Mensen ontmoeten/vrienden maken

Toch meer gaan praten.

Als je mensen wil ontmoeten kun je denk het best lid worden van een vereniging.
Neem dan wel een normale en niet het corps.

quote:

Op maandag 11 februari 2008 17:58 schreef DroogDok het volgende:
Als je mensen wil ontmoeten kun je denk het best lid worden van een vereniging.
Neem dan wel een normale en niet het corps.

Ja zoiets denk ik ook

Je moet iemand tegenkomen waar je om een of andere reden echt interesse in hebt en die interesse tonen. Je moet ook accepteren dat andere mensen echt interesse ion jou kunnen hebben. Als ze die interesse tonen moet je sterk blijven en hun nieuwsgierigheid bevredigen.

Laat zien wie je bent. Dat is de enige manier om vrienden te krijgen.

Zorg dat je het gezellig hebt met de mensen die je kent via bijvoorbeeld sport, zonder er al te veel bij na te denken. Voordat ze jou uitnodigen kan het misschien geen kwaad om hun toch een keer uit te nodigen of als dat te veel werk/moeite is voor te stellen om nog even wat te drinken voor je naar huis gaat.

Als je gaat studeren: doe mee aan de introductie. De eerste dag kent vrijwel niemand elkaar en moet je gewoon nieuwe contacten op doen . Zorg dat je in elk geval de eerste avond niet de eerste bent die weg gaat, en doe geen dingen met heel veel tegenzin.

quote:

Op maandag 11 februari 2008 17:39 schreef benzin het volgende:

Dus; ik zou daar graag advies over willen hebben. Ik ga na de zomervakantie studeren, en ik wil die kans benutten om mijn leven echt helemaal op orde te krijgen en nieuwe mensen te ontmoeten/vrienden te maken.

Ik wil niet zoals op de middelbare school is gebeurd, dus ik wil echt snappen hoe dit zit en het kunnen toepassen voordat ik die nieuwe situatie in ga.

We hebben op dit forum al een aantal topics van jouw hand mogen zien, Benzin, waarin behoorlijk duidelijk is geworden dat jouw mate van onzekerheid en verlegenheid er niet bepaald om liegt. Het lijkt me daarom een behoorlijk ondoenlijke zaak om dat in het komende halfjaar eens even helemaal om te gooien, en al helemáál niet op de manier die je hier aankaart: ik heb echt de associatie van iemand die met een gespannen gekromde rug en gebalde trillende vuistjes tussen zijn tanden door sist: "en ik ZAL verdomme doorhebben hoe ik sociaal-vaardig moet zijn, dan kan ik tenminste vrienden maken... " en dat gaat écht niet werken.

Natuurlijk moet je er zelf voor openstaan en er wát moeite voor doen, maar voor een deel is het ook gewoon "de flow" ( ) en als je het zó graag wil als jij, dan zal dat jammergenoeg averechts werken.

Met werk krijg je toch met veel mensen te maken, klanten, collega's... Als je klanten moet benaderen, groeit dit automatisch, dat je met andere mensen gaat praten, en misschien een keer gaat borrelen met collega's. Voor de rest is een teamsport een leuke ervaring, maar ook fitness kan je aan maten helpen.

En probeer zelfverzekerd over te komen, blijf bij je eigen interesses, wees geen ander persoon.

Je hebt gewoon een lage eigenwaarde, misschien kan je een keertje flink wat geld aan gave kleren uitgeven zodat je je zekerder voelt van jezelf.

quote:

Op maandag 11 februari 2008 17:39 schreef benzin het volgende:
Dus; ik zou daar graag advies over willen hebben. Ik ga na de zomervakantie studeren, en ik wil die kans benutten om mijn leven echt helemaal op orde te krijgen en nieuwe mensen te ontmoeten/vrienden te maken.

Als je problemen hebt met vriendenmaken raad ik een studentenvereniging (of studie-, sport- of leesvereniging) aan. Dat is dé manier om snel veel mensen te leren kennen, met wie je natuurlijk lang niet allemaal contact zal blijven onderhouden. Maar ongetwijfeld hou je er een stel goeie vrienden aan over.

Dus niet wachten tot ze JOU ergens mee naar toe vragen. Dat is als een kat uit de boom kijken.
Vraag anderen is mee, neem het initiatief als je resultaten wilt.

En niet durven, is toch echt een kwestie van niet ECHT willen.

Je moet het jezelf ook niet aanpraten, benzin. Wil jij vrienden omdat jij er behoefte aan hebt, of wil jij vrienden omdat nu eenmaal 'zo hoort' in deze wereld, omdat je anders buiten de boot valt? Als je je gewoon opstelt zoals je bent, en je ontmoet dan iemand waarmee het klikt heb je een veel waardevollere vriendschap, dan als je je geforceerd als een ander persoon gaat opstellen met enkel als doel mensen om je heen te krijgen. Dat werkt niet.

Wees gewoon jezelf, en denk niet zo na over wat andere mensen wellicht wel denken.

Tja, zoiets gebeurt ook niet van de ene op de andere dag. Dat moet je echt tijd gunnen, zeg maanden, en bij echte vrienden jaren. Ze zeggen niets voor niets dat "good friends are hard to find". Je moet er vanuit gaan dat de mensen die je ontmoet al vrienden hebben. Er moet sprake zijn van een zogenaamde klik wil je echte vrienden kunnen worden. In het geval van sport begint dat bij de eerste paar keren wat napraten, vervolgens even wat drinken na afloop en uiteindelijk een keer een biertje in de stad of mee stappen met anderen. Vanaf dat moment zit je goed, zodra je "mee mag" dan waardeert men je gezelschap.

Dat studeren in het buitenland is een buitenkans voor je, en geloof me, daar is contacten leggen veel makkelijker. Iedereen die daar komt komt veelal alleen en is dus sowieso op zoek naar contact. Mensen benaderen je sneller, vragen je sneller mee, je kunt dat zelf ook doen, niemand die dat vreemd vindt. Of dat dan uiteindelijk echte vrienden worden weet je nooit, maar je kunt er in ieder geval naar hartelust oefenen.

tvp

Als je op kamers gaat wonen, kom je automatisch in contact met huisgenoten. Die zijn meestal heel gastvrij en vriendelijk. Nodig ze een keer uit voor een biertje bij jou thuis, of vraag aan een huisgenoot om samen te koken. Maar de beste vrienden komen vaak voort uit gemeenschappelijke interesses. Als jullie allebei van gitaarspelen houden, kun je een keer vragen samen te spelen, om van elkaar te leren. Sowieso kan je mensen waarmee het klikt natuurlijk altijd vragen om een keer een biertje te drinken en te ouwehoeren.

Meestal gaat het allemaal wel vanzelf, maar je moet wel veel in contact met anderen blijven komen.

sport of een fok meet

quote:

Op maandag 11 februari 2008 17:39 schreef benzin het volgende:

Echter, er komt nooit wat uit. Vreemde mensen praat ik na die ene keer nooit meer mee, mensen die ik door omstandigheden (school, sport) in mijn leven vaker zie, daar praat ik vaker mee, maar er gebeurt verder niets. Ze vragen me nergens mee naartoe, ze worden geen vrienden. Er gebeurt verder niets. Hoe doen andere mensen dat?

Jij wilt toch wat met ze doen? Dan kun jij ze het beste ergens mee naar toe vragen.
Misschien zeggen ze wel: Nee, ik heb het druk/geen tijd/ geen zin. Dat is eigenlijk het ergste wat er kan gebeuren. Als ik een keer uitgenodigd word maar niet kan, zal ik diegene ook sneller eens uitnodigen.
Je hebt niets te verliezen.

quote:

Op maandag 11 februari 2008 20:04 schreef benzin het volgende:
Het gaat al steeds beter, ben in staat meer met andere mensen te praten enzo, maar hoe ik van daaruit verder moet komen ben iknog niet achter En dat is gewoon iets wat ik nu eigenlijk vrij snel nog veranderd wil hebben.

Vriendschap kan je echt niet afdwingen, het ontstaat wanneer je een klik hebt met iemand en je het dus leuk vind om met zo'n persoon dingen te gaan ondernemen (uitgaan, bij elkaar thuis hangen). Die stappen kunnen eng zijn, maar als je je relaties naar een hoger niveau wilt tillen zul je ze toch echt moeten nemen.

TVP..
Herken het probleem wel.. Met name sinds de middelbare school, toen iedereen ging studeren en ik ging werken, kom ik weinig nieuwe potentiele vriendschappen tegen.. Het gaat iig niet zo vanzelf als het in schooltijd ging ("we fietsen vanuit hetzelfde dorp naar school dus spreken we elkaar dagelijks 2 uur op de fiets, en trekken automatisch daarbuiten met elkaar op").
Tijd vrijwilligerswerk gedaan, in de horeca gewerkt en daarmee wel tig mensen ontmoet waarmee het gezellig ouwehoeren is in de kroeg, maar 't gaat nooit veel verder dan dat... Ik durf ook nauwelijks iemand thuis uit te nodigen ofzo, omdat ik bang ben dat ze dat als andere (relationele) interesse opvatten, en ook wel een beetje omdat ik denk "als ze dat zouden willen hadden ze het zelf al voorgesteld..".Bovendien voel ik als ik iemand uit zou nodigen om iets leuks te doen een enorme druk van "oje, nu moet ik er dus voor gaan zorgen dat het leuk en gezellig is, en dat ze me aardig blijven vinden"..
Met collega's idem dito.. heb het op de werkvloer best gezellig, ze nodigen me ook wel af-en-toe uit voor dingen, maar heb dan toch altijd een beetje t gevoel dat ze dat alleen maar uit beleefdheid doen..

Topic Voor Psycholische boeken

Benzin, k heb nu meerdere topics van je gevolgd, herken mijzelf in elk van deze wel. Ook deze dus ff bijhouden :y

quote:

Op maandag 11 februari 2008 22:38 schreef Maartel het volgende:
TVP..
Herken het probleem wel..

Jouw verhaal herken ik ook wel. Alleen veranderde dat bij mij al tijdens de middelbare school. Zoals jij ook zegt begon zo'n vriendschap heel makkelijk met samen fietsen, om vervolgens meer dingen samen te ondernemen. Op die manier had ik al snel een grote vriendenkring waar ik vaak over de vloer bij kwam. Maar op een gegeven moment begon het me te benauwen, geen idee hoe dat kwam. Ik begon ineens alles als verplichtingen zien...de telefoontjes om naar de stad te gaan, de verjaardagen etc., het ging voor mij niet meer zo spontaan als vroeger. Dus toen ging ik wat meer dingen op mezelf doen, bleef wat meer thuis...en het had meteen gevolgen: de vriendschappen verwaterde tot een oppervlakkig contact op school.

Nu is dat nog grotendeels hetzelfde. Ik heb op een soort muurtje om mij heen gebouwd, wat ik blijkbaar ook uitstraal. Klasgenoten, collega's...het contact is goed, ik ben ook aardig sociaal aangelegd. Maar het blijf veel al beperkt tot school, werk en daarbuiten vrij weinig. Dat is jammer, maar ik besef wel dat ik daar toch zelf wel verantwoordelijk voor ben geweest.

quote:

Op maandag 11 februari 2008 20:04 schreef benzin het volgende:
Ik heb wel soms het idee dat echt bij iedereen alles vanzelf gaat wat betreft sociaal zijn.

...je krijgt wat je investeert. Geen enkele vriendschap gaat vanzelf. Iedereen moet moeite doen om iets op te bouwen en dat vervolgens ook te onderhouden, net zoveel als jij.

Ik lees even met interesse mee. Een "sociaal leven" opbouwen vanaf 0 is best lastig, dat merk ik nu ook. .Ik ben nu net voor mijn verhuisd van de regio waar ik mijn hele leven gewoond heb, naar het oosten van het land. Natuurlijk zijn de bestaande vriendschappen nu niet voorbij, maar het zou prettig zijn om ook in deze regio "gewoon" een sociaal leven op te bouwen.
Extra hindernis daarbij is dat ik op interim basis door het hele land werk en dus niet via mijn collega's hier contacten op doe en dat het in mijn oude vertrouwde omgeving eigenlijk "vanzelf" ging (je gaat eens stappen, je leert mensen kennen via je vriendenkring etc)
Nu ben ik hier nog vooral aangewezen op de sociale kring van mijn vriendin. Niets mis mee, aardige lui, maar toch anders dan je "eigen" vrienden natuurlijk.

Maar goed: ik ga er vanuit dat dat vast helemaal goed gaat komen . Niet teveel over nadenken en gewoon je leven leven. Mensen komen dan als vanzelf wel op je pad

quote:

Op maandag 11 februari 2008 22:38 schreef Maartel het volgende:
Ik durf ook nauwelijks iemand thuis uit te nodigen ofzo, omdat ik bang ben dat ze dat als andere (relationele) interesse opvatten, en ook wel een beetje omdat ik denk "als ze dat zouden willen hadden ze het zelf al voorgesteld..".

Als de ander precies dezelfde redenering er op na houdt kom je in een situatie dat jullie allebei wel willen maar op elkaar wachten, dan kom je geen steek verder

quote:

Bovendien voel ik als ik iemand uit zou nodigen om iets leuks te doen een enorme druk van "oje, nu moet ik er dus voor gaan zorgen dat het leuk en gezellig is, en dat ze me aardig blijven vinden"..

Misschien klinkt het beter als je het anders formuleert. In plaats van "Zullen we iets leuks gaan doen" zou je ook kunnen vragen (bijvoorbeeld aan het eind van je dienst die samenvalt met het eind van de dienst van een collega) of die persoon zin heeft om nog even wat te drinken/terrasje te pakken, zoiets. Wat ook kan is een opmerking plaatsen over een film die je gaaf lijkt of gewoon dat je weer es naar de film wil gaan. Misschien komt daar een leuke reactie op en kunnen jullie naar de film.

Dit is wel als je al contact hebt gehad met mensen. Het werkt waarschijnlijk een stuk minder goed als je het gebruikt als eerste zin

quote:

Op maandag 11 februari 2008 22:08 schreef Meneer-Goud het volgende:

[..]

Vriendschap kan je echt niet afdwingen, het ontstaat wanneer je een klik hebt met iemand en je het dus leuk vind om met zo'n persoon dingen te gaan ondernemen (uitgaan, bij elkaar thuis hangen). Die stappen kunnen eng zijn, maar als je je relaties naar een hoger niveau wilt tillen zul je ze toch echt moeten nemen.

Dit is het punt TS. Je zegt dat je met mensen praat. Ik praat met vele mensen. Dat wil echt niet zeggen dat ik met al deze mensen vrienden ga worden. Hiervoor moet er een klik zijn.

Hoe verlopen die gesprekken met mensen? Heb je daadwerkelijk plezier als je met deze mensen praat, of moet je elke keer opnieuw verzinnen waar je het nou weer over moet gaan hebben. Het zijn pas potentiele vrienden als de gesprekken vanzelf lijken te verlopen.

Wanneer dit het geval is, is er een reden voor beiden om af te spreken. Ook dan moet er echter nog steeds moeite worden gedaan om daadwerkelijk vrienden te worden.

quote:

Op dinsdag 12 februari 2008 16:30 schreef Heldopsokken het volgende:

[..]

Dit is het punt TS. Je zegt dat je met mensen praat. Ik praat met vele mensen. Dat wil echt niet zeggen dat ik met al deze mensen vrienden ga worden. Hiervoor moet er een klik zijn.

Hoe verlopen die gesprekken met mensen? Heb je daadwerkelijk plezier als je met deze mensen praat, of moet je elke keer opnieuw verzinnen waar je het nou weer over moet gaan hebben. Het zijn pas potentiele vrienden als de gesprekken vanzelf lijken te verlopen.

Wanneer dit het geval is, is er een reden voor beiden om af te spreken. Ook dan moet er echter nog steeds moeite worden gedaan om daadwerkelijk vrienden te worden.

Helemaal mee eens, iedereen is anders en daarom is het ook onmogelijk om met iedereen vrienden te kunnen worden... er zijn altijd wel mensen die je mag en mensen die je totaal niet mag.

Ik denk dat die gozer zich ook moet realiseren dat de meeste mensen maar 1 of 2 échte vrienden hebben, de rest valt onder de categorie 'maten' waar je af en toe de kroeg mee induikt.

Hij kan beginnen met meer positief te zijn over zichzelf, zit zichzelf alleen maar depressief te maken, iedereen is wel eens eenzaam.

Misschien wil ie 'te graag' vrienden maken en loopt ie te hard van stapel... niet gelijk na een week: zullen we eens naar de film gaan (of wat dan ook)... maar heb het geduld om mensen eerst beter te leren kennen. Ga ook eens meedoen met groepsactiviteiten, je komt altijd wel iemand tegen waarmee je het kan vinden.. en dat kan dan ook een goede start van een vriendschap zijn.

Door binnen constant te gaan zitten mokken achter je PC brengt je dus echt niet ver, het voedt volgens mij alleen maar je zelfmedelijden.

...Zo herkenbaar.

Ik merk het al een hele tijd, zit niet lekker in mijn vel. Kon echter nooit uitleggen waar dat door was.
Uiteindelijk is het heel simpel: Ik ben alleen.
Dat besef heeft me erg geraakt en ik merk dat ik er de grootste moeite mee heb er wat aan te doen.

Als ik erop terug kijk begon het al op de middelbare school. Omdat ik naast school werkte had ik ongeveer het volgende ritme: school, werk, leren, slapen. Na school had ik weinig contacten, want op mijn werk was iedereen bijna twee keer mijn leeftijd.
Na de middelbare school ben ik daar full-time gaan werken met een avond opleiding ernaast, waar wederom mensen zaten van twee keer mijn leeftijd.
Inmiddels heb ik een carriereswitch gemaakt en zit ik weer tussen, je raad het al, mensen van twee keer mijn leeftijd.
Het enigste waar ik al die jaren om heb gegeven was werken, doen waar je goed in bent. Want als je ergens goed in bent gaan mensen niet zeuren.
Ik ben in mijn jeugd namelijk nogal gepest, de enigste manier om mezelf op de basisschool te handhaven was goed presteren en de beste/snelste/sterkste te zijn.

Afijn, terug naar het nu.
Op de een of andere manier heb ik de grootste moeite om een normaal sociaal contact op te bouwen.
In mijn huidige werk heb ik veel te maken met klanten. Daar heb ik geen enkele moeite mee. Dan praat ik als brugman over de producten maar ook over koetjes en kalfjes. Met mijn collega's loopt het ook op rolletjes daar kan ik normaal mee omgaan.
Maar zodra ik prive iemand tegenkom is dat afgelopen, alsof er een knop omgaat.
Zodra het niet "ergens" over gaat heb ik niks te vertellen en kan ik me bij god ook niks verzinnen om te zeggen.

Ik lig hier nachten wakker van, nu uiteindelijk kwam ik dit topic tegen en heb ik (zoals je ziet) gepost.

Nu ben ik 25 en het is een vreselijk besef te weten dat je eigenlijk alleen bent. Al die tijd heb ik ontkend dat ik het nodig had, maar nu weet ik wel beter.

Heeft een van jullie hier ook ervaring mee en dan met name hoe je het oplost. Want het eet aan me.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 03:27 schreef Nomad404 het volgende:
...
Ik ben in mijn jeugd namelijk nogal gepest, de enigste manier om mezelf op de basisschool te handhaven was goed presteren en de beste/snelste/sterkste te zijn.
...

Wat gek, ik heb dat precies andersom ervaren... niet met je hoofd boven het maaiveld uitsteken, gewoon normaal zijn, expres fouten maken, want anders ben je de enige die het 'gewoon kan'...
Ik kan me wel voorstellen dat (vooral voor jongens) lichamelijk de sterkste/beste/snelste zijn helpt, maar ik als meisje had daar sowieso geen kans op.

Eigenlijk is het simpel.

Praat niet met jan en alleman, maar met mensen die je aanspreken.

Als je dan mensen hebt die je aardig vindt, nodig je ze uit voor een bakkie of een biertje. Als ze het leuk vinden om je vaker te spreken, nodigen ze jou ook uit.

Ga echter niet elk contact erin met een soort wederkerigheid, soms is een goed gesprek aan een bakje koffie geen aanleiding tot een vriendschap. Het kan echter wel gewoon gezellig zijn.

Zo simpel is het.

Ik blijf het gewoon vragen, maar wat heb je ondertussen ook gewoon vragen: wat heb je nu ondertussen al gedaan? Vriendschappen ontstaan niet zomaar, dat duurt gewoon een hele tijd.

Nou, het is eigenlijk pas sinds een paar maand dat ik besef wat er daadwerkelijk aan de hand is. Dat klinkt oerstom natuurlijk want het is immers mijn leven.
Maar op de een of andere manier zit je in zo'n dageljkse routine (sleur zo u wilt) dat de dagen gewoon voorbij gaan.
-werken, school, studeren, slapen, werken etc.-
Uit mijn schooltijd heb ik slechts een paar goede kennissen overgehouden. Maar ja, je raakt toch uit elkaar op een gegeven moment. Als ik vrij was zaten zij op school, als zij vrij waren was ik aan het werk.

Maar goed, je vraag is prima natuurlijk: "wat heb je er al aan gedaan" Een cruaciale vraag, want ik besef donders goed dat er maar één persoon is die hier iets aan kan veranderen, ik.

De reden dat ik gepost heb is dat ik benieuwd was naar ervaringen en of meningen van anderen. Het is zo'n typisch geval van "ik ben vast de enigste" maar dat is natuurlijk niet zo. Vandaar dat ik belang had bij input van anderen.

Deze van Panthera1984 vind ik bijvoorbeeld erg interresant:

quote:

Wat gek, ik heb dat precies andersom ervaren... niet met je hoofd boven het maaiveld uitsteken, gewoon normaal zijn, expres fouten maken, want anders ben je de enige die het 'gewoon kan'...
Ik kan me wel voorstellen dat (vooral voor jongens) lichamelijk de sterkste/beste/snelste zijn helpt, maar ik als meisje had daar sowieso geen kans op.

Op een een of andere manier ben ik te eigenwijs om me in een hoekje te laten drukken. Ik voelde maar een manier om me niet te laten kennen, de beste of zeer goed zijn. Op de basis school heb ik zeker de helft van de tijd docenten gehad die me alleen maar konden vertellen hoe slecht ik het deed (maar die stonden dan ook dronken voor de klas...). En het slecht doen zou de "rest" gelijk geven en dat kwam me mijn eer te na.

Maar om even weer terug te komen op de vraag van Catbert.
Ik heb niet stil gezeten, zeker niet. Ik ben lid geweest bij een dans vereniging. Heb daar een heel leuk meisje leren kennen. Helaas waren haar ouders het niet eens met mijn werk en dat was dan dat. Het dansen ben ik mee gestopt omdat het niet meer naast mijn werk te plannen was.
Onlangs ben ik lid geworden van een sportvereniging, deels voor de beweging en het avontuur maar ook om wat contacten op te doen natuurlijk.

Het is waar dat het sluiten van vriendschappen tijd kost, maar dat geld ook voor mij.
Ik moet een knop omzetten en dat moet ik heel bewust doen. Vroeger zou ik nooit uit mezelf een geprek met iemand aangegaan zijn over koetjes en kalfjes, het moest altijd ergens over gaan want dat kon ik er wat over weten / vertellen.
Het kost echt moeite om een gesprek op te starten, ook als mensen prive tegen mij praten. Ik ben misschien een beetje bot geworden, altijd ja of nee en mijn mening veranderd vaak in een standpunt.
Altijd zwart/wit, ik moet het grijze gebied leren ontdekken waarbij ik iets van mezelf prijs moet geven. En dat blijft moeilijk.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 20:22 schreef Nomad404 het volgende:


Maar om even weer terug te komen op de vraag van Catbert.
Ik heb niet stil gezeten, zeker niet. Ik ben lid geweest bij een dans vereniging. Heb daar een heel leuk meisje leren kennen. Helaas waren haar ouders het niet eens met mijn werk en dat was dan dat. Het dansen ben ik mee gestopt omdat het niet meer naast mijn werk te plannen was.
Onlangs ben ik lid geworden van een sportvereniging, deels voor de beweging en het avontuur maar ook om wat contacten op te doen natuurlijk.

Wat voor werk doe je dan...?

Ik zal in de schoonmaak, maar dat was naast mijn school om geld te verdienen. Als bijbaantje.
Daar zagen ze geen toekomst in denk ik. Beetje oppervlakkige gedachte maar je.
Feit dat ze zich daar wat van aantrok was vette afknapper, als je mensen niet kan waarderen voor wat ze zijn dan heb je het bij mij verpest.

Voor mij hetzelfde, nieuwe contacten zijn niet zomaar gelegd.

quote:

Op maandag 11 februari 2008 18:09 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Als ze die interesse tonen moet je sterk blijven en hun nieuwsgierigheid bevredigen.

Laat zien wie je bent. Dat is de enige manier om vrienden te krijgen.

Mooie woorden, helaas herken ik me ook wel in het verhaal.

Ik herken mezelf ook erg in de verhalen van de TS, Maartel en Nomad404. Ik heb wel een paar vrienden via mijn studie, maar die wonen allemaal ver weg, waardoor het erop neerkomt dat als ik thuis ben ik altijd alleen ben. Zij weten niet dat ik verder geen vrienden heb, omdat ik bang ben dat het ze afschrikt.

Waar ik net als jullie mee zit is, hoe maak je vrienden zonder al vrienden te hebben? Ik ben wel eens in mijn eentje uitgegaan, maar dit was geen succes. Misschien is er hier een ervaringsdeskundige die ook in een dergelijke situatie heeft gezeten?

Denken jullie dat het verstandig is om mijn huidige vrienden gewoon de waarheid te vertellen (niet met een dramatisch wat ben ik zielig verhaal, maar het ze gewoon enkel vertellen), of zal dat ze afschrikken en schade veroorzaken?

Alvast bedankt voor jullie reacties!

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 20:31 schreef TripleEspresso het volgende:
Waar ik net als jullie mee zit is, hoe maak je vrienden zonder al vrienden te hebben? Ik ben wel eens in mijn eentje uitgegaan, maar dit was geen succes.

Waarom was het geen succes?

Herkenbaar.
En vooral als je iemand hebt waarmee het klikt gooit de afstand waarop je woont ook wel eens roet in het eten.

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 21:32 schreef wittesneeuw het volgende:

[..]

Waarom was het geen succes?

Ik ben in verschillende tenten geweest, maar stond daar maar een beetje in mijn eentje, terwijl iedereen om me heen met andere mensen in groepjes stond. Het voelt dan alsof je door iedereen wordt aangekeken. Misschien dat het toeval was hoor, maar ik heb niemand gezien die daar ook in zijn eentje was.

Als je dan iemand tegenkomt die je nog kent van de middelbare school ofzo, dan vragen ze "Met wie ben je hier?" Als ik dan vertel dat ik 'toevallig vandaag' in mijn eentje ben, dan wordt je een beetje lacherig aangekeken.

Misschien dat ik in de verkeerde tenten ben geweest, maar daardoor was het geen succes.

Ik lees even mee zonder meteen een enorm verhaal te posten. Mijn verhaal is hetzelfde als vele die hierboven al gepost zijn. Mijn hele leven alleen, moeite met contacten leggen, kan soms moeilijk gesprekken gaane houden en ik sluit mezelf af als ik ook maar eventjes het gevoel heb dat ik er niet bij hoor.

Dat laatste is mijn grootste probleem. Ik heb hele lieve collega's die allemaal ontzettend sociaal naar elkaar toe zijn, maar als ik ook maar eventjes het gevoel heb dat ik een vijfde wiel aan de wagen ben, dan sluit ik mezelf volledig af, stop mijn kop in het zand en doe alsof ik er niet ben. Het lukt me gewoon soms domweg niet om te praten, ik weet dan niet waarover.
Zoals hierboven al werd opgemerkt: minder denken meer genieten van het leven. Ik ga, als ik mezelf afsluit, in mijn hoofd leven en mezelf afstraffen. Het is dan moeilijk om eruit te komen.

Ik heb tegen een aantal mensen verteld dat ik zo eenzaam ben, maar veel ben ik daar in ieder geval niet meer opgeschoten. Het is op zich best fijn als een paar mensen het weten, om er eens voor uit te komen. Maar je wordt er in ieder geval niet minder eenzaam van.

_{Sorry, voor het warrige verhaal. Ik zit sinds gisteravond om exact deze redenen weer in een zware dip en mijn hoofd is iets te chaotisch om alles overzichtelijk neer te typen}

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 11:38 schreef TripleEspresso het volgende:
Als je dan iemand tegenkomt die je nog kent van de middelbare school ofzo, dan vragen ze "Met wie ben je hier?" Als ik dan vertel dat ik 'toevallig vandaag' in mijn eentje ben, dan wordt je een beetje lacherig aangekeken.

Hoe reageer jij dan als iemand je zo'n gesloten antwoord op jouw open vraag geeft?

(ik kan het niet voor jou zeggen maar voor mij geldt: lacherig aankijken, weglopen en iemand zoeken die mijn gezelschap wel op prijs stelt, want die ander heeft daar blijkbaar geen zin in)

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 12:02 schreef bloempje-moi het volgende:
Ik lees even mee zonder meteen een enorm verhaal te posten. Mijn verhaal is hetzelfde als vele die hierboven al gepost zijn. Mijn hele leven alleen, moeite met contacten leggen, kan soms moeilijk gesprekken gaane houden en ik sluit mezelf af als ik ook maar eventjes het gevoel heb dat ik er niet bij hoor.

Dat laatste is mijn grootste probleem. Ik heb hele lieve collega's die allemaal ontzettend sociaal naar elkaar toe zijn, maar als ik ook maar eventjes het gevoel heb dat ik een vijfde wiel aan de wagen ben, dan sluit ik mezelf volledig af, stop mijn kop in het zand en doe alsof ik er niet ben. Het lukt me gewoon soms domweg niet om te praten, ik weet dan niet waarover.
Zoals hierboven al werd opgemerkt: minder denken meer genieten van het leven. Ik ga, als ik mezelf afsluit, in mijn hoofd leven en mezelf afstraffen. Het is dan moeilijk om eruit te komen.

Ik heb tegen een aantal mensen verteld dat ik zo eenzaam ben, maar veel ben ik daar in ieder geval niet meer opgeschoten. Het is op zich best fijn als een paar mensen het weten, om er eens voor uit te komen. Maar je wordt er in ieder geval niet minder eenzaam van.

_{Sorry, voor het warrige verhaal. Ik zit sinds gisteravond om exact deze redenen weer in een zware dip en mijn hoofd is iets te chaotisch om alles overzichtelijk neer te typen}

Zo herkenbaar.
Dat meteen afsluiten voor anderen als het even wat minder gaat, helpt gewoon niet

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 13:13 schreef wittesneeuw het volgende:

[..]

Hoe reageer jij dan als iemand je zo'n gesloten antwoord op jouw open vraag geeft?

(ik kan het niet voor jou zeggen maar voor mij geldt: lacherig aankijken, weglopen en iemand zoeken die mijn gezelschap wel op prijs stelt, want die ander heeft daar blijkbaar geen zin in)

Voor zover ik het heb meegemaakt gaat het gesprek dan nog 2 minuten door en dan zegt hij/zij iets in de trant van "ik ga nog ff ergens anders heen, tot ziens".

Ik weet niet hoe ik hierop zou moeten reageren, het is voor mijn gevoel ook niet normaal om in je eentje uit te gaan, of is dat een vooroordeel?

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 12:02 schreef bloempje-moi het volgende:

[...]

Ik heb tegen een aantal mensen verteld dat ik zo eenzaam ben, maar veel ben ik daar in ieder geval niet meer opgeschoten. Het is op zich best fijn als een paar mensen het weten, om er eens voor uit te komen. Maar je wordt er in ieder geval niet minder eenzaam van.

[...]

Hoe reageerden die mensen die je het verteld hebt op dat je alleen was? En wat voor een relatie heb je met die mensen? Heeft het positieve of negatieve effecten gehad?

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 13:47 schreef TripleEspresso het volgende:

[..]

Voor zover ik het heb meegemaakt gaat het gesprek dan nog 2 minuten door en dan zegt hij/zij iets in de trant van "ik ga nog ff ergens anders heen, tot ziens".

Ik weet niet hoe ik hierop zou moeten reageren, het is voor mijn gevoel ook niet normaal om in je eentje uit te gaan, of is dat een vooroordeel?

In de tijd dat ik in de horeca werkte ging ik regelmatig alleen uit, maar dat was vrij makkelijk omdat ik iig altijd met mijn collega's kon kletsen. En als je er dan toch al alleen bent raak je vaak sneller met anderen aan de praat dan wanneer je al met wat vrienden bent.
Nu ik er een paar jaar 'uit' ben geweest en eigenlijk niemand meer goed ken in de plaatselijke kroegen is het een stuk lastiger. In m'n eentje in een kroeg vermaak ik me nou niet echt, en als ik alleen uitga is het dan ook vooral vanuit een accute behoefte om nieuwe mensen te ontmoeten.. Maar dan zit je daar dus met het idee "ik wil vrienden maken (of meer) en zo snel mogelijk" en voelt de avond als een verspilling van energie en geld als je uiteindelijk niemand hebt gesproken. Da's én erg demotiverend, maar 't helpt ook voor geen meter want een uitstraling van "ik ben hier alleen, wie komt me uit m'n eenzaamheid verlossen" trekt nou niet direct mensen aan.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 13:52 schreef TripleEspresso het volgende:

[..]

Hoe reageerden die mensen die je het verteld hebt op dat je alleen was? En wat voor een relatie heb je met die mensen? Heeft het positieve of negatieve effecten gehad?

Oh, zeker geen negatieve reacties hoor. Zoiets vertel ik alleen aan mensen waarvan ik weet dat ze er niet negatief op reageren. Twee van hen herkenden het gevoel en ik heb het er ook wel met ze over gehad. Zij zijn er goed uitgekomen en we hebben gesproken over hoe dat moest. Het verschil is alleen met hen dat ik een heel ander karakter heb. Zij zijn schattig, bubbly en heel out-going. Ik niet. Ik straal iets negatiefs uit geloof ik en ben niet iemand waarop mensen meteen positief reageren. Dat uitstralen heb ik natuurlijk wel een eigen aandeel in, maar het is mij tot op heden nog niet gelukt om het te veranderen. Soms gaat het daarentegen heel goed. De manier waarop ik met mensen omga heeft erg te maken met hoe ik mij voel. En dat hangt weer (deels) af van hoe ik mensen omga. Een irritant cirkeltje dus

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:18 schreef Maartel het volgende:

[..]

In de tijd dat ik in de horeca werkte ging ik regelmatig alleen uit, maar dat was vrij makkelijk omdat ik iig altijd met mijn collega's kon kletsen. En als je er dan toch al alleen bent raak je vaak sneller met anderen aan de praat dan wanneer je al met wat vrienden bent.
Nu ik er een paar jaar 'uit' ben geweest en eigenlijk niemand meer goed ken in de plaatselijke kroegen is het een stuk lastiger. In m'n eentje in een kroeg vermaak ik me nou niet echt, en als ik alleen uitga is het dan ook vooral vanuit een accute behoefte om nieuwe mensen te ontmoeten.. Maar dan zit je daar dus met het idee "ik wil vrienden maken (of meer) en zo snel mogelijk" en voelt de avond als een verspilling van energie en geld als je uiteindelijk niemand hebt gesproken. Da's én erg demotiverend, maar 't helpt ook voor geen meter want een uitstraling van "ik ben hier alleen, wie komt me uit m'n eenzaamheid verlossen" trekt nou niet direct mensen aan.

Dat herken ik ook wel ja. Het lijkt ook wel of er nooit andere mensen alleen zitten in de kroeg.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:54 schreef bloempje-moi het volgende:

[...]

Een irritant cirkeltje dus

Maar dat cirkeltje kan ook juist andersom werken of niet?

tvp

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 16:56 schreef TripleEspresso het volgende:

[..]

Dat herken ik ook wel ja. Het lijkt ook wel of er nooit andere mensen alleen zitten in de kroeg.

Dat valt me opzich nog redelijk mee, maar ik ga ook niet snel zonder reden een wildvreemde aanspreken van "hey, alles goed?". Als iemand dat bij mij zou doen zou ik ook denken "wat moet je?", of er vanuit gaan dat ik versierd word.