Mibos, wat een opluchting zeg. Heerlijk dat je een reden voor de bloeding hebt gekregen en dat het niets met de baby (of zijn behuizing) van doen heeft.
Maneki, je hebt die VK in opleiding niet voor een overleg naar haar supervisor geschopt?!

Nou kan het ook zijn dat die er ook geen raad mee weet overigens, dit soort dingen komen zelden voor. Ik heb zelf -achteraf gezien zelfs 2 keer, eerste keer niet erkend- zwangerschapscholestase gehad, ook wel zwangerschapsjeuk genoemd. Heb daar de 2e keer medicijnen tegen gehad, maar herken de ondraaglijke jeuk dus wel. Ik heb maar 1 vrij domme tip en dat is terugjeuken i.p.v. krabben. Lekker zachtjes friemelen over de meest jeukende gedeelten (van dat moment) is heerlijk. Helpt helaas alleen zolang het duurt, maar toch... Las ergens tussendoor dat je een erg lieve man hebt die je graag bij wil staan in je kwaaltjes, dus daar zou ik gebruik van maken!
Ik moet zeggen dat ik me op het moment goed voel, lichamelijk dan. En dat is lang geleden. Fistels zijn dicht, verzakking lijkt goed te gaan (lees; iets beter te gaan) en qua zwangerschapskwaaltjes neem ik het toenemende maagzuur en pijnlijke tepels voor lief. Geestelijk doen de hormonen zeker veel met me. Ik neem me dagelijks voor om mijn humeur en geduld te bewaren voor mijn kids, maar dat is zeker met de oudste rebbelerende peuterpuber soms echt een opgave.

Verder merk ik dat ik nogal extreem reageer op (bijna alle) mensen in mijn omgeving op mijn gezin na. Ben iedereen zat. Heb een wat laag zelfbeeld gekregen en iedereen waarvan ik het gevoel krijg dat die dat bevestigd, kan ik wel van de wereld afschoppen.

Dingen die in het verleden zijn gebeurd (zeker i.v.m. de zwangerschappen) liggen weer erg vers in het geheugen en in gedachten krijgt iedereen alsnog zijn portie woede die ik toen onvoldoende geuit heb. Heeft zijn voor- en nadelen: Aan de ene kant vervelend, wil geen woede voelen, aan de andere kant maakt ook juist dat me sterk op het moment.
*beetje raar verhaal dit, geloof ik...*