Onorthodoxe opvoedingsstijlen

quote:

Op maandag 7 januari 2008 21:29 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ja ik denk ook echt dat Five dat bedoelde....

Niet dan?

ik zie het meer als de incidentele missers om het zo maar te zeggen.
Hier ook nog weleens onorthodoxe opvoedingsmethodes hoor.
Je kind bv keihard staan uitlachen omdat hij voor de zoveelste keer om werkelijk nix huilt. En er dan ook nog bij zeggen als je ziet dat de waterlanders komen.. "ja ga ff huilen!!!! Ik hoor je nog niet?!?!? HARDER!!!!!!" en dan een doodverbaasd kind hebben die niet weet offie nou moet gaan huilen of niet maar het toch maar besluit niet te doen.
HEt werkt....

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:28 schreef Five_Horizons het volgende:

[..]

" "

Je hebt niet echt veel van m'n posts begrepen, he? Sterker: de OP is toch redelijk duidelijk, dacht ik. Of dacht je dat ik de complete [OUD]-kliek verdacht van stelselmatig hun kinderen mishandelen, geestelijk, danwel lichamelijk met daarbij de uitdrukkelijke bedoeling om je kinderen tot op het bot te krenken....

Ik denk dat we dan na 30 posts het topic hadden kunnen sluiten , vanwege de aandacht van de politie .

K was nog niet verder gekomen dan de topictitel

quote:

Op maandag 7 januari 2008 21:14 schreef Moonah het volgende:
Kwaad worden, geduld verliezen, niets mis mee.
Maar je hebt kwaad worden en kwaad worden....

Ik snap wel wat je bedoelt, hoor, want soms kan iets onorthodox ook gruwelijk fout gaan.

Zet je kind even buiten om af te koelen, loopt het een longontsteking op. Haal je de krant, omdat het kind heeft gezegd in het ziekenhuis dat mammie haar buiten had gezet, in de kou!! En dan valt half fok eroverheen, dat je ZO je kind niet op hoort te voeden.

Is maar één voorbeeldje. Maar soms kan het ook fout gaan.

Geef je een kind een tik, die struikelt, valt en stoot het hoofd op een ongelukkige manier.
Ja, die slechte moeder had haar kind geslagen! Zie de Maddy-verdachtmakingen.

Het hoeft maar verkeerd uit te vallen.

Maar goed, IK zie dat als een ongelukkige samenloop van omstandigheden, een ongeluk dus.
Had je het volgens het boekje gedaan, dan was het niet gebeurt, dus je bent de pineut op zo'n moment.

Mja.

Hoezo geen grenzen, geen weerstand, geen eigen mening?
Uitbundig snoepen, ach, zal ook vast wel eens gebeuren, en gevaarlijk spelen, mwah, moeders ziet ook niet alles....

En Gia, ik bedoel toch niet zo zeer wat jij omschrijft.
Ik had meer het geestelijk welzijn van een kind in gedachten.
Als een ouder vaak grillig en onverwacht (of onorthodox) uit de hoek kan komen, lijkt me dat niet echt een stabiele basis voor een kind vormen. Kinderen zijn gebaat bij een voorspelbare veilige thuishaven. Dat hoeft heus niet braaf en saai te zijn, maar wel betrouwbaar. Ik denk ook dat ik daarom zo'n rotgevoel kreeg bij posts over bang maken en laten schrikken.

_{Maar ik ben er allang achter dat ik (weer eens..) vanuit oud zeer reageer....
Waarvoor excuus!}

Ik ben op de kleuterschool wel eens gebeten door de juf, omdat ik mijn tanden in andere kinderen zette. Het was in één keer klaar, ik heb het nooit meer gedaan .

Nou, moet je tegenwoordig mee aankomen. Daar willen ze kinderen niet eens meer straffen "omdat school wel leuk moet blijven" .

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:59 schreef k_i_m het volgende:
Ik ben op de kleuterschool wel eens gebeten door de juf, omdat ik mijn tanden in andere kinderen zette. Het was in één keer klaar, ik heb het nooit meer gedaan .

Bij mij in de klas vroegah heeft de juf wel eens plakband op de mond van een kletskop geplakt..

quote:

Nou, moet je tegenwoordig mee aankomen. Daar willen ze kinderen niet eens meer straffen "omdat school wel leuk moet blijven" .

En dát is dus niet zo!

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:54 schreef Moonah het volgende:
En Gia, ik bedoel toch niet zo zeer wat jij omschrijft.
Ik had meer het geestelijk welzijn van een kind in gedachten.
Als een ouder vaak grillig en onverwacht (of onorthodox) uit de hoek kan komen, lijkt me dat niet echt een stabiele basis voor een kind vormen. Kinderen zijn gebaat bij een voorspelbare veilige thuishaven. Dat hoeft heus niet braaf en saai te zijn, maar wel betrouwbaar. Ik denk ook dat ik daarom zo'n rotgevoel kreeg bij posts over bang maken en laten schrikken.

Ik haal aan wat fysiek, onbedoeld, fout kan gaan. Tuurlijk kan er ook psychisch iets fout gaan, hoewel dat gelukkig niet zo gauw gebeurt. Dan is er wel meer aan de hand dan een keer laten schrikken of bang maken. En soms komt zoiets er ook pas later uit.

Persoonlijk oordeel ik niet zo gauw op hoe andere mensen hun kinderen opvoeden, iedereen heeft daar zijn/haar eigen ideeën over.

Voorbeeld: Kind gilt alles bij elkaar in supermarkt omdat het een ijsje wil.
Ik negeer het gedrag, reken af, neem kind onder de arm en ga naar huis. Ongeacht hoe andere mensen daarop reageren.
Sommige mensen geven het kind zijn zin, om het rustig te krijgen. Dat werkt, maar het kind onthoudt dat!
Ken ook van die mensen die dan op hun knieën gaan zitten smeken of kindlief asjeblieft stil wil zijn, *zweet, hijg, puf*, en dan maar beloven dat ze thuis iets leuks mogen doen of iets lekkers krijgen.

Tja.

Dan heb ik meer begrip voor de moeder die gewoon teruggilt. Echt wel.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:04 schreef Gia het volgende:
Voorbeeld: Kind gilt alles bij elkaar in supermarkt omdat het een ijsje wil.
Ik negeer het gedrag, reken af, neem kind onder de arm en ga naar huis. Ongeacht hoe andere mensen daarop reageren.
Sommige mensen geven het kind zijn zin, om het rustig te krijgen. Dat werkt, maar het kind onthoudt dat!
Ken ook van die mensen die dan op hun knieën gaan zitten smeken of kindlief asjeblieft stil wil zijn, *zweet, hijg, puf*, en dan maar beloven dat ze thuis iets leuks mogen doen of iets lekkers krijgen.

Tja.

Dan heb ik meer begrip voor de moeder die gewoon teruggilt. Echt wel.

Ik parkeer het kind naast het koelvak, lekker koud, lekker ijzig, met de mededeling dat ik haar wel kom oppikken als ik alle boodschappen bij elkaar geraapt heb

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:02 schreef Moonah het volgende:

[..]

Bij mij in de klas vroegah heeft de juf wel eens plakband op de mond van een kletskop geplakt..
[..]

En dát is dus niet zo!

Dat vertelde iemand me, dat ze dat letterlijk op de ouderavond gezegd hadden. Ik mag alleen maar hópen dat het er niet overal zo aan toe gaat .

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:03 schreef Five_Horizons het volgende:
Moonah: de wereld ís niet veilig en betrouwbaar. Persé. Ik zeg niet dat dit de allerbeste manier is, maar je kind verschrompelt echt niet in een klein hoopje wantrouwen als je een keertje uit de bocht vliegt, hoor. Wacht maar totdat iemand anders je kind laat schrikken: "Mama, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt....dat was echt heel eng, allemaal...". (wederom: overdrijving, maar het gaat om het voorbeeld)

Oh, zo waar!!
Kinderen die geen pokémon mogen kijken, vanwege het geweld!
Een superbeschermde opvoeding.
Altijd maar koken wat kindlief het liefst lust. Je in bochten wringen om het leven van de kinderen zoveel mogelijk zonder trauma's te laten verlopen.

Zo'n kind is nooit klaar om op kamers te gaan wonen, tenzij natuurlijk bij een vertrouwde hospita of zo, die een oogje in het zeil houdt.

En dan gebeurt er eens iets rampzaligs, zoals een verkering die uit gaat, en dat kunnen ze niet verwerken. Hoe kan dat nou?

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:06 schreef k_i_m het volgende:

[..]

Dat vertelde iemand me, dat ze dat letterlijk op de ouderavond gezegd hadden. Ik mag alleen maar hópen dat het er niet overal zo aan toe gaat .

Bij ons vroeger in de klas twee kletskousen met de vlechtjes aan elkaar gebonden.
Een stok tegen het bord kapot geslagen.
Borstels die door de klas gegooid werden als iemand niet oplette. Of een krijtje.

Was de beste leerkracht ooit, overigens.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:59 schreef k_i_m het volgende:
Ik ben op de kleuterschool wel eens gebeten door de juf, omdat ik mijn tanden in andere kinderen zette. Het was in één keer klaar, ik heb het nooit meer gedaan .

Nou, moet je tegenwoordig mee aankomen. Daar willen ze kinderen niet eens meer straffen "omdat school wel leuk moet blijven" .

Klopt wel dat het voor onderwijspersoneel lastiger is om kinderen te straffen, omdat de ouder de leerkracht niet meer zo hoog heeft zitten. Vaak gaan ouders verhaal halen, als hun prinsje of prinsesje straf heeft gekregen. Vroeger keken mensen nog tegen een onderwijzer op. Dat is niet meer zo.

Maar gelukkig wordt er nog gewoon gestraft hoor.

Nou ja, ik kan nou ook niet zeggen dat Jetix gezellige tekenfilms heeft. Behalve dat er ook inderdaad continue iemand de hersens ingeslagen moet worden blijkbaar is er ook gewoon geen fuck aan.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:03 schreef Five_Horizons het volgende:

[..]

Foei! Moeders moet volgens het boekje al-tijd opletten waar de kinderen zijn en wat ze doen.

quote:

Met die grenzen, weerstand en mening: alles is al voorgekookt, allemaal in belang van het welzijn van het 'kindje'. Nooit eens loslaten, want die grote boze buitenwereld kan weleens heel erg gevaarlijk zijn.

Niet in je eentje buiten spelen (want: enge mannen), alle hoekjes afronden met stukken plastic (want 'het kindje' zou zich weleens kunnen bezeren), traphekjes door het volledige huis (want: idem), volledig inpakken als het koud is (inclusief shawl, wantjes en drieëntwintig lagen kleding) (want: eh-oh, ze zouden weleens een longontsteking kunnen oplopen (verkoudheden voorkom je er niet mee, dat is namelijk virusgerelateerd)), NOOIT terugmeppen!! (dat is namelijk fout, andere wang, jadajadajada), altijd goed luisteren naar wat ouderen zeggen (want zij weten alles toch beter)....

Enz...enz....

Ja, ik overdrijf graag

Ik snap je overdrijving. Maar bovenstaande lijkt me niet de tegenhanger van onorthodox. Jij omschrijft betutteling. Zo ook Gia in haar verdere posts.

quote:

Moonah: de wereld ís niet veilig en betrouwbaar. Persé. Ik zeg niet dat dit de allerbeste manier is, maar je kind verschrompelt echt niet in een klein hoopje wantrouwen als je een keertje uit de bocht vliegt, hoor. Wacht maar totdat iemand anders je kind laat schrikken: "Mama, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt....dat was echt heel eng, allemaal...". (wederom: overdrijving, maar het gaat om het voorbeeld)

Juíst omdat de wereld niet veilig en betrouwbaar is, is het imo belangrijk om het kind te laten ervaren dat de ouders dat wél zijn. Ouders/thuis is de basis. daar moet je van op aan kunnen. Met de rest komt het kind toch wel in aanraking. En ook als betrouwbare ouder kun je je kind weerbaar maken.
_{Daar zijn wij nu al mee bezig. Stoeien, plagen, niet te flauw als hij valt etc.}

Maar ik denk dat mijn visie an sich niet eens zo veel verschilt met die van jou en van Gia.
Ook al noem ik mijn manier van opvoeden niet onorthodox, ik wil ook geen watje maken van mijn zoon.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:10 schreef Gia het volgende:

[..]

Oh, zo waar!!
Kinderen die geen pokémon mogen kijken, vanwege het geweld!
Een superbeschermde opvoeding.
Altijd maar koken wat kindlief het liefst lust. Je in bochten wringen om het leven van de kinderen zoveel mogelijk zonder trauma's te laten verlopen.

Zo'n kind is nooit klaar om op kamers te gaan wonen, tenzij natuurlijk bij een vertrouwde hospita of zo, die een oogje in het zeil houdt.

En dan gebeurt er eens iets rampzaligs, zoals een verkering die uit gaat, en dat kunnen ze niet verwerken. Hoe kan dat nou?

Maar al die voorbeelden die jij noemt, zijn ook niet pedagogisch verantwoord volgens mij. Dat is weer het andere uiterste, het tegenovergestelde van onorthodox.

Overigens snap ik wel wat Moonah denk ik bedoelde met dat opbieden tegen elkaar in dit topic. Alsof iedereen elkaar wilde overtreffen met de ergste dingen die ze ooit gedaan hebben bij hun kind(eren) en alsof dat dus heel stoer is. Dat viel mij ook wel een beetje op en vond ik ook een beetje jammer. En dan ging het er mij niet zozeer om wát er gezegd en gedaan werd, maar vooral de manier waarop dat gepost werd.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:35 schreef texelonia het volgende:

[..]

Maar al die voorbeelden die jij noemt, zijn ook niet pedagogisch verantwoord volgens mij. Dat is weer het andere uiterste, het tegenovergestelde van onorthodox.

Uhuh, heb je gelijk in. Toch wordt er door zulke menen nogal zuinig gekeken als er bij ons wel pokémon op staat. (Niet nu meer, natuurlijk, maar toen ze nog jonger waren.) Nee, dat is afreus, slecht voor het tere kinderzieltje, ze zouden weleens beschadigd kunnen raken door zoveel geweld!

Ja, dikke vette pech. Onze jongens spaarden pokémon en digimonkaarten. Speelden ermee, ruilden ze en hebben daar heel veel van geleerd.

Ook met eten. Ik ben er één van "niet willen eten? Dan eet je maar niet. Eet je morgen wel weer."
Zelf opscheppen wat ze willen eten. Gewoon alles aanbieden. Geen kindermenuutjes in een restaurant, maar gewoon een menu van de kaart, met twee bordjes. Heeft uitstekend gewerkt, ze lusten bijna alles.

Ik ken ook mensen die zeker 5 keer in de week pasta koken, omdat dat het enige is wat de kinderen graag lusten.
Ja, hallo!! Straks moeten ze bij de meid thuis gaan eten en lusten ze niks. Ook prettig dan!

Ik zeg niks van die betutteling, moeten ze zelf weten, maar dat afkeurende naar ons toe slaat natuurlijk nergens op.

Ik maak redelijk veel slippertjes in de opvoeding. En heb daar later ook vaak spijt van.
En dan bedoel ik met name het onbeheerst uitvallen of schreeuwen naar de kinderen. En het werkt ook niet echt, daar ben ik van overtuigd.

Waar ik echt structureel onorthodox in ben in andermans ogen is mijn speelgoedbeleid. Ik vind al het speelgoed prima en al het speelgoed is bij ons ook voorhanden. Ze mogen van mij ook verschrikkelijke rommel maken en ik ruim het zelf voor ze op. Zo leef ik zelf ook, ook als kind wilde ik al mijn spulletjes en speelgoed om me heen verzamelen en had ik een hekel aan opruimen. Als het op spelen aankomt vind ik alles best. En ik zou dus ook nooit kunnen dreigen met het weggooien van speelgoed. Ik zou het toch nooit over mijn hart kunnen verkrijgen.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:57 schreef livelink het volgende:
Ik maak redelijk veel slippertjes in de opvoeding. En heb daar later ook vaak spijt van.
En dan bedoel ik met name het onbeheerst uitvallen of schreeuwen naar de kinderen. En het werkt ook niet echt, daar ben ik van overtuigd.

Waar ik echt structureel onorthodox in ben in andermans ogen is mijn speelgoedbeleid. Ik vind al het speelgoed prima en al het speelgoed is bij ons ook voorhanden. Ze mogen van mij ook verschrikkelijke rommel maken en ik ruim het zelf voor ze op. Zo leef ik zelf ook, ook als kind wilde ik al mijn spulletjes en speelgoed om me heen verzamelen en had ik een hekel aan opruimen. Als het op spelen aankomt vind ik alles best. En ik zou dus ook nooit kunnen dreigen met het weggooien van speelgoed. Ik zou het toch nooit over mijn hart kunnen verkrijgen.

Daar ben ik echt helemaal andersom in.
Ik heb ze altijd zelf op laten ruimen, ook als ze ergens anders speelden.
De jongste is nogal een sloddervos en die heb ik echt weleens gedreigd: Als je niet opruimt, pak ik een vuilniszak en dan ruim IK het op. Hielp wel.

Maar op den lange duur toch niet. Hij is nu 13 en nog net zo'n sloddervos. Behalve op school (koksschool), daar is hij schijnbaar heeeeel netjes.
Onze oudste is wel een opgeruimd typje. Verwacht dat hij dat later in zijn eigen huis ook wel zal zijn.

Ben zelf overigens ook een chaoot en mijn man niet. Dus dat kan dan wel kloppen.

Maar vooralsnog ruim ik de rommel van de heren niet op. 't Is hier zelfs regel dat iets wat niet in de was zit, niet gewassen wordt. Ik loop niet het huis door om was op te sporen. Als daardoor iets niet gewassen is, wat ze nodig hebben op school is dat jammer maar helaas wel hun eigen schuld.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:57 schreef Gia het volgende:

[..]

Uhuh, heb je gelijk in. Toch wordt er door zulke menen nogal zuinig gekeken als er bij ons wel pokémon op staat. (Niet nu meer, natuurlijk, maar toen ze nog jonger waren.) Nee, dat is afreus, slecht voor het tere kinderzieltje, ze zouden weleens beschadigd kunnen raken door zoveel geweld!

Ja, dikke vette pech. Onze jongens spaarden pokémon en digimonkaarten. Speelden ermee, ruilden ze en hebben daar heel veel van geleerd.

Ook met eten. Ik ben er één van "niet willen eten? Dan eet je maar niet. Eet je morgen wel weer."
Zelf opscheppen wat ze willen eten. Gewoon alles aanbieden. Geen kindermenuutjes in een restaurant, maar gewoon een menu van de kaart, met twee bordjes. Heeft uitstekend gewerkt, ze lusten bijna alles.

Ik ken ook mensen die zeker 5 keer in de week pasta koken, omdat dat het enige is wat de kinderen graag lusten.
Ja, hallo!! Straks moeten ze bij de meid thuis gaan eten en lusten ze niks. Ook prettig dan!

Ik zeg niks van die betutteling, moeten ze zelf weten, maar dat afkeurende naar ons toe slaat natuurlijk nergens op.

Tja zo kiest ieder wat het beste bij hem/haar en de kinderen past. Jij vindt jouw manier de beste, zij die van hun.
Zij zouden niet zo afkeurend over jullie manier hoeven doen nee. Maar dat gebeurt sowieso vaak, niet alleen over de opvoeding. Mensen hebben altijd hun mening klaar over alles wat een ander doet of juist niet doet. Heeft misschien ook weer met hun eigen opvoeding te maken

Maar wat ik dan wel grappig vind is dat mijn kinderen het prima accepteren dat ze op school en op de creche en bij andere kinderen wel gewoon moeten opruimen. Dat wordt altijd als argument gebruikt, dat ze dan elders ook niet op zouden ruimen, maar ze passen ze zich gewoon aan aan de normen en waarden van waar ze op dat moment zijn. Zo weten andere kindjes ook dat ze bij ons niet hoeven op te ruimen en ik vermoed echt niet dat ze daarna weigeren om thuis op te ruimen met als argument dat ze dat bij ons ook niet hoeven.

Wat dat betreft geloof ik echt wel in de flexibiliteit en het gezond verstand van kinderen. Zoals je ook kunt zien bij jouw jongste op de kokschool.

Wat bij ons vergeleken anderen misschien onorthodox is... Ik lees hier weleens dat kinderen niet meer hoeven te eten als ze niet willen omdat ze niet willen dat het een (macht)strijd wordt. Of dat kinderen pas zindelijk hoeven te worden "als ze eraan toe zijn".

Tot op zekere hoogte ben ik het daar wel mee eens, maar ik heb wel duidelijk mijn grenzen. Als Noah al roept "dat lust ik niet" voordat ie weet wát we überhaupt eten, moet ie gewoon niet zeiken maar eten Dat breng ik dan wel iets anders natuurlijk Noah moet eigenlijk wel altijd wat proeven, als ie het dan niet lekker vindt, dan niet. Proberen we het een volgende keer weer.
Mijn ouders zijn een stuk makkelijker, en daar eet ie nu ook een stuk slechter. Dus ik merk wel dat het zo werkt hier, tot nu toe.

Met zindelijk worden, Noah gaf al regelmatig aan dat ie moest plassen, of hij hield het uren op als we eens een ochtendje de luier weg deden. Voor mij een teken dat ie eraan toe was. Toch hebben we 2 dagen alléén maar ongelukjes gehad, niet omdat ie er niet aan toe was, maar gewoon omdat ie er geen zin had. Die 2 dagen heb ik wel enorm getwijfeld of het wel het juiste was hoor. Misschien was ie er toch niet aan toe En heb me wel een beetje een ontaarde moeder gevoeld dat ik hem zo "dwong". Maar achteraf (altijd makkelijk he, achteraf lullen) ben ik blij dat we hebben door gezet. Als we hadden moeten wachten tot hij "eraan toe"was, of dat zelf vond, hadden we misschien wel kunnen wachten tot we een ons wogen.

Owjah nog eentje. Als Noah in onze ogen te vroeg wakker wordt, moet ie gewoon terug naar bed. Ook al is ie klaarwakker. En moet ie dan even een beetje huilen.

Oh en ik besef me heus wel dat wij misschien gewoon een 'makkelijk' kind hebben. Er zijn vast kinderen waarbij dit niet zou werken. Maar ik vind soms wel dat er te makkelijk gezegd wordt "Ja maar hij is er nog niet aan toe", en "ik wil er geen strijd van maken". Ik denk dat dat in sommige gevallen vooral ook makkelijk voor jezelf is, want dan hoef je zelf die strijd niet aan te gaan

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:08 schreef livelink het volgende:
Maar wat ik dan wel grappig vind is dat mijn kinderen het prima accepteren dat ze op school en op de creche en bij andere kinderen wel gewoon moeten opruimen. Dat wordt altijd als argument gebruikt, dat ze dan elders ook niet op zouden ruimen, maar ze passen ze zich gewoon aan aan de normen en waarden van waar ze op dat moment zijn. Zo weten andere kindjes ook dat ze bij ons niet hoeven op te ruimen en ik vermoed echt niet dat ze daarna weigeren om thuis op te ruimen met als argument dat ze dat bij ons ook niet hoeven.

Wat dat betreft geloof ik echt wel in de flexibiliteit en het gezond verstand van kinderen. Zoals je ook kunt zien bij jouw jongste op de kokschool.

Ik heb zoiets van "als ze maar weten hoe ze zich behoren te gedragen, dan heb ik toch nog IETS goed gedaan." Dat ze thuis niet altijd even leuk en lief en gehoorzaam zijn kan ik mee leven. Ze moeten toch ergens hun ei kwijt.

Aan de andere kant denk ik dat jongste misschien op zijn werk later pietje precies zal zijn, terwijl het thuis een oorlogsfront is. Maar goed, da's dan zijn leven. Of hij trouwt een vrouw die van opruimen houdt. Kan ook.

In die flexibiliteit geloof ik zeker Zo krijgt 'de onze' wel kindermenuutjes in restaurants, ik heb liever dat ie lekker zit te eten en ervan geniet dan dat hij diverse culinaire hoogstandjes te proeven krijgt. Thuis eet ie wat de pot schaft, als we uit zijn moet het voor de kinderen ook feest zijn. Ik wilde vroeger ook in ieder restaurant een kindermenu, ik keek niet eens op de kaart. En er is zeer weinig dat ik niet lust

Wel 'fijn' om te lezen dat andere ouders ook wel eens teveel schreeuwen Ik ben erg ongeduldig en Dylan kan zooooo dralen en treuzelen en miepen soms. Ik begin echt altijd gewoon, maar daarna streng en daarna sta ik toch weer boos te zijn Maar ik denk niet dat het hem een trauma oplevert, hij lijkt er gewoon immuun voor te zijn

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:17 schreef Moonah het volgende:


Juíst omdat de wereld niet veilig en betrouwbaar is, is het imo belangrijk om het kind te laten ervaren dat de ouders dat wél zijn. Ouders/thuis is de basis. daar moet je van op aan kunnen. Met de rest komt het kind toch wel in aanraking. En ook als betrouwbare ouder kun je je kind weerbaar maken.
_{Daar zijn wij nu al mee bezig. Stoeien, plagen, niet te flauw als hij valt etc.}

Ben het helemaal met Moonah eens

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:16 schreef texelonia het volgende:
Als Noah al roept "dat lust ik niet" voordat ie weet wát we überhaupt eten, moet ie gewoon niet zeiken maar eten Dat breng ik dan wel iets anders natuurlijk Noah moet eigenlijk wel altijd wat proeven, als ie het dan niet lekker vindt, dan niet. Proberen we het een volgende keer weer.
Mijn ouders zijn een stuk makkelijker, en daar eet ie nu ook een stuk slechter. Dus ik merk wel dat het zo werkt hier, tot nu toe.

Hier moesten ze ook altijd één hapje proeven. Als ze het dan echt niet wilden, dan niet. Maar ook niet iets anders en geen toetje of boterham.

quote:

Met zindelijk worden, Noah gaf al regelmatig aan dat ie moest plassen, of hij hield het uren op als we eens een ochtendje de luier weg deden. Voor mij een teken dat ie eraan toe was. Toch hebben we 2 dagen alléén maar ongelukjes gehad, niet omdat ie er niet aan toe was, maar gewoon omdat ie er geen zin had. Die 2 dagen heb ik wel enorm getwijfeld of het wel het juiste was hoor. Misschien was ie er toch niet aan toe En heb me wel een beetje een ontaarde moeder gevoeld dat ik hem zo "dwong". Maar achteraf (altijd makkelijk he, achteraf lullen) ben ik blij dat we hebben door gezet. Als we hadden moeten wachten tot hij "eraan toe"was, of dat zelf vond, hadden we misschien wel kunnen wachten tot we een ons wogen.

Mijn schoonmoeder heeft me weleens verteld dat ze mijn man echt uren op de pot liet zitten, totdat hij iets gedaan had.
Bij onze oudste duurde het één dag. Hij liep rond in zijn blote kont en af en toe lokte ik hem op het potje, met een snoepje of filmpje. Toen hij 'het' voor elkaar had, mocht hij het omgooien in de wc en doortrekken.
Hij heeft nooit meer in zijn broek gedaan.
De jongste was een ander verhaal. Gunde zich de tijd niet om te gaan plassen, deed het in bed en zelfs nog ongelukjes op de kleuterschool.

Er is gewoon niet één manier voor zindelijk maken. Anders was het bij beide wel in één dag gelukt.

quote:

Owjah nog eentje. Als Noah in onze ogen te vroeg wakker wordt, moet ie gewoon terug naar bed. Ook al is ie klaarwakker. En moet ie dan even een beetje huilen.

Hier gingen ze dan braaf op hun kamer spelen. Sliepen toen nog samen.
Tot een jaar of 6. Toen kwamen ze steeds vragen of ze tv mochten gaan kijken.
Tja, wij slapen graag uit.
Kids maken eigen brood, kijken tv of gaan computeren. Prima.

quote:

Oh en ik besef me heus wel dat wij misschien gewoon een 'makkelijk' kind hebben. Er zijn vast kinderen waarbij dit niet zou werken. Maar ik vind soms wel dat er te makkelijk gezegd wordt "Ja maar hij is er nog niet aan toe", en "ik wil er geen strijd van maken". Ik denk dat dat in sommige gevallen vooral ook makkelijk voor jezelf is, want dan hoef je zelf die strijd niet aan te gaan

Klopt, ik ben die strijd nooit aangegaan en het is toch goed gekomen.
Er zijn kinderen die het echt zolang volhouden niet te eten, dat de ouders soms wanhopig zijn.
Heb dat verhaal twee keer gehoord.
In het ene geval gaven ze yogho om dan maar iets binnen te krijgen.
In het andere geval kreeg een kind van een goei jaar een liter melk per dag. Tja, dat daar geen eten meer bij kan is dan niet zo verwonderlijk. Toen de melk op rantsoen ging, werd er wel gegeten.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:23 schreef beefcake het volgende:
In die flexibiliteit geloof ik zeker Zo krijgt 'de onze' wel kindermenuutjes in restaurants, ik heb liever dat ie lekker zit te eten en ervan geniet dan dat hij diverse culinaire hoogstandjes te proeven krijgt.

Mochten ze wel zelf kiezen, natuurlijk. Toen ze nog heel klein waren kregen ze wel een kindermenu, maar vanaf een jaar of 6 niet meer. Vonden ze zelf ook niks aan.

Personeel keek weleens raar als die onderdemaatse kriel van ons een portie gamba's bestelde als voorgerecht, of gewoon lekker een pannetje mosselen. Of inktvis bij de tapasbar. Kunnen ze echt van smullen.

Maar het zijn nu allebei heel makkelijke eters. Dat ben ik er wel mee opgeschoten.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:29 schreef Gia het volgende:
Er is gewoon niet één manier voor zindelijk maken. Anders was het bij beide wel in één dag gelukt.

True, en dat geldt eigenlijk voor alles, niet alleen voor zindelijk worden. Mijn zus en ik zijn op dezlefde manier opgevoed, en toch ging alles ook heel anders. Mijn zus was met 2,5 jaar zindelijk, ik veel later en heb nog jaaaaaren in bed geplast. Ik at altijd zoveel dat ik buikpijn kreeg, mijn zus at amper wat.
Maar ik vind afwachten tot je kind het uit zichzelf gaat doen (eten, zindelijk worden, wat dan ook) niet dé manier. Maar ik heb idd misschien wel makkelijk praten omdat Noah misschien wel te goed luistert wat dat betreft. Als ie dat niet zou doen, en het zou alles alleen maar erger worden, zou ik ook niet weten wat ik zou doen. Echt dwingen kun je ze toch niet.

Maar wat ik bedoelde is dat ik soms het idee krijg dat het wel 'moeten' eten en doorzetten met dat zindelijk worden, vaak gezien wordt als onortodox. Het werkt vast niet bij elk kind nee. Maar bij ons dus wel, en ik vind het dus niet onorthodox. Het is in elk geval een voorbeeld wat ik nooit eerder heb 'durven' aankaarten op Fok omdat ik bang was half Fok! over me heen te krijgen

quote:

Klopt, ik ben die strijd nooit aangegaan en het is toch goed gekomen.

Ja alleen weet je nooit of het met een andere manier wel helemaal fout zou zijn gegaan Misschien was het dan ook wel goed gekomen. En kinderen die op een andere manier zijn opgevoed is het ook goed mee gekomen. Zoals gezegd, er is niet één manier, wat bij het ene kind wel werkt, werkt voor het andere helemaal niet.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:42 schreef texelonia het volgende:

Ja alleen weet je nooit of het met een andere manier wel helemaal fout zou zijn gegaan Misschien was het dan ook wel goed gekomen. En kinderen die op een andere manier zijn opgevoed is het ook goed mee gekomen. Zoals gezegd, er is niet één manier, wat bij het ene kind wel werkt, werkt voor het andere helemaal niet.

Ben het wat betreft zindelijk worden wel met je eens. Da's iets waar je gewoon echt mee door moet gaan. Dat wacht je niet af totdat ze het zelf doen.

Met eten vind ik het wat anders. Da's een strijd die je, met een koppig kind, sowieso verliest. Zo'n constante strijd aan tafel is ook niet goed voor de sfeer. En ik ben van mening als een kind daar zelf wat over te zeggen heeft, het veel makkelijker zal eten en ook makkelijker iets nieuws zal proberen.

Mijn oudste zus spuugde als peuter haar spinazie gewoon in het rond. (Heb ik van horen zeggen, dus)
Mijn moeder drong ook aan, duwde de lepel gewoon in haar mond.
Als een kind iets per se niet wil eten, krijg je het er niet in. Tenzij je de mond dicht gaat zitten houden totdat hij geslikt heeft en dat vind ik dan wel weer te ver gaan.

Aan blijven bieden is prima, maar methoden als voor het bord laten zitten tot het naar bed moet, of de volgende dag weer hetzelfde bord voorzetten vind ik fout.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:16 schreef texelonia het volgende:
Tot op zekere hoogte ben ik het daar wel mee eens, maar ik heb wel duidelijk mijn grenzen. Als Noah al roept "dat lust ik niet" voordat ie weet wát we überhaupt eten, moet ie gewoon niet zeiken maar eten Dat breng ik dan wel iets anders natuurlijk Noah moet eigenlijk wel altijd wat proeven, als ie het dan niet lekker vindt, dan niet. Proberen we het een volgende keer weer.
Mijn ouders zijn een stuk makkelijker, en daar eet ie nu ook een stuk slechter. Dus ik merk wel dat het zo werkt hier, tot nu toe.

Ja dat zei ik inderdaad Sara eet altijd sowieso 1 hap, omdat ze te nieuwsgierig is. Als ze na die hap niet wil, doe ik dus niet moeilijk. Zal ook meer te maken hebben met dat wij vroeger bij ons thuis wel alles moesten opeten en dat heeft echt voor nare dingen gezorgd. Daarbij groeit Sara goed en doet ze wat ze moet doen, dus ze zal over de dag wel genoeg eten om het eten van 's avonds op te vangen. Maar ik snap ook dat anderen het anders doen hoor!

quote:

Oh en ik besef me heus wel dat wij misschien gewoon een 'makkelijk' kind hebben. Er zijn vast kinderen waarbij dit niet zou werken. Maar ik vind soms wel dat er te makkelijk gezegd wordt "Ja maar hij is er nog niet aan toe", en "ik wil er geen strijd van maken". Ik denk dat dat in sommige gevallen vooral ook makkelijk voor jezelf is, want dan hoef je zelf die strijd niet aan te gaan

Dat heb ik (vind ik) totaal niet. Het gaat er mij niet om of ik wel of niet de strijd wil aangaan (want er zijn zat andere punten waar ik dat wel doe) maar of ik het dat waard vind. Maar dan zal wat eten betreft echt te maken hebben met mijn jeugd misschien. En ik weet dat Sara bij fasen slecht eet, een week later eet ze weer als een bouwvakker, dus ik hoef me er dan niet druk om te maken.
En wat zindelijk maken betreft, ja, daar vind ik echt dat een kind er aan toe moet zijn, ook al kan ze het misschien al, toch wacht ik tot Sara zelf aangeeft hoe of wat. Ze is een tijdje terug anderhalve week zindelijk geweest, maar durft momenteel niet op de wc/potje/zonder luier nadat ze 1 keer in haar broek geplast heeft. Dan laat ik het maar even zo, en in de zomer proberen we het gewoon weer.

Jongste hier moet je dus dwingen om de eerste hap te eten. Liefst eet ze 's avonds gewoon niet.
Wij vinden ook dat ze iig één hap moet proeven. Opa en oma moesten er eerst ook aan wennen maar..

Hier is het vechten om die eerste hap naar binnen te krijgen maar daarna eet ze vaak gewoon zelf haar hele bord leeg..


Hier gaan we van 't zomer ook het zindelijkheidsgebeuren aanpakken. Ze weigert nu in alle toonaarden om op het potje of de wc te gaan.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:45 schreef Gia het volgende:

[..]

Ik snap wel wat je bedoelt, hoor, want soms kan iets onorthodox ook gruwelijk fout gaan.

Zet je kind even buiten om af te koelen, loopt het een longontsteking op. Haal je de krant, omdat het kind heeft gezegd in het ziekenhuis dat mammie haar buiten had gezet, in de kou!! En dan valt half fok eroverheen, dat je ZO je kind niet op hoort te voeden.

Even offtopic: van je kind een minuutje in de kou zetten kan het geen longontsteking oplopen! Wel kan het een koutje vatten. Maar dat kunnen ze ook als ze met blote voeten over plavuizen lopen. Of ondanks aandringen, toch hun jas niet dicht doen. Maar goed, dit hoef ik tegen jou niet te zeggen geloof ik, want je voedt je kinderen al onorthodox op

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:48 schreef Five_Horizons het volgende:
Als je alles volgens 'het boekje' doet (want: wat is dat ), dan krijg je ook maar kneusjes van kinderen

Geen grenzen

Geen weerstand

Nooit genoten van uitbundig snoepen

Nooit genoten van gevaarlijk spelen

Geen eigen mening

Naja... niet leuk

Dat is echt pure pure onzin. Ik heb jaren lang pedagogiek gehad, en geen grenzen, geen weerstand en geen eigen mening zijn juist niet volgens het boekje. Uitbundig snoepen en gevaarlijk spelen wel. Rust, reinheid en regelmaat. Regels juist strikt naleven, consequent zijn in je handelen.

Dat wilde ik even kwijt. Verder zie ik hier veel dingen die ik waarschijnlijk ook wel eens zou doen en veel dingen die ik verkeerd vind.

Verder wat Moonah zegt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Silmarwen op 08-01-2008 09:59:00 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 09:05 schreef Noli. het volgende:
Jongste hier moet je dus dwingen om de eerste hap te eten. Liefst eet ze 's avonds gewoon niet.
Wij vinden ook dat ze iig één hap moet proeven. Opa en oma moesten er eerst ook aan wennen maar..

Hier is het vechten om die eerste hap naar binnen te krijgen maar daarna eet ze vaak gewoon zelf haar hele bord leeg..

Dat is/was hier ook het geval. De jongste wilde geen enkele hap nemen, maar had ze er eenmaal een gehad, dan ging er nog heel wat spontaan achteraan. En bij die eerste hap werd ze dan stevig in de nek gepakt, zodat ze haar hoofd niet kon wegdraaien en werd de lepel of vork min of meer tussen haar lippen gewurmd. Tegenwoordig is daarmee dreigen gelukkig voldoende, hoewel dat lang niet altijd meer nodig is.
Ze hoeft van ons niet haar bord leeg te eten, maar wel een paar (2 of 3) happen geproefd hebben.

Bij de oudste hebben we met zindelijkheid ook niet gewacht totdat hijzelf aangaf dat hij wilde. Want hij kon het wel, maar wilde niet. En je wilt toch wel dat ze zonder luier naar de basisschool gaan...

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:23 schreef beefcake het volgende:
In die flexibiliteit geloof ik zeker Zo krijgt 'de onze' wel kindermenuutjes in restaurants, ik heb liever dat ie lekker zit te eten en ervan geniet dan dat hij diverse culinaire hoogstandjes te proeven krijgt. Thuis eet ie wat de pot schaft, als we uit zijn moet het voor de kinderen ook feest zijn. Ik wilde vroeger ook in ieder restaurant een kindermenu, ik keek niet eens op de kaart. En er is zeer weinig dat ik niet lust

Wel 'fijn' om te lezen dat andere ouders ook wel eens teveel schreeuwen Ik ben erg ongeduldig en Dylan kan zooooo dralen en treuzelen en miepen soms. Ik begin echt altijd gewoon, maar daarna streng en daarna sta ik toch weer boos te zijn Maar ik denk niet dat het hem een trauma oplevert, hij lijkt er gewoon immuun voor te zijn

Dit klinkt zo ontzettend bekend... Maar goed, we zijn dan wel weer consequent Eerst normaal, dan streng en vervolgens echt boos Isa weet heel goed waar ze bij mij aan toe is

Gisteravond trouwens heel pedagogisch onverantwoord een verschrikkelijke lachstuip gehad om zoonlief die dat zelf niet zo grappig vond..

Hij had zijn vingers tussen de deur gehad en dat is natuurlijk ook gewoon sneu. Gewoon getroost en hij heeft lekker lang bij mij op schoot gezeten. Toen we ze een uur later beide naar bed brachten zat hij bij pappa op schoot die hem zijn verhaaltje voorlas. Onze jongste ging pappa nog even een kusje geven en ik loop achter haar aan Wilyan's kamer in. Ik zie zijn gezicht en moet echt proesten van het lachen. Hij was zoooooo zielig.. Hij zat daar zielig met zijn handje omhoog, trok een pruillip van hebikjoudaar en zette een paar ogen op waar Puss in Boots nog jalours op zou zijn..
Ik kon mijn gezicht écht niet fatsoenlijk in de plooi houden. Toen opkeek waarom ik nou zo hard moest lachen, zag hij het ook en kon ook zijn lach niet meer inhouden.
Resultaat: Twee ouders met de slappe lach en een boze kleuter ..

Ik heb eerst zijn zusje naar bed geholpen en ben daarna mijn excuses bij hem gaan aanbieden. Ik heb hem uitgelegd dat hij best een raar gezicht trok en dat ik daar om moest lachen, dat ik daar niks aan kon doen maar dat het me wel speet. Toen ik een foto van hem maakte (ja hij trok nog steeds een pruillipje) en hij die zag snapte hij het (gelukkig) wel moest hij ook hard om zichzelf lachen.



Nog wat voorbeeldjes van Wilyan's befaamde pruilliptrekkerij


[ Bericht 0% gewijzigd door Noli. op 08-01-2008 11:06:44 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:15 schreef Grijs het volgende:
En bij die eerste hap werd ze dan stevig in de nek gepakt, zodat ze haar hoofd niet kon wegdraaien en werd de lepel of vork min of meer tussen haar lippen gewurmd.

Gadverdamme, zeg.
Dat flik je toch niet?

Bij Hanne moesten we (alleen) haar handen beethouden omdat ze anders ons de boel uit de handen mepte. Ze draaide wel steeds haar hoofd weg maar uiteindelijk kregen we wel vanzelf (dus zonder wurmen gelukkig) iets in haar mond.

hier werkt tegenwoordig heel goed, om haar maar de helft van het vlees te geven, de rest krijgt ze als ze haar groente opheeft. niet gek dat ze dan ineens wel worteltjes lust. Als ik het in haar mondje dwing dan krijg ik het toch alleen maar in me gezicht ofzo gespugt.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:44 schreef hestria het volgende:
hier werkt tegenwoordig heel goed, om haar maar de helft van het vlees te geven, de rest krijgt ze als ze haar groente opheeft. niet gek dat ze dan ineens wel worteltjes lust. Als ik het in haar mondje dwing dan krijg ik het toch alleen maar in me gezicht ofzo gespugt.

Dat soort dingen hielp hier niet. Ze wilde niets eten, behalve toetje. En dat liet ze ook rustig staan, als ze daarvoor eerst iets anders moest eten. En als de normale dingen dingen niet helpen, dan ga je over op de onorthodoxe methodes.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:23 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Gadverdamme, zeg.
Dat flik je toch niet?

Och, ganzenlever wordt ook op die manier 'gemest'.
Dwangvoederen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:59 schreef Moonah het volgende:

[..]

Och, ganzenlever wordt ook op die manier 'gemest'.
Dwangvoederen.

En bij ganzen is het dierenmishandeling

Ik ga als ouder ook wel eens de fout in, uit frustatie, onmacht, woede of omdat je kapot bent van een zware dag. Niet leuk maar ik ben nu eenmaal maar een mens.

Maar over eten ga ik de machtstrijd niet aan
Dan eet hij maar niets.
Ik pak het bord onaangeroerd weer weg. Net zo makkelijk. Hij zoekt het maar uit.
Als hij honger krijgt eet hij heus wel.

_{En dat gebeurt zeer geregeld helaas...heel frustrerend, het huilen staat mij dan ook wel eens nader dan het lachen maar ik wil geen strijd aan tafel}

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 09:18 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Even offtopic: van je kind een minuutje in de kou zetten kan het geen longontsteking oplopen! Wel kan het een koutje vatten. Maar dat kunnen ze ook als ze met blote voeten over plavuizen lopen. Of ondanks aandringen, toch hun jas niet dicht doen. Maar goed, dit hoef ik tegen jou niet te zeggen geloof ik, want je voedt je kinderen al onorthodox op

Ik bedoel het ook niet aanvallend of zo. En natuurlijk kan dat ook gebeuren als ze met de blote voeten op de plavuizen lopen.

Maar stel ze lopen een fikse verkoudheid op of erger en je kind vertelt tegen de dokter dat jij haar buiten hebt gezet. Dan moet je een dokter met heel veel begrip hebben, hoor!

Ik zeg dus niet dat IK erop tegen ben, maar het begrip van anderen ver te zoeken is, als een onorthodoxe opvoedingsmethode fout gaat.

Zet je kind uit de auto langs de weg en rijdt een stukje verder. Dan stopt er een vreemde auto, die snaait het kind naar binnen en is weg. Heb je toch heel wat uit te leggen.

Bedoel het dus in die zin. Niet als aanval.