Verband popmuziek en gedrag allochtonen

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 20:58 schreef IdlersDream het volgende:

Tegenwoordig is de dreigende toon in de rapmuziek en het gangsta gedrag dat erbij hoort een belangrijk voorbeeld voor de jeugd. Tony Montana's van 14 spiegelen zich hier blijkbaar ook aan. Ik zie vooral veel gedweep met criminele uitingen en agressieve muziek.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 21:24 schreef Jan_Klaassen het volgende:
En dat is het topje van de ijsberg!

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:21 schreef StefanP het volgende:
Rap en de bijbehorende ghetto-cultuur-verheerlijking is een grote reden dat zwart Amerika niets presteert. In een recent topic heb ik daar nog drie bronnen voor opgezocht; iets dat ik hier niet zal doen omdat je er met google op eenvoudige wijze honderden vindt.

Wat hoogtepunten van de ghetto-kerk:

-Fight the 'man'
-Macht en geld zijn alles wat tellen
-Des te meer materieel gewin je hebt, des te beter ben je
-Als je iemand niet mag, dan pop je toch gewoon een cap in z'n ass?
-Vrouwen zijn bitches en ho's; enkel goed om gekocht, geslagen en geneukt te worden
-Leren, lezen, naar school gaan en normaal doen zijn not done
-Bling... en meer bling.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:21 schreef StefanP het volgende:
-Macht en geld zijn alles wat tellen
-Des te meer materieel gewin je hebt, des te beter ben je

quote:

Kapitalisme en respect voor conducteurs.
De laatste tijd neemt in ons fraaie kikkerlandje de invloed van het kapitalisme, de individualisering, de hebzucht en het egoïsme toe. En tegelijkertijd neemt ook de agressie jegens o.a. conducteurs toe. Ik kan die twee zaken niet los van elkaar zien, en mijn stelling luidt dan ook: het kapitalisme leidt ertoe dat men steeds minder respect heeft voor conducteurs.

Een uitspraak van Bas van Stokkom illustreert deze gedachte: 'Het lijkt aannemelijk dat pas een relativering van rivaliteit - de fixatie op winnen en verliezen - de alledaagse strijd om respect en waardering minder giftig zou kunnen maken en bescheiden omgangsvormen kan bevorderen'. De fixatie op winnen en verliezen, waar kennen we dat van? Juist, van het kapitalisme. Het kapitalisme is erop gericht om de winnaars van de verliezers te onderscheiden; de losers verdwijnen van de markt (een markt die zo breed gedefinieerd kan worden als de markt voor appels, de arbeidsmarkt of de huwelijksmarkt), en de winnaars blijven in deze markt een rol spelen.

Een voorbeeld van het hedendaagse kapitalisme is de 'rapwereld', waar de mate van respect die men krijgt in direct verband staat met de hoeveelheid bling-bling die men bezit. Ben je rijk, en heb je dus veel bling-bling, dan ben je een winnaar, en krijg je veel respect. Heb je daarentegen weinig bling-bling, dan ben je een loser, en krijg je geen respect. Ditzelfde kapitalistische denkraam kan toegepast worden op de gehele arbeidsmarkt. Ben je rijk, bijvoorbeeld een succesvol rapper, voetballer of beroepsgraaier/topman, dan krijg je veel respect. Heb je echter een normaal baantje, dan niet natuurlijk. De conducteur heeft immers geen bling-bling; het is iemand die het als individu in competitie met andere individuen niet ver heeft kunnen schoppen op de arbeidsmarkt. Oftewel, het is een loser. En, afhankelijk van natuurlijk nog veel meer variabelen dan enkel de mate waarin het kapitalisme een rol speelt in de maatschappij, wordt hij ook als zodanig behandeld. Wat echter vaststaat is dat deze man in een kapitalistische wereld als loser beschouwd wordt, en precies dat is wat er ook in dit land gebeurt.

Respect voor mensen met een normale baan is er niet meer, en dat is de schuld van eeuwige rivaliteit en het denken in 'winnaars' en 'verliezers'; oftewel het kapitalisme.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:31 schreef jstiglitz het volgende:

[..]

Het zijn inderdaad smerige kapitalisten.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:47 schreef StefanP het volgende:
De groepen die zich aangesproken voelen door de al eerder genoemde rap-cultuur hebben gewoon het verstand niet om in te zien dat iemands status niet afhangt van hoeveel goud hij om zijn nek heeft hangen

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 21:28 schreef IdlersDream het volgende:

Het gaat mij om het dreigende karakter van een deel van deze muziek. Daarbij dunkt het mij dat het gansta gedrag van een deel van de jeugd niet als manna uit de lucht komt vallen. Natuurlijk is het zo dat er in hardcore en metal een agressieve toon te horen is. Zeker de hardcore scene toont enig verwantschap met het extreem rechtse. Dat dit lijnrecht tegenover de gansta scene staat, lijkt me dan ook zeer zeker niet vreemd.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:31 schreef jstiglitz het volgende:

[..]

Het zijn inderdaad smerige kapitalisten. Zoals deze geniale column het al heeft mogen vertellen:
[..]

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:23 schreef DrWolffenstein het volgende:

[..]

Je vergeet "je goed en fatsoenlijk kleden is acting white".

quote:

The style began in prison, where oversized uniforms were issued without belts to prevent suicide and their use as weapons. The style popularized in the early 1990s by hip-hop artists, rappers and music videos is today a multi-billion dollar enterprise with faithful followers around the world.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 20:58 schreef IdlersDream het volgende:

Toen ik een aantal surinaams nederlands jongens een nummer van Taveres zag nadoen, bedacht ik mij ineens dat de muziekcultuur die te categoriseren valt als "zwarte" muziek de afgelopen jaren ontzettend is omgedraaid. Waar we vroeger luisterde naar de soul, funk en disco en het gehele motown gebeuren is dit nu de rapscene.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 08:07 schreef Bakf het volgende:

[..]

Is mij ook al jaren geleden opgevallen. Zwarte muziek is verworden van een hip en vrolijk gebeuren (motown, disco) tot een naargeestige scene waar agressieve lui hun gemankeerde mens- en wereldbeeld ten toon spreiden.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 04:05 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

In Amerikaanse gevangenissen dragen gevangenen "ruim vallende kleding" zonder riem, omdat deze kleding niet kan worden gebruikt als wapen of om zelfmoord te plegen. Het rare is dat deze manier van kleden gecopieerd werd door rap artiesten en later door jongeren.
[..]

Over smaak valt te twisten, maar het ziet er niet uit . Daarnaast moet je wel heel slecht in je vel zitten om de kledingstijl van gevangenen - niet een groep die bekend staat vangwege hun winner mentaliteit - na te doen.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 10:57 schreef Floripas het volgende:

[..]

Overigens is de meeste zwarte muziek ter wereld nog gewoon Bob Marley, Youssou N'Dour, en een hele lijst andere muziek. Dat je voornamelijk Afro-Amerikaanse muziek meekrijgt, en dan vooral hiphop, heeft natuurlijk ook te maken met de keuzes van MTV en TMF.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 10:57 schreef Floripas het volgende:

[..]

Overigens is de meeste zwarte muziek ter wereld nog gewoon Bob Marley, Youssou N'Dour, en een hele lijst andere muziek. Dat je voornamelijk Afro-Amerikaanse muziek meekrijgt, en dan vooral hiphop, heeft natuurlijk ook te maken met de keuzes van MTV en TMF.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 16:35 schreef Elfletterig het volgende:
Het is - helaas - waar. En het erge is: de rap- en hiphop-cultuur is niet alleen iets van allochtonen, ook Nederlandse kinderen krijgen het tegenwoordig met de paplepel ingegoten. Nog afgezien van het feit dat het bagger is, die het predicaat 'muziek' niet eens verdient, is de boodschap ook altijd hetzelfde. Respect krijg je als je 25 kogels in je reet hebt zitten. Het is altijd hetzelfde verhaaltje, of het nou een 'nigga' (zo noemen ze zichzelf graag), een blanke Nederlander of slecht-geïntegreerde Marokkaan is: Ik ben van de straat, ik neuk de chickies aan de lopende band en ik verzet me tegen de staat.

quote:

Bobby Baccalieri proposes an idea to Marvin, one of the other rappers visiting the hospital: Bobby will help jump start Marvin's career by shooting him in the "fleshy part" of the thigh. Marvin agrees, but later when the rapper doesn't come up with the entire fee for the "hit" Bobby instead shoots Marvin in the buttocks.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:23 schreef DrWolffenstein het volgende:

[..]

Je vergeet "je goed en fatsoenlijk kleden is acting white".

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 17:19 schreef IdlersDream het volgende:

Nou goed, om nogmaals te vragen of dit ding niet dicht mag, aangezien iedereen voorbij gaat aan de kern van mijn verhaal, zet ik dit nog maar even kracht bij.

Uiteraard, gezeur op de jeugd is van alle tijden. Neergang van de moraliteit bestaat als sinds 1586. Dit is ook niet mijn punt. Wat ik probeer aan te geven is dat het "wellicht" mogelijk is, dat als de muziek die de jeugd te horen krijgt postief is, zoals de disco en motown muziek van enkele decennia terug, wellicht dit zijn weerga op de jeugd heeft.

Maar goed, het enige wat ik hier hoor is dat er niet alleen gangsta is maar ook afrikanen met panfluiten in stellenbosch en bob marley er ook nog is. Ja, dat weet ik ook wel. Maar zie jij een panfluit bij hangjongeren? Ik zie wel blikkerige mobieltjes met rapmuziek van jongens die veel goud dragen.

Enfin, gooi dicht dit topic, want of ik kan mijn kern niet goed overbrengen of men kan niet lezen. Hoe dan ook, poging mislukt!

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 17:23 schreef Scandalous het volgende:

[..]

Please, wat een vooroordelen Het zijn vooral blanken die hun daarvan beschuldigen (acting white) omdat wij blanken hun altijd associeren met dom zijn, lui zijn, arm zijn, gangster zijn. Er zijn vreselijk veel keurige hardwerkende zwarten, het zijn de blanken die daarvan in hun broek schijten.

quote:

The Freest Black Man in America
Clarence Thomas, associate justice from Pin Point, Ga.

SHELBY STEELE

To be born into a minority group is, among other things, to be born into a collective experience of insecurity. Put differently, it is to be born into a group of nervous people. If you are born black in America, as has been my own fate, then you are born into a particularly intense insecurity. Your people have known almost nothing but insecurity and impotence for centuries — this as opposed to the majority culture’s experience of itself as heroic and world-beating; ingenious in peace, dominant in war.

One thing this means for minorities is that their group identity will often be the enemy of their individuality. In its insecurity, the group is naturally threatened by the impulse in some of its members to think for themselves. Individuals like this seem to put the group at risk. What will we do if the majority culture thinks you speak for us? Your indulgence in individuality jeopardizes the carefully constructed mask we present to the powerful majority. Your individuality collaborates with them. So knock it off. Get in line, or we will shun you to the point of extinction.

Moreover, only blacks who wear the group’s mask can pronounce on the innocence of whites. Thus Don Imus, longing for absolution, sought an audience with Al Sharpton. Ward Connerly or Colin Powell or Condoleezza Rice — individuals all — would never do. People who veer from the group mask — who evolve by their own lights — start to lose their moral authority as blacks. This is why President Bush got no credit for having two black secretaries of state. Naively he selected two black individuals.

Still, the black individual is now emerging as something of a new archetype in American life — not someone who disowns his group but someone who rejects it as a master. Today there is no more quintessential embodiment of this new archetype than Supreme Court justice Clarence Thomas. And now — in his new memoir, My Grandfather’s Son — Justice Thomas offers up the rich details of his remarkable and often heroic struggle to become a man who simply thinks for himself. He says, “The question was how much courage I could muster up to express my individuality. What I wanted was for everyone — the government, the racists, the activists, the students, even Daddy — to leave me alone so that I could finally start thinking for myself.”

This memoir is really two books in one. The first chronicles his struggle to become his own man; the second describes the persecution this achievement elicits. A line he quotes from Ralph Ellison points to the cause-and-effect connection between these two books: “I was never more hated than when I tried to be honest.”

Because this first book is a story of overcoming it calls to mind those great inspiring autobiographies of Frederick Douglass, Booker T. Washington, W. E. B. Du Bois, and Richard Wright. But Thomas’s overcoming is a more existential struggle than the struggles of these other men. Like them he contends with racism, especially in his early life, but unlike them he wants something more than just a victory over racism. There are other forces — benign and malign — that threaten to take him over, and he struggles mightily to ward them off.

There was the radical black-power politics he encountered in college. There were the dreams that his powerful and controlling grandfather had for him (to be the first black priest in Savannah). There was the stigma that affirmative action left on his achievements at Yale Law School and the relentless paternalism of post-’60s liberalism that would have allowed him to lower his standards. And there was even the allure of money and security — “golden handcuffs” — when he worked briefly as a corporate lawyer.

So My Grandfather’s Son is a more radical memoir than its forebears, because it envisions an almost heroic individualism — an individualism that is quite beyond the old framework of race. Thomas mentions in passing that he listens to country music. “Merely because I was black, it seemed, I was supposed to listen to Hugh Masekela instead of Carole King, just as I was expected to be a radical, not a conservative.” This book stands for what might be called a non-binding racial identity — an open-minded black identity that informs but never constrains. This is what Thomas demands for himself and holds out for other blacks — this in an age of identity politics when the black identity is so closed-minded and narrowly defined that it requires a reflexive devotion to the Democratic party.

A DIFFERENT PRESUMPTION
The racial thinking that undergirds My Grandfather’s Son makes it an original addition to those great black autobiographies of the past. It updates the black American experience by presuming freedom and opportunity more than racism. And, in the end, it is a lesson on how to live in freedom — a lesson that begins with a description of poverty on a par with Richard Wright’s portrait of poverty in Black Boy.

However, Thomas first describes his very earliest years in Pin Point, Ga., as something of an idyll. The reader is made to understand that when poverty is rural and close to the ground — close to land and water — it can have a certain bountifulness and peace. But when Thomas is six, he and his younger brother are taken to Savannah to live in a broken-down tenement building with their overwhelmed young mother who has been abandoned by her husband. Here, all of a sudden, is rank urban poverty — despair, hunger, and abandonment. Thomas describes his hunger as a second-grader: “Never before had I known the nagging, chronic hunger that plagued me in Savannah. Hunger without the prospect of eating and cold without the prospect of warmth — that’s how I remember the winter of 1955.” The nadir of this period in his life comes when he stumbles while carrying a chamber pot down stairs — there are no inside bathrooms — and finds himself drenched by its contents.

Thomas and his younger brother are saved from this Dickensian circumstance by the man whom Thomas describes simply as “the greatest man I have ever known” — their grandfather, Myers Anderson, who takes them in and raises them into adulthood. “Daddy,” as they come to call him, is an extraordinary man whose force of character animates this entire memoir and — as its title makes clear — accounts for the man that Clarence Thomas is today. Daddy — a man given to unceasing hard work who owns his own fuel-oil business — immediately subjects the two boys to a regime of sacrifice (no school sports, very little TV), self-development, and hard work that will serve them for the rest of their lives. Two boys who had seemed destined for lives of self-destruction and crime were transformed by a grandfather who showed his love through discipline.

Daddy’s answer to the poverty and desolation of black Savannah is the unrelenting application of individual will. His was the classic American ethic of faith in God, delayed gratification, self-reliance, and individual initiative. And here we see the source of Justice Thomas’s inbred conservatism. Even in college, though lending an ear to black radicalism, he rooms by himself in his senior year so that he can rise at three in the morning to study without disturbing a roommate. (He achieves almost every academic honor Holy Cross has to offer.) At Yale Law School he immediately takes the most difficult courses available in order to prove to himself that he is, in fact, competitive with his privileged white classmates.

If there is a romance in Clarence Thomas’s life it is the thrill of starting at the bottom — a faith that makes every step forward a victory. This is the poor man’s great excitement. Thus he is heartbroken when it becomes clear that Yale is practicing affirmative action. Outraged, he considers dropping out. Only the realization that he and his wife have a baby on the way keeps him at Yale. Yet, from then on he feels stigmatized by Yale’s use of racial preferences. He also feels robbed of credit for his achievements there. And his bitterness only deepens when he realizes that the wider world also sees black graduates differently: Employers suspect that racial preferences, rather than talent, had won them the Yale imprimatur.

And here Thomas’s life begins to touch on the absurd. He is a young man raised to fight the dehumanization of segregation by identifying with the all-American ethic of self-reliance. His grandfather instinctively understood that the deepest challenge of black life was to overcome dependency with self-reliance. Segregation and slavery were dependency. Freedom and equality were self-reliance. And then Yale University — out of the most pernicious self-absorption — takes a young man schooled in this ethic and plunges him back into dependency. Yale happily taints Clarence Thomas’s achievements and deflates his self-esteem in its rush to appear innocent of racism. In the end, Yale disallows black self-reliance and reinforces the same black dependency that segregation imposed.

This, then, is the existential source of Thomas’s famous anger. Every achievement he earns is made to stink of white paternalism. His grandfather had a better chance to be his own man than he does.

BLACK DEPENDENCY AS WHITE OPPORTUNITY
And then there is today’s callow and sycophantic black leadership that actually sells black dependency as a white opportunity for moral deliverance. In the very bowels of slavery there was never a more egregious form of Uncle Tomism than this determination, even in the midst of freedom, to portray one’s own people as nearly helpless victims.

So, understandably, as Thomas’s career advances, the two great themes of his life — will and individuality — begin to get him in trouble. The story of the persecution that haunts his entire career in Washington makes up the second book within this memoir. By the time Thomas becomes chairman of the EEOC in the Reagan administration, he has become openly conservative. The tale of his outing as a conservative in the Washington Post by journalist Juan Williams describes that moment when his carefully evolved individuality — his habit of thinking for himself — first clashes with the insecurity of his group. After this he never really knows peace again.

Clarence Thomas undergoes five confirmation hearings in ten years. And these hearings turn out to be the perfect platforms for the broader clash between a collective black insecurity and the willful individuality of this single black man. The civil-rights establishment — the very voice of black insecurity — despises him from the beginning. He inspires a kind of hysteria in them, and they come after him with a ferocity they would likely never muster for a white man. There simply could be no greater threat to civil-rights organizations than the themes that most animate Thomas’s life: individuality and will. This establishment sees individual will as a futility in a racist society, and thinks of individuality as selfishness at best and group betrayal at worst.

But the civil-rights establishment does not account for what happened in Thomas’s final confirmation hearing. Here persecution turned into crucifixion. Thomas himself says that abortion was the underlying issue that turned this hearing into a “high-tech lynching.” This makes sense. For all his trouble with the civil-rights organizations, it is hard to imagine that they would display this level of moral and human blindness toward a black man. It is also hard to imagine — given the stereotypes surrounding black sexuality — that they would trot out a black woman to make sexual charges against a black man before the entire nation. If the civil-rights establishment was guilty of anything in this debacle, it was that they had made Thomas vulnerable by signaling to the world that he was an Uncle Tom. This made him fair game for liberals and feminists to attack with impunity. Here was a black man who could be openly sacrificed without repercussions — in an era of politically correct reverence for blacks generally.

Thomas convincingly denies all of Anita Hill’s charges in this memoir. He also makes clear what her motives might be — his failure to promote her at one point, her ongoing career frustration, her unrequited fascination with him. He traces the “Long Dong Silver” reference back to an EEOC sexual-harassment case that Anita Hill used in her own research on sexual harassment.

But, in the end, Thomas was made to suffer this ignominious ordeal because of his lifelong struggle to become his own man, like his grandfather before him. He comes from a group that is — at least in its leadership — too insecure at the moment to countenance this degree of individuality and personal responsibility. And so he lost the protection of his group in a multiracial society and, thus, became vulnerable to other groups. (He became a poor black man nailed to the cross by wealthy white women.) This is how he paid for the individuality that he had nurtured in himself all his life. And, like much else in his life, it was a hard-earned individuality. I have often said that Clarence Thomas is the freest black man in America. He is clearly the first black American of his generation to become — openly and irrefutably — an individual. He is now an archetype that will inspire others. I can think of no greater achievement.

Mr. Steele is a fellow at the Hoover Institution. His most recent book is White Guilt: How Blacks and Whites Together Destroyed the Promise of the Civil Rights Era.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 17:44 schreef Lyrebird het volgende:

Waar haal je dit vandaan? Het is inderdaad zo dat er vreselijk veel keurige hardwerkende zwarten zijn. Helaas zijn er ook disproportioneel veel minder keurige zwarten. Maar laten we het positief houden, de zwarte middenklasse groeit hard en juist aan de top zie je veel succes. Mensen als Tiger Woods, Bill Cosby, Judge Clarence Thomas en Condoleeza Rice hebben uitermate veel succes maar missen juist de erkenning van hun zwarte medemens. En het is echt onzin dat blanken daarvan in hun broek schijten.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 16:35 schreef Elfletterig het volgende:
Het is - helaas - waar. En het erge is: de rap- en hiphop-cultuur is niet alleen iets van allochtonen, ook Nederlandse kinderen krijgen het tegenwoordig met de paplepel ingegoten. Nog afgezien van het feit dat het bagger is, die het predicaat 'muziek' niet eens verdient, is de boodschap ook altijd hetzelfde. Respect krijg je als je 25 kogels in je reet hebt zitten. Het is altijd hetzelfde verhaaltje, of het nou een 'nigga' (zo noemen ze zichzelf graag), een blanke Nederlander of slecht-geïntegreerde Marokkaan is: Ik ben van de straat, ik neuk de chickies aan de lopende band en ik verzet me tegen de staat.

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 17:10 schreef Jan_Klaassen het volgende:
link

Hou nu toch onderhand eens op met dat oeverloze faux-moralistisch gezever...

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 17:23 schreef Scandalous het volgende:

[..]

Please, wat een vooroordelen Het zijn vooral blanken die hun daarvan beschuldigen (acting white) omdat wij blanken hun altijd associeren met dom zijn, lui zijn, arm zijn, gangster zijn. Er zijn vreselijk veel keurige hardwerkende zwarten

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 16:13 schreef Floripas het volgende:

[..]

Is dit nou wezenlijk anders dan Jan Wolkers, Jan Cremer en Jules Deelder?
Is jouw klaagzang wezenlijk anders dan de klaagzang over rockmuziek, namelijk dat het gewelddadig zou zijn?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 17:37 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Het geklaag van "ouderen" over de muziek van "de jeugd van tegenwoordig" is van alle tijden. Het is heel normaal dat de jeugd zich tegen de oudere generatie afzet. Persoonlijk heb ik niet zo veel tegen dit fenomeen, want ik mag zelf ook graag een plaatje van Rage Against the Machine, Bodycount of System of a Down opzetten. Het zijn immers maar woorden. Gut, en met het Engels onderwijs in Nederland (ik spreek uit ervaring) heb je geen flauw benul waar ze het over hebben.

Waar ik meer moeite mee heb zijn de infantiele video's waarin een meer dan ongezonde levensstijl is te zien. Met de invoering van de muziekvideo zijn we van slechts woorden naar slechts woorden + een visuele boodschap gegaan. Waar je vroeger smaakvolle / kitcherige video's had van OMD of the Police, of grappige videos van Madness zitten we nu opgescheept met alles behalve smaakvolle video's waarin een cultuur van instant gratification wordt gepropageerd en waarin de levensstijl van een gangster wordt opgehemeld. Onze kinderen zijn daar nog niet klaar voor.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 18:04 schreef Floripas het volgende:

[..]

Madness is juist heel controversieel geweest: ze zouden de cultuur van de sloppenwijken ophemelen. En de clips van Elvis, propageren die geen gevangenisromantiek en vrije sexuele moraal? En The Doors geen dopegrbruik? En Jimi Hendrix?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 19:53 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Zit wat in. Maar het gebeurde toen IMHO met een knipoog of onder de radar, terwijl het nu zo duimendik bovenop ligt. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik geen expert op dit gebied ben. Ik heb het niet zo op mensen die door muziek heen menen te moeten praten (oftewel rap).

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 19:48 schreef Zwaardvisch het volgende:
Bill Cosby heeft eens het voorbeeld aangehaald van de zwarte onderklasse die in de jaren '60 manifestaties en optochten hield voor het recht op onderwijs. Hun kleinzonen verheerlijken nu de hiphopcultuur die onderwijs als "whitish"beschouwt en gaan in feite weer terug naar de nitty gritty. Irony's a bitch.

Overigens is die negatieve insteek binnen de hiphop pas ontstaan met de opkomst van de West Coast gangstarap. The Game en 50Cent hebben natuurlijk weinig meer met de maatschappijkritische opzet van Grandmaster Flash en Afrika Bambataa te maken. En dat verband geldt niet alleen voor allochtonen, maar de hele jeugdscene. Als je 50Cent iedere keer tegen de kont van een meisje ziet rijden, ga je dat op een gegeven moment normaal vinden. Als Jay-Z het beeld vestigt dat je enkel door drugshandel of rapmuziek naar boven kunt klimmen, waarom zou je dan nog naar school gaan?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 20:02 schreef Floripas het volgende:

[..]

Ook Bill Cosby geeft een eenzijdig beeld van hiphop. Er is ook veel hiphop die juist oproept iets van je school te maken.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 20:07 schreef Zwaardvisch het volgende:

[..]

Binnen de gangstarap?

Ik zie zo snel geen tweede Ben E. King.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 20:29 schreef Floripas het volgende:

[..]

Met "gangstarap" impliceeer je al "materialistische sexbeluste klootzak", no?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 21:19 schreef Zwaardvisch het volgende:

[..]

Het gelach en daarna.

Ik associeer gangsta rap met iets zuiver egoïstisch terwijl hiphop aanvankelijk juist een gemeenschapsgevoel probeerde te creëren. Maar als jij me een lijstje met stimulerende gangsta rap kunt leveren, graag.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 22:08 schreef DrWolffenstein het volgende:

[..]

En niet geheel onverwacht bleef het toen stil.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 22:08 schreef DrWolffenstein het volgende:

[..]

En niet geheel onverwacht bleef het toen stil.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 22:11 schreef Zwaardvisch het volgende:

[..]

Ter land, ter zee en op de vlucht.