Oke, je bent bevallen.... en dan? Wie bel je wel, wie niet?

Zoals ik er nu over denk zijn de opa's en oma's (dat houd dus in mijn schoonouders en mijn moeder met dr vriend en vader met zijn vrouw) de eerste die mogen komen kijken, denk een uurtje na de bevalling ofzo zodat we eerst ff zelf kennis hebben kunnen maken

En daarna mijn Oma, broertje, schoonzusje en man en beste vrienden...de rest zien we dan wel weer.

Ligt er natuurlijk ook een beetje aan op welk tijdstip ze geboren word

Mijn oudste is geboren om 11.30u, zonder dat iemand wist dat de bevalling was begonnen. Binnen een half uurtje beide Grootouders gebeld waarvan mijn schoonouders zowat meteen in de auto zijn gesprongen. Zij hebben hem dan ook in het ziekenhuis al gezien voordat we weer naar huis mochten.
Mijn eigen ouders (met name mijn vader) vonden het niet nodig om snel hun eerste kleinkind te komen bewonderen en kwamen 's avonds om 21.15u pas toen ik helemaal kapot van een nacht met weeën en bevalling in bed lag en eigenlijk wilde gaan slapen. Mijn vader vond zijn werk schijnbaar belangrijker..

En dat doet pijn.. zeker in een kraambed.

Gelukkig ging het bij de tweede _{(nu mag ik het toch wel luid uitspreken he Moonah? )} heel anders en stonden mijn ouders bijna als eerste op de stoep. Mijn vader had meteen een invaller geregeld! Dat was mijn schoonbroer waardoor díe weer later kwamen
Mijn schoonouders waren nét vertrokken voor een weekendje weg en hadden er 1 nachtje hotel op zitten toen wij 's ochtends om 7.00u belden dat de bevalling begonnen was. Ze zijn wederom meteen de auto in gesprongen en zo'n 250 km terug gereden om te komen kijken.

Beide keren is heel de familie (bij elkaar 15 mensen) de eerste dag komen kijken en is het wat kraambezoek betreft de kraamweek vrij rustig gebleven. Ik vond het erg prettig op die manier.

Hier eenmaal iedereen pas gebeld nadat onze oudste geboren was.. Dat was rond 4 uur 's middags, en 's avonds kwamen de eerste op bezoek. Ook niemand wist dat ik met weeen liep, dus het was een complete verrassing. En dan zul je net zien, niemand was er thuis! ( zaterdagmiddag), dat was ook best wel frustrerend.
BIj de tweede was het bijzonder Ze is 's nachts geboren en we hebben na heel wat getwijfel toch ouders en een zus gebeld midden in de nacht. Een hele goede vriendin was wel in huis, omdat de oudste wakker was geworden en zij hem onder zijn hoede heeft genomen. "s morgens vroeg kwamen mijn ouders direct, maar dat het ook te maken met het feit, dat mijn oma enkele uren later begraven werd. Het was een aparte, maar zeer bijzondere situatie, mijn moeder, met haar nieuwe kleindochter in haar armen, terwijl ze even later aan het graf stond van haar eigen moeder..
Een derde komt hier niet, maar ik vind zelf dat bevallen toch iets van ons tweeen is. Het waren twee thuisbevallingen en zo intiem met zijn tweetjes, want zelfs de verloskundige kwam er beide keren op het laaste moment er pas bij, en de kraamverzorgenden waren beide keren te laat.
Gelukkig hebben oma's nooit gevraagd of ze er bij mochten wezen, ook geen behoefte aan gehad, maar ik realiseer dat voor iedereen anders is.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 23:13 schreef Leah het volgende:
Ik heb ook niet gebeld dat er geperst ging worden bv. Zou ik persoonlijk ook niemand aanraden.

Mijn moeder wilde er graag bij zijn en was er ook er de hele nacht al geweest totdat de verpleegster haar om 6 uur 's ochtends naar huis stuurde om te rusten. Gezien zij op het punt stond naar het buitenland te verhuizen wilde ik haar graag veel bij haar eerste kleinkindje betrekken voor ze weg ging. Niet voor mijzelf, maar voor haar Ik heb ook bij haar gekraamd, wou dat ik dat deze keer ook kon.

Mijn eerste bevalling is alles gegaan zoals anderen dat wilden, dat vond ik ook niet echt een ramp, heb zelf de keuze gemaakt, maar deze keer wil ik gewoon eerst even lekker samen met mijn gezinnetje bijkomen. Dat ik door die eerste bevalling 2 nachten slaap heb gemist hielp misschien ook niet. Je bent bekaf, er staan 13 mensen om je bed heel erg blij te zijn maar zelf heb je je kindje nog niet mogen vasthouden afgezien van die eerste voeding vlak na de geboorte. Was voor de aanwezigen heel erg leuk en voor een eerste kleinkind heb ik er wel begrip voor maar deze keer wordt het mijn bevalling in plaats van de hunne

Mijn vliezen braken 's nachts en dat heb ik toen wel op MSN tegen mijn ouders gezegd, zo van: dat lezen ze dan morgenochtend wel.
Verder hadden we vantevoren gezegd dat ze het vanzelf wel zouden horen als het zover was en dat we ook zouden bellen wanneer ze welkom waren. Dat we niet wilden dat ze gelijk in de auto zouden springen naar ons toe.
Ik heb met Mirte 2 dagen in het ziekenhuis gelegen en alleen de avond dat ze geboren is zijn mn schoonzusje en zwager even geweest. Mijn ouders de volgende dag en pas toen we thuis waren zijn mn schoonouders geweest.
Ik vond het prima zo, ik was heel bang dat mn schoonouders gelijk in de auto zouden springen en zouden komen. Dat was ook een beetje de reden dat we niet hebben gebeld toen het begonnen was. Ik wilde niet het risico lopen dat ze op de gang zouden lopen te ijsberen ofzo, ik geloof dat dan de ontsluiting helemaal niet gevorderd zou zijn .
Een volgende keer... zou ik het gewoon weer zo doen. Wij bellen wel en geven wel aan of ze kunnen komen.
Ik heb de eerste week ook nauwelijks kraamvisite gehad, heerlijk.

bij de eerste heb ik mijn moeder pas gebelt toen mijn vliezen in het zkh gebroken waren.
mijn moeder was bij de bevalling. schoonouders heeft manlief gebeld na de bevalling.
mijn vader zat op de gang. zusje had ik ruzie en mijn opa heeft mijn moeder gebeld.
wij mochten ook 2 uur erna naar huis. schoonouders heb ik wel na het zkh laten komen vond het zo zielig voor manlief. mijn ouders wel en zijn ouders niet. toen ik opgefrist was kwam mijn vader en schoonvader pas de kamer binnen.

bij de 2de is zijn mijn ouders hier naar toe gekomen.
mijn moeder was weer bij de bevalling en moest ook als kraamverzorgster spelen.
mijn zusje belde precies toen de kleine 2 sec. eruit was. dus die wist het meteen.
mijn schoonouders hadden gezegd dat ze niet gebeld wilde worden.(zit een verhaal achter)
nu 10 dagen later hebben ze de kleine nog niet gezien.

mammietje je moet gewoon doen wat jij denkt dat goed is. ik en hubbie hadden afgesproken de eerste 2 dagen geen bezoek. behalve mijn ouders die zorgen voor eten en voor dochtertje.
ik wilde dat omdat er bij de oudste dochter na de bevalling en kraamweek veel is voorgevallen die ik absoluut niet meer. wil dit allemaal door schoonmoeder.

het ligt er ook aan hoe je relatie met je ouders/schoonouders is.

Wat voelt iedereen het anders. Ik hoop dat voor niemwnd de drempel te hoog is om zijn eigen wensen aan familie kenbaar te maken.

btw Ik ben er dan wel 1 voor wie het huis nooit vol genoeg kan met visite, mijn kind word de eerste dagen niet beknuffeld door anderen dan wijzelf en directe familie. Luuke en Lena lagen alletwee bij mij op bed, op het voedingskussen. Iedereen mocht komen kijken maar ik wilde dat ze eerst aan ons gewend zou zijn voordat iemand anders ze aanraakte. (En nog steeds vind ik het verschrikkelijk als ze 'naar andere mensen' ruiken. Bah.) Er is ook niemand geweest die daar moeite mee had.

_{Nou jaaaa, door alle verhalen hier krijg ik ineens zo'n zin om weer zwanger te worden}

quote:

Op woensdag 9 april 2008 14:16 schreef Lishe het volgende:
Luuke en Lena lagen alletwee bij mij op bed, op het voedingskussen. Iedereen mocht komen kijken maar ik wilde dat ze eerst aan ons gewend zou zijn voordat iemand anders ze aanraakte. (En nog steeds vind ik het verschrikkelijk als ze 'naar andere mensen' ruiken. Bah.) Er is ook niemand geweest die daar moeite mee had.

Hahahaha ik dacht dat ik de enige was met deze "tic". Zodra Linde terugkomt van kinderopvang/verjaardagsviste/oppassen/feestjes etc en ze ruikt echt naar (parfum) van anderen dan doe ik haar snel in bad Niet als we om 12 uur 's avonds thuiskomen van een verjaardag hoor, maar als het kan, even lekker schoon en naar Linde ruiken

[ Bericht 0% gewijzigd door Stiemie op 09-04-2008 17:01:17 ]

quote:

Op woensdag 9 april 2008 14:21 schreef Kersjes het volgende:
_{Nou jaaaa, door alle verhalen hier krijg ik ineens zo'n zin om weer zwanger te worden}

Kersjes!

^{Ik ga er ook lichtelijk van rammelen hoor}

Hier op fok gemeld dat de bevalling begonnen was. 's nachts begonnen de weeen. Ergens 's morgens mijn ouders gebeld dat ik bezig was. Schoonouders geloof ik ook. Mijn beste vriendin belde toevallig een half uur voordat de vliezen werden gebroken. Toen was ik nog redelijk aanspreekbaar. Achteraf gezien vond ze het wel heel apart dat ze me juist toen belde, ze wist nog van niks. Blijkbaar had Djeez mijn ouders gebeld dat we naar het ziekenuis gingen. Want ineens waren ze er. Ze hebben lang gewacht, iig meer dan een uur. Toen Kim geboren was werd ik opgelapt en daarna vroegen ze of mijn ouders mochten komen. Natuurlijk! Ik vond het heel fijn dat mijn ouders er snel waren. Daarna, of misschien daarvoor, dat weet ik niet meer, kregen we een telefoon. Djeez belde zijn ouders en andere familie om het goede nieuws te vertellen. Ik belde 3 goede vriendinnen.
Mijn schoonouders kwamen een paar dagen later. Mijn schoonzusje was er de volgende dag. Elke dag kwam er wel iemand, dat vond ik wel prettig.

Ik heb dan wel nog geen bevalling gehad, maar over zoiets denk je wel na...
Bij de bevalling zou ik alleen mijn man willen en de nodige dokters natuurlijk.
Het liefst zou ik de ouders/broers/zussen pas bellen als het kind er al een tijdje is, zodat we eerst zelf aan het idee hebben kunnen wennen.

Maar er moet toch iemand de oppas zijn voor onze hond...dus dat laatste gaat niet lukken denk ik.
Wel pas bellen als het kind er een tijdje is.

Maar dit is natuurlijk van te voren plannen, hoe het uiteindelijk uitpakt weet ik niet.

Het zou me zo leuk lijken om uberhaubt zelf mijn familie te kunnen bellen en zelf te vertellen dat ik we een kindje gekregen hebben.
Helaas is dat bij mijn bevalling niet zo gegaan. Bevalling kwam nogal onverwacht en ging behoorlijk vlot. En daarna ging bij mij de lamp uit voor anderhalve dag. Echt jammer. _{=understatement, maar ik bedwing mijn gevoel voor drama} Ik heb er best moeite mee (gehad) dat ik sowieso niemand zelf heb kunnen vertellen dat we een zoon en dochter hadden gekregen. Iedereen wist het al. Zelfs mijn collegae, doordat er iemand toevallig naar ons huis belde om te vragen hoe het met me ging tijdens mijn z-verlof.
Alleen daarom al zou ik er bijna een moord voor doen om het nog eens mee te maken. _{Helaas ben ik thuis de enige die rammelt.}

Ik heb hier toevallig gister over na zitten denken!

Bij de bevalling: zo min mogelijk mensen! Ook niet beneden zitten wachten ofzo . Ik, , de verloskundige en de kraamhulp, dat moet het maar zijn. Mocht ik onverhoopt naar het ziekenhuis moeten worden het er wat meer maar dat is dan logisch.

Maar dan? Ik kan me voorstellen dat we het wel van de daken willen schreeuwen als die kleine er is! Ik denk dat ik gewoon maar eens aan de as. opa's en oma's ga vragen of ze evt. 's nachts gebeld willen worden of liever dan pas 's morgens vroeg. Wanneer ze dan komen hangt ook een beetje van het tijdstip af denk ik. Ik bof met schatten van schoonouders en ouders dus ze zullen zeker naar onze wensen luisteren.

Ik twijfel nog of ze gebeld gaan worden als eea gaat beginnen. Misschien wel leuk, dan blijven ze een beetje in de buurt. Aan de andere kant wil ik niet dat ze zich zorgen gaan maken als het lang duurt ofzo.... Nog maar even over nadenken en dit topic blijven lezen!

WIj hadden er uberhaupt nog niet over nagedacht hoe we het wilden hebben, tot mijn ouders zeiden dat ze op de gang in het ziekenhuis zouden wachten tot ik bevallen was, omdat ze dat bij mijn zusje ook gedaan hadden en dat was dus iets wat wij absoluut niet wilden.
Ik heb 's avonds gebeld dat ik toch echt wel weeen had en het dus begonnen was. Hier op fok heb ik geloof ik nog wat meer gemeld dan dat Eigenlijk direct na de geboorte van Robin (7.29) heeft mijn mijn man onze ouders, broer/zus, oma, oom en tante gebeld (de rest gesmst). De familie zat op de gang te wachten toen ik werd gehecht.. en opengemaakt en weer gehecht Heel dat bezoek is een beetje een waas langs me heen gegaan. Blij dat ze geweest waren, dolblij dat het niet zo lang duurde en nog blijer dat ze weer weggingen Ze hebben wel foto's gemaakt van Robin, maar niet vastgehouden volgens mij Het enige waar ik wel moeite mee had, was dat we ook meteen (heel liefs bedoeld overigens!) een cadeau kregen in de bevallingskamer, want ik kon echt geen energie opbrengen om daar enthousiast over te doen We zijn een dagje in het ziekenhuis gebleven en ze zijn bijna allemaal nog een keer langsgeweest en hebben Robin even vastgehouden. Het bezoek van mijn ouders was het meest welkom, want die hadden broodjes filet americain meegenomen De rest die langs wilde komen, kon dat doen als we weer thuis waren en op afspraak.

Wensen voor de volgende bevalling (weer in het ziekenhuis):
- weer bellen dat het begonnen is aan ouders (Robin moet tenslotte ook ergens heen )
- bellen na de bevalling
- Robin eerst binnen, ik wil eerst even met z'n viertjes zijn
- daarna de rest van het bezoek kort, geen cadeaus

Een vriend van ons belde laatst een kwartier nadat zijn zoon was geboren, was 's ochtends vroeg. We zijn pas een paar dagen later langs gegaan maar ik kon me dat zo goed voorstellen, dat hij het wilde delen! Dat gaan wij ook wel hebben denk ik, iedereen willen sms-en of bellen. Maar langs laten komen is een ander verhaal, ik denk alleen de opa's en oma's de eerste dag/vlak na de bevalling, dan broers de dag erna, dan pas de goede vrienden en pas daaaarna de rest van de wereld...

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 23:44 schreef p_iglet het volgende:

[..]

Niet helemaal ontopic, maar wel heel nieuwsgierig wat je dan anders zou willen en waarom?
Voor mij zijn de trotse foto's van mijn ouders en overgrootoma met Pepijn de dag van zijn geboorte enkele van de meest waardevolle foto's. Ik zou dat bij een volgend kind ook echt niet willen missen. En ze dat momentje met hun nieuwe kleinkind ook echt niet willen onthouden. (hele zware bevallingen, vacuumpomp en baby's met hersenschuddingen daargelaten)

Ik wil graag meer tijd om met ons/mijn kindje te knuffelen, te ruiken te voelen te proeven. Naar mijn idee is Emma vrij snel in bad gegaan en ik kan mij heel slecht iets herinnneren van die eerste momenten. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren wanneer ze voor het eerst bij mij dronk. Dat doet zeer.
Bezoek mag dus iets later komen, als wij elkaar goed hebben bekeken. En daarbij komt ook nog eens dat Emma als allereerste erbij mag

Ik zou ook willen dat mensen betrokken kunnen worden erin maar mijn schoonloeder zou gewoon wel een reden bedenken waarom ze dan toch erbij moet zijn, of minimaal in het ziekenhuis. En als dat niet lukt dan gaat ze vast naar ons huis om het een en ander te 'doen'. Daarom zou dat bij mij geen optie zijn.
Omdat ik ten opzichte van hubbie niet oneerlijk wil zijn, zal er van mijn kant ook gewoon niemand bijzijn.
Al denk ik, dat mijn beste vriendin het wel zal weten als het zover zou zijn, en anders leest ze fok wel

quote:

Op woensdag 9 april 2008 17:14 schreef Jelief het volgende:

[..]

Ik wil graag meer tijd om met ons/mijn kindje te knuffelen, te ruiken te voelen te proeven. Naar mijn idee is Emma vrij snel in bad gegaan en ik kan mij heel slecht iets herinnneren van die eerste momenten. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren wanneer ze voor het eerst bij mij dronk. Dat doet zeer.
Bezoek mag dus iets later komen, als wij elkaar goed hebben bekeken. En daarbij komt ook nog eens dat Emma als allereerste erbij mag

Ok, dat kan ik me helemaal voorstellen, die eerste momenten wil je met zijn 3tjes/vieren...Vervelend dat je daarvan niet alles hebt meegekregen.

Naar aanleiding van dit topic ook met vriendje over gehad... Bij een volgende mag toch ook echt eerst Pepijn erbij, ruim voor de rest van de familie... Mijn schoonzus is van de 2e in record tempo bevallen 's morgens...Om 8 uur is de oudste nog naar het kdv gebracht door papa, om 12 uur is zijn zusje geboren. Volgens "goed familie gebruik " stond aan het eind van de middag dus de hele familie op de stoep.. Maar broertje werd pas tegen 6 uur bij de opvang opgehaald. De halve familie had zijn zusje dus al gezien voordat hij dat had...
Voor mijn schoonzus en gezin blijkbaar geen punt, voor ons leuk dat we bij dat eerste moment tussen broer en zusje waren. Maar zelf zouden vriendje en ik dat zeker anders willen!!!

Wat ik zelf de volgende keer echt anders zou doen is dat ziekenhuis bedje... Een volgende gaat daar dus niet in, maar lekker al die tijd mij liggen.. Ik was nog te verbouwereerd van het hele bevallen zijn, had geen idee wat mijn lijf weer kon. En om de een of andere reden dus niet Pepijn zelf uit zijn bedje gepakt en bij me gelegd..Wel heel verliefd naar hem gekeken , maar bij een volgende doe ik dat dus echt anders...
Maar goed dat is ook ervaring, ook rondom aanleggen en borstvoeding zou ik nu zeker de eerste uren dingen anders doen, maar toen wist ik niet beter.

quote:

Op woensdag 9 april 2008 16:45 schreef peterfan het volgende:
Mocht ik onverhoopt naar het ziekenhuis moeten worden het er wat meer maar dat is dan logisch.

Bij de eerste kwam de gynaecoloog vlak voor het persen vragen (toen ik er al twee dagen ontsluitingsweeen op had zitten) of het goed was als er een paar studenten mochten kijken.

Heel slim van ze om het op dat tijdstip te doen.

Vooraf had ik zeker nee gezegd maar op dat moment wist ik niet eens meer hoe ik zelf heette dus ik had nog ja gezegd tegen een live verbinding met Hilversum.

Hoeveel er uiteindelijk bij waren weet ik niet eens

Toen ik bevallen was heb ik gelijk mijn wederhelft naar mijn ouders laten bellen, omdat ik zelf waarschijnlijk geen woord uit zou kunnen brengen als mijn moeder zou gaan huilen . (en dat deed ze ook, dat had ik goed ingeschat) Hij heeft gezegd dat ik zelf terug zou bellen als ik weer aanspreekbaar, schoon- en dichtgenaaid was.

Uiteindelijk duurde het heel lang voor ik kon douchen, dus heb ik toen ik lag te wachten alvast mijn moeder gebeld. Ik had gevraagd aan de zusters wanneer ze langs mochten komen, en dat bleek met bezoekuur te moeten.

Ik zit dat net aan mijn moeder te vertellen en dat ik dat zo raar vind als ik ineens mijn schoonmoeder op de gang hoor. Dat vond ik echt heel lullig, omdat ik net gezegd had dat er niemand langs mocht komen buiten bezoekuur én omdat ik mijn moeder nog geen minuut aan de telefoon had. Ik had het liefst eerst mijn eigen moeder uitgebreid gesproken voordat ik ineens met onaangekondigd en vooralsnog onuitgenodigd bezoek zou zitten. Dus mocht er een volgende keer komen, dan zit er een hele grote kans in dat ze pas veel later gebeld worden.

quote:

Op woensdag 9 april 2008 17:48 schreef p_iglet het volgende:

[..]
Wat ik zelf de volgende keer echt anders zou doen is dat ziekenhuis bedje... Een volgende gaat daar dus niet in, maar lekker al die tijd mij liggen.. Ik was nog te verbouwereerd van het hele bevallen zijn, had geen idee wat mijn lijf weer kon. En om de een of andere reden dus niet Pepijn zelf uit zijn bedje gepakt en bij me gelegd..Wel heel verliefd naar hem gekeken , maar bij een volgende doe ik dat dus echt anders...
Maar goed dat is ook ervaring, ook rondom aanleggen en borstvoeding zou ik nu zeker de eerste uren dingen anders doen, maar toen wist ik niet beter.

Dat bedje wil ik idd ook anders en ik was echt te overdonderd om ook maar iets zelf te bedenken.

quote:

Op woensdag 9 april 2008 14:16 schreef Lishe het volgende:
Wat voelt iedereen het anders. Ik hoop dat voor niemwnd de drempel te hoog is om zijn eigen wensen aan familie kenbaar te maken.

btw Ik ben er dan wel 1 voor wie het huis nooit vol genoeg kan met visite, mijn kind word de eerste dagen niet beknuffeld door anderen dan wijzelf en directe familie. Luuke en Lena lagen alletwee bij mij op bed, op het voedingskussen. Iedereen mocht komen kijken maar ik wilde dat ze eerst aan ons gewend zou zijn voordat iemand anders ze aanraakte. (En nog steeds vind ik het verschrikkelijk als ze 'naar andere mensen' ruiken. Bah.) Er is ook niemand geweest die daar moeite mee had.

Ik dacht al dat ik gek was.
Sasha ruikt heel erg 'anders' als hij van het kdv af komt en ik heb iedere keer zo sterk de neiging om hem te badderen en andere kleertjes aan te doen!

Wij belden meteen mijn ouders, opa en oma en onze voorganger van de kerk. Meer mensen hebben we niet gebeld. Ongeveer 2 uur later stonden mijn ouder en opa en oma en broertje (met een vriend) naast mn bedje.

Mijn ouders hoeven niet te bellen als ze lang willen komen. Ik vind het juist gezellig.

Leuk ook ieders verhalen te lezen.

Alleen FOK en een of twee vriendinnen wisten dat ik bezig was. Mijn ouders hadden destijds al gezegd dat ze niet persee wilden weten als ik begonnen was, die zouden het wel horen als ze er was. Mijn zusje had nog gezegd dat ik niet in de week van de 17e mocht bevallen want dan was ze op vakantie. Maar ik had haar ook gezegd dat ik neit wilde dat ze terug zou komen als Amber er was (ze was wel in NL, maar was met haar schoonouders op vakantie).
Amber is om 8.45 uur geboren en op het moment dat Amber eruit kwam was mijn moeder misselijk, raar in haar hoofd en had heel erg buikpijn. Mijn oma had dat ook toen ik geboren werd.
Ik denk dat we een kwartiertje nadat ze er was mijn ouders/schoonouders en zusje gebeld hebben. Oh en 2 vriendinnen heb ik gebeld. Andere vrienden hebben we een smsje gestuurd.
Mijn moeder is eigenlijk meteen van haar werk weggegaan, heeft bloemetjes gekocht, mijn vader opgehaald en toen zijn ze in de tram gesprongen. Geen idee hoelaat ze er waren, volgens mij rond 10.30 uur. Mijn ouders hebben Amber toen nog niet vast gehad. Ze was wat onderkoeld en lag heerlijk op mij te liggen.
Mijn schoonouders waren er pas vrijdag (Amber is dinsdag geboren). Mijn moeder had een speciaal kado besteld en dat was pas donderdag binnen ofzo, zonder kado wilde ze niet komen. Dat vond ik best wel raar en teleurstellend.
Mijn zusje is ook pas vrijdag gekomen, maar dat kwam dus omdat ze op vakantie was. De 1e vrienden zijn zaterdag volgens mij pas gekomen en toen zo'n beetje de rest van de familie, maar dat weet ik niet echt meer.

Bij de 2e zal ik ws. mijn ouders wel eerder bellen aangezien Amber ook ergns heen moet.

Ik was 's nachts zo trots en zo wakker en zo verschrikkelijk blij dat alle ellende achter de rug was en we een heel mooie echte baby hadden gekregen (ipv eentje met 3 hoofjes waar ik nachtmerries over had) dat ik iedereen in mijn mobiel een SMS heb gestuurd

Inderdaad leuk om alle verhalen te lezen!

Bij Jetske braken de vliezen zondagnacht. Ik wilde het eigenlijk tegen niemand vertellen maar toen mijn zusje belde kon ik het niet voor me houden. Toen hebben we alle ouders maar op de hoogte gebracht. Helaas ging het allemaal erg langzaam en werd Jet uiteindelijk pas dinsdag geboren. Ouders en schoonouders waren behoorlijk in de stress omdat ze al een heel tijd niets van ons gehoord hadden en niet wisten dat we inmiddels in het ziekenhuis beland waren.
Gelijk nadat Jetske geboren was heb ik mijn ouders gebeld (ze waren nog aan het hechten) en Schanul zijn ouders. We hebben gevraagd of ze pas na een paar uur wilden komen omdat wij zooooo moe waren. We hebben dus heerlijk even liggen slapen en liggen kijken naar ons wondertje.
's Middags kwamen dan de ouders en schoonouders, onze zussen en de beste vriend van Schanul. Ik vond dat heel fijn, ik wilde ons meisje graag laten zien en dat mocht ook dezelfde dag.
De volgende dag gingen we naar huis en toen zijn we ook nog een tijdje heel selectief geweest in het bezoek.

Nu zal het iets anders worden omdat we gelijk naar het ziekenhuis moeten. Jetske gaat dan naar mijn ouders (of als het 's nachts is dan komt mijn moeder hier) en we hebben mijn schoonouders beloofd een smsje te sturen als het gaat beginnen. Als de baby er is dan willen we echt eerst dat Jetske komt. Dat zou meteen kunnen zijn, het kan ook zijn dat we eerst even behoefte hebben om zelf met de nieuwe frummel kennis te maken, dat laten we open. Maar pas nadat Jet haar brusje heeft gezien mag de rest komen. En dat zou ik net als vorige keer doen, zeker niet te veel mensen de eerste dag. Maar zeker wel mensen, de liefde op het moment na de bevalling was zo groots

O Sjak, dat moment, die 2 kinderen die elkaar voor het eerst zien..... Het aller-, allermooiste van mijn leven. En jij hebt het gewoon in het vooruitzicht!
_{Bij mij was dat na 2 uur pas. En achteraf ben ik daar heel erg blij om. Zo heb ik het heel bewust mee kunnen maken en het echt heel goed in me op kunnen nemen. Ook voor Luuke was het prettig. Ik had een schoon laken en kon ook echt mijn aandacht op haar richten.}

Toen ik nog in de ok was om gehecht te worden, en mijn man met Isa naar de verloskamers terug ging om daar kleertjes te krijgen en de testjes uit te voeren, heb ik hem gevraagd niemand te bellen tot ik terug op de kamer was.
We hebben toen ik terug was, eerst zijn ouders gebeld die waren namelijk in Spanje op vakantie en ik had ze weken lopen plagen dat ik zou bevallen als hun weg waren, en ondanks de geplande ks werd de grap toch werkelijkheid Die zijn daarop meteen hun koffers gaan pakken en naar Nederland gereden.

Toen heeft mijn man mijn moeder gebeld ik was namelijk nog een beetje emotioneel en van de wap door de weeenstorm en de ks. Ik had het trouwens ook veel te druk met ons mooie meisje bewonderen.
Daarna hebben we mijn broer en zijn zus gebeld.

Na ik denk 40 minuten stond mijn moeder op de gang, de verpleging kwam netjes vragen of ze binnen mocht komen, en ik wilde niets liever ik moest zo mijn verhaal kwijt en ons meisje showen.
Daarna kwamen de (schoon)broers en (schoon)zussen, ik vond het precies goed zo op die zondag Iedereen bleef maar 40 minuten ofzo,
's avonds kwamen wat vrienden langs in het ziekenhuis en dat was een fijne afleiding die bleven allemaal maar heel eventjes.

Schoonouders kwamen een dag later, en dat ging minder goed helaas, schoonmoeder ging aan het voeteneind van mijn bed zitten bellen met mijn moeder, op een toonhoogte (HOOG) en volume (HOOG)
dat ik er draaierig en misselijk van werd.
Ik werd volgens de verpleging zo wit als een doek, dat kwam doordat ik veel bloed was verloren, gewoon nog moe was van weken slecht slapen, enorme jeuk blaasjes over mijn hele lijf had waardoor slapen nog steeds een ramp was, en de bevalling en ks an zich alles bij elkaar was ik gewoon een wrak.

De zondag was alles nog prima omdat ik met een restje adrenaline van de bevalling het allemaal nog trok.
Maar zoals veel vrouwen sliep ik de nacht van zondag op maandag niet, heel de bevalling/ks trokken als een film voorbij en ieder zuchtje van Isa hield me wakker.
's Maandags stortte ik in met dank aan schoonmoeder, die totaal niet door had (of niet wilde begrijpen) dat ik een toch best zware operatie en bevalling achter de rug had.
Alle visite werd weg gestuurd en afgebeld de verpleging plakte een briefje op de deur dat visite zich eerst moest melden bij de receptie.

Mijn moeder kreeg er op een gegeven moment ook een handje in af te spreken met mijn ooms/tantes wanneer ze in het ziekenhuis langs zouden komen (iedereen ging namelijk op vakantie en wilden graag nog ff Isa zien), en dat terwijl ik dus al had afgesproken met andere mensen, gevolg 8 mensen aan je bed terwijl je nog niet fit/happy bent, dus weer veel te druk en weer de verpleging die in moest grijpen.
Gelukkig had ik een kamer voor mij alleen, anders had ik echt medelijden gehad met mijn kamergenote.

Ik ben de verpleegster nog steeds dankbaar voor haar besluit, zelf had ik het niet kunnen zeggen ben ik bang (ik lag emotioneel en lichamelijk te erg in de kreukels), want ik begreep dat (schoon)moeder erg trots en blij was met de geboorte van haar kleinkind en dat even wilde delen met haar/mijn familie.

Mocht het volgende keer weer op een keizersnede uitdraaien dan wil ik alleen Isa en mijn man direct er na bij me hebben.
De rest mag komen als ik op de afdeling lig en allemaal maximaal een 1/2 uur blijven en telefoons uit!

Ik heb vooral door mijn eigen moeder en schoonmoeder het gevoel gekregen, dat hun het idee hadden dat een keizersnede geen "zware" of "echte" bevalling is, het is een ritssluiting die gaat open en dicht, en dat is dat, daarna voel je je weer prima.
Ze waren alleen ff vergeten dat ik op het persen na een normale bevalling heb gehad.
Schoonmoeder deed na de bevalling van haar dochter namelijk heeeeel anders, rust en stilte was het credo, ik kreeg de trompet aan het bed.
Het ergste van alles vond ik wel dat mijn eigen moeder weinig begrip kon opbrengen, en dat heb ik later met haar wel besproken.
Hier heb ik wel even mee geworsteld en ik vroeg me dan ook af of het nou aan mij lag of aan hun, mijn man heeft me hier trouwens wel bij gesteund die vond ook dat de moeders wel erg veel van me verlangden en de lat te hoog legden met de visites en de drukte. Die heeft ze 's avonds ook gebeld met het verzoek of ze wat kalmer aan konden doen met visite en drukte.

Inmiddels is dit allemaal besproken met de moeders en die weten nu dan ook al dat mocht het nog eens zo lopen, wij strenger zullen zijn in rusttijden, en visite.
De bevalling en de daarop volgende keizersnede waren dus het probleem niet het gebrek aan rust en begrip duidelijk wel.

Poeh heel verhaal geworden maar tis wel lekker even van je af typen.

Bij de oudste heb ik een kwartier na de bevalling mijn ouders zelf gebeld en mijn man zijn ouders. Na een half uurtje mijn zus/schoonzussen (die kwamen allemaal savonds, maar doordat ik nog in bed lag, kwamen ze hooguit een kwartier, muv mijn zus en ouders omdat die van 1,5 uur rijden komen)
Bij de jongste heb ik na 5 minuten mijn vader gebeld (hij moest weer werken) en ik wilde perse dat hij het nu van mij zou horen. Pas na een uur hebben we de rest gebeld, iedereen kwam weer savonds en weer heel kort. Ideaal !

Bij mijn zus werd ik ongeveer een 2 uur na de bevalling gebeld en zijn we de volgende dag op bezoek geweest....iets langer maar dat heeft met de afstand te maken.

Wij hebben nu weer zo'n leuke situatie, gecreerd door schoonouders: Beide ouders wonen ver weg (Groningen) terwijl wij in Brabant wonen. Mijn vader is niet zo lang geleden overleden dus mijn moeder heeft geen vervoer. Met schoonouders afgesproken dat zij zodra ons kindje geboren is mijn moeder ophalen en naar ons toekomen. So far so good.

Nu hebben ze ineens bedacht dat ze het weekend na de uitgerekende datum 4 dagen in een hotel in de buurt zitten vanwege een trouwerij (jaja, toevallig he). Dus totaal tegen de afspraak in en mijn moeder helemaal overstuur, zo komt het verlies van mijn vader nog eens extra hard binnen.

Nu zitten wij dus scenario's te maken: als het kindje dan-en-dan geboren wordt, kan m'n moeder nog met de trein (4 uur reistijd) en dan bellen we na 4 uur schoonouders pas op op zodat ze toch een beetje gelijk komen. Ik wil namelijk niet dat schoonouders het kind al een dag eerder zien. Heel fijn dit soort situaties (not), en totaal egoistisch van schoonouders, of ligt dit nu aan mij?

Ik probeer maar met kindje af te spreken dat het óf te vroeg of echt te laat gaat komen en niet in dat weekend, ik heb helemaal geen zin in dit gezeur. Op zich is het natuurlijk geen drama, maar omdat het nog maar zo kort geleden is dat mijn vader is overleden ligt het best gevoelig bij mij en mijn moeder in ieder geval.

Kan je dan niet je moeder bellen zodra de bevalling begint en je schoonouders zodra de baby er is? Dan kan je moeder al met de trein op stap en komen ze ongeveer gelijk aan

Ik vind het niet handig van je schoonouders maar ook weer niet totaal egoïstisch. Ik neem aan dat ze dan echt een bruiloft hebben? Zouden ze die dan af moeten zeggen omdat de baby heel misschien in die dagen geboren gaat worden?
Je zou je moeder ook kunnen bellen als de weeën goed en wel op gang zijn. Dan is de kans dat ze vóór de geboorte er is nog groter dan de kans dat ze te laat is, maar dan moet ze wel een plekje hebben om de uren door te brengen, voor hetzelfde geld duurt het 24 uur
Misschien kan ze zelf een paar dagen in een hotelletje zitten in die dagen, als het echt zo belangrijk is dat de schoonouders het kind niet een paar uur eerder zien dan je moeder?

Ik weet niet of dat echt zo egoistisch hoor. Trouwerij is trouwerij toch?
Maar ja, ik ben altijd erg goedgelovig in dit soort gevallen.
Het is rot voor je moeder, maar als je het echt graag wil, dan laat je je moeder toch gewoon een taxi komen?
Niet zo moeilijk doen hoor...

Ik vind het een beetje treurig om je schoonouders hier de schuld van te geven. Die kunnen er vrij weinig aan doen dat je moeder geen vervoer heeft.

Klassiek dat dan weer wel. (schoonouders bashen)

Bedankt voor jullie tips. Om mijn moeder in een hotelletje de stoppen hadden we zelf ook al bedacht. Maar wel een goed idee om haar gewoon iets eerder te bellen zodra we weten wanneer de weeen echt goed op gang zijn en een idee hebben hoe lang het nog gaat duren bijvoorbeeld.

Trouwerij afzeggen hoeft natuurlijk ook niet, maar het ging meer om het feit dat die geen 4 dagen duurt. Maar okee, ik heb ook wel het idee dat ik deze dagen soms van een mug een olifant maak. Wel even goed om wat relativerende commentaren te lezen.

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 10:46 schreef Kiepie het volgende:
Maar okee, ik heb ook wel het idee dat ik deze dagen soms van een mug een olifant maak.

Komt wel weer goed na de bevalling

Weet je, de geboorte van je kind en de geboorte van en kleinkind is zo'n blije gebeurtenis. Ik kan me niet voorstellen dat je op dat moment, zowel als ouder als als grootouder écht een punt maakt van een paar uur verschil. Tenzij de verhoudingen echt verstoord zijn, maar dat hoop ik niet

Die paar uur vliegen sowieso voorbij als je bedenkt dat je direct na de geboorte belt en daarna nog gewassen, verschoond, gecontroleerd, etc. gaat worden.
Misschien wil je je schoonouders dan nog helemaal niet aan je bed hebben, maar wacht je liever tot jullie weer helemaal opgefrist zijn. Tegen die tijd is je moeder ook al een stukje dichterbij.

En dan kan je ze misschien zelfs na elkaar ontvangen, zodat je niet met een slaapkamer/ziekenhuiskamer vol mensen zit maar wel alle grootouders even een persoonlijk momentje kunnen hebben met jullie en de nieuwe baby.

Wij zitten ook met een reistijdverschil hier. Schoonmoeder/familie zit heel dichtbij en mijn familie aan de andere kant van het land.
Bij bevalling nummer 1 werd dat vanzelf opgelost doordat ik over de 42 weken liep en ingeleid zou worden. Mijn ouders zouden gewoon die dag onze kant opkomen, hotel nemen en dan komen zodra ik bevallen was. Uiteindelijk liep het wat anders doordat het 's nachts alsnog vanzelf begon en ik om 11 uur 's ochtends al beviel in plaats van toen net aan het infuus te liggen. Maar we mochten ook alweer meteen naar huis dus om een uur of drie 's middags waren we weer thuis en stond binnen no time iedereen op de stoep (behalve mijn broertje, maar zijn vriendin was ook aardig zwanger en hij moest werken, dus die kwamen dagje later).
We hadden toen trouwens van te voren gezegd (voordat duidelijk was dat ik ingeleid zou worden) niemand te zullen bellen als ik ging bevallen. Iedereen zou het wel horen als het kindje er was. Ik zat niet te wachten op telefoontjes met "Hoever ben je al?"

Deze keer wordt het een ander verhaal. Als ik nu ga bevallen (wil in het ziekenhuis bevallen), gaat m'n schoonmoeder op Finn passen, dus haar bellen we sowieso als de bevalling begonnen is. Aangezien ik gok dat ze dan slecht haar mond kan houden en toch schoonzus/zwager wel belt, denk ik dat die het nu dus wel gaan weten voor de baby er is. Of ik m'n eigen ouders ook ga bellen voor ik bevallen ben, ligt denk ik aan de dag en tijd.
En verder bedenk ik me nu ik dit topic lees, dat we ook nog even met schoonmoeder moeten afspreken dat we eerst alleen Finn erbij willen hebben en niet meteen haar ook.

Kiepie, ik snap je (hormonale) reactie wel, maar rationeel bezien kunnen je schoonouders er ook weinig aan doen. Ja, die bruiloft duurt geen 4 dagen, maar normaal hadden ze er misschien ook een lekker lang weekendje van gemaakt. En zij zijn inderdaad ook niet verantwoordelijk voor het gebrek aan vervoer van je moeder.

Per ongeluk gequote ipv ge-edit.

Kiepie, kan je moeder niet bij jullie logeren? Of wil je dat niet (wat ik me ook kan voorstellen omdat je in feite niet weet hoe lang het gaat duren)? Of heeft ze zelf misschien iemand (kennis, vriend(in) ) die met haar mee kan komen?

Eens even denken hoe het bij ons ging... Ik logeerde bij mijn moeder en stiefvader vanwege de aanstaande bevalling, dus die zijn meegegaan naar het ziekenhuis. Mijn moeder is bij me gebleven, mijn stiefvader kwam af en toe even kijken. qltel heb ik gebeld (woonden toen nog niet samen en hij zat een eind verderop) en die is uiteraard ook gekomen. Verder kwam mijn (ex)beste vriendin op een gegeven moment langs en die is ook in het ziekenhuis gebleven.

Nu moet ik wel zeggen dat ik na bijna 24 uur bevallen niet meer echt helder was Het werd uiteindelijk een KS en ik kwam pas een beetje bij toen de ruggeprik erin zat. Mijn moeder heeft naast me gezeten op de operatiekamer (qltel kan niet tegen bloed ) en qltel is met Christan meegegaan na de geboorte. Dat was om 23.38 uur. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden en pas om een uur of 2 's nachts kreeg ik Christan weer te zien (dat vond ik niet leuk Kwam door de KS maar dit had ik achteraf graag anders gehad).

Mijn vader lag ook in het ziekenhuis (ander ziekenhuis helaas) maar mocht er de volgende dag gelukkig uit en is toen komen kijken naar zijn kleinzoon. Nu ik erover nadenk heb ik zelf volgens mij helemaal niemand gebeld Dat zullen qltel en mijn moeder dus wel gedaan hebben, want mijn schoonouders en qltels broers met aanhang zijn in de loop van de volgende dagen allemaal in het ziekenhuis komen kijken

Eenmaal thuis hebben we een vrij strak bezoekschema aangehouden. Elke dag kwam er wel iemand maar niet te veel tegelijk en met flink wat rust ertussen. Is me prima "bevallen"

Ga dan niet in Brabant wonen

Nee even serieus. Tsja, zo'n bruiloft kan natuurlijk. En tuurlijk blijven ze extra lang om eventueel de geboorte mee te maken.
Maargoed, het valt mij op dat veel mensen er nogal iets van maken: zo'n geboorte. Begrijp me niet verkeerd: het ís heel speciaal. Maar soms krijgt het wel een heel gespannen tintje. Daar komen deze conflicten ook steeds vandaan. Omdat je al hekjes om het geheel bouwt, doet iedereen zijn best om binnen dat hekje te komen en staan ze steeds op de "poortdeur" te kloppen.
Dus mijn advies: maak het niet zo groot. De eerste paar dagen even rustig aan doen. Zolang als jullie nodig denken te hebben. Je baby ziet er na een week nog even vers geboren en schattig uit.

Wat een verschil in beleving! Toen ik van mijn eerste aan het bevallen was belde mijn moeder om te vragen hoe het met me ging. Ik was 10 dagen overtijd maar ze had er werkelijk geen rekening mee gehouden dat het ook wel eens kon zijn begonnen. Toen ze husb dus aan de lijn kreeg was ze gelijk helemaal van de leg. Vervolgens moest ze nog 4 uren wachten ofzo, maar het zijn de langste van haar leven zegt ze. Toen zoonlief na een spoedopname tijdens het persen toch gezond en wel geboren was zijn ze gelijk gekomen. Dat duurde nog wel een uur maar ik vond het te lang. Ik wilde graag mijn kind laten zien. Daarna hebben ze ons huis opgeruimd (de bevallingsboel die was blijven liggen) en versierd. Ik vond het zo bijzonder. Niet leuk vond ik dat mijn schoonouders 3 dagen voor de uitgerekende datum voor 3 weken naar de andere kant van het land op vakantie gingen. Hun eerste kleinkind. Die zijn wel speciaal terug gekomen voor een uurtje maar vervolgens ook weer afgereisd voor nog een week. Het is negen jaar geleden maar het zit me nog steeds hoog. Helemaal omdat ik geen kraamhulp had na 3 dagen en ik nog helemaal niet voldoende hersteld was om de zorg alleen op me te nemen. Mijn moeder had een baan en nog een kind thuis en die heeft gedaan wat ze kon. We waren ook net verhuisd dus mijn sociale netwerk was ook wat mager.
De tweede was er zo snel dat we eerst zelf even een uurtje moesten bijkomen. Het zou een inleiding worden omdat ik 15 dagen overtijd was. Maar na het breken van de vliezen lag er binnen 1.5 uur een heerlijk spekkie op mijn buik. Na dat uur wel gelijk iedereen gebeld. Het belangrijkste voor mij was mijn oudste. Gezin compleet zeg maar. We hebben ook bewust de nieuwe baby in zijn wiegje gelaten en eerst lekker geknuffeld met oudste. Toen langzaam eens gekeken wat er toch in dat rare glazen bakje lag.
Jongste is rond 5.30 geboren. Dus toen hebben we ook maar even gewacht tot een uur of 7 met bellen. ik vond het haast een teleurstelling dat iedereen heel weloverwogen pas uren later kwam. ik wilde pronken met mijn kind. Iedereen met elkaar kennis laten maken. Maar vooral mijn jongens bij me. Dat die dus ook veel later kwamen vond ik niet leuk. Maar ja, ieder doet het met de beste bedoelingen denk ik dan maar.

Bezoek met grote kinderen die vervolgens mijn huis afbreken, daar kreeg ik veel meer stress van. Daar hebben we dus bij latere bevallingen wel meer op gelet. Mensen een tijd geven 's avonds waarop ze weer weg moeten zijn en dat kinderen rustig zijn en anders maar buiten blijven

ik beval in het ziekenhuis, en moet daar toch heengebracht worden, aangezien mijn schoonvader het dichste bij woont, zal hij ons wel brengen (met de stille hoop dat mijn vliezen niet breken in de auto) maar bij de bevalling zelf wil ik alleen mijn partner hebben. als ik daarna gedoucht en wel ben, ga ik wel kijken wie ik allemaal ga bellen, ik weet van mijn nichtje dat mijn oom en tante (de zus van mijn overleden vader, en ook de zus van de overleden vader van mijn nichtje) heel snel na de bevalling op de stoep (ziekenhuiskamer) stond, waarschijnlijk omdat ze het gevoel had het gemis van de vader/opa goed te maken, maar dat hoeft van mij echt niet, hoe lief ze ook is, hoeveel ze ook voor me gedaan heeft. die eerste uren wil ik echt wel wat rust en geen circus aan mijn bed. de enige die er dan echt snel bij zullen zijn zullen dus opa zijn, en misschien de broer van mijn vriend, die wordt voor het eerst oom, en die twee hebben toch best wel een sterke band, dus dat gun ik ze ook wel, maar geen polonaise aan mijn lijf en bed alsjeblieft!

ook als ik weer thuis ben, hoef ik geen drukte, gewoon rustig bezoek, en tussen bepaalde tijden. er tijd genoeg om onze zoon te bewonderen, en dat hoeft echt niet perse de eerste dagen is mijn opvatting. ik heb de dochters van mijn nichtjes (kort na elkaar bevallen en inmiddels alweer bijna 3 en 2 maanden oud) ook nog niet gezien, dat komt wel als het ons allebei uitkomt denk ik zo.

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 13:39 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ga dan niet in Brabant wonen

Nee even serieus. Tsja, zo'n bruiloft kan natuurlijk. En tuurlijk blijven ze extra lang om eventueel de geboorte mee te maken.
Maargoed, het valt mij op dat veel mensen er nogal iets van maken: zo'n geboorte. Begrijp me niet verkeerd: het ís heel speciaal. Maar soms krijgt het wel een heel gespannen tintje. Daar komen deze conflicten ook steeds vandaan. Omdat je al hekjes om het geheel bouwt, doet iedereen zijn best om binnen dat hekje te komen en staan ze steeds op de "poortdeur" te kloppen.
Dus mijn advies: maak het niet zo groot. De eerste paar dagen even rustig aan doen. Zolang als jullie nodig denken te hebben. Je baby ziet er na een week nog even vers geboren en schattig uit.

Ik vind dat je het wat simpel bekijkt, eigenlijk.
Ik weet dat ik mijn moeder echt verdriet zou doen als ik haar pas een week na de bevalling zou willen zien en zij dan haar kleinkind pas voor het eerst zou zien. Ze zou het respecteren, want zo is ze wel, maar ze zou echt verdrietig zijn.

Op mijn beurt zou ik het ook erg naar gevonden hebben als mijn zusje mij pas na een week had willen laten langskomen.

In beide gevallen ga ik even uit van een gewone bevalling, niet allerlei narigheid enzo, uiteraard, dan kan het een ander verhaal zijn.

Bij michelle wouden we niemand erbij hebben, dus daar hebben we de ouders, pas 4 uur na de bevalling gebeld. daarna gelijk de zusjes. michelle was om 9:14 geboren en het eerste bezoek kwam om 15:00. Dat vonden we erg lekker.

Bij Dennis had ik elke dag een oma ingeplant die michelle op zou vangen(1 uur reistijd) en afspraken gemaakt wat ik van oma verwachte: michelle opvangen/eten koken, en me met rust laten, al met al was mijn schoonmoeder er de dag dat de bevalling begon, en die heeft toen de weeen begonnen alles meegeholpen klaarzetten en is daarna met michelle naar een vriendinnetje geweest,en toen ze terugkwam wou ze naar boven om te zeggen dat ze thuis was, hoorde de verlos zeggen nog 1x persen en is toen maar omgedraait naar beneden en eten gaan koken. Dennis is om 17:40 geboren en om 19:00 heb ik michelle en oma geroepen en hebben ze dennis voor het eerst gezien. oma is vervolgens weer naar beneden gegaan en wij hebben met zijn 4tjes de andere opa's en oma's en zusjes gebeld en lekker met zijn 4'en genoten, rond 20:30 waren de opa's en oma's allemaal boven, en mijn zusje & vriend. die hebben dennis niet echt gezien aangezien dennis onder mijn t-shirt lag, daarna is iedereen naar beneden gegaan behalve mijn moeder en die heeft me eten gegeven(ik kon niet zelf eten omdat dennis op me lag) daarna is dennis naar manlief gegaan en ben ik even naar beneden geweest.(last van stress omdat dennis onderkoelt was en er even sprake was dat we naar het ziekenhuis moesten) daarna weer naar boven gegaan, en pas om 23:00 toen al het bezoek weg was(behalve mijn schoonmoeder, die bleef zoals afgesproken slapen) rustig naar beneden gegaan en daar gepraat en gerelaxt. De kraamweek zelf kwamen alleen (schoon)ouders en (schoon)zusjes en enkele goede vrienden, erg rustig, en als ik er genoeg van had ging ik met dennis naar boven. Daarna maar 2/3x per week kraamvisite, was erg rustig en lekker(enigste nadeel: kreeg bijna 4 maanden lang kraamvisite) de geboorte kaartjes zijn ook pas na 3 dagen op de post gedaan.
Het is dat we geen 3de willen, anders zou ik het precies weer zo doen. vond het heerlijk en had de eerste week alleen maar mensen om me heen die belangrijk voor mij waren, en geen last van visite die niet weg wil ofzo.

quote:

Op woensdag 9 april 2008 11:54 schreef Llewella het volgende:
Het plan is dus dat mijn ouders en schoonouders erbij zijn (hetzij op enige afstand, en mits ze tevree kunnen zijn met die voorwaarde); dus die zijn er dan al; of als bijv mijn vader er echt niet bij wilt zijn dat die meteen wordt gebeld.

Vervolgens zijn mijn beste vriendin; broertje, stiefbroertjes en schoonzus en oma als eerste aan de beurt; maar pas als er weer rust in de tent is en we er aan toe zijn, dus niet a la minute. (En m'n schoonzusje is altijd lekker mega-enthousiast en impulsief met die dingen, dus die zal ik ook van te voren voorbereiden op dat zodat ze dan niet teleurgesteld is als ze niet meteen mag komen).

En daarna zien we wel; alles op z'n tijd, maar ik vind dan genieten en rust nemen het belangerijkst in de periode daaropvolgend.

Dat is ongeveer hoe ik het me voorstel en waar ik me vooralsnog goed bij voel.

Vannacht was ik weer eens bezig met bevallen in m'n dromen, ik ging rustig nog naar m'n werk toen ik de slijmprop verloor op het parkeerterrein en ik de eerste weeen al op gang voelde komen

Het is dus min of meer zoals geplanned gegaan

Mijn ouders en schoonouders waren erbij, maar ook m'n schoonzusje was er ongevraagd bij. Vond niet erg dat ze erbij was, wel dat dit zonder overleg met mij was gegaan (ze was er ineens in het ziekenhuis?).
Mijn ouders en vriend hebben de hele bevalling van dichtbij gemaakt, en ze hebben met z'n 3-en me geholpen steuntjes in de rug te geven en benen optrekken tijdens het persen gezien ik min of meer kapot was na 3 dagen aan de gang te zijn Mijn schoonouders en schoonzusje hebben zich naar de gang laten verjagen door de zusters. Ik vind het wel jammer voor m'n schoonmoeder dat ze niet erbij is geweest, ze had er van mij bij mogen blijven, maar ik was op dat moment niet meer helder, en de zusters/arts wilde het teveel aan mensen uit de verloskamer (ruimte genoeg leek me? Niemand die in de weg liep, ze zaten braaf op een rijtje langs het raam toe te kijken naar mij).

Qua bellen etc; dat is allemaal buiten mij omgegaan, ja ik heb m'n vriend gevraagd een paar mensen te bellen geloof ik.

Maar m'n stiefbroertjes zijn bijv ook langsgeweest toen ik op de OK lag onder narcose voor de placenta. M'n broertje is vlak daarna ook nog geweest.

Ik heb wel veel rust gehad in m'n kraamperiode! Zowieso de eerste dagen in het ziekenhuis, en eenmaal thuis hadden mensen zoiets van zorg eerst maar dat je je weer een beetje ok voelt en goed ter been bent. En ook viel de bevalling natuurlijk net in de vakantie periode.
Maar nu nog moeten er mensen nog op kraamvisite komen die ik eigenlijk al in de eerste week had verwacht

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 14:23 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik vind dat je het wat simpel bekijkt, eigenlijk.
Ik weet dat ik mijn moeder echt verdriet zou doen als ik haar pas een week na de bevalling zou willen zien en zij dan haar kleinkind pas voor het eerst zou zien. Ze zou het respecteren, want zo is ze wel, maar ze zou echt verdrietig zijn.

Op mijn beurt zou ik het ook erg naar gevonden hebben als mijn zusje mij pas na een week had willen laten langskomen.

In beide gevallen ga ik even uit van een gewone bevalling, niet allerlei narigheid enzo, uiteraard, dan kan het een ander verhaal zijn.

Ik heb het nu natuurlijk even ruim genomen. Mijn opmerking sloeg ook op het verse, niet op het advies. Ik bedoel dat men gewoon even de tijd moet mogen nemen om op adem te komen.
Ik heb het een beetje laten afhangen van hoe ik me voelde. Volgens mij zijn beide ouders dezelfde dag nog geweest, maar ik beviel dan ook 's ochtends om tien voor half acht. Beviel me prima. Het zou anders zijn als beide opa's en oma's zouden struikelen over de drempel om als eerste binnen te zijn. Dat zou ik ook niet leuk hebben gevonden.
Je hoeft echt geen week te wachten, maar je hoeft ook niet tijdens het doorknippen van de navelstreng aan de lijn te hangen met familie enzo.

Doen wat voor jullie goed voelt, even zónder rekening te houden met familie. Het gaat ten slotte om jullie! Tuurlijk staat je omgeving te trappelen, maar laat dat je aub niet opjagen.

Ik heb me het volgende voorgenomen: bij de bevalling zullen alleen mijn lief, de verloskundige en de kraamhulp aanwezig zijn. Ik denk dat we na een halfuurtje mijn ouders, schoonouders, zusje, broertje en zwagers zullen bellen. Zij mogen meteen langs komen, niet te lang (!) en daarna 2/3 dagen niets. Als ik behoefte heb aan bezoek van bovengenoemde familieleden zal ik ze zeker bellen, maar de rest van de familie en vrienden mogen wachten. We willen eerst zelf aan ons kindje wennen, en een beetje bijkomen. Of het ook zo zal gaan, we zullen zien!