quote:Op maandag 24 december 2007 22:42 schreef cerror het volgende:
[ afbeelding ]
Een überfeministische bende gothichuillies uit de US of A.
Het hele album lang klagen ze over mannen en hoe goed zelfbevrediging wel niet is.
En gezien vrouwen en gitaren samen gaan als een beertender bij een pinguinkolonie is de muziek even kut als de teksten.
En terwijl deze zogenaamde feministen hun vagina-power bezingen moeten hun mannen natuurlijk hun bh's pinnen bij de hünkemuller en hun flesjes rosé dragen bij de appie heyn. Hypocriete, a-muzikale scheefgeknipte kuthoeren....
(Bron: De Telegraaf)quote:Kenners zullen Glycerol Esters of Wood Rosins vooral kennen uit het gospelwereldje. De brave reli-rock die deze muzikanten maken deed het altijd prima op de EO-jongerendag en het Flevofestival. Na hun doorbraak in Duitsland is er echter het één en ander veranderd. Zoals frontvrouw Simone-Michelle in een interview elders in dit katern zegt: "Ik heb het idee dat we nu volwassen zijn geworden."
En dat is te merken. De band heeft duidelijk veel naar Deicide en Berserker geluisterd. Ook zijn in de tracks 'Pain' en 'My virgin blood' invloeden van Bile en Type O Negative te horen. Al met al is het een prima plaat geworden, die bij de meeste metalliefhebbers wel in de smaak zal vallen.
***
(Nou, dankjewel 4 chan I guessquote:Op woensdag 26 december 2007 01:22 schreef remlof het volgende:
Het is al een TTT dames, en nu weer ontopic!
Je begrijpt er wéér geen hout van hè? Niveautje Jamba-sms'er. Echt. Lees de TT eens goed. Als dit niet lukt, zoek professionele hulp. Ga zinvollere dingen met je leven doen dan dit fijne topic vervuilen met je josti-photoshops.quote:
quote:Op donderdag 27 december 2007 15:04 schreef Votz het volgende:
Deze ongelofelijk dark metal band Hebrew komt sterk terug na hun debuutalbum Hangover. Met platen als Necrophart, Bloodpunch en nu al een klassieker: Yoni at breakfast brult goed door de kamer. Zanger Pete Pesticide grunt niet alleen zijn adamsappel tot gort, maar schreeuwt hoge tonen alsof het niks is. Voor de echte Metalfreaks een waar genot en het geld meer dan waard!
[ afbeelding ]
rammen op die gitaren
Rampestamper, welk font heb je voor dat 'kept things from you' gebruiktquote:Op donderdag 27 december 2007 12:10 schreef Rampestamper het volgende:
[ afbeelding ]
Nadat Bharatiya Vidya Bhavan in de jaren '70 dit album op LP uitbracht is nu eindelijk de geremasterde versie op CD verschenen. "Mooi!" zult u denken. Nou, niet dus. Toen was het al niets, de geremasterde versie is zo mogelijk nog kutterderder. Hij ligt dan ook al vanaf de release in de koopjesbak.
edit:
Verdulle Vork! Ik dacht origineel te zijn met geremasterde lp's.
Voor de artiest Hobo Std en voor de titel Huxtable.quote:Op donderdag 27 december 2007 21:07 schreef Maisnon het volgende:
[..]
Rampestamper, welk font heb je voor dat 'kept things from you' gebruikt
Heb jij insectenspray gesnoven?quote:Op vrijdag 28 december 2007 11:46 schreef Teilrasiert het volgende:
Oltu Stone is een band die zich wil meten met The Cult, Sisters of Mercy en The Cure. Een beetje obscuur maar meeslepend. De oorspronkelijk uit Finland afkomstige Oltu Stone timmert hard aan de weg door op festivals te spelen, zo zijn ze volgend jaar te zien op het Wave Festival Yggdrasil in Norrköping en in België op het Wicafest in Tessenderlo.
[ afbeelding ]
Met deze cd Is Different 2 Everything willen ze zich toch afsplitsen met de grootheden eerder genoemd. De gitaren zijn perfect gemixt met de meeslepende en zweverige keyboard sound van het nieuwe bandlid Perre Söderlinen. Er staan 8 songs op de cd, maar ze duren gemiddeld 7 minuten, soms te lang als je denkt dat de climax van de plaat al is geweest, persen ze de laatste noten uit en wordt het te freaky.
Prisoner in Black is een goeie opener, veel gitaren en tekst is wat morbide voor degene die het interessert.
Experience Failure is over het hele album gezien de vreemde eend, de zang doet me soms aan Engelbert denken, maar dat zullen ze niet graag horen.
The Forrest of Man kan een klassieker worden, deze duurt 8 minuten, maar had al kunnen stoppen bij 5 minuten, daarom is de single versie (terug te vinden als hidden track) drastisch gekortwiekt.
Together with Myself is een deprimerend verhaal over een schizofreen en later beseft dat hij van zijn persoonlijkheden gaat houden en serieus over denkt om te gaan trouwen. Tsja...maar de plaat zelf is een zesje
Howling Wind of Madness kent een intro waar je het koud van krijgt, tot de zanger een weerwolf gaat nadoen, gaat je leuter er slap van hangen. De intro van 3 minuten was al een plaat waardig, maar dan....
Fame Without Fortune zoals de schrijver van de plaat in een interview zegt, gaat dit over hen, alleen vraag ik me af waar ze dan bekend zijn? Misschien in de plaatselijke soos, een aardig liedje, niet meer dan dat.
Sign of Live kon een klassieker worden als het beter afgemixt zou zijn. Een gemiste kans.
At least Alone maar liefst 11 minuten duurt deze song. Het begint met een mooi gitaarriff en opgevulde synths en de bass slapt er lustig op los, maar zwakt af als het weer te freaky wordt.
[ afbeelding ]
Al met al...een 5,5.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |