PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel III

Ik vind het altijd gruwelijk irritant als ik een bladzijde samen met een ander moet lezen. Ik ben altijd sneller klaar. Ik kan ook hele stukken boek reproduceren in mijn hoofd.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 00:41 schreef Xennia het volgende:

[..]

Daar zat ik inderdaad ook over te brainstormen. De huidige wetenschap zegt dat autisme is aangeboren, dus niet opgelopen kan zijn door een trauma. Zelf denk ik dat met name de lichtere vormen, zoals PDD-NOS geregeld misgediagnostiseerd worden. Een kind kan bijvoorbeeld problemen hebben in de interactie met anderen omdat het getraumatiseerd is door een moeder met borderline, door het opgroeien in dat spanningsveld, een gebrek aan zelfvertrouwen etc.
[..]

Nee, mij zijn er geen statistieken over bekend maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn.

Dus mijn moeder is de oorzaak van mijn probleem met sociale interactie door haar stoornis. Dat zou kunnen maar ik zat al op de LOMschool(Leer en opvoedingsmoeilijkheden) voordat mijn moeder mij mishandeld heeft. Ik heb van mijn kleutertijd op de LOMschool gezeten. De reden dat ik naar de LOMschool moest was dat ik niet mee kon komen met de rest van de groep. Ik was heel langzaam in mijn ontwikkeling zowel sociaal als lichamenlijk. Dit kwam doordat ik als baby maagvernauwing heb gehad. De spier die tussen mijn maag en twaalfvingerigedarm zat werkte niet.
Dit brengt mij bij een andere vraag die ik heb is er een verband tussen baby's die in een couveuse en autisme? Volgens iemand die ik een paar jaar geleden spraak en opperde dat ik misschien autistisch ben is er verband tussen autisme en baby's die in couveuse hebben gelegen.

quote:

Op donderdag 17 april 2008 16:26 schreef SHE het volgende:

[..]

Ik zou wel eerst het trauma gedeelte aanpakken, kun je daarna alsnog aan de slag met de rest.
Ik heb zelf een soortgelijke achtergrond; bij ons zit klassiek autisme in de familie en mijn jeugd was zogezegd bijzonder onfraai. Met die wetenschap heeft mijn psychiater mij eerst doorverwezen naar een trauma therapeut. Ik heb EMDR therapie gehad en bij is het goed aangeslagen. Pas daarna heb ik het weer aangedurfd voor verder onderzoek te gaan.
Mede omdat mijn opvoeding, of beter gezegd, het gebrek eraan voor een zekere agressie zorgde was het stellen van een diagnose ook onmogelijk.
Uiteindelijk zijn ze vorig jaar pas met een heldere diagnose gekomen. Maar ik zit dan ook pas sinds 1.5 jaar weer ok in mijn hoofd/vel.
Lange weg hoor, en je moet vooral veel ZELF doen. Mijn persoonlijk advies zou in dit geval zeker zijn om eerst de zaken vwb je jeugd op orde te stellen en dan pas te beginnen met diagnostiek.
Scheelt je denk ik een hoop mis-diagnoses en geleur langs GGZ-instellingen.

Dat is inderdaad een goed idee. Alleen in de tussentijd kan ik wel tips en trucs krijgen hoe ik mijn sociale vaardigheden verbeter. Want het gebrek aan sociale contacten in mijn leven heeft mij veel ellende bezorgd in mijn leven. Ik heb nu een vriendin maar eigenlijk weet ik nauwelijks hoe ik dit moet aanpakken. Om maar eens een voorbeeld te noemen. De meeste dingen op sociaal gebied snap ik de theorie wel maar kan het in praktijk niet toepassen. Dit is met wel meer dingen in mijn leven.
Vraagje hebben meer mensen dat, dat ze iets wel kunnen uitleggen hoe iets moet maar het zelf toepassen lukt niet?

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 13:54 schreef tijnbrein het volgende:
Dus mijn moeder is de oorzaak van mijn probleem met sociale interactie door haar stoornis.

Ik zou het geen oorzakelijk verband willen noemen. Er zijn ook zat mishandelde kinderen die zich wel redelijk normaal ontwikkelen. Ik denk wel dat het heeft bijgedragen tot je ontwikkeling, wie je nu bent.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 14:04 schreef tijnbrein het volgende:
Vraagje hebben meer mensen dat, dat ze iets wel kunnen uitleggen hoe iets moet maar het zelf toepassen lukt niet?

Dat is typisch voor autisme inderdaad. Je kunt het wel uitleggen, maar het is niet doorleefd. Het daadwerkelijke sociale inzicht ontbreekt. Er zijn diverse sociale vaardigheidstrainingen voor autisten. Probleem blijft vaak toch de praktijk, autisten hebben vaak moeite het geleerde te generaliseren naar andere situaties (stel je leert in een rollenspel hoe je iemand een complimentje kan geven over zijn mooie rode trui, dan komt het vaak niet bij je op dat je in daadwerkelijke praktijksituaties ook iemand een complimentje zou kunnen geven met zijn leuke kapsel, of omdat je een opmerking van hem intelligent of grappig vond).

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 14:08 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik zou het geen oorzakelijk verband willen noemen. Er zijn ook zat mishandelde kinderen die zich wel redelijk normaal ontwikkelen. Ik denk wel dat het heeft bijgedragen tot je ontwikkeling, wie je nu bent.

Ja oke. Maar waarom heb ik dit probleem dan en mijn broertje en twee zusjes niet?
Of zit dit toch nog ingewikkelder in elkaar?

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 14:30 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ja oke. Maar waarom heb ik dit probleem dan en mijn broertje en twee zusjes niet?
Of zit dit toch nog ingewikkelder in elkaar?

Omdat jullie persoonlijkheid en draagkracht kan verschillen en jij kunt ook erfelijk belast zijn en zij niet. Autisme komt sowieso ook veel vaker voor bij jongens dan bij meisjes.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 14:04 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dat is inderdaad een goed idee. Alleen in de tussentijd kan ik wel tips en trucs krijgen hoe ik mijn sociale vaardigheden verbeter. Want het gebrek aan sociale contacten in mijn leven heeft mij veel ellende bezorgd in mijn leven. Ik heb nu een vriendin maar eigenlijk weet ik nauwelijks hoe ik dit moet aanpakken. Om maar eens een voorbeeld te noemen. De meeste dingen op sociaal gebied snap ik de theorie wel maar kan het in praktijk niet toepassen. Dit is met wel meer dingen in mijn leven.
Vraagje hebben meer mensen dat, dat ze iets wel kunnen uitleggen hoe iets moet maar het zelf toepassen lukt niet?

met relaties heb ik ook nog steeds moeite. Vriendschappen heb ik niet, en daar wil ik voorlopig ook nog niet aan beginnen. Dat zuigt nog steeds teveel energie. Ik trek door mijn vlotte babbel en voorkomen best regelmatig mensen aan, maar ik weet toch niet wat ik met ze moet dus meestal blijven die contacten oppervlakkig. Ik moet daar nog iets op verzinnen, want echt normaal is het niet natuurlijk.

Mijn huidige partner is heel behulpzaam, al vergeet hij nog weleens dat ik met sommige simpele dingen moeite heb, omdat ik verder behoorlijk bijdehand ben.
Ik moet hem dus af en toe herinneren aan mijn onvolkomenheden en hij op zijn beurt, geeft mij een seintje als ik weer eens iets vreemds doe of zeg. Enige gemis van zijn kant is dat ik niet van knuffelen houd. Althans, het roept niets fijns bij me op ofzo. Dat zorgt nog weleens voor komische of ongemakkelijke momenten.
Sociale vaardigheidstrainingen heb ik nooit nodig gehad, ik heb altijd als vanzelf gekopieerd wat ik om me heen zag.
Vervelende is wel dat ik soms de verkeerde kopie bij de verkeerde situatie plaats, maar dat is dan jammer. Ik ben allang blij dat niemand het aan me kan zien of merken. ( althans, dat denk ik ) Veel afkijken dus.
Xennia geeft aan dat er speciale trainingen voor zijn, probeer dat eens?

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 13:54 schreef tijnbrein het volgende:

[..]


Dit brengt mij bij een andere vraag die ik heb is er een verband tussen baby's die in een couveuse en autisme? Volgens iemand die ik een paar jaar geleden spraak en opperde dat ik misschien autistisch ben is er verband tussen autisme en baby's die in couveuse hebben gelegen.

Er is misschien een mogelijkheid dat baby's met autisme vaker in een couveuse liggen, maar het hebben van autisme heeft (denk ik) compleet geen verband met het in de couveuse gelegen hebben.
Ik vraag me dan ook af wie je dat verteld heeft, is dat iemand die ervoor gestudeerd heeft en dus ook de achtergrond wist, of iemand die Rainman heeft gezien en dus dacht alles over autisten te weten? (Er zijn natuurlijk vele gradaties van mensen die denken er veel vanaf te weten, maar er is zoveel "van horen zeggen" over autisme en helaas zijn er maar weinig mensen die er echt heel veel verstand van hebben

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 14:57 schreef Troel het volgende:

[..]

Er is misschien een mogelijkheid dat baby's met autisme vaker in een couveuse liggen, maar het hebben van autisme heeft (denk ik) compleet geen verband met het in de couveuse gelegen hebben.

Zuurstoftekort tijdens de geboorte kan dan wel weer leiden tot ASS. Kinderen met zuurstoftekort komen wellicht in een couveuse terecht. Het in de couveuse liggen ansich heeft inderdaad geen invloed op ASS.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 14:56 schreef SHE het volgende:

[..]

Sociale vaardigheidstrainingen

Stel je dan ook zeker niet te veel voor van zo'n training. Veel meer dan vragen naar de weg en vragen waar de ketjap staat komt niet aan de orde.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:02 schreef Xennia het volgende:

[..]

Zuurstoftekort tijdens de geboorte kan dan wel weer leiden tot ASS. Kinderen met zuurstoftekort komen wellicht in een couveuse terecht. Het in de couveuse liggen ansich heeft inderdaad geen invloed op ASS.

Dat dus ja, het wordt al snel een beetje een klok klepel verhaal.

Overigens denk ik dat de meeste mensen een stoornis hebben omdat het simpelweg erfelijk is, ook al zijn ze daar ook nog niet helemaal uit. Wel heel toevallig dat je in bepaalde families heel veel autisme tegenkomt

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:04 schreef Troel het volgende:

[..]

Stel je dan ook zeker niet te veel voor van zo'n training. Veel meer dan vragen naar de weg en vragen waar de ketjap staat komt niet aan de orde.

De trainingen die ik heb gegeven (aan kinderen met ASS) gingen wel wat verder dan dat hoor. Ze leerden bijvoorbeeld luisteren en iemand aankijken, hoe je kunt vragen of iemand met je wil spelen of op je verjaardag komt, hoe je ''nee'' kunt zeggen, hoe je kritiek geeft of ontvangt. Kinderen mochten ook voorbeelden geven van situaties waarin zij niet wisten hoe te handelen. Deze situatie speelden we dan na in een rollenspel en gaven daarbij tips.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:12 schreef Xennia het volgende:

[..]

De trainingen die ik heb gegeven (aan kinderen met ASS) gingen wel wat verder dan dat hoor. Ze leerden bijvoorbeeld luisteren en iemand aankijken, hoe je ''nee'' kunt zeggen, hoe je kritiek geeft of ontvangt. Kinderen mochten ook voorbeelden geven van situaties waarin zij niet wisten hoe te handelen. Deze situatie speelden we dan na in een rollenspel en gaven daarbij tips.

Bij ons moesten er ook wel rollenspellen en dergelijke gedaan worden, maar dat waren echt dingen die problemen opleveren bij een klassiek autist en niet bij iemand die een lichte vorm heeft. Er waren volgens mij 10 bijeenkomsten en volgens mij gingen alleen de laatste twee over zaken waarvan ik zoiets had, daar heb ik wat aan: kritiek krijgen en geven. Maar dat betekent dat je eerst naar 8 idiote bijeenkomsten moest. Uiteindelijk ben ik de laatste keer niet meer geweest was ik was het zo erg zat. Ik hoop ook echt van harte dat de psycholoog die de training gaf op non actief is gesteld.

Ik heb de uitwerkingen nog wel, ik zal thuis eens zoeken of ik de onderwerpen hier neer kan knallen

Juist, je weet hoe het moet, maar dat weet je enkel van te voren en achteraf, niet als het erop aan komt

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:37 schreef Logician het volgende:

[..]

Dit is dus DE reden waardoor ik elke keer bleef/blijf twijfelen of ik wel of niet ass kan hebben, want ik WEET nl wel hoe het moet, en wat ik fout doe, maar ik KAN het zelf op de een of andere manier niet zo doen als het er op neer komt... Ik raak soms compleet van slag in mijn hoofd in een 'vreemde of spontaan ontstaande of nieuwe' situatie en ben dan spontaan blanco in mijn hoofd ofzo en vaak verval dan in mijn eigen soort ontwijk/wegloop gedrag, bijv. alles wat nieuw is of afspraken afzeggen, ineens persé naar huis moeten desnoods 100km met de taxi , drama schoppen en zeuren, totdat ik weer veilig thuis ben, etc etc En dat zit ik thuis en weet ik na een poosje eigenlijk wel wat ik had kunnen doen, maar terplekke lukt me dat dan niet, het overvalt me.. ...

Lijkt me best heftig, voor zowel jezelf als je omgeving. Het beste kun je denk ik op zo'n moment even zien uit de situatie te stappen, een time-out te nemen om alles even op een rijtje te zetten en te kalmeren.

Wederom herkenbaar, maar dat staat bij mij dan echt direct in relatie tot verandering en spanning.
In veel gevallen weet ik ook echt niet wat ik moet doen.

Voorbeeld gisteren:
In ons complex worden geen pakketjes meer aangenomen door buren; omdat veel kwijt raakt, verdwijnt etc.
Dus daarom is dat als nieuwe regel vanuit de VVE ingevoerd. Voor mij helder.
Maandag in mijn brievenbus een briefje, dat de postbode mijn pakket een paar deuren verderop had afgegeven,.
Geen probleem. Al mag het niet.
Ik aanbellen, niemand thuis. S'' avonds ook niet en de dag erop ook niet. Ik kwaad. Mijn pakket in gijzeling en bovendien had ze zich niet aan de regels gehouden door het toch aan te nemen.
Ik dus gisteren om 8u s'ochtends aanbellen, leek me handig want voor hetzelfde geld was ze werken,
Niemand doet de deur open. Ik moest werken, dus vroeg mijn vriend om het even bij haar op te pikken in de loop van de dag. dat doet hij en hij verteld mij dat ze wat geirriteerd was, omdat ik zo vroeg had aangebeld.
Ik reageerde met ; 'jamaar, ze heeft mijn pakket en dat mag niet'
Hij zegt : "Sjors, je bent buren, je kan niet zo reageren, mail haar even'

Ik denk ; mail??? Hoezo mail? Ik moet niks van haar, ik wil alleen mijn pakket.
Waarop hij vervolgens een halve dag bezig is mij uit te leggen, dat ik in het kader van sociaal zijn, een mailtje had moeten sturen naar haar met de tekst : " Hoi, sorry dat ik je zo vroeg gestoord heb. Het pakket was echter belangrijk voor mij en ik kon je al dagen niet bereiken. Vervelend dat je wakker bent geworden. Wel wil ik je laten weten dat we op last van de VVE geen pakketten meer voor elkaar mogen aannemen. Toch ontzettend bedankt voor je moeite! '
Althans, zoiets dus

Nou, ik heb driftig aantekeningen gemaakt en begrijp nog steeds niet helemaal waarom dit sociaal wenselijk is, maar waarschijnlijk helpt dit wel om in een volgende , gelijke situatie wel uit mezelf meteen goed te reageren.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:20 schreef Juup© het volgende:

[..]

Ik ben geen kind maar heb een aantal jaren geleden een assertiviteitstraining gevolgd (al ben ik bijdehand genoeg). De rollenspellen die daar bij voorkwamen kon ik niets mee. Ik moest bv iemand spelen die een verkoper aan de deur kreeg en hoe die af te wimpelen. Moest ik denkbeeldig een deur voorstellen die ik dan open zou doen e.d., dat kan ik gewoon niet omdat het niet echt is. Ik zie de persoon toch staan, het is een van de medecursisten die gewoon voor mij staat zonder dat er fysiek iets tussen aanwezig is.

Niet aan mij besteed dus.

Waar ik wel wat aan heb gehad is het leren iemand aan te kijken. Het kost mij bizar veel energie en ik hou het niet lang vol, maar kan het nu wel. Ook NEE zeggen gaat mij nu iets makkelijker af.

Hey babe, dat was ook geen cursus met als doelgroep autisten. Ik denk dat een dergelijke cursus voor autisten andere uitgangspunten en methodieken hanteert.

En wb mensen aankijken, er is een trucje waardoor het net lijkt alsof je ze in de ogen kijkt maar dat niet hoeft te doen: kijk naar het punt tussen ogen en wenkbrauwen. Dan hoef je toch geen rechtstreeks oogcontact te hebben.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:49 schreef Logician het volgende:

[..]

Ik weet nog dat ik mee was met m naar de ardennen, allemaal vreemde mensen om me heen, en alles ging anders, ik heb zowat de hele tijd alleen maar zitten huilen dat ik naar huis wou puur omdat ik me zo ontvreemd voelde, zo verloren... ik trok het gewoon niet, er werd telkens weer van plan veranderd en er konden geen beslissingen gemaakt worden, dan was er besloten we gaan daar heen en 5min later we gaan toch maar daar heen... ik kan er dan gewoon niet tegen dat de dingen anders gaan dan ze net nog in mijn hoofd staan... ... op zo'n moment lukt het mijzelf echt niet een bewuste time-out te nemen, dan wil ik nog maar 3 dingen, weg, rust, en zo snel mogelijk naar HUIS.

Voelt het als paniek? frustratie? of irritatie ?

- Edit - Ik kan me hier maar beter niet mee bemoeien.

[ Bericht 82% gewijzigd door Claudia_x op 18-04-2008 16:53:45 ]

Ah. We gingen er ons dus niet mee bemoeien

[ Bericht 82% gewijzigd door SHE op 18-04-2008 17:02:11 ]

Ik moet zeggen dat ik er moeite mee heb dat zo'n beetje elke eigenschap of rariteit hier geïnterpreteerd wordt als onderdeel van het autistische spectrum. Kijk, ik houd er ook niet van als mensen me aanraken. Ik denk dat dat voor een deel voortkomt uit mijn opvoeding: mijn ouders waren ook niet zo fysiek ingesteld. Maar belangrijker nog: ik heb intimiteit héél hoog zitten. In die zin is het een fysieke reactie op een stellige overtuiging dat intimiteit het hoogste goed is dat alleen gedeeld moet worden met de Allerliefste. (En met hem knuffel ik overigens graag.)

Het zou echt niet bij me opkomen om zoiets aan een syndroom toe te schrijven*. Dit is mijn rariteit, en niet de rariteit van een of andere ziekte.

*Misschien heb ik makkelijk praten, omdat ik zoveel eigenschappen heb die een diagnose als autisme volkomen onhoudbaar maken (bijvoorbeeld het dolgraag knuffelen met mijn lief). Maar dan nog: je maakt jezelf juist mínder bijzonder door al die vrolijke gebreken te zien als onderdeel van een syndroom. En daar komt bij dat héél veel mensen dergelijke rariteiten óók hebben, maar niet autistisch zijn.

(Aanleiding van dit relaas was overigens het voorbeeld over details onthouden die andere mensen als onzinnig zien, en niet het knuffelen. Het lijkt me echt heel vervelend als je niet kunt knuffelen.)

Ja, zie, bemoei ik me er toch weer mee.

Dat is het ook, want ze zeggen dat knuffelen heel leuk is. Overigens is het geen kwestie van niet willen knufflelen, integendeel! Maar het concept is nog niet helemaal tot me doorgedrongen.
Als ik mijn liefste extra lief vind, aai ik meestal zijn gezicht en zeg ik iets wat ik hier niet durf/wil neerzetten.
Dan weet hij genoeg <3

Overigens vind ik dat je een goed punt hebt. Je bent geen autisme, en in de meeste gevallen is autisme ook geen onoverkomelijk probleem. Ik kan me voorstellen dat de vele verhalen hier wat banaal aan doen.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 15:39 schreef Troel het volgende:
Juist, je weet hoe het moet, maar dat weet je enkel van te voren en achteraf, niet als het erop aan komt

Herkenbaar tot en met.
Iemand een idee hoe daar mee om te gaan?

[ Bericht 21% gewijzigd door Stupendous76 op 18-04-2008 18:21:30 ]

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 16:31 schreef SHE het volgende:
Wederom herkenbaar, maar dat staat bij mij dan echt direct in relatie tot verandering en spanning.
In veel gevallen weet ik ook echt niet wat ik moet doen.

Voorbeeld gisteren:
In ons complex worden geen pakketjes meer aangenomen door buren; omdat veel kwijt raakt, verdwijnt etc.
Dus daarom is dat als nieuwe regel vanuit de VVE ingevoerd. Voor mij helder.
Maandag in mijn brievenbus een briefje, dat de postbode mijn pakket een paar deuren verderop had afgegeven,.
Geen probleem. Al mag het niet.
Ik aanbellen, niemand thuis. S'' avonds ook niet en de dag erop ook niet. Ik kwaad. Mijn pakket in gijzeling en bovendien had ze zich niet aan de regels gehouden door het toch aan te nemen.
Ik dus gisteren om 8u s'ochtends aanbellen, leek me handig want voor hetzelfde geld was ze werken,
Niemand doet de deur open. Ik moest werken, dus vroeg mijn vriend om het even bij haar op te pikken in de loop van de dag. dat doet hij en hij verteld mij dat ze wat geirriteerd was, omdat ik zo vroeg had aangebeld.
Ik reageerde met ; 'jamaar, ze heeft mijn pakket en dat mag niet'
Hij zegt : "Sjors, je bent buren, je kan niet zo reageren, mail haar even'

Ik denk ; mail??? Hoezo mail? Ik moet niks van haar, ik wil alleen mijn pakket.
Waarop hij vervolgens een halve dag bezig is mij uit te leggen, dat ik in het kader van sociaal zijn, een mailtje had moeten sturen naar haar met de tekst : " Hoi, sorry dat ik je zo vroeg gestoord heb. Het pakket was echter belangrijk voor mij en ik kon je al dagen niet bereiken. Vervelend dat je wakker bent geworden. Wel wil ik je laten weten dat we op last van de VVE geen pakketten meer voor elkaar mogen aannemen. Toch ontzettend bedankt voor je moeite! '
Althans, zoiets dus

Nou, ik heb driftig aantekeningen gemaakt en begrijp nog steeds niet helemaal waarom dit sociaal wenselijk is, maar waarschijnlijk helpt dit wel om in een volgende , gelijke situatie wel uit mezelf meteen goed te reageren.

Nou zo sociaal zou ik ook niet gehandeld hebben hoor, ik vind dat je groot gelijk hebt en ik weet toch zeker dat ik geen autist ben.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 17:09 schreef Claudia_x het volgende:
*Misschien heb ik makkelijk praten, omdat ik zoveel eigenschappen heb die een diagnose als autisme volkomen onhoudbaar maken (bijvoorbeeld het dolgraag knuffelen met mijn lief).

Net als in een topic in OUD, moet ik hier weer even vermelden dat het, toch een beetje anders zit, bij mij.
Net als wel oogcontact geen uitsluiter, voor autisme is, is ook wel knuffelen geen uitsluiter voor autisme.
Ik knuffel wel (en graag) met mijn ouders. Maar dat pas sinds 2 jaar en alleen, met hen.
Als ze mij knuffelen, moet het heel stevig, zodat ze denken dat ze mij, pijn doen.

Als een onbekende, mij aanraakt, dan kan ik, dat niet goedkeuren. Oftewel: ik word heel kwaad of soms bang.

Maar wat voor mij geldt, hoeft niet voor elke (klassiek) autist te gelden.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 17:05 schreef Logician het volgende:

[..]

Het gaat in een soort fasen volgens mij? Eens denken, ik denk dat het ongeveer zo in mijn hoofd werkt:

Eerst verontwaardiging/verbazing, probeer dan wel soms een grapje te maken om aan te geven dat ik het vervelend vind maar niet echt durf of weet hoe ik wat moet/kan zeggen, daarna onmacht omdat je je onbegrepen voelt, dan probeer ik toch de situatie weer in de hand te krijgen en dan frustratie als dit niet lukt soms komt dan echt alles op me af en kan ik niets meer goed verwerken in mijn hoofd... soort denk-black out, en daarna boosheid omdat ik mij onbegrepen voel alsof alles en iedereen tegen mij is en daarna kan ik alleen nog maar huilen van onmacht..... (jemig wat klinkt dit suf zeg )....

Als ik niet wist dat jij waarschijnlijk autistisch bent, had ik dit gedrag als behoorlijk labiel, overtrokken en verwend geinterpreteerd. Ik wist niet dat het zo ver kon gaan, bij normaalbegaafden. Ik denk dat ik niet met dit gedrag om zou kunnen gaan als je een vriendin van mij was. Hoe reageren jouw vrienden hier op?

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 17:09 schreef Claudia_x het volgende:
(Aanleiding van dit relaas was overigens het voorbeeld over details onthouden die andere mensen als onzinnig zien

Dat kan anders behoorlijk ver gaan en echt in de weg staan bij je schoolcarriere. Dit begint al bij begrijpend lezen. Als je alleen maar details onthoudt die er eigenlijk niet toe doen voor het verhaal en daarmee de inhoud uit het oog verliest.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 19:02 schreef Logician het volgende:

[..]

Aangezien dit vaak alleen in nieuwe situaties gebeurd, en ik die eigenlijk altijd ontwijk gaat het meestal redelijk goed en mijn vrienden (heb er 2 echt goede) die weten dat ik zo ben, en trekken zich het niet persoonlijk aan als ik soms wat raar reageer, ik heb soms zoiets van wat doe jij hier nu? Je zou pas over 3min komen!? bijv... Gelukkig weten ze dat ik het niet slecht bedoel.

Verder ben ik buiten dit soort situaties om niet echt labiel, zolang ik maar weet wat er gaat gebeuren en mensen niet met emoties aan mijn kop komen zeuren ben ik eig. gewoon altijd hetzelfde...

Het is puur als iets mij overvalt bijv. plotseling staat er iemand uit het niets voor de deur om koffie te drinken , of iemand belt ik wil over 1uur langskomen, terwijl ik net met iets bezig ben, of een afspraak word ineens afgezegd... etc, ook het over emoties moeten praten of aan moeten horen dat trek ik absoluut niet, ik kan er gewoon echt helemaal niets mee

En zoals jij al aangeeft, denken mensen vaak vast van wat een zeikwijf... terwijl ik dit echt niet expres doe en het pure onmacht is... ik wou dat ik anders kon reageren, ik wou dat ik niet zo raar was

Ik kan ook niet tegen onverwacht bezoek hoor en doe ook gewoon niet open. Maar als je dan op vakantie bent, is het juist heerlijk de vaste routines los te laten en je te laten verrassen door wat de dag brengt (als je niet autistisch bent dan). Het lijkt me dan bijzonder ergerlijk als je met een vriendin op vakantie bent die zo'n drama maakt en daarmee de ongedwongen sfeer van een vakantie verpest. Dat is vanuit mij als niet-autist gezien dan he. Ik snap best dat vakantie hell kan zijn voor autisten, maar ik zou er niet mee op vakantie gaan.

quote:

Op vrijdag 18 april 2008 19:17 schreef Logician het volgende:

[..]

Ik denk dat m het dan ook volkomen met je eens is, dat was echt een dieptepunt, ik werd helemaal gek en dan ook nog het moeten praten over waarom je je zo voelt in discussievorm, ik had de neiging uit het raam te springen op sommige momenten, wat een hel was dat... Ik heb dat soort dingen nooit leuk gevonden... Gewoon een stukje rijden kan ik best prima als ik mij daar op ingesteld heb, maar een heel weekend waarin plannen soms binnen 5min veranderen en daardoor NIETS meer zeker lijkt en je dus de algehele controle kwijt bent... was echt 1 van mijn top 10 nachtmerries ondanks de goede intenties...

En of dit nu met autisme te maken heeft of niet.. ik ben zo, met of zonder labeltje, ik kan het gewoon niet

Je hebt ook kinderen he, logi 3 toch? Dan gebeuren er toch ongetwijfeld ook regelmatig dingen die niet gepland waren en je routine in de war gooien. Hoe ga je daarmee om, dat vind ik wel interessant?

quote:

Op woensdag 16 april 2008 23:39 schreef Xennia het volgende:
Onder de 90 lijkt me sterk, dan ben je namelijk nog gewoon normaalbegaafd. Ik neem aan dat de grens wat lager ligt. Succes morgen, autisten zijn net mensen

Ik had aan mijn vorige post nog toegevoegd: zeg wat je doet en doe wat je zegt. Houd je aan de gemaakte afspraken, dit voorkomt onduidelijkheid en onrust

De grens ligt natuurlijk niet scherp bij 90, maar ik dacht dat vanaf 90 naar beneden in ieder geval grensgevallen zijn tussen twee zorglijnen, afhankelijk van kind/jongere en welke problematiek er op de voorgrond staat.

Gister mijn eerste dag gehad. Ik heb een rondleiding gekregen op de afdeling, daarna een dossier doorgenomen en bij dezelfde persoon (van het dossier) bij een gesprek gezeten. Was leuk om te zien. Volgende week zit ik bij een intake en hopelijk ook snel bij een PO.