Rotterdam #17 Bezopen op Zuid!

quote:

Op woensdag 27 februari 2008 08:50 schreef DutchTrain het volgende:
OP geplaatst

quote:

Op woensdag 27 februari 2008 14:24 schreef LeeHarveyOswald het volgende:
Ja, die hebben we al, zo'n koolmonoxide openhaardje uit 1880

Paarsgroengeel, stijlvol of ouderwets, en wat moet het evt gaan kosten?

quote:

Op woensdag 27 februari 2008 22:43 schreef Isegrim het volgende:
Ik ben ook dertig.

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 19:48 schreef DutchTrain het volgende:

[..]

Ik heb hele andere

quote:

Schakelkasten van Staka
RVS schakelkasten, standaard of op maat, voor buitenopstellingen

quote:

Op maandag 3 maart 2008 11:25 schreef LeeHarveyOswald het volgende:
Dit topic had eigenlijk "aso geparkeerd multirentbusje op zuid" moeten heten

quote:

Op maandag 3 maart 2008 11:59 schreef LeeHarveyOswald het volgende:

[..]

Zo vaak ga ik niet zo'n ding huren hoor

quote:

‘Ik heb mijn stinkende best gedaan’
_{John Wanders
gepubliceerd op 05 maart 2008 02:46, bijgewerkt op 02:46}

Zijn restaurant in Rotterdam-Zuid was ‘Vogelaar avant la lettre’. Zó moest het, wisten de stadsbestuurders. Reza Taybi (52) bood hun houvast. Zijn menukaart bewees dat de slogan ‘van probleemwijk naar prachtwijk’ meer was dan marketingtaal. Zijn gevel, zijn interieur toonden aan dat de notoir problematische Dordtselaan – de as tussen Zuidplein en Erasmusbrug – waarachtig in de lift zat.

Eind 2004 openden de beide deelraadsvoorzitters van Feijenoord en Charlois zijn taberna, gelegen naast een wasserette. Een jaar eerder zat op dezelfde plek nog een overlastgevend café. ‘De Dordtselaan heeft er een goede buur bij’, juichte het Rotterdams Dagblad. ‘Als één adres het goede voorbeeld heeft gegeven, dan is het La Cazuela. Laat de rest maar volgen.’

Taybi hield het op Zuid nog geen drie jaar vol. Weggepest door de buurt, zoals hij het resultaat van zijn avontuur samenvat. ‘Ik ging soms huilend naar huis.’

Nu runt hij in Rotterdam eenzelfde taberna ten noorden van de Nieuwe Maas. Wederom onder de naam La Cazuela (Het Pannetje). Dezelfde menukaart, dezelfde inrichting, dezelfde kleuren, dezelfde muziek.

Ter onderbouwing van het betoog dat zijn falen op Zuid niets te maken had met slecht ondernemerschap, toont hij het reserveringsboek over 2007. Dag na dag een uiterst magere bezetting in Zuid. Na de verhuizing dag na dag een vrijwel volle tent in Noord. De locatie maakt het verschil. De helft van zijn huidige cliëntèle, veelal tweeverdieners, woont in de buurt.

‘Als ik nu ’s ochtends voor mijn deur sta, zie ik mensen met aktetassen naar hun werk fietsen. Fantastisch! Ik realiseerde mij pas hier in Noord dat ik dat beeld drie jaar lang gemist heb.’

Wie van een bijstandsuitkering leeft, denkt bij eten niet meteen aan een tafelreservering in een Spaans/Caribisch restaurant. Op Zuid was de gemeente Rotterdam dan ook zijn beste klant.

Burgemeester Opstelten en diens wethouders kwamen steeds trouw langs met gasten van de andere Maasoever en van buiten Rotterdam om hun te tonen dat de forse financiële injecties van de overheid en de corporaties op Zuid wel degelijk vruchten afwierpen aan de Dordtselaan, ondanks alle rampverhalen.

De laan vormt de scheidslijn tussen de deelgemeenten Feijenoord en Charlois. Dat leverde kafkaëske scènes op, vertelt Taybi, die met zijn restaurant aan de Charlois-zijde van de laan zat, maar evengoed met de problemen en de bestuurders van de deelgemeente Feijenoord te maken kreeg.

‘Dan werd het gras bijvoorbeeld aan één kant van de straat gemaaid en aan de andere kant niet. Als je daar iets van zei, kreeg je te horen dat je bij de andere deelgemeente moest zijn.’ Hij zegt zijn handen vol te hebben gehad aan de stadsreiniging. ‘Ik zag dagelijks een veegwagen op de Dordtselaan. Achter die wagen liepen twee vegers. Wat deden die daar? Zo had hun veegwerk toch geen zin? Ik heb die vraag voorgelegd aan iedereen die er iets over te zeggen had. Het kostte mij twintig maanden voordat de mannen eindelijk links en rechts vegend vóór de veegwagen uitliepen.’

Geen twijfel over de goede bedoelingen van het Rotterdamse college van B en W, beklemtoont Taybi, maar de stadsbestuurders voeren een strijd bergopwaarts.

‘Ze wilden heel graag dat ik als restauranthouder op Zuid succesvol zou worden. Maar met de huidige bevolkingssamenstelling is dat praktisch onmogelijk. De politici beseften onvoldoende dat ik er goedbeschouwd een onbetaalde baan als buurtconciërge bij had. Ik werd ongewild een soort waakhond van de Dordtselaan.’

Hij gaat terug naar een van de vele zomeravonden waarop de moed hem diep in de schoenen zonk.

La Cazuela had die avond gasten die een 25-jarig huwelijk vierden. ‘Ik wist dat het voor die mensen een heel speciale avond was. Ik wilde hen in de watten leggen, had alles doorgesproken met de kok, zodat de avond perfect zou verlopen. Ik had op Zuid een open pui, moet je weten. Zie ik vanuit het restaurant ineens hoe een vent recht voor mijn gevel tegen een boom staat te pissen.

‘Ik ben naar buiten gelopen en heb die man uitgekafferd. Hij keek alsof ik Chinees sprak, plaste gewoon uit en liep door alsof het de normaalste zaak van de wereld was.’

Taybi heeft zijn gasten van die avond nadien nooit meer teruggezien.

En dan was er de reguliere overlast van jongeren uit de buurt. ‘Kwamen ze met een groepje de zaak binnen, gingen ze aan de bar hangen en telefoongesprekken voeren met hun mobieltjes.’

In een aangrenzend portiek werd door een aantal jongeren zo stevig geblowd dat in La Cazuela geregeld een wietgeur hing, zegt hij. Er werd op straat dagelijks naar hem gespuugd, mede in verband met bepaalde producten op zijn menukaart, zoals varkensvlees. ‘Ik denk dat het ook te maken had met mijn vastberadenheid. Ik weigerde te buigen voor de intolerantie die ik om mij heen proefde.’

Er volgden expliciete bedreigingen.

Hij herinnert zich nog goed hoe een groep Antilliaanse jongens schreeuwend de zaak binnenkwam, capuchons op. ‘Ik heb dan wel een donkere kop, maar ze maakten mij evengoed uit voor kankerracist en riepen dat ik weg moest omdat ik niet in hun buurt thuishoorde. Stond ik daar met de borden in mijn handen.’

Licht wanhopig hing hij na het incident enkele nepcamera’s op – gewoon wat losse buizen om de jongens het idee te geven dat al hun bewegingen op video werden vastgelegd.

December 1981 arriveerde Taybi als asielzoeker uit Iran in Nederland. Hij begon als afwasser, werkte zich op tot kelner bij de Holland Amerika Lijn en daarna tot gastheer in de grand cafés Dudok en Café Rotterdam. Vervolgens blies hij samen met een vriend die geld had nieuw leven in de noodlijdende Rotterdamse jazzclub Dizzy. In 2004 volgde La Cazuela.

Hij heeft ongelooflijk de pest aan klaplopers, zegt hij, mensen die bij de overheid hun hand ophouden omdat ze te lui zijn om te werken. Ze bedelden ook in zijn zaak. ‘Dit land heeft zoveel te bieden voor wie echt iets van zijn leven wil maken. Ik heb alle kansen die Nederland mij geboden heeft, alle cursussen, met beide handen aangegrepen.’

De boodschap is duidelijk: Taybi vindt dat te veel Rotterdammers met wortels buiten Nederland de hun geboden kansen op vooruitgang laten schieten. En dit draagt volgens hem in sterke mate bij aan de verloedering van de buurten waarin zij wonen.

‘Iemand zei mij ooit: als je in jouw straat geen broodje ham/kaas meer kunt krijgen en als er nauwelijks nog Nederlandse kranten worden verkocht, dan moet je als ondernemer maken dat je wegkomt. Hij heeft gelijk gekregen.’

Velen in zijn directe omgeving verklaarden hem voor gek toen hij in 2004 de Erasmusbrug overstak naar Zuid. ‘Ik dacht dat de negatieve verhalen over de Dordtselaan enigszins werden overdreven. Ik dacht dat we de wijk konden terugveroveren.

‘Ik begon La Cazuela in de overtuiging dat ik ook op Zuid mijn boterham zou kunnen verdienen, en dat er vijf jaar na mijn komst tien andere ondernemers zouden zijn bijgekomen. Dan zou ik mijzelf met recht op de borst kunnen slaan en kunnen zeggen dat ik de eerste was die het aandurfde.

‘Ik heb mijn stinkende best gedaan, maar het is mislukt.’

Nee, hij gaat van zijn leven niet meer terug naar Zuid. ‘No way! Zelfs niet als de gemeente Rotterdam het financiële risico van de onderneming zou dragen.’

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 10:15 schreef LeeHarveyOswald het volgende:
Dat zijn/waren mijn overburen

quote:

Het sprookje rondom de huisvestingsvergunning gaat nog lekker door;

Alles ingeleverd, getekend en wel, met de teken datum als de verhuisdatum er op.

Vandaag gebeld door de huiseigenaar, welke gebeld was door de gemeente Rotterdam, dat ze graag voor de bewoner de woning intrekt de woning willen bezichtigen. En dat de bewoner toch echt niet de woning in mag voor de vergunning rond is!

Ik heb zelfs een tijdelijke inschrijving van diezelfde gemeente mee gekregen op dit adres

quote:

Op donderdag 6 maart 2008 10:29 schreef LeeHarveyOswald het volgende:

[..]

hey, dat is opweg naar mijn voormalige school. Volgens mij zit je dan toch liever aan de Dordtselaan dan aan die straat. Tussen de SM kelder, een pandjeshuis, en veel leegstand in

quote:

Op donderdag 6 maart 2008 17:56 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]

wij kennelijk wel xcuz-me herkende ons huis aan het hippe plastic voor ons raam
( je zou zeggen dat het niet opvalt tussn de dichtgetinmmerde deuren en ruiten in ons veilige buurtje )

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 03:13 schreef Breuls het volgende:
En het was weer erg gezellig in Paddy's vanavond. Waar waren jullie?