PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 5

=Edit=

[ Bericht 99% gewijzigd door DuchessX op 22-06-2008 02:34:53 ]

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 18:57 schreef yvonne het volgende:
Even iets in dit topic neerleggen, normaal gaat alles z'n gangetje en heb ik dit topic niet zo nodig, we weten wie ons kind is ( een lange pier van 18 ) met zijn gebruiksaanwijzing die wij respceteren. So far so good.
Alleen: gister kreeg hij ene ongeluk met de fiets, gapende kinwond en scheur in z'n pols.
Maar wat gebeurde er... niets, hij dacht er niet aan z'n mobiel te gebruiken, hij bleef liggen/zitten waar hij was, schoot ook niemand aan om hem te helpen.
Pas na verloop van tijd stapte er iemand op hem af om hem te helpen en naar de dichtsbijzijnde huisarts te brengen.
Gelukkig was het een oude buuf die hem wel kende en regelde het bellen verder voor hem.
Later in het ziekenhuis bij de EHBO is er bij hém heel moeilijk iets uit te krijgen, nu was het ook een heerlijk empathisch arts i.o (not) die hem al bitchend wel even dingen zou vragen, nou, dan krijg je echt weinig antwoord hoor.
Nu waren wij er gelukkig bij, maar je merkt opeens dat er best zaken zijn waar hij en wij tegenaan lopen, nu zal hij niet iedere dag een ongeluk krijgen, maar wél in situaties terecht komen waarbij hij níet duidelijk kan maken hoe en wat.
En dat baart me zorgen, want ik weet heel even niet hoe ik hem daarin moet sterken. Want wij zijn er natuurlijk niet eeuwig..

het is eerste wat ik wil roepen is NIET!!
want eigenlijk.... ergens....in zekere zin...zijn het niet alleen autisten die zich autistisch gedragen...
het systeem en alles in en rondom de hulp/zorgverlening is dat ook!
En persoonlijk vind ik dat díe eens goed geschopt moeten worden en even wakker geschud worden. Een arts nota bene van de EHBO afdeling zou beter moeten weten en op allerlei types voorbereid moeten zijn. Hij/ zij zou moeten weten hoe mensen aan te spreken en meteen kunnen anticiperen op iemand die buiten het zogenaamde normale boekje reageert (of niet reageert).

maar aan bovenstaand kan je weinig zelf veranderen... dus ja.. wat en hoe geef je je kind mee zodat hij daar in de toekomst zelf mee om kan gaan.
Dat weet ik (ook nog) niet, maar wat ik wel zou doen is je zoon ( in dit geval) attenderen op het onvermogen, de tekortkoming van de EHBO arts.

Kun je niet wat soortgelijke situaties oefenen Yvonne, zodat het in kan slijten? Dan nog blijft het de vraag of hij het ook kan generaliseren naar andere situaties natuurljik.
Verder is het wellicht goed, naarmate je ouder wordt, iemand anders voor te bereiden op het overnemen van je taak

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 18:09 schreef Troel het volgende:
Maeghan, vraag je dan ook bij je baas na wat die klacht was en hoe je dat de volgende keer kan omzeilen?

Tja, die vrouw vond dat ik iets nogal venijnig had gezegd, terwijl ik gewoon iets probeerde uit te leggen omdat ze raar reageerde op een naar mijn idee doodnormale vraag - of ze de boodschappen zelf even uit het mandje wilde halen. (Mijn baas vond dat ook niet nodig trouwens. Blijkbaar moet ik de spullen uit het mandje toveren als ik er niet bij kan of als het te zwaar is - je staat echt in zo'n scheve houding dat ik last van m'n rug en schouders krijg met tillen...). Omdat ze boos werd, probeerde ik uit te leggen dat die spullen te ver weg stonden en dat het te zwaar was, maar ze vond het flauwekul want het hoefde anders ook nooit (de meeste van mijn collega's zijn langer en man, dat scheelt misschien). Ze luisterde helemaal niet, deed heel vervelend en haalde haar man erbij en een ander stel waarmee ze samen aan het winkelen was, dus ik voelde me nogal in een hoekje gedrukt en ik wist ook niet meer wat ik met de situatie aan moest. Verder heb ik dus niet zo veel gezegd. Maar goed, ze vond me onbeschoft. Ik haar ook, maar ja. Als je je te goed voelt om je eigen boodschappen op te tillen, moet je naar een full service speciaalzaak gaan waar je drie keer zoveel betaalt voor dezelfde fles, niet naar een slijterij bij een supermarkt; in de supermarkt zet je je boodschappen ook niet in het karretje naast de kassa om te wachten tot de caissiere het op de band gaat zetten. Als het mijn eigen winkel was geweest had ik het mens eruit gezet en gevraagd nooit meer terug te komen, zo onbeschoft vond ik haar.

Ik weet niet waarom, maar mensen reageren soms gewoon raar op mij. Als ik exact hetzelfde vraag of doe als een collega (als ik niet weet hoe ik iets moet doen, kijk ik juist altijd hoe iemand anders die situatie aanpakt), worden mensen boos op mij en van die collega accepteren ze het of ze moeten erom lachen. Ik heb nog wel meegemaakt dat een klant boos werd toen ik "fijne dag verder" zei, op de manier waarop ik het 300 keer op een dag zei (ze werd boos omdat ik er vast niks van meende - ik heb dan de neiging om gewoon te zeggen dat het mij persoonlijk inderdaad koud laat of ze een fijne dag heeft, maar dat ik ervoor betaald word om klanten namens mijn baas een fijne dag te wensen; maar dan heb ik het helemaal gedaan, denk ik). Bij m'n vorige baan gingen mijn collega's altijd lachen als zoiets gebeurde, want dat soort dingen gebeurde altijd uitgerekend bij mij. Ik zei iets en kreeg dan een compleet overtrokken reactie van een klant of een reactie waarvan ik echt totaal niet wist hoe ze daar nou bij kwamen of wat ik ermee moest. Iemand die de weg vroeg en vervolgens boos werd toen ik aanwijzingen gaf, want "dat wist ze ook wel, want ze woonde er al drie jaar". Ja, waarom vraag je het dan? Ik kreeg bij mijn vorige baan denk ik ook de meeste klachten, maar dat had ook deels te maken met de functie (ik moest mensen vaak dingen weigeren, omdat ze gewoon ongelijk hadden of ik bepaalde dingen gewoon niet mocht doen en daar werden ze dan vaak boos om). Het verschil is alleen dat ik bij mijn vorige baan de klanten kende. Zeker driekwart waren vaste klanten en op een gegeven moment had een aantal ook wel een beetje door hoe ik ben en die zeiden dan ook gewoon tegen me dat ik boos keek of ze vroegen of ik me niet lekker voelde of zo; die gaven mij ook gewoon de kans om uit te leggen wat er aan de hand was of om het een beetje te corrigeren, want blijkbaar merk ik soms gewoon niet hoe ik kijk of hoe ik iets zeg. Sommige klanten zeiden ook dat ze me eerst totaal niet mochten, maar later wel, toen ze me eenmaal een beetje leerden kennen (en ik hun).

Twee vraagjes naar aanleiding van wat leeswerk, allebei over kopieergedrag. Wat valt er precies onder kopieergedrag? Ik heb eigenlijk best vaak het gevoel dat ik niet goed weet wie ik ben en wat ik nou doe omdat ik het wil en wat ik doe omdat iemand anders het wil. Omdat mijn motoriek vroeger niet goed was, had ik ook veel moeite met schrijven. Ik had er altijd onvoldoendes voor en zat daarom in de vakanties vaak thuis hele dagen te oefenen met schrijven. Later had ik de gewoonte om het handschrift van andere mensen na te doen, die wel een mooi handschrift hadden. Dat was niet een kinderlijke fase of zo hoor, ik heb dit denk ik vanaf mijn 8e of zo gedaan en in ieder geval tot het eind van de middelbare school volgehouden. Kun je dit in dezelfde lijn zien? Is het iets wat vaker voorkomt?

Daarnaast vraag ik me af of jullie je constant bewust zijn van wat je kopieert. Ik zag in het vorige topic zo'n discussie over de beleefdheidsvraag 'hoe gaat het?' Natuurlijk weet ik inmiddels wel dat dat "goed" is en - dat kwam bij mij wat later - dat ik dan ook geacht werd geveinsde interesse te tonen in andere mensen. Het antwoord "goed" komt eigenlijk vrij makkelijk. Daar denk ik niet meer over na en het is eigenlijk wel prettig, want dan zeiken mensen ook niet zo door. Het 'interesse' tonen in anderen vind ik moeilijker. Ik vind het echt hypocriet om aan iemand te vragen hoe het gaat, terwijl het me werkelijk geen zier interesseert. Ik doe het wel, vooral bij mensen die ik mag (nou ja, dan wil ik het allemaal best weten, maar ik begrijp soms niet helemaal waarom mensen niet gewoon zelf kunnen vertellen wat ze bezig houdt, waarom ik dat er per se uit moet trekken), of op m'n werk (maar dat is toch een 'rol' want daar kun je 90% van wat je denkt niet zeggen, dus dat vind ik niet echt tellen), maar daar denk ik meer bij na.
In het begin had ik ook heel veel moeite met sollicitatiegesprekken. Ik verklooide ze echt altijd. Door er veel over te lezen en dan met name over gedrag, het benoemen van karaktereigenschappen en het geven van voorbeelden uit de praktijk (die omschakeling van benoemen naar voorbeelden geven vond ik altijd heel lastig - als iemand me vroeg "geef eens een voorbeeld van je creativiteit" of zo, dan bleef het stil, was m'n hoofd helemaal leeg en kon ik opeens helemaal niets meer bedenken) en dit van tevoren ook tot in den treure voor te bereiden en gesprekken te oefenen in m'n hoofd, ging het opeens veel makkelijker. (De site die ik gebruikt heb is www.carrieretijger.nl, daar staat alles heel duidelijk uitgelegd). Maar op het gesprek zelf ben ik me natuurlijk wel constant bewust van hoe ik zit, hoe ik beweeg, wat ik zeg, hoe ik het zeg en ik probeerde ook wel bewust de lichaamshouding aan te nemen van de gesprekspartner en zeker niet met m'n armen voor m'n lichaam te gaan zitten of zo. Dat is dus allemaal helemaal niet vanzelfsprekend (alhoewel er natuurlijk veel mensen zijn die solliciteren moeilijk vinden... ik weet alleen natuurlijk niet hoe moeilijk mensen dit gemiddeld vinden en of ik het dus moeilijker vind of dat het gewoon normaal is).
Het stomme is dat ik sommige dingen tegenwoordig automatisch doe, terwijl ik ze zelf niet prettig vind. Ik hou niet van lichamelijk contact, alhoewel ik er tegenwoordig beter mee om kan gaan. Ik heb het geaccepteerd als een noodzakelijkheid en negeer het verder, terwijl ik vroeger bij een omhelzing van binnen blokkeerde, alsof ik er niet helemaal meer bij was. Prettig vind ik het niet, een hand voel ik nog een half uur 'nabranden' of ik krijg de behoefte m'n handen te wassen (dan voel ik de 'handafdruk' niet meer, maar ik vind mensen ook vies - vroeger last gehad van smetvrees ook). Maar ik merk soms dat ik bijvoorbeeld iemand een schouderklopje geef in situaties waarin ik dat vaak zie/onderga (op het werk), en dan eigenlijk zelf schrik, omdat het helemaal niet fijn vind om te doen. Ook een soort 'dit hoort niet'-gevoel.

Het grappige is dat ik door dit topic weer over andere dingen na gaan denken. Bijvoorbeeld, komt dat laatste voort uit smetvrees of iets anders? Vind ik dieren vies? Vind ik planten vies? Onder welke omstandigheden voel ik mezelf vies? Eigenlijk zijn dat voornamelijk momenten dat ik mensen aanraak of dingen die mensen hebben aangeraakt, zoals deurknoppen. Schapen en katten vind ik ook vies, maar ik ben opgegroeid met honden en daar heb ik helemaal geen probleem mee. Tenminste, niet met doggen. Honden met krullend of lang haar vind ik wel vies. Ik vind dieren geweldig om te bekijken en ik heb er veel minder moeite mee dan met mensen, maar ik kan geen schaap aaien en dan een boterham eten, terwijl ik aan een van mijn honden zo gewend was dat ik gewoon de hond een hapje gaf van wat ik zat te eten en dan verder zelf door at aan die boterham of van die vork. Ik lag ook vaak bij die hond in z'n mand en zo. Met m'n vriend heb ik ook geen moeite, daar zit/lig/hang ik echt constant tegenaan als ik de kans krijg, hij is ook de enige waarbij ik dat echt fijn vind. Ook bij m'n ex had ik dat niet zo, die mocht me soms ook niet (overal) aanraken.

Onleesbaar voor mij. Teveel lappen tekst.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:06 schreef Juup© het volgende:
Onleesbaar voor mij. Teveel lappen tekst.

In welke zin onleesbaar? Qua concentratie of qua dansende lettertjes?

Er schiet me nog een vraag te binnen:
Ik heb al gelezen dat er ook verband zou zijn met overprikkeling, dyslexie, problemen met contrast en ronddraaiende lettertjes en dat autisme nu geweten wordt aan een verstoorde waarneming en verwerking van prikkels. Zijn er hier toevallig ook mensen die last hebben van sneeuwbeeld?

[ Bericht 39% gewijzigd door Maeghan op 22-06-2008 01:24:40 ]

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:15 schreef Maeghan het volgende:

[..]

In welke zin onleesbaar? Qua concentratie of qua dansende lettertjes?

Te weinig alinea's, te veel tekst

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:15 schreef Maeghan het volgende:

[..]

In welke zin onleesbaar? Qua concentratie of qua dansende lettertjes?

Concentratie. En door de grote hoeveelheid tekst op een plek (weinig alinea's) gaan de letters dansen ja.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:22 schreef Juup© het volgende:

[..]

Concentratie. En door de grote hoeveelheid tekst op een plek (weinig alinea's) gaan de letters dansen ja.

Als ik eenmaal in gedachten ben, dan blijf ik ratelen. Ik tik inmiddels dik 400 aanslagen per minuut en dan hoef je niet echt meer te verzinnen welke informatie je toevoegt en welke je weglaat, het kost toch geen moeite.

Maar dat draaien heb ik zelf ook, zou er eigenlijk meer rekening mee moeten houden. Zit zelf ook altijd beetje bij beetje tekst te selecteren. Trouwens weleens zo'n oogtest met een kaart met hoefijzertjes vijf rijen door elkaar draaiende cirkeltjes moeten doen bij de dokter?

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:29 schreef Maeghan het volgende:

[..]


Maar dat draaien heb ik zelf ook, zou er eigenlijk meer rekening mee moeten houden. Zit zelf ook altijd beetje bij beetje tekst te selecteren. Trouwens weleens zo'n oogtest met een kaart met hoefijzertjes vijf rijen door elkaar draaiende cirkeltjes moeten doen bij de dokter?

Jawel, en die zie ik draaien als ik er even (maximaal 5 seconden) naar kijken. Ik word er tureluurs van.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:31 schreef Juup© het volgende:

[..]

Jawel, en die zie ik draaien als ik er even (maximaal 5 seconden) naar kijken. Ik word er tureluurs van.

Is dit ook zo in andere context?
Bijvoorbeeld op de markt als het druk is, bij een optocht, feest in de stad of een kermis.. verzin het maar?

Die hoefijzertjes gaan bij mij ook draaien. x.X.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 09:10 schreef Rimpelhond het volgende:

[..]

Is dit ook zo in andere context?
Bijvoorbeeld op de markt als het druk is, bij een optocht, feest in de stad of een kermis.. verzin het maar?

Ja. Als ik meerdere visuele beelden/indrukken tegelijk te verwerken krijg, dan ga ik vaak wazig zien en gaan er ook kleine dingen bewegen (dus b.v. niet een compleet mens, maar wel een klein vogeltje of letters op een reclamebord o.i.d.).
Kermis is sowieso een hel waar ik niet heenga, en dan niet alleen van de visuele prikkels, maar zeker ook de auditieve prikkels waar mijn hoofd gevoelsmatig bijna door uit elkaar knalt.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 01:29 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Als ik eenmaal in gedachten ben, dan blijf ik ratelen. Ik tik inmiddels dik 400 aanslagen per minuut en dan hoef je niet echt meer te verzinnen welke informatie je toevoegt en welke je weglaat, het kost toch geen moeite.

Maar dat draaien heb ik zelf ook, zou er eigenlijk meer rekening mee moeten houden. Zit zelf ook altijd beetje bij beetje tekst te selecteren. Trouwens weleens zo'n oogtest met een kaart met hoefijzertjes vijf rijen door elkaar draaiende cirkeltjes moeten doen bij de dokter?

Ik reageer vandaag nog ergens, staan hele interessante dingen tussen.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 22:37 schreef Maeghan het volgende:
[..]
-knip-
Ik weet niet waarom, maar mensen reageren soms gewoon raar op mij. Als ik exact hetzelfde vraag of doe als een collega (als ik niet weet hoe ik iets moet doen, kijk ik juist altijd hoe iemand anders die situatie aanpakt), worden mensen boos op mij en van die collega accepteren ze het of ze moeten erom lachen. Ik heb nog wel meegemaakt dat een klant boos werd toen ik "fijne dag verder" zei, op de manier waarop ik het 300 keer op een dag zei (ze werd boos omdat ik er vast niks van meende - ik heb dan de neiging om gewoon te zeggen dat het mij persoonlijk inderdaad koud laat of ze een fijne dag heeft, maar dat ik ervoor betaald word om klanten namens mijn baas een fijne dag te wensen; maar dan heb ik het helemaal gedaan, denk ik). Bij m'n vorige baan gingen mijn collega's altijd lachen als zoiets gebeurde, want dat soort dingen gebeurde altijd uitgerekend bij mij. Ik zei iets en kreeg dan een compleet overtrokken reactie van een klant of een reactie waarvan ik echt totaal niet wist hoe ze daar nou bij kwamen of wat ik ermee moest. Iemand die de weg vroeg en vervolgens boos werd toen ik aanwijzingen gaf, want "dat wist ze ook wel, want ze woonde er al drie jaar". Ja, waarom vraag je het dan? Ik kreeg bij mijn vorige baan denk ik ook de meeste klachten, maar dat had ook deels te maken met de functie (ik moest mensen vaak dingen weigeren, omdat ze gewoon ongelijk hadden of ik bepaalde dingen gewoon niet mocht doen en daar werden ze dan vaak boos om). Het verschil is alleen dat ik bij mijn vorige baan de klanten kende. Zeker driekwart waren vaste klanten en op een gegeven moment had een aantal ook wel een beetje door hoe ik ben en die zeiden dan ook gewoon tegen me dat ik boos keek of ze vroegen of ik me niet lekker voelde of zo; die gaven mij ook gewoon de kans om uit te leggen wat er aan de hand was of om het een beetje te corrigeren, want blijkbaar merk ik soms gewoon niet hoe ik kijk of hoe ik iets zeg. Sommige klanten zeiden ook dat ze me eerst totaal niet mochten, maar later wel, toen ze me eenmaal een beetje leerden kennen (en ik hun).

Klinkt heel bekend ja, alsof iedereen constant op jou let, alles wat ook maar niet goed kan gaan is direct een punt waarop ze je pakken, terecht of onterecht. Ik weet niet of anderen dit ook herkennen, maar leuk is het niet; je bent constant op je hoede om je te 'verdedigen'.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 00:32 schreef Maeghan het volgende:
Twee vraagjes naar aanleiding van wat leeswerk, allebei over kopieergedrag. Wat valt er precies onder kopieergedrag? Ik heb eigenlijk best vaak het gevoel dat ik niet goed weet wie ik ben en wat ik nou doe omdat ik het wil en wat ik doe omdat iemand anders het wil. Omdat mijn motoriek vroeger niet goed was, had ik ook veel moeite met schrijven. Ik had er altijd onvoldoendes voor en zat daarom in de vakanties vaak thuis hele dagen te oefenen met schrijven. Later had ik de gewoonte om het handschrift van andere mensen na te doen, die wel een mooi handschrift hadden. Dat was niet een kinderlijke fase of zo hoor, ik heb dit denk ik vanaf mijn 8e of zo gedaan en in ieder geval tot het eind van de middelbare school volgehouden. Kun je dit in dezelfde lijn zien? Is het iets wat vaker voorkomt?

Ik weet van mijzelf dat ik redelijk wat dingen copieer. Wel probeer ik die vervolgens aan te passen: vaak omdat het mij nodig lijkt (ik verbeter een copie) maar vaak ook om toch origineel te blijven (zorgen dat de copie niet opvalt).
Overigens werkt copieren maar beperkt, als je te veel copieert gaan mensen het doorkrijgen dat er iets niet klopt (ze zien meestal niet dat er gecopieerd wordt, enkel dat er 'iets' niet klopt)

quote:

Daarnaast vraag ik me af of jullie je constant bewust zijn van wat je kopieert.
-knip-

Ja, van bijna alles.

quote:

In het begin had ik ook heel veel moeite met sollicitatiegesprekken. Ik verklooide ze echt altijd. Door er veel over te lezen en dan met name over gedrag, het benoemen van karaktereigenschappen en het geven van voorbeelden uit de praktijk (die omschakeling van benoemen naar voorbeelden geven vond ik altijd heel lastig - als iemand me vroeg "geef eens een voorbeeld van je creativiteit" of zo, dan bleef het stil, was m'n hoofd helemaal leeg en kon ik opeens helemaal niets meer bedenken) en dit van tevoren ook tot in den treure voor te bereiden en gesprekken te oefenen in m'n hoofd, ging het opeens veel makkelijker. (De site die ik gebruikt heb is www.carrieretijger.nl, daar staat alles heel duidelijk uitgelegd). Maar op het gesprek zelf ben ik me natuurlijk wel constant bewust van hoe ik zit, hoe ik beweeg, wat ik zeg, hoe ik het zeg en ik probeerde ook wel bewust de lichaamshouding aan te nemen van de gesprekspartner en zeker niet met m'n armen voor m'n lichaam te gaan zitten of zo. Dat is dus allemaal helemaal niet vanzelfsprekend (alhoewel er natuurlijk veel mensen zijn die solliciteren moeilijk vinden... ik weet alleen natuurlijk niet hoe moeilijk mensen dit gemiddeld vinden en of ik het dus moeilijker vind of dat het gewoon normaal is).

Da's grappig, dit heb ik als voorbeeld genoemd bij mijn gesprekken met het autismecentrum: alles wordt tot op de bodem voorbereid, en dan komt het moment: alles valt weg en je weet niets meer.
Helaas wacht ik nog op de uitslag, anders zou ik hier zeker een antwoord op hebben.

quote:

Het stomme is dat ik sommige dingen tegenwoordig automatisch doe, terwijl ik ze zelf niet prettig vind. Ik hou niet van lichamelijk contact, alhoewel ik er tegenwoordig beter mee om kan gaan. Ik heb het geaccepteerd als een noodzakelijkheid en negeer het verder, terwijl ik vroeger bij een omhelzing van binnen blokkeerde, alsof ik er niet helemaal meer bij was. Prettig vind ik het niet, een hand voel ik nog een half uur 'nabranden' of ik krijg de behoefte m'n handen te wassen (dan voel ik de 'handafdruk' niet meer, maar ik vind mensen ook vies - vroeger last gehad van smetvrees ook). Maar ik merk soms dat ik bijvoorbeeld iemand een schouderklopje geef in situaties waarin ik dat vaak zie/onderga (op het werk), en dan eigenlijk zelf schrik, omdat het helemaal niet fijn vind om te doen. Ook een soort 'dit hoort niet'-gevoel.

Is ook herkenbaar. Heel lang ook last gehad van smetvrees, inmiddels bewust af aan het leren.
Lichamelijk contact is er ook eentje: ik vind het hartstikke leuk, maar er is 'iets' wat mij tegenhoudt, telkens weer. Ik weet nog niet hoe hier mee om te gaan, maar het irriteert mij mateloos

quote:

Het grappige is dat ik door dit topic weer over andere dingen na gaan denken. Bijvoorbeeld, komt dat laatste voort uit smetvrees of iets anders? Vind ik dieren vies? Vind ik planten vies? Onder welke omstandigheden voel ik mezelf vies? Eigenlijk zijn dat voornamelijk momenten dat ik mensen aanraak of dingen die mensen hebben aangeraakt, zoals deurknoppen. Schapen en katten vind ik ook vies, maar ik ben opgegroeid met honden en daar heb ik helemaal geen probleem mee. Tenminste, niet met doggen. Honden met krullend of lang haar vind ik wel vies. Ik vind dieren geweldig om te bekijken en ik heb er veel minder moeite mee dan met mensen, maar ik kan geen schaap aaien en dan een boterham eten, terwijl ik aan een van mijn honden zo gewend was dat ik gewoon de hond een hapje gaf van wat ik zat te eten en dan verder zelf door at aan die boterham of van die vork. Ik lag ook vaak bij die hond in z'n mand en zo. Met m'n vriend heb ik ook geen moeite, daar zit/lig/hang ik echt constant tegenaan als ik de kans krijg, hij is ook de enige waarbij ik dat echt fijn vind. Ook bij m'n ex had ik dat niet zo, die mocht me soms ook niet (overal) aanraken.

-edit-
Toch niet van toepassing hier

[ Bericht 84% gewijzigd door Stupendous76 op 23-06-2008 12:19:11 ]

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 19:35 schreef DuchessX het volgende:
=Edit=

Dankjewel, ik had het nog gelezen hoor

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 19:50 schreef Xennia het volgende:
Kun je niet wat soortgelijke situaties oefenen Yvonne, zodat het in kan slijten? Dan nog blijft het de vraag of hij het ook kan generaliseren naar andere situaties natuurljik.
Verder is het wellicht goed, naarmate je ouder wordt, iemand anders voor te bereiden op het overnemen van je taak

Ja, wie wat waar?
Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar ik moet zijn voor zoiets.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:38 schreef yvonne het volgende:

[..]

Dankjewel, ik had het nog gelezen hoor

Gelukkig maar

quote:

Op zaterdag 21 juni 2008 19:35 schreef DuchessX het volgende:
=Edit=

quote:

zaterdag 21 juni 2008 @ 19:35

quote:

[ Bericht gewijzigd op 22-06-2008 02:34 ]

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:41 schreef Ruzbeh het volgende:

[..]


[..]


[..]

[ afbeelding ]

Poppetje fietsend op een eenwieler. Ik snap de relevantie niet

Terug trappend poppetje.

quote:

Op zondag 22 juni 2008 21:45 schreef Ruzbeh het volgende:
Terug trappend poppetje.

Oke, nu snap ik het

Kunnen jullie (autisten of betrokkenen) aan iemand, zien dat hij of zij autisme heeft?
Gisteren was ik ergens en toen kwam er een mevrouw naar mijn moeder toe en, die vroeg: heeft jouw dochter soms autisme?

Ik snap niet hoe mensen dat kunnen zien.