quote:
Op dinsdag 8 april 2008 10:39 schreef Faat het volgende:Eigenlijk hoor ik nooit verhalen van mensen met zo'n startgewicht die succesvol afvallen zonder WLS.
Kun je zelf ook een beetje genieten van het trotse gevoel? Niet vergeten te doen hoor, tis zo lekker
om zo succesvol gewicht te verliezen. Voor je het weet is het alweer "vroeger" dat je zoveel afviel
Wat is jouw belangrijkste drijfveer geweest of zeg maar het moment dat je de knop kon omzetten bij
165 kilo om zoveel af te vallen? Er moet ongetwijfel op de heenweg van aankomen bij 100 en bij 120
en bij 150 kg ook momenten, of zelfs pogingen, zijn geweest dat je wilde afvallen, maar het toen toch
niet lukte. Je bent immers tot 165 gekomen. Wat deed het hem voor jou toen om ineens de kracht en
vooral het doorzettingsvermogen te vinden om te beginnen met een dieet en dat ook vol te houden?
Ik zit al wat langer op het obesitasforum en daar hebben opvallend veel mensen een operatie ondergaan. Dat lijkt me helemaal niets. Ik kan ook niet goed beoordelen of dat de enige manier is voor die mensen, heb er tenslotte niet voor gestudeerd.
Wat ik daar wel tussendoor lees is dat sommigen denken dat de operatie de oplossing is en dat ze hun levensstijl niet aan hoeven te passen. Dan lijkt de oplossing me niet al te structureel.
Genieten van het gevoel probeer ik wel, maar vind ik toch erg moeilijk. Voel me voornamelijk erg dik (nog steeds). Als mensen er iets positiefs over zeggen dan weet ik niet hoe snel ik dat dan weer moet relativeren ("maar ik moet nog een heel eind hoor"). Slaat nergens op, ik weet het.
Drijfveer? Tja. Ik was al buiten adem als ik mijn veters gestrikt had. Maar dat was al langer zo en ik had al meerdere pogingen gedaan. Niettemin werd mijn gewicht gestaag hoger. Met 3 hele kleine kinderen is dat niet handig, een extra belasting voor de partner en het cirkeltje wordt ook steeds kleiner. Niets meer doen omdat je anders gaat zweten was voor mij een belangrijk deel van de neerwaartse spiraal. Denk ik achteraf.
Waarom het nu wel lukt en voorheen niet weet ik eigenlijk niet zo goed. Dat ik het zelf écht wil helpt wel mee. Ik doe het niet voor iemand anders, maar echt voor mezelf. Alle andere redenen hebben de afgelopen jaren blijkbaar niet geholpen ("ziet er niet uit", "slecht voor je carriëre", "ongezond / denk aan je hart", etc, etc).
Maar als het eenmaal loopt, dan is dat al een stimulans op zich. Daarnaast heb ik gemerkt dat wanneer ik stug door blijf "sporten" (ik doel op fitness en zwemmen), het aankomen nogal meevalt of zelfs achterwege blijft in tijden waarin er veel sociale verplichtingen en dergelijke zijn en het moeilijk of zelfs onmogelijk is om je aan een bepaalde hoeveelheid en soort voeding te houden.
Ook de overtuiging dat ik niet "aan het lijnen" ben heeft gek genoeg geholpen. Wat ik nu eet, zal ik de rest van mijn leven (moeten) doen. Het is dus ook geen dieet in mijn ogen, meer een nieuwe manier van leven (al klinkt dat wat bombastisch).
Sorry, lang antwoord...
I removed all the bad food from my house.
It was delicious.