Oke, je bent bevallen.... en dan? Wie bel je wel, wie niet?

Wij belden meteen mijn ouders, opa en oma en onze voorganger van de kerk. Meer mensen hebben we niet gebeld. Ongeveer 2 uur later stonden mijn ouder en opa en oma en broertje (met een vriend) naast mn bedje.

Mijn ouders hoeven niet te bellen als ze lang willen komen. Ik vind het juist gezellig.

Leuk ook ieders verhalen te lezen.

Alleen FOK en een of twee vriendinnen wisten dat ik bezig was. Mijn ouders hadden destijds al gezegd dat ze niet persee wilden weten als ik begonnen was, die zouden het wel horen als ze er was. Mijn zusje had nog gezegd dat ik niet in de week van de 17e mocht bevallen want dan was ze op vakantie. Maar ik had haar ook gezegd dat ik neit wilde dat ze terug zou komen als Amber er was (ze was wel in NL, maar was met haar schoonouders op vakantie).
Amber is om 8.45 uur geboren en op het moment dat Amber eruit kwam was mijn moeder misselijk, raar in haar hoofd en had heel erg buikpijn. Mijn oma had dat ook toen ik geboren werd.
Ik denk dat we een kwartiertje nadat ze er was mijn ouders/schoonouders en zusje gebeld hebben. Oh en 2 vriendinnen heb ik gebeld. Andere vrienden hebben we een smsje gestuurd.
Mijn moeder is eigenlijk meteen van haar werk weggegaan, heeft bloemetjes gekocht, mijn vader opgehaald en toen zijn ze in de tram gesprongen. Geen idee hoelaat ze er waren, volgens mij rond 10.30 uur. Mijn ouders hebben Amber toen nog niet vast gehad. Ze was wat onderkoeld en lag heerlijk op mij te liggen.
Mijn schoonouders waren er pas vrijdag (Amber is dinsdag geboren). Mijn moeder had een speciaal kado besteld en dat was pas donderdag binnen ofzo, zonder kado wilde ze niet komen. Dat vond ik best wel raar en teleurstellend.
Mijn zusje is ook pas vrijdag gekomen, maar dat kwam dus omdat ze op vakantie was. De 1e vrienden zijn zaterdag volgens mij pas gekomen en toen zo'n beetje de rest van de familie, maar dat weet ik niet echt meer.

Bij de 2e zal ik ws. mijn ouders wel eerder bellen aangezien Amber ook ergns heen moet.

Ik was 's nachts zo trots en zo wakker en zo verschrikkelijk blij dat alle ellende achter de rug was en we een heel mooie echte baby hadden gekregen (ipv eentje met 3 hoofjes waar ik nachtmerries over had) dat ik iedereen in mijn mobiel een SMS heb gestuurd

Inderdaad leuk om alle verhalen te lezen!

Bij Jetske braken de vliezen zondagnacht. Ik wilde het eigenlijk tegen niemand vertellen maar toen mijn zusje belde kon ik het niet voor me houden. Toen hebben we alle ouders maar op de hoogte gebracht. Helaas ging het allemaal erg langzaam en werd Jet uiteindelijk pas dinsdag geboren. Ouders en schoonouders waren behoorlijk in de stress omdat ze al een heel tijd niets van ons gehoord hadden en niet wisten dat we inmiddels in het ziekenhuis beland waren.
Gelijk nadat Jetske geboren was heb ik mijn ouders gebeld (ze waren nog aan het hechten) en Schanul zijn ouders. We hebben gevraagd of ze pas na een paar uur wilden komen omdat wij zooooo moe waren. We hebben dus heerlijk even liggen slapen en liggen kijken naar ons wondertje.
's Middags kwamen dan de ouders en schoonouders, onze zussen en de beste vriend van Schanul. Ik vond dat heel fijn, ik wilde ons meisje graag laten zien en dat mocht ook dezelfde dag.
De volgende dag gingen we naar huis en toen zijn we ook nog een tijdje heel selectief geweest in het bezoek.

Nu zal het iets anders worden omdat we gelijk naar het ziekenhuis moeten. Jetske gaat dan naar mijn ouders (of als het 's nachts is dan komt mijn moeder hier) en we hebben mijn schoonouders beloofd een smsje te sturen als het gaat beginnen. Als de baby er is dan willen we echt eerst dat Jetske komt. Dat zou meteen kunnen zijn, het kan ook zijn dat we eerst even behoefte hebben om zelf met de nieuwe frummel kennis te maken, dat laten we open. Maar pas nadat Jet haar brusje heeft gezien mag de rest komen. En dat zou ik net als vorige keer doen, zeker niet te veel mensen de eerste dag. Maar zeker wel mensen, de liefde op het moment na de bevalling was zo groots

O Sjak, dat moment, die 2 kinderen die elkaar voor het eerst zien..... Het aller-, allermooiste van mijn leven. En jij hebt het gewoon in het vooruitzicht!
_{Bij mij was dat na 2 uur pas. En achteraf ben ik daar heel erg blij om. Zo heb ik het heel bewust mee kunnen maken en het echt heel goed in me op kunnen nemen. Ook voor Luuke was het prettig. Ik had een schoon laken en kon ook echt mijn aandacht op haar richten.}

Toen ik nog in de ok was om gehecht te worden, en mijn man met Isa naar de verloskamers terug ging om daar kleertjes te krijgen en de testjes uit te voeren, heb ik hem gevraagd niemand te bellen tot ik terug op de kamer was.
We hebben toen ik terug was, eerst zijn ouders gebeld die waren namelijk in Spanje op vakantie en ik had ze weken lopen plagen dat ik zou bevallen als hun weg waren, en ondanks de geplande ks werd de grap toch werkelijkheid Die zijn daarop meteen hun koffers gaan pakken en naar Nederland gereden.

Toen heeft mijn man mijn moeder gebeld ik was namelijk nog een beetje emotioneel en van de wap door de weeenstorm en de ks. Ik had het trouwens ook veel te druk met ons mooie meisje bewonderen.
Daarna hebben we mijn broer en zijn zus gebeld.

Na ik denk 40 minuten stond mijn moeder op de gang, de verpleging kwam netjes vragen of ze binnen mocht komen, en ik wilde niets liever ik moest zo mijn verhaal kwijt en ons meisje showen.
Daarna kwamen de (schoon)broers en (schoon)zussen, ik vond het precies goed zo op die zondag Iedereen bleef maar 40 minuten ofzo,
's avonds kwamen wat vrienden langs in het ziekenhuis en dat was een fijne afleiding die bleven allemaal maar heel eventjes.

Schoonouders kwamen een dag later, en dat ging minder goed helaas, schoonmoeder ging aan het voeteneind van mijn bed zitten bellen met mijn moeder, op een toonhoogte (HOOG) en volume (HOOG)
dat ik er draaierig en misselijk van werd.
Ik werd volgens de verpleging zo wit als een doek, dat kwam doordat ik veel bloed was verloren, gewoon nog moe was van weken slecht slapen, enorme jeuk blaasjes over mijn hele lijf had waardoor slapen nog steeds een ramp was, en de bevalling en ks an zich alles bij elkaar was ik gewoon een wrak.

De zondag was alles nog prima omdat ik met een restje adrenaline van de bevalling het allemaal nog trok.
Maar zoals veel vrouwen sliep ik de nacht van zondag op maandag niet, heel de bevalling/ks trokken als een film voorbij en ieder zuchtje van Isa hield me wakker.
's Maandags stortte ik in met dank aan schoonmoeder, die totaal niet door had (of niet wilde begrijpen) dat ik een toch best zware operatie en bevalling achter de rug had.
Alle visite werd weg gestuurd en afgebeld de verpleging plakte een briefje op de deur dat visite zich eerst moest melden bij de receptie.

Mijn moeder kreeg er op een gegeven moment ook een handje in af te spreken met mijn ooms/tantes wanneer ze in het ziekenhuis langs zouden komen (iedereen ging namelijk op vakantie en wilden graag nog ff Isa zien), en dat terwijl ik dus al had afgesproken met andere mensen, gevolg 8 mensen aan je bed terwijl je nog niet fit/happy bent, dus weer veel te druk en weer de verpleging die in moest grijpen.
Gelukkig had ik een kamer voor mij alleen, anders had ik echt medelijden gehad met mijn kamergenote.

Ik ben de verpleegster nog steeds dankbaar voor haar besluit, zelf had ik het niet kunnen zeggen ben ik bang (ik lag emotioneel en lichamelijk te erg in de kreukels), want ik begreep dat (schoon)moeder erg trots en blij was met de geboorte van haar kleinkind en dat even wilde delen met haar/mijn familie.

Mocht het volgende keer weer op een keizersnede uitdraaien dan wil ik alleen Isa en mijn man direct er na bij me hebben.
De rest mag komen als ik op de afdeling lig en allemaal maximaal een 1/2 uur blijven en telefoons uit!

Ik heb vooral door mijn eigen moeder en schoonmoeder het gevoel gekregen, dat hun het idee hadden dat een keizersnede geen "zware" of "echte" bevalling is, het is een ritssluiting die gaat open en dicht, en dat is dat, daarna voel je je weer prima.
Ze waren alleen ff vergeten dat ik op het persen na een normale bevalling heb gehad.
Schoonmoeder deed na de bevalling van haar dochter namelijk heeeeel anders, rust en stilte was het credo, ik kreeg de trompet aan het bed.
Het ergste van alles vond ik wel dat mijn eigen moeder weinig begrip kon opbrengen, en dat heb ik later met haar wel besproken.
Hier heb ik wel even mee geworsteld en ik vroeg me dan ook af of het nou aan mij lag of aan hun, mijn man heeft me hier trouwens wel bij gesteund die vond ook dat de moeders wel erg veel van me verlangden en de lat te hoog legden met de visites en de drukte. Die heeft ze 's avonds ook gebeld met het verzoek of ze wat kalmer aan konden doen met visite en drukte.

Inmiddels is dit allemaal besproken met de moeders en die weten nu dan ook al dat mocht het nog eens zo lopen, wij strenger zullen zijn in rusttijden, en visite.
De bevalling en de daarop volgende keizersnede waren dus het probleem niet het gebrek aan rust en begrip duidelijk wel.

Poeh heel verhaal geworden maar tis wel lekker even van je af typen.

Bij de oudste heb ik een kwartier na de bevalling mijn ouders zelf gebeld en mijn man zijn ouders. Na een half uurtje mijn zus/schoonzussen (die kwamen allemaal savonds, maar doordat ik nog in bed lag, kwamen ze hooguit een kwartier, muv mijn zus en ouders omdat die van 1,5 uur rijden komen)
Bij de jongste heb ik na 5 minuten mijn vader gebeld (hij moest weer werken) en ik wilde perse dat hij het nu van mij zou horen. Pas na een uur hebben we de rest gebeld, iedereen kwam weer savonds en weer heel kort. Ideaal !

Bij mijn zus werd ik ongeveer een 2 uur na de bevalling gebeld en zijn we de volgende dag op bezoek geweest....iets langer maar dat heeft met de afstand te maken.

Wij hebben nu weer zo'n leuke situatie, gecreerd door schoonouders: Beide ouders wonen ver weg (Groningen) terwijl wij in Brabant wonen. Mijn vader is niet zo lang geleden overleden dus mijn moeder heeft geen vervoer. Met schoonouders afgesproken dat zij zodra ons kindje geboren is mijn moeder ophalen en naar ons toekomen. So far so good.

Nu hebben ze ineens bedacht dat ze het weekend na de uitgerekende datum 4 dagen in een hotel in de buurt zitten vanwege een trouwerij (jaja, toevallig he). Dus totaal tegen de afspraak in en mijn moeder helemaal overstuur, zo komt het verlies van mijn vader nog eens extra hard binnen.

Nu zitten wij dus scenario's te maken: als het kindje dan-en-dan geboren wordt, kan m'n moeder nog met de trein (4 uur reistijd) en dan bellen we na 4 uur schoonouders pas op op zodat ze toch een beetje gelijk komen. Ik wil namelijk niet dat schoonouders het kind al een dag eerder zien. Heel fijn dit soort situaties (not), en totaal egoistisch van schoonouders, of ligt dit nu aan mij?

Ik probeer maar met kindje af te spreken dat het óf te vroeg of echt te laat gaat komen en niet in dat weekend, ik heb helemaal geen zin in dit gezeur. Op zich is het natuurlijk geen drama, maar omdat het nog maar zo kort geleden is dat mijn vader is overleden ligt het best gevoelig bij mij en mijn moeder in ieder geval.

Kan je dan niet je moeder bellen zodra de bevalling begint en je schoonouders zodra de baby er is? Dan kan je moeder al met de trein op stap en komen ze ongeveer gelijk aan

Ik vind het niet handig van je schoonouders maar ook weer niet totaal egoïstisch. Ik neem aan dat ze dan echt een bruiloft hebben? Zouden ze die dan af moeten zeggen omdat de baby heel misschien in die dagen geboren gaat worden?
Je zou je moeder ook kunnen bellen als de weeën goed en wel op gang zijn. Dan is de kans dat ze vóór de geboorte er is nog groter dan de kans dat ze te laat is, maar dan moet ze wel een plekje hebben om de uren door te brengen, voor hetzelfde geld duurt het 24 uur
Misschien kan ze zelf een paar dagen in een hotelletje zitten in die dagen, als het echt zo belangrijk is dat de schoonouders het kind niet een paar uur eerder zien dan je moeder?

Ik weet niet of dat echt zo egoistisch hoor. Trouwerij is trouwerij toch?
Maar ja, ik ben altijd erg goedgelovig in dit soort gevallen.
Het is rot voor je moeder, maar als je het echt graag wil, dan laat je je moeder toch gewoon een taxi komen?
Niet zo moeilijk doen hoor...

Ik vind het een beetje treurig om je schoonouders hier de schuld van te geven. Die kunnen er vrij weinig aan doen dat je moeder geen vervoer heeft.

Klassiek dat dan weer wel. (schoonouders bashen)

Bedankt voor jullie tips. Om mijn moeder in een hotelletje de stoppen hadden we zelf ook al bedacht. Maar wel een goed idee om haar gewoon iets eerder te bellen zodra we weten wanneer de weeen echt goed op gang zijn en een idee hebben hoe lang het nog gaat duren bijvoorbeeld.

Trouwerij afzeggen hoeft natuurlijk ook niet, maar het ging meer om het feit dat die geen 4 dagen duurt. Maar okee, ik heb ook wel het idee dat ik deze dagen soms van een mug een olifant maak. Wel even goed om wat relativerende commentaren te lezen.

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 10:46 schreef Kiepie het volgende:
Maar okee, ik heb ook wel het idee dat ik deze dagen soms van een mug een olifant maak.

Komt wel weer goed na de bevalling

Weet je, de geboorte van je kind en de geboorte van en kleinkind is zo'n blije gebeurtenis. Ik kan me niet voorstellen dat je op dat moment, zowel als ouder als als grootouder écht een punt maakt van een paar uur verschil. Tenzij de verhoudingen echt verstoord zijn, maar dat hoop ik niet

Die paar uur vliegen sowieso voorbij als je bedenkt dat je direct na de geboorte belt en daarna nog gewassen, verschoond, gecontroleerd, etc. gaat worden.
Misschien wil je je schoonouders dan nog helemaal niet aan je bed hebben, maar wacht je liever tot jullie weer helemaal opgefrist zijn. Tegen die tijd is je moeder ook al een stukje dichterbij.

En dan kan je ze misschien zelfs na elkaar ontvangen, zodat je niet met een slaapkamer/ziekenhuiskamer vol mensen zit maar wel alle grootouders even een persoonlijk momentje kunnen hebben met jullie en de nieuwe baby.

Wij zitten ook met een reistijdverschil hier. Schoonmoeder/familie zit heel dichtbij en mijn familie aan de andere kant van het land.
Bij bevalling nummer 1 werd dat vanzelf opgelost doordat ik over de 42 weken liep en ingeleid zou worden. Mijn ouders zouden gewoon die dag onze kant opkomen, hotel nemen en dan komen zodra ik bevallen was. Uiteindelijk liep het wat anders doordat het 's nachts alsnog vanzelf begon en ik om 11 uur 's ochtends al beviel in plaats van toen net aan het infuus te liggen. Maar we mochten ook alweer meteen naar huis dus om een uur of drie 's middags waren we weer thuis en stond binnen no time iedereen op de stoep (behalve mijn broertje, maar zijn vriendin was ook aardig zwanger en hij moest werken, dus die kwamen dagje later).
We hadden toen trouwens van te voren gezegd (voordat duidelijk was dat ik ingeleid zou worden) niemand te zullen bellen als ik ging bevallen. Iedereen zou het wel horen als het kindje er was. Ik zat niet te wachten op telefoontjes met "Hoever ben je al?"

Deze keer wordt het een ander verhaal. Als ik nu ga bevallen (wil in het ziekenhuis bevallen), gaat m'n schoonmoeder op Finn passen, dus haar bellen we sowieso als de bevalling begonnen is. Aangezien ik gok dat ze dan slecht haar mond kan houden en toch schoonzus/zwager wel belt, denk ik dat die het nu dus wel gaan weten voor de baby er is. Of ik m'n eigen ouders ook ga bellen voor ik bevallen ben, ligt denk ik aan de dag en tijd.
En verder bedenk ik me nu ik dit topic lees, dat we ook nog even met schoonmoeder moeten afspreken dat we eerst alleen Finn erbij willen hebben en niet meteen haar ook.

Kiepie, ik snap je (hormonale) reactie wel, maar rationeel bezien kunnen je schoonouders er ook weinig aan doen. Ja, die bruiloft duurt geen 4 dagen, maar normaal hadden ze er misschien ook een lekker lang weekendje van gemaakt. En zij zijn inderdaad ook niet verantwoordelijk voor het gebrek aan vervoer van je moeder.

Per ongeluk gequote ipv ge-edit.

Kiepie, kan je moeder niet bij jullie logeren? Of wil je dat niet (wat ik me ook kan voorstellen omdat je in feite niet weet hoe lang het gaat duren)? Of heeft ze zelf misschien iemand (kennis, vriend(in) ) die met haar mee kan komen?

Eens even denken hoe het bij ons ging... Ik logeerde bij mijn moeder en stiefvader vanwege de aanstaande bevalling, dus die zijn meegegaan naar het ziekenhuis. Mijn moeder is bij me gebleven, mijn stiefvader kwam af en toe even kijken. qltel heb ik gebeld (woonden toen nog niet samen en hij zat een eind verderop) en die is uiteraard ook gekomen. Verder kwam mijn (ex)beste vriendin op een gegeven moment langs en die is ook in het ziekenhuis gebleven.

Nu moet ik wel zeggen dat ik na bijna 24 uur bevallen niet meer echt helder was Het werd uiteindelijk een KS en ik kwam pas een beetje bij toen de ruggeprik erin zat. Mijn moeder heeft naast me gezeten op de operatiekamer (qltel kan niet tegen bloed ) en qltel is met Christan meegegaan na de geboorte. Dat was om 23.38 uur. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden en pas om een uur of 2 's nachts kreeg ik Christan weer te zien (dat vond ik niet leuk Kwam door de KS maar dit had ik achteraf graag anders gehad).

Mijn vader lag ook in het ziekenhuis (ander ziekenhuis helaas) maar mocht er de volgende dag gelukkig uit en is toen komen kijken naar zijn kleinzoon. Nu ik erover nadenk heb ik zelf volgens mij helemaal niemand gebeld Dat zullen qltel en mijn moeder dus wel gedaan hebben, want mijn schoonouders en qltels broers met aanhang zijn in de loop van de volgende dagen allemaal in het ziekenhuis komen kijken

Eenmaal thuis hebben we een vrij strak bezoekschema aangehouden. Elke dag kwam er wel iemand maar niet te veel tegelijk en met flink wat rust ertussen. Is me prima "bevallen"

Ga dan niet in Brabant wonen

Nee even serieus. Tsja, zo'n bruiloft kan natuurlijk. En tuurlijk blijven ze extra lang om eventueel de geboorte mee te maken.
Maargoed, het valt mij op dat veel mensen er nogal iets van maken: zo'n geboorte. Begrijp me niet verkeerd: het ís heel speciaal. Maar soms krijgt het wel een heel gespannen tintje. Daar komen deze conflicten ook steeds vandaan. Omdat je al hekjes om het geheel bouwt, doet iedereen zijn best om binnen dat hekje te komen en staan ze steeds op de "poortdeur" te kloppen.
Dus mijn advies: maak het niet zo groot. De eerste paar dagen even rustig aan doen. Zolang als jullie nodig denken te hebben. Je baby ziet er na een week nog even vers geboren en schattig uit.

Wat een verschil in beleving! Toen ik van mijn eerste aan het bevallen was belde mijn moeder om te vragen hoe het met me ging. Ik was 10 dagen overtijd maar ze had er werkelijk geen rekening mee gehouden dat het ook wel eens kon zijn begonnen. Toen ze husb dus aan de lijn kreeg was ze gelijk helemaal van de leg. Vervolgens moest ze nog 4 uren wachten ofzo, maar het zijn de langste van haar leven zegt ze. Toen zoonlief na een spoedopname tijdens het persen toch gezond en wel geboren was zijn ze gelijk gekomen. Dat duurde nog wel een uur maar ik vond het te lang. Ik wilde graag mijn kind laten zien. Daarna hebben ze ons huis opgeruimd (de bevallingsboel die was blijven liggen) en versierd. Ik vond het zo bijzonder. Niet leuk vond ik dat mijn schoonouders 3 dagen voor de uitgerekende datum voor 3 weken naar de andere kant van het land op vakantie gingen. Hun eerste kleinkind. Die zijn wel speciaal terug gekomen voor een uurtje maar vervolgens ook weer afgereisd voor nog een week. Het is negen jaar geleden maar het zit me nog steeds hoog. Helemaal omdat ik geen kraamhulp had na 3 dagen en ik nog helemaal niet voldoende hersteld was om de zorg alleen op me te nemen. Mijn moeder had een baan en nog een kind thuis en die heeft gedaan wat ze kon. We waren ook net verhuisd dus mijn sociale netwerk was ook wat mager.
De tweede was er zo snel dat we eerst zelf even een uurtje moesten bijkomen. Het zou een inleiding worden omdat ik 15 dagen overtijd was. Maar na het breken van de vliezen lag er binnen 1.5 uur een heerlijk spekkie op mijn buik. Na dat uur wel gelijk iedereen gebeld. Het belangrijkste voor mij was mijn oudste. Gezin compleet zeg maar. We hebben ook bewust de nieuwe baby in zijn wiegje gelaten en eerst lekker geknuffeld met oudste. Toen langzaam eens gekeken wat er toch in dat rare glazen bakje lag.
Jongste is rond 5.30 geboren. Dus toen hebben we ook maar even gewacht tot een uur of 7 met bellen. ik vond het haast een teleurstelling dat iedereen heel weloverwogen pas uren later kwam. ik wilde pronken met mijn kind. Iedereen met elkaar kennis laten maken. Maar vooral mijn jongens bij me. Dat die dus ook veel later kwamen vond ik niet leuk. Maar ja, ieder doet het met de beste bedoelingen denk ik dan maar.

Bezoek met grote kinderen die vervolgens mijn huis afbreken, daar kreeg ik veel meer stress van. Daar hebben we dus bij latere bevallingen wel meer op gelet. Mensen een tijd geven 's avonds waarop ze weer weg moeten zijn en dat kinderen rustig zijn en anders maar buiten blijven

ik beval in het ziekenhuis, en moet daar toch heengebracht worden, aangezien mijn schoonvader het dichste bij woont, zal hij ons wel brengen (met de stille hoop dat mijn vliezen niet breken in de auto) maar bij de bevalling zelf wil ik alleen mijn partner hebben. als ik daarna gedoucht en wel ben, ga ik wel kijken wie ik allemaal ga bellen, ik weet van mijn nichtje dat mijn oom en tante (de zus van mijn overleden vader, en ook de zus van de overleden vader van mijn nichtje) heel snel na de bevalling op de stoep (ziekenhuiskamer) stond, waarschijnlijk omdat ze het gevoel had het gemis van de vader/opa goed te maken, maar dat hoeft van mij echt niet, hoe lief ze ook is, hoeveel ze ook voor me gedaan heeft. die eerste uren wil ik echt wel wat rust en geen circus aan mijn bed. de enige die er dan echt snel bij zullen zijn zullen dus opa zijn, en misschien de broer van mijn vriend, die wordt voor het eerst oom, en die twee hebben toch best wel een sterke band, dus dat gun ik ze ook wel, maar geen polonaise aan mijn lijf en bed alsjeblieft!

ook als ik weer thuis ben, hoef ik geen drukte, gewoon rustig bezoek, en tussen bepaalde tijden. er tijd genoeg om onze zoon te bewonderen, en dat hoeft echt niet perse de eerste dagen is mijn opvatting. ik heb de dochters van mijn nichtjes (kort na elkaar bevallen en inmiddels alweer bijna 3 en 2 maanden oud) ook nog niet gezien, dat komt wel als het ons allebei uitkomt denk ik zo.

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 13:39 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ga dan niet in Brabant wonen

Nee even serieus. Tsja, zo'n bruiloft kan natuurlijk. En tuurlijk blijven ze extra lang om eventueel de geboorte mee te maken.
Maargoed, het valt mij op dat veel mensen er nogal iets van maken: zo'n geboorte. Begrijp me niet verkeerd: het ís heel speciaal. Maar soms krijgt het wel een heel gespannen tintje. Daar komen deze conflicten ook steeds vandaan. Omdat je al hekjes om het geheel bouwt, doet iedereen zijn best om binnen dat hekje te komen en staan ze steeds op de "poortdeur" te kloppen.
Dus mijn advies: maak het niet zo groot. De eerste paar dagen even rustig aan doen. Zolang als jullie nodig denken te hebben. Je baby ziet er na een week nog even vers geboren en schattig uit.

Ik vind dat je het wat simpel bekijkt, eigenlijk.
Ik weet dat ik mijn moeder echt verdriet zou doen als ik haar pas een week na de bevalling zou willen zien en zij dan haar kleinkind pas voor het eerst zou zien. Ze zou het respecteren, want zo is ze wel, maar ze zou echt verdrietig zijn.

Op mijn beurt zou ik het ook erg naar gevonden hebben als mijn zusje mij pas na een week had willen laten langskomen.

In beide gevallen ga ik even uit van een gewone bevalling, niet allerlei narigheid enzo, uiteraard, dan kan het een ander verhaal zijn.

Bij michelle wouden we niemand erbij hebben, dus daar hebben we de ouders, pas 4 uur na de bevalling gebeld. daarna gelijk de zusjes. michelle was om 9:14 geboren en het eerste bezoek kwam om 15:00. Dat vonden we erg lekker.

Bij Dennis had ik elke dag een oma ingeplant die michelle op zou vangen(1 uur reistijd) en afspraken gemaakt wat ik van oma verwachte: michelle opvangen/eten koken, en me met rust laten, al met al was mijn schoonmoeder er de dag dat de bevalling begon, en die heeft toen de weeen begonnen alles meegeholpen klaarzetten en is daarna met michelle naar een vriendinnetje geweest,en toen ze terugkwam wou ze naar boven om te zeggen dat ze thuis was, hoorde de verlos zeggen nog 1x persen en is toen maar omgedraait naar beneden en eten gaan koken. Dennis is om 17:40 geboren en om 19:00 heb ik michelle en oma geroepen en hebben ze dennis voor het eerst gezien. oma is vervolgens weer naar beneden gegaan en wij hebben met zijn 4tjes de andere opa's en oma's en zusjes gebeld en lekker met zijn 4'en genoten, rond 20:30 waren de opa's en oma's allemaal boven, en mijn zusje & vriend. die hebben dennis niet echt gezien aangezien dennis onder mijn t-shirt lag, daarna is iedereen naar beneden gegaan behalve mijn moeder en die heeft me eten gegeven(ik kon niet zelf eten omdat dennis op me lag) daarna is dennis naar manlief gegaan en ben ik even naar beneden geweest.(last van stress omdat dennis onderkoelt was en er even sprake was dat we naar het ziekenhuis moesten) daarna weer naar boven gegaan, en pas om 23:00 toen al het bezoek weg was(behalve mijn schoonmoeder, die bleef zoals afgesproken slapen) rustig naar beneden gegaan en daar gepraat en gerelaxt. De kraamweek zelf kwamen alleen (schoon)ouders en (schoon)zusjes en enkele goede vrienden, erg rustig, en als ik er genoeg van had ging ik met dennis naar boven. Daarna maar 2/3x per week kraamvisite, was erg rustig en lekker(enigste nadeel: kreeg bijna 4 maanden lang kraamvisite) de geboorte kaartjes zijn ook pas na 3 dagen op de post gedaan.
Het is dat we geen 3de willen, anders zou ik het precies weer zo doen. vond het heerlijk en had de eerste week alleen maar mensen om me heen die belangrijk voor mij waren, en geen last van visite die niet weg wil ofzo.

quote:

Op woensdag 9 april 2008 11:54 schreef Llewella het volgende:
Het plan is dus dat mijn ouders en schoonouders erbij zijn (hetzij op enige afstand, en mits ze tevree kunnen zijn met die voorwaarde); dus die zijn er dan al; of als bijv mijn vader er echt niet bij wilt zijn dat die meteen wordt gebeld.

Vervolgens zijn mijn beste vriendin; broertje, stiefbroertjes en schoonzus en oma als eerste aan de beurt; maar pas als er weer rust in de tent is en we er aan toe zijn, dus niet a la minute. (En m'n schoonzusje is altijd lekker mega-enthousiast en impulsief met die dingen, dus die zal ik ook van te voren voorbereiden op dat zodat ze dan niet teleurgesteld is als ze niet meteen mag komen).

En daarna zien we wel; alles op z'n tijd, maar ik vind dan genieten en rust nemen het belangerijkst in de periode daaropvolgend.

Dat is ongeveer hoe ik het me voorstel en waar ik me vooralsnog goed bij voel.

Vannacht was ik weer eens bezig met bevallen in m'n dromen, ik ging rustig nog naar m'n werk toen ik de slijmprop verloor op het parkeerterrein en ik de eerste weeen al op gang voelde komen

Het is dus min of meer zoals geplanned gegaan

Mijn ouders en schoonouders waren erbij, maar ook m'n schoonzusje was er ongevraagd bij. Vond niet erg dat ze erbij was, wel dat dit zonder overleg met mij was gegaan (ze was er ineens in het ziekenhuis?).
Mijn ouders en vriend hebben de hele bevalling van dichtbij gemaakt, en ze hebben met z'n 3-en me geholpen steuntjes in de rug te geven en benen optrekken tijdens het persen gezien ik min of meer kapot was na 3 dagen aan de gang te zijn Mijn schoonouders en schoonzusje hebben zich naar de gang laten verjagen door de zusters. Ik vind het wel jammer voor m'n schoonmoeder dat ze niet erbij is geweest, ze had er van mij bij mogen blijven, maar ik was op dat moment niet meer helder, en de zusters/arts wilde het teveel aan mensen uit de verloskamer (ruimte genoeg leek me? Niemand die in de weg liep, ze zaten braaf op een rijtje langs het raam toe te kijken naar mij).

Qua bellen etc; dat is allemaal buiten mij omgegaan, ja ik heb m'n vriend gevraagd een paar mensen te bellen geloof ik.

Maar m'n stiefbroertjes zijn bijv ook langsgeweest toen ik op de OK lag onder narcose voor de placenta. M'n broertje is vlak daarna ook nog geweest.

Ik heb wel veel rust gehad in m'n kraamperiode! Zowieso de eerste dagen in het ziekenhuis, en eenmaal thuis hadden mensen zoiets van zorg eerst maar dat je je weer een beetje ok voelt en goed ter been bent. En ook viel de bevalling natuurlijk net in de vakantie periode.
Maar nu nog moeten er mensen nog op kraamvisite komen die ik eigenlijk al in de eerste week had verwacht

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 14:23 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik vind dat je het wat simpel bekijkt, eigenlijk.
Ik weet dat ik mijn moeder echt verdriet zou doen als ik haar pas een week na de bevalling zou willen zien en zij dan haar kleinkind pas voor het eerst zou zien. Ze zou het respecteren, want zo is ze wel, maar ze zou echt verdrietig zijn.

Op mijn beurt zou ik het ook erg naar gevonden hebben als mijn zusje mij pas na een week had willen laten langskomen.

In beide gevallen ga ik even uit van een gewone bevalling, niet allerlei narigheid enzo, uiteraard, dan kan het een ander verhaal zijn.

Ik heb het nu natuurlijk even ruim genomen. Mijn opmerking sloeg ook op het verse, niet op het advies. Ik bedoel dat men gewoon even de tijd moet mogen nemen om op adem te komen.
Ik heb het een beetje laten afhangen van hoe ik me voelde. Volgens mij zijn beide ouders dezelfde dag nog geweest, maar ik beviel dan ook 's ochtends om tien voor half acht. Beviel me prima. Het zou anders zijn als beide opa's en oma's zouden struikelen over de drempel om als eerste binnen te zijn. Dat zou ik ook niet leuk hebben gevonden.
Je hoeft echt geen week te wachten, maar je hoeft ook niet tijdens het doorknippen van de navelstreng aan de lijn te hangen met familie enzo.

Doen wat voor jullie goed voelt, even zónder rekening te houden met familie. Het gaat ten slotte om jullie! Tuurlijk staat je omgeving te trappelen, maar laat dat je aub niet opjagen.

Ik heb me het volgende voorgenomen: bij de bevalling zullen alleen mijn lief, de verloskundige en de kraamhulp aanwezig zijn. Ik denk dat we na een halfuurtje mijn ouders, schoonouders, zusje, broertje en zwagers zullen bellen. Zij mogen meteen langs komen, niet te lang (!) en daarna 2/3 dagen niets. Als ik behoefte heb aan bezoek van bovengenoemde familieleden zal ik ze zeker bellen, maar de rest van de familie en vrienden mogen wachten. We willen eerst zelf aan ons kindje wennen, en een beetje bijkomen. Of het ook zo zal gaan, we zullen zien!