quote:
Het gaat toch wel terug op een stam
willan, of
wollan - dat hing van het dialect af.
De verleden tijd was dan "wilde" of "wolde".
Dit "wolde" is in het Nederlands door een regelamtige klankverschuiving naar wolde verschoven. Op dezelfde manier ging het ook van
old naar
oud, van
gold naar
goud... en dus van
wolde naar
woude.
Zo kon het dat
wou(de) en
wilde tegenover elkaar kwamen te staan. De standaardtaal heeft voor het regelmatigere
wilde gekozen ("wou" zou immers eigenlijk een verleden tijd van wollen zijn).
Nu nog zijn er trws dialectverschillen bij dit werkwoord die je ook in de standaardtaal terughoort. Veel mensen spreken
willen immers uit als "wulle". Eerljk gezegd doe ik dat zelf ook nogal eens... tja, West-Friesland

Er is een theorie die zegt dat
wou eigenlijk bij dit
wulle hoort, zoals
zou bij
zullen. Toch zijn er geloof ik genoeg dialecten met zowel wil- als wou-. Achja. Taalkunde is soms speculeren.