R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
ik ben de hetisuit-situatie nu al 1,5 week compleet aan het negeren. zolang ik dat doe gaat t eigenlijk wel prima 
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
natuurlijk, daarom is het ook zo raar. je hele toekomstbeeld is weg dus lijkt het of je leven helemaal instort. gelukkig is dat niet zoquote:Op dinsdag 27 november 2007 17:08 schreef Riann het volgende:
[..]
Nee ik zag gewoon een gelukkige toekomst samen met hem
Zodra je van dat idee over je toekomst af bent en weer lekker met de dag kan leven voel je je veel beter. echt
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
als ik boodschappen of zo aan het doen ben gaat het ook goed want dat had ik anders ook gedaan als ik nog met hem ging maar denk ik eraan dan komen de tranen weer.
je moet ook vooral heel veel gaan zwelgen, totdat je er achter komt dat er leukere dingen in het leven zijnquote:Op woensdag 28 november 2007 10:55 schreef Riann het volgende:
als ik boodschappen of zo aan het doen ben gaat het ook goed want dat had ik anders ook gedaan als ik nog met hem ging maar denk ik eraan dan komen de tranen weer.
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
wat bedoel je precies met zwelgen?quote:Op woensdag 28 november 2007 11:28 schreef -Mellow- het volgende:
[..]
je moet ook vooral heel veel gaan zwelgen, totdat je er achter komt dat er leukere dingen in het leven zijn
zwel·gen (ov.ww., ook abs.)
1 schrokken, gulzig eten of drinken
zwel·gen in (ww.)
1 zich te buiten gaan aan, opgaan in
hmm .. bij mij is het ook een tijdje terug fout gegaan.. zeg maar bijna een half jaar..
en we probeerde vrienden te blijven maar afgelope weekend hadden we een feest en zag ik haar met een ander flirten en doen.. tsjah dan pas merk je dat vrienden blijven geen optie is.. ik denk ook dat zij dat doorhad want ik heb sindsdien niks meer van der gehoort of gezien.. zelf ook dr nummer verwijderd en msn.. hopen dat dit het beste is
1 schrokken, gulzig eten of drinken
zwel·gen in (ww.)
1 zich te buiten gaan aan, opgaan in
hmm .. bij mij is het ook een tijdje terug fout gegaan.. zeg maar bijna een half jaar..
en we probeerde vrienden te blijven maar afgelope weekend hadden we een feest en zag ik haar met een ander flirten en doen.. tsjah dan pas merk je dat vrienden blijven geen optie is.. ik denk ook dat zij dat doorhad want ik heb sindsdien niks meer van der gehoort of gezien.. zelf ook dr nummer verwijderd en msn.. hopen dat dit het beste is
opgaan in je verdriet, ellendig voelen to the max, met veel melancholische muziek en zelfmedelijden. daarna ben je er klaar mee en kan je inzien dat het leven te leuk is om nog langer over je ex te treurenquote:Op woensdag 28 november 2007 11:52 schreef Riann het volgende:
[..]
wat bedoel je precies met zwelgen?
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
Je zegt het wel heel mooi enzo.quote:Op donderdag 29 november 2007 10:55 schreef -Mellow- het volgende:
[..]
opgaan in je verdriet, ellendig voelen to the max, met veel melancholische muziek en zelfmedelijden. daarna ben je er klaar mee en kan je inzien dat het leven te leuk is om nog langer over je ex te treuren
Het is vanDaag een week geleden.
hmm, ja dat was geheel uit ervaring met mijn vorige ex van heel lang geleden.quote:Op donderdag 29 november 2007 11:26 schreef Riann het volgende:
[..]
Je zegt het wel heel mooi enzo.
Het is vanDaag een week geleden.
voor mij is het nu 2 weken geleden dat ik afscheid nam van mijn laatste wederhelft, en volgens mij moet de klap nog steeds komen
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
Even een vraagje tussendoor.
Hoe is jullie kijk erop wat betreft het 'geen contact hebben', om zo beter van elkaar los te komen en het beter te accepteren en een plek te geven?
Mijn ex (relatie van een jaar) heeft het er erg moeilijk mee en blijft contact zoeken. Hij lijkt na een aantal weken nog nergens te realiseren, dat dit echt niet meer goed komt en wij niet meer bij elkaar komen.
Nou is onze relatie altijd vrij slecht geweest (van zijn kant eindeloos veel leugens, vreemdgaan en geweld), dat ik eigenlijk gek ben om nog na te denken wat voor hem het minst pijnlijk is, aangezien de relatie voor hem kennelijk zoveel betekende, dat hij alles bij elkaar loog en vreemdging en ook fysiek ver buiten z'n boekje ging.
Toch wil ik heel simpel gezegd, dat hij het onder ogen gaat zien en naar mijn idee, is dat door helemaal geen contact te hebben.
Hoe kijken jullie daar tegenaan?
Blijft iemand dan juist hoop houden, omdat je elkaar niet spreekt en dus alles wegwuift onder het mom van 'ze is vast aan het nadenken, heeft tijd nodig, over een tijdje belt ze me vast'?
Of is het beter om toch het gesprek aan te gaan en ms toch even letterlijk uit te spreken, dat ik geen verzoening wil en hij echt moet begrijpen, dat dit voorgoed is. Dat zijn hoop geen nut heeft.
Voorheen zijn we ook eerder uit elkaar gegaan en toen hielden we nog vaag contact.
Ik denk mede hierdoor, door het contact nu echt weg te laten, dat hij zich realiseert, dat dit voor mij definitief is en het niet meer wil proberen.
Ook voor mezelf heb ik na een heel roerig jaar gewoon de rust nodig en geen contact geeft me eindelijk weer de mogelijkheid om even op adem te komen. Ondanks alles heb ik er ook verdriet van en contact maakt het voor mij ook nog moeilijker.
Toch ben ik bang, dat hij valse hoop houdt, juist omdat hij me niet spreekt...
Hoe is jullie kijk erop wat betreft het 'geen contact hebben', om zo beter van elkaar los te komen en het beter te accepteren en een plek te geven?
Mijn ex (relatie van een jaar) heeft het er erg moeilijk mee en blijft contact zoeken. Hij lijkt na een aantal weken nog nergens te realiseren, dat dit echt niet meer goed komt en wij niet meer bij elkaar komen.
Nou is onze relatie altijd vrij slecht geweest (van zijn kant eindeloos veel leugens, vreemdgaan en geweld), dat ik eigenlijk gek ben om nog na te denken wat voor hem het minst pijnlijk is, aangezien de relatie voor hem kennelijk zoveel betekende, dat hij alles bij elkaar loog en vreemdging en ook fysiek ver buiten z'n boekje ging.
Toch wil ik heel simpel gezegd, dat hij het onder ogen gaat zien en naar mijn idee, is dat door helemaal geen contact te hebben.
Hoe kijken jullie daar tegenaan?
Blijft iemand dan juist hoop houden, omdat je elkaar niet spreekt en dus alles wegwuift onder het mom van 'ze is vast aan het nadenken, heeft tijd nodig, over een tijdje belt ze me vast'?
Of is het beter om toch het gesprek aan te gaan en ms toch even letterlijk uit te spreken, dat ik geen verzoening wil en hij echt moet begrijpen, dat dit voorgoed is. Dat zijn hoop geen nut heeft.
Voorheen zijn we ook eerder uit elkaar gegaan en toen hielden we nog vaag contact.
Ik denk mede hierdoor, door het contact nu echt weg te laten, dat hij zich realiseert, dat dit voor mij definitief is en het niet meer wil proberen.
Ook voor mezelf heb ik na een heel roerig jaar gewoon de rust nodig en geen contact geeft me eindelijk weer de mogelijkheid om even op adem te komen. Ondanks alles heb ik er ook verdriet van en contact maakt het voor mij ook nog moeilijker.
Toch ben ik bang, dat hij valse hoop houdt, juist omdat hij me niet spreekt...
Un'altra te,
Dove la trovo io...
Dove la trovo io...
ik wil dat eigenlijk ook nietquote:Op zaterdag 1 december 2007 09:25 schreef Principessa.Farfalla het volgende:
ik wil hem helemaal niet loslaten
maar ja moet toch
Nou ik post hier ook maar eens Het is nu een tijdje uit en de laatste opmerking zit mij nog dwars. Hij zei dat ik mij niet voldoende openstelde voor hem. Ik snap er niets van omdat ik mij op alle vlakken openstelde. Seksueel was ik bijna overal voor in, en geestelijk was ik juist altijd erg blij of geschrokken na zijn opmerkingen. Nu twijfel ik of de fout echt bij mij ligt 
Dat ik hem heb gedwongen om vreemd te gaan met dat Turkse wijf 
Anoniempje.
Het is nu een tijdje uit en de laatste opmerking zit mij nog dwars. Hij zei dat ik mij niet voldoende openstelde voor hem. Ik snap er niets van omdat ik mij op alle vlakken openstelde. Seksueel was ik bijna overal voor in, en geestelijk was ik juist altijd erg blij of geschrokken na zijn opmerkingen. Nu twijfel ik of de fout echt bij mij ligt Dat ik hem heb gedwongen om vreemd te gaan met dat Turkse wijf Anoniempje.
je hebt je vriend gedwongen vreemd te gaan?quote:Op zaterdag 1 december 2007 15:18 schreef Giechel_Ho het volgende:
Nou ik post hier ook maar eens
Anoniempje.
'If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.'
Niks moet, maar het leven wordt wel erg lastig als je het niet doet.quote:Op zaterdag 1 december 2007 09:27 schreef Riann het volgende:
ik wil dat eigenlijk ook niet
maar ja moet toch
Doe eens wild ....
Geen idee of hier laatst over gepraat is, want ik volg het hier niet zo. Maar zijn er onder jullie mensen die ervaring hebben met het nog een aantal maanden uit praktisch oogpunt samen blijven wonen met je ex, wanneer je relatie stukgelopen is? Die situatie zit ik namelijk nu in en voelt opzich wel goed maar ook heel slecht, beetje dubbel maar wel raar.
Please sir. When moon? When Mustang?
Ja idd anders blijf je in die verdrietige cirkel en ik denk dat je dan depressief word. Ben ik nu al half. Ook omdat er nu meer dingen bij elkaar komen. Niet alleen doordat het uit is ook wat medische dingen en zo. Maar het gaat nu alweer iets beter dan een paar dagen geleden. Maar nog heb ik echte huilmomenten en dan komt het uit het niets in 1 keer opzetten bijv ik zit in de auto of ik denk aan een situatie samen met hem. Of ik zit aan het ontbijt hup en daar gaan de traantjes weer. en soms ook gewoon een beetje uit boosheid van waarom mag ik nu in daar nou niet gewoon gelukkig in zijn. En er zal vast wel weer een tijd komen dat ik dat wel ben. Maar nu gewoon helemaal niet. Ik ben gewoon helemaal niet gelukkig in alles niet.quote:Op zaterdag 1 december 2007 18:18 schreef Tarot het volgende:
[..]
Niks moet, maar het leven wordt wel erg lastig als je het niet doet.
Over die 3 weken verkering kom je wel heenquote:Op zaterdag 1 december 2007 09:25 schreef Principessa.Farfalla het volgende:
ik wil hem helemaal niet loslaten
"Meisje kijk me aan en laat je tranen lopen.
Oog in oog met genialiteit sta je.
Hier had je toch niet op durven hopen.
Je gaat met Joey mee, want deze jongen komt zo hard."
Oog in oog met genialiteit sta je.
Hier had je toch niet op durven hopen.
Je gaat met Joey mee, want deze jongen komt zo hard."
Bah.
Ik heb nu 1,5 jaar een relatie. Het is m'n eerste, ik ben 19, en tevens ook gelijk een echte relatie. Ik woon met mijn vriendin op kamers (dezelfde kamer, bestaand uit 2) en ik vrees dat we uit elkaar zijn gegroeid.
Ben een heel makkelijk iemand, ik pik veel van mensen. De laatste tijd echter minder.
Zij heeft een paar nasty trekjes, namelijk: ze is koppig, geeft amper haar fouten toe, blijft veel zwelgen in boosheid. Ik maak snel kleine foutjes omdat ik soms gewoon niet na denk. Dat resulteert in ruzie, die dankzij haar zwelgen lang blijft hangen. Ze is ook erg introvert en geeft me dan de 'silent treatment'. Daar word ik langzaam gek/spuugzat van.
Ik ben dus bang dat er twee opties zijn: bij haar blijven en me veel kut voelen en ruzie maken, of het uitmaken en me ook lang kut voelen, omdat het mijn eerste en ook echte relatie is, en ik natuurlijk veel van haar hou en het liefst zou willen dat we nog steeds zo goed bij elkaar passen als in het begin. In zekere zin doen we dat nog wel, maar er zijn dusdanig dingen veranderd dat we op de vlakken waarin we niet bij elkaar passen, elkaar erg afstoten. Het is mijns inziens onmogelijk
Op de lange termijn is het uitmaken het beste, daar ben ik van overtuigd.
stem in mijn hoofd: 'maar jonge, ze ziet er zo geweldig uit, ze is goed in bed
, ze is ook heel erg aardig tegen je en ze houdt van je man, wat wil je meer! je moet haar niet laten gaan gozer!'
Tja, toch lukt het op een of andere manier niet tussen ons. Ze heeft het ook moeilijk met school en daardoor voelt ze zich kutter dan normaal. Maar daardoor ontstaan geen karaktertrekken, ze worden er misschien alleen door versterkt. Die karaktertrekken zie ik niet zitten.
Ik ga straks naar haar toe. Ze is nu bij haar ouders, dus dat wordt extra lastig omdat we beide met een ruzie naar huis zijn gegaan voor het weekend. Ik wil graag met haar praten maar haar ouders ook weer niet gelijk het gevoel geven dat het rampzalig is en we het uit gaan maken. Dus zal ik haar ergens achteraf even moeten weglokken en haar voorbereiden op een gesprek of zo, ik weet het niet precies.
Iemand tips? Hoe zou ik haar kunnen gaan vertellen wat ik net heb opgeschreven, gezien haar negatieve karaktertrekken hierboven beschreven?
PS het is niet zo dat ze nergens vanaf weet, ze is zelf ook goed op de hoogte van de 'afgrond' waarop we balanceren.
Dank jullie wel
Ik heb nu 1,5 jaar een relatie. Het is m'n eerste, ik ben 19, en tevens ook gelijk een echte relatie. Ik woon met mijn vriendin op kamers (dezelfde kamer, bestaand uit 2) en ik vrees dat we uit elkaar zijn gegroeid.
Ben een heel makkelijk iemand, ik pik veel van mensen. De laatste tijd echter minder.
Zij heeft een paar nasty trekjes, namelijk: ze is koppig, geeft amper haar fouten toe, blijft veel zwelgen in boosheid. Ik maak snel kleine foutjes omdat ik soms gewoon niet na denk. Dat resulteert in ruzie, die dankzij haar zwelgen lang blijft hangen. Ze is ook erg introvert en geeft me dan de 'silent treatment'. Daar word ik langzaam gek/spuugzat van.
Ik ben dus bang dat er twee opties zijn: bij haar blijven en me veel kut voelen en ruzie maken, of het uitmaken en me ook lang kut voelen, omdat het mijn eerste en ook echte relatie is, en ik natuurlijk veel van haar hou en het liefst zou willen dat we nog steeds zo goed bij elkaar passen als in het begin. In zekere zin doen we dat nog wel, maar er zijn dusdanig dingen veranderd dat we op de vlakken waarin we niet bij elkaar passen, elkaar erg afstoten. Het is mijns inziens onmogelijk
Op de lange termijn is het uitmaken het beste, daar ben ik van overtuigd.
stem in mijn hoofd: 'maar jonge, ze ziet er zo geweldig uit, ze is goed in bed
, ze is ook heel erg aardig tegen je en ze houdt van je man, wat wil je meer! je moet haar niet laten gaan gozer!'Tja, toch lukt het op een of andere manier niet tussen ons. Ze heeft het ook moeilijk met school en daardoor voelt ze zich kutter dan normaal. Maar daardoor ontstaan geen karaktertrekken, ze worden er misschien alleen door versterkt. Die karaktertrekken zie ik niet zitten.
Ik ga straks naar haar toe. Ze is nu bij haar ouders, dus dat wordt extra lastig omdat we beide met een ruzie naar huis zijn gegaan voor het weekend. Ik wil graag met haar praten maar haar ouders ook weer niet gelijk het gevoel geven dat het rampzalig is en we het uit gaan maken. Dus zal ik haar ergens achteraf even moeten weglokken en haar voorbereiden op een gesprek of zo, ik weet het niet precies.
Iemand tips? Hoe zou ik haar kunnen gaan vertellen wat ik net heb opgeschreven, gezien haar negatieve karaktertrekken hierboven beschreven?
PS het is niet zo dat ze nergens vanaf weet, ze is zelf ook goed op de hoogte van de 'afgrond' waarop we balanceren.
Dank jullie wel
Ik heb het er best lastig mee om mijn ex los te laten en in eerste instantie wilde ik dat ook niet, terwijl de relatie opzich niet bepaald een schoonheidsprijs verdiende.
En eigenlijk verliep het zoals ik wilde, een goed gesprek gehad waarbij we beiden gewoon tot de conclussie kwamen dat het niet liep zoals we hoopte en mede door zaken die nog meespeelde vanuit het verleden konden we niet open en vrij genoeg zijn naar elkaar toe.
Enigzins opgelucht liep ik vanaf d'r huis terug richting de bus en nog voordat ik in de intercity terug naar huis zat kwam het eerste sms-je al dat ze blij was dat we goed uit elkaar gingen omdat ze veel om me gaf, wat overigens ook nog steeds anderzijds zo was.
Anyway, dagen werden weken en we behielden gewoon contact, nog een paar keer naar de bios geweest en gewoon langs geweest en al voelde het zwaar onwennig en vreemd, was wel blij dat het zo liep en had toen niet het idee dat het me opbrak ofzo.
Maar na een maand of 2 ging het echt totaal fout, ze begon echt geirriteerd te reageren en ik had ineens alles gedaan en dat werkt niet echt lekker bij mij, dus ik vrolijk daarheen om face-to-face erachter te komen wat er aan de hand was en had nogal wat scenario's, maar niet dat ze aangerand zou zijn.
Daar had ik het zelf natuurlijk ook nogal moeilijk mee en het werd er niet makkelijker op toen ik merkte dat ze het niemand verder had verteld.
Dan zit je dus met 2 dingen, ze vertrouw je het meeste en dat is iets moois, maar ik vond wel dat d'r ouders het moesten weten, al was het maar omdat ik gewoon aan alles merkte dat ze langzaam aan kapot ging.
Nou sta ik nog wel achter die stap, maar dat heeft echt weinig goeds gedaan aan onze contacten aangezien ik d'r sindsdien nog maar een paar keer gezien heb, ze me amper meer iets verteld en het communiceren dusdanig lekker verloopt dat ik d'r heb moeten blokkeren op de MSN.
Sowieso was het allemaal vrij dubbel, tuurlijk wist ik dat onze relatie op dat moment niet ideaal verliep al hadden we amper tot geen ruzie en waren we beiden zwaar verliefd en voelde het gewoon goed.
Maar dat kwam gewoon door 'externe' zaken die de gevoelens nogal blokkeerde op bepaalde momenten en dat wisten we beiden en een oplossing leek niet zo snel voor handen.
Dan probeer je elkaar dus los te laten terwijl je elkaar toch nog als 'de ware' ziet en dat werkt echt totaal niet omdat je weet dat het samen niets meer wordt, maar je de ander ook niet wilt zien met een nieuwe vlam.
Om het nog makkelijker te maken bleek laatst dat ze me terug wilde, terwijl ik dat gewoon niet kan door de dingen die er gebeurt zijn en ik er dan met dubbele gevoelens zou zitten, over het volledige vertrouwen in de ander maar niet te spreken, daarvoor zijn er teveel dingen 'verkeerd' gelopen.
De laatste maand reageert ze vooral telefonisch of via de mail en is d'r toon echt volledig gedraait en is ze zo open als wat, alsof ze het licht gezien heeft, maar ik heb geen flauw idee wat ik daar nou weer mee aanmoet en of ik d'r gewoon moet laten en verder gaan of gewoon kijken hoe de dingen lopen als we het contact 'herstellen'.
Dillema's dus, in eerste instantie wilde ik gewoon vrienden blijven, daarna leek het wel alsof ik dood gewenst werd en enkele maanden later wil ze zelfs weer een relatie terwijl ik alleen maar killer, afstandiger en oppervlakkig reageer op d'r ... vrouwen.
Grootste 'probleem' vind ik nog dat ze zelf met de nodige shit zit momenteel, dan is het nog lastiger om iemand te laten vallen en links te laten liggen en vergeet je toch iets makkelijker dingen die je zijn aangedaan merk ik.
Ik weet dus niet of ik me ex uberhaupt wel wil/moet loslaten, zeker nu ze zelf toch echt voldoende aanwijzingen geeft dat ze wel contact wil.
En eigenlijk verliep het zoals ik wilde, een goed gesprek gehad waarbij we beiden gewoon tot de conclussie kwamen dat het niet liep zoals we hoopte en mede door zaken die nog meespeelde vanuit het verleden konden we niet open en vrij genoeg zijn naar elkaar toe.
Enigzins opgelucht liep ik vanaf d'r huis terug richting de bus en nog voordat ik in de intercity terug naar huis zat kwam het eerste sms-je al dat ze blij was dat we goed uit elkaar gingen omdat ze veel om me gaf, wat overigens ook nog steeds anderzijds zo was.
Anyway, dagen werden weken en we behielden gewoon contact, nog een paar keer naar de bios geweest en gewoon langs geweest en al voelde het zwaar onwennig en vreemd, was wel blij dat het zo liep en had toen niet het idee dat het me opbrak ofzo.
Maar na een maand of 2 ging het echt totaal fout, ze begon echt geirriteerd te reageren en ik had ineens alles gedaan en dat werkt niet echt lekker bij mij, dus ik vrolijk daarheen om face-to-face erachter te komen wat er aan de hand was en had nogal wat scenario's, maar niet dat ze aangerand zou zijn.
Daar had ik het zelf natuurlijk ook nogal moeilijk mee en het werd er niet makkelijker op toen ik merkte dat ze het niemand verder had verteld.
Dan zit je dus met 2 dingen, ze vertrouw je het meeste en dat is iets moois, maar ik vond wel dat d'r ouders het moesten weten, al was het maar omdat ik gewoon aan alles merkte dat ze langzaam aan kapot ging.
Nou sta ik nog wel achter die stap, maar dat heeft echt weinig goeds gedaan aan onze contacten aangezien ik d'r sindsdien nog maar een paar keer gezien heb, ze me amper meer iets verteld en het communiceren dusdanig lekker verloopt dat ik d'r heb moeten blokkeren op de MSN.
Sowieso was het allemaal vrij dubbel, tuurlijk wist ik dat onze relatie op dat moment niet ideaal verliep al hadden we amper tot geen ruzie en waren we beiden zwaar verliefd en voelde het gewoon goed.
Maar dat kwam gewoon door 'externe' zaken die de gevoelens nogal blokkeerde op bepaalde momenten en dat wisten we beiden en een oplossing leek niet zo snel voor handen.
Dan probeer je elkaar dus los te laten terwijl je elkaar toch nog als 'de ware' ziet en dat werkt echt totaal niet omdat je weet dat het samen niets meer wordt, maar je de ander ook niet wilt zien met een nieuwe vlam.
Om het nog makkelijker te maken bleek laatst dat ze me terug wilde, terwijl ik dat gewoon niet kan door de dingen die er gebeurt zijn en ik er dan met dubbele gevoelens zou zitten, over het volledige vertrouwen in de ander maar niet te spreken, daarvoor zijn er teveel dingen 'verkeerd' gelopen.
De laatste maand reageert ze vooral telefonisch of via de mail en is d'r toon echt volledig gedraait en is ze zo open als wat, alsof ze het licht gezien heeft, maar ik heb geen flauw idee wat ik daar nou weer mee aanmoet en of ik d'r gewoon moet laten en verder gaan of gewoon kijken hoe de dingen lopen als we het contact 'herstellen'.
Dillema's dus, in eerste instantie wilde ik gewoon vrienden blijven, daarna leek het wel alsof ik dood gewenst werd en enkele maanden later wil ze zelfs weer een relatie terwijl ik alleen maar killer, afstandiger en oppervlakkig reageer op d'r ... vrouwen.
Grootste 'probleem' vind ik nog dat ze zelf met de nodige shit zit momenteel, dan is het nog lastiger om iemand te laten vallen en links te laten liggen en vergeet je toch iets makkelijker dingen die je zijn aangedaan merk ik.
Ik weet dus niet of ik me ex uberhaupt wel wil/moet loslaten, zeker nu ze zelf toch echt voldoende aanwijzingen geeft dat ze wel contact wil.
Tijdje terug (~7 maanden) had ik deze topic reeks veel zitten volgen omdat het toen net uit was mijn ex. Ik heb er een lange tijd kapot van gelegen maar nu is het helemaal over. Ik heb er voor ook wel vriendinnen gehad en nooit het gevoel gehad dat ik zo hard was gedumpt als deze.
Maar nu is het helemaal over enzovoorts en sinds korte tijd zit er al weer iets nieuws in de lucht <3
Wat ik mij nu afvraag is voor de mensen die al veelvoudig verbroken relaties hebben mee gemaakt, ga je er ook elke keer makkelijker mee om ? Of blijft het elke keer weer hetzelfde drama?
Maar nu is het helemaal over enzovoorts en sinds korte tijd zit er al weer iets nieuws in de lucht <3
Wat ik mij nu afvraag is voor de mensen die al veelvoudig verbroken relaties hebben mee gemaakt, ga je er ook elke keer makkelijker mee om ? Of blijft het elke keer weer hetzelfde drama?
niets
het is elke keer toch wel iets anders hoor. Dit is voor mij ook de eerste keer dat ik gedumpt ben ik heb het andere keren altijd gedaan niet dat je dan geen verdriet hebt net zo goed. Maar is toch weer net anders. Het enige is dat je weet dat het een keer over gaat en dat je wel weer een keer gelukkig word.
