Bekkeninstabiliteit, rsi, whiplash; echte ziekten?

Het is wel zodat een aantal van dit soort aandieningen voor bepaalde mensen ziektewinst met zich meebrengt. Mensen die niet zelfstandig willen zijn, die niet willen werken, thuis willen zitten, die hun werk niet meer aankunnen. Een aandoening als bekkeninstabiliteit, fibromyalgie of een burnout zorgen voor aandacht, zorg, medicatie, een uitkering. Er zijn mensen die dit (al dan niet onbewust) een verademing vinden.

Bekkeninstabiliteit lijkt me gewoon lichamelijk, whiplash ook, beide hebben over het algemeen een duidelijke lichamelijke oorzaak, kan wel zijn dat iemands psychische gesteldheid de klachten of het genezingsproces beinvloedt natuurlijk maar dat is bij alles zo.

RSI lijkt ook totaal lichamelijk, maar ik vond het wel frappant dat een vriendin die echt alles had geprobeerd, van aangepast bureau en aangepaste muis en noem het allemaal maar op, tot yoga en acupunctuur, en die echt zo goed als niets meer kon met haar armen en echt ontzettende pijn had, geen aanstellerij, ze verging echt van de pijn....dat die klachten zo goed als geheel verdwenen toen ze ontslag nam en ergens anders gaan werken waar ze OOK het grootste deel van de dag achter een PC zit, waar geen aangepast bureau of aangepast toetsenbord is, maar waar de werksfeer gewoon veel prettiger is en de werkdruk lager. Ze zat op haar vorige werk kennelijk gewoon onbewust totaal verkrampt achter haar bureau en daar hielp helemaal niets aan. Ze voelde zich er niet lekker, en dat vertaalde zich in lichamelijke klachten. Echt heel ernstige lichamelijke klachten, maar wel grotendeels met een psychische oorzaak.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 21:32 schreef Evil_Jur het volgende:
Ik zie ze over het algemeen als modeziektes, maarja ik heb er dan zelf ook geen last van.

Mijn medicijn: Stel je niet aan!

Hopen dat jij lekker rsi whiplash en bekkeninstabiliteit tegelijk krijgt. Kijken als je er dan nog zo makkelijk over doet idioot.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:00 schreef Aventura het volgende:
Het is wel zodat een aantal van dit soort aandieningen voor bepaalde mensen ziektewinst met zich meebrengt. Mensen die niet zelfstandig willen zijn, die niet willen werken, thuis willen zitten, die hun werk niet meer aankunnen. Een aandoening als bekkeninstabiliteit, fibromyalgie of een burnout zorgen voor aandacht, zorg, medicatie, een uitkering. Er zijn mensen die dit (al dan niet onbewust) een verademing vinden.

Ja, zeker, zie ook dat RSIverhaal dat ik postte: als je je ergens al niet lekker voelt kunnen klachten die op zich lichamelijk zijn (RSI, whiplash) en die bij prettiger werkomstandigheden beperkte klachten zouden zijn gebleven, als veel ernstiger worden ervaren dan ze anders zouden zijn ervaren, en als het klachten zijn die sowieso stressgerelateerd zijn, kunnen ze nog daadwerkelijk verergeren ook.

Als je het toch al maar ternauwernood uithoudt op je werk en het altijd al als erg zwaar ervoer, is een klein beetje lichamelijke klacht al genoeg om je werk echt niet meer aan te kunnen, in elk geval voor je gevoel.

Vandaag zag ik een interview terug met Auke van der Woud (hoogleraar architectuur- en stedenbouwgeschiedenis). Hij heeft een boek geschreven over het ontstaan van de moderne wereld in Nederland: periode 1850-1914.

Hij zegt in dat interview dat medici rond 1900 allerlei nieuwe ziekten signaleerden die zij indeelden onder de noemer: hysterie. Ook kwamen nieuwe ziekten voor of leken bepaalde ziekten ineens meer voor te komen, zoals hartklachten. Dit werd toegeschreven aan de toegenomen industrialisering, de snelle veranderingen rond die tijd, de stortvloed aan informatie die de mensen toen ineens over zich heen kregen.

Vergeleken met nu, is die 'stortvloed aan informatie' rond 1900 natuurlijk gering, maar het gaat hier om de beleving van de mens. In een tijd waarin veel gebeurt en verandert, zijn er veel mensen die geestelijk proberen hiermee om te gaan maar moeite daarmee hebben. De wereld gaat te snel, te hard, mensen kunnen het niet bijbenen. Dit levert stress op en dat uit zich in 'nieuwe ziekten'. Dat was althans wat Auke van der Woud zei. Het interessante was dat dit rond 1900 dus ook het geval was: de opkomst van 'nieuwerwetse ziekten' en dat deskundigen daar toen ook over schreven.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 22:59 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Dat kan een aandoening zijn idd; maar waarom pakweg 30 of 40 jaar geleden niet? Toen moet het er oom geweest zijn toch? Wat werd er met die ADHD kinderen gedaan? Allemaal naar de lom- of blo-school?

Wat gebeurde er pakweg 40 jaar geleden met bekkeninstabiliteit, whiplashm hyperventilatie?

Waar waren de hoogbegaafde kinderen???

Betere medische kennis, ontwikkelingen in de psychologie (en die volgen er nog meer, geen vakgebied waar nog zo veel onbekend is door logische beperkingen als de psychologie), en inderdaad, een veranderende mentaliteit.

Aantonen kan ik het niet, maar er zal ongetwijfeld sprake geweest zijn van een 'niet zeuren, maar doen'-mentaliteit, en als je niet meekwam door onbekende oorzaken restte er een enkeletje fabriekswerk.
Maar bedenk, tot voor kort (en dan hebben we het letterlijk over decennia) werd er nog gedacht dat het lossnijden van beide hersenhelften een effectieve oplossing tegen dingen als schizofrenie was. .

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 21:56 schreef wijsneus het volgende:

[..]

Vertel mijn vriendin dan verdomme maar even hoe ze er vanaf komt dan. Kan ze misschien ook weer eens een middagje winkelen zijn zonder daarna drie dagen met griepverschijnselen op bed te moeten.

Hype ziekte, mode ziekte - je hebt echt werkelijk geen idee hoe fucking destructief ME is.

Ik heb zelf dan fybromyalgie en voordat ik de diagnose kreeg had ik er nog nooit van gehoord, en het is net als ME slopend.
ik ben ook na een drukke dag, dagen bezig om weer wat de oude te worden, dus het is geen onzin.

Omdat het niet makkelijk aan te tonen valt, doet men het als onzin af, maar die mensen moesten het eens maar zelf aan de lijve meemaken hoe dat voelt. dan piepen ze wel anders.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:08 schreef thaleia het volgende:

[..]

Ja, zeker, zie ook dat RSIverhaal dat ik postte: als je je ergens al niet lekker voelt kunnen klachten die op zich lichamelijk zijn (RSI, whiplash) en die bij prettiger werkomstandigheden beperkte klachten zouden zijn gebleven, als veel ernstiger worden ervaren dan ze anders zouden zijn ervaren, en als het klachten zijn die sowieso stressgerelateerd zijn, kunnen ze nog daadwerkelijk verergeren ook.

Als je het toch al maar ternauwernood uithoudt op je werk en het altijd al als erg zwaar ervoer, is een klein beetje lichamelijke klacht al genoeg om je werk echt niet meer aan te kunnen, in elk geval voor je gevoel.

Ik zie het op mijn werk ook. Momenteel zitten er 3 van de 10 in mijn team thuis. Allemaal een jaar of 45-50. Een burn-out, een RSI, een combi rugklachten/burn-out. Toevallig allemaal mensen die 1,5 uur van kantoor af wonen en die het werk al jaren doen. Ik zie bij alledrie heel duidelijk een verband tussen hun werksituatie en hun aandoening.
Wij zitten met zijn allen te buffelen, zij zitten allemaal 3 functieschalen hoger lekker thuis te cashen. En waarom? Omdat het hier kan. In andere landen verman je je gewoon of laat je je omscholen of wat dan ook. Soms denk ik ook dat de sociale voorzieningen en riante arbeidsvoorwaarden van werkgevers dit soort aandoeningen in stand houden.

Ja, maar zij ervaren dit dus zelf absoluut niet als 'lekker zitten te cashen'. Ze kunnen het voor hun gevoel echt niet meer aan. En in dit land is het dan inderdaad zo dat je niet op je 45e nog van baan gaat veranderen (ook omdat dat niet altijd zo gemakkelijk gaat op die leeftijd), zoals die jonge vriendin van me dus wel deed waarmee ze direct van het grootste deel van haar klachten af was.

Ik ben zelf trouwens ook eens licht overspannen thuis komen te zitten van mijn werk en had een traject kunnen ingaan van jarenlang gedoe met bedrijfsartsen en begeleiding en reintegreren en noem het allemaal maar op, maar gelukkig was ik jong genoeg en vrij genoeg (ben je gebonden aan een hypotheek en moet je drie kinderen voeden dan ligt het allemaal toch wat anders) om gewoon van baan te veranderen, waarmee ik direct van alle klachten af was, want die kwamen gewoon door de werksituatie.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:18 schreef Aventura het volgende:

Ik zie het op mijn werk ook. Momenteel zitten er 3 van de 10 in mijn team thuis. Allemaal een jaar of 45-50. Een burn-out, een RSI, een combi rugklachten/burn-out. Toevallig allemaal mensen die 1,5 uur van kantoor af wonen en die het werk al jaren doen. Ik zie bij alledrie heel duidelijk een verband tussen hun werksituatie en hun aandoening.
Wij zitten met zijn allen te buffelen, zij zitten allemaal 3 functieschalen hoger lekker thuis te cashen. En waarom? Omdat het hier kan. In andere landen verman je je gewoon of laat je je omscholen of wat dan ook. Soms denk ik ook dat de sociale voorzieningen en riante arbeidsvoorwaarden van werkgevers dit soort aandoeningen in stand houden.

Je kunt het toeschrijven aan een systeem, maar uiteindelijk komt het er dus op neer dat heel veel mensen alleen maar werken om brood op de plank te krijgen, niet omdat er enige werkelijke bezieling in zit. Dat je zo wilt leven, is een keuze, maar wel een heel trieste.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:26 schreef mane het volgende:

[..]

Je kunt het toeschrijven aan een systeem, maar uiteindelijk komt het er dus op neer dat heel veel mensen alleen maar werken om brood op de plank te krijgen, niet omdat er enige werkelijke bezieling in zit. Dat je zo wilt leven, is een keuze, maar wel een heel trieste.

nou ik denk niet dat het voor een ieder een keuze is, hoor.

Het is heel triest dat je je zo rot kunt voelen door je beroepskeuze/werksituatie. En ik geloof heus niet dat zij elke maand denken: ha, weer een dik maandsalaris erbij terwijl ik op de bank zit. Maar dat zulke situaties jaren duren, dat kan er bij mij gewoon niet in. Zelfs op je 45ste kun je nog van alles doen, als je maar wilt. Ik denk dat als een burnout langer dan een half jaartje duurt, dat er dan sowieso meer mis met je is...Dan ligt het ook aan je karakter/mentaliteit. Je wilt toch midden in het leven staan, contact, respect? Als ik naar die ene gast kijk dan denk ik, hoe kun jij dit accepteren?? 50 jaar, echtgenoot en vader, en dan een paar uurtjes op therapeutische basis op het werk komen, waar je dan een paar mailtjes behandelt en dan daarna weer naar huis gaat?
Dan denk ik bij mezelf, dat kan je toch niet willen en je doet dan toch alles om er bovenop te komen? Maar blijkbaar zijn er ook mensen die het wel prima vinden en de ontstane situatie in stand houden.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:31 schreef milagro het volgende:


nou ik denk niet dat het voor een ieder een keuze is, hoor.

Het is volgens mij het verschil tussen echt bewust zelf leven, of geleefd worden.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:36 schreef mane het volgende:

[..]

Het is volgens mij het verschil tussen echt bewust zelf leven, of geleefd worden.

nou zeg, mensen die hun land verlaten om elders werk te zoeken en daar in de laagst betaalde baantjes terecht komen, maar zo tenminste iets verdienen om hun gezin te onderhouden, mensen die nu eenmaal niet de geestelijke capaciteiten hebben om bepaalde opleidingen te volgen, en dus ook niet de ruime keuze hebben die een hoger opgeleide wel heeft... mensen die niet gezegend zijn met een specifiek talent waar ook nog eens geld mee te verdienen is, mensen die door omstandigheden de luxe niet hebben te kunnen kiezen wat ze willen, maar nemen wat kán, etc etc

soms moet er gewoon brood op de plank komen, en is wat jij écht wil gewoon even of langer dan even niet de prioriteit.
betekent niet dat je niet bewust leeft.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:41 schreef Ryan3 het volgende:

Ja, dat is vrij vertaald ook de theorie die de rondte doet rondom de heksenjacht in bijv. Salem, New England begin 17de eeuw. Mensen die de nieuwe tijd wel konden bijbenen, werden door mensen die de nieuwe tijd niet konden bijbenen ervan beschuldigd heksen te zijn. Of bedoel je dat niet precies?

Die theorie ken ik niet, maar dat er allerlei psychische en fysieke bijverschijnselen optreden wanneer een samenleving snel moderniseert/verandert en dat dit een druk legt op mensen, lijkt mij eigenlijk wel logisch. Als dan blijkt dat dit eerder in de geschiedenis al eens is gebeurd, dan vind ik dat wel verhelderend. Van der Woud schrijft ook in zijn boek dat Nederland weliswaar laat, maar wel heel snel industrialiseerde. De snellere communicatie die daarmee gepaard ging (meer mobiliteit etc.) vond hij vergelijkbaar met de internetrevolutie in de jaren negentig. Grappig is dat medici het toen dus afdeden onder de noemer: hysterie. . In de zeventiende eeuw noemde ze het nog hekserij blijkbaar, en nu zeggen we: burned-out? Zoiets? Het is waarschijnlijk te kort door de bocht.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:44 schreef milagro het volgende:

nou zeg, mensen die hun land verlaten om elders werk te zoeken en daar in de laagst betaalde baantjes terecht komen, maar zo tenminste iets verdienen om hun gezin te onderhouden, mensen die nu eenmaal niet de geestelijke capaciteiten hebben om bepaalde opleidingen te volgen, en dus ook niet de ruime keuze hebben die een hoger opgeleide wel heeft...

Je land verlaten om elders een nieuw bestaan op te bouwen, is toch een heel bewuste keuze. Dat doe je niet zomaar, daar denk je over na. Volgens mij zie je weinig kersverse immigranten met burned-out klachten e.d. Daar kan al een verband tussen zitten. Theodore Dalrymple heeft daar volgens mij ook over geschreven. Het was simplistisch om te doen alsof je alleen uit werk die bezieling haalt: wat ik bedoelde is dat veel mensen sowieso geen bezieling in hun leven ervaren; geen betekenis; geen gedrevenheid. Als je structureel een soort leegte ervaart, leidt dat volgens mij tot veel psychische en fysieke klachten. Volgens mij is dat een belangrijk verschijnsel in onze samenleving. Er ligt een grote druk op mensen om iets te worden of te presteren, een huis te kopen etc. Uiteindelijk komt het er dan op neer dat je jezelf hebt klemgezet en ver bent afgedreven van wie je werkelijk bent of wat je wilt zijn. Dan heb je dus weinig écht bewuste keuzes gemaakt in je leven. Dat vind ik persoonlijk heel triest, en dat bedoel ik níet als een verwijt naar andere mensen toe.

Je kan dat aan een systeem toeschrijven, maar ik denk dat het uiteindelijk ligt bij de mensen zelf. Zij maken het systeem.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:56 schreef mane het volgende:

[..]

Je land verlaten om elders een nieuw bestaan op te bouwen, is toch een heel bewuste keuze. Dat doe je niet zomaar, daar denk je over na. Volgens mij zie je weinig kersverse immigranten met burned-out klachten e.d. Daar kan al een verband tussen zitten. Theodore Dalrymple heeft daar volgens mij ook over geschreven. Het was simplistisch om te doen alsof je alleen uit werk die bezieling haalt: wat ik bedoelde is dat veel mensen sowieso geen bezieling in hun leven ervaren; geen betekenis; geen gedrevenheid. Als je structureel een soort leegte ervaart, leidt dat volgens mij tot veel psychische en fysieke klachten. Volgens mij is dat een belangrijk verschijnsel in onze samenleving. Er ligt een grote druk op mensen om iets te worden of te presteren, een huis te kopen etc. Uiteindelijk komt het er dan op neer dat je jezelf hebt klemgezet en ver bent afgedreven van wie je werkelijk bent of wat je wilt zijn. Dan heb je dus weinig écht bewuste keuzes gemaakt in je leven. Dat vind ik persoonlijk heel triest, en dat bedoel ik níet als een verwijt naar andere mensen toe.

Je kan dat aan een systeem toeschrijven, maar ik denk dat het uiteindelijk ligt bij de mensen zelf. Zij maken het systeem.

In NL zag je bij de eerste lichting immigranten juist veel uitval, al vrij snel ook en voor lange duur.

Alles is ene keuze, ja, maar niet iedereen krijgt een even groot aanbod aan keuzes, en zoals ik al zei, als er brood op de plank moet komen en het enige werk is kutwerk, dan doe je dat, jij noemt dat een keuze, ik noem dat geen keuze hebben.

maar maakt ook niet uit, langdurig werken zonder plezier in je werk of met wie je werkt, breekt op ja, zeker als je buiten het werk dat niet kan compenseren.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:01 schreef Ryan3 het volgende:

Dus in a way is onze samenleving zoals bijv. Rippenburg beweert decadent en dit leidt tot dit soort in wezen ingebeelde ziekten? Degenen die de boel kunnen bijbenen zijn dan minder vatbaar voor dat soort ziekten?

Dat denk ik wel ja. Technologische vernieuwing, de postmoderne samenleving, individualisme, de zeer hoge mate van verstedelijking, druk om te presteren, het hedonisme, doorgeslagen materialisme en de decadentie. Er zijn al meerdere intellectuelen die volgens mij hebben gewezen op de groeiende kloof tussen degenen die zich hierin staande kunnen houden en degenen die dat niet lukt.

Schopje naar R&P.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 21:42 schreef dubidub het volgende:

[..]

Ik vind RSI dus geen hypeziekte. Meer en meer mensen werken met computers, logisch dat er dan meer mensen RSI krijgen.

RSI heeft geen reet te maken met computerwerk. Het is een verzamelnaam voor allerhande aandoeningen aan de armen/pols/schouder, veroorzaakt door (te) intensief belasten: het komt dan ook veel voor bij bv bouwvakkers; en inderdaad ook bij mensen die veel computerwerk doen.

tvp

Die kloof is interessant, en ook het feit dat er in die eerdere aangehaalde periodes nog niet zo'n riant uitkeringenstelsel was. Wat moesten de mensen die het allemaal niet konden bijbenen dan toen? Werden die door familie en vrienden onderhouden ("tja neef Jaap is nu eenmaal een beetje raar en niet geschikt om te werken", "nicht Josefien is nu eenmaal altijd ziek, ze heeft een zwak gestel")? Vervangen de uitkeringen van nu het sociale netwerk van toen?

Of hadden ze noodgedwongen, omdat er toch brood op de plank moest, een baan die heel weinig energie vergde? Simpele, niet al te drukke, werkzaamheden in een magazijn of een fabriek....vervangen de uitkeringen van nu de simpele baantjes van toen?

En de onverklaarbare ziektes van toen zijn kennelijk weer verdwenen, kunnen we ervan uitgaan dat de huidige generatie jongeren die van jongs af aan al vertrouwd is met bijv. de informatie-overvloed van radio, tv en internet, het jachtige leven, de zapcultuur, de huidige 'vage' ziektes niet meer zal hebben, of in veel mindere mate?

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 22:59 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Dat kan een aandoening zijn idd; maar waarom pakweg 30 of 40 jaar geleden niet? Toen moet het er ook geweest zijn toch? Wat werd er met die ADHD kinderen gedaan? Allemaal naar de lom- of blo-school?

Wat gebeurde er pakweg 40 jaar geleden met bekkeninstabiliteit, whiplash hyperventilatie?

Waar waren de hoogbegaafde kinderen???

Tegen ADHD bestond een effectieve behandelwijze met liniaal en de HBS was niet zo'n maaiveld als het huidige VWO dus de HB'ers kwamen vanzelf wel goed terecht.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:23 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

De eerste lichting immigranten zal daar minder mee te maken hebben gehad, vermoed ik. Tegenwoordig wrs veel meer; indachtig hoe de gemiddelde Nederlander over hen oordeelt (op fora bijv.). .

jammer joh, die kant gaan we niet op...


er zijn veel gastarbeiders al snel in de WAO terecht gekomen, mede omdat ze in eerste instantie hier alleen zaten, er dus geen 'compensatie' was na het geestdodende werk, eenzaamheid, heimwee, eentonig bestaan zijn nu net niet wat je moet hebben na het al inspiratieloze werk.

suf/saai werk is best vol te houden mits er een rijk /leuk sociaal leven tegenover staat, en zo zal inspirerend werk ook niet genoeg zijn als het privé niet klopt.

Ik denk dat het echte ziekten zijn maar dat ze teveel gehyped worden waardoor mensen zich wellicht zieker gaan voelen dan ze daadwerkelijk zijn. Ze gaan erover lezen en plakken zichzelf het stempel 'chronisch en ongeneselijk ziek' op en gaan zich daarnaar gedragen.

Daarnaast denk ik dat dit soort diagnoses te makkelijk gegeven worden. Als ik zie hoeveel jonge vrouwen van de huisarts het stempel fibromyalgie krijgen als ze een aantal malen met klachten langs komen die de huisarts niet 1-2-3 van verklaren valt mijn bek soms open. Geen verder onderzoek, geen therapie maar simpelweg de diagnose fibromyalgie en het advies om er maar het een en ander over te lezen op internet en ermee te leren leven. Waardeloos.
Die meiden gaan het internet op en lezen het ene horror verhaal na het andere over mensen die in rolstoelen belanden en geven de hoop en de moed op dat zij ooit nog een normaal leven zullen hebben terwijl fibromyalgie vaak heel goed te bestrijden is door een combinatie van lichamelijke training en psychische hulp.
Daarnaast zie ik dat bij een deel van die vrouwen later alsnog blijkt dat er toch iets anders aan de hand was. MS, reuma of erger terwijl daar helemaal niet naar gekeken is. Een ander deel geneest spontaan en heeft een aantal maanden of jaren later nergens meer last van.

Verder denk ik dat instelling en karakter een grote rol spelen. Als je kijkt naar verschillende aandoeningen zie je globale karakterverschillen en duidelijk verschil in hoe mensen met hun aandoening omgaan. Mensen met fibromyalgie zijn over het algemeen (jaja, generalisatie) mensen die zich meer richten op wat ze niet kunnen, op wat ze moeten missen, op hoe ziek ze zijn en hoeveel medicijnen ze gebruiken in vergelijking met anderen en daar lijkt een bepaalde status aan te hangen. Degene met de meeste medicijnen en de meeste beperkingen kan zich wentelen in het medelijden én de bewondering voor hoe ze dit dragen van de rest van de groep en de omgeving en dus loont het om ziek te zijn. De zogenaamde positieve ziektewinst.
Wellicht speelt hier ook mee dat dit soort aandoeningen niet of nauwelijks aan te tonen zijn en door de omgeving nog wel eens als niet bestaand afgedaan worden. Ik kan me voorstellen dat iemand de nadruk gaat leggen op dingen die hij niet kan in een omgeving die geen rekening houdt met zijn of haar klachten en deze zelfs helemaal niet erkent terwijl het wel als heel reëel ervaren wordt.

En dan is er natuurlijk het deel dat helemaal nergens last van heeft of tijdelijk ergens last van heeft gehad maar waarvan de klachten allang weer over zijn maar die zo gewent zijn geraakt aan het ziek zijn en de positieve kanten ervan dat ze het vol blijven houden.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:38 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

---> WFL?
Of terug?

Geen WFL. Dit onderwerp past goed in R&P. 'Ziekte of hype?' Heeft veel met psychologie te maken.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:27 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Ja, er was een hoogtepunt met die klachten rond 2000, tegenwoordig neemt het af. Dat is vreemd; veel meer mensen sjouwen tijdens hun werk en buiten hun werk intensief met een pc. Eigenlijk zou nu sprake moeten zijn van een endemie, dat is niet zo... Gek toch?

Denk ik niet... Het is wel degelijk waar dat aandoeningen die in het nieuws zijn vaker worden gediagnosticeerd. Ik denk dat daar een aantal factoren voor zijn aan te wijzen: a) mensen denken eerder: he dat kan ik wel eens hebben b) artsen zijn er meer op gespitst c) het is aantrekkelijk voor simulanten (die kiezen immers een ziekte die ze kennen en die op veel belangstelling mag rekenen), waarbij meespeelt dat RSI niet zo eenvoudig onomstotelijk is te diagnosticeren als een gebroken been. En verder is er nu ook veel meer aandacht voor RSI preventie, dat zal ook remmend werken.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 21:42 schreef dubidub het volgende:

[..]

Ik vind RSI dus geen hypeziekte. Meer en meer mensen werken met computers, logisch dat er dan meer mensen RSI krijgen.

Mwah, met een zeis een weiland maaien is toch ook een vrij eentonige, repeterende en statische beweging. Je zou verwachten dat die boeren van vroeger dan ook allemaal aan de RSI waren.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:48 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Mwah, met een zeis een weiland maaien is toch ook een vrij eentonige, repeterende en statische beweging. Je zou verwachten dat die boeren van vroeger dan ook allemaal aan de RSI waren.

waren ze ms ook, maar het beestje had geen naam nog, en niemand ,ook de boeren zelf niet, hadden behoefte eraan het een naam te geven... ms werd het gewoon geaccepteerd , als een gegeven en klaar.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:45 schreef Emel het volgende:

[..]

Geen WFL. Dit onderwerp past goed in R&P. 'Ziekte of hype?' Heeft veel met psychologie te maken.

Lijkt me niet. Dit is veel meer een wetenschappelijke discussie (is het een echte ziekte?), ik zie daar weinig psychologie in.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:51 schreef Diederik_Duck het volgende:

[..]

Lijkt me niet. Dit is veel meer een wetenschappelijke discussie (is het een echte ziekte?), ik zie daar weinig psychologie in.

Het overlapt met alles. Ik kijk even.

schopje richting WFL.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:48 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Mwah, met een zeis een weiland maaien is toch ook een vrij eentonige, repeterende en statische beweging. Je zou verwachten dat die boeren van vroeger dan ook allemaal aan de RSI waren.

En wie zegt dat ze dan niet hadden (let wel: de beste mensen werden ook een stuk minder oud, dus zo best was hun gezondheid niet...)? Verder is de druk nu natuurlijk hoger: even een paar minuten niets doen (wat een zeer effectief is in het voorkomen van RSI) is veelal niet meer mogelijk.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 00:44 schreef MinderMutsig het volgende:

Daarnaast denk ik dat dit soort diagnoses te makkelijk gegeven worden. Als ik zie hoeveel jonge vrouwen van de huisarts het stempel fibromyalgie krijgen als ze een aantal malen met klachten langs komen die de huisarts niet 1-2-3 van verklaren valt mijn bek soms open. Geen verder onderzoek, geen therapie maar simpelweg de diagnose fibromyalgie en het advies om er maar het een en ander over te lezen op internet en ermee te leren leven. Waardeloos.
Die meiden gaan het internet op en lezen het ene horror verhaal na het andere over mensen die in rolstoelen belanden en geven de hoop en de moed op dat zij ooit nog een normaal leven zullen hebben terwijl fibromyalgie vaak heel goed te bestrijden is door een combinatie van lichamelijke training en psychische hulp.

Ik heb mijn diagnose bij een reumatoloog gekregen en leuk is het zeker niet, als men zegt dat je er mee moet leren leven.
En dat op internet lezen heb ik in het begin gedaan, maar daar word men echt niet vrolijk van, daar was ik al gauw mee gekapt. moet je niet te veel doen, daar word je depri van.
Goed, ik weet nu wat ik heb en probeer met mijn klachten een normaal mogelijk leven te leiden.

quote:

Wellicht speelt hier ook mee dat dit soort aandoeningen niet of nauwelijks aan te tonen zijn en door de omgeving nog wel eens als niet bestaand afgedaan worden.

En daar kan ik me kwaad om maken. ik hoef geen medelijden, alleen dat men wat rekening met me houd ben ik al blij mee.
Gelukkig heb ik goeie vrienden om mij heen staan, die er wel rekening mee houden.