Bandnaam is een random wikipedia artikel
http://en.wikipedia.org/wiki/Special:Random
Albumnaam is de laatste 4 woorden van de laatste quote
http://www.quotationspage.com/random.php3
Plaatje op de voorkant is het 3e plaatje, no matter what!
http://www.flickr.com/explore/interesting/7days/
Gooi het geheel in paint of photoshop in elkaar en je hebt binnen 5 minuten de meest diepzinnige hits.
Color Magazine - Preparation for Human Concacts, nu al het album van 2008?
Was jij dat ook al?
intef I, groot in de scene
Kijken of het hier ook werkt
GRIDLOCK
Harde grindcore met een vleugje klassiek trombonespel
*gooit photoshop aan*
Holiday chiptunes compleet in reverse afgespeeld
na debuutalbum Eating a rubber banana, komt '1643 in music' sterk terug met het verfrissende Nature cannot be fooled.
Openingsnummer 2546 in sugar coated fairies is als een warm bad, en het krachtige 7890 in riddles of horses zet de toon voor de rest van het album.
Experimentele luisterliedjes van Fins duo.
Heerlijke warme plaat met een vleugje analoge elektronica en een veel zachte gitaren.
Perfect voor de koude winternachten.
Calogrenant - Thought it was hell
Een sterk uitgebalanceerde progressive rock-band met een vleugje post-punk.
Middle-of-the-road kitsch... klassieke muzak voor liften en wachtmuziekjes.
volgens mij ben ik ergens de fout in gegaan
quote:Dies tofOp zondag 23 december 2007 16:09 schreef Maisnon het volgende:
[ afbeelding ]
Holiday chiptunes compleet in reverse afgespeeld
Een obscuur bandje dat zich jammerlijk heeft laten inspireren door Enya en nu onverdienstelijk New Age klanken voort tracht te brengen.
.
Chervonozavodske.
Dit 2 koppige folk-duo uit Oekraine staat bekend om hun scherpe song teksten en hun extreem verslavende melodieën. Tijdens een interview met de zanger (Boris Lahzinski links op de foto.) werd aan hem gevraagd wat het geheim was van hun verse succes. Hierop antwoordde hij zonder na te denken: Een goed glas wodka en het wonen in de buurt van tsjernobyl.
Track list van "Writing columns for newspapers":
# 1 Introver again
# 2 Rob the tooth fairy
# 3 A bum lives in my garden
# 4 There is nose coming out of my milk
# 5 The beatles didn't make this song yet
# 6 Outro - Enough is enough.
quote:Ha! niet te vroeg juichen, Vork...want het Welsche antwoord komt binnenkort uit! De nieuwe plaat van de jongens van Military Necessity belooft hun 3 jaar oude debuut te overtreffen!Op zondag 23 december 2007 22:22 schreef Vork het volgende:
Kijk maar uit, stelletje Britse indie-faggots. Vanaf 2008 komt de betere muziek uit Spanje. Dit album gaat de hele geografische verhoudingen binnen de alternatieve rockmuziek op z'n kop zetten
[ afbeelding ]
Een New Yorks bandje dat zelf nog niet weet wat voor muziek ze maken. Nu klinkt het tenminste nog nergens naar.
quote:
geniaal! 
wat een geweldige combo's komen hieruit zeg
quote:Zo ver zou ik nog net niet gaan, maar er zitten echt hele mooi tussen inderdaad.Op zondag 23 december 2007 23:17 schreef Abbadon het volgende:
sommige van deze cd's zou ik zo kopen!
Geweldig topic
Album: Why Should I Tell It?
Joen Prpic - Land in Los Angeles
Cheesy rip-off van Jamie Cullum. Klinkt wel aardig, maar kabbelt het hele album maar voort, zodat je na 63 minuten zoiets hebt van 'was dit het nou?'
Singer/songwriter Senna Candata is terug met een nieuw album: Something to be alive. Zoals we van Cadata gewend zijn, staat ook dit album weer vol met diepzinnige gitaarpopliedjes.
Denderend harde Ierse folk waar je van gaat houden.
en mijn uitgave:
Nintendo Ultra 64 Sound Format - be selling your children
Uiteraard geen CD uitgave, maar een hoes van een catridge. De band Nintendo Ultra 64 Sound Format (NU6S) schijt op concessies en trekt het maximale uit je game-rakker. Knetterende bleeptechno gecombineerd met epilepsie-opwekkende visuals maken deze uitgave een genot voor jou en je buren.
11 jaar na het debuut verschijnt eindelijk de langverwachte opvolger van Cinemex. Met dromerige soundscapes en strakgespannen spanningsbogen, laten de heren en dame van deze Zwitsere indie post-rock formatie geen seconde van de in totaal 80 minuten volgespeelde plaat onbenut om aandacht bij de luisteraar te verkrijgen en te behouden. Het album magische van een dermate hoog niveau dan menig illusionist zijn boeltje kan pakken. Als de commercie dit als medium voor reclame had gebruikt, was de omzet direct met exorbitant hoge cijfers gestegen. Simpelweg het beste album van de komende 10 jaar.
11 uit 10 sterren.
quote:Inderdaad
"Heerlijke melodieuze rock, niet te missen in je collectie!" - AD December 2008
Deze Band Opgericht door 2 mannen en 1 vrouw in 2000 te Helsinki is inmiddels uitgegroeid tot een groot fenomeen. Dit album heeft 18 nummers plus nog 2 bonus liederen! Deze cd is inclusief de hits "black leather sofa" en "Mother Unknown".
quote:ja, ook een goed voorbeeld van 3 random dingen die zo erg niet bij elkaar passen dat het erg grappig is
Action Stations! - We lie to ourselves
Ooit behoorlijk cult in de jaren '70. Vlammende gitaarrifjes, drumsolo's die de hele avond in je oren nadreunden. Ja, Action Stations! was hun tijd ver vooruit. Nu de heren echter wat ouder zijn geworden, en allemaal hun wilde haren in de vorige eeuw achtergelaten hebben, is het helaas een beetje ingekakt.
"We lie to ourselves" moet het doen met een handvol zoetsappige ballads, en hier en daar een uptempo beatje. Het spreekt voor zich dat de echte fans dit album wel weer kopen, maar de meeste muziekliefhebbers zullen waarschijnlijk wachten tot deze plaat in de aanbiedingenbak ligt.
Trip-hoppers '1571 in art' slaan met hun 3e album getiteld 'scene of an accident' op alle fronten de plank mis. De beats zijn onsamenhangend en de samples zijn saai en onorgineel. Het enige pluspuntje is de gastbijdrage van Stephen Warfield Gandrill, die voor het nummer 'by mistake' de vocalen verzorgt.
Na lang wachten is hier nu eindelijk het debuutalbum van het in de undergroundscene zeer populaire Oostenrijks-Duitse electronicacollectief Schleswig-Holstein, dat op subtiele wijze dierengeluiden in hun muziek verwerkt en daarmee iedereen de dansvloer op weet te krijgen!
Balkan-beat is hot, zo weet ook het Iraanse 'Balkan transition to the upper palaeolitihic'. Met hun debuutalbum 'Before the next change' trakteert het trio de luisteraar op maar liefst 71 minuten Balkanbeats met een Oosters tintje.
Lashar - Place him under custody
Na een tumultueus debuut, en enkele jaren celstraf is Lashar, eerder bekend als 'Def G', eindelijk weer eens de studio ingedoken. Naar eigen zeggen heeft hij maandenlang gewerkt om 'elk woord te tweaken tot ultieme perfectie'.
Sommigen zeggen dat het nooit zal boteren tussen blanken en hiphop. Lashar doet echter een aardige poging, en maakt zijn nieuwe album serieus het kopen waard. Alhoewel het wel veel van hetzelfde is, en hij blijkbaar krampachtige pogingen deed om niet te schelden in zijn opnames, is het een aardig schijfje. De MTV Awards zullen nog even op zich laten wachten, maar een gouden plaat zit er misschien wel in. We wachten af...
tevens schaamteloze tvp!!
[ Bericht 89% gewijzigd door Z op 24-12-2007 12:56:38 ]
Deze Vietnamese band heeft zijn sporen in Azië al verdiend en is nu bezig met een sterke opmars door het voormalig oostblok richting west Europa. Wees gewaarschuwd, ze komen eraan!
quote:Roeler!!!Op maandag 24 december 2007 00:33 schreef Schlumberger het volgende:
[ afbeelding ]
Lashar - Place him under custody
Na een tumultueus debuut, en enkele jaren celstraf is Lashar, eerder bekend als 'Def G', eindelijk weer eens de studio ingedoken. Naar eigen zeggen heeft hij maandenlang gewerkt om 'elk woord te tweaken tot ultieme perfectie'.
Sommigen zeggen dat het nooit zal boteren tussen blanken en hiphop. Lashar doet echter een aardige poging, en maakt zijn nieuwe album serieus het kopen waard. Alhoewel het wel veel van hetzelfde is, en hij blijkbaar krampachtige pogingen deed om niet te schelden in zijn opnames, is het een aardig schijfje. De MTV Awards zullen nog even op zich laten wachten, maar een gouden plaat zit er misschien wel in. We wachten af...
Dit groezelige Canadese indie-bandje speelt doorgaans in bejaardehuizen om bejaarden depressief te maken.
In Juni 2008 touren ze door Friese gehuchten als tytsjerksteradiel en workum.
Gegarandeerd een zittende ovatie.
De band met de naam die het niet waard is om op te schrijven. New Age emo pop. Need I say more? Dacht het niet. Opbokken met die troep!
Vork zei het al, Indian gangsta rap zal nooit meer hetzelfde zijn. Waarom deze dokter nog een tweede album heeft uitgebracht is me een raadsel, het is zo mogelijk nog slechter dan de eerste.
Summer Sausage, wie kent ze niet? Na de hits van afgelopen jaar hebben de jongens uit West-Zambia een nieuw album samengesteld met authentieke geluiden. Het is echt weer een aanrader voor komende pinksteren.
Keiharde religieuze metal uit congo.
Deze mannen rammen het woord des gods zo je trommelvliezen in met dit uitermate merkwaardige album.
Overmorgen treden ze op in café de schele zee-emmer in Maasdriel, zeker even checken als je in de buurt bent!
quote:eensch
Magistratus. Doorjengelende zweeftevenmuziek voor als er echt niks anders meer hebt om naar te luisteren. Het mag een wonder heten dat deze zelfingenomen groep zangers nog bij elkaar is na alle rellen en schandaaltjes. Vooral de hardnekkige geruchten dat frontman Brad eigenlijk meer op mannen valt, houden de gemoederen flink bezig.
Deze gorgelende klereherrie is een mix tussen Dragonforce, K3, Bob Marley en de soundtrack van Alladin.
Een potpourri van geluiden dat lijkt gearrangeerd te zijn door geestelijk gehandicapten.
Ga er maar lekker voor zitten, of hangen, aan een touw that is.
Het debuutalbum van deze jonge Britse virtuoos brengt u naar plaatsen die u nooit eerder gezien heeft. Gewapend met een scala aan electronische apparatuur legt hij de link tussen de traditionele volksmuziek uit het verre oosten en de moderne klanken uit het "electro-westen".
Henge ensclosure is nog voornamelijk bekend in de underground-scene, maar vecht zich een weg naar het grote publiek. Dit wordt dé artiest van 2008.
5 jaar na hun laatste release verbreken de mannen van Quantum eindelijk de stilte met hun langverwachte derde album. Snoeiharde riffs en beukende drums voor mannen die houden van strandwandelingen, breien en kopjes koffie met oma...
Een echte gouwe ouwe. Deze mag gewoon niet ontbreken in welke platencollectie dan ook. Het album is nu bijna 40 jaar oud, maar is voor vele hedendaagse muzikanten nog dagelijks een bron van inspiratie.
Babót - it unless in themselves
Na het matige debuutalbum nu hét album dat niet mag ontbreken in de collectie van de ultieme muziekverzamelaar. De diepgang van de elektro-psy-ghoa-tribal-trance en soul muziek doet menigeen de broek afzakken tot de klomp waarna deze breekt.
Bah
Daar heb je weer zo'n hypercommerciële Amerikaanse emo-bagger band. Niet alleen ontbreekt het zanger/gitarist Blair Hull-Green aan welke muzikaal talent dan ook (nee, huilen met lange uithalen telt niet), zijn teksten zijn ook nog eens zo tenenkrommend dat zelfs niet-fans zich na twee nummers af zullen beginnen te vragen waar de scheermesjes ook alweer liggen. Het absolute dieptepunt van dit album is het nummer I Wish I Was In A Coma (So I Wouldn't Feel The Agony Of Breaking Up), waar zelfs de Neptunes met hun als bonustrack toegevoegde remix niks meer van kunnen maken.
Alweer het derde album van deze Franse duizendpoot. Met speels gemak kookt hij van zydeco, electro en grote-stads-wijsheden zijn eigen potje. Een live-optreden van deze talentvolle jongen is een must-see. Met zijn minutenlange mime-act krijgt hij zijn publiek muisstil. Helaas zijn de liedteksten nog steeds ondermaats, maar dat mag de pret niet drukken. (***)
Neem een moment de tijd om te luisteren naar de man die het allemaal al heeft meegemaakt. Rodolfo Falcón maakte op zijn vierde de oversteek van Cuba naar het land der onbegrenste mogelijkheden. Tijdens stormachtig weer zag hij zijn moeder van het vlot af schuiven, verdwijnend in de diepte aan de kust bij Florida. Zijn vader overleed drie jaar later aan syfilis. Zelf stapte Rodolfo tijdens de Vietnam-oorlog op een landmijn. Tegenwoordig slijt hij zijn dagen op zijn veranda, volstrekt immobiel. Het levert wel de mooiste Latijns-Amerikaanse luistercd van het jaar op. (****)
Een überfeministische bende gothichuillies uit de US of A.
Het hele album lang klagen ze over mannen en hoe goed zelfbevrediging wel niet is.
En gezien vrouwen en gitaren samen gaan als een beertender bij een pinguinkolonie is de muziek even kut als de teksten.
En terwijl deze zogenaamde feministen hun vagina-power bezingen moeten hun mannen natuurlijk hun bh's pinnen bij de hünkemuller en hun flesjes rosé dragen bij de appie heyn. Hypocriete, a-muzikale scheefgeknipte kuthoeren....
quote:Op maandag 24 december 2007 22:42 schreef cerror het volgende:
[ afbeelding ]
Een überfeministische bende gothichuillies uit de US of A.
Het hele album lang klagen ze over mannen en hoe goed zelfbevrediging wel niet is.
En gezien vrouwen en gitaren samen gaan als een beertender bij een pinguinkolonie is de muziek even kut als de teksten.
En terwijl deze zogenaamde feministen hun vagina-power bezingen moeten hun mannen natuurlijk hun bh's pinnen bij de hünkemuller en hun flesjes rosé dragen bij de appie heyn. Hypocriete, a-muzikale scheefgeknipte kuthoeren....
Mount Nebo wordt beschouwd als de Poolse Britney. Do What We're Doing is de eerste single van haar nieuwe album, en verhaalt over drugsgebruik, haar gabbertijd en hoe zij tijdens het winkelen de twee kinderen van haar buurvrouw kwijtraakte. Ondanks alles blijft ze datgene doen wat ze doet, zingen dus. En of we daar, gelet op haar stemgeluid, nu echt vrolijk van moeten worden....
Als ADHD-muziek een naam had dan was het Zum Zum Zum.
Een te gekke combo van goremetal blastbeats, electropop en schlager maken dit album een briljante plaat voor het uitgaan of je masturbatiesessie.
Van de hoes krijg je al een epilepsie aanval en na het luisteren van de muziek ben je toe aan ritalin en dwangverpleging.
Teksten doen er eigenlijk niet toe, maar de geluiden van massaverkrachtingen en uitwerpselen vliegen je om de oren.
Over twee weken komt het album uit en over drie weken verwacht ik totale chaos in de straten.
West Stour is de naam van de band die afkomstig is uit het gelijknamige dorpje in Engeland. Hun eerste album deed het vooral goed in Schotland en bereikte zelfs (geheel onverwacht) de eerste positie in de Album Top 50 van Luxemburg. Helaas kreeg het album nauwelijks aandacht in de rest van Europa.
De band hoopt met A flock of goats definitief door te breken. Dit album bevat voornamelijk covers van uiteenlopende bands als ABBA en Motörhead. De titel is ontstaan nadat de bandleden de studio werden uitgeschopt en door hun manager werden uitgescholden voor een kudde geiten.
_!
Goodwife is de artiestennaam van Lisa (voorheen Leo) Morgan, een 17-jarige transseksuele Amerikaanse countryzanger(es) die net de finale van Idols niet had gehaald. Hij/zij liet zich echter niet uit het veld slaan en bracht in 2006 de single 'To Visit The Sick' uit, over de grootste wens van de artiest: zuster worden in het ziekenhuis. . Omdat de plaat eenmaal op een lokaal radiostation werd gedraaid, besloot Goodwife dat het succes van de single een compleet album rechtvaardigde, dat dezelfde titel kreeg als de debuutsingle. Het album bevat 10 nummers, met het ontbreken van enige kwaliteit, zoals het een ex-idolskandidaat betaamt, als opmerkelijkste eigenschap. Met titels als Right person, wrong body, I want breasts in my shirt en Dick for sale hoopt Lisa/Leo genoeg albums te verkopen om een dure plastisch chirurg te kunnen betalen.
Incan Little Mastiff Bat - It The Right Way
Kleurrijke mix van minimalistische techno en Catalaanse folk. Na twintig jaar experimenteel prutswerk hebben de (inmiddels bijna bejaarde) dames van Incan Little Mastiff Bat eindelijk een dijk van een plaat neergezet. Groot was onze verbazing dan ook dat de hele Break Out!-redactie op de bureaus klom om mee te springen op de hippe banjobeats.
Kopen dus, dat schijfie!
**** (rillingen)
Uit het Servische Belgrado komt Chromis Sanctaehelenae die met hun debuutalbum Obvious only in retrospect een fascinerende mix brengen van gevoelige slavische volksmuziek en pretentieloze europop. Vooral de manier waarop de tekst van eeuwenoude liederen vertaald lijkt te zijn naar semi-intellectueel steenkolenengels heeft mij menig traantje doen wegpinken. Mind you, het titelnummer van dit album is een hedendaagse bewerking van een aloude Kosovaarse meezinger over een bedrogen vorst.
Voor onze agressieve lager opgeleide medelander is er nu ook sensueel vermaak.
De mannen van Jamaat-e-Islam hebben voor de kinderboerderij fetisjisten een puik jodel-album in elkaar gezet.
Stevige hardcore/polka ondersteunt allerlei hilarische verzen uit de Koran met het doel ze nog lachwekkender te laten klinken dan normaal.
Dit album, erg adequaat Crotchety than you are genoemd, doet serieus een gooi naar de Edison award.
En gezien "politiek correcte" gooische magnetronkoppen en zelf verklaarde intellectuelen daar de touwtjes in de handen hebben gaan ze die platina klomp stront waarschijnlijk nog winnen ook.
Louisiana Meraux (voor wie haar niet kent: het populaire kindsterretje uit België) probeert het nu ook op de Nederlandse markt met een kerstalbum. Laat ik er geen doekjes omheen winden: 'Will show themselves great' is een draak van een plaat. Ruim vijftig minuten 'zingt' Louisana kerstklassiekers als 'Silent night' en 'Little drummer boy' en de ene na de andere uithaal vliegt je om de oren. Nee, na vijf minuten heb je al genoeg van haar mierzoete stemmetje. Voor wie desondanks toch intreresse heeft: de vuilniswagen is nog niet langsgeweest!
* (zum kotzen)
De Kangaroos zijn terug, en hoe! Ik durf nu al te beweren dat a perfectly defensible position het gruntjodel album van het jaar zal worden. De manier waarop deze australische band met zweeds/zwitserse zanger Lars Altamatten het gruntjodelen naar een nieuw niveau tilt is onnavolgbaar. Koop de cd, zet je stereo op tien en geniet, de volle 78 minuten en 12 seconden lang!
quote:(Bron: De Telegraaf)Kenners zullen Glycerol Esters of Wood Rosins vooral kennen uit het gospelwereldje. De brave reli-rock die deze muzikanten maken deed het altijd prima op de EO-jongerendag en het Flevofestival. Na hun doorbraak in Duitsland is er echter het één en ander veranderd. Zoals frontvrouw Simone-Michelle in een interview elders in dit katern zegt: "Ik heb het idee dat we nu volwassen zijn geworden."
En dat is te merken. De band heeft duidelijk veel naar Deicide en Berserker geluisterd. Ook zijn in de tracks 'Pain' en 'My virgin blood' invloeden van Bile en Type O Negative te horen. Al met al is het een prima plaat geworden, die bij de meeste metalliefhebbers wel in de smaak zal vallen.
***
De band Tibial-Fibular Trunk is altijd al een vreemde eend in de bijt geweest. Een live-optreden is een zeldzaamheid en ze geven nooit interviews. Tja, houd je fans dan maar eens tevreden... Het is nog maar de vraag of ze dat is gelukt met deze mysterieuze, vage, zweverige muziek.
[ Bericht 90% gewijzigd door #ANONIEM op 25-12-2007 13:35:11 ]
R102 laat met haar nieuwe album Too short a time zien dat ze nog lang niet vergeten is. Haar debuutalbum werd niet helemaal goed ontvangen, wellicht dat we 6 jaar geleden nog niet klaar waren voor dit geluid. nu zal dat hopelijk anders zijn. Ze laat zien veelzijdig met haar talent om te kunne gaan en doet dat niet onverdienstelijk.
Na Judas Priest, nu ook verkrijgbaar: Judas Goat. Een nieuwe band, met frisse gitaren en zuivere drums. Ga helemaal uit je dak op de nieuwe 'Goat' rock!
[ Bericht 68% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 25-12-2007 15:41:52 ]
De budget-bak classic uit Sri Lanka
Het vierde album van Wing Luke; de van oorsprong Chinese zanger die zijn achternaam veranderde in 'Luke' om zo beter in de smaak te vallen bij het internationale publiek. Boze tongen beweren dat hij absoluut geen vertrouwen had in dit album en dat de platenmaatschappij hem gedwongen heeft om deze nieuwe nummers op te nemen. Hij kon zich niet voorstellen dat het publiek geld zou betalen voor alwéér een nieuw album met vrijwel dezelfde nummers. Dat zou ook de opmerkelijke titelkeuze, 'It's not worth it', kunnen verklaren...
Alles wat je kunt verwachten van "grunge"; bijtend sarcasme, ongefundamenteerd wantrouwen ten aanzien van de gehele maatschappij.
Kortom een aanrader voor EMO's en Gothics voor de rest ; kansloos................
Tatjana Simic, pack your bags, want hier is W.A.X. Mannequin. Het beroemde fotomodel richt zich nu op haar zangcarrière. Het mag duidelijk zijn dat ze het meer van haar uiterlijk moet hebben dan van haar stem, want dit klinkt natuurlijk nergens naar. Het album staat vol met nummers zoals Britney en Christina die in hun hoogtijdagen maakten, maar dan tien keer slechter. Ze probeert het natuurlijk te compenseren met haar lichaam, maar waarom staat dan enkel haar schaduw afgebeeld op de hoes?
Dit is het eerste album van DJ Heinrich Kley sinds hij in de Hare Krishna is. En dat zullen we weten ook! Zo heet de eerste track Hare, de tweede Harehare en de derde Hareharehare. Dat, en het feit dat elk nummer overweldigend wordt begeleid door een tamboerijn, maakt dat dit eigenlijk alleen een album voor de diehard Kley fans is.
quote:Nouja, ik heb het wel heel erg 1:1 gejat van iets anders
quote:(Nou, dankjewel 4 chan I guessOp woensdag 26 december 2007 01:22 schreef remlof het volgende:
Het is al een TTT dames, en nu weer ontopic!
laat ze er maar geen lucht van krijgen )
De hoes doet vermoeden dat deze plaat vol staat met romantische zwijmelmuziek, maar niets is minder waar... A-100 Class maakt takkeherrie waar de honden geen brood van lusten!
Release 32 Maart 2008.
Victor Mallet, in Suriname beter bekend onder de naam Roméno Romeo, doet (in steenkolen Engels) een poging naar internationaal succes met Tall your grandfather was. Een album, wat hij naar eigen zeggen heeft opgedragen aan zijn overleden opa, omdat hij "altijd zo naar hem opkeek".
Wardleworth railway station brengt met Content in your writing lekker wegluisterende gitaarmuziek met maatschappijkritische teksten. Vooral het nummer Why Bush never should have been born zou wel eens een klassieker kunnen worden.
Dit bandje heeft an sich een leuk dingetje aan het gaan.
Geinige electro met toffe synths en af en toe wat 8bit stukjes.
Maar nu komt het: de "zang"....
Hoe kan je toffe muziek verneuken? Nou zoals microsaurus het doet.
Zet een menstruerende emosnol in een soundboot met een microfoon en wat scheermesjes en laat haar al haar frustraties over jongens en haar gescheiden ouders eruit gooien.
Wat hou je dan over? Puike muziek dat wordt verkracht door een scheefgeknipte labiele kankersnol met meer issues dan de playboy. Ophangen dat emowijf en huur een goede zangeres inclusief andere teksten.
Charlton Wollaston komt weer helemaal terug met Leaning towards the Sunlight. Na een rust van 4 jaar kunnen fans weer lekker wegzwijmelen bij z'n zwoele jazz-stem in een album vol bekende-, maar ook veel nieuwe nummers.
Puik topic dit
[ Bericht 32% gewijzigd door Pasukaru op 27-12-2007 02:32:53 (typo) ]
Als aidskanker hip was, was jij met dit album hip.
Verse indie-emopoep met een vleugje vrolijkheid en een giertank liefde.
Vrolijke melodietjes, teksten etcetera met dit puike album vol lievigheid.
Wil je een mokkel versieren door zogenaamd gevoelig te zijn is dit jouw way om haar er in te luizen.
Gewoon tè happy deze bende. Ik houd er wel van.
[ Bericht 83% gewijzigd door #ANONIEM op 29-12-2007 18:20:17 ]
quote:Je begrijpt er wéér geen hout van hè? Niveautje Jamba-sms'er. Echt. Lees de TT eens goed. Als dit niet lukt, zoek professionele hulp. Ga zinvollere dingen met je leven doen dan dit fijne topic vervuilen met je josti-photoshops.
Ga. Weg.
Het scheelde weinig, of deze plaat was in de plaats helemaal nooit uitgebracht. Door een ruzie tussen de gebroeders Doodle, de ruggengraat van de band, leek hun debut cd, die door de pers met veel bombarie zou worden ontvangen, uit te lopen op een fiasco. Gelukkig voor de vele fans legde de gebroeders het net op tijd weer bij, zodat zijn hun meesterwerk af hebben kunnen ronden. Gelukkig voor de fans dus. Jammer echter voor de muziekliefhebbers, want wie in de jaren '80 auditief is vervuild met deze bagger, die menig carnavalskraker overtreft in pure stupiditeit, weet dat het nooit meer helemaal goed zal komen.
Hoe dan ook men stond er op om hun oude vertrouwde plaat weer eens op te poetsen en te remasteren, speciaal voor de fans. Echter zijn ze vergeten dat hun fans van weleer inmiddels of doof of overleden zijn en het verkrijgen van nieuwe fans gewoon simpelweg geen realistisch doel is. Met andere woorden, deze plaat zullen we de komende jaren nog veelvuldig tegenkomen in de uitverkoopbakken van de mindere platenzaak, want ondanks jumpen een rage heeft kunnen worden, is het ondenkbaar dat de jeugd van tegenwoordig zo veel muzieksmaak heeft verloren dat zij deze hernieuwde uitgave met open armen zullen ontvangen.
0/5
Nadat Bharatiya Vidya Bhavan in de jaren '70 dit album op LP uitbracht is nu eindelijk de geremasterde versie op CD verschenen. "Mooi!" zult u denken. Nou, niet dus. Toen was het al niets, de geremasterde versie is zo mogelijk nog kutterderder. Hij ligt dan ook al vanaf de release in de koopjesbak.
edit:
Verdulle Vork! Ik dacht origineel te zijn met geremasterde lp's
.
What you want yourself is het debuutalbum van de Finse Rockband Ade. Het schitterende stemgeluid van zangeres Anika is een waar genot om naar te luisteren. Ook de gitaarsolo's bezorgen je al snel kippenvel.
De band heeft alle 11 nummers op het debuutalbum zelf geschreven. De teksten gaan vooral over het leven zelf en hoe mensen het zichzelf onnodig moeilijk maken.
De titelsong van het album, 'What you want yourself', is in Finland al een ware hit gebleken. Het nummer stond vijf weken op nummer 1 en komt binnenkort ook in Nederland uit.
Volgens Anika gaat het nummer over mensen die zich teveel aantrekken van wat anderen van ze verwachten. Ze onthult bovendien dat de passage 'When they didn't shut up, I slit their throat' een autobiografisch tintje aan het nummer geeft.
Al met al een geslaagd debuutalbum, wat zeker de moeite waard is.
We just wanna party with you - Better than a thesis
Braziliaanse electro met een swingend tintje.
Klinkt voor geen meter
Peter Sarafinyuk - Manner of devotion
Ondanks zijn 67-jarige leeftijd wil Peter Sarafinyuk, hét gezicht van de Oekraiense folk, van geen stoppen weten. Hiermee levert hij alweer zijn twaalfde album af, maar sinds zijn succes van 1986, "Leave immediately after", heeft hij weinig opzien meer gebaard. Zo ook dit album, dat misschien in Oekraïne de hitlijsten zal gaan bestormen, maar laten we hopen dat we daarbuiten niets meer van Sarafinyuk hoeven te horen.
Dupucharopa Millestriata - Convinced we are loved
Deze zangeres van Pools - Italiaanse afkomst zingt Engelstalige Ballads. Van haar eerste album gingen maar liefst 2 miljoen exemplaren over de toonbank. Dit tweede album heeft alles in zich om dit succes te evenaren. Grote vraag blijft alleen of ze volgend jaar op het eurovisie songfestival Italië of Polen zal vertegenwoordigen.
NTCA Ground - spirit but only temporarily
Nog voordat het lesbische folkduo NTCA Ground doorbrak met hun single Dikes are made for lovin', werd hun album al met veel bombarie gelanceerd in Tazmanië. De underground scene was lyrisch enthousiast en de dames werden met open armen ontvangen in de plaatselijke poptempel The Muffdive.
Nu is Nederland aan de beurt en 'oh my!' wat is dit album lekker.
Het is één grote oproep aan alle potige dames in NL om lekker met een vies t-shirt en joggingbroek de straat op te gaan en de boel lekker de boel te laten. Niet meer epileren! Niet meer wassen! En lekker met de tondeuse op standje 9 over het hoofd! Heerlijk!
rammen op die gitaren
quote:Op donderdag 27 december 2007 15:04 schreef Votz het volgende:
Deze ongelofelijk dark metal band Hebrew komt sterk terug na hun debuutalbum Hangover. Met platen als Necrophart, Bloodpunch en nu al een klassieker: Yoni at breakfast brult goed door de kamer. Zanger Pete Pesticide grunt niet alleen zijn adamsappel tot gort, maar schreeuwt hoge tonen alsof het niks is. Voor de echte Metalfreaks een waar genot en het geld meer dan waard!
[ afbeelding ]
rammen op die gitaren
Judith de Vries (type 'Girl next door') is na het afronden van haar opleiding Psychologie (en ook nu ze hard op weg is om een ster te worden) "zo lekker gewoon gebleven".
[ Bericht 52% gewijzigd door -Sprinter- op 27-12-2007 19:03:30 ]
Je kent het wel. Is er ergens een stripverhaaltje van? dan komt er een film. Zo heeft Marvel nu bedacht dat Warlock (wie?) zijn eigen bandje moet krijgen. Op dit , overigens vrij waardeloze, album zingt hij, op snoeiharde Bachiaanse orgelmuziek begeleid door electrische gitaren en het nimmer ontbrekkende keyboardje met electronische drumsamples, over zijn heldendaden. Ik zeg: frisbee van de week.
quote:Rampestamper, welk font heb je voor dat 'kept things from you' gebruiktOp donderdag 27 december 2007 12:10 schreef Rampestamper het volgende:
[ afbeelding ]
Nadat Bharatiya Vidya Bhavan in de jaren '70 dit album op LP uitbracht is nu eindelijk de geremasterde versie op CD verschenen. "Mooi!" zult u denken. Nou, niet dus. Toen was het al niets, de geremasterde versie is zo mogelijk nog kutterderder. Hij ligt dan ook al vanaf de release in de koopjesbak.
edit:
Verdulle Vork! Ik dacht origineel te zijn met geremasterde lp's
Vandaag kwam ik deze tegen in de verzamelbak van de Free Record Shop
Mijn eerste poging:
Deze garage-punkband uit St. Petersburg, Florida maakte voor hun eerste album 13 snoeiharde, retestrakke nummers. Volgens de kenners de nieuwe Offspring.
Anil Kapoor - Waiting to be discovered
Waiting to be discovered heet het vierde album van Anil Kapoor. "Wie?" hoor ik je denken. "Nog nooit van gehoord!"
Dat kan kloppen, want ondanks het feit dat hij sinds 1999 al drie andere albums heeft opgenomen, is het hem nog niet gelukt om een hit te scoren. "Ik blijf het proberen, want muziek is mijn lust en mijn leven. Het publiek moet mij gewoon nog ontdekken. Ik moet geduld hebben. Eigenlijk wacht ik mijn hele leven al..."
Zijn laatste album stamt alweer uit 2003. In de tussentijd heeft hij voldoende tijd gehad om nieuwe teksten te schrijven. De meeste tracks zijn dus van eigen hand. En, eerlijk is eerlijk, ze klinken niet verkeerd. Kapoor laat zien dat hij zelf een aardig deuntje op de gitaar kan tokkelen. De foto op de voorkant van de hoes heeft hij overigens zelf gemaakt, toen hij in hartje Parijs voor het stoplicht (?) stond te wachten.
Paddy Pallin maakt geluid. Tenminste, hij jankt mee met knapenkoortjes en noemt het emopsalms. Ik noem het troep. Heb nog nooit zoiets verschrikkelijks gehoord,
Begin 2007 besloot een van de leden van Il Divo dat het tijd werd voor een verandering in zijn carrière. Hij kocht een draaitafel en begon klassiekers te verkrachten onder de naam Il Turno. De naam van zijn eerste solo-album verwijst naar het feit dat zijn nieuwe muziek één groot experiment is. Het klinkt dan ook werkelijk nergens naar. Het beste is de muziek te vergelijken met een onderwijzer die met zijn nagels over het schoolbord krast om de klas stil te krijgen. Geen cd om vaker dan nooit te draaien dus!
quote:Voor de artiest Hobo Std en voor de titel Huxtable.Op donderdag 27 december 2007 21:07 schreef Maisnon het volgende:
[..]
Rampestamper, welk font heb je voor dat 'kept things from you' gebruikt
Elegant Rice Rat, afkomstig van het Indonesische eiland Sulawesi, is een gamalanorkest, waarbij de cello centraal staat. Hoewel op eigen eiland nauwelijks bekend, geldt dat voor de rest van Zuid-Oost-Azië ook.
Om van de rest van de wereld maar te zwijgen.
Toch doet men met dit album een poging de wereld te veroveren. In 2006 heeft de eerste cellist
Pran Gang Bang de knoop doorgehakt en een auditie uitgeschreven. Dit met het doel een zangeres aan te trekken. Het werden er twee. Op "As the next guy" kunt u genieten van melancholische close-harmony van de eeneiïge tweeling Luna en Lisa van de Korput (Hun grootvader was een Nederlandse KNIL-soldaat).
Het hele album ademt de sfeer uit van een tijgerklopjacht bij zonsondergang.
Aan U, beste lezer, het oordeel of Elegant Rice Rat geslaagd is de wereld rondom Sulawesi te veroveren.
Ik, als popjournalist, ben echter eerder geneigd te zeggen, dat Rice Rats geluiden niet verder zullen reiken dan de zee rondom Sulawesi.
[ Bericht 26% gewijzigd door blonchi op 28-12-2007 00:38:38 ]
Met de populairiteit van youtube denkt iedereen maar een videoclip met single te kunnen maken. Dat dit veelal crap van de bovenste plank is moge duidelijk zijn. Maar af en toe zit er dan toch echt een pareltje bij. Ik noem een Esmée Denters. De hier besproken cd hoort daar helaas niet bij. De mannen van de U.S. Air Force Test Pilot School hadden kennelijk niet zo veel meer te leren en begonnen een beetje met een camera op de basis te kloten. Om de video nog wat "op te leuken" hebben ze er een matige ymca versie ingezongen en deze onder de videoclip gezet.
Miljoenen keer is de video bekeken, mannen blijven toch kleine jongetjes die het nog steeds machtig te vinden om een kijkje in de cockpit te nemen. Een platenbaas vatte de miljoenen views echter op als een pareltje en heeft de gasten overgehaald een walgelijke cd te maken.
Met de openaar woow, we're going to Irak is de toon gelijk gezet. De hele cd is een saaie verzameling van vrolijke emo popsongs. De titelsong schijnt over explosieven te gaan maar op dat moment vond ik het een mooi moment om de cd away te throwen. Meer woorden wil ik er dan ook niet aan vuil maken
1/5
Samenvatting: Throw it away.
False Impression - His Friends Hate Him
Emoband nummer zoveel.
**
Met deze cd Is Different 2 Everything willen ze zich toch afsplitsen met de grootheden eerder genoemd. De gitaren zijn perfect gemixt met de meeslepende en zweverige keyboard sound van het nieuwe bandlid Perre Söderlinen. Er staan 8 songs op de cd, maar ze duren gemiddeld 7 minuten, soms te lang als je denkt dat de climax van de plaat al is geweest, persen ze de laatste noten uit en wordt het te freaky.
Prisoner in Black is een goeie opener, veel gitaren en tekst is wat morbide voor degene die het interessert.
Experience Failure is over het hele album gezien de vreemde eend, de zang doet me soms aan Engelbert denken, maar dat zullen ze niet graag horen.
The Forrest of Man kan een klassieker worden, deze duurt 8 minuten, maar had al kunnen stoppen bij 5 minuten, daarom is de single versie (terug te vinden als hidden track) drastisch gekortwiekt.
Together with Myself is een deprimerend verhaal over een schizofreen en later beseft dat hij van zijn persoonlijkheden gaat houden en serieus over denkt om te gaan trouwen. Tsja...maar de plaat zelf is een zesje
Howling Wind of Madness kent een intro waar je het koud van krijgt, tot de zanger een weerwolf gaat nadoen, gaat je leuter er slap van hangen. De intro van 3 minuten was al een plaat waardig, maar dan....
Fame Without Fortune zoals de schrijver van de plaat in een interview zegt, gaat dit over hen, alleen vraag ik me af waar ze dan bekend zijn? Misschien in de plaatselijke soos, een aardig liedje, niet meer dan dat.
Sign of Live kon een klassieker worden als het beter afgemixt zou zijn. Een gemiste kans.
At least Alone maar liefst 11 minuten duurt deze song. Het begint met een mooi gitaarriff en opgevulde synths en de bass slapt er lustig op los, maar zwakt af als het weer te freaky wordt.
Al met al...een 5,5.
nog even en er worden echt bandjes opgericht en CDs uitgebracht
quote:Heb jij insectenspray gesnoven?Op vrijdag 28 december 2007 11:46 schreef Teilrasiert het volgende:
Oltu Stone is een band die zich wil meten met The Cult, Sisters of Mercy en The Cure. Een beetje obscuur maar meeslepend. De oorspronkelijk uit Finland afkomstige Oltu Stone timmert hard aan de weg door op festivals te spelen, zo zijn ze volgend jaar te zien op het Wave Festival Yggdrasil in Norrköping en in België op het Wicafest in Tessenderlo.
[ afbeelding ]
Met deze cd Is Different 2 Everything willen ze zich toch afsplitsen met de grootheden eerder genoemd. De gitaren zijn perfect gemixt met de meeslepende en zweverige keyboard sound van het nieuwe bandlid Perre Söderlinen. Er staan 8 songs op de cd, maar ze duren gemiddeld 7 minuten, soms te lang als je denkt dat de climax van de plaat al is geweest, persen ze de laatste noten uit en wordt het te freaky.
Prisoner in Black is een goeie opener, veel gitaren en tekst is wat morbide voor degene die het interessert.
Experience Failure is over het hele album gezien de vreemde eend, de zang doet me soms aan Engelbert denken, maar dat zullen ze niet graag horen.
The Forrest of Man kan een klassieker worden, deze duurt 8 minuten, maar had al kunnen stoppen bij 5 minuten, daarom is de single versie (terug te vinden als hidden track) drastisch gekortwiekt.
Together with Myself is een deprimerend verhaal over een schizofreen en later beseft dat hij van zijn persoonlijkheden gaat houden en serieus over denkt om te gaan trouwen. Tsja...maar de plaat zelf is een zesje
Howling Wind of Madness kent een intro waar je het koud van krijgt, tot de zanger een weerwolf gaat nadoen, gaat je leuter er slap van hangen. De intro van 3 minuten was al een plaat waardig, maar dan....
Fame Without Fortune zoals de schrijver van de plaat in een interview zegt, gaat dit over hen, alleen vraag ik me af waar ze dan bekend zijn? Misschien in de plaatselijke soos, een aardig liedje, niet meer dan dat.
Sign of Live kon een klassieker worden als het beter afgemixt zou zijn. Een gemiste kans.
At least Alone maar liefst 11 minuten duurt deze song. Het begint met een mooi gitaarriff en opgevulde synths en de bass slapt er lustig op los, maar zwakt af als het weer te freaky wordt.
[ afbeelding ]
Al met al...een 5,5.
Na een afwezigheid van 39 jaar komt Gunnar Gabriel Sumvit, beter bekend als Sumvitg, ijzersterk terug met het album 'Neglect to do well' uit.
De uit het Noorse Hammerfest afkomstige toetsenist is een echte eenling. Alle instrumenten worden door hemzelf bespeeld. Doch hij is zich als geen ander bewust dat hij, op de piano na, geen enkel instrument tot in de perfectie beheerst. De beste sessiemuzikanten heeft hij hiervoor aangetrokken:
Te weten:
Ritmesectie: Nollie Jones, hi-hat en toms; Caprice Lapolla, bass drum; Günther Oldowsky, snare licks; Paul de Jong, fill ins; Doug "Who let the dog out" Davidoff, ride cymbals en resterende percussie.
Gitaar: Caspar Ferry, Luke Steffater, Fiberace, Bobby Acmee en de onlangs overleden Mr. Pick a string George Niebusch.
Bas: Gunnar Gabriel Sumvit, Hermann Eisenbrot, Duke Borovitch.
Keyboard, piano, mondharp Gunnar Gabriel Sumvit.
Saxofoon Cleó Przwalkski.
TrompetFrank Engelen
Vocals Det Hammerfest Sangknabn, Whitney Houston (Beatbox bij het lied: Sunset at Ground Zero)
Omdat de inmiddels 60- jarige Gunnar Gabriel Sumvit al sinds jaar en dag in Svalbard, Spitsbergen woont, heeft het natuurlijk gigantisch lang geduurd om alle agenda's van de sessiemuzikanten gelijk te krijgen. Sumvit gaf echter ruiterlijk toe dat sommige stukken reeds waren opgenomen voordat er weer een andere take werd toegevoegd van een andere muzikant.
Gitarist George Niebusch hierover: "Iedereen weet hoe perfectionistisch Gunnar is. Er is geen fuck te doen in Svalbard. Je moet hier wel muziek maken om de tijd te doden. Anders doodt de tijd jou wel.
Het enige spannende is de heen - en terugreis. Zo ben ik de laatste keer met het propellorvliegtuig in een magnetische noorderlichtstorm terecht gekomen. Dat wil je niet meemaken. We hebben toen een routinebuiklanding moeten maken op een permafrostmeer .
Maar goed, na 39 jaar is hij er dan: Sumvitgs nieuwe album.
Het titellied 'Neglect to do well' steekt er met kop en schouders boven uit.
Een maatschappijkritisch nummer dat tot de slotsom komt dat een eidereend eigenlijk niet in hok hoort te leven.
Gekscherend wordt Gunnar Gabriel Sumvit ook wel de Donald Fagen van het Noorden genoemd. Niet geheel onterecht, want de liederen worden gladgepolijst te berde gebracht.
Sound engineer Thomas Gudmundssonsjohansonsdottir- Knuthelmsted vertrouwde mij toe dat het lied:
'Karma Ham' maar liefst 67 vooropnames bevat.
Al met al is Sumvitgs nieuwe album oorstrelend te noemen. Een vleugje poppy jazz met mooie backgroundvocals.
* * * * 1/2
De laatste geruchten zijn, dat Gunnar Gabriel Sumvit weer in de studio is gedoken. We wachten rustig af.
Heel rustig af...
Met zijn nieuwe album komt de Canadeze singer-songwriter Robert Blank weer sterk uit de hoek. Wet Ink, in 2002 gevormd door de singer-songwriter, staat bekend om zijn meeslepende en emotionele nummers waardoor mensen al menig traan hebben moeten laten.
Early Man - The Noise of Hate.
Na een gevangenisstraf van 18 jaar te hebben uitgezeten wegens het doodknuppelen van een bejaard echtpaar, is de Griekse Pionierrapper Drachmo Nathepoussis (beter bekend als DJ Spartakus) weer de onderwereld ingedoken.
Samen met ex - celmaat Giorgio Waistewomainboussis (Fight da Powa) heeft hij deze Dark Rap cd gemaakt.
Al zijn haat jegens de maatschappij (Heil Greece), frustraties over het slechte eten in het gevang (Fok da Meatballz) en zijn fantasieën (Childbitch) wordt hier op een wel heel eigenzinnige wijze geventileerd.
Wij vrezen dat de Vroege Mannen in kwestie weer gauw achter slot en grendel zitten.....Met TBS.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 28-12-2007 19:02:00 (URL van plaatje gefixt.) ]
Naimark's problem, de progresieve metal sensatie uit Nederland.
Singer/Songwriter nummertje zoveel. Niks nieuws onder de zon.
Drie broers van het Duitse platteland (Rickenbach) proberen met deze plaat Rammstein te evenaren. Maar is dit wel helemaal hun ding? Volgens mij zijn ze daar zelf ook nog niet helemaal achter.
Dit nieuwe album van het aanstormend talent Peter Durack gaat over het door de staat gecontroleerde fabriceren van echo's. Hoewel dit een uitermate boeiend onderwerp is, weet Peter Durack er een 43 minuten en 5 seconden durende kwelling voor de oren van te maken. Zelfs de laatste titel van dit album, getiteld "Phragmites sticking out above the water", levert de trouwe fan niets meer op dan een oorontsteking.
- advertentie -
Koop nú hét album van dé grote ster Peter Durack - State-controlled manufactory of echoes! Een ongekende sensatie voor jong en oud! Nu slechts ¤ 69,99 bij de not-so-free record shop.
ex-wifebeater alan smith komt met een knallend debuutalbum
Muziek uit Bon Jovi's rechter testikel.
Bij het ter perse gaan van deze plaat had platenmaatschappij JAD Records nog geen geschikte artiestennaam voor zanger Harm de Boer. Vandaar dat toen besloten is om de naam van de platenmaatschappij op de hoes te vermelden.
Dit laatste werk van de Finse band 'Paramutation' staat weer bol van de nazi verheerlijkende, buitenlander hatende folk. Is dat helemaal je ding? Meenemen. Zo niet, lekker laten liggen en de laatste cd van Paul Potts halen.
Het nieuwe album van Laurentie; "Fact, they do so ". zal volgens kenners inslaan als een bom.
[ Bericht 5% gewijzigd door miodzio op 29-12-2007 20:16:22 ]
Het zoveelste pop/rock album, alleen nu met een wat meer melancholische sfeer.
Een... topper dus....
New Gulim, een nieuw emo schreeuwbandje dat een hekel heeft aan alles en iedereen, dus ook aan zichzelf. Het album gaat over de zus van een bandlid, die dan ook op de voorkant te zien is. De naam van hem album gaat ook over haar, of zoals Harrie Scheermes zegt: "Dat meisje is fakking kut, net als iedereen en alles kut is, dus ook zij, jeweet." Een leuk album voor iedereen die van een lekker potje schelden en emo gedrag houdt. Met hits als: 'Fuck You' en 'Cut Yourself So I Don't Have To Do It' en natuurlijk 'You Are Also Stupid'. Koop 'm nu!
quote:Is dat volgens de OP?
quote:Haha, je hebt ook serieus nog die peppi en kokki plaatjes van dat ene topic
Nouja, geweldige albumcovers en reviews tot nu toe zeg
Op 'Shared by several people' bezingt Victoria Ivanhoe de hoogte- en dieptepunten uit haar leven.
Ik ga even photoshop openen
quote:Vreemd. Victoria Ivanhoe bestaat op wiki niet eens. Het wordt dan Ivanhoe, Victoria. Een buitenwijk van Melbourne.Op zondag 30 december 2007 23:19 schreef -Sprinter- het volgende:
[ afbeelding ]
Op 'Shared by several people' bezingt Victoria Ivanhoe de hoogte- en dieptepunten uit haar leven.
quote:ALT - PrntScrn en dan pasten in je tekenprogramma.
Dit is wel erg leuk
Eerst poging:
Rustig lounge albumpje.
quote:Oh dus zo moest dat ook hahaOp maandag 7 januari 2008 23:16 schreef remlof het volgende:
[..]
ALT - PrntScrn en dan pasten in je tekenprogramma.
Waldron, rustige Engelse Lounge/rock muziek.
Don't Stop Dreaming - At Any Rate, You Live
Erg relaxte akoestische country met een tikje hippie trekjes. Goed voor bij het elektronische kampvuur
(toch maar 5 woorden gepakt van die quote, had ik gelijk een kloppende zin
)
Een rustig, ongedwongen album vol met meeslepende countrysongs. Een must-have voor de liefhebber van Trixi!
Ierse country/breakbeat crossover
Het nieuwe album van Eric Eisner.. in zijn nieuwe album stelt hij de matigheid van de mensheid voor.
[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 16-01-2008 13:09:19 ([IMG] fix.) ]
De muzikale ontdekking van 2008 komt uit Maleisië: de band Paltinu River levert de misschien nu al wel beste plaat van dit jaar af met hun debuutalbum Spring Of Happy Quotations. Stevige rock met symphonische invloeden, afgewisseld met bijna acoustische briljantjes. Als afsluiter schotelen ze ons het ruim 14 minuten durende Garden City Of Lights voor.
Opmerkelijk detail: na een stilte van 9:11 minuten schalt de 'hidden' track We Still Have Two Towers uit je speakers, een pittig nummer over de strijd tegen terrorisme. Op de albumversies die in de USA en Afghanistan worden uitgebracht is deze track niet terug te vinden.
Ajoux - De sensatie uit Frankrijk!
Deze Franse schlager-emocore formatie, met frontman Francois Intermarché, is hard aan het werk om internationaal door te breken. Zal het hun lukken met nummers zoals: Je deteste le Hamburger en Mit dem croissant fur faterland? Waarschijnlijk niet. Dit belet u echter niet om te luisteren naar meezingers die u laten krassen!
Als zangeres van de tienermeidenformatie The Brainless Boxes deed de Zweedse Susana Feitor nogal eens wat stof opwaaien, door bijvoorbeeld slechts bedekt door de handen van haar medebandleden topless op publiciteitsfoto's te poseren. Nu, acht jaar later, heeft ze deze periode volgens eigen zeggen achter zich gelaten en lanceert ze haar eerste solo-album: Get Away With It.
De plaat bevat veertien nummers. De muziek en de teksten over liefde, verlangen en frustratie zijn geschreven door haarzelf, met medewerking van Benny Bjornsson. Deze Bjornsson heeft jarenlang tevergeefs geprobeerd voet aan de grond te krijgen met zijn band BAAB. Misschien dat de voor de hand liggende vergelijking met die andere bekende Zweedse band hem parten heeft gespeeld, mede omdat hun volledige catalogus bestond uit slechte covers van die band.
De samenwerking van Feitor en Bjornsson is wonderwel geslaagd te noemen, het album luistert lekker weg en veel nummers zijn ware oorwurmen omdat ze nog dagenlang in je hoofd blijven rondzingen. Eigenlijk herinnert helemaal niets meer aan het verleden van beide muzikanten, en dat mag een knappe prestatie genoemd worden.
Het cd-boekje is prima verzorgd, met sfeervolle foto's van Feitor, voorzien van smaakvolle decollete's. De middenpagina's worden gesierd door een stijlvolle afbeelding van een topless Feitor, slechts bedekt door de handen van een breedgrijnzende Bjornsson.
Susana is terug, en komt met dit album prima weg!
Tracklisting:
1. No more boxes
2. Brainfull
3. I had a dream
4. Dancing king
5. A rich man's world
6. Waterloop
7. Does your father know?
8. Hernando
9. The winter takes the fall
10. I don't I don't I don't I don't I don't
11. Give me (a man in the night)
12. Place your hands on me
13. Thank me for the music
14. Get away with it
In het uiterste puntje van de staart van de jaren '80 bracht de Sao Paulaanse glamrockformatie Guaiacolsulfonate dit album uit. Opvallend is dat ze het geluid van Examining His Wives' Mouths uit 1981 weer hebben opgepakt, na hun akoestische, maar niet minder succesvolle uitstapje van midden jaren '80. Het orgastische gepingel van gitarist Papillata is weer erg gelikt, en de zang is ook om over naar huis te bellen.
[ Bericht 79% gewijzigd door KillerRabbit75 op 16-01-2008 16:39:18 ]
Een vergeten parel uit de jaren '60, maar nog lang zijn glans niet verloren. De vierkoppige band uit Wales, St. Simon Stock School, bij het geringe publiek bekend als SSSS, speelt nog steeds zeer verdienstelijk op bruiloften en partijen. Zie voor meer informatie en boekingskosten hun website.
De beste Christelijke muziek komt uit Canada, daar kunnen we het allemaal wel over eens zijn, me dunkt. Port Credit (Go Station) uit Ontario brengt ons (opnieuw!) een ontzettend lekker stukje psalmenpop. Om te janken zo mooi.
Las Vegas Film Critics Society Award for Best Supporting Actor (LVFCAfBSA) heeft een pareltje afgeleverd genaamd Fight an Inanimate Object. Dit zoveelste indie bandje uit Amerika heeft hiervoor muziek gemaakt onder de naam Las Vegas Film Critics Society Award for Best Foreign Language Film. Met deze band hebben ze hun eigen sound kunnen creëren. Deze sound hebben ze doorgezet op de debuutplaat van LVFCAfBSA, die hierdoor geweldig en uniek klinkt.
Hun muziek is te vergelijken met The Oscars en The Golden Globes. Wie weet wat we hier nog van gaan horen..
Eliza Grumman laat met haar nieuwe album "food is pain" horen dat ze anorexia nog niet heeft verslagen. Unless I buy something is de eerste hit van het nieuwe album.
en nog een:
[ Bericht 43% gewijzigd door Frankeinstein op 16-01-2008 20:58:28 ]
quote:Haha wat een naamOp woensdag 16 januari 2008 19:45 schreef kciR het volgende:
[ afbeelding ]
Las Vegas Film Critics Society Award for Best Supporting Actor (LVFCAfBSA) heeft een pareltje afgeleverd genaamd Fight an Inanimate Object. Dit zoveelste indie bandje uit Amerika heeft hiervoor muziek gemaakt onder de naam Las Vegas Film Critics Society Award for Best Foreign Language Film. Met deze band hebben ze hun eigen sound kunnen creëren. Deze sound hebben ze doorgezet op de debuutplaat van LVFCAfBSA, die hierdoor geweldig en uniek klinkt.
Hun muziek is te vergelijken met The Oscars en The Golden Globes. Wie weet wat we hier nog van gaan horen..
Ja sorry, hij is niet echt stoer, maar ik had pech met het plaatje
Gebrek aan lef valt de bandleden van Esperanto Culture niet te verwijten. Of het moet zijn dat ze vreemd genoeg een Engelse titel hebben gegeven aan dit album, waarvan de teksten volledig in het Esperanto zijn geschreven. Daarnaast zijn wel de vertalingen ervan ook in het bijgeleverde boekwerkje opgenomen, waaruit blijkt dat deze duidelijk met een woordenboek in de hand zijn verzonnen. Enige tekstuele samenhang is in het Engels ver te zoeken, maar de in het Esperanto gezongen woorden rijmen als een onverstaanbaar Sinterklaasgedicht uit Verweggistan.
Ruim zeventig minuten lang kweelt de zangeres over vaders die een pijp roken, muizen op zakdoeken, paarden in de wei en blauwe biobakken die een wereldreis maken vanwege erudiete graszoden op een kartonnen sprei. Maar het klinkt absoluut aannemelijk omdat je er geen klap van verstaat.
Tracklisting:
1. Bonvenon
2. Ni estas
3. Li kuras en la domon
4. Kial?
5. La belaj knabinoj
6. Mi vidas bone
7. Varma
8. Mi promenas en la parkon
9. Gxardeno
10. Kiun vidas la knabo?
11. La vero
12. Mi venas rapide
13. Akordo
14. Ni scias multe
15. La viro Zamenhof
[ Bericht 0% gewijzigd door Sequencial op 17-01-2008 15:07:58 ]
Rosedown Plantation zet weer een mooi typisch goth/metal-album neer voor de liefhebbers van de lichtere kant van de gothicscene. De melodie doet kil aan zoals we gewend zijn van deze ijskoude dames maar de diepere betekenis van de teksten zorgt voor de echte kenner toch voor een warm gevoel in de onderbuik. Vooral de nummers "Blood of the Yeti", "Bondage with Dalailama" en het instrumentale "Cellar of ice" hebben potentie, en konden het best nog eens tot culthit schoppen.
quote:Op donderdag 17 januari 2008 14:45 schreef Sequencial het volgende:
[ afbeelding ]
Gebrek aan lef valt de bandleden van Esperanto Culture niet te verwijten. Of het moet zijn dat ze vreemd genoeg een Engelse titel hebben gegeven aan dit album, waarvan de teksten volledig in het Esperanto zijn geschreven. Daarnaast zijn wel de vertalingen ervan ook in het bijgeleverde boekwerkje opgenomen, waaruit blijkt dat deze duidelijk met een woordenboek in de hand zijn verzonnen. Enige tekstuele samenhang is in het Engels ver te zoeken, maar de in het Esperanto gezongen woorden rijmen als een onverstaanbaar Sinterklaasgedicht uit Verweggistan.
Ruim zeventig minuten lang kweelt de zangeres over vaders die een pijp roken, muizen op zakdoeken, paarden in de wei en blauwe biobakken die een wereldreis maken vanwege erudiete graszoden op een kartonnen sprei. Maar het klinkt absoluut aannemelijk omdat je er geen klap van verstaat.
Tracklisting:
1. Bonvenon
2. Ni estas
3. Li kuras en la domon
4. Kial?
5. La belaj knabinoj
6. Mi vidas bone
7. Varma
8. Mi promenas en la parkon
9. Gxardeno
10. Kiun vidas la knabo?
11. La vero
12. Mi venas rapide
13. Akordo
14. Ni scias multe
15. La viro Zamenhof
Geweldige recensie 
quote:Op woensdag 16 januari 2008 19:45 schreef kciR het volgende:
[ afbeelding ]
Las Vegas Film Critics Society Award for Best Supporting Actor (LVFCAfBSA)
[ Bericht 49% gewijzigd door #ANONIEM op 22-01-2008 00:37:17 ([IMG] fix.) ]
Hopelijk te zien op vele festivals, deze gasten weten wat "feesten" is OOR
Niks is teveel gezegd, maar Form-3 is een nieuwe groep die van muziek een ware feest maakt. Het funkt, folk zit er in, af en toe een ska plaat en dan weten ze een instrumentale Pogues plaat uit te persen. Deze Engelse groep komt uit de bijstandswijk van Liverpool, waar zoveel goeie bands vandaan komen. Het album begint met een harmonica, zelf heb ik het niet zo op penspiano-muziek, het is leuk voor een plaat en dan moet ik al gauw mijn toevlucht zoeken naar de bar. Another Joy gaat je niet vervelen. Deze song gaat over een werkeloze drinker. Alle kroegen gaan dicht in zijn dorp en dan breken de feestdagen aan, zodat de supermarkt ook nog dichtgaat. Het is een zeer grappige plaat, met volop Engelse humor. Same Shit Different Day is weer zo'n levensverhaal over werkeloosheid, Dexy Midnightrunners zouden jaloers kunnen zijn. Bij Pink Cabinet kon ik mijn lach niet meer bedwingen. Een jonge relatie gaat op de klippen als de vriendin haar vriend wil verrassen met een Pink Cabinet. Deze ska plaat vind ik persoonlijk een hoogtepunt. Joke of the Day de titelsong begint met een rustige viool en wat café gemompel op de achtergrond. Snel volgt de meest gore boer die ik ooit heb gehoord en het café wordt compleet afgebroken, hillarisch! Letter Juice gaat over seks en zit vol woordgrapjes net als Letter Juice en Poker Hard with a Royal Flush. Harde Pogues muziek. Iets anders weer is Friday Blues, de zanger Mad McGorian en tevens het brein, wordt niet vrolijk van de maandag en zingt zichzelf naar de vrijdag, om zich weer een stuk in zijn kraag te zuipen. Fog Me de kater van het album, klinkt wat psychedelisch, dat moet ook als het over een kater gaat. Pogues meets The Doors, kan dat? Ja, dat kan. Accoustisch vingerwerk van Hay Johnson klinkt heel mooi bij Central Morning een nieuwe Here Comes The Sun is geboren. No Bonus Track is weer een uit het leven gegrepen verhaal. Je koopt een cd en die is zo slecht dat je hoopt dat de Bonus Track alles goed kan maken, maar die is er gewoon niet. The Levellers met goeie humor, zou ik zeggen. The End is de kortste plaat maar ook zeer krachtig. Eén couplet met een refrein, meer niet. Meeslepende folk, die wel eens goed zou kunnen doen tijdens de carnaval (helaas). Gelukkig heeft deze cd wel een Bonus, en hoeft niet veel goed te maken, want deze is al ijzersterk. Bone Us is een instrumentale plaat van maar liefst acht minuten, opgenomen in hun favoriete kroeg.
TOP CD!!!! Ik wist niet dat ik van deze muziek zou houden.
Ongeïnspireerd gitaargeweld met onverstaanbaar gekrijs, verspreid over 22 nummer(tje)s en 3 akkoorden. Voor sommige bands misschien garantie voor succes, maar je zou de opgeschoten pubers van Heart Discography bijna willen betalen om het niet te doen. Maar dan zou je dit album moeten aanschaffen, wat alleen nut zou hebben om te gebruiken als te duur bierviltje of te klein spiegeltje aan de wand. Lekker laten liggen dus, en hopen dat ze snel uit de muziekwereld opzouten in hun zwartgeblakerde Panda.
Zet vier leden van verschillende underground doom-metalbands in een studio, hussel de posities binnen de band flink door elkaar en zie het eindresultaat: een wereldplaat waar de lol en speellust van af spat!
Zang: Brad Jones (drummer van Evil Corpse)
Drums: Vincent 'Head' Hadley (bassist van All Shall Be Dark)
Bas: Lee Brownstone (gitarist van Rotten Crap)
Gitaar: Jake Riley (zanger van Fatal Death)
Naar verluidt hebben de heren elkaar twee maanden de tijd gegeven om te oefenen, om vervolgens binnen twee weken 10 nummers te schrijven in een afgelegen berghut in de Himalaya. De uitkomst is verbluffend: het album The Mad Are Sane bevat acht stampende rockers en twee rockballads, waarbij in alle gevallen duidelijk is dat ze er aandacht aan hebben besteed. Het is te merken dat ze een tegenpool wilden creëren voor hun duistere werk met de andere bands. Niet dat het daarom meteen zoetsappig wordt en SkyRadio voer is geworden (al is Come To Me een kanshebber in de categorie Nothing Else Matters), voor de rockliefhebber is het werkelijk smullen geblazen!
Nergens is te merken dat deze heren normaal gesproken een heel andere rol binnen hun bands vervullen. De zang van Jones is rauw en zuiver, de drums knallen je speakers uit, de baslijnen zijn helemaal niet zo simpel en de gitaren scheuren waar ze moeten en zijn subtiel waar het mag.
Whatcha Gonna Do About It is een geslaagd gelegenheidsproject, en blaast een verfrissende wind door de rockwereld. Hopelijk zijn ze gek genoeg om nog eens een tweede poging te wagen!
quote:
Progressieve electrojazz... dat zegt natuurlijk al genoeg.
You're Scared To Death is het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse parkeergaragerockband NZS.
Een sterke combinatie van gitaar, bas, drums en een zanger wiens stem rauwer is dan steak tartare.
De band toont met dit uit 11 nummers bestaande schijfje aan dat je met drie akkoorden ver kan komen. Al hoop ik wel dat ze op een eventueel vervolg drie andere gebruiken.
Na het opstappen van oudgedienden Jack Wyand en Tom Aganos bleef het stil rond Warlock. Afgelopen jaar pakten toetseniste Ann Wilson en drummer Wesley Smith de draad weer op, en doken als duo de studio in. Het resultaat mag opmerkelijk genoemd worden. Waar het oude Warlock het vooral moest hebben van coupletje-refreintje gitaarrock, is het nieuwe Warlock een geheel nieuwe weg ingeslagen. Snoeiharde, meedogenloze drums van Smith gecombineerd met het melodieuze, dromerige toetsenwerk van Wilson. De afwisselend broeierige en kille zang van Wilson maken het geheel af. Een aanrader voor iedereen die geen fan was van Wilson, maar wel een good time wil hebben.
Rogers Beckett - Worst vice ever invented
Onderhand kennen we de vaste riedel van Beckett wel: simpele gitaar deuntjes en nog simpelere kritiek op zijn landgenoten. Ook dit album slaat weer alle open deuren in: het overdreven patriottisme, de extreme commercialisatie, Amerika als wereldpolitie, de domme Amerikanen etc.
Het grootste pluspunt is eigenlijk dat het album voorbij is, voordat je er erg in hebt: 9 nummers en de gemiddelde duur is rond de 2:30. De langste song is nog het vervelend repetitieve McDonalds, KFC, Pizzahut met 2:57.
Ik zeg dat Beckett zo langzamerhand alle paden op dit onderwerp wel heeft platgetreden en uit een originelere hoek mag komen. Voor de moeite geef ik hem
* * (2 sterren)
quote:Dit is toch wel heel ergOp donderdag 17 januari 2008 14:45 schreef Sequencial het volgende:
[ afbeelding ]
Gebrek aan lef valt de bandleden van Esperanto Culture niet te verwijten. Of het moet zijn dat ze vreemd genoeg een Engelse titel hebben gegeven aan dit album, waarvan de teksten volledig in het Esperanto zijn geschreven. Daarnaast zijn wel de vertalingen ervan ook in het bijgeleverde boekwerkje opgenomen, waaruit blijkt dat deze duidelijk met een woordenboek in de hand zijn verzonnen. Enige tekstuele samenhang is in het Engels ver te zoeken, maar de in het Esperanto gezongen woorden rijmen als een onverstaanbaar Sinterklaasgedicht uit Verweggistan.
Ruim zeventig minuten lang kweelt de zangeres over vaders die een pijp roken, muizen op zakdoeken, paarden in de wei en blauwe biobakken die een wereldreis maken vanwege erudiete graszoden op een kartonnen sprei. Maar het klinkt absoluut aannemelijk omdat je er geen klap van verstaat.
Tracklisting:
1. Bonvenon
2. Ni estas
3. Li kuras en la domon
4. Kial?
5. La belaj knabinoj
6. Mi vidas bone
7. Varma
8. Mi promenas en la parkon
9. Gxardeno
10. Kiun vidas la knabo?
11. La vero
12. Mi venas rapide
13. Akordo
14. Ni scias multe
15. La viro Zamenhof
Hun nieuwste album is een album onder hippie invloeden, zéér relaxt. Als op een zwoele zomeravond met een acousticht gitaar. Toch hebben ze voor een vreemde titel gekozen: "No influence on society" maar dit album zal zeker indruk maken op het publiek. De leadzanger van de band liet onlangs weten het rustiger aan te gaan doen: "Alle drank en drugs daar is de lol toch ook wel weer vanaf", maar de andere bandleden doen het er niet rustiger om. Zoals te zien is aan de afbeelding op de albumhoes.
[ Bericht 79% gewijzigd door ibaneX op 12-02-2008 23:45:33 ]
De fans hebben er vier jaar op moeten wachten, maar de Canadese rockformatie Constitution heeft dan toch het derde studioalbum uitgebracht. Na het overweldigende succes van het tweede album Worse Than Active Ignorance besloten de bandleden er een paar jaar tussenuit te gaan om aan experimentele soloprojecten te werken. Deze projecten konden niet rekenen op veel enthousiasme. Slechts gitarist Edward Johnson kon een bescheiden succes boeken met zijn album Bend A Knotted Oak.
Afgelopen jaar dook het drietal weer samen de studio in om nieuw materiaal vast te leggen. De kenmerkende sound van het tweede album klinkt hier en daar nog door in de nieuwe nummers, maar het rauwe gitaargeluid van Johnsons soloalbum is een overheersende factor geworden. De songs zijn hierdoor energieker geworden, en het lijkt erop dat de heren een hoop frustraties van zich afspelen.
Constitution zet met Who Is That? Nobody. toch weer een kwaliteitsplaat neer, maar of het succes van het tweede album kan evenaren zal de toekomst uitwijzen.
Canadese singer-songwriter die klinkt als Aimee Mann op drie pakjes per dag, die zich naar eigen zeggen laat beïnvloeden door 70s westcoast rock, 80s folkwave en 90s grunge.
Middle East meets West op het debuutalbum van Issa Kalantari. De 26-jarige New Yorker van Syrische afkomst vermengt de muziek van zijn ouders met ambient en lounge van toen en nu en overgiet dit met een dikke jazzy saus.
JABLANKA is terug! Hun welbekende romantische sound gaat weer zorgen voor enkele passionele nachten. Rustige melodieuse tracks, afgewisseld met uptempo lovesongs maakt dit dé cd voor de avondjes samen.
Met hun 3de album With All My Heart doet Jablanka wederom een schot in de roos.
)
Melancholische Zweedse toendrapop met betoverende zang van boegbeeld Elin Lindberg, die zomaar het achternichtje van Björk zou kunnen zijn.
James Maina Boi - is de naam van deze 23 jarige parel uit Afrika, na jarenlang de Zimbabwaanse underground-scene gedomineerd te hebben maakt hij nu dan eindelijk de grote overstap naar het Europese vasteland.
Dat doet hij met zijn album 'World to his throne', een aangrijpende verzameling traditionele Centraal-Afrikaanse melodische patronen en polyfonische harmonie, teruggrijpend op de etnomusicologische indeling van het continent.
Maina Boi laat geen enkel moment van de in totaal 93 minuten volgespeelde plaat onbe(s)nut, met name de meeslepende balkanstamper 'World to his throne' van het gelijknamige album kon rekenen op veel tevreden gezichten op deze redactie.
Koopuuh! Koopuh! Kopuuhhh!!!
Jawel, echte Finse metal, natuurlijk tegen het gristendom!
Volledig acoustische introspectieve poprock uit Vlaanderen.
Prettig voortkabbelende Kraotische psychedelic trance met een opmerkelijke rol voor accordeon en viool.
Fijn Ambient album.. kan er niet zoveel over zeggen, gewoon gaan luisteren!
As Fast As laat zich omschrijven als: Weezer meets Maroon 5. Queens of the Stone Age meets Squeeze. Stripper Music meets Church Choir. Foo Fighters meets Elvis Costello.
Ook de opvolger van 'Open Letter to the Damned' laat duidelijk de invloeden horen van The Beatles, The Who, The Kinks, Led Zeppelin, Weezer, Foo Fighters en een beetje Stevie Wonder.
Het tweede album van een artiest wordt over het algemeen beschouwd als een lastige. Er moeten keuzes gemaakt worden over de te (ver)volgen muzikale weg, en of je daarmee aan verwachtingen wilt voldoen of juist niet. De van oorsprong Argentijnse zanger Enrique Gaviola heeft na zijn wanstaltige debuutalbum "Don't cry for me" gekozen voor het tweede: verrassend uit de hoek komen.
"Don't cry for me" stond vol met akoustische jankcomposities over het moeten achterlaten van zijn geliefde vaderland, omdat zijn moeder remigreerde naar haar eigen geboortegrond: Punxatawney, Pennsylvania in de USA. Aangezien de 38-jarige Gaviola nog bij zijn moeder inwoont, had hij geen keus en emigreerde met haar mee. Hij aapte zijn grote voorbeeld Robert Johnson na door een microfoon in de hoek van zijn slaapkamer te zetten, en daar met zijn gitaar voor te gaan zitten. Het eindresultaat kon daar verder op geen enkel vlak mee vergeleken worden, want met twee akkoorden en een stem als een mishandelde loopse lama trek je geen volle zalen. Het winnen van een platencontract voor vijf albums tijdens een potje poker met een lamzatte platenbaas was voor hem misschien een geschenk uit de hemel, voor de rest van de wereld was het eerste resultaat voornamelijk goed voor het opvullen van lege plekken in de aanbiedingsbakken. Op YouTube zijn (als pluspunt) talloze hilarische persiflages te vinden van de amateuristische videoclip bij de geflopte single "Groundhog on my trail".
Inmiddels lijkt Gaviola zijn draai gevonden te hebben, want met zijn tweede album "Virtue of the bored" slaat hij zowel muzikaal als tekstueel een geheel andere weg in. Van de opbrengsten van zijn (ongetwijfeld verliesgevende) contract heeft hij zangles genomen en meer akkoorden leren spelen op zijn gitaar. Daarnaast zijn de teksten een stuk opgewekter en minder persoonlijk, en heeft hij een begeleidingsband ingehuurd om met een voller geluid voor de dag te komen. Het moet gezegd worden: het resultaat mag er zijn, in vergelijking met zijn vorige poging. "Virtue of the bored" bevat dertien songs die nooit echt heel erg onaangenaam worden en qua stijl doen denken aan een opmerkelijke kruising tussen een dronken Bob Dylan, een zwaar verkouden Weird Al Yankovic en de Jostiband.
Volgens het contract hebben we nog drie albums van deze man tegoed. Laten we hopen dat de stijgende lijn op die albums wordt doorgezet, vooralsnog zullen we ze ongetwijfeld niet terugvinden in de albumlijsten.
Tot slot nog het (onofficiële) verhaal achter de coverfoto: voor 300 dollar en een gedeelte van de opbrengsten was een vrouwelijke passant bereid om op Gaviola's nog snel door zijn moeder opgemaakte bed te gaan liggen in zijn onopgeruimde kamer. De foto is genomen door Enrique's moeder, die het toestel uit zijn handen griste nadat hij het had laten vallen tijdens driftig inzoomen op het decollete van de bevallige brunette. Men mag aannemen dat deze dame niet meer dan die 300 dollar zal gaan verdienen: de cover is het mooiste en beste onderdeel van het album, en dat alleen zal niet voldoende zijn voor winstgevende verkoopcijfers. Wel zie ik voor moeder Gaviola een mooie carriere als fotografe weggelegd.
Falco Vermeer aka Falcon9 moet zowat één van de meest gekende figuren in het hardcore wereldje zijn. Voormalig frontman van de bands Do You Wanna Dance en 5alpha nam na het overlijden van 5alpha een solo plaat op, getiteld Intimacy. Nu 2 jaar later laat hij opnieuw van zich horen met Intimacy to be Impossible.
Intimacy to be Impossible is de verderzetting van zijn solo werk en laat de Funkcore van weleer wederopstaan.
Het grote verschil met zijn vorige bands is dat de Funkcore deze keer niet bestaat uit hardcore met grote hiphop invloeden maar hiphop met grote hardcore invloeden.
De teksten zouden zo passen bij een 5alpha nummer dus geen fancy stuff maar hard en ruw, feiten uit het eigen leven.
De beats worden net zoals op de vorige cd en haast alle hiphop tunes in het 5alpha tijdperk verzorgd door DJ Kras wat garant staat voor lompe beats en leuke melodietjes.
Als afwisseling op het hiphop geweld worden we vaak op een rustpauze getrakteerd dankzij de goed aanwezige skits en enkele hardcore nummers waaronder The Glare that Obscures samen met Abdel Bashir (MC WollaWolla).
En naar goeie ouwe DYWD traditie worden de nodige nummers opgedragen aan de vrienden en overleden kameraden zo is er een ganse track gewijd aan Bips en Boekel Mike.
Al bij al is Intimacy to be Impossible zeker geen slecht hiphop album, het is zelfs aangenaam om tussen al de bling bling en wannabe gangsta toestanden eens iemand te horen die weet waarover hij spreekt, iets oprechts te horen zonder één of andere oude klassieker naar de wip te helpen door 1 of ander loze sample.
Intimacy to be Impossible is naar mijn mening een aanrader voor liefhebbers van 5alpha en true hip hop liefhebbers.
Het geluid op het derde album van rockband Kakusthavarma, "Enough becomes the truth", borduurt voort op het recept van de voorgaande twee succesalbums: een vleugje Live, een snufje Pink Floyd, een mespuntje Supertramp en vele anderen, overgoten met hun eigen unieke saus van riffs, melodielijnen en originele instrumenten. Bij elke draaibeurt ontdek je weer iets nieuws waarvan je je óf afvraagt waar je het eerder gehoord hebt, óf afvraagt waarom je het nooit eerder gehoord hebt omdat het een even simpele als geniale vondst is. Een perfecte mix van beproefde recepten en nieuwe vindingen, voorgeschoteld met een fraai verzorgd boekwerkje. Deze bevat naast vele artistieke foto's ook de veelal metaforisch maatschappijkritische teksten, waarvan de betekenis je soms pas na een tijdje duidelijk wordt. Een aanrader om je tanden in te zetten.
WARP REFRACTION, een Brits rockbandje komt eindelijk uit de schaduw tevoorschijn. Dit debuutalbum is de plaat waarmee ze, zo menen ze zelf, de wereld gaan veroveren. De snoeiharde electrische gitaren, gemengd met de vlijmscherpe teksten maken dit album tot een waar verzet tegen alles wat er mis is in de wereld.
All that we choose is slechts het begin van deze rauwe kruistocht en deze veelbelovende band zal nog veel van zich laten horen.
quote:Deze hoes mag er wezen..Op woensdag 20 februari 2008 13:31 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]
WARP REFRACTION, een Brits rockbandje komt eindelijk uit de schaduw tevoorschijn. Dit debuutalbum is de plaat waarmee ze, zo menen ze zelf, de wereld gaan veroveren. De snoeiharde electrische gitaren, gemengd met de vlijmscherpe teksten maken dit album tot een waar verzet tegen alles wat er mis is in de wereld.
All that we choose is slechts het begin van deze rauwe kruistocht en deze veelbelovende band zal nog veel van zich laten horen.
quote:Die is inderdaad erg mooi!
In welk programma gemaakt?
.
"The shallow know themselves" is de naam van het nieuwe Wings of Love (Fish Leong album) album.
Gevoelige popliedjes die qua lyrics snel op elkaar gaan lijken.
Tracklist (volgens wikipedia)
1. 宁夏
2. 给从前的爱
3. 燕尾蝶
4. 接受
5. 我都知道
6. 我是幸福的
7. 别人的天长地久
8. 茉莉花
9. 中间
10. L.I.E.
11. 纯真
Elite - More triumphant than victories
Briljante debuutplaat van een zelfingenomen band die zichzelf als doel heeft gesteld het beste album ooit te maken. Hm, dat hebben we vaker gehoord. Maar afgaande op wat ze ons op dit album presenteren, kan ik me voorstellen dat ze een heel eind gaan komen. En anders gaan ze vanaf deze hoogte heel hard vallen. Misschien kunnen ze het maar het beste bij deze poging houden, het zal niet meevallen dit meesterwerk te overtreffen. Ik ben benieuwd wat de album-jaarlijsten ons de komende jaren gaan vertellen.
Rafael del Pino - I was always Married
Del Pino weet vriend en vijand te verassen met dit zoetsappige album vol met satanische referenties aan te slaan bij het main stream publiek. Zo makkelijk is het voor een van de bekendste vikingmetal gitarist in de smaak te vallen door een octaaf (of 2) hoger te zingen.
Dit opnieuw opgegraven stel analbanditos hebben ook weer eens de LSD gevonden hoor.
Western-electro-techno-hardcore met lichte jodel invloeden is wat ze maken.
Deze kutband is al 15 jaar bezig en nog hebben ze niet door dat geen enkel mens met een IQ boven dat van een gehandicapte blauwe vinvis hiernaar luistert.
Desalnietemin is dit stuk plastic niet helemaal kut. Je kan er een onderzetter mee maken of breken en je zusjes sletterige pijpkeel mee doorsnijden.
Als je altijd al heb willen weten hoe het voelt om bloed uit je oren te hebben gutsen, koop dit vod dan direct.
Tupman, California, komt, zoals je al zou denken uit Californie. Hij is in de vijftig en hij is nog vaak te vinden bij allerlei uitgaansgelegenheden. Met deze cd wil hij duidelijk maken dat hij nog lang niet uit de datingbusiness verdwenen is. Vaak zegt hij dat hij sterrenstof spuit, vandaar ook de voorkant van de cd.
Een band genoemd naar het gelijknamige plaatsje in el salvador over met verfrissende kijk op het leven van dislectische grasparkieten , met oa de klassiekers:
- zeppelin blues
- boven karspel on a rainy tuesday
en het alles uitlegende
42 apples
_!
John Roberts (musician) is na 3 jaar terug van weggeweest! Dit keer stort hij zich in een mix van happy hardcore, gangstarap en carnavalsmuziek. Hij overtreft zichzelf vooral met het nummer I Can Date Anybody, hoe hij met zijn hond overal heengaat om dames te versieren.
deze ierse tweekopige formatie bestaande uit michael stone en jim gray brengt explosieve rebelse rock die gevestigde order wakker schudt...
quote:Mooie combo deze!Op maandag 4 februari 2008 16:06 schreef piepster het volgende:
[ afbeelding ]
Na het opstappen van oudgedienden Jack Wyand en Tom Aganos bleef het stil rond Warlock. Afgelopen jaar pakten toetseniste Ann Wilson en drummer Wesley Smith de draad weer op, en doken als duo de studio in. Het resultaat mag opmerkelijk genoemd worden. Waar het oude Warlock het vooral moest hebben van coupletje-refreintje gitaarrock, is het nieuwe Warlock een geheel nieuwe weg ingeslagen. Snoeiharde, meedogenloze drums van Smith gecombineerd met het melodieuze, dromerige toetsenwerk van Wilson. De afwisselend broeierige en kille zang van Wilson maken het geheel af. Een aanrader voor iedereen die geen fan was van Wilson, maar wel een good time wil hebben.
quote:Helemaal master natuurlijk dezeOp woensdag 20 februari 2008 13:31 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]
WARP REFRACTION, een Brits rockbandje komt eindelijk uit de schaduw tevoorschijn. Dit debuutalbum is de plaat waarmee ze, zo menen ze zelf, de wereld gaan veroveren. De snoeiharde electrische gitaren, gemengd met de vlijmscherpe teksten maken dit album tot een waar verzet tegen alles wat er mis is in de wereld.
All that we choose is slechts het begin van deze rauwe kruistocht en deze veelbelovende band zal nog veel van zich laten horen.
[edit] En natuurlijk een slotje
Wie opent de nieuwe? Ik moet er vandoor..