreselijk bizar en als jou dat nou de mogelijkheid biedt om het huishouden wel rond te krijgen en rust in je hoofd oplevert, zou ik zeggen gewoon doen.

Het voelt een beetje als toegeven aan iets fouts en ik ben ook bang dat daarmee helemaal het hek van de dam is. Ik wil gewoon die dingen kunnen zoals iedereen dat doet. Op dat soort momenten voel ik heel veel frustratie, omdat ik in sommige dingen veel beter ben dan anderen, dat ik bepaalde 'moeilijke' dingen wél kan, en dan denk ik, een simpele taak als het huishouden moet ik verdomme toch ook wel kunnen?

Het stomme is dat ik wel weet waar het in zit: ik kan geen overzicht houden van wat er moet gebeuren, soms maak ik dan even een lijstje op papier als ik bijv. moet schoonmaken voor een bepaald tijdstip (als we een dag weg zijn en ik dus een dag minder heb voor het huishouden, of als we visite krijgen). Maar meestal wil ik ook echt goed schoonmaken (eigenlijk altijd, maar ik kan me er met moeite bij neerleggen dat daar niet altijd tijd voor is). Dat doe ik dan in zekere zin heel systematisch: ik begin op een bepaald punt en werk vanaf daar strategisch de hele kamer door. Alleen dat kost zoveel tijd omdat ik dan dus alles doe (ook dingen als kunststof kozijnen reinigen, ramen zemen, bed met houtreiniger schoonmaken), dat ik het niet meer red. En uiteindelijk realiseer ik me dan dat ik er weer ingetrapt ben, dat ik weer een schone radiator heb en een schoon toiletmatje en dat m'n kunststof kozijnen er netjes uitzien van buiten, maar dat er nog steeds een afwas staat en dat de vloer in de woonkamer nog smerig is, etc. want de keuken is pas de laatste kamer als ik met de klok mee schoonmaak en vloeren doe ik altijd als laatste, want als je schoonmaakt valt het stof toch weer naar beneden. Volkomen logisch, in zekere zin. Daarnaast kun je dit volgens mij eigenlijk niet in een week doen, iedere week opnieuw, maar ergens vind ik toch dat ik dit moet kunnen doen, en ik begin dus vaak weer op dezelfde plek als de week ervoor om dan weer de keuken niet te halen. Gelukkig wast mijn vriend vaak af.

Maar goed, ik ga mezelf naar bed schoppen. Welterusten.

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:56 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Het voelt een beetje als toegeven aan iets fouts en ik ben ook bang dat daarmee helemaal het hek van de dam is. Ik wil gewoon die dingen kunnen zoals iedereen dat doet. Op dat soort momenten voel ik heel veel frustratie, omdat ik in sommige dingen veel beter ben dan anderen, dat ik bepaalde 'moeilijke' dingen wél kan, en dan denk ik, een simpele taak als het huishouden moet ik verdomme toch ook wel kunnen?

Maar je kunt de handelingen ook wel uitvoeren, je kunt alleen het overzicht niet bewaren en als je dat nou wel schematisch lukt? Als jij op die manier leert, er zijn meerdere wegen om hetzelfde doel te bereiken.

Stel je zit op de middelbare school en je moet woordjes stampen. De hele klas doet dat door de woordjes hardop voor zich op te zeggen. Jou lukt het op deze manier slechts in beperkte mate en je haalt een 4. Maar als je de woordjes op het bord schrijft en zo visualiseert, kun je ze wel allemaal onthouden en haal je een 10. Dan kies je toch zeker wel voor het laatste? Het doel heiligt de middelen en bovendien is er ook eigenlijk geen inherent waarde-oordeel aan de diverse middelen.

quote:

Het stomme is dat ik wel weet waar het in zit: ik kan geen overzicht houden van wat er moet gebeuren, soms maak ik dan even een lijstje op papier als ik bijv. moet schoonmaken voor een bepaald tijdstip (als we een dag weg zijn en ik dus een dag minder heb voor het huishouden, of als we visite krijgen). Maar meestal wil ik ook echt goed schoonmaken (eigenlijk altijd, maar ik kan me er met moeite bij neerleggen dat daar niet altijd tijd voor is). Dat doe ik dan in zekere zin heel systematisch: ik begin op een bepaald punt en werk vanaf daar strategisch de hele kamer door. Alleen dat kost zoveel tijd omdat ik dan dus alles doe (ook dingen als kunststof kozijnen reinigen, ramen zemen, bed met houtreiniger schoonmaken), dat ik het niet meer red. En uiteindelijk realiseer ik me dan dat ik er weer ingetrapt ben, dat ik weer een schone radiator heb en een schoon toiletmatje en dat m'n kunststof kozijnen er netjes uitzien van buiten, maar dat er nog steeds een afwas staat en dat de vloer in de woonkamer nog smerig is, etc. want de keuken is pas de laatste kamer als ik met de klok mee schoonmaak en vloeren doe ik altijd als laatste, want als je schoonmaakt valt het stof toch weer naar beneden. Volkomen logisch, in zekere zin. Daarnaast kun je dit volgens mij eigenlijk niet in een week doen, iedere week opnieuw, maar ergens vind ik toch dat ik dit moet kunnen doen, en ik begin dus vaak weer op dezelfde plek als de week ervoor om dan weer de keuken niet te halen. Gelukkig wast mijn vriend vaak af.

Maar goed, ik ga mezelf naar bed schoppen. Welterusten.

Hm, dus je struikelt over details en ziet het grote geheel niet meer?....

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:56 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Het voelt een beetje als toegeven aan iets fouts en ik ben ook bang dat daarmee helemaal het hek van de dam is. Ik wil gewoon die dingen kunnen zoals iedereen dat doet. Op dat soort momenten voel ik heel veel frustratie, omdat ik in sommige dingen veel beter ben dan anderen, dat ik bepaalde 'moeilijke' dingen wél kan, en dan denk ik, een simpele taak als het huishouden moet ik verdomme toch ook wel kunnen?

Het stomme is dat ik wel weet waar het in zit: ik kan geen overzicht houden van wat er moet gebeuren, soms maak ik dan even een lijstje op papier als ik bijv. moet schoonmaken voor een bepaald tijdstip (als we een dag weg zijn en ik dus een dag minder heb voor het huishouden, of als we visite krijgen). Maar meestal wil ik ook echt goed schoonmaken (eigenlijk altijd, maar ik kan me er met moeite bij neerleggen dat daar niet altijd tijd voor is). Dat doe ik dan in zekere zin heel systematisch: ik begin op een bepaald punt en werk vanaf daar strategisch de hele kamer door. Alleen dat kost zoveel tijd omdat ik dan dus alles doe (ook dingen als kunststof kozijnen reinigen, ramen zemen, bed met houtreiniger schoonmaken), dat ik het niet meer red. En uiteindelijk realiseer ik me dan dat ik er weer ingetrapt ben, dat ik weer een schone radiator heb en een schoon toiletmatje en dat m'n kunststof kozijnen er netjes uitzien van buiten, maar dat er nog steeds een afwas staat en dat de vloer in de woonkamer nog smerig is, etc. want de keuken is pas de laatste kamer als ik met de klok mee schoonmaak en vloeren doe ik altijd als laatste, want als je schoonmaakt valt het stof toch weer naar beneden. Volkomen logisch, in zekere zin. Daarnaast kun je dit volgens mij eigenlijk niet in een week doen, iedere week opnieuw, maar ergens vind ik toch dat ik dit moet kunnen doen, en ik begin dus vaak weer op dezelfde plek als de week ervoor om dan weer de keuken niet te halen. Gelukkig wast mijn vriend vaak af.

Maar goed, ik ga mezelf naar bed schoppen. Welterusten.

stap 1: doe het dan ook in 2 weken (tenzij de moddervlekken tot halverwege het plafond komen )

Mij werd redelijk vaak verweten te precies te zijn, te nauwkeurig. Dat heb ik nog steeds en ik loop er telkens mee tegen de lamp: projecten lopen vertraging op omdat ik op de details blijf hangen. De oplossing is redelijk simpel: f*ck de details. Dat is heel gemakkelijk gezegd, zeker als je een scherp verstand hebt, omdat je dan de consequenties overziet (als ik dat detail niet heb, gebeurd er staks dat; of in jouw geval: als ik eerst dat schoonmaak, dan wordt het daarna weer vuil omdat er misschien stof op valt) Ik ben er zelf nog niet achter hoe hier mee om te gaan, te meer omdat als je dan een keuze maakt, je jezelf gaat verwijten de verkeerde keuze gemaakt te hebben (waarna je alsnog de andere mogelijkheden gaat bekijken en daarmee weer in de details vast zit...)
Maar uiteindelijk kom je er wel

Welterusten

[ Bericht 3% gewijzigd door Stupendous76 op 20-06-2008 00:21:08 ]

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 00:10 schreef Xennia het volgende:

[..]

Maar je kunt de handelingen ook wel uitvoeren, je kunt alleen het overzicht niet bewaren en als je dat nou wel schematisch lukt? Als jij op die manier leert, er zijn meerdere wegen om hetzelfde doel te bereiken.

Stel je zit op de middelbare school en je moet woordjes stampen. De hele klas doet dat door de woordjes hardop voor zich op te zeggen. Jou lukt het op deze manier slechts in beperkte mate en je haalt een 4. Maar als je de woordjes op het bord schrijft en zo visualiseert, kun je ze wel allemaal onthouden en haal je een 10. Dan kies je toch zeker wel voor het laatste? Het doel heiligt de middelen en bovendien is er ook eigenlijk geen inherent waarde-oordeel aan de diverse middelen.

Helaas wordt er lang niet altijd op gelet dat sommigen het op een andere manier (veel) beter kunnen leren. De leraren niet omdat dat anders is dan ze al .. jaar doen en de leerlingen niet omdat (puberteit, onwil, etc)
Als al bekend is dat het op die andere manier beter gaat, vaak kom je daar pas naderhand achter (lees: jaren later)

quote:

[..]

Hm, dus je struikelt over details en ziet het grote geheel niet meer?....

Helemaal correct.

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 00:18 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Helaas wordt er lang niet altijd op gelet dat sommigen het op een andere manier (veel) beter kunnen leren. De leraren niet omdat dat anders is dan ze al .. jaar doen en de leerlingen niet omdat (puberteit, onwil, etc)
Als al bekend is dat het op die andere manier beter gaat, vaak kom je daar pas naderhand achter (lees: jaren later)
[..]

Helemaal correct.

Ja, maar ze zit nu niet meer op school en kan zelf keuzes maken die haar helpen het huishouden te organiseren

quote:

Op donderdag 19 juni 2008 23:24 schreef Ruzbeh het volgende:

al heb ik wel last van het feit dat ik bepaalde dingen wil doen en dat ik soms me daartoe niet kan dwingen (dit is inclusief 'leuke' dingen zoals het spelen van een bepaald videospel ).

Is dat iets wat wel vaker voorkomt bij autisten?, (er brand hier namelijk een lampje van herkenning).

Zover ik weet wel ja. Mensen met autisme vinden het moeilijk om die motor op te starten om dingen te ondernemen.

Dat heb ik ook wel vaak. Zeker als ik dingen wil doen (ondernemen) die ik eigenlijk normaal nooit doe. Dan denk ik altijd dat ze me erg vreemd vinden als ik ze toch ga doen. Meestal als ik ze toch ga doen, dan kijken ze eerst wel vreemd op.
Zeker mijn eigen familie. Die maken dan een opmerking van "ooh, dat had ik niet verwacht. " Maar uiteindeljik vinden ze het dan toch wel mooi dat ik nieuwe dingen probeer.

quote:

Op maandag 9 juni 2008 23:58 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind je wel een beetje verwend

Ik reageer ff wat laat. Maar laat ik het zo stellen

Lees eerst eens fatsoenlijk met wat ik bedoel. En oordeel dan maar

En dat moet jij zeggen, mevrouw de alles krijger. En is bevalt dat wereldje je wel

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 15:14 schreef Remexxy het volgende:

[..]

Ik reageer ff wat laat. Maar laat ik het zo stellen

Lees eerst eens fatsoenlijk met wat ik bedoel. En oordeel dan maar

En dat moet jij zeggen, mevrouw de alles krijger. En is bevalt dat wereldje je wel

Je vindt dat meisjes zo verwend zijn dat ze alleen maar voor aantrekkelijke mannen gaan. Jijzelf wilt ook geen lelijk meisje, ergo jij bent ook verwend. Wat begrijp ik hier verkeerd aan

En een alles krijger

De frustratie en onzekerheid druipen gewoon van mijn scherm af en het is dat wat je (mede) onaantrekkelijk maakt voor vrouwen. Voor de rest kan ik het niet beoordelen, want ik heb geen idee hoe je eruit ziet

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 20:16 schreef Xennia het volgende:

[..]

Je vindt dat meisjes zo verwend zijn dat ze alleen maar voor aantrekkelijke mannen gaan. Jijzelf wilt ook geen lelijk meisje, ergo jij bent ook verwend. Wat begrijp ik hier verkeerd aan

En een alles krijger

De frustratie en onzekerheid druipen gewoon van mijn scherm af en het is dat wat je (mede) onaantrekkelijk maakt voor vrouwen. Voor de rest kan ik het niet beoordelen, want ik heb geen idee hoe je eruit ziet

Dat heeft met onzekerheid te maken idd. Maar ik denk dat, dat mensen dat denken van mij. Omdat ik een beetje paranoia in mijn hoofd ben Snap je

En ik vind het een beetje raar. Dat je gaat zeggen dat ik emotioneelloos ben. Want dat ben ik dus niet

Kijk de ene kan me lelijk vinden, maar dat wil niet zeggen dat ze dat allemaal vinden. Smaken verschil

Kinders, kinders, geen ruzie maken

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 23:44 schreef Remexxy het volgende:
Dat heeft met onzekerheid te maken idd. Maar ik denk dat, dat mensen dat denken van mij. Omdat ik een beetje paranoia in mijn hoofd ben Snap je

Hoe kun je nou denken dat mensen dat denken, terwijl je tegelijkertijd zegt te weten dat ze dat helemaal niet denken. Volg je me nog.

quote:

En ik vind het een beetje raar. Dat je gaat zeggen dat ik emotioneelloos ben. Want dat ben ik dus niet

Dat heb ik nergens gezegd

quote:

Kijk de ene kan me lelijk vinden, maar dat wil niet zeggen dat ze dat allemaal vinden. Smaken verschil

Dat geldt ook voor die spuuglelijke mokkels waar jij zo oneerbiedig naar verwijst. Kan best zijn dat anderen ze wel aantrekkelijk vinden.

Ik heb slechts jouw eigen uitspraken gespiegeld, dus als jij dat beledigend vindt, moet je eens bij jezelf te rade gaan.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 08:36 schreef Troel het volgende:
Remexxy, hoe oud ben je? Je komt namelijk op me over als en puber van 14

25


Bedankt voor je compliment

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 00:19 schreef Xennia het volgende:

[..]

Hoe kun je nou denken dat mensen dat denken, terwijl je tegelijkertijd zegt te weten dat ze dat helemaal niet denken. Volg je me nog.
[..]

Dat heb ik nergens gezegd
[..]

Dat geldt ook voor die spuuglelijke mokkels waar jij zo oneerbiedig naar verwijst. Kan best zijn dat anderen ze wel aantrekkelijk vinden.

Ik heb slechts jouw eigen uitspraken gespiegeld, dus als jij dat beledigend vindt, moet je eens bij jezelf te rade gaan.

1. Ik zie alles verkeerd . Maar dat zel wel komen omdat ik waarschijnlijk met een onzeker hoofd over straat loop. Want als ik me zelf ben dan is er ook niks. En ja de laatste tijd voel ik me gewoon wat onrustiger

2. Daar bedoel ik mee te zeggen, dat je zij dat ik geen vermogen heb om me in te leven in gevoelens van een ander

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 12:19 schreef Remexxy het volgende:
2. Daar bedoel ik mee te zeggen, dat je zij dat ik geen vermogen heb om me in te leven in gevoelens van een ander

Dat is een van de kenmerken van autisme, maar dat betekent nog niet dat je zelf geen emoties hebt

Trouwens hebben jullie dat ook. Soms kan ik me niet afsluiten van dingen soms lijkt het of alles op me af komt, toen ik klein was vond ik dat heel erg vervelend. Nu is het niet meer zo erg en kan ik er wel mee leren leven

Maar vandaag kwam er zo ineens floep iets uit mijn mond.

Ik ga geregeld naar de inloop, de inloop hoort bij waar ik op me zelf woon. Daar komen clienten gezamen om een kop koffie te drinken en ze komen daar om gezellig te doen. Je kan daar ook eten op halen of daar op eten als je geen zin hebt om b.v. zelf te koken in je eigen huis

Maar om het verhaal af te maken.
Soms komen daar ook mensen die aldoor maar door drammen over dingen maar dan op kinderachtige manier. Zo als vandaag het geval was.

Er begon iemand maar te zeuren en te zeuren. Toen zij ik er zo wat van zij. En hij ze meteen dat ik er niet mee moest bemoeien.

Maar ik kan me hellaas daar niet vanaf sluiten, het is zo moeilijk. Soms ben ik dat gezeik zo zat dat ik er gewoon spontaan iets van zeg. Ook doe ik dat op de verkeerde mannier

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 18:30 schreef Remexxy het volgende:
Trouwens hebben jullie dat ook. Soms kan ik me niet afsluiten van dingen soms lijkt het of alles op me af komt, toen ik klein was vond ik dat heel erg vervelend.

Dat heb ik ook. Ik heb mezelf nog steeds niet vergeven voor de erge en minder erge dingen die ik heb gedaan. Terwijl de mensen die ermee te maken hebben het waanschijnlijk al lang zijn vergeten.

Even iets in dit topic neerleggen, normaal gaat alles z'n gangetje en heb ik dit topic niet zo nodig, we weten wie ons kind is ( een lange pier van 18 ) met zijn gebruiksaanwijzing die wij respceteren. So far so good.
Alleen: gister kreeg hij ene ongeluk met de fiets, gapende kinwond en scheur in z'n pols.
Maar wat gebeurde er... niets, hij dacht er niet aan z'n mobiel te gebruiken, hij bleef liggen/zitten waar hij was, schoot ook niemand aan om hem te helpen.
Pas na verloop van tijd stapte er iemand op hem af om hem te helpen en naar de dichtsbijzijnde huisarts te brengen.
Gelukkig was het een oude buuf die hem wel kende en regelde het bellen verder voor hem.
Later in het ziekenhuis bij de EHBO is er bij hém heel moeilijk iets uit te krijgen, nu was het ook een heerlijk empathisch arts i.o (not) die hem al bitchend wel even dingen zou vragen, nou, dan krijg je echt weinig antwoord hoor.
Nu waren wij er gelukkig bij, maar je merkt opeens dat er best zaken zijn waar hij en wij tegenaan lopen, nu zal hij niet iedere dag een ongeluk krijgen, maar wél in situaties terecht komen waarbij hij níet duidelijk kan maken hoe en wat.
En dat baart me zorgen, want ik weet heel even niet hoe ik hem daarin moet sterken. Want wij zijn er natuurlijk niet eeuwig..

=Edit=

[ Bericht 99% gewijzigd door DuchessX op 22-06-2008 02:34:53 ]

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 18:57 schreef yvonne het volgende:
Even iets in dit topic neerleggen, normaal gaat alles z'n gangetje en heb ik dit topic niet zo nodig, we weten wie ons kind is ( een lange pier van 18 ) met zijn gebruiksaanwijzing die wij respceteren. So far so good.
Alleen: gister kreeg hij ene ongeluk met de fiets, gapende kinwond en scheur in z'n pols.
Maar wat gebeurde er... niets, hij dacht er niet aan z'n mobiel te gebruiken, hij bleef liggen/zitten waar hij was, schoot ook niemand aan om hem te helpen.
Pas na verloop van tijd stapte er iemand op hem af om hem te helpen en naar de dichtsbijzijnde huisarts te brengen.
Gelukkig was het een oude buuf die hem wel kende en regelde het bellen verder voor hem.
Later in het ziekenhuis bij de EHBO is er bij hém heel moeilijk iets uit te krijgen, nu was het ook een heerlijk empathisch arts i.o (not) die hem al bitchend wel even dingen zou vragen, nou, dan krijg je echt weinig antwoord hoor.
Nu waren wij er gelukkig bij, maar je merkt opeens dat er best zaken zijn waar hij en wij tegenaan lopen, nu zal hij niet iedere dag een ongeluk krijgen, maar wél in situaties terecht komen waarbij hij níet duidelijk kan maken hoe en wat.
En dat baart me zorgen, want ik weet heel even niet hoe ik hem daarin moet sterken. Want wij zijn er natuurlijk niet eeuwig..

het is eerste wat ik wil roepen is NIET!!
want eigenlijk.... ergens....in zekere zin...zijn het niet alleen autisten die zich autistisch gedragen...
het systeem en alles in en rondom de hulp/zorgverlening is dat ook!
En persoonlijk vind ik dat díe eens goed geschopt moeten worden en even wakker geschud worden. Een arts nota bene van de EHBO afdeling zou beter moeten weten en op allerlei types voorbereid moeten zijn. Hij/ zij zou moeten weten hoe mensen aan te spreken en meteen kunnen anticiperen op iemand die buiten het zogenaamde normale boekje reageert (of niet reageert).

maar aan bovenstaand kan je weinig zelf veranderen... dus ja.. wat en hoe geef je je kind mee zodat hij daar in de toekomst zelf mee om kan gaan.
Dat weet ik (ook nog) niet, maar wat ik wel zou doen is je zoon ( in dit geval) attenderen op het onvermogen, de tekortkoming van de EHBO arts.

Kun je niet wat soortgelijke situaties oefenen Yvonne, zodat het in kan slijten? Dan nog blijft het de vraag of hij het ook kan generaliseren naar andere situaties natuurljik.
Verder is het wellicht goed, naarmate je ouder wordt, iemand anders voor te bereiden op het overnemen van je taak

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 18:09 schreef Troel het volgende:
Maeghan, vraag je dan ook bij je baas na wat die klacht was en hoe je dat de volgende keer kan omzeilen?

Tja, die vrouw vond dat ik iets nogal venijnig had gezegd, terwijl ik gewoon iets probeerde uit te leggen omdat ze raar reageerde op een naar mijn idee doodnormale vraag - of ze de boodschappen zelf even uit het mandje wilde halen. (Mijn baas vond dat ook niet nodig trouwens. Blijkbaar moet ik de spullen uit het mandje toveren als ik er niet bij kan of als het te zwaar is - je staat echt in zo'n scheve houding dat ik last van m'n rug en schouders krijg met tillen...). Omdat ze boos werd, probeerde ik uit te leggen dat die spullen te ver weg stonden en dat het te zwaar was, maar ze vond het flauwekul want het hoefde anders ook nooit (de meeste van mijn collega's zijn langer en man, dat scheelt misschien). Ze luisterde helemaal niet, deed heel vervelend en haalde haar man erbij en een ander stel waarmee ze samen aan het winkelen was, dus ik voelde me nogal in een hoekje gedrukt en ik wist ook niet meer wat ik met de situatie aan moest. Verder heb ik dus niet zo veel gezegd. Maar goed, ze vond me onbeschoft. Ik haar ook, maar ja. Als je je te goed voelt om je eigen boodschappen op te tillen, moet je naar een full service speciaalzaak gaan waar je drie keer zoveel betaalt voor dezelfde fles, niet naar een slijterij bij een supermarkt; in de supermarkt zet je je boodschappen ook niet in het karretje naast de kassa om te wachten tot de caissiere het op de band gaat zetten. Als het mijn eigen winkel was geweest had ik het mens eruit gezet en gevraagd nooit meer terug te komen, zo onbeschoft vond ik haar.

Ik weet niet waarom, maar mensen reageren soms gewoon raar op mij. Als ik exact hetzelfde vraag of doe als een collega (als ik niet weet hoe ik iets moet doen, kijk ik juist altijd hoe iemand anders die situatie aanpakt), worden mensen boos op mij en van die collega accepteren ze het of ze moeten erom lachen. Ik heb nog wel meegemaakt dat een klant boos werd toen ik "fijne dag verder" zei, op de manier waarop ik het 300 keer op een dag zei (ze werd boos omdat ik er vast niks van meende - ik heb dan de neiging om gewoon te zeggen dat het mij persoonlijk inderdaad koud laat of ze een fijne dag heeft, maar dat ik ervoor betaald word om klanten namens mijn baas een fijne dag te wensen; maar dan heb ik het helemaal gedaan, denk ik). Bij m'n vorige baan gingen mijn collega's altijd lachen als zoiets gebeurde, want dat soort dingen gebeurde altijd uitgerekend bij mij. Ik zei iets en kreeg dan een compleet overtrokken reactie van een klant of een reactie waarvan ik echt totaal niet wist hoe ze daar nou bij kwamen of wat ik ermee moest. Iemand die de weg vroeg en vervolgens boos werd toen ik aanwijzingen gaf, want "dat wist ze ook wel, want ze woonde er al drie jaar". Ja, waarom vraag je het dan? Ik kreeg bij mijn vorige baan denk ik ook de meeste klachten, maar dat had ook deels te maken met de functie (ik moest mensen vaak dingen weigeren, omdat ze gewoon ongelijk hadden of ik bepaalde dingen gewoon niet mocht doen en daar werden ze dan vaak boos om). Het verschil is alleen dat ik bij mijn vorige baan de klanten kende. Zeker driekwart waren vaste klanten en op een gegeven moment had een aantal ook wel een beetje door hoe ik ben en die zeiden dan ook gewoon tegen me dat ik boos keek of ze vroegen of ik me niet lekker voelde of zo; die gaven mij ook gewoon de kans om uit te leggen wat er aan de hand was of om het een beetje te corrigeren, want blijkbaar merk ik soms gewoon niet hoe ik kijk of hoe ik iets zeg. Sommige klanten zeiden ook dat ze me eerst totaal niet mochten, maar later wel, toen ze me eenmaal een beetje leerden kennen (en ik hun).

Twee vraagjes naar aanleiding van wat leeswerk, allebei over kopieergedrag. Wat valt er precies onder kopieergedrag? Ik heb eigenlijk best vaak het gevoel dat ik niet goed weet wie ik ben en wat ik nou doe omdat ik het wil en wat ik doe omdat iemand anders het wil. Omdat mijn motoriek vroeger niet goed was, had ik ook veel moeite met schrijven. Ik had er altijd onvoldoendes voor en zat daarom in de vakanties vaak thuis hele dagen te oefenen met schrijven. Later had ik de gewoonte om het handschrift van andere mensen na te doen, die wel een mooi handschrift hadden. Dat was niet een kinderlijke fase of zo hoor, ik heb dit denk ik vanaf mijn 8e of zo gedaan en in ieder geval tot het eind van de middelbare school volgehouden. Kun je dit in dezelfde lijn zien? Is het iets wat vaker voorkomt?

Daarnaast vraag ik me af of jullie je constant bewust zijn van wat je kopieert. Ik zag in het vorige topic zo'n discussie over de beleefdheidsvraag 'hoe gaat het?' Natuurlijk weet ik inmiddels wel dat dat "goed" is en - dat kwam bij mij wat later - dat ik dan ook geacht werd geveinsde interesse te tonen in andere mensen. Het antwoord "goed" komt eigenlijk vrij makkelijk. Daar denk ik niet meer over na en het is eigenlijk wel prettig, want dan zeiken mensen ook niet zo door. Het 'interesse' tonen in anderen vind ik moeilijker. Ik vind het echt hypocriet om aan iemand te vragen hoe het gaat, terwijl het me werkelijk geen zier interesseert. Ik doe het wel, vooral bij mensen die ik mag (nou ja, dan wil ik het allemaal best weten, maar ik begrijp soms niet helemaal waarom mensen niet gewoon zelf kunnen vertellen wat ze bezig houdt, waarom ik dat er per se uit moet trekken), of op m'n werk (maar dat is toch een 'rol' want daar kun je 90% van wat je denkt niet zeggen, dus dat vind ik niet echt tellen), maar daar denk ik meer bij na.
In het begin had ik ook heel veel moeite met sollicitatiegesprekken. Ik verklooide ze echt altijd. Door er veel over te lezen en dan met name over gedrag, het benoemen van karaktereigenschappen en het geven van voorbeelden uit de praktijk (die omschakeling van benoemen naar voorbeelden geven vond ik altijd heel lastig - als iemand me vroeg "geef eens een voorbeeld van je creativiteit" of zo, dan bleef het stil, was m'n hoofd helemaal leeg en kon ik opeens helemaal niets meer bedenken) en dit van tevoren ook tot in den treure voor te bereiden en gesprekken te oefenen in m'n hoofd, ging het opeens veel makkelijker. (De site die ik gebruikt heb is www.carrieretijger.nl, daar staat alles heel duidelijk uitgelegd). Maar op het gesprek zelf ben ik me natuurlijk wel constant bewust van hoe ik zit, hoe ik beweeg, wat ik zeg, hoe ik het zeg en ik probeerde ook wel bewust de lichaamshouding aan te nemen van de gesprekspartner en zeker niet met m'n armen voor m'n lichaam te gaan zitten of zo. Dat is dus allemaal helemaal niet vanzelfsprekend (alhoewel er natuurlijk veel mensen zijn die solliciteren moeilijk vinden... ik weet alleen natuurlijk niet hoe moeilijk mensen dit gemiddeld vinden en of ik het dus moeilijker vind of dat het gewoon normaal is).
Het stomme is dat ik sommige dingen tegenwoordig automatisch doe, terwijl ik ze zelf niet prettig vind. Ik hou niet van lichamelijk contact, alhoewel ik er tegenwoordig beter mee om kan gaan. Ik heb het geaccepteerd als een noodzakelijkheid en negeer het verder, terwijl ik vroeger bij een omhelzing van binnen blokkeerde, alsof ik er niet helemaal meer bij was. Prettig vind ik het niet, een hand voel ik nog een half uur 'nabranden' of ik krijg de behoefte m'n handen te wassen (dan voel ik de 'handafdruk' niet meer, maar ik vind mensen ook vies - vroeger last gehad van smetvrees ook). Maar ik merk soms dat ik bijvoorbeeld iemand een schouderklopje geef in situaties waarin ik dat vaak zie/onderga (op het werk), en dan eigenlijk zelf schrik, omdat het helemaal niet fijn vind om te doen. Ook een soort 'dit hoort niet'-gevoel.

Het grappige is dat ik door dit topic weer over andere dingen na gaan denken. Bijvoorbeeld, komt dat laatste voort uit smetvrees of iets anders? Vind ik dieren vies? Vind ik planten vies? Onder welke omstandigheden voel ik mezelf vies? Eigenlijk zijn dat voornamelijk momenten dat ik mensen aanraak of dingen die mensen hebben aangeraakt, zoals deurknoppen. Schapen en katten vind ik ook vies, maar ik ben opgegroeid met honden en daar heb ik helemaal geen probleem mee. Tenminste, niet met doggen. Honden met krullend of lang haar vind ik wel vies. Ik vind dieren geweldig om te bekijken en ik heb er veel minder moeite mee dan met mensen, maar ik kan geen schaap aaien en dan een boterham eten, terwijl ik aan een van mijn honden zo gewend was dat ik gewoon de hond een hapje gaf van wat ik zat te eten en dan verder zelf door at aan die boterham of van die vork. Ik lag ook vaak bij die hond in z'n mand en zo. Met m'n vriend heb ik ook geen moeite, daar zit/lig/hang ik echt constant tegenaan als ik de kans krijg, hij is ook de enige waarbij ik dat echt fijn vind. Ook bij m'n ex had ik dat niet zo, die mocht me soms ook niet (overal) aanraken.

Onleesbaar voor mij. Teveel lappen tekst.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:06 schreef Juup© het volgende:
Onleesbaar voor mij. Teveel lappen tekst.

In welke zin onleesbaar? Qua concentratie of qua dansende lettertjes?

Er schiet me nog een vraag te binnen:
Ik heb al gelezen dat er ook verband zou zijn met overprikkeling, dyslexie, problemen met contrast en ronddraaiende lettertjes en dat autisme nu geweten wordt aan een verstoorde waarneming en verwerking van prikkels. Zijn er hier toevallig ook mensen die last hebben van sneeuwbeeld?

[ Bericht 39% gewijzigd door Maeghan op 22-06-2008 01:24:40 ]

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:15 schreef Maeghan het volgende:

[..]

In welke zin onleesbaar? Qua concentratie of qua dansende lettertjes?

Te weinig alinea's, te veel tekst

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:15 schreef Maeghan het volgende:

[..]

In welke zin onleesbaar? Qua concentratie of qua dansende lettertjes?

Concentratie. En door de grote hoeveelheid tekst op een plek (weinig alinea's) gaan de letters dansen ja.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:22 schreef Juup© het volgende:

[..]

Concentratie. En door de grote hoeveelheid tekst op een plek (weinig alinea's) gaan de letters dansen ja.

Als ik eenmaal in gedachten ben, dan blijf ik ratelen. Ik tik inmiddels dik 400 aanslagen per minuut en dan hoef je niet echt meer te verzinnen welke informatie je toevoegt en welke je weglaat, het kost toch geen moeite.

Maar dat draaien heb ik zelf ook, zou er eigenlijk meer rekening mee moeten houden. Zit zelf ook altijd beetje bij beetje tekst te selecteren. Trouwens weleens zo'n oogtest met een kaart met hoefijzertjes vijf rijen door elkaar draaiende cirkeltjes moeten doen bij de dokter?

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:29 schreef Maeghan het volgende:

[..]


Maar dat draaien heb ik zelf ook, zou er eigenlijk meer rekening mee moeten houden. Zit zelf ook altijd beetje bij beetje tekst te selecteren. Trouwens weleens zo'n oogtest met een kaart met hoefijzertjes vijf rijen door elkaar draaiende cirkeltjes moeten doen bij de dokter?

Jawel, en die zie ik draaien als ik er even (maximaal 5 seconden) naar kijken. Ik word er tureluurs van.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:31 schreef Juup© het volgende:

[..]

Jawel, en die zie ik draaien als ik er even (maximaal 5 seconden) naar kijken. Ik word er tureluurs van.

Is dit ook zo in andere context?
Bijvoorbeeld op de markt als het druk is, bij een optocht, feest in de stad of een kermis.. verzin het maar?

Die hoefijzertjes gaan bij mij ook draaien. x.X.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 09:10 schreef Rimpelhond het volgende:

[..]

Is dit ook zo in andere context?
Bijvoorbeeld op de markt als het druk is, bij een optocht, feest in de stad of een kermis.. verzin het maar?

Ja. Als ik meerdere visuele beelden/indrukken tegelijk te verwerken krijg, dan ga ik vaak wazig zien en gaan er ook kleine dingen bewegen (dus b.v. niet een compleet mens, maar wel een klein vogeltje of letters op een reclamebord o.i.d.).
Kermis is sowieso een hel waar ik niet heenga, en dan niet alleen van de visuele prikkels, maar zeker ook de auditieve prikkels waar mijn hoofd gevoelsmatig bijna door uit elkaar knalt.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:29 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Als ik eenmaal in gedachten ben, dan blijf ik ratelen. Ik tik inmiddels dik 400 aanslagen per minuut en dan hoef je niet echt meer te verzinnen welke informatie je toevoegt en welke je weglaat, het kost toch geen moeite.

Maar dat draaien heb ik zelf ook, zou er eigenlijk meer rekening mee moeten houden. Zit zelf ook altijd beetje bij beetje tekst te selecteren. Trouwens weleens zo'n oogtest met een kaart met hoefijzertjes vijf rijen door elkaar draaiende cirkeltjes moeten doen bij de dokter?

Ik reageer vandaag nog ergens, staan hele interessante dingen tussen.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 22:37 schreef Maeghan het volgende:
[..]
-knip-
Ik weet niet waarom, maar mensen reageren soms gewoon raar op mij. Als ik exact hetzelfde vraag of doe als een collega (als ik niet weet hoe ik iets moet doen, kijk ik juist altijd hoe iemand anders die situatie aanpakt), worden mensen boos op mij en van die collega accepteren ze het of ze moeten erom lachen. Ik heb nog wel meegemaakt dat een klant boos werd toen ik "fijne dag verder" zei, op de manier waarop ik het 300 keer op een dag zei (ze werd boos omdat ik er vast niks van meende - ik heb dan de neiging om gewoon te zeggen dat het mij persoonlijk inderdaad koud laat of ze een fijne dag heeft, maar dat ik ervoor betaald word om klanten namens mijn baas een fijne dag te wensen; maar dan heb ik het helemaal gedaan, denk ik). Bij m'n vorige baan gingen mijn collega's altijd lachen als zoiets gebeurde, want dat soort dingen gebeurde altijd uitgerekend bij mij. Ik zei iets en kreeg dan een compleet overtrokken reactie van een klant of een reactie waarvan ik echt totaal niet wist hoe ze daar nou bij kwamen of wat ik ermee moest. Iemand die de weg vroeg en vervolgens boos werd toen ik aanwijzingen gaf, want "dat wist ze ook wel, want ze woonde er al drie jaar". Ja, waarom vraag je het dan? Ik kreeg bij mijn vorige baan denk ik ook de meeste klachten, maar dat had ook deels te maken met de functie (ik moest mensen vaak dingen weigeren, omdat ze gewoon ongelijk hadden of ik bepaalde dingen gewoon niet mocht doen en daar werden ze dan vaak boos om). Het verschil is alleen dat ik bij mijn vorige baan de klanten kende. Zeker driekwart waren vaste klanten en op een gegeven moment had een aantal ook wel een beetje door hoe ik ben en die zeiden dan ook gewoon tegen me dat ik boos keek of ze vroegen of ik me niet lekker voelde of zo; die gaven mij ook gewoon de kans om uit te leggen wat er aan de hand was of om het een beetje te corrigeren, want blijkbaar merk ik soms gewoon niet hoe ik kijk of hoe ik iets zeg. Sommige klanten zeiden ook dat ze me eerst totaal niet mochten, maar later wel, toen ze me eenmaal een beetje leerden kennen (en ik hun).

Klinkt heel bekend ja, alsof iedereen constant op jou let, alles wat ook maar niet goed kan gaan is direct een punt waarop ze je pakken, terecht of onterecht. Ik weet niet of anderen dit ook herkennen, maar leuk is het niet; je bent constant op je hoede om je te 'verdedigen'.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 00:32 schreef Maeghan het volgende:
Twee vraagjes naar aanleiding van wat leeswerk, allebei over kopieergedrag. Wat valt er precies onder kopieergedrag? Ik heb eigenlijk best vaak het gevoel dat ik niet goed weet wie ik ben en wat ik nou doe omdat ik het wil en wat ik doe omdat iemand anders het wil. Omdat mijn motoriek vroeger niet goed was, had ik ook veel moeite met schrijven. Ik had er altijd onvoldoendes voor en zat daarom in de vakanties vaak thuis hele dagen te oefenen met schrijven. Later had ik de gewoonte om het handschrift van andere mensen na te doen, die wel een mooi handschrift hadden. Dat was niet een kinderlijke fase of zo hoor, ik heb dit denk ik vanaf mijn 8e of zo gedaan en in ieder geval tot het eind van de middelbare school volgehouden. Kun je dit in dezelfde lijn zien? Is het iets wat vaker voorkomt?

Ik weet van mijzelf dat ik redelijk wat dingen copieer. Wel probeer ik die vervolgens aan te passen: vaak omdat het mij nodig lijkt (ik verbeter een copie) maar vaak ook om toch origineel te blijven (zorgen dat de copie niet opvalt).
Overigens werkt copieren maar beperkt, als je te veel copieert gaan mensen het doorkrijgen dat er iets niet klopt (ze zien meestal niet dat er gecopieerd wordt, enkel dat er 'iets' niet klopt)

quote:

Daarnaast vraag ik me af of jullie je constant bewust zijn van wat je kopieert.
-knip-

Ja, van bijna alles.

quote:

In het begin had ik ook heel veel moeite met sollicitatiegesprekken. Ik verklooide ze echt altijd. Door er veel over te lezen en dan met name over gedrag, het benoemen van karaktereigenschappen en het geven van voorbeelden uit de praktijk (die omschakeling van benoemen naar voorbeelden geven vond ik altijd heel lastig - als iemand me vroeg "geef eens een voorbeeld van je creativiteit" of zo, dan bleef het stil, was m'n hoofd helemaal leeg en kon ik opeens helemaal niets meer bedenken) en dit van tevoren ook tot in den treure voor te bereiden en gesprekken te oefenen in m'n hoofd, ging het opeens veel makkelijker. (De site die ik gebruikt heb is www.carrieretijger.nl, daar staat alles heel duidelijk uitgelegd). Maar op het gesprek zelf ben ik me natuurlijk wel constant bewust van hoe ik zit, hoe ik beweeg, wat ik zeg, hoe ik het zeg en ik probeerde ook wel bewust de lichaamshouding aan te nemen van de gesprekspartner en zeker niet met m'n armen voor m'n lichaam te gaan zitten of zo. Dat is dus allemaal helemaal niet vanzelfsprekend (alhoewel er natuurlijk veel mensen zijn die solliciteren moeilijk vinden... ik weet alleen natuurlijk niet hoe moeilijk mensen dit gemiddeld vinden en of ik het dus moeilijker vind of dat het gewoon normaal is).

Da's grappig, dit heb ik als voorbeeld genoemd bij mijn gesprekken met het autismecentrum: alles wordt tot op de bodem voorbereid, en dan komt het moment: alles valt weg en je weet niets meer.
Helaas wacht ik nog op de uitslag, anders zou ik hier zeker een antwoord op hebben.

quote:

Het stomme is dat ik sommige dingen tegenwoordig automatisch doe, terwijl ik ze zelf niet prettig vind. Ik hou niet van lichamelijk contact, alhoewel ik er tegenwoordig beter mee om kan gaan. Ik heb het geaccepteerd als een noodzakelijkheid en negeer het verder, terwijl ik vroeger bij een omhelzing van binnen blokkeerde, alsof ik er niet helemaal meer bij was. Prettig vind ik het niet, een hand voel ik nog een half uur 'nabranden' of ik krijg de behoefte m'n handen te wassen (dan voel ik de 'handafdruk' niet meer, maar ik vind mensen ook vies - vroeger last gehad van smetvrees ook). Maar ik merk soms dat ik bijvoorbeeld iemand een schouderklopje geef in situaties waarin ik dat vaak zie/onderga (op het werk), en dan eigenlijk zelf schrik, omdat het helemaal niet fijn vind om te doen. Ook een soort 'dit hoort niet'-gevoel.

Is ook herkenbaar. Heel lang ook last gehad van smetvrees, inmiddels bewust af aan het leren.
Lichamelijk contact is er ook eentje: ik vind het hartstikke leuk, maar er is 'iets' wat mij tegenhoudt, telkens weer. Ik weet nog niet hoe hier mee om te gaan, maar het irriteert mij mateloos

quote:

Het grappige is dat ik door dit topic weer over andere dingen na gaan denken. Bijvoorbeeld, komt dat laatste voort uit smetvrees of iets anders? Vind ik dieren vies? Vind ik planten vies? Onder welke omstandigheden voel ik mezelf vies? Eigenlijk zijn dat voornamelijk momenten dat ik mensen aanraak of dingen die mensen hebben aangeraakt, zoals deurknoppen. Schapen en katten vind ik ook vies, maar ik ben opgegroeid met honden en daar heb ik helemaal geen probleem mee. Tenminste, niet met doggen. Honden met krullend of lang haar vind ik wel vies. Ik vind dieren geweldig om te bekijken en ik heb er veel minder moeite mee dan met mensen, maar ik kan geen schaap aaien en dan een boterham eten, terwijl ik aan een van mijn honden zo gewend was dat ik gewoon de hond een hapje gaf van wat ik zat te eten en dan verder zelf door at aan die boterham of van die vork. Ik lag ook vaak bij die hond in z'n mand en zo. Met m'n vriend heb ik ook geen moeite, daar zit/lig/hang ik echt constant tegenaan als ik de kans krijg, hij is ook de enige waarbij ik dat echt fijn vind. Ook bij m'n ex had ik dat niet zo, die mocht me soms ook niet (overal) aanraken.

-edit-
Toch niet van toepassing hier

[ Bericht 84% gewijzigd door Stupendous76 op 23-06-2008 12:19:11 ]

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 19:35 schreef DuchessX het volgende:
=Edit=

Dankjewel, ik had het nog gelezen hoor

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 19:50 schreef Xennia het volgende:
Kun je niet wat soortgelijke situaties oefenen Yvonne, zodat het in kan slijten? Dan nog blijft het de vraag of hij het ook kan generaliseren naar andere situaties natuurljik.
Verder is het wellicht goed, naarmate je ouder wordt, iemand anders voor te bereiden op het overnemen van je taak

Ja, wie wat waar?
Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar ik moet zijn voor zoiets.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:38 schreef yvonne het volgende:

[..]

Dankjewel, ik had het nog gelezen hoor

Gelukkig maar

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 19:35 schreef DuchessX het volgende:
=Edit=

quote:

zaterdag 21 juni 2008 @ 19:35

quote:

[ Bericht gewijzigd op 22-06-2008 02:34 ]

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:41 schreef Ruzbeh het volgende:

[..]


[..]


[..]

[ afbeelding ]

Poppetje fietsend op een eenwieler. Ik snap de relevantie niet

Terug trappend poppetje.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:45 schreef Ruzbeh het volgende:
Terug trappend poppetje.

Oke, nu snap ik het

Kunnen jullie (autisten of betrokkenen) aan iemand, zien dat hij of zij autisme heeft?
Gisteren was ik ergens en toen kwam er een mevrouw naar mijn moeder toe en, die vroeg: heeft jouw dochter soms autisme?

Ik snap niet hoe mensen dat kunnen zien.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:40 schreef yvonne het volgende:

[..]

Ja, wie wat waar?
Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar ik moet zijn voor zoiets.

Voor het oefenen van noodsituaties, of voor het ter zijner tijd overnemen van jouw taak?
Is je zoon eigenlijk normaalbegaafd?

Voor noodsituaties, kun je ook een AutiPas aanvragen: www.autipas.nl

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:09 schreef Logician het volgende:

Autism: Lunch

Die jij gepost hebt en deze:



Het filmpje Autism: Lunch zo ben ik gewoon en dat weet ik. Het filmpje Autism: Receptionist zo ben ik ook, maar dat herken ik niet. Mijn vrouw wijst mij erop als ik zo'n actie uitvoer, maar als zij er niet bij is dan zal ik best wel eens gek aangekeken worden denk ik maar ik heb daar geen erg in of ik snap niet wat ze bedoelen als ik er een opmerking over krijg want ik wil dan immers alleen maar haar naam weten.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 17:31 schreef Logician het volgende:
Ik heb sommige dingen echt niet door tot mijn vrienden of psychologe mij er op wijzen, waarom of wat ..

Dat dus.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:05 schreef Oxymoron het volgende:
Kunnen jullie (autisten of betrokkenen) aan iemand, zien dat hij of zij autisme heeft?
Gisteren was ik ergens en toen kwam er een mevrouw naar mijn moeder toe en, die vroeg: heeft jouw dochter soms autisme?

Ik snap niet hoe mensen dat kunnen zien.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:05 schreef Oxymoron het volgende:
Kunnen jullie (autisten of betrokkenen) aan iemand, zien dat hij of zij autisme heeft?
Gisteren was ik ergens en toen kwam er een mevrouw naar mijn moeder toe en, die vroeg: heeft jouw dochter soms autisme?

Ik snap niet hoe mensen dat kunnen zien.

Als een klassieke autist loopt te fladderen, of te wiegen en langs je heen kijkt, is het wel duidelijk. Ligt een beetje aan de mate waarin iemand autistisch is.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:27 schreef Oxymoron het volgende:
Voor noodsituaties, kun je ook een AutiPas aanvragen: www.autipas.nl

Die gebruikte ik inderdaad ook voor sommige clienten

Allebei die filmpjes snap ik totaal niet... wel dat eerste filmpje maar ik zou zelf zoiets niet zeggen omdat ik wel begrijp dat zoiets beledigend is. Maar dat tweede filmpje geld denk ik vooral voor mensen met autisme en niet Asperger (wat ik dus heb).

Maar in dat tweede filmpje is die receptionist echt een bitch zeg. Een beetje overdreven!

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:05 schreef Oxymoron het volgende:
Kunnen jullie (autisten of betrokkenen) aan iemand, zien dat hij of zij autisme heeft?
Gisteren was ik ergens en toen kwam er een mevrouw naar mijn moeder toe en, die vroeg: heeft jouw dochter soms autisme?

Ik snap niet hoe mensen dat kunnen zien.

Je kan wel sommige dingen zien ja maar je kan natuurlijk niet 1-2-3 zien wie er wel en niet autisme heeft. Als je bijv. iemand ziet die met iets onnodig precies en perfectionistisch bezig is... dan zou je kunnen denken dat hij of zij autisme heeft.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:13 schreef Xennia het volgende:

[..]

Voor het oefenen van noodsituaties, of voor het ter zijner tijd overnemen van jouw taak?
Is je zoon eigenlijk normaalbegaafd?

Mijn taak ( ooit) over nemen.
Maar ik hoop er toch nog lang genoeg te zijn om te zorgen dat hij zich verder kan redden
En taak, taak, het klinkt zo zwaar, het is eik geen taak, maar een normaal iets
Hij is verder normaal begaafd, alleen zal hij tegen anderen weinig tot niet praten, alleen als hij je vaak gezien heeft. Hij gaat nu naar MBO II, de groenkant, tuinmannen hoeven niet veel te praten, ideaal dus

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:05 schreef Oxymoron het volgende:
Kunnen jullie (autisten of betrokkenen) aan iemand, zien dat hij of zij autisme heeft?
Gisteren was ik ergens en toen kwam er een mevrouw naar mijn moeder toe en, die vroeg: heeft jouw dochter soms autisme?

Ik snap niet hoe mensen dat kunnen zien.

Sinds ik weet dat onze zoon Asperger heeft, ben ik me meer gaan verdiepen in Stoornissen in het Autismespectrum bij eeen normale tot hoge begaafdheid. Ik " zie" sindsdien veel meer autisten om me heen.
Ik denk dat er ook nog heel veel mensen rondlopen zonder diagnose voor wie een diagnose wel veel antwoorden zou kunnen geven op de problemen waar ze tegenaan lopen.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 19:08 schreef yvonne het volgende:

[..]

Mijn taak ( ooit) over nemen.
Maar ik hoop er toch nog lang genoeg te zijn om te zorgen dat hij zich verder kan redden
En taak, taak, het klinkt zo zwaar, het is eik geen taak, maar een normaal iets
Hij is verder normaal begaafd, alleen zal hij tegen anderen weinig tot niet praten, alleen als hij je vaak gezien heeft. Hij gaat nu naar MBO II, de groenkant, tuinmannen hoeven niet veel te praten, ideaal dus

Meestal wordt die ''taak'' overgenomen door een bekend en vertrouwd iemand uit de kennissen- of familiekring. Het zal jou, ooit jaaaaaaaaaaren ver van hier, vast ook rust geven wanneer je weet dat iemand anders hierop voorbereid is

quote:

Op maandag 23 juni 2008 19:01 schreef Xennia het volgende:
Als een klassieke autist loopt te fladderen, of te wiegen en langs je heen kijkt, is het wel duidelijk. Ligt een beetje aan de mate waarin iemand autistisch is.

Dat zal het dan wel zijn, denk ik, Xennia.

Wat ik niet zo, goed snap is wat de andere autisten schrijven hier, over kopieëren en spiegelen en aanpassen.
Verdorie, ik ben al blij als ik zonder grote wonden, ongelukken, verwensingen, scheldpartijen en andere vervelende dingen, de straat over ben naar de winkel.
Voor mij, zijn de simpelste dingen al lastig.

Dus kopieëren enzovoorts: hier geen last van.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 19:50 schreef Oxymoron het volgende:

[..]

Dat zal het dan wel zijn, denk ik, Xennia.

Wat ik niet zo, goed snap is wat de andere autisten schrijven hier, over kopieëren en spiegelen en aanpassen.
Verdorie, ik ben al blij als ik zonder grote wonden, ongelukken, verwensingen, scheldpartijen en andere vervelende dingen, de straat over ben naar de winkel.
Voor mij, zijn de simpelste dingen al lastig.

Dus kopieëren enzovoorts: hier geen last van.

Jij bent denk ik de enige klassieke autist in dit topic. De anderen zijn waarschijnlijk leerbaarder en meer zelfredzaam.

Dat je niet kunt kopieren is ook wel iets moois, je behoudt zo in ieder geval je eigenheid

[ Bericht 8% gewijzigd door Xennia op 23-06-2008 20:02:32 ]

quote:

Op maandag 23 juni 2008 19:27 schreef Keukenprinsesje het volgende:

[..]


Ik denk dat er ook nog heel veel mensen rondlopen zonder diagnose voor wie een diagnose wel veel antwoorden zou kunnen geven op de problemen waar ze tegenaan lopen.

En dat heb ik écht nooit begrepen, ik heb ook altijd geageerd tegen de diagnose+stempel.
De diagnose an sich geeft toch geen antwoorden?
Ik wist de 2e dag na zijn geboorte al dat hij "anders"was, daar had ik de diagnose niet voor nodig.
En eik ben ik nog steeds boos dat het me opgedrongen werd, voor het befaamde rugzakje.
De diagnose an sich geeft toch geen antwoorden?

is het een cluster IV kindje, Yvonne?

quote:

Op maandag 23 juni 2008 20:00 schreef yvonne het volgende:

[..]

En dat heb ik écht nooit begrepen, ik heb ook altijd geageerd tegen de diagnose+stempel.
De diagnose an sich geeft toch geen antwoorden?
Ik wist de 2e dag na zijn geboorte al dat hij "anders"was, daar had ik de diagnose niet voor nodig.
En eik ben ik nog steeds boos dat het me opgedrongen werd, voor het befaamde rugzakje.
De diagnose an sich geeft toch geen antwoorden?

Wel als je iedere keer tegen dezelfde problemen aanloopt en het zelf niet begrijpt.....In zo'n geval kun je zelf in ieder geval beter begrijpen waar het vandaan komt en daardoor ook leren met dergelijke problemen om te gaan/op te lossen
Al is het maar voor die persoons eigen gemoedsrust...
Enneh....onze zoon heeft pas op zijn 15e een diagnose gekregen, daarvoor zijn wij altijd zoekende geweest, maar hebben nooit aan een ASS gedacht. Pas toen we op goed geluk een hulpverlener inschakelden (Na al de nodige keren aan de bel te hebben getrokken) werden we in de goede richting gezet als ouders zijnde. En geloof me, we hebben altijd hard geknokt hoor!!

keukenprinsesje, het was ook geen aanval hoor
En het knokken, herkenbaar, Nederland het land van melk en honing is niet helemaaaaaal correct
Maar goed, met het klimmen der jaren maak je je nog steeds wel boos, maar leer je het ook steeds meer van je af te laten glijden, *meewarig* ze weten niet beter.
Ofzo

Tja, dat proces zit ik nog een beetje in denk ik;-)
Lukt al steeds beter hoor, hoe beter het met hem gaat, hoe makkelijker ik mijn schouders op kan halen.
Af en toe steekt die frustratie gewoon even de kop op

quote:

Op maandag 23 juni 2008 20:03 schreef Aoristus het volgende:
is het een cluster IV kindje, Yvonne?

Ja kijk, daar heb je het al
Ik weet dat je het niet zo bedoeld, als ik me goed herinner was je werkzaam ( of opleiding) in deze branche?
Het is gewoon Detlev, 18 jaar, mooi mens, en geen * plak maar een etiketje* , maar door de hele mallemolen nu wel behept met dat stempel ja. En waarom?
Omdat er geen fatsoenlijke middelbare school voor hem was, en dat sucks.

Hoe gaat het nu met Detlev Yvonne?

quote:

Op maandag 23 juni 2008 20:46 schreef yvonne het volgende:

[..]

Ja kijk, daar heb je het al
Ik weet dat je het niet zo bedoeld, als ik me goed herinner was je werkzaam ( of opleiding) in deze branche?
Het is gewoon Detlev, 18 jaar, mooi mens, en geen * plak maar een etiketje* , maar door de hele mallemolen nu wel behept met dat stempel ja. En waarom?
Omdat er geen fatsoenlijke middelbare school voor hem was, en dat sucks.

comment?

Ik had het vandaag met iemand over haar zoon, die zo'n rugzakkindje is. We hadden het toen over de oneerlijkheid van het ZMOK onderwijs, dat is hetgene waar cluster 4 kinderen voor in aanmerking komen. Zoals je misschien ook weet, heb ik een blauwe maandag op zo'n 'gevangenisinstelling' stage gelopen als een soort van "klasse assistent" (je moet gelijk hoog inzetten, nietwaar?). Ik stond te klapperen met mijn oren toen ik hoorde dat slechts een heel laag percentage ooit het niveau van hulpbouwvakker kon halen. Vandaar mijn vraag of jouw zoon misschien ook in die categorie valt. Niveau 2 is altijd meer dan 1.

Maar als je het liever over bloeiende kindertjes wilt hebben, mij best hoor. Ik vind deze hele ASS topicreeks sowieso al voornamelijk gebaseerd op persoonsverheerlijking.

quote:

Op maandag 23 juni 2008 16:27 schreef Oxymoron het volgende:
Voor noodsituaties, kun je ook een AutiPas aanvragen: www.autipas.nl

Die heeft mijn zoon ook, alleen weten hulpverleners vaak niet wat het inhoudt
Daar probeer ik wel verandering in te brengen.