[Paint] Albumcovers

Kom ik met mijn amateur ding :


[ Bericht 49% gewijzigd door #ANONIEM op 22-01-2008 00:37:17 ([IMG] fix.) ]

Absoluut CD van het jaar Telegraaf
Hopelijk te zien op vele festivals, deze gasten weten wat "feesten" is OOR

Niks is teveel gezegd, maar Form-3 is een nieuwe groep die van muziek een ware feest maakt. Het funkt, folk zit er in, af en toe een ska plaat en dan weten ze een instrumentale Pogues plaat uit te persen. Deze Engelse groep komt uit de bijstandswijk van Liverpool, waar zoveel goeie bands vandaan komen. Het album begint met een harmonica, zelf heb ik het niet zo op penspiano-muziek, het is leuk voor een plaat en dan moet ik al gauw mijn toevlucht zoeken naar de bar. Another Joy gaat je niet vervelen. Deze song gaat over een werkeloze drinker. Alle kroegen gaan dicht in zijn dorp en dan breken de feestdagen aan, zodat de supermarkt ook nog dichtgaat. Het is een zeer grappige plaat, met volop Engelse humor. Same Shit Different Day is weer zo'n levensverhaal over werkeloosheid, Dexy Midnightrunners zouden jaloers kunnen zijn. Bij Pink Cabinet kon ik mijn lach niet meer bedwingen. Een jonge relatie gaat op de klippen als de vriendin haar vriend wil verrassen met een Pink Cabinet. Deze ska plaat vind ik persoonlijk een hoogtepunt. Joke of the Day de titelsong begint met een rustige viool en wat café gemompel op de achtergrond. Snel volgt de meest gore boer die ik ooit heb gehoord en het café wordt compleet afgebroken, hillarisch! Letter Juice gaat over seks en zit vol woordgrapjes net als Letter Juice en Poker Hard with a Royal Flush. Harde Pogues muziek. Iets anders weer is Friday Blues, de zanger Mad McGorian en tevens het brein, wordt niet vrolijk van de maandag en zingt zichzelf naar de vrijdag, om zich weer een stuk in zijn kraag te zuipen. Fog Me de kater van het album, klinkt wat psychedelisch, dat moet ook als het over een kater gaat. Pogues meets The Doors, kan dat? Ja, dat kan. Accoustisch vingerwerk van Hay Johnson klinkt heel mooi bij Central Morning een nieuwe Here Comes The Sun is geboren. No Bonus Track is weer een uit het leven gegrepen verhaal. Je koopt een cd en die is zo slecht dat je hoopt dat de Bonus Track alles goed kan maken, maar die is er gewoon niet. The Levellers met goeie humor, zou ik zeggen. The End is de kortste plaat maar ook zeer krachtig. Eén couplet met een refrein, meer niet. Meeslepende folk, die wel eens goed zou kunnen doen tijdens de carnaval (helaas). Gelukkig heeft deze cd wel een Bonus, en hoeft niet veel goed te maken, want deze is al ijzersterk. Bone Us is een instrumentale plaat van maar liefst acht minuten, opgenomen in hun favoriete kroeg.
TOP CD!!!! Ik wist niet dat ik van deze muziek zou houden.

de laatste voor vandaag:

Ongeïnspireerd gitaargeweld met onverstaanbaar gekrijs, verspreid over 22 nummer(tje)s en 3 akkoorden. Voor sommige bands misschien garantie voor succes, maar je zou de opgeschoten pubers van Heart Discography bijna willen betalen om het niet te doen. Maar dan zou je dit album moeten aanschaffen, wat alleen nut zou hebben om te gebruiken als te duur bierviltje of te klein spiegeltje aan de wand. Lekker laten liggen dus, en hopen dat ze snel uit de muziekwereld opzouten in hun zwartgeblakerde Panda.

Soms klopt de combi ook gewoon he



Zet vier leden van verschillende underground doom-metalbands in een studio, hussel de posities binnen de band flink door elkaar en zie het eindresultaat: een wereldplaat waar de lol en speellust van af spat!

Zang: Brad Jones (drummer van Evil Corpse)
Drums: Vincent 'Head' Hadley (bassist van All Shall Be Dark)
Bas: Lee Brownstone (gitarist van Rotten Crap)
Gitaar: Jake Riley (zanger van Fatal Death)

Naar verluidt hebben de heren elkaar twee maanden de tijd gegeven om te oefenen, om vervolgens binnen twee weken 10 nummers te schrijven in een afgelegen berghut in de Himalaya. De uitkomst is verbluffend: het album The Mad Are Sane bevat acht stampende rockers en twee rockballads, waarbij in alle gevallen duidelijk is dat ze er aandacht aan hebben besteed. Het is te merken dat ze een tegenpool wilden creëren voor hun duistere werk met de andere bands. Niet dat het daarom meteen zoetsappig wordt en SkyRadio voer is geworden (al is Come To Me een kanshebber in de categorie Nothing Else Matters), voor de rockliefhebber is het werkelijk smullen geblazen!

Nergens is te merken dat deze heren normaal gesproken een heel andere rol binnen hun bands vervullen. De zang van Jones is rauw en zuiver, de drums knallen je speakers uit, de baslijnen zijn helemaal niet zo simpel en de gitaren scheuren waar ze moeten en zijn subtiel waar het mag.

Whatcha Gonna Do About It is een geslaagd gelegenheidsproject, en blaast een verfrissende wind door de rockwereld. Hopelijk zijn ze gek genoeg om nog eens een tweede poging te wagen!

Tof topic!

quote:

Op maandag 21 januari 2008 19:10 schreef Mr_Moon het volgende:
[ afbeelding ]

Ik zal mijn cd collectie ook eens doorspitten...

Progressieve electrojazz... dat zegt natuurlijk al genoeg.

Er zitten mooie tussen

You're Scared To Death is het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse parkeergaragerockband NZS.
Een sterke combinatie van gitaar, bas, drums en een zanger wiens stem rauwer is dan steak tartare.
De band toont met dit uit 11 nummers bestaande schijfje aan dat je met drie akkoorden ver kan komen. Al hoop ik wel dat ze op een eventueel vervolg drie andere gebruiken.

^{En soms kom je het perfecte plaatje tegen....}

Na het opstappen van oudgedienden Jack Wyand en Tom Aganos bleef het stil rond Warlock. Afgelopen jaar pakten toetseniste Ann Wilson en drummer Wesley Smith de draad weer op, en doken als duo de studio in. Het resultaat mag opmerkelijk genoemd worden. Waar het oude Warlock het vooral moest hebben van coupletje-refreintje gitaarrock, is het nieuwe Warlock een geheel nieuwe weg ingeslagen. Snoeiharde, meedogenloze drums van Smith gecombineerd met het melodieuze, dromerige toetsenwerk van Wilson. De afwisselend broeierige en kille zang van Wilson maken het geheel af. Een aanrader voor iedereen die geen fan was van Wilson, maar wel een good time wil hebben.

Rogers Beckett - Worst vice ever invented
Onderhand kennen we de vaste riedel van Beckett wel: simpele gitaar deuntjes en nog simpelere kritiek op zijn landgenoten. Ook dit album slaat weer alle open deuren in: het overdreven patriottisme, de extreme commercialisatie, Amerika als wereldpolitie, de domme Amerikanen etc.
Het grootste pluspunt is eigenlijk dat het album voorbij is, voordat je er erg in hebt: 9 nummers en de gemiddelde duur is rond de 2:30. De langste song is nog het vervelend repetitieve McDonalds, KFC, Pizzahut met 2:57.
Ik zeg dat Beckett zo langzamerhand alle paden op dit onderwerp wel heeft platgetreden en uit een originelere hoek mag komen. Voor de moeite geef ik hem
* * (2 sterren)

Tja... weinig woorden aan vuil te maken... Unconquered: veel distortion en gaan!

O, god.

quote:

Op donderdag 17 januari 2008 14:45 schreef Sequencial het volgende:
[ afbeelding ]

Gebrek aan lef valt de bandleden van Esperanto Culture niet te verwijten. Of het moet zijn dat ze vreemd genoeg een Engelse titel hebben gegeven aan dit album, waarvan de teksten volledig in het Esperanto zijn geschreven. Daarnaast zijn wel de vertalingen ervan ook in het bijgeleverde boekwerkje opgenomen, waaruit blijkt dat deze duidelijk met een woordenboek in de hand zijn verzonnen. Enige tekstuele samenhang is in het Engels ver te zoeken, maar de in het Esperanto gezongen woorden rijmen als een onverstaanbaar Sinterklaasgedicht uit Verweggistan.

Ruim zeventig minuten lang kweelt de zangeres over vaders die een pijp roken, muizen op zakdoeken, paarden in de wei en blauwe biobakken die een wereldreis maken vanwege erudiete graszoden op een kartonnen sprei. Maar het klinkt absoluut aannemelijk omdat je er geen klap van verstaat.

Tracklisting:
1. Bonvenon
2. Ni estas
3. Li kuras en la domon
4. Kial?
5. La belaj knabinoj
6. Mi vidas bone
7. Varma
8. Mi promenas en la parkon
9. Gxardeno
10. Kiun vidas la knabo?
11. La vero
12. Mi venas rapide
13. Akordo
14. Ni scias multe
15. La viro Zamenhof

Dit is toch wel heel erg

Hun nieuwste album is een album onder hippie invloeden, zéér relaxt. Als op een zwoele zomeravond met een acousticht gitaar. Toch hebben ze voor een vreemde titel gekozen: "No influence on society" maar dit album zal zeker indruk maken op het publiek. De leadzanger van de band liet onlangs weten het rustiger aan te gaan doen: "Alle drank en drugs daar is de lol toch ook wel weer vanaf", maar de andere bandleden doen het er niet rustiger om. Zoals te zien is aan de afbeelding op de albumhoes.

[ Bericht 79% gewijzigd door ibaneX op 12-02-2008 23:45:33 ]

De fans hebben er vier jaar op moeten wachten, maar de Canadese rockformatie Constitution heeft dan toch het derde studioalbum uitgebracht. Na het overweldigende succes van het tweede album Worse Than Active Ignorance besloten de bandleden er een paar jaar tussenuit te gaan om aan experimentele soloprojecten te werken. Deze projecten konden niet rekenen op veel enthousiasme. Slechts gitarist Edward Johnson kon een bescheiden succes boeken met zijn album Bend A Knotted Oak.

Afgelopen jaar dook het drietal weer samen de studio in om nieuw materiaal vast te leggen. De kenmerkende sound van het tweede album klinkt hier en daar nog door in de nieuwe nummers, maar het rauwe gitaargeluid van Johnsons soloalbum is een overheersende factor geworden. De songs zijn hierdoor energieker geworden, en het lijkt erop dat de heren een hoop frustraties van zich afspelen.
Constitution zet met Who Is That? Nobody. toch weer een kwaliteitsplaat neer, maar of het succes van het tweede album kan evenaren zal de toekomst uitwijzen.

Waarom heb ik dit topic niet eerder ontdekt? Geweldig!



Canadese singer-songwriter die klinkt als Aimee Mann op drie pakjes per dag, die zich naar eigen zeggen laat beïnvloeden door 70s westcoast rock, 80s folkwave en 90s grunge.

Middle East meets West op het debuutalbum van Issa Kalantari. De 26-jarige New Yorker van Syrische afkomst vermengt de muziek van zijn ouders met ambient en lounge van toen en nu en overgiet dit met een dikke jazzy saus.

JABLANKA is terug! Hun welbekende romantische sound gaat weer zorgen voor enkele passionele nachten. Rustige melodieuse tracks, afgewisseld met uptempo lovesongs maakt dit dé cd voor de avondjes samen.
Met hun 3de album With All My Heart doet Jablanka wederom een schot in de roos.

Straks ook maar even proberen.

"Myself upon the public" - Het nieuwe album van Schanuel's Lemma, waarin ze eindelijk haar ware aard aan het publiek durft te tonen met haar maatschappijkritische nummers.

(Ik bof wel met mijn plaatjes )



Melancholische Zweedse toendrapop met betoverende zang van boegbeeld Elin Lindberg, die zomaar het achternichtje van Björk zou kunnen zijn.

James Maina Boi - is de naam van deze 23 jarige parel uit Afrika, na jarenlang de Zimbabwaanse underground-scene gedomineerd te hebben maakt hij nu dan eindelijk de grote overstap naar het Europese vasteland.
Dat doet hij met zijn album 'World to his throne', een aangrijpende verzameling traditionele Centraal-Afrikaanse melodische patronen en polyfonische harmonie, teruggrijpend op de etnomusicologische indeling van het continent.
Maina Boi laat geen enkel moment van de in totaal 93 minuten volgespeelde plaat onbe(s)nut, met name de meeslepende balkanstamper 'World to his throne' van het gelijknamige album kon rekenen op veel tevreden gezichten op deze redactie.


Koopuuh! Koopuh! Kopuuhhh!!!

Jawel, echte Finse metal, natuurlijk tegen het gristendom!

Volledig acoustische introspectieve poprock uit Vlaanderen.

Prettig voortkabbelende Kraotische psychedelic trance met een opmerkelijke rol voor accordeon en viool.

Fijn Ambient album.. kan er niet zoveel over zeggen, gewoon gaan luisteren!

Het langverwachte nieuwe album van de band As Fast As uit het Amerikaanse Portland, Maine.
As Fast As laat zich omschrijven als: Weezer meets Maroon 5. Queens of the Stone Age meets Squeeze. Stripper Music meets Church Choir. Foo Fighters meets Elvis Costello.

Ook de opvolger van 'Open Letter to the Damned' laat duidelijk de invloeden horen van The Beatles, The Who, The Kinks, Led Zeppelin, Weezer, Foo Fighters en een beetje Stevie Wonder.

Het tweede album van een artiest wordt over het algemeen beschouwd als een lastige. Er moeten keuzes gemaakt worden over de te (ver)volgen muzikale weg, en of je daarmee aan verwachtingen wilt voldoen of juist niet. De van oorsprong Argentijnse zanger Enrique Gaviola heeft na zijn wanstaltige debuutalbum "Don't cry for me" gekozen voor het tweede: verrassend uit de hoek komen.

"Don't cry for me" stond vol met akoustische jankcomposities over het moeten achterlaten van zijn geliefde vaderland, omdat zijn moeder remigreerde naar haar eigen geboortegrond: Punxatawney, Pennsylvania in de USA. Aangezien de 38-jarige Gaviola nog bij zijn moeder inwoont, had hij geen keus en emigreerde met haar mee. Hij aapte zijn grote voorbeeld Robert Johnson na door een microfoon in de hoek van zijn slaapkamer te zetten, en daar met zijn gitaar voor te gaan zitten. Het eindresultaat kon daar verder op geen enkel vlak mee vergeleken worden, want met twee akkoorden en een stem als een mishandelde loopse lama trek je geen volle zalen. Het winnen van een platencontract voor vijf albums tijdens een potje poker met een lamzatte platenbaas was voor hem misschien een geschenk uit de hemel, voor de rest van de wereld was het eerste resultaat voornamelijk goed voor het opvullen van lege plekken in de aanbiedingsbakken. Op YouTube zijn (als pluspunt) talloze hilarische persiflages te vinden van de amateuristische videoclip bij de geflopte single "Groundhog on my trail".

Inmiddels lijkt Gaviola zijn draai gevonden te hebben, want met zijn tweede album "Virtue of the bored" slaat hij zowel muzikaal als tekstueel een geheel andere weg in. Van de opbrengsten van zijn (ongetwijfeld verliesgevende) contract heeft hij zangles genomen en meer akkoorden leren spelen op zijn gitaar. Daarnaast zijn de teksten een stuk opgewekter en minder persoonlijk, en heeft hij een begeleidingsband ingehuurd om met een voller geluid voor de dag te komen. Het moet gezegd worden: het resultaat mag er zijn, in vergelijking met zijn vorige poging. "Virtue of the bored" bevat dertien songs die nooit echt heel erg onaangenaam worden en qua stijl doen denken aan een opmerkelijke kruising tussen een dronken Bob Dylan, een zwaar verkouden Weird Al Yankovic en de Jostiband.

Volgens het contract hebben we nog drie albums van deze man tegoed. Laten we hopen dat de stijgende lijn op die albums wordt doorgezet, vooralsnog zullen we ze ongetwijfeld niet terugvinden in de albumlijsten.

Tot slot nog het (onofficiële) verhaal achter de coverfoto: voor 300 dollar en een gedeelte van de opbrengsten was een vrouwelijke passant bereid om op Gaviola's nog snel door zijn moeder opgemaakte bed te gaan liggen in zijn onopgeruimde kamer. De foto is genomen door Enrique's moeder, die het toestel uit zijn handen griste nadat hij het had laten vallen tijdens driftig inzoomen op het decollete van de bevallige brunette. Men mag aannemen dat deze dame niet meer dan die 300 dollar zal gaan verdienen: de cover is het mooiste en beste onderdeel van het album, en dat alleen zal niet voldoende zijn voor winstgevende verkoopcijfers. Wel zie ik voor moeder Gaviola een mooie carriere als fotografe weggelegd.

Falco Vermeer aka Falcon⁹ moet zowat één van de meest gekende figuren in het hardcore wereldje zijn. Voormalig frontman van de bands Do You Wanna Dance en 5alpha nam na het overlijden van 5alpha een solo plaat op, getiteld Intimacy. Nu 2 jaar later laat hij opnieuw van zich horen met Intimacy to be Impossible.

Intimacy to be Impossible is de verderzetting van zijn solo werk en laat de Funkcore van weleer wederopstaan.
Het grote verschil met zijn vorige bands is dat de Funkcore deze keer niet bestaat uit hardcore met grote hiphop invloeden maar hiphop met grote hardcore invloeden.
De teksten zouden zo passen bij een 5alpha nummer dus geen fancy stuff maar hard en ruw, feiten uit het eigen leven.
De beats worden net zoals op de vorige cd en haast alle hiphop tunes in het 5alpha tijdperk verzorgd door DJ Kras wat garant staat voor lompe beats en leuke melodietjes.
Als afwisseling op het hiphop geweld worden we vaak op een rustpauze getrakteerd dankzij de goed aanwezige skits en enkele hardcore nummers waaronder The Glare that Obscures samen met Abdel Bashir (MC WollaWolla).
En naar goeie ouwe DYWD traditie worden de nodige nummers opgedragen aan de vrienden en overleden kameraden zo is er een ganse track gewijd aan Bips en Boekel Mike.

Al bij al is Intimacy to be Impossible zeker geen slecht hiphop album, het is zelfs aangenaam om tussen al de bling bling en wannabe gangsta toestanden eens iemand te horen die weet waarover hij spreekt, iets oprechts te horen zonder één of andere oude klassieker naar de wip te helpen door 1 of ander loze sample.

Intimacy to be Impossible is naar mijn mening een aanrader voor liefhebbers van 5alpha en true hip hop liefhebbers.

Jawel! Het lang verwachte album van TAVA. Deze mooie Sloveense doet Lounge grootheden als Kruder & Dorfmeister vergeten!

Het geluid op het derde album van rockband Kakusthavarma, "Enough becomes the truth", borduurt voort op het recept van de voorgaande twee succesalbums: een vleugje Live, een snufje Pink Floyd, een mespuntje Supertramp en vele anderen, overgoten met hun eigen unieke saus van riffs, melodielijnen en originele instrumenten. Bij elke draaibeurt ontdek je weer iets nieuws waarvan je je óf afvraagt waar je het eerder gehoord hebt, óf afvraagt waarom je het nooit eerder gehoord hebt omdat het een even simpele als geniale vondst is. Een perfecte mix van beproefde recepten en nieuwe vindingen, voorgeschoteld met een fraai verzorgd boekwerkje. Deze bevat naast vele artistieke foto's ook de veelal metaforisch maatschappijkritische teksten, waarvan de betekenis je soms pas na een tijdje duidelijk wordt. Een aanrader om je tanden in te zetten.

WARP REFRACTION, een Brits rockbandje komt eindelijk uit de schaduw tevoorschijn. Dit debuutalbum is de plaat waarmee ze, zo menen ze zelf, de wereld gaan veroveren. De snoeiharde electrische gitaren, gemengd met de vlijmscherpe teksten maken dit album tot een waar verzet tegen alles wat er mis is in de wereld.
All that we choose is slechts het begin van deze rauwe kruistocht en deze veelbelovende band zal nog veel van zich laten horen.

quote:

Op woensdag 20 februari 2008 13:31 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]

WARP REFRACTION, een Brits rockbandje komt eindelijk uit de schaduw tevoorschijn. Dit debuutalbum is de plaat waarmee ze, zo menen ze zelf, de wereld gaan veroveren. De snoeiharde electrische gitaren, gemengd met de vlijmscherpe teksten maken dit album tot een waar verzet tegen alles wat er mis is in de wereld.
All that we choose is slechts het begin van deze rauwe kruistocht en deze veelbelovende band zal nog veel van zich laten horen.

Deze hoes mag er wezen..

quote:

Op woensdag 20 februari 2008 13:31 schreef Tha_Erik het volgende:
[ WARP REFRACTION ]

Die is inderdaad erg mooi! In welk programma gemaakt?

Photoshop. En het was niet zo moeilijk. gewoon de text in het juiste perspectief gezet en dan die layers op overlay of soft light zetten. Had geluk met de foto .

"The shallow know themselves" is de naam van het nieuwe Wings of Love (Fish Leong album) album.
Gevoelige popliedjes die qua lyrics snel op elkaar gaan lijken.

Tracklist (volgens wikipedia)
1. 宁夏
2. 给从前的爱
3. 燕尾蝶
4. 接受
5. 我都知道
6. 我是幸福的
7. 别人的天长地久
8. 茉莉花
9. 中间
10. L.I.E.
11. 纯真

Elite - More triumphant than victories

Briljante debuutplaat van een zelfingenomen band die zichzelf als doel heeft gesteld het beste album ooit te maken. Hm, dat hebben we vaker gehoord. Maar afgaande op wat ze ons op dit album presenteren, kan ik me voorstellen dat ze een heel eind gaan komen. En anders gaan ze vanaf deze hoogte heel hard vallen. Misschien kunnen ze het maar het beste bij deze poging houden, het zal niet meevallen dit meesterwerk te overtreffen. Ik ben benieuwd wat de album-jaarlijsten ons de komende jaren gaan vertellen.

Dit opnieuw opgegraven stel analbanditos hebben ook weer eens de LSD gevonden hoor.
Western-electro-techno-hardcore met lichte jodel invloeden is wat ze maken.
Deze kutband is al 15 jaar bezig en nog hebben ze niet door dat geen enkel mens met een IQ boven dat van een gehandicapte blauwe vinvis hiernaar luistert.
Desalnietemin is dit stuk plastic niet helemaal kut. Je kan er een onderzetter mee maken of breken en je zusjes sletterige pijpkeel mee doorsnijden.
Als je altijd al heb willen weten hoe het voelt om bloed uit je oren te hebben gutsen, koop dit vod dan direct.

Tupman, California, komt, zoals je al zou denken uit Californie. Hij is in de vijftig en hij is nog vaak te vinden bij allerlei uitgaansgelegenheden. Met deze cd wil hij duidelijk maken dat hij nog lang niet uit de datingbusiness verdwenen is. Vaak zegt hij dat hij sterrenstof spuit, vandaar ook de voorkant van de cd.

Een band genoemd naar het gelijknamige plaatsje in el salvador over met verfrissende kijk op het leven van dislectische grasparkieten , met oa de klassiekers:

- zeppelin blues
- boven karspel on a rainy tuesday

en het alles uitlegende

42 apples

_!

John Roberts (musician) is na 3 jaar terug van weggeweest! Dit keer stort hij zich in een mix van happy hardcore, gangstarap en carnavalsmuziek. Hij overtreft zichzelf vooral met het nummer I Can Date Anybody, hoe hij met zijn hond overal heengaat om dames te versieren.

deze ierse tweekopige formatie bestaande uit michael stone en jim gray brengt explosieve rebelse rock die gevestigde order wakker schudt...

quote:

Op maandag 4 februari 2008 16:06 schreef piepster het volgende:
[ afbeelding ]

Na het opstappen van oudgedienden Jack Wyand en Tom Aganos bleef het stil rond Warlock. Afgelopen jaar pakten toetseniste Ann Wilson en drummer Wesley Smith de draad weer op, en doken als duo de studio in. Het resultaat mag opmerkelijk genoemd worden. Waar het oude Warlock het vooral moest hebben van coupletje-refreintje gitaarrock, is het nieuwe Warlock een geheel nieuwe weg ingeslagen. Snoeiharde, meedogenloze drums van Smith gecombineerd met het melodieuze, dromerige toetsenwerk van Wilson. De afwisselend broeierige en kille zang van Wilson maken het geheel af. Een aanrader voor iedereen die geen fan was van Wilson, maar wel een good time wil hebben.

Mooie combo deze!

quote:

Op woensdag 20 februari 2008 13:31 schreef Tha_Erik het volgende:
[ afbeelding ]

WARP REFRACTION, een Brits rockbandje komt eindelijk uit de schaduw tevoorschijn. Dit debuutalbum is de plaat waarmee ze, zo menen ze zelf, de wereld gaan veroveren. De snoeiharde electrische gitaren, gemengd met de vlijmscherpe teksten maken dit album tot een waar verzet tegen alles wat er mis is in de wereld.
All that we choose is slechts het begin van deze rauwe kruistocht en deze veelbelovende band zal nog veel van zich laten horen.

Helemaal master natuurlijk deze