De eerste dagen van mei is altijd een beetje vreemde periode. 4 mei herdenking van de doden, 5 mei bevrijdingsdag en
ook mijn verjaardag.
In 1970 woonde en werkte ik in Zwitserland en er zou een goede vriendin van mij overkomen vanuit Rotterdam om samen
met mij, mijn verjaardag te vieren. Waar ik echter meer naar uitkeek was de Europacup finale een dag later, ik kon
er natuurlijk niet bij zijn, internet en satelliet-tv bestonden nog niet, maar ik was er helemaal klaar voor om het
op de TV te gaan zien. Eurovisie: Feyenoord-Celtic!
Op 3 mei belt ze me op, ze heeft een vraag. Ze zit bij een collega kleuterleidster en die heeft het over een of
andere voetbalwedstrijd in Milaan en omdat mijn vriendin naar Zwitserland gaat of ze een paar kaartjes wil hebben
voor die wedstrijd, want Milaan is dan toch vlak bij? Volkomen onvoorbereid krijg ik dus de vraag of ze kaartjes mee
moet nemen, het gebeurt zelden maar ik was sprakeloos. Doe er maar drie, stamelde ik, want ik had maar een klein
autootje…
De rit naar Milaan al een belevenis, toen waren er nog niet zo veel Autobahnen, maar toen we in Zuid-Zwitserland
invoegden op de Autobahn, keken we onze ogen al uit. Het feest was al begonnen! Nooit zal ik die kolossale witte
Chevrolet of Cadillac vergeten waar gewoon met rode verf over hele lengte “FEYENOORD” geschilderd was, en al die
roodwitte supporters. Helemaal onvergetelijk werd het als de Schotten ook meer en meer invoegen, groenwit, soms in
autootjes waarin ik nog niet van Rotterdam naar Delft had durven rijden. De volledige chaos bij aankomst in Milaan,
want de politie staakte.
De wedstrijd zelf ging op de tweede rij, midden op de tweede ring van San Siro in een roes voorbij, de Rotterdamse
vriendin – geen voetbalfan dus – volslagen verbijsterd en een Zwitsers vriendje, helemaal maf van Willem van
Hanegem, voor het leven getekend. Paar momenten die op het netvlies gebrand blijven.
De poging tot intimidatie vooraf van Celtic om heel gedisciplineerd als een soort geoliede machine warm te lopen van
de ene kant van hun helft naar de andere, en de Feyenoorders die een balletje trapten en een beetje grinnikend
toekeken en het duidelijk flauwekul vonden. Die onverwoestbare mentaliteit die we tegenwoordig zo missen.
Scheidsrechter Lobello die bij een vrij trap plotseling van de muur wegspringt en Pieters Graafland, die hierdoor
volledig verrast de bal in het doel ziet belanden.
En een in mijn hoofd altijd vertraagde opname van die handsbal van de Celtic verdediger, voordeel door de
scheidsrechter en Kindvall die scoort. Het feest in de binnenstad en de speciale editie van het Vrije Volk die om
een uur of een ’s nachts op het Domplein gratis verdeeld werd.
’s Ochtends om vijf uur terug, met de uitlaat tegen een steen aan en vervolgens half Zwitserland wakker gemaakt met
een enorme herrie op tweebaanswegen door al die slapende dorpjes, dat geluid weerkaatste lekker tussen de bergen.
Enkele dagen later in mijn Zwitserse woonplaats zitten we na de training van het plaatselijke voetbalelftal in ons
stamcafé, komt er een man binnen, helemaal doorweekt, zonder jas of trui. Blijkt het een Feyenoord supporter te zijn
die zijn maatjes in Milaan bij het feest was kwijtgeraakt, hij had alleen nog een pas en een rijksdaalder. Hij was
liftend en te voet onderweg terug, maar het schoot niet erg op. Zijn horloge had hij al geruild voor eten! Hij
maakte zich nogal zorgen wat zijn vrouw er wel van zou vinden, ik troostte hem met de suggestie dat die er
waarschijnlijk niet meer zou zijn tegen de tijd dat hij terug zou komen…
De overwinning van Feyenoord sprak ook in Zwitserland heel erg aan, dus dat was het verhaal van de dag. Eerst de man
van een warme maaltijd en een trainingsjack voorzien en er werd een spontane collecte georganiseerd. Het valt wel
mee met die zogenaamd stugge Zwitsers, want hij kon de volgende dag met een kater, droog en goed doorvoed met de
trein terug naar Rotterdam.
Die Zwitserse vriend van Milaan was volledig Feyenoord Supporter geworden (en is dat tot op de dag van vandaag
gebleven), dus de Wereldbekerfinale tegen Estudiantes zijn we in Rotterdam gaan bekijken. Weer feest!
Ik dacht deze emoties niet te overtreffen waren, maar mei 2002 zat ik weer in zo’n achtbaan van gevoelens. Nog
altijd 4 mei dodenherdenking en op 5 mei jarig, wordt een dag later Pim Fortuyn vermoord en wint op 8 mei Feyenoord
de UEFA-cup. De voorpret, de woede, de blijdschap, de teleurstelling, de Coolsingel, het GW Burgerplein, de sfeer in
de stad was met geen pen te beschrijven. Was de herinnering van 1970 pure blijheid, de herinnering van 2002 was
ingrijpend.
Voor mij persoonlijk is Rotterdam daarna nooit meer geworden wat het was. Ik heb mijn huis en mijn vaste zitplaatsen
in de Kuip verkocht en ben naar het buitenland vertrokken, want Rotterdammer ben je ook al niet meer voor de lol en
werken kun je overal… Inpakken en wegwezen.
Hoewel ik ‘mijn’ Rotterdam dus kwijt ben, geldt dat niet voor Feyenoord, dat blijft de navelstreng. Gelukkig is er
tegenwoordig satelliet-tv en internetradio, dus iedereen kan alles tegenwoordig wel op de voet volgen. En het
netwerk van Feyenoord vriendjes die elkaar per SMS op de hoogte houden, waar je ook ter wereld bent. Het maakt
helemaal niet uit als je in Hong Kong ’s nachts om half vier wakker gemaakt wordt, omdat je de tussenstand vanuit de
Kuip doorkrijgt! Die saamhorigheid is onbetaalbaar.
Trouwens die vriendin van mijn vriendin, die van die kaartjes, dat bleek (heel veel later) de dochter van Cor
Kieboom te zijn…