Stel: je neemt een 16-jarig meisje mee naar huis...

Update.
Godallemachtig wat een dag.

Gisteren schreef ik dat mijn vriend 's avonds toch weer naar het bureau werd meegenomen. Ik had van hem begrepen (hij belde me nogal in paniek op) dat het meisje een nieuwe belastende verklaring had afgelegd; net als veel hier op het forum dacht ik dat ze haar hele verhaal nog wat dikker had aangezet, een schreeuw om aandacht of zoiets. Het blijkt allemaal wat anders te zitten.

Inmiddels heb ik meer kanten van het verhaal kunnen horen en mijn waarde vriend heeft toch wat dingen achtergehouden.

Om te beginnen: mijn vriend ziet er tamelijk.. opvallend uit. Een enorme bos haar, grote ogen en vaak een baard van een paar dagen. Het meisje is ongelofelijk van hem geschrokken toen ze wakker werd -- en recht in zijn gezicht keek, op een paar centimeter afstand. Ik weet niet wat-ie precies heeft uitgevreten (ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat-ie haar onzedelijk heeft betast of iets in die trant) maar ze zegt dat-ie haar "door elkaar aan het schudden" was en de hele tijd "goeiemorgen goeiemorgen" mompelde. Een beetje het gedrag van een lunatic, dat idee -- en daar is mijn vriend inderdaad goed in, als-ie er zin in heeft.
Het meisje ging gillen uit een reflex, en hij op zijn beurt heeft daar nogal hysterisch op gereageerd. Rende door de kamer heen, riep dat-ie "echt helemaal niks had gedaan" en nam op een gegeven moment (volgens haar) een agressieve houding aan. Zij is gillend uit bed gesprongen, hij liep met grote ogen op haar af (haar verhaal!) -- en toen klopte de huisbaas op de deur.
Die huisbaas vertrouwde het niet en heeft meteen de politie ingeschakeld. Politie erbij, en die hebben mijn vriend en het meisje meegenomen voor verhoor. De politie heeft haar ouders opgetrommeld, die (saillant detail) in eerste instantie niet eens hadden gemerkt dat hun dochter niet thuis was gekomen. Eenmaal op het bureau waren de rapen gaar en hadden ze het alleen maar over "die smerige verkrachter". Vooral vader schijnt nogal een herrie te hebben getrapt.

De dochter zelf heeft nooit gezegd, of zelfs maar geďnsinueerd, dat ze door mijn vriend betast of verkracht is. Ze kon eerst alleen maar huilen; na een paar uur kwam ze tot bedaren. De politie heeft haar vrij lang verhoord maar uiteindelijk bleek ze geen ernstige dingen te kunnen vertellen. Ze was alleen ongelofelijk geschrokken van zijn rotte ochtendhoofd -- op zich wel begrijpelijk, zoals ik al schreef.
De politie deed de kwestie af als een zeer vervelend misverstand en wilde zich er voorlopig niet meer mee bemoeien. Mijn vriend mocht naar huis.

Einde verhaal? Zo lijkt het. Ik heb mijn vriend van het bureau opgehaald, en in de auto vertelde hij wat ik in mijn openingspost schreef, op min of meer dezelfde theatraal-ironische toon. Hij deed toen voorkomen dat het verhaal nog een staartje zou krijgen -- nu blijkt echter dat de politie op dat moment al dacht aan een storm in een glas water. Het meisje had niet veel meer te zeggen; hooguit haar ouders zouden nog moeilijk kunnen doen.

Wat er daarna precies is gebeurd, wat er allemaal in zijn hoofd omging die avond, ik weet het niet. In elk geval werd ik om een uur of tien door hem gebeld dat de politie tóch weer was langsgeweest en hij nu op het bureau zat. Het meisje zou bepaalde vervelende dingen hebben gezegd. ("ze liegt! ze liegt!" riep hij door de telefoon.)
Ik naar het bureau. Een agent stond me bij binnenkomst al op te wachten.

"U bent de vriend van R.?"
"Dat klopt."
"Gaat u zitten." En toen kwam het.

"Anderhalf uur geleden hebben we een telefoontje gehad van het meisje. Ze vertelde in paniek dat ze na het verhoor door uw vriend is lastiggevallen. Niet lang nadat uw vriend en u het bureau hadden verlaten, heeft hij haar opgebeld en haar via de telefoon de huid volgescholden. Ze heeft meteen haar telefoon uitgezet; daarna heeft hij ettelijke keren haar voice-mail ingesproken. We hebben uiteraard alles nagetrokken en haar verhaal klopt. Mijn vraag aan u is, of u hier wat van weet."

Nee dus. Ik had mijn vriend naar zijn huis gebracht, we hebben daar een paar sigaretten gerookt maar de sfeer was zo timide en aangeslagen dat ik vrij snel weer weg ben gegaan. Thuisgekomen moest ik mijn verhaal kwijt (vandaar dit topic) en toen kwam het telefoontje van mijn vriend op het bureau.

"Waar is hij nu?" vroeg ik de agent.

"Na het telefoontje van het meisje is er direct een wagen naar het huis van uw vriend gereden. Aangeklopt, geen gehoor. Deur geforceerd en drie agenten zijn naar binnen gegaan. Daar troffen ze uw vriend aan, volkomen apathisch op de bank. Zonder enig verzet is hij meegegaan naar het bureau. Toen we hem hier confronteerden met zijn gepleegde telefoontjes van vanavond, werd hij woest en stond erop dat hij jou zou bellen. Dat hebben we hem uiteindelijk toegestaan."

"Waar is hij nou?"

"Nadat uw vriend met u had gebeld, werd hij even weer rustig. Hij zei dat hij moe was en wilde slapen. We wilden hem naar zijn cel brengen, maar toen stond hij plotseling op en schreeuwde dat het allemaal wel genoeg was zo. Nog voordat we hem konden grijpen, rende hij weg en begon als bezeten met zijn hoofd tegen de muur te bonken. Drie agenten hebben hem met moeite weten te overmeesteren; we hebben hem een kalmeringsmiddel gegeven, en daar slaapt-ie nu rustig van."

"Mag ik bij hem?"

"Nee. We willen dit tot op de bodem uitzoeken. Houdt u zich voorlopig beschikbaar."

Om een lang verhaal kort te maken: mijn vriend lijdt waarschijnlijk aan een psychose en god weet hoe hij daar vanaf komt. Vanochtend was zijn situatie nauwelijks verbeterd en hij zit nog steeds onder de kalmeringsmiddelen. Het meisje heeft aangifte gedaan van bedreiging en de politie "heeft de zaak in onderzoek". Vanmiddag heb ik me met frisse tegenzin drie uur lang laten verhoren. Ik ben kapot.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2007 19:29 schreef Bupatih het volgende:
Heftige shit!

Lijkt er dus vooral op dat je vriend wat problemen heeft...
(Hoe komt hij trouwens aan het nummer van dat meisje?)

Geen idee. Dat vraag ik me al de hele dag af. De politie ook trouwens. Waarschijnlijk toch zitten snuffelen in haar spullen, ik weet het niet.

quote:

Op dinsdag 28 augustus 2007 20:24 schreef e-wok het volgende:
omg...

het verhaal krijgt ineens een hele rare wending Ik dacht eerst dat het misschien wel een beetje nep was, maar in tegendeel... Heeft je vriend die psychose opgelopen door dit gebeuren, of verkeerde hij daar al (langere tijd) in?

Ik heb hem nooit als psychotisch ervaren. Het is wel een vreemde kerel. Ik ken hem al een jaar of 12, we deden dezelfde studie. Als we de stad ingingen voor een biertje (of twee, of twintig) had-ie altijd iets raars aan het eind van de avond: klom in een mast om een vlag te stelen, sprong de gracht in, bracht een bos bloemen naar de hoeren -- studentenlol uit jongensboeken. In de winter wilde hij met de taxi naar college, "dat is tenminste lekker warm".

Ben één keer bij hem thuis geweest toen. Zijn moeder woonde in een caravan aan de rand van een dorp in Noord-Groningen. Ze ging als wasvrouw (?) de huizen langs. Geen idee of ze daar veel mee verdiende of dat ze andere trucjes had om haar klanten te verleiden , maar er was daar geld in overvloed -- het was biefstuk en dure wijn wat de pot schaftte.
Zijn vader werkte voor een Duits circus, en "kwam wel eens op bezoek", zei mijn vriend. Zijn moeder had nog een dochtertje van een andere kerel, die is uiteindelijk heel goed terecht gekomen, heeft nu haar gymnasiumdiploma en studeert geneeskunde in Amsterdam.

Niet dat mijn vriend in de goot is beland ofzo, zo erg is het niet, maar je hoeft maar even met hem op te trekken of je weet dat hem iets vreemds mankeert. Prettig gestoord, heb ik heel lang gedacht. Iemand die je op de een of andere manier meteen in vertrouwen neemt, omdat zijn verhaal toch altijd veel bespottelijker klinkt.
Zijn studie heeft hij nooit afgemaakt. Besloot er na twee jaar mee te stoppen en werd, for god's sake, electricien. Klusje hier, klusje daar. Klein kamertje op zolder, vaak weg. Nooit een vaste vriendin, wel altijd vrouwen om hem heen. Oude verknipte wijven die van hun man wilden scheiden en met hem alleen naar bed gingen.
Ik heb hem in elk geval nog nooit op een voorliefde voor jonge meisjes kunnen betrappen.

Tot zover deze melancholieke uitweiding zit een beetje voor me uit te psychologiseren.