Stel *hier* je vragen aan een atheist.

Ik ben zelf christelijk opgevoed en redelijk recent van het geloof afgestapt. Het was lange tijd vanzelfsprekend voor mij dat God de wereld geschapen had en dat we na dit leven ofwel in de hemel of in de hel zouden belanden, maar ik herinner me wel dat ik hier al jong moeite mee had. Maar, zoals Dawkins ook schrijft in het begin van The God Delusion, wist ik niet dat er ook alternatieven waren. Ik zat dus als het ware opgesloten en ik wilde me het liefst van God afkeren, maar ik durfde niet, omdat ik ook geloofde dat ik in de hel zou komen als ik dat deed. Ik heb mijn geloof eigenlijk nooit actief beleden en recentelijk ben ik er helemaal vanaf gestapt. Dat is het beste geweest wat ik ooit gedaan heb .

Ik denk wel dat een ex-gelovige en iemand die nooit gelovig is geweest anders tegen de materie aan kijken. Ik kan me nog steeds heel goed inleven in de wijze van redeneren van gelovigen (dat God zich onttrekt aan de wetten van de wereld, dat God een plan heeft met de wereld, maar dat wij dat plan niet kunnen bevatten etc. Binnen het referentiekader van de gelovige is dit allemaal heel logisch.)

quote:

Op zaterdag 15 september 2007 11:17 schreef SpecialK het volgende:

[..]

Maarja er zijn dan wel zo weinig ongelovigen in amerika dat je zulke verschillen eigenlijk bijna aan meetfouten door te kleine populaties zou kunnen toeschrijven

+/- 8 % van de bevolking.

quote:

Op zaterdag 15 september 2007 10:06 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Dat is simpel een wel gecultiveerd fabeltje binnen gelovige kringen. Het bevestigd voor hen dat je God nodig hebt om goed te leven. Kijk maar eens hoe het er daar aan toegaat! Die hebben seks met alles, iedereen, altijd en overal. Geen normen en waarden, geen morele grenzen.

Eigenlijk vind ik het een beetje vreemd afkomstig van een moslim omdat die volgens mij niet geloven in een erfzonde. Binnen het Christendom kent men de erfzonde. De mens is van nature geneigd tot het slechte maar God kan je daarvan redden. Maar als je geen erfzonde hebt is het toch niet nodig om ongelovigen als moraalloos weg te zetten?

Ho, ho, ho.

Wat jij en Fides nu doen is demagogie bedrijven. Mijn vragen hebben geenszins betrekking gehad op incest onder ongelovigen, dat maken jullie, Floripas en SpecialK ervan. De vragen gingen over hoe met bloot wordt omgegaan binnen atheistische gezinsleden onderling gezien de afwezigheid van een religieuze moraal en de rare verhalen die je hoort. Dus laat die vergezochte interpretatie, nee manipulatie, voortaan achterwege wil je.

quote:

Op zaterdag 15 september 2007 11:37 schreef SpecialK het volgende:

[..]

Voelde het nou vreemd en beangstigend om al die arbitraire restricties van je af te werpen of juist bevrijdend en fijn?
Hoe ervaarde je de eerste paar weken dat je het allemaal hebt los gelaten. Voelde het als een soort leegte?

.

Ik heb verschillende stadia doorlopen. Het is in het voorjaar van 2006 begonnen. Ik volgde twee vakken bij theologie: 'de opkomst van het christendom en gnosis' en 'literatuur van de Bijbel'. Het eerste vak volgde ik, omdat ik me aangesproken voelde door het gnostisch christendom en daar mee van wilde weten en het tweede vak volgde ik, omdat ik het wel interessant vond en het kon laten meetellen bij mijn hoofdstudie (Nederlands). Met name bij dat tweede vak zijn mijn ogen open gegaan. Ik zag voor het eerst hoeveel tegenstrijdigheden in de Bijbel stonden. Elke week nam ik een tegenstrijdigheid mee naar huis om m'n ouders mee te confronteren . Ik begon dus sterk te twijfelen aan de Bijbel als het Woord van God. Maar toch had ik nog m'n twijfels en in de christelijke God geloofde ik nog wel, hoe hard ik mezelf er ook van probeerde te overtuigen dat dat niet zo was. Een paar maanden later las ik Dawkins. Ook hij kon me echter niet overtuigen. Ik redeneerde nog net zo als een christen. Neem aan dat ik dat niet hoef uit te leggen . Weer een paar maanden later (april / mei van dit jaar) heb ik De schrift betwist van Maarten 't Hart gelezen en ook ben ik toen weer begonnen in Dawkins. En toen begon er wel langzaam iets te veranderen. Ik herinner me het moment dat ik voor mezelf constateerde dat ik niet meer geloofde: ik lag in bed en ik keek naar de sterrenhemel (ik slaap soms met de gordijnen open). En ik vond het idee dat er geen God was achter de sterren vrij beangstigend, maar ik keek nu wel naar die sterrenhemel alsof er geen God was. Een leven zonder God is wezenlijk anders dan een leven mét God. Inmiddels kan ik mezelf agnost noemen. Ik sluit het bestaan van een hoger wezen niet uit, maar ik zeg wel dat we dat hogere wezen niet kunnen kennen en dat het dus ook geen zin heeft om ons leven daarnaar in te richten. Ik leef mijn leven dus als een atheďst. Dus hoeveel het inderdaad als een leegte voelde, voelde het tegelijkertijd ook als een enorme bevrijding. Geen angst meer voor de hel, geen angst meer voor het laatste oordeel... geweldig . Ik kan het iedereen aanbevelen .

Wat wel jammer is, is dat mijn ouders me hierin niet serieus nemen. Ze laten me in alles vrij (ze hebben zelfs mijn homoseksualiteit geaccepteerd), maar mijn moeder heeft expliciet te kennen gegeven dat ze dat op dit punt niet zal doen. Ik probeer nu het onderwerp religie zoveel mogelijk te vermijden en begin snel over een ander onderwerp als zij het aansnijden. Ze mogen denken wat ze willen. Ik ken mezelf en ik weet dat ik God en religie in het algemeen voorgoed verworpen heb. Ik ga echter nog wel graag naar de kerk met kerst en ik speel ook nog regelmatig religieuze liederen op het orgel van m'n ouders. Zij interpreteren dat als: "Het komt wel goed met haar". Ik weet ook niet waarom ik het doe. Maarten 't Hart speelt ook nog steeds graag op het kerkorgel en ook hij zingt Psalmen als hij in z'n tuintje aan het wieden is. Waarom hij dat doet weet ik ook niet. Toch een soort van sentiment, denk ik .

Maar goed, om het te zeggen met de woorden die Albayrak uitsprak in het interview met Arjan Visser (de Tien Geboden): "Het is niet triest dat mijn ouders mij niet begrijpen. Ik weet waarom ze mij niet begrijpen en dat is voldoende".

[ Bericht 6% gewijzigd door Viking84 op 15-09-2007 19:09:12 ]

Welk kerkgenootschap zat je VIking84 als ik vragen mag? Bang zijn voor de hel en laatste oordeel klinkt als redelijk reformatorisch gedachtengoed.

quote:

Op maandag 17 september 2007 13:41 schreef Foozy het volgende:
Welk kerkgenootschap zat je VIking84 als ik vragen mag? Bang zijn voor de hel en laatste oordeel klinkt als redelijk reformatorisch gedachtengoed.

Ik zat bij een rechtszinnig hervormd kerkgenootschap (dat zoek ik nu net op op de website van de kerk , verder dan 'protestants' kom ik niet, haha). Er werd niet vanuit onze kerk gedreigd met hel en verdoemenis. Toch zat de angst voor de hel er al vroeg in. Ik durfde bepaalde dingen niet te doen, omdat ik bang was in de hel te komen. Er staat me wel iets van bij dat mijn moeder regelmatig met de hel dreigde toen ik jonger was, dus daar zou het vandaan kunnen komen. Met het laatste oordeel dreigt ze in ieder geval nog steeds, omdat ze ervan overtuigd is dat het niet lang meer gaat duren en dat ik nog ga meemaken dat Jezus terug komt.

Deed ze dat al toen je nog bij het kerkgenootschap zat? Dat dreigen met het laatste oordeel dan? En wat vind zij er zelf van, gaat zij er van uit dat ze sowieso wel 'doorgaat', of is dat ook nog niet zeker?

quote:

[...]
Een leven zonder God is wezenlijk anders dan een leven mét God.
[...]

Heel herkenbaar dit. Ik weet nog wat voor bevrijding ik voelde toen ik me realiseerde dat ik niet meer in god geloofde. Al die magie kon in een keer overboord! Heerlijk!

quote:

Op zaterdag 15 september 2007 19:04 schreef Viking84 het volgende:

Ik ken mezelf en ik weet dat ik God en religie in het algemeen voorgoed verworpen heb. Ik ga echter nog wel graag naar de kerk met kerst en ik speel ook nog regelmatig religieuze liederen op het orgel van m'n ouders. Zij interpreteren dat als: "Het komt wel goed met haar". Ik weet ook niet waarom ik het doe. Maarten 't Hart speelt ook nog steeds graag op het kerkorgel en ook hij zingt Psalmen als hij in z'n tuintje aan het wieden is. Waarom hij dat doet weet ik ook niet. Toch een soort van sentiment, denk ik .

Heel herkenbaar, evenals de rest van je verhaal.
Ik betrap mezelf ook regelmatig op het zingen van een religieus nummer. Dat heb ik best een tijd vervelend gevonden, het voelde een beetje alsof ik er toch nog niet helemaal los van was. Nu weet ik wel beter, die nummers zitten zo ingebakken dat ik ze niet zou kunnen vergeten al zou ik het willen. En daarbij zijn het gewoon mooie nummers.
Het valt me wel op dat ik dit vooral vaak heb als ik met monotone en simpele karweitjes bezig ben zoals afwassen, stofzuigen, onkruid wieden e.d. Op de een of andere manier komen ze dan ineens boven drijven, ik ga er dus niet speciaal voor zitten o.i.d.

quote:

Op maandag 17 september 2007 17:28 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Heel herkenbaar, evenals de rest van je verhaal.
Ik betrap mezelf ook regelmatig op het zingen van een religieus nummer. Dat heb ik best een tijd vervelend gevonden, het voelde een beetje alsof ik er toch nog niet helemaal los van was. Nu weet ik wel beter, die nummers zitten zo ingebakken dat ik ze niet zou kunnen vergeten al zou ik het willen. En daarbij zijn het gewoon mooie nummers.
Het valt me wel op dat ik dit vooral vaak heb als ik met monotone en simpele karweitjes bezig ben zoals afwassen, stofzuigen, onkruid wieden e.d. Op de een of andere manier komen ze dan ineens boven drijven, ik ga er dus niet speciaal voor zitten o.i.d.

Ik herken dat gevoel ook wel. Ik kan het Gloria niet meer zelfstandig zingen, maar kom nog aardig mee in een kerk. Maar als ik het landschap van mijn jeugd zie (of elders herken), of als ik mijn dialect weer hoor, heb ik dat gevoel ook. Of de muziek uit mijn puberteit.
Heeft, denk ik, niet zoveel met religie te maken, maar met je jeugdervaringen.

wat vind je van gelovigen?

quote:

Op dinsdag 18 september 2007 00:18 schreef roburt het volgende:
wat vind je van gelovigen?

Aan wie vraag je dat??

quote:

Op dinsdag 18 september 2007 00:18 schreef roburt het volgende:
wat vind je van gelovigen?

Zolang ze niet hun best doen om mij hun religieuze regels op te leggen heb ik geen problemen met ze. Ik begrijp waar religie vandaan komt. Ik heb daarom an-sich geen mening over gelovigen.

quote:

Op dinsdag 18 september 2007 00:18 schreef roburt het volgende:
wat vind je van gelovigen?

Ik vind het jammer dat er zoveel mensen rondlopen die liever in sprookjes uit de bronstijd geloven dan hun eigen hersenen vertrouwen. Ik vind het jammer dat er zoveel mensen zich niet beseffen dat het universum zoveel mooier en grootser is dan hun heilige boeken verkondigen.

Ik neem het deze mensen kwalijk dat zij leven volgens de wetten 'omdat het moet' of 'omdat ik beloond wil worden in het hiernamaals' in plaats van 'omdat het hoort' of 'omdat het mij niet houden aan deze wetten schadelijk is voor mijzelf of anderen'. Ik neem hen kwalijk dat ze de fundamentalisten een thuisbasis verschaffen omdat ze in sprookjes blijven geloven ondanks de bewijzen.

Ik neem het hen kwalijk dat zij mij hun levensvisie willen opdringen, dat zij me stiekem minachten omdat ik niet gelovig ben.

Hierbij realiseer ik mij ten alle tijde dat er ook een hoop oprechte mensen zijn, die niet aan mijn hierboven uitgeschreven vooroordelen voldoen.

quote:

Op maandag 17 september 2007 15:35 schreef Foozy het volgende:
Deed ze dat al toen je nog bij het kerkgenootschap zat? Dat dreigen met het laatste oordeel dan? En wat vind zij er zelf van, gaat zij er van uit dat ze sowieso wel 'doorgaat', of is dat ook nog niet zeker?

Ik weet niet meer of ze dat toen al deed. Ik denk het niet, eigenlijk, omdat ze toen geen reden had om dat te doen, aangezien ik immers nog naar de kerk ging. Ik denk dat ze pas vanaf het moment dat ik niet meer ging is gaan dreigen. Maar de laatste tijd doet ze dat ook niet meer. Ik slaag er steeds beter in te negeren wat ze zegt en ik merk nu dat de discussies minder worden. Zij volhardt, ik ook. Laatst kwam ze met een boek van een christelijke natuurwetenschapper aan zetten (een contradictio in terminis vind ik, maar goed ). Dat had ze van een kennis geleend en ik moest het maar lezen volgens die kennis, omdat ik dan wel weer op het rechte pad zou komen.

Zoiets vind ik een grove belediging. Net alsof ik over één nacht ijs ben gegaan toen ik m'n geloof opgaf. Ik heb me verdiept in de argumenten om niet te geloven en het is een weloverwogen beslissing geweest. Alhoewel, 'beslissing' is niet het goede woord. Ik nam niet de beslissing om niet te geloven. Ik geloof gewoon niet meer.

En wat ik van gelovigen vind? Over het algemeen heb ik geen respect voor mensen die geloven, zeker als het om hoogopgeleide mensen gaat. Intelligentie en geloof kan ik niet met elkaar rijmen. Als je je verdiept in religies, móet je wel tot de conclusie komen dat het een verouderd paradigma is. Dat middeleeuwers in God geloofden, ok, wisten zij veel dat een blikseminslag niet van God kwam, maar de mensen die nu nog in God geloven zijn op alle punten geëvolueerd, behalve op dit punt. Ze zijn blijven steken in hun ontwikkeling.
Anderzijds kan ik me ook wel voorstellen dat mensen moeite hebben hun geloof op te geven. Ik weet als geen ander hoe dat is. En dan had ik nog het geluk dat ik niet actief was binnen de gemeenschap, dan had ik het waarschijnlijk nóg moeilijker gehad.

Aangezien er erg kinderachtig mee om wordt gegaan gaan alle vraag topics dicht.
in de loop van de week bepalen we achter de schermen wel welke weer open kunnen eventueel.
Het is nu een kwestie van: de goeden lijden onder de slechten...
Jammer dat het zo moet