quote:
Doorbraak met dikke traan
Door PETER VAN DUYL
HELSINGBORG - Dirk Marcellis moet zijn twintigste verjaardag nog vieren, maar hij praat met het evenwicht van een dikke dertiger. Ook als de trieste dood van zijn broer Hans ter sprake komt, verliest de waterval van woorden geen moment aan kracht. ,,Het is gebeurd, maar we kunnen er goed over praten. Daar is niks mis mee.’’
Soms, zegt Marcellis, is het net of zijn broer er nog is. Alsof die niet zo cru uit het leven is weggerukt. Dan bestaat de bloedband nog altijd, voelt hij zelfs contact. ,,Dat is een raar gevoel,’’ geeft de PSV’er aan. ,,Dat je in elk geval denkt dat je met hem kunt praten. Tegelijk is het mooi. Zeker als ik bij zijn graf ben, lijkt het alsof hij kan zien waarmee wij hier bezig zijn.’’
Hans Marcellis werd in de zomer in zijn slaap getroffen door een hartstilstand. Hij werd ’s morgens in allerijl naar het ziekenhuis gebracht, maar een paar dagen later verloor hij de strijd met de dood. Hij liet zijn ouders, twee zussen en twee broers achter met intens verdriet. ,,Je bent er wel steeds van doordrongen dat het zo niet hoort te gaan,’’ legt Dirk uit. ,,Het had ook wel iets beangstigends. Maar we zijn allemaal onderzocht en het was niets erfelijks.’’
Na de klap zocht hij een manier om verder te leven. In zijn sport vond hij de perfecte uitlaatklep. ,,Ik ben vooral met voetbal bezig geweest,’’ vertelt hij. ,,PSV heeft me alle ruimte gegeven om te doen wat ik wilde, en dat was vooral trainen. Op de club vroegen mensen er natuurlijk wel naar, maar er werd ook over andere dingen gesproken. Thuis ging het, logisch, vooral hierover.’’
Aan de buitenkant merkte je het nooit aan hem, maar uiteraard was het leven, vooral kort na de tragedie, soms akelig moeilijk. ,,Natuurlijk waren er momenten dat het niet prettig was, dat het moeilijk ging of niet lekker liep. Zeker in het begin wilde ik vaak naar huis als ik ergens anders was. Dan stond mijn hoofd er niet naar. Daar heb ik nu geen last meer van. Het heeft nu een plek, dat geeft een fijn gevoel.’’
Het is een wrange speling van het lot dat de doorbraak van Dirk Marcellis volgt op zo’n tragische gebeurtenis in zijn leven. Broer Hans was een grote PSV-fan en volgde de verrichtingen van Dirk in Eindhoven op de voet. ,,Hij heeft mijn hele loopbaan van nabij meegemaakt. Nu speel ik in het eerste en moet hij het missen. Zó jammer.
,,Het is heel vreemd dat mijn doorbraak bij PSV hiermee samenvalt,’’ vervolgt hij. ,,Een enorm dieptepunt en een hoogtepunt. Toch heb ik er geen problemen mee om volledig te genieten van wat ik nu laat zien. Daar zit geen rem op. Je moet het een plek geven en je moet door. Ik geloof dat dat iedereen bij ons thuis goed is afgegaan.’’
Het klinkt broodnuchter en het lijkt op de manier waarop Marcellis speelt. Nooit lijkt hij in paniek, zelden heeft hij een corrigerende sliding nodig. ,,Ach, die nuchterheid wordt vooral benadrukt door de media. Ik ben nooit anders geweest. Overal waar ik kom, kijk ik hoe dingen gaan en dan doe ik mijn eigen ding. Ik doe nooit iets omdat de rest dat ook doet. Dat zal wel altijd zo blijven.’’
Toch heeft Marcellis alle reden om trots op zichzelf te zijn. Ronald Koeman gunde hem in de zomer een plekje in de A-selectie van PSV. Nu mag hij zich onbetwist basisspeler noemen. Zeker na de winterstop vertoont zijn prestatiecurve een spectaculaire stijging. Onder de spitsen die hij sinds de jaarwisseling van scoren afhield behoren Roy Makaay, Klaas-Jan Huntelaar en Henrik Larsson.
Het is geen slecht rijtje voor een speler die zijn dagen tot oktober in de anonimiteit van Jong PSV sleet. ,,Ik verbaas me zelf ook nog wel eens over het tempo waarin alles gaat,’’ erkent Marcellis. ,,Tot nu toe is alles een mooie droom. Ik wist ook niet zeker of dit me ooit zou gaan lukken. De stap van de jeugd naar het eerste wordt door bijna niemand gemaakt. Natuurlijk moet je kwaliteit hebben en hard werken. Maar er komt ook geluk bij. Een trainer die het in je ziet zitten. Die heb ik. Eerst Koeman, nu Vergoossen.’’
Dirk Marcellis is een noeste verdediger, maar zeker niet het type houthakker. Zijn hersens en ogen werken vaak sneller dan de bal, die door een tegenstander opvallend vaak bij hem in de voeten wordt geschoven. Het gevoel voor de juiste plek lijkt hem bij zijn geboorte meegegeven. ,,In de jeugd van PSV wordt er heel erg gehamerd op het lezen van een wedstrijd. Maar je moet het ook wel een beetje in je hebben.’’
Een mooie voetballer om te zien is hij niet. Marcellis loopt wat gebogen, de benen zijn ronduit krom. Hij weet het en kan erom lachen. ,,Sommige voetballers zijn er om het publiek te entertainen, anderen voor de wat zakelijkere oplossingen. Wat ik doe, ziet er af en toe niet uit, nee. Als het maar werkt.’’
De status als speler van PSV-1 heeft het leven van Marcellis op zijn kop gezet. Altijd is er aandacht, zelfs in de supermarkt of als hij ergens zit te eten. ,,Het is om mij heen allemaal een stuk groter geworden,’’ vindt de verdediger. ,,Als je bij PSV speelt, lijkt alles wat je doet of zegt interessant.’’
In het drukke ritme van spelen, trainen en weer een wedstrijd is er weinig tijd om stil te staan bij zijn prille succes. Toch zijn er van die momenten dat Marcellis kan genieten van het proces dat hij doormaakt. ,,Soms denk je heus wel eens ‘God, wat is dit eigenlijk mooi’. Zeker als je ziet wat je leeftijdgenoten doen. Qua school of werk. Die moeten allemaal ’s morgens vroeg beginnen. Dan is dit toch wel bijzonder.’’
Hij staat op het punt zijn contract bij PSV met een paar jaar te verlengen. De ultieme droom heet Barcelona, al is Marcellis de eerste om te onderkennen dat de vervulling ervan nog ver weg is. Voor dit jaar staan het kampioenschap met PSV en de Olympische Spelen met Jong Oranje hoog op zijn wensenlijstje.
Maar eerst is er vanavond de return tegen Helsingborgs IF. Na de 2-0 zege in de thuiswedstrijd staat de poort naar de volgende ronde wagenwijd open. ,,Het mag niet fout gaan,’’ vindt Marcellis, ,,maar dat dachten ze bij Heerenveen ook. We moeten van onszelf uitgaan en zeker geen gekke dingen doen.’’