Faalangst bij voetbal

Angst welke zich meester van je maakt is een hel ja. Je zou het eens wat luchtiger moeten proberen te zien. Doe alsof het straatvoetbal is... en inderdaad is een lager elftal dan beter omdat de prestatiedruk niet zo hoog ligt dan. Ik ken dit type angst zelf niet, aangezien mij het nooit zo erg interesseerde, en als ze gingen ouwehoeren over mijn spel schopte ik expres de bal weg. Tja, als ze het zelf beter kunnen, waarom krijg jij dan de bal Beetje relativeren kan geen kwaad. Op deze manier is voetbal geen plezier voor jou om te doen, dat zou het wel moeten zijn. Anders kan je beter stoppen.

Daar ben je klaar mee.
Ik herken het ook totaal niet. Mijn eerste balcontact van de wedstrijden was altijd slecht. Als ik in de eerste minuut een bal verkeerd raakte waardoor de bal op onze eigen lat belande hoorde ik niets van m'n ploeggenoten, ze wisten dat het m'n enige fout van de wedstrijd zou zijn.

Als ik jou was zou ik niet stoppen, al weet ik ook niet wat je eraan kan doen.

Ik was een groot talent. Was topscorer in elk jeugdelftal. Niet zomaar maar ik scoorde 40 doelpunten per seizoen. Was 15 toen ik debuteerde in het eerste elftal. Was voorbestemd om prof te worden. Maar iets weerhield me er van. Dat was denk ik ook faalangst. Ik had dat op school maar ook op het veld. Hoe ik ook uitblonk. Dacht altijd dat er wel iemand beter dan mij zou zijn. Heb 12 jaar in het eerste gespeeld, maar nam nooit de vrije trappen en strafschoppen. Werd later veel zelfbewuster en kijk met spijt terug op mijn gemiste kans.

Misschien kunnen we beter een apart moet-je-eens-lezen-hoe-goed-ik-kon-voetballen-topic maken.

Ja sorry ik kan er ook niks aan doen

quote:

Op woensdag 14 november 2007 16:14 schreef tong80 het volgende:
Ja sorry ik kan er ook niks aan doen

Tja, je kan nu in ieder geval zeggen dat je een topposter bent op fok, dat is toch ook wat waard.

quote:

Op woensdag 14 november 2007 15:23 schreef Knevelt het volgende:
Het fenomeen faalangst hoor je vaak bij iemand die bang is om te falen op school of bij sociale gelegenheden. Over het algemeen sta ik op dit gebied sterk in zijn schoenen, vaak zelfs sterker dan anderen. Bij voetbal echter niet (meer).

Sinds drie jaar zit ik bij een voetbalclub. Ik ben begonnen toen ik 15 was, relatief laat dus. Daarvoor heb ik alleen op straat gevoetbald. Ik begon dan ook met een achterstand op de anderen, maar kon daar prima mee omgaan.

Sinds ik echter bij die voetbalclub speel is er stilaan iets aan me gaan knagen: ik kreeg angst om te falen. Voor iedere wedstrijd (en soms zelfs training) kreeg ik al enkele dagen van tevoren stress. Eenmaal op het veld sta ik soms dan ook stijf van de faalangst, vooral als mijn eerste balcontacten mislukken. Zo vloeiend als ik vroeger op straat mannetjes passeerde en scoorde, zo bang ben ik nu om alleen al een pass te verneuken. Het zestienmetergebied vermijd ik het liefst, uit angst om te missen. Ik heb de "kwaliteit" wel, maar het komt er, eenmaal op het veld, gewoon niet meer uit door de faalangst.

Dit werd nog eens extra versterkt door trainers die het spelletje wel heel erg serieus namen. Daarom heb ik besloten om naar een lager bierelftal te gaan. De faalangst is hierdoor minder, maar is er toch nog steeds.

Het verhaal klinkt voor sommigen misschien overdreven, maar ik ervaar het echt zo. De makkelijkste oplossing (of vluchtweg) zou zijn om er gewoon mee te stoppen. Maar het geeft na afloop ook voldoening. Bovendien wil ik blijven sporten en voetbal weer beleven zoals toen op straat was.

Kortom mijn probleem: faalangst bij voetbal, sinds ik bij een club zit.
Vraag: Herkent iemand dit? (bij voetbal of een andere sport) Hoe gaan jullie ermee om?
Bedankt

Heeft het er niet mee te maken dat je je nu moet bewijzen?Je voetbalt nu niet meer alleen voor je plezier.
Bij faalangst, in welke vorm dan ook, is het belangrijk om de situaties niet te vermijden maar juist exposure. Verder is het belangrijk om te werken aan de gedachten die bij jou dus angst veroorzaken. Dat kan met therapie.

kies een andere sport en ga terug de straat op. .

Misschien moet je even een pauze nemen van het voetbal in club verband.
Gewoon even een tijdje lekker voetballen zoals je vroeger ook deed, ergens op een veldje met je vrienden.
Als je weer zin krijgt om bij een club te spelen dan kan je doen alsof je niet echt goed bent (een beetje onder je niveau laten zien?) Dan speel je dus in een team met mensen die waarschijnlijk minder goed zijn dan jij, en dan krijg je veel complimenten (van je trainer en medespelers waarschijnlijk ) Dan word je vanzelf wel overgeplaatst en dan ben je vast wel zekerder van je zaak Succes ermee verder

zoiets had ik ook maar niet zo erg.
Trainers zeiden vaak ook tegen mij soms denk ik je bakt er niks van en de andere keer speel je de sterren van de hemel. Het lag ook meestal aan de eerste balcontacten als dat mislukte was het echt niks meer met mij maar als die goed waren dan lukte ook echt alles.
Het belangrijkste is gewoon om jezelf positief in te praten want hoe je je mentaal voelt is het belangrijkste.
Als je 1000x op een dag denkt dat je er niks van gaat bakken dan gebeurt dat ook.

tvp

Whehe ik had het soms bij tenniswedstrijden Dan raakte ik door de stress (belangrijke wedstrijden) een paar ballen kut en dan werd het alleen maar erger. Terwijl ik dit bij normale wedstrijden nooit had. Misschien moet je meer schijt hebben aan hoe goed je speelt (en of je fouten maakt) en gewoon lekker proberen te voetballen.

Bij voetbal had ik die faalangst die jij beschrijft nooit

EDIT: Mijn tip heb je al zelf opgenoemd Niet gelezen

Vorig jaar speelde ik ook in een relatief hoog elftal waar ik elke training mijn best moest doen om van waarde te zijn voor de ploeg. Het is logisch dat je minder gaat spelen als je niet goed in je vel zit, maar ik heb me nooit drukgemaakt: ik deed gewoon altijd m'n best en meer kun je niet doen. Ik werd speciaal van een lager elftal naar dat hogere elftal gehaald en jij speelt vast ook niet zonder reden op dat "hoge" niveau. Daar moet je toch genoeg zelfvertrouwen uit kunnen halen dat je gewoon leuk mee kunt spelen. Als je permanent het niveau niet kunt bijbenen, kun je beter een niveautje lager voetballen, maar dat zal wel meevallen aangezien je aangeeft wel goed genoeg te zijn. Kortom, relativeren en gewoon je best doen, is ook mijn devies Uiteindelijk haal je er dan ook veel plezier en voldoening uit.

Ik heb iets soortgelijks gehad met dressurwedstrijden. Uiteindelijk heb ik nu geaccepteerd dat ik nu eenmaal faalangst heb, want ertegen vechten maakte het alleen maar erger. En dat werkt vreems genoeg, het is veel minder geworden.

Ik herken dit helemaal, heb precies hetzelfde gehad. Ik werd van een lager elftal naar het selectieteam gehaald en toen begon de ellende. Ik was altijd een dragende speler, kon dit in het nieuwe team ook wel zijn maar daar was ik meer gewoon een normale meevoetballer zegmaar. Mijn angst echter was zo erg dat ik blessures ineens niet zo erg meer vond....dramatisch natuurlijk.
Ik heb mijn angst nooit kunnen verklaren, maar heb er wel enorm veel last van gehad. De keuze is echter voor me gemaakt, doordat ik het erg druk kreeg met school en andere bezigheden en daarnaast een langdurige blessure kreeg. De keuze om te stoppen met voetballen kwam dus niet zozeer voort uit mijn angst maar uit andere factoren. Echt erg vond ik het echter niet.

Nogmaals, een verklaring heb ik niet, maar ben ik natuurlijk wel naar op zoek. Pas dan kun je het op gaan lossen namelijk.

Op school of op sociaal vlak heb ik het echter totaal niet.

Je moet natuurlijk het plezier in het spelletje terugkrijgen. Als je continue het gevoel hebt dat je moet presteren, en daardoor niet primair kan genieten van het spelletje zelf, dan moet je gewoon een elftal lager gaan voetballen.

Ik heb de reacties van de andere nog niet gelezen dus misschien zeg ik nu iets dubbel: Maar het kan helpen als je je gedachten omzet
Bijvoorbeeld ik moet scoren
Moet je dat wel echt? Van wie dan?
Naja etc en dan moet je er een helpende gedachten van maken bijv: Het zou leuk zijn als ik scoor, maar als ik dat niet doe heb ik ook een leuke wedstrijd gehad
Etc

Ik kan me goed inleven met TS. Ben zelf ook 2 jaar geleden pas begonnen met zaalvoetbal toen ik 17 was. Daarvoor heb ik ook jaren op straat gevoetbald met mn vrienden, ik was meestal één van de beteren terwijl mijn vrienden allemaal bij een vereniging zaten. Maar toen ik bij de club ging draaide alles om. We speelden slecht en iedereen zocht naar een oorzaak; als je als nieuweling na een paar wedstrijden nog steeds niet het niveau haalt wat je op straat wel haalt wordt je daar meteen op aangekeken. Soms leidde dit tot scheldpartijen met mn beste vrienden. Heb op het punt gestaan om te stoppen, maar mn vrienden zijn er nadat ik met hun heb gepraat anders tegen aan gaan kijken en ze gaan niet meer tekeer als je een keer een bal verkeerd aanneemt.
Dit helpt verschrikkelijk goed, je krijgt meer zelfvertrouwen en gaat meteen beter spelen, je durft meer en we gingen als collectief ook stukken beter spelen. We wonnen ineens van tegenstanders waar we daarvoor dik van verloren. Het gaat allemaal om zelfvertrouwen. Als je het gevoel hebt dat je teamgenoten en je trainer je steunen gaat het allemaal vanzelf.

Ik zou gewoon doorgaan met voetballen. Je hebt duidelijk het talent, houd daar aan vast. Ikzelf heb ook een tijdje moeten wennen aan seniorenvoetbal. Een tijd lang kwam mijn niveau er niet uit, mede omdat ik tijdens een belangrijke leerfase (15-17 jaar) gestopt was. Toen ik het weer oppakte, moest ik het vooral op mentaliteit doen, en nu komen de kwaliteiten weer naar boven en ben ik vaak een van de uitblinkers.
Geduld dus.

Is de grap "je moet es bij het Nederlands elftal informeren hoe zij er mee omgaan" nog steeds niet gemaakt? Matig

Ik herken er ook wel veel in. Ben ook in een ander team gaan spelen, waar de druk veel hoger is. Wel een andere "sport", maar goed. Twee personen die heel negatief zijn en nooit positieve dingen zeggen. De laatste tijd kan ik me er echt weer voor afsluiten, maar heb tijden gehad dat ik ook stijf van de zenuwen stond.

"Ik doe dit voor mn fucking plezier en hoef mn brood er niet mee te verdienen" doet het tegenwoordig goed

Je moet een zeker 'iets' krijgen, waardoor je gewoon weet dat je een held bent in het veld. Ik heb dat ook, ik ben dan ook aanvoerder van een hoofdklasseteam. (jeugd)

quote:

Op maandag 26 november 2007 08:59 schreef Knevelt het volgende:
Wederom bedankt voor de reacties. Daar kan ik wat mee.
[..]

Wat bedoel je dan met dat zeker "iets"? Wat is dat dan voor jou?

Zelfvertrouwen. De wetenschap dat jij beter bent dan welke willekeurige tegenstander dan ook.

quote:

Op maandag 26 november 2007 08:59 schreef Knevelt het volgende:
Wederom bedankt voor de reacties. Daar kan ik wat mee.
[..]

Wat bedoel je dan met dat zeker "iets"? Wat is dat dan voor jou?

Geen angst hebben. Het accepteren dat er soms iets verkeerd kan gaan zonder er onbewust bang voor te zijn dat je team-genoten/trainer kwaad op je zal worden.

Zelfvertrouwen dus.

Zo, dit topic wou ik even kicken want het is precies wat ik ook heb. Ben zelf 3 jaar geleden weer begonnen met voetbal nadat mijn moeder was overleden en ik er een tijdje geen zin meer in had, heb daardoor de D overgeslagen en moest toen ik begon dus voor het eerst op een groot veld spelen. Toch ging het gewoon écht lekker, ik wist nog dat de 1ste wedstrijd die ik speelde heel goed ging, heel aanwezig, paar assist, met durf spelen , rushes van tientallen meters en dan ook nog een keer scoren. Trainer van mijn team toen was natuurlijk al helemaal blij want hij had niet verwacht een speler erbij te krijgen die zo goed was (klinkt beetje ego om zo te zeggen maargoed.)

Uiteindelijk heb ik dat seizoen niet meer het niveau van die wedstrijd gehaald, toch ging het wel redelijk en was ik wel een speler waar aan mensen de bal willen geven. Het 2e seizoen ging het echter al wat minder, je kreeg momentjes dat je de bal verkeerd raakte en dat je minder snel je actie durfde te maken. Het 3e seizoen ging het helemaal dramatisch, totaal geen zelfvertrouwen meer, een van de slechtste van het team, bang voor de bal zijn, blessures faken, ballen voor open doel missen op de training, het was helemaal niets meer. En toch waren er ook momentjes dat je wél liet dat je echt wel kan voetballen, bv wedstrijd dat meisje waar je op verliefd bent kwam kijken en ik echt een paar perfecte acties maakte: diepe bal, op snelheid die bal aannemen, 2 mannetjes passeren, perfecte voorzet en een doelpunt..

Dat was echter zo sporadisch dat ik uiteindelijk maar gestopt ben omdat ik er écht geen plezier meer in had, nu ben ik op zoek naar een nieuwe sport maar ben bang dat het dan weer van voor af aan gaat. Zo gingen we laatst met LO basketballen, de 1ste les ging het meteen lekker stak er samen met jongens die al lange tijd basketballen er boven uit enz. Volgende les gingen we echter toernooitje spelen en ik legde mezelf al wat druk op wat me dus totaal opbrak en een hoop dingen weer totaal verneukte etc.

Tja lang verhaal, weet ook niet echt wat jullie ermee moeten maar nu heb ik het tenminste een keer van me afgeschreven want heb het er nog nooit met iemand over gehad en hopelijk weten jullie iets om hier vanaf te komen.

quote:

Op woensdag 14 november 2007 15:23 schreef Knevelt het volgende:
Kortom mijn probleem: faalangst bij voetbal, sinds ik bij een club zit.
Vraag: Herkent iemand dit? (bij voetbal of een andere sport) Hoe gaan jullie ermee om?
Bedankt

Ow God, herkenbaar. Althans, vroegah. Heb een aantal jaar gevoetbald en ben toen als E-pupilletje twee jaar gaan keepen. Het is bij twee jaar gebleven omdat ik echt knallers van blunders maakte. Toen ben ik weer gaan voetballen en kwam mijn frêle rechterbeen pas echt tot zijn recht.

Moraal van dit verhaal: ga iets doen wat je echt leuk vindt, het is de spanning niet waard. Maar wat je gedaan hebt, vind ik ook een goede oplossing: gaan voetballen in een bierteam Daar vinden ze het allemaal niet zo erg.

Reageren op een post uit 2007

Ik had hetzelfde, hoe hoger ik kwam te spelen hoe meer ik eiste van mezelf. Toen ik met een maat van me de enigste waren die de B1 kwamen versterken die in de hoofdklasse speelde, werdt het alleen maar erger. Maar het was nog te doen, en ik had als technische voetballer me acties. Toen kwam de ''hel'' B12 tekort voorbijschieten. Het voelde of ik het plezier in voetbal had verloren, mijn hoofd was rood na elke training, plotseling was ik al kapot tijdens het maken van een actie. Teamgenoten dachten dat ik me best niet deed, omdat ze wisten dat ik beter kon.

Daarna nog een periode geprobeerd bij mijn oude jeugdteam de plaatselijke trots, qua sociale contacten was het daar wel gezellig en in het begin scoorde ik veel en houd van voetballen met mooi weer;) maar toen de dagen donderder werden en b12 ook erger werdt, ging alles achteruit..

dit was anderhalf jaar terug, inmiddels krijg ik elke maand een b12 prik. En is me sociale leven top veel vrouwen, vrienden en een routine om veel zelfvertrouwen te krijgen..
Ik heb wel zin om te sporten en het liefste natuurlijk in het voetbal, ik geef nog wekenlijks trainingen bij de plaatselijke trots en ik wordt vaak gevraagt terug te komen..

ik vroeg me af of er meerdere mensen zijn die voetballen met b12 tekort ?

Greetzz

Heb het zelf ook wel eens gehad. Maar al gauw kwam ik er achter dat dit voornamelijk kwam door anderen om je heen die het spelletje in mijn ogen te serieus namen.

Als ik gewoon voetbal voor mn plezier dan speel ik af en toe de sterren vd hemel. Vaak ben ik ook gevraagd om dan met hogere elftallen mee te doen, maar hier verloor ik snel het plezier. Ik wilde gewoon met vrienden een balletje trappen in een iets lager elftal met een relaxte trainer ipv een schreeuwlelijk langs de lijn te hebben en teamgenoten die zeiken als dingen niet goed gaan.

Lekker belangrijk, t is maar een spelletje.

Het is niet herkenbaar voor mij, maar ik wil er wel graag op reageren.
Een bepaalde mate van angst tijdens sporten (met name wedstrijden eigenlijk) is prima: het zorgt dat je op scherp staat, alles om je heen waarneemt en snel kunt reageren. Teveel angst is echter niet gewenst, dat gaat verlammend werken, je focust je maar op 1 ding (die ene actie die perse moet lukken) je bevriest als het ware en de druk wordt ondraaglijk.

Ik weet niet in hoeverre deze druk wordt gestimuleerd door medespelers en coaches die benadrukken dat je moet presteren en moet scoren, maar probeer de nadruk voor jezelf in ieder geval niet teveel op presteren te leggen. Ik weet ook niet hoe hoog je speelt, maar zolang je nog geen professioneel voeltballer bent, lijkt me dat plezier toch wel op nummer 1 hoort te staan.
Je kunt van jezelf niet verwachten dat elke actie lukt, dat je altijd even goed speelt en dat elke schotpoging raak is. Je kunt echter wel van jezelf vragen dat je je best doet: zet je volledig in en probeer jezelf te verbeteren. dit zijn belangrijkere zaken dan "winnen en presteren". Je zult merken dat als je je hier op focust het spelen uiteindelijk veel beter gaat dan wanneer je doel is om te winnen. Door je in te zetten, zet je een haalbbaar doel voor jezelf, door je best te doen tijdens elke training ga je vanzelf vooruit en word je steeds beter.
Het is belangrijk dat ook coaches deze instelling hebben en verwachten van hun team dat ze inzet tonen en zichzelf willen verbeteren. Dat zijn zaken die je zelf kunt controleren, winnen heb je niet onder controle, je weet immers niet wat de tegenstander doet/je medespelers gaan doen etc.

Dus: ga "gewoon lekker voetballen" met als doel plezier te hebben en doe je best, meer kun je niet doen. Soms zal dat betekenen dat je de sterren van de hemel speelt en soms heb je gewoon je avond niet. Soit.

wat is dat?

Haha toeval, dat had ik vroeger ook bij tennis. In de competitie speelden we altijd eerst de enkelpartijen, en ik was zo gefocust op dat winnen van die 1e partij. Daardoor ging ik heel terughoudend spelen, proberen niks te missen, en zonder zelfvertrouwen.

Later had ik gewoon iets van, nouja, boeiend dat ik soms ballen mistte, en daardoor kreeg ik meer zelfvertrouwen als ik een risico nam maar als het wel goed ging.

Gewoon risico nemen. Als je een pass mist, so what .

Bij simracen, zo erg focussen op het niet verneuken, en het daardoor toch doen

Faalangst; heel vervelend.

Ik had het ook; ik speelde net bij FC Utrecht A2 en toen ging het mis. Ik kreeg faalangst. Ik dacht ook bij elke wedstrijd: 'Jeetje, wat heb ik weer ongelooflijk bagger gespeeld' Ik wou er van af. Ik vroeg elke wedstrijd aan mijn trainer: 'Hoe speelde ik vandaag?' Waarop hij telkens serieus antwoordde: 'Ja, man!' Dat heeft mij er bovenop geholpen. Zo kreeg ik het positieve in mijn gedachten.

Want het is belangrijk je negatieve gedachten om te zetten naar de positieve gedachten. En dat is niet makkelijk!

Ik had het als kind, eigenlijk met alle sport. In het begin is iets fout gegaan, en daardoor was ik onzeker en dacht ik dat ik het niet kon. Dat was dan ook zo, zonder vertrouwen kun je niks. Voetballen was in blinde paniek de bal zsm afgeven, en als bij slagbal of honkbal de bal gevangen moest worden die lang onderweg was was het dikke stress. Toen ik een jaar of 15 was een individuele sport gaan doen, en daardoor ontdekt dat ik best wat kon. Daardoor werden andere sporten ook minder belangrijke. Het was gewoon niet mijn sport. Daar een aardig niveau in bereikt, en toen het lichaam dat niet meer toeliet gaan voetballen, eerst in het park. Dat bleek ik ook te kunnen, als je op 26e eigenlijk nog moet beginnen met voetballen moet je er niet teveel meer van verwachten, maar toch nog een aardige spits geworden en niet voor een bierelftal.

Ik heb nog wel een paar momentjes gehad dat de stress terugkwam, als ik echt mijn dag niet had, maar ook wel eens slecht begonnen en toen begon een groepje jongeren langs de kant op mij te zeiken, en toen dacht ik echt schijt, en ik maakte met een beweging die me ineens te binnen schoot en nooit had geoefend de bal vrij en verstuurde een prachtig passje. Dat was wel het moment waarop ik echt wist dat ik er helemaal van bevrijd was. Sindsdien ben ik echt een koele kikker op het veld en voor de goal en alleen maar koeler geworden.

Daarom vraag ik me ook af of je er wel goed aan hebt gedaan om naar een bierelftal over te stappen. Bij mij kwam namelijk de omslag toen ik voor mezelf wilde presteren en niet meer voor de goedkeuring van anderen. De slechte dagen zijn er echt nog wel geweest, en als je vijf kansen mist en de bal knullig verliest dan krijg je natuurlijk commentaar, maar ik betrek dat niet meer op mijn eigen kunnen, maar lach erom, overdrijf ik hoe slecht ik wel niet was, en weet dat ik de volgende keer weer zo'n dag kan hebben dat alles lukt.

Ik denk dat de truc is schijt krijgen aan wat anderen van je vinden, en je eigen grootste criticaster te worden. Als je een eigen goal maakt dan is het ergste niet dat je afgaat, daar moet je om kunnen lachen, het ergste is dat je achterstaat. Probeer met de wedstrijd en jouw wedstrijd bezig te zijn ipv met wat anderen van je denken.

Het overkomt de besten. Je moest vorig jaar Stef Nijland eens zien in het 2e van PSV als z'n vader op de tribune zit .

Anyway, misschien heb je iets aan dit liedje van Bassie en Adriaan: http://www.adriaan-homepa(...)s/komertegenaan.html
en anders deze: http://www.adriaan-homepage.nl/pages/18_alle_liedjes/trainer.html

[ Bericht 17% gewijzigd door Maanvis op 24-08-2010 20:47:41 ]

TS: Erwin Mulder?

quote:

Op woensdag 13 mei 2009 16:22 schreef anaconda007 het volgende:
Ik had hetzelfde, hoe hoger ik kwam te spelen hoe meer ik eiste van mezelf. Toen ik met een maat van me de enigste waren die de B1 kwamen versterken die in de hoofdklasse speelde, werdt het alleen maar erger. Maar het was nog te doen, en ik had als technische voetballer me acties. Toen kwam de ''hel'' B12 tekort voorbijschieten. Het voelde of ik het plezier in voetbal had verloren, mijn hoofd was rood na elke training, plotseling was ik al kapot tijdens het maken van een actie. Teamgenoten dachten dat ik me best niet deed, omdat ze wisten dat ik beter kon.

Daarna nog een periode geprobeerd bij mijn oude jeugdteam de plaatselijke trots, qua sociale contacten was het daar wel gezellig en in het begin scoorde ik veel en houd van voetballen met mooi weer;) maar toen de dagen donderder werden en b12 ook erger werdt, ging alles achteruit..

dit was anderhalf jaar terug, inmiddels krijg ik elke maand een b12 prik. En is me sociale leven top veel vrouwen, vrienden en een routine om veel zelfvertrouwen te krijgen..
Ik heb wel zin om te sporten en het liefste natuurlijk in het voetbal, ik geef nog wekenlijks trainingen bij de plaatselijke trots en ik wordt vaak gevraagt terug te komen..

ik vroeg me af of er meerdere mensen zijn die voetballen met b12 tekort ?

Greetzz

Interessant, je beschrijft eigenlijk waar ik al een paar jaar mee zit. Alsof mijn benen me tijdens een actie opeens niet meer willen dragen, zo moe dat de wil om te winnen totaal verdwijnt en veel moeite om mijn aandacht erbij te houden. Inmiddels weet ik dan hoe laat het is en moet ik me beperken tot laf achteruit lopen om het einde van de wedstrijd te halen. Omdat ik hoger gespeeld heb dan de rest van mijn elftal kan ik me nog een beetje redden op ervaring, maar das ook niet alles. Voetbal gaat voor mij toch vooral om het maken van mooie acties en het verpletteren van mijn directe tegenstander.

Ik heb me vanwege de verschijnselen een paar jaar geleden wel op bloedarmoede en Pheiffer laten testen, maar dat had ik niet(meer). Blijkbaar wel ooit gehad maar zonder het te merken. Eigenlijk raar dat er toen verder nooit meer iets aan is gedaan of onderzocht, want de klachten waren natuurlijk nog niet weg. Al was ik daar zelf natuurlijk ook bij...

Maar goed, even gegoogled op B12-tekort en ik heb dus behoorlijk wat van die kenmerken. Wat ik echter niet heb kunnen vinden is hoe ik het met zekerheid vast kan stellen. Weer een bloedtest laten doen?

quote:

Op woensdag 14 november 2007 16:00 schreef tong80 het volgende:
Ik was een groot talent. Was topscorer in elk jeugdelftal. Niet zomaar maar ik scoorde 40 doelpunten per seizoen. Was 15 toen ik debuteerde in het eerste elftal. Was voorbestemd om prof te worden. Maar iets weerhield me er van. Dat was denk ik ook faalangst. Ik had dat op school maar ook op het veld. Hoe ik ook uitblonk. Dacht altijd dat er wel iemand beter dan mij zou zijn. Heb 12 jaar in het eerste gespeeld, maar nam nooit de vrije trappen en strafschoppen. Werd later veel zelfbewuster en kijk met spijt terug op mijn gemiste kans.