Ik was best huiverig in eerste instantie om dit hier te plaatsen, omdat ik vaak onserieuze, soms zelfs neerbuigende reacties lees op serieuze issues. Dat soort reacties kan ik natuurlijk niet gebruiken. Ook reacties als: Ga eens met een psycholoog praten helpen me niet. Daarom wil ik vragen of jullie, áls jullie reageren dan wel iets zinnigs willen zeggen.
Afijn,
Het verhaal.
Ik ben een meisje van 18 jaar en heb het nodige meegemaakt. Als klein kind ben ik langdurig seksueel misbruikt. Ik wil hier verder niet veel dieper op ingaan, maar jullie begrijpen natuurlijk wel dat dat de nodige schade heeft veroorzaakt; fysiek, maar zeker ook mentaal. Ik heb hierover nooit gesproken thuis, mede omdat ik het idee had dat mijn ouders mij nooit echt zagen. Ik heb namelijk een jonger zusje met een vrij ernstige verstandelijke handicap waarop ze vrijwel al hun aandacht richtten. Indertijd was hun aandacht nog minder eerlijk verdeeld over ons dan nu. Mijn zusje, toen in de peuterpubertijd en later als kleuter ook was extreem lastig. Ook voor mij was dat niet makkelijk. Ze maakte vaak dingen kapot van mij en meestal waren het net die dingen waar ik waarde aan hechtte; schoolwerkjes die ik met veel ijver gemaakt had bijvoorbeeld.
Toch was en ben ik erg hecht met mijn zusje. Ik heb het haar persoonlijk nooit kwalijk genomen, maar mijn ouders wel. Vooral nu, nu ik terugkijk op mijn verdriet, machteloosheid en eenzaamheid van toen en dat vergelijk met het vertroebelde beeld van mijn ouders waarin ik altijd de perfecte, probleemloze, bijdehante dochter was, voel ik me boos of beter gezegd onmachtig ten opzichte van mijn ouders; alsof me een heel groot onrecht aangedaan is puur door hun bord-voor-het-hoofd.
Als kind had ik ernstige slaapproblemen. Je kan het je zo gek niet bedenken of ik deed het; slaapwandelen... Complete handelingen deed ik in mijn slaap; Dingen opruimen bijvoorbeeld of naar buiten lopen. Ook had ik ernstige nachtmerries. Iedere nacht werd ik gillend wakker. Vaak droomde ik ook over hetgeen mij overdag werd aangedaan. Als ik dan compleet overstuur bij mijn ouders aan het bed kwam waren ze vooral geirriteerd dat ik ze wakker had gemaakt. Ze hadden het immers al zwaar genoeg overdag met hun andere dochter, zonder dat ik hun nachtrust ook nog verstoorde. Je begrijpt: na een aantal maal die boodschap, kwam ik niet meer. -Overstuur of niet. Ik leerde dus al heel jong om gesloten te zijn. Ook kreeg ik van meerdere kanten het signaal dat het toch niet belangrijk was hoe ik me voelde. Papa en mama wilden het niet zien en in misbruiksituatie werd me vooral heel duidelijk te verstaan gegeven dat ik me moest schikken. Wat ik voelde deed er niet toe. Dat ik ik was deed er niet toe.
Natuurlijk was niet alles kommer en kwel. Ik had het heel fijn op school; Ik was erg leergierig en school voedde in mijn verlangen naar kennis. Daarnaast werkte school als positief voor mijn zelfvertrouwen. Ik bleek ver bovengemiddeld te presteren en kreeg daar waardering voor. Dat was iets dat ik toen veel zocht en het was fijn dat daarin 'voorzien werd'. Verder had ik een hele lieve oma en opa waar ik graag en veel kwam en waar ik zorgeloze tijden beleefde. Deze alinea dus even om het allemaal niet zo zwart-wit te doen overkomen.
Aangezien ik mijn leeftijd ver vooruit was, een 'ander' zusje had en erg gesloten was had ik eigenlijk maar 1 echt vriendinnetje. Ik speelde verder wel eens met andere kindjes, maar de meesten vonden me toch vreemd of in ieder geval 'te anders'. Toen mijn vriendinnetje verhuisde voelde ik me dan ook best eenzaam. Ook werd er naarmate ik in hogere klassen kwam op school steeds minder aandacht aan mijn honger naar kennis besteed. Als ik klaar was met rekenen moest ik maar vast een extra taak maken, met taal idem. Dat waren dan taken die niet werden nagekeken en in mijn ogen puur bezigheidstherapie waren. Soms als ik geluk had mocht ik lezen of een klusje doen voor de onderwijzer. Zoiets had zin, dat vond ik leuk! Helaas kwamen dergelijke momenten te zelden voor, dus besloot ik om een tandje langzamer te werken en was ik ook op school niet echt mezelf.
Toen ik een jaar of 9 was voelde ik me behoorlijk onbegrepen en vaak verdrietig. Ik schreef graag, want alleen op papier stond ik het mezelf toe om me volledig te uiten. Door de jaren heen ontwikkelde ik dan ook een behoorlijke passie voor schrijven. Verder las ik extreem veel. Ik vond het heerlijk om me helemaal af te kunnen sluiten met een boek, me te laten opslokken door het verhaal en ondertussen nog kennis op te doen ook.
Inmiddels 9 jaar dus en ondanks dat het misbruik al een poos was gestopt, mijn zusje veel beter handelbaar was, was ellende nog lang niet ten einde. Thuis waren er veel problemen, vooral tussen mijn ouders. Mijn vader had een eigen bedrijf en is wat je noemt een workoholic van het ergste kaliber. Mijn moeder vond dan weer dat ze er alleen voor stond met de zorg voor 2 kinderen, waarvan er 1 nog speciale zorg nodig had ook. Je begrijpt hoe dat kon knallen. Er werd toendertijd flink wat afgeschreeuwd bij ons. Verder had mijn moeder vaak een kort lontje en kon ze ontzettend boos op me worden bij het minste of geringste. Ook verdronk ze haar problemen. Dat drankprobleem was er al heel lang, maar sloop er steeds geleidelijk een beetje meer bij in. Eerst liep het alleen naar aanleiding van feestjes waar alcohol werd geschonken uit de hand. -Mijn moeder had wat je noemt een kwade dronk. Later kwamen er ook gelegenheden waarbij zijzelf heel bewust naar de fles greep; gewoon thuis of in een café waar ze dan heen ging.
De situaties met een dronken moeder waren zeer ernstig. De vreselijkste ruzies ontstonden dan tussen mijn ouders en natuurlijk liep alles gigantisch uit de hand. Ik heb er vaak tussen moeten springen als mijn vader door het lint ging en mijn moeder wilde slaan. En terwijl mijn moeder dan vanachter mijn rug tegen mijn vader riep dat ze hem zou vermoorden en ik mijn vader aankeek en probeerde te polsen of hij ook zou slaan als ik er tussenstond hoorde ik boven mijn zusje hyperventileren en gillen. Vaak ook werd er met dingen gesmeten en soms moest ik mama's autosleutels opbergen. (Het afgelopen jaar is de situatie overigens zo erg geescaleeerd dat de politie meerdere malen bij ons op de stoep heeft gestaan, maar dat terzijde) Ik voelde me heel jong verantwoordelijk en was gevoelsmatig de enige 'volwassene' in huis.
Als dergelijke situaties niet voorvielen ging het best goed bij ons. Er werd goed voor mijn zusje en mij gezorgd. We kregen goed te eten, hadden altijd leuke kleren en kwamen verder in materieel opzicht ook niets tekort. Ook geloof ik wel dat mijn ouders van me houden, maar ik kon het niet altijd zo voelen door alles wat er gebeurde. Het gekke is alleen dat ik het tot voor kort heel erg moeilijk vond om voor mezelf te kunnen zeggen: "Die ouders van mij maken er een zooitje van en ik heb het recht om dat los te zien van hoe ze verder voor ons zorgen"
Vanaf mijn 11e overleden mijn grootouders binnen niet al te lange tijd na elkaar. Ik had het vooral met het overlijden van mijn ene opa en oma erg moeilijk. Ik was erg hecht met ze en kon ook de manier waarop niet goed accepteren. Mijn opa had een lang ziekbed, maar mijn oma overleed plotsklaps. Ze was kerngezond, kreeg een hartaanval, raakte in coma en 4 dagen later hebben we gekozen om de stekkers eruit te halen. Erg zwaar had ik het daarmee.
Op de middelbare school leek het beter te gaan. Ik ging naar het tweetalig vwo en werd weer lekker gevoed in mijn honger naar kennis. Ook kreeg ik begin 2e klas een hele goeie vriendin en via haar een hechte vriendengroep. Ik voelde me voor het eerst in tijden gelukkig, maar helaas ging het verleden opspelen. In die vriendengroep zaten namelijk ook jongens en ik bleek het moeilijk te kunnen hebben om te worden aangeraakt en geknuffeld. Uiteindelijk raakte ik hecht bevriend met een jongen die oog had voor wat niemand ooit had gezien. Hij zag mij en hoe erg ik worstelde met mezelf. Hij vroeg me toen hij me nog niet zolang kende of ik was misbruikt en overtuigde me er in de periode die volgde van dat ik het een plaatsje moest leren geven voor ik verder kon. Met behulp van hem heb ik in de daaropvolgende jaren geleerd mensen weer te vertrouwen, mezelf weer te vertrouwen, te luisteren naar mijn gevoel als het zegt: "Dit is fout, ik wil dit niet" maar ook andere mensen een kans te geven.
In het begin was dit heel zwaar voor mij. Ik kon mijn verhaal niet vertellen. Ik had moeite met bepaalde woorden en had veel herbelevingen, maar die jongen had geduld en ik kon ten alle tijde bij hem terecht. Soms kwam hij 's avonds laat nog naar me toe fietsen om me in bed te stoppen en bij me te blijven tot ik sliep, zodat ik me een beetje veiliger voelde.
Op school trok ik het niet zo goed, omdat alles wat ik zo diep had weggestopt zich als een stormvloed aan me opdrong en ik me ondertussen probeerde te gedragen als mijn normale, koele, onverstoorbare zelf. Aan het eind van het jaar had ik dan ook niet genoeg punten om door te gaan met het t-vwo. Ik zou havo gaan doen. Mijn docenten vertelden me dat het slechts een jaartje zou zijn, dat ik in no-time weer op het vwo zou zitten, maar het ging natuurlijk anders.
Op havo was ik erg gedemotiveerd. Ik merkte dat ik het met twee vingers in de neus haalde en ik werd zelden geprikkeld door mijn docenten. Niet genoeg in ieder geval om nog met plezier naar school te gaan. Mijn klasgenoten die me maar een arrogante gymnast vonden, droegen daar ook niet erg aan bij natuurlijk. Als ik mijn mond opendeed om te praten zeiden ze dat ik even moest wachten zodat ze eerst even een woordenboek konden pakken. Op den duur zei ik niets meer natuurlijk. De enige die wel aandacht voor me had was de docent Frans, maar dat was meer aandacht dan ik wilde hebben, waardoor ik me weer steeds slechter ging voelen (en uiteindelijk een breakdown kreeg bij gym waarna ik bij de schoolpsycholoog terechtkwam). Ook biologie met de uitgebreide module seksuele voorlichting maakte me er niet vrolijker op en om het gedeelte over seksueel geweld zat ik al helemaal niet te springen. Uiteindelijk haalde ik dat jaar met de hakken over de sloot.
Begin vierde viel onze vriendengroep uit elkaar (om de stomme reden van de ruzie tussen 2 mensen). Mijn beste vriend en ik probeerden ze nog wel bij elkaar te houden, maar het werkte niet. Inmiddels zijn zelfs hij en ik behoorlijk uit elkaar gegroeid. Ook werd mijn moeder ernstig ziek, wat de situatie thuis er alleen nog maar gecompliceerder op maakte. Na weer een jaar te zijn buitengesloten door mijn klas ben ik dan blijven zitten. Gevoelsmatig betekende dat dat ik wéér had gefaald en ik nam het mezelf dan ook behoorlijk kwalijk.
Toen ik voor de tweede keer aan de vierde begon kwam ik er echter al snel achter dat doubleren het beste was wat me had kunnen overkomen, want ik kwam in een hele leuke klas terecht waar ik me onmiddelijk thuisvoelde. Op school werd alles langzamerhand weer fijn, ik kreeg nieuwe vrienden, ik haalde weer hoge cijfers en eind vijfde slaagde ik zelfs bijna cumlaude.
Inmiddels had ik een jongen leren kennen waarmee ik al snel heel hecht bevriend raakte. Op een gegeven moment sliep ik bij hem (hij had toendertijd een vriendin, anders was ik nooit blijven slapen) nadat we samen naar de film waren geweest. We zouden alletwee apart slapen, maar hij sliep voor de deur van de kamer waar ik sliep, wat me zo'n gevangen, overgeleverd gevoel gaf. Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het ging helemaal fout. Ik moest ontzettend huilen. Hij kwam bij mij om me te troosten, wist van mijn verleden en legde de link ook meteen. Hij kalmeerde me en trok me neer om naast me te gaan liggen en samen in slaap te vallen. Hij sliep vrij snel, maar ik vond het moeilijk om zo intiem met iemand te liggen. Ik lag maar een beetje te staren, beurtelings naar het plafond en beurtelings naar zijn arm om mijn middel. Uiteindelijk heb ik die nacht weinig geslapen en de volgende ochtend sprong ik al om een uur of 8 uit bed, blij dat ik op kon staan. Hij werd wakker en wist me na lang zeuren over te halen om nog even bij hem in bed te komen. Eenmaal in bed knuffelde hij me, trok me tegen zich aan, streelde door mijn haren (gewoon zonder bijbedoelingen) en ik vond het moeilijk om me daaraan over te geven. We hebben gepraat en hij zei me dat ik veilig bij hem was en dat ik niet steeds weg hoefde te draaien. Toch kon ik het niet voorkomen dat ik dat deed. Ik vond het gewoon eng dat hij maar een paar centimeter met zijn gezicht bij het mijne vandaan lag, ik probeerde altijd meer afstand te scheppen... Buiten dat vond ik het wel gewoon fijn. Het voelde vertrouwd, veilig... Misschien juist ook omdat hij er verder niets mee bedoelde.
Later, hij was inmiddels relatieloos, groeiden we steeds meer naar elkaar toe. Ik merkte speciaal voor hem te zijn en nog vreemder: Ik merkte dat ik dat okay vond, fíjn zelfs. Hij was ook speciaal voor mij geworden.
En toen kwam er die avond bij hem. We lagen op zijn bed samen een filmpje te kijken en het was gezellig. Ik lag aan de buitenkant, hij bij de muur. Toen hij wat moest pakken stond ik op. Voor hij terugkwam was ik alweer gaan zitten. Eenmaal terug duwde hij me achterover. Ik dacht om over me heen te klauteren, maar hij ging bovenop me liggen. Hij keek me recht in mijn ogen en ik zag warmte en vertrouwen, ik zag veiligheid... Maar tegelijkertijd schreeuwde iedere vezel in mijn lichaam: "NEE!!!" Ik kreeg een heel naar gevoel in mijn buik; angst, paniek... En tegelijkertijd voelde ik het vertrouwen dat hij uitstraalde en wist ik dat het goed was. Tussen die 2 gedachtes werd ik heen en weer geslingerd. Zijn hoofd kwam dichterbij, het mijne draaide ik weg. Toen pakte hij me vast, streelde m'n haren, maar zorgde ondertussen dat ik niet weg kon draaien. Z'n ogen schreeuwden tegen me: "Kijk dan, ik ben het! Ik doe je geen pijn. Dit is het hier en nu, dit zijn wij, blijf hier" Ik zag het wel, maar ik kon niet meer weg en zijn hoofd kwam zo dichtbij en opeens won de ene gedachte het van de andere. Er knapte iets. Ik kon niet meer. Ik zei: "Ga van me af, alsjeblieft" Het klonk zo breekbaar en zo zacht dat ik mezelf niet eens zou hebben verstaan als ik niet wist wat ik had gezegd, maar hij hoorde me. Hij ging meteen van me af. Ik zag de tranen in zijn ogen en ik had spijt... Zo'n spijt... Ik had hem zo gekwetst!
We hebben het die avond uitgepraat, meteen al. Daarna is het nog een paar weken goed gegaan tussen hem en mij, maar uiteindelijk ging het om iets onbenulligs mis. Er was sprake van miscommunicatie, maar die kostte, in combinatie met overgebleven spanningen, onze vriendschap wel de kop. Ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad. Een poos lang vroeg ik me af of ik niet gewoon m'n ogen moest sluiten, mn blik op oneindig en hem gewoon z'n gang had moeten laten gaan. Ook bedacht ik me dat ik in het vervolg niet meer mijn werkelijke gevoel moest laten blijken bij iemand, want daarmee zou ik zo'n persoon toch alleen maar mee kwetsen. Wat ik ook bedacht het klonk nooit als de goeie oplossing, of als het juiste om te doen.
Ik heb met mijn hulpverlener hierover gepraat, maar ze kon me niet helpen. Mijn verleden heb ik al een goed plaatsje gegeven, maar bepaalde handelingen blijven schijnbaar voor problemen zorgen.
Inmiddels ben ik uit de thuissituatie, die alles nog veel complexer voor me maakte, omdat die situatie het uiterste van me vroeg op het gebied van verantwoordelijkheid en mezelf wegcijferen. Ik woon nu ergens anders gelukkig, maar dat betekent dus dat ik me onder rustiger condities kan richten op mijn intimiteitsprobleem.
Ik merk namelijk dat ik aan de ene kant heel erg iemand nodig heb voor wie ik speciaal ben, die echt van me houdt, waar ik op kan bouwen... Maar aan de andere kant al naar wordt bij de gedachte aan bijkomend fysiek aspect. Ik denk (en mijn hulpverlener denkt dat ook) dat ik vooral veel tijd nodig heb, maar gevoelsmatig is het niet 'fair' om die tijd van iemand te vragen. Ik durf niet echt iets met iemand te beginnen, omdat ik iemand niet teleur wil stellen en ook omdat ik zelf niet nog meer gekwetst wil worden (op dit gebied). In de afgelopen jaren ben ik een aantal keer lastiggevallen (met uitgaan of op straat) door mannen en ik ben bang dat ik met nog meer negatieve ervaringen nooit meer in staat zal zijn om iemand bij me te laten. Maar eigenlijk kan ik dat dus nu al niet goed, want ik ben heel erg bezig om mezelf te beschermen tegen eventuele negatieve ervaringen. Ik snap bijvoorbeeld echt nooit op iemand af...
En nu ben ik 18. Ik wil niet mijn hele leven alleen blijven, maar ik wil ook niet moeten kiezen tussen mezelf opofferen of een ander teleurstellen. Alles lijkt tegenwoordig zo te draaien om seks en een zekere oppervlakkigheid. Ik kan dat niet zo...
Sorry voor het lange verhaal, maar bedankt dat ik even kon spuien. Dat scheelt een heleboel.
Wat je er ook uitpikt, ik wens je veel sterkte en kracht, volgens mij heb jij beide
Sterkte.
Ten eerste goed dat je je verhaal durft te doen respect . Ik heb zelf een jaar lang een vriendin gehad die misbruikt is op haar 10 tot haar 16e.
Zij heeft het nog steeds moeilijk en we zijn nog steeds goede vrienden. Ik denk dat ze nog niet klaar is voor een relatie. Verder draagt de hulpverlening weinig bij denk ik evenals een Arts of wat dan ook.
Het is belangrijk dat jij het een plaats in je leven gaat geven, ook al is dit nog zo moelijk. Zij heeft inmiddels
wel alles een plekje gevonden maar nog steeds is het contact met jongens erg moeilijk. Ik ben bang dat dat nooit meer goed komt.
Sterkte.
Ralph
Note, niet not.
[ Bericht 36% gewijzigd door teh_m0nkey op 21-08-2007 17:50:04 ]
Nu verwacht ik gemixte boodschappen in deze thread, boodschappen die je kunnen helpen maar ook berichtjes als ralph net verstuurde waar je mogelijkerwijs alleen maar ongelukkiger van wordt. Het is belangrijk om die slechte berichtjes over te slaan, ze weten niet beter moet je maar denken ook al is het goed bedoeld.
Je leven leg je niet zomaar achter je neer. Maar over dat relaties en sex...... ik ben daar zelf pas mee begonnen toen ik 24 was, toen ik er klaar voor was. Vergeet de rest, jij bent niet zo, jij bent daar nog lang niet klaar voor. Als iedereen had meegemaakt wat jij had meegemaakt dan waren die nu ook niet bezig met een zorgeloos leven vol sex en drank. De meeste van je leeftijdgenoten die zijn eigenlijk nog gewoon kinderen in veel opzichten, dus staaf je niet naar hun normen en waarden. Dat is irreel.
Relaties en alles wat er bij komt kijken, dat moet je niet willen omdat je denkt dat dat moet. Die moet je willen omdat je iemand helemaal geweldig vind. Ik denk ook niet dat je een relatie nodig hebt nu, maar gewoon warmte en liefde. En geef het tijd..... zorg dat je in situaties terecht komt waar je je prettig in voelt en vermijd situaties die je niet aankan.
Knuff
Ik kan niet zeggen dat het na zoveel jaren voorbij is en dat je echt van intimiteit kan genieten.
Tegen mij is ook vaak gezegd dat het tijd nodig heeft, gelukkig woon ik samen met een lieverd die mij en dus ook ons alle tijd gunt.
Elke keer als ik hoor over het feit dat het tijd nodig heeft, word ik erg ongeduldig.
Terugdenkend aan de middelbare school en het blijven zitten, kan ik na zoveel jaren later nog wel geirriteerd worden. Ik had het liever veel beter gedaan en zonder oponthoud. Ook al weet ik dat het uiteindelijk veel beter voor mezelf is geweest.
Ik wens je heel veel sterkte en heb je hiermee willen laten weten dat je niet de enige hierin bent.
Het levenspad wat veel hobbels kent zal uitmonden in een rijk mens met veel bijzondere ervaringen.
Ik kan ook niet anders zeggen dan wat er al gezegd is, maar ik wens je ook heel veel sterkte.
Heb erg veel respect voor zo'n "sterk" meisje als jij.
Ze is jarenlang sexueel misbruikt als kind, kreeg nauwelijks tot geen aandacht van haar ouders en werd op school genegeerd.
En alles wat jullie zeggen is: " Aaaah gossie, komop meid, je bent pas 18! Alles komt nog wel goed! "
Lekker makkelijk
quote:Jij hebt het veel te goed in dit landOp dinsdag 21 augustus 2007 09:18 schreef jpg97 het volgende:
Hmm leuk dat jullie allemaal haar een hart onder de riem willen steken, maar het lijkt wel of jullie een beetje immuun zijn geworden voor wat er allemaal is gebeurd met TS.
Ze is jarenlang sexueel misbruikt als kind, kreeg nauwelijks tot geen aandacht van haar ouders en werd op school genegeerd.
En alles wat jullie zeggen is: " Aaaah gossie, komop meid, je bent pas 18! Alles komt nog wel goed! "
Lekker makkelijk
Ik kan me voorstellen hoe zwaar jij het hebt! Hoe erg je met jezelf in de knoop zit, omdat je gemixte gevoelens hebt. Je wilt dit, maar je doet uitiendelijk dat!!
Neem idd de tijd en het is helemaal niet erg om met iemand te nemen en de 'tijd' te vragen aan hem. Mijn vriend moet soms ook heeeeeeeeeeeeeeeeel geduldig met mij zijn, een compliceerd persoon met veel nare ervaringen heeft gewoon even wat tijd nodig dan de meeste. En als je iemand kan vinden die daar mee kan leven, dan is dat toch goed?!!!
Ga maar na, je zou nu niet zo verstandig zijn (even bang niet meegerekend) als je alles niet had meegemaakt, een teleurstelling zal niet snel gebeuren en het is ook helemaal niet erg om teleurgesteld te zijn, dat hoort bij het leven, dat hoort bij een mens. Een mens kan geluk niet kennen, als verdriet nooit voorbij is gekomen!
Gun je 'toekomstige parnter' de kans om jou te leren kennen en als hij te dichtbij kom, steek je je hand omhoog, 'even wachten schat'... Je moet leren, maar dat kan alleen als je jezelf de kans geeft daarvoor!!! Immers kan je niet alles uit boeken leren
... Je hebt je verleden nog niet compleet achter je gelaten, wat logisch is, maar laat je verleden niet je heden verpesten, want op deze manier mist je zoveel van het leven!! Je bent 18 jaar, laat het maar los meid en ga werken aan jezelf!!! Ik vind het super dat je hier je verhaal hebt geplant, daar is kracht voor nodig!!! Nu is het tijd om verder te gaan meid...
quote:Jij vraagt die tijd niet, hij biedt het aan. Of dat fair is is goedbeschouwd niet aan jou om te beslissen, kennelijk heeft hij het voor je over. De keuze om dat al dan niet te accepteren ligt dan natuurlijk wel weer bij jou.Op dinsdag 21 augustus 2007 06:19 schreef Crystal_Mind het volgende:
Ik denk (en mijn hulpverlener denkt dat ook) dat ik vooral veel tijd nodig heb, maar gevoelsmatig is het niet 'fair' om die tijd van iemand te vragen.
Sterkte, in elk geval! Ook voor je vriend - ik heb enkele jaren in zijn schoenen gestaan en hij kan het ook gebruiken.
quote:Hee, je bent menselijk, natuurlijk heb jij iemand nodig die van je houdt en om je geeft, maar gun jezelf de luxe om van jezelf te houden en om jezelf te geven. Neem de tijd, het is al eerder gezegd, je bent pas 18 (al denk ik dt het in jouw geval moet zijn AL 18, een echt weinig bezorgde jeugd is jou voorbij gegaan), en hoewel je bijna je hele leven in een soort van baggerzooi hebt geleefd (overdrachtelijk dan), heb jij nog ruimschoot meer dan 18 jaar voor je.Op dinsdag 21 augustus 2007 06:19 schreef Crystal_Mind het volgende:
Inmiddels ben ik uit de thuissituatie, die alles nog veel complexer voor me maakte, omdat die situatie het uiterste van me vroeg op het gebied van verantwoordelijkheid en mezelf wegcijferen. Ik woon nu ergens anders gelukkig, maar dat betekent dus dat ik me onder rustiger condities kan richten op mijn intimiteitsprobleem.
Ik merk namelijk dat ik aan de ene kant heel erg iemand nodig heb voor wie ik speciaal ben, die echt van me houdt, waar ik op kan bouwen... Maar aan de andere kant al naar wordt bij de gedachte aan bijkomend fysiek aspect. Ik denk (en mijn hulpverlener denkt dat ook) dat ik vooral veel tijd nodig heb, maar gevoelsmatig is het niet 'fair' om die tijd van iemand te vragen. Ik durf niet echt iets met iemand te beginnen, omdat ik iemand niet teleur wil stellen en ook omdat ik zelf niet nog meer gekwetst wil worden (op dit gebied). In de afgelopen jaren ben ik een aantal keer lastiggevallen (met uitgaan of op straat) door mannen en ik ben bang dat ik met nog meer negatieve ervaringen nooit meer in staat zal zijn om iemand bij me te laten. Maar eigenlijk kan ik dat dus nu al niet goed, want ik ben heel erg bezig om mezelf te beschermen tegen eventuele negatieve ervaringen. Ik snap bijvoorbeeld echt nooit op iemand af...
quote:Sorry, ik begrijp precies wat je bedoelt, maar als je op 18e alleen, als in zonder relatie, bent, betekent dat niet dat jij je hele leven relatieloos blijft.En nu ben ik 18. Ik wil niet mijn hele leven alleen blijven, maar ik wil ook niet moeten kiezen tussen mezelf opofferen of een ander teleurstellen. Alles lijkt tegenwoordig zo te draaien om seks en een zekere oppervlakkigheid. Ik kan dat niet zo...
quote:Geeft niet, schrijf wat je wilt, al is het alleen maar om jezelf lucht te geven.Sorry voor het lange verhaal, maar bedankt dat ik even kon spuien. Dat scheelt een heleboel.
En dan nu voor het slechte nieuws, sommige zaken gaan nooit weg, hoeveel plaatsjes die ook krijgen. Met die zaken, en de tijd leert je welke dat zijn, zal je echt moeten leren dealen. (I know causebeen there done that)
En verder ach ja, blijf jezelf in de gaten houden, en maak ruim gebruik van PM als het nodig is
Dat is inderdaad niet zomaar iets wat je mee hebt gemaakt. Ik heb er respect voor dat je het opschrijft en ik hoop dan ook dat je serieuze reacties zult ontvangen. Mag ik vragen waar je momenteel verblijft, en hoe het contact is met je ouders?
Wat is nu je werkelijke vraag vanuit je verhaal??
quote:Ik snap 'm nietOp dinsdag 21 augustus 2007 09:30 schreef Prowl het volgende:
[..]
Jij hebt het veel te goed in dit land
quote:Het is de enig juiste instelling... Gejank over hoe zielig het allemaal niet is geweest zal haar geen steek vooruit helpen. Het enige wat haar echt kan helpen is dat ze zélf anders tegen de dingen gaat aankijken, en dat zal wel wat tijd kosten.Op dinsdag 21 augustus 2007 09:18 schreef jpg97 het volgende:
Hmm leuk dat jullie allemaal haar een hart onder de riem willen steken, maar het lijkt wel of jullie een beetje immuun zijn geworden voor wat er allemaal is gebeurd met TS.
Ze is jarenlang sexueel misbruikt als kind, kreeg nauwelijks tot geen aandacht van haar ouders en werd op school genegeerd.
En alles wat jullie zeggen is: " Aaaah gossie, komop meid, je bent pas 18! Alles komt nog wel goed! "
Lekker makkelijk
[ Bericht 46% gewijzigd door Nosh op 21-08-2007 16:53:17 ]
quote:Allereerst, respect voor jou dat je - alhoewel onder een kloon - je verhaal vertelt. Dit is weer een stap richting omgaan met en misschien acceptatie van je probleem.Op dinsdag 21 augustus 2007 06:19 schreef Crystal_Mind het volgende:
(...) En nu ben ik 18. Ik wil niet mijn hele leven alleen blijven, maar ik wil ook niet moeten kiezen tussen mezelf opofferen of een ander teleurstellen. Alles lijkt tegenwoordig zo te draaien om seks en een zekere oppervlakkigheid. Ik kan dat niet zo...
Ik wil je graag meegeven dat wat ik hierboven gequotet heb, absoluut niet waar is. Er zijn voldoende mannen die zeker een diepgaande relatie willen en tijd voor jou hebben. Je moet alleen wel het geluk hebben er zo een tegen te komen.
In elk geval wens ik je veel sterkte!
quote:Zeker waar. Ben hem zelf ook nog niet tegengekomen, maargoed ik heb dan weer een andere geschiedenis...Op dinsdag 21 augustus 2007 11:19 schreef UncleFunk het volgende:
[..]
Ik wil je graag meegeven dat wat ik hierboven gequotet heb, absoluut niet waar is. Er zijn voldoende mannen die zeker een diepgaande relatie willen en tijd voor jou hebben. Je moet alleen wel het geluk hebben er zo een tegen te komen.
wat ontzettend goed omschreven, en wat een lef van je om het van je af te schrijven. Ik heb totaal geen ervaring in jou situatie, maar ik denk dat je jezelf rust moet gunnen. Concentreer je op leuke dingen in de toekomst, geniet van je leeftijd.
Ik heb respect voor je manier van omschrijven en bewoorden, en ik gun je het allerbeste
Begrijpelijk dat je moeilijk intiem kan zijn met mensen vanwege je verleden. Er komt een punt dat je hier toch overheen zal moeten stappen. Dit kost veel tijd, da’s logisch maar je bent dan ook pas 18. In je leven heb je diepe dalen meegemaakt die je inderdaad een plaatsje moet geven. Het moet verwerkt worden. Ik ben erg onder de indruk dat jij onder jou omstandigheden nog altijd optimistisch en positief biljft, en dat op die leeftijd. Respect.
De jongen die je hier noemt:
quote:Verdient dan ook een lintje.Uiteindelijk raakte ik hecht bevriend met een jongen die oog had voor wat niemand ooit had gezien. Hij zag mij en hoe erg ik worstelde met mezelf. Hij vroeg me toen hij me nog niet zolang kende of ik was misbruikt en overtuigde me er in de periode die volgde van dat ik het een plaatsje moest leren geven voor ik verder kon. Met behulp van hem heb ik in de daaropvolgende jaren geleerd mensen weer te vertrouwen, mezelf weer te vertrouwen, te luisteren naar mijn gevoel als het zegt: "Dit is fout, ik wil dit niet" maar ook andere mensen een kans te geven.
Verder kan ik me moeilijk indenken hoe jij je moet voelen aangezien ik zelf een goede jeugd heb gehad. Iig respect voor hoe sterk je bent en dat je het hier hebt durven neerknallen.
Tevens TVP.
Succes in de toekomst.
edit : Welkom op fok ook, als account
quote:Ja, eens. Verder vraag ik me af wat je, afgezien van je hart luchten, precies van ons verwacht. We 'mogen' geen suffe reacties plaatsen, niet zeggen dat je met een psych moet gaan praten, en dat vind ik ergens wel begrijpelijk hoor, dat je dat eerst meldt, maar ik denk dat je problemen veel te ingrijpend en complex zijn voor R&P, als ik eerlijk ben.Op dinsdag 21 augustus 2007 09:18 schreef jpg97 het volgende:
Hmm leuk dat jullie allemaal haar een hart onder de riem willen steken, maar het lijkt wel of jullie een beetje immuun zijn geworden voor wat er allemaal is gebeurd met TS.
Ze is jarenlang sexueel misbruikt als kind, kreeg nauwelijks tot geen aandacht van haar ouders en werd op school genegeerd.
En alles wat jullie zeggen is: " Aaaah gossie, komop meid, je bent pas 18! Alles komt nog wel goed! "
Lekker makkelijk
Desalniettemin wil ik je wel sterkte wensen. Ik ga niet zeggen dat alles goedkomt, want vaak zie je toch dat mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt daar nooit meer helemaal uit komen.
Een aantal dingen die je zegt vallen in de categorie 'je bent pas 18'. Eén voorbeeld daarvan is niet op mensen af durven te stappen. Dat is gewoon universeel.
Wat je verleden betreft... ik denk niet dat je dat 'een plaatsje kunt geven', ik denk dat het een onlosmakelijk deel van je is. De vraag is niet in welk laatje van je geest je het kunt stoppen. Driekwart van de hele ladenkast van je geest bestaat er uit. De vraag is dus niet welk plekje het krijgt maar hoe je er mee omgaat dat je bent wie je bent.
Eerste stap is accepteren dat het niet erg is dat je daar op je 18e niet uit bent.
Je kijk op relaties is in je hele relaas terug te vinden. Je reageert en vormt jezelf naar de reacties die je krijgt van anderen. Goede klas -> goede cijfers. Slechte klas -> jij ook slecht.
Maar in relaties werkt het niet zo. Een goede partner is niet de partner waar jij aan kunt gaan hangen.
De goede partner is die partner die jou tot je recht laat komen - en niet de partner die jou je ellende uit handen neemt.
Als je alles vergeet: Onthoudt dat laatste.
En voor de toekomst:
Als je zo graag en zo goed schrijft, neem daar dan de tijd eens voor.
By the way: je lichaam is van jou, en jou alleen. Als je een relatie krijgt met een jongen, heb je recht om hem te zeggen dat seks voor jou geen issue is, en dat je liever lang wil wachten. Ik zou er vooral over praten. Zolang je intimiteit in een relatie hebt, is je relatie gezond, en dat moet niet altijd penetratie betekenen.
[ Bericht 30% gewijzigd door Nosh op 21-08-2007 16:49:44 ]
quote:Dat is toch niet het aanstootgevende punt? Dat lijkt me zelfs een bruikbare tip, ze zal het toch een keer moeten doen/proberen, en dan uiteraard bij iemand waar het goed bij voelt, al dan niet na een beetje opbouwen (maar ook weer niet te lang...)... Het lijkt mij raadzaam dat ze seks ook met plezierig gaat associeren, en de beste manier daarvoor is het gewoon te doen (uiteraard met iemand waar ze zich fijn bij voelt), alleen praten zal immers niet het begrip seks positief gaan laden.Op dinsdag 21 augustus 2007 14:36 schreef Mivea het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar om tegen iemand die seksueel misbruikt is, te zeggen dat ze haar benen maar moet spreiden, dan spoor je gewoon niet.
Je hebt totaal geen idee wat je zegt, en waar je het over hebt.
En dat je niet eens doorhebt wat je zegt, sorry hoor
quote:Omdat je nooit een (serieuze) relatie zult krijgen als je dat niet doet... Verder is het geen vervelende handeling, en dat kan ze ook alleen maar gaan inzien door het te doen. En het hoeft heus niet meteen, maar ze moet echt niet tot haar 30e wachten, daarmee compliceert ze haar eigen leven enorm (en maakt het een stuk minder leuk) en dat zou toch zonde zijn. Daarmee bagatelliseer ik haar problemen niet - verre van - ik hoop haar alleen wel te laten inzien dat ze hier niet in moet blijven hangen.Op dinsdag 21 augustus 2007 14:55 schreef Inekris het volgende:
[..]
Waarom zou ze dat een keer moeten doen of proberen?
[ Bericht 15% gewijzigd door Nosh op 21-08-2007 16:55:07 ]
2. Medeleven. Naar voor je wat er allemaal gebeurd is.
3. Ik, en toch zeker een aantal mannen met mij, ben niet de man voor jou. Getuige ook het commentaar van onze huisbal Diederik_Duck is onze eerste respons 'een kusje geven waar het pijn gedaan heeft', wat natuurlijk niet is waar je op zit te wachten. De mannelijke drang naar seks is stevig ingeprogrammeerd.
4. Dat geldt gelukkig niet voor iedereen. Sterkte!
Maar ja, gevoel en verstand zijn 2 verschillende dingen en gevoelskwesties zijn nu eenmaal indringender en moeilijker te verwerken en veranderen. Het is wel mogelijk, maar het kost tijd, geduld en waarschijnlijk ook nog heel veel bloed, zweet en tranen.
Ik zou je willen zeggen, geef de moed niet op! Je komt op mij over als iemand met een hele sterke wil en gezond verstand en dat is alles wat je nodig hebt om te overleven (naar mijn idee, gebaseerd op mijn eigen ervaringen, waar ik deels herkenning vind in jouw verhaal). Probeer je niet al te schuldig te voelen over het verdriet dat je anderen onbedoeld aan kan doen; jij bedoelt het niet kwaad, je bent gewoon diep gekwetst en teleurgesteld geworden en hebt nieuwe ervaringen en heel veel vertrouwen nodig om je oude strategieen af te leggen.
Hoe moeilijk soms ook en wat voor tegenslagen nog mogen komen.. What doens't kill you makes you stronger!.. Wat er ook gebeurt, probeer er altijd van te leren en je zal een hele sterke vrouw worden.
Voor feedback hebben we [R&P] Feedback-topic
[ Bericht 75% gewijzigd door Escaflowne op 21-08-2007 20:17:36 ]
quote:Op dinsdag 21 augustus 2007 10:29 schreef Demellie het volgende:
(Ik ben dankbaar dat ik nooit misbruikt ben!)
sorry
voor de TS, ja, wat een verhaal, gezien je verzoek in de OP valt er weinig meer te zeggen dan 'wat een verhaal'.
Ik vind het erg dapper dat je je verhaal durft te doen. En het is erg triest dat je dit allemaal hebt moeten meemaken. En je bent pas 18! Je hebt nog een heel leven voor je en natuurlijk blijft je verleden je achterna komen, dat heb ik ook af en toe op met bepaalde dingen.
Maar vriendjes en intimiteit is iets wat moet groeien, en je moet je er zelf goed bij voelen. Dat is het belangrijkste! De wereld draait niet om seks (ik heb zelf btw zo'n spijt van mijn eerste keer... en ik kan me voorstellen dat je door jouw jeugd getraumatiseerd voor het leven raakt, maar je moet niet bij de pakken neer zitten. Dus als je jezelf wilt openstellen voor iemand, moet je dit alleen doen als je er zelf aan toe bent. En boys... really no big deal! Je merkt het zelf wel als je verliefd op iemand wordt, en als hij de tijd niet neemt om je op je gemak te laten voelen, en alleen maar seks wilt, dan is het dus niet de ware! Geniet dus gewoon van je vrijgezellenleventje, en als je iemand tegenkomt die de moeite waard is, probeer je open te stellen, take it slow, geen rush, en geef hem de kans jou te leren kennen.
quote:Ik heb een reputatie zie ik.Op dinsdag 21 augustus 2007 18:11 schreef oddman het volgende:
1. Complimenten voor het coherente verhaal.
2. Medeleven. Naar voor je wat er allemaal gebeurd is.
3. Ik, en toch zeker een aantal mannen met mij, ben niet de man voor jou. Getuige ook het commentaar van onze huisbal Diederik_Duck is onze eerste respons 'een kusje geven waar het pijn gedaan heeft', wat natuurlijk niet is waar je op zit te wachten. De mannelijke drang naar seks is stevig ingeprogrammeerd.
4. Dat geldt gelukkig niet voor iedereen. Sterkte!
Bedankt voor jullie reacties!
Er zitten er een aantal bij waar ik wat wel wat mee kan.
Zoals ik al formuleerde in de OP wist ik niet echt hoe ik een concrete hulpvraag moest afvuren, omdat ik het zelf niet helemaal helder heb. Echter nu ik dit zo allemaal lees (die reacties) merk ik dat ik het gewoon nodig had de visie van andere mensen te horen, vooral van mensen die niet gekleurd worden door dergelijke ervaringen als de mijne. Zoiets zet mij met beide benen op de grond; Bovendien is het gewoon goed om tegengas te krijgen richting mijn denkpatroon. Ik moet gewoon horen dat het óók anders kan.
Verder wil ik nog even zeggen ter verduidelijking waarom ik niets kon met een opmerking als: "Bezoek eens een psycholoog." Via school ben ik in aanraking geweest met hulpverlening, maar ze konden niet heel veel voor mij betekenen. De situatie was te complex en te groot om aan te pakken. Daarom was het ook van belang dat ik uit de thuissituatie zou komen, omdat die heel erg belastend was. Verder was het gewoon duidelijk dat ik al goed had leren leven met mijn verleden en dat wat overblijft puur dat intimiteitsprobleem is; Iets dat ik alleen kan leren handelen door genoeg positieve tegenhang (maar dan is er dus die angst die me weerhoudt van die positieve tegenhang, wat het allemaal behoorlijk gecompliceerd maakt)
In ieder geval bedankt en ook dat jullie de moeite hebben genomen om dat hele verhaal te lezen. Ik zal jullie reacties op me laten inwerken en kijken wat ik ermee kan.
Overigens vind ik het fijn om hier en daar te lezen dat ik goed schrijf. Schrijven is van groot betekenis voor me en ik hoop inderdaad dat ik daar iets mee kan later, maar dat is voor dán.
Iedereen die nog wat wil zeggen mag dat natuurlijk doen
quote:Ben je via school dan in de eerste-lijns hulpverlening blijven hangen? Als het voor een hulpverlener te complex is, moet ie doorverwijzen en jou niet met je (ook voor jou, juist voor jou!) complexe probleem alleen laten aanmodderen.Op dinsdag 21 augustus 2007 20:30 schreef Crystal_Mind het volgende:
Verder wil ik nog even zeggen ter verduidelijking waarom ik niets kon met een opmerking als: "Bezoek eens een psycholoog." Via school ben ik in aanraking geweest met hulpverlening, maar ze konden niet heel veel voor mij betekenen. De situatie was te complex en te groot om aan te pakken.
En hoe zit het nu (je hebt het nl. meermaals over je hulpverlener)?
quote:Blijf dat vooral ook doen!Overigens vind ik het fijn om hier en daar te lezen dat ik goed schrijf. Schrijven is van groot betekenis voor me en ik hoop inderdaad dat ik daar iets mee kan later, maar dat is voor dán.
Respect (niet alleen voor je literaire capaciteiten)
Ik snap je situatie maar voor een heel klein deel (niet goed gestimuleerd worden), en ik vind het echt heel knap dat jij jezelf telkens weer wist te stimuleren. Mij is het niet gelukt op die leeftijd, en ik heb er nu nog spijt van. Dat het jou uiteindelijk ook niet helemaal gelukt is, is in ieder geval niet aan jou te wijten.
Ik hoop dat je vanuit die positie ook jouw situatie bekijkt. Je hebt zo ontzettend veel in je mars, je bent hardstikke slim, en je kan ongelofelijk veel (waaronder dus schrijven, complimenten). Bedenk dat je wat bent, dat je het kan maken, zelfs nu!
Dat neemt niet weg dat je ook naar achteren moet kijken. Kijken hoe het niet moet. Ik snap dan ook helemaal dat je moeite hebt met verwerken, en daarin kan ik je maar 1 advies geven: praten, praten, en nog is praten. Wat je nu hebt gedaan is echt al ontzettend goed. Daarom zou ik ook naar die twee jongens stappen en hun het verhaal nogmaals vertellen. Die mensen vertrouw je, en bij die mensen kun je jouw ei kwijt. Doordat je praat, kun je het een plekje geven. Dat wil niet zeggen dat alles goedkomt (dat kan ook niet), maar wel dat je er vrede mee krijgt, en dat je het verwerkt. Dat is echt heel belangrijk.
Maar kijk ook vooruit! Maak plannen, wat je wil gaan doen met je leven. Als je wilt schrijven, kan het slim zijn om Nederlands te gaan studeren. Ik denk je met jouw niveau, en drang naar kennis best een taal bij kan doen. Denk daar over alsjeblieft over na, wil je iets gaan maken van je leven (en dat wil je, dat blijkt wel). Daarom is het ook goed dat je op jezelf woont.
Op relationeel vlak heb ik totaal geen ervaring (gelukkig), maar jouw gedachtegang volg ik helemaal. Ik denk dat het beste advies is dat jij, bij wat voor vriendje dan ook, het tempo bepaalt. En dat kan heel lang duren, en dat zal niet elk vriendje leuk vinden. Besef dat, en wees dan ook heel kritisch richitng kandidaten. Op Fok! zul je het (zoals gezegd) niet snel vinden, die raken inderdaad teleurgesteld.
Ik hoop je dat je via dit topic, of via een andere manier, een 'nieuwe' start kan maken. Opnieuw omhoog kijken, naar wat jij wil doen, en kunnen terugkijken op een voltooid verleden tijd. Succes, en ik weet zeker dat je het kunt.
[ Bericht 0% gewijzigd door spk2go op 22-08-2007 00:03:50 ]
quote:Note voor de mods: Ik ben de enige die tegengas gegeven heeft hierBovendien is het gewoon goed om tegengas te krijgen richting mijn denkpatroon.
TS bedankt daarvoor. En jullie halen mijn berichten weg
quote:Dat zei ik dus...... als je weer zo een leuke kerel met begrip voor jouw situatie tegenkomt en jullie liggen elkaar goed: go with the flow en laat het gewoon over je heen komen.Ik moet gewoon horen dat het óók anders kan.
Vroeg of laat zal het er toch wel van komen
Suc6 verder
quote:Niet helemaal waar, ik ook hoorOp woensdag 22 augustus 2007 00:32 schreef NED het volgende:
[..]
Note voor de mods: Ik ben de enige die tegengas gegeven heeft hier
TS bedankt daarvoor. En jullie halen mijn berichten weg
[..]
Dat zei ik dus...... als je weer zo een leuke kerel met begrip voor jouw situatie tegenkomt en jullie liggen elkaar goed: go with the flow en laat het gewoon over je heen komen.
Vroeg of laat zal het er toch wel van komen
Suc6 verder
quote:Idd zie je vaak kids de verkeerde weg op gaan... Maar het kan idd anders!! Ik zat ook in een rot thuissituatie en dacht soms ook dat ik er echt doorheen zat... Zonder alcohol en drugs ben ik er toch uitgekomen, het is jammer dat meerdere mensen dit gevoel niet hebben... Sprak een tijdje terug een meisje die zwaar verslaafd was, omdat ze d'r problemen niet meer aan kon, terwijl haar verslavingen het alleen maar zwaarder maakte voor haar (en dat vergeten ze dan, want nu voelen ze zich goed)Op dinsdag 21 augustus 2007 23:46 schreef Bob-B het volgende:
Ik ben allang blij dat je door toch een slechte jeugd niet aan de drugs of alcohol bent geraakt, of nog erger, auto-mutilatie of zelfmoord pogingen. Dat gezegd hebbende vind ik het ontzettend goed van je om het verhaal te spuien. Soms hoef je niet eens tips of feedback, maar is het gewoon fijn om nare gebeurtenissen te delen in de hoop dat mensen met je meeleven en je snappen, dat mensen even denken van goh, misschien niet een huis-tuin-en-keuken-meisje. Ik hoop dat je langzaam aan je leven op de rails krijgt en iemand vindt die je de tijd geeft, want die tijd zal denk ik het enige medicijn zijn...sterkte!
quote:Jep, ik vind het dan ook erg sterk van de dame in kwestie dat ze het woord "zelfmoord" oid geen enkele keer heeft laten vallen in der verhaal. Menig persoon overweegt dat al na de helft van wat zij heeft meegemaakt. Dat zij het woord niet eens 1 keer laat vallen in het hele verhaal toont toch wel een verdomd sterk staaltje karakter en optimisme.Op woensdag 22 augustus 2007 10:04 schreef Demellie het volgende:
[..]
Idd zie je vaak kids de verkeerde weg op gaan... Maar het kan idd anders!! Ik zat ook in een rot thuissituatie en dacht soms ook dat ik er echt doorheen zat... Zonder alcohol en drugs ben ik er toch uitgekomen, het is jammer dat meerdere mensen dit gevoel niet hebben... Sprak een tijdje terug een meisje die zwaar verslaafd was, omdat ze d'r problemen niet meer aan kon, terwijl haar verslavingen het alleen maar zwaarder maakte voor haar (en dat vergeten ze dan, want nu voelen ze zich goed)
Overigens zit er een positief aanknopingspunt in, dat je toch meermaals goedbedoelende liefhebbende mensen/jongens op je pad krijgt, die het goed bedoelen. Okay, dat liep aan het eind fout, maar zo maken alle jonge mensen mee dat je mensen tegen komt, vrienden wordt, maar die na verloop van tijd door 'omstandigheden' kwijt raakt. Het enige dat ik aan "wat een verhaal" toe kan voegen, is je toe te wensen dat je in staat blijft dit soort contacten te leggen, hoe ingewikkeld dat in jouw geval ook is. Je bent allicht vaak allleen in je hoofd, maar spreek jezelf toe dat je niet alleen op de wereld bent. (Enfin, dat lijk je ook al prima door te hebben, hulde voor je eigen kijk op je ingewikkelde leven!)
quote:Heb ik ook ja. Ik help graag mensen. Deze mensen zijn ook een stuk terughoudender en gedragen zich anders. Dat vind ik ook interessanter als de doorsnee breezerdoos die rond loopt en zoent met alles wat los en vast zit.Op woensdag 22 augustus 2007 14:45 schreef GambitRS2 het volgende:
Weet je, er zijn trouwens ook mannen die vallen op meisjes waarmee dit soort dingen zijn gebeurd. Ik heb dat zelf heel sterk.... ik vind iemand leuk en dan kan ik al bijna er zeker van zijn dat er iets mis is gegaan in hun leven, iets wat anderen niet hebben meegemaakt, iets waardoor ze zich toch anders gedragen dan de rest, waardoor ze anders tegen de wereld aankijken. Ik vind normale meisjes over het algemeen helemaal niks (99% geloof ik).... dus tja, als je ooit een vriendje krijgt die jou helemaal het einde vind dan moet je niet denken aan dat het oneerlijk voor hem is...... hij valt gewoon op jou en is liever bij jou in een relatie waar hij de tijd moet nemen dan jarenlang op zoek zijn naar dat ene meisje dat wel leuk en normaal is, dat misschien wel niet eens bestaat, of als hij die vind dat vervolgens bezet blijkt te zijn......... als je gaat gissen naar hoe het anders had kunnen zijn dan kan je wel vanalles gaan verzinnen, dat is gewoon niet relevant.
quote:als je 'gemankeerd' bent, emotioneel, dan heb je per definitie diepgang, heb je wat te melden, ben je interessant.... right, wat een kul.Op woensdag 22 augustus 2007 14:45 schreef GambitRS2 het volgende:
Weet je, er zijn trouwens ook mannen die vallen op meisjes waarmee dit soort dingen zijn gebeurd. Ik heb dat zelf heel sterk.... ik vind iemand leuk en dan kan ik al bijna er zeker van zijn dat er iets mis is gegaan in hun leven, iets wat anderen niet hebben meegemaakt, iets waardoor ze zich toch anders gedragen dan de rest, waardoor ze anders tegen de wereld aankijken. Ik vind normale meisjes over het algemeen helemaal niks (99% geloof ik).... dus tja, als je ooit een vriendje krijgt die jou helemaal het einde vind dan moet je niet denken aan dat het oneerlijk voor hem is...... hij valt gewoon op jou en is liever bij jou in een relatie waar hij de tijd moet nemen dan jarenlang op zoek zijn naar dat ene meisje dat wel leuk en normaal is, dat misschien wel niet eens bestaat, of als hij die vind dat vervolgens bezet blijkt te zijn......... als je gaat gissen naar hoe het anders had kunnen zijn dan kan je wel vanalles gaan verzinnen, dat is gewoon niet relevant.
heeft dan meer te maken met jouw eigen behoefte (de rots in de branding zijn, het opkalefateren van gemankeerde zieltjes, birds of a feather, of kies maar uit ) dan met de daadwerkelijke boeiendheid van die persoon...
quote:Maakt dat uit? Als hij daar vrolijk van wordt, láát hem.Op woensdag 22 augustus 2007 15:11 schreef milagro het volgende:
[..]
als je 'gemankeerd' bent, emotioneel, dan heb je per definitie diepgang, heb je wat te melden, ben je interessant.... right, wat een kul.
heeft dan meer te maken met jouw eigen behoefte (de rots in de branding zijn, het opkalefateren van gemankeerde zieltjes, birds of a feather, of kies maar uit ) dan met de daadwerkelijke boeiendheid van die persoon...
Sommige mensen worden geil van sletterigheid, sommigen van een goed gesprek en sommigen moeten iemand redden voor ze er geil van worden. Van mij mogen ze. Ik heb zelf in ieder geval geleerd van mijn fouten en ben er achter dat mensen slechts zeer zelden gered willen worden.
quote:Ha! Ontken het eensOp dinsdag 21 augustus 2007 20:07 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Ik heb een reputatie zie ik.
.quote:het zal me een rotzorg zijn, je ziet me het toch niet veroordelenOp woensdag 22 augustus 2007 15:33 schreef oddman het volgende:
[..]
Maakt dat uit? Als hij daar vrolijk van wordt, láát hem.
Sommige mensen worden geil van sletterigheid, sommigen van een goed gesprek en sommigen moeten iemand redden voor ze er geil van worden. Van mij mogen ze. Ik heb zelf in ieder geval geleerd van mijn fouten en ben er achter dat mensen slechts zeer zelden gered willen worden.
[..]
je hebt echter net zo goed mensen wiens leven redelijk over rozen gegaan is en gaat, en toch boeiende persoonlijkheden zijn, hoor.
je krijgt soms het idee dat bepaalde mensen graag koketteren met hun tegenslagen ( en nee, dat doet de TS niet, dus rustig maar
) of dus onterecht 'veel meegemaakt' van een ander met boeiend en diepgang associëren.tussen de gemankeerden zitten net zo goed saaie vervelende onsympathieke druiloren.
quote:Kortom: de correlatie tussen 'gemankeerd' en 'interessant' niet als argument gebruiken.Op woensdag 22 augustus 2007 15:38 schreef milagro het volgende:
[..]
het zal me een rotzorg zijn, je ziet me het toch niet veroordelen
je hebt echter net zo goed mensen wiens leven redelijk over rozen gegaan is en gaat, en toch boeiende persoonlijkheden zijn, hoor.
je krijgt soms het idee dat bepaalde mensen graag koketteren met hun tegenslagen ( en nee, dat doet de TS niet, dus rustig maar
tussen de gemankeerden zitten net zo goed saaie vervelende onsympathieke druiloren.
Daar ben ik het volmondig mee eens.
quote:Uhm...
Hoe zet ik mijn PM aan?
Never mind. Ik weet het al.
quote:Dat heeft weinig zin denk ik, wat me alleen verbaast is dat al mijn diepe weloverwogen van een goed inzicht getuigende posts een dergelijk imago oproepen.Op woensdag 22 augustus 2007 15:33 schreef oddman het volgende:
[..]
Maakt dat uit? Als hij daar vrolijk van wordt, láát hem.
Sommige mensen worden geil van sletterigheid, sommigen van een goed gesprek en sommigen moeten iemand redden voor ze er geil van worden. Van mij mogen ze. Ik heb zelf in ieder geval geleerd van mijn fouten en ben er achter dat mensen slechts zeer zelden gered willen worden.
[..]
Ha! Ontken het eens
quote:Doe niet zo naief. Het staat je nietOp woensdag 22 augustus 2007 18:25 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Dat heeft weinig zin denk ik, wat me alleen verbaast is dat al mijn diepe weloverwogen van een goed inzicht getuigende posts een dergelijk imago oproepen.
quote:Zelfkritiek is een groot goed, mijn beste Minervaan. Of USC'er.Op woensdag 22 augustus 2007 18:25 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Dat heeft weinig zin denk ik, wat me alleen verbaast is dat al mijn diepe weloverwogen van een goed inzicht getuigende posts een dergelijk imago oproepen.
quote:Gaudeamus igitur!Op woensdag 22 augustus 2007 18:43 schreef oddman het volgende:
[..]
Zelfkritiek is een groot goed, mijn beste Minervaan. Of USC'er.
quote:Nee, vind ik geen kul. Het is gewoon dat als ik iemand leuk vind dat ik, zonder dat die persoon mij heeft verteld van zijn/haar verleden, ze iets traumatisch hebben meegemaakt. Waarschijnlijk zijn ze daardoor veel volwassener dan hun leeftijdsgenoten en hebben ze door dat er belangrijkere dingen zijn dan elke avond te feesten, zich lam te zuipen of die nieuwe trend van vandaag.Op woensdag 22 augustus 2007 15:11 schreef milagro het volgende:
[..]
als je 'gemankeerd' bent, emotioneel, dan heb je per definitie diepgang, heb je wat te melden, ben je interessant.... right, wat een kul.
Dat jij vervolgens de associatie legt in mijn verhaal tussen zielig = interessant, dat is meer iets dat uit jouw psyche is gekropen dan uit de mijne. Ik doe alleen een constatering
quote:jezus, man alsof je als je niet sexueel misbruikt bent, niet verkracht door de Utrechtse serieverkrachter, je opa niet ook je vader is, je dan ieder weekend in de kroeg hangt, je losgaat op drank, sex en drugs, en geen enkele interesse hebt in serieuzere zaken.Op donderdag 23 augustus 2007 12:17 schreef GambitRS2 het volgende:
[..]
Nee, vind ik geen kul. Het is gewoon dat als ik iemand leuk vind dat ik, zonder dat die persoon mij heeft verteld van zijn/haar verleden, ze iets traumatisch hebben meegemaakt. Waarschijnlijk zijn ze daardoor veel volwassener dan hun leeftijdsgenoten en hebben ze door dat er belangrijkere dingen zijn dan elke avond te feesten, zich lam te zuipen of die nieuwe trend van vandaag.
Dat jij vervolgens de associatie legt in mijn verhaal tussen zielig = interessant, dat is meer iets dat uit jouw psyche is gekropen dan uit de mijne. Ik doe alleen een constatering
waarom zo zwart wit?
er zijn mensen die narigheid meegemaakt hebben en oppervlakkig zijn, hun trauma's wegsnuiven/zuipen/sexen.
er zijn mensen die een redelijk rustig leven hebben, geen al te grote ellende ervaren hebben en toch heel veel geestelijke bagage hebben, wat te melden hebben, interesse hebben in anderen, en daardoor, omdat ze zo goed als onbelast zijn ( hoewel niemand dat eigenlijk is, leed is niet te vergelijken met leed, is geen obkjectief iets , je kunt hooguit een poging wagen je eigen ellende ermee te relativeren) een grote steun voor anderen kunnen zijn.
het is niet zo dat leed, trauma alleen te begrijpen is, als je het zelf ervaren hebt, hoor.
quote:Met die associatie van 'volwassener' en 'kennis hebben van belangrijker dingen in het leven' leg je toch zelf die link van zielig=interessant (c.q. volwassener, c.q. wijzer, c.q. hoe je het ook wilt noemen waarin ze zich positief onderscheiden van de rest) ?? Dat komt echt uit wat jij schrijft, niet uit miss Milagro's psyche.Op donderdag 23 augustus 2007 12:17 schreef GambitRS2 het volgende:
[..]
Nee, vind ik geen kul. Het is gewoon dat als ik iemand leuk vind dat ik, zonder dat die persoon mij heeft verteld van zijn/haar verleden, ze iets traumatisch hebben meegemaakt. Waarschijnlijk zijn ze daardoor veel volwassener dan hun leeftijdsgenoten en hebben ze door dat er belangrijkere dingen zijn dan elke avond te feesten, zich lam te zuipen of die nieuwe trend van vandaag.
Dat jij vervolgens de associatie legt in mijn verhaal tussen zielig = interessant, dat is meer iets dat uit jouw psyche is gekropen dan uit de mijne. Ik doe alleen een constatering
Het is gewoon pure onzin dat je van een trauma volwassener en inzichtsrijker wordt. Van een trauma kun je net zo goed een Tokkie of een oppervlakkige kasplant worden.
Wat waarschijnlijkjer is dat jij die mensen met een trauma iets te bieden hebt, namelijk positieve aandacht en een schouder. Op de een of andere manier trek jij dat soort vrouwen misschien aan, die doorhebben dat jij lief en geduldig bent. Dat is geen waarde-oordeel, dat kan een prima aanknopingspunt zijn voor een relatie, maar het is een brug te ver om die vrouwen waar jij een klik mee hebt meer volwassenheid dan de rest toe te dichten.
Het zal je wellicht verbazen, maar er zijn net zoveel mensen zonder trauma die die zich niet regelmatig lamzuipen en alleen bezig zijn met de laatste trends van de dag. Ik durf zelfs wel een wedje te leggen dat het hebben van een trauma de kans op overmatig drankgebruik vergroot i.p.v. verkleind, dat is bepaald geen overmoedige weddenschap.
quote:En waar staat nou in mijn posts dat ik ook maar iets beweer dat je zielig moet zijn om interessant te zijn? Wat je denkt te lezen staat niet in mijn posts maar bevindt zich echt in jouw psyche. Ik vraag me alleen af waar het vandaan komt.
quote:Dat betwist ik ook niet, ik geef alleen een mogelijke rede waarom ik denk dat de mensen die ik leuk vind meestal iets hebben meegemaakt. Ik gebruik daarom ook woorden als misschien om aan te geven dat het een mogelijkheid is. Waar jullie je wijsheid vandaan halen om meteen maar te beweren dat het zo en zo is en niet anders....... ik zou het iig niet durvenOp donderdag 23 augustus 2007 12:36 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Met die associatie van 'volwassener' en 'kennis hebben van belangrijker dingen in het leven' leg je toch zelf die link van zielig=interessant (c.q. volwassener, c.q. wijzer, c.q. hoe je het ook wilt noemen waarin ze zich positief onderscheiden van de rest) ?? Dat komt echt uit wat jij schrijft, niet uit miss Milagro's psyche.
Het is gewoon pure onzin dat je van een trauma volwassener en inzichtsrijker wordt. Van een trauma kun je net zo goed een Tokkie of een oppervlakkige kasplant worden.
quote:Je laat je wel heel erg in de kaart kijken als je je zo laat opfokken door Milagro. Het zijn allemaal meningen. 't Is R&P, geen WFL.Op donderdag 23 augustus 2007 13:07 schreef GambitRS2 het volgende:
[..]
En waar staat nou in mijn posts dat ik ook maar iets beweer dat je zielig moet zijn om interessant te zijn? Wat je denkt te lezen staat niet in mijn posts maar bevindt zich echt in jouw psyche. Ik vraag me alleen af waar het vandaan komt.
[..]
Dat betwist ik ook niet, ik geef alleen een mogelijke rede waarom ik denk dat de mensen die ik leuk vind meestal iets hebben meegemaakt. Ik gebruik daarom ook woorden als misschien om aan te geven dat het een mogelijkheid is. Waar jullie je wijsheid vandaan halen om meteen maar te beweren dat het zo en zo is en niet anders....... ik zou het iig niet durven
quote:Op donderdag 23 augustus 2007 13:07 schreef GambitRS2 het volgende:
[..]
En waar staat nou in mijn posts dat ik ook maar iets beweer dat je zielig moet zijn om interessant te zijn? Wat je denkt te lezen staat niet in mijn posts maar bevindt zich echt in jouw psyche. Ik vraag me alleen af waar het vandaan komt.
pak je divan erbij, ik ga alvast los.
waar wil je dat ik begin, bij de kleuterschool?
damn, een getraumatiseerd verleden als een pré
"ja, tuurlijk, het is ook naar dat je opa de vader is van je broertje die eigenlijk je zoontje is, maar hey, kijk eens wat een edge jou dat gegeven heeft, je bént iemand nu, die je anders nooit geweest was! had je liever een oppervlakkige losbol geweest, dertien uit een dozijn? nee, toch, nou dan, wees blij, draag je incestverleden met trots!"
De vervelende momenten doet me beseffen hoe goed ik het heb gehad. Natuurlijk had ik ook zo m'n problemen, maar als ik die vergelijk met de gebeurtenissen in je verhaal vallen die in het niet.
Misschien een idee, aangezien je zelf de positieve kanten merkt van het feit dat anderen mee denken, en mee leven, Zou het niet wat zijn om er onder een andere naam een boek van te maken? Natuurlijk wat gedetailleerder zaken toelichten zodat het wat meer word als een post op een forum,
Maar misschien helpt het je doordat je weet dat heel veel mensen je probleem kennen, ook al kennen ze alleen je pseudoniem.
quote:Niet uitsluitend, maar in mijn netwerk zitten veel mensen die een kind/vader/moeder/broer/zus hebben verloren en die mensen weten beter hoe diep het verlies zit dan mensen die aan komen zetten met het traumatische overlijden van hun oma op 89e jarige leeftijd. Als je dat niet hebt meegemaakt, kun je je er een voorstelling bij maken maar nooit doorvoelen wat dat werkelijk met iemand doet.Op donderdag 23 augustus 2007 12:27 schreef milagro het volgende:
het is niet zo dat leed, trauma alleen te begrijpen is, als je het zelf ervaren hebt, hoor.
quote:kun je nog steeds een steun zijn, kun je nog steeds een persoon met diepgang zijn, ondanks je levensweg over rozen.Op donderdag 23 augustus 2007 16:52 schreef Xennia het volgende:
[..]
Niet uitsluitend, maar in mijn netwerk zitten veel mensen die een kind/vader/moeder/broer/zus hebben verloren en die mensen weten beter hoe diep het verlies zit dan mensen die aan komen zetten met het traumatische overlijden van hun oma op 89e jarige leeftijd. Als je dat niet hebt meegemaakt, kun je je er een voorstelling bij maken maar nooit doorvoelen wat dat werkelijk met iemand doet.
je zegt ook niet het tegendeel, maar er werd hier bekant gesteld dat een gemankeerde ziel een pré is, dan ben je tenminste niet oppervlakkig
ik denk dat menig getraumatiseerde lekker oppervlakkig zou willen zijn, om zo eens niet die pijn te voelen , de herinneringen niet te hebben.
quote:Ik heb het niet zo zwart-wit gelezen als jij het opvatOp donderdag 23 augustus 2007 16:55 schreef milagro het volgende:
[..]
kun je nog steeds een steun zijn, kun je nog steeds een persoon met diepgang zijn, ondanks je levensweg over rozen.
je zegt ook niet het tegendeel, maar er werd hier bekant gesteld dat een gemankeerde ziel een pré is, dan ben je tenminste niet oppervlakkig
ik denk dat menig getraumatiseerde lekker oppervlakkig zou willen zijn, om zo eens niet die pijn te voelen , de herinneringen niet te hebben.
quote:ik wel , het staat er zo zwart wit namelijk "die lopen tenminste niet ieder weekend te zuipen etc' of zoiets...Op donderdag 23 augustus 2007 16:56 schreef Xennia het volgende:
[..]
Ik heb het niet zo zwart-wit gelezen als jij het opvat
en mensen die zeggen vooral aangetrokken te zijn door gemankeerden, tja, niets mis mee, maar dat zegt dan toch vooral iets over eigen behoeftes, meer dan over de boeiendheid an sich van die persoon.
maar goed, klaar ermee, TS heeft een mooi stuk geschreven, goed verwoord, duidelijk en zo, en dat maakt haar wat mij betreft boeiend, niet zozeer wat ze meegemaakt heeft.
Maar los van die levenslust; je mag jezelf zeer zeker slachtoffer voelen, want dat ben je wel. Niet om dan bij de pakken neer te gaan zitten, maar wel om de mensen die daartoe hebben bijgedragen dit voor te houden. Bijvoorbeeld je ouders; weten ze wel wat het jou allemaal heeft gedaan?
Begrijp me goed, het is niet mijn bedoeling om jou tegen je ouders op te zetten, maar juist om misschien een open gesprek met hun mogelijk te maken. Misschien zit er wel vreselijk veel schuldgevoel bij hen. Als je hun de mogelijkheid geeft om hun schuld te laten erkennen, kan dat jou helpen om verder te komen, en hun ook.
Bijvoorbeeld over jouw misbruik. Ik weet dat je er niet al te veel over wilt zeggen, maar: hier horen mensen voor in de bak te draaien!! Dus toch even mijn vraag; is dit ook gebeurd? En was dit voor jou ook een soort genoegdoening? 't Is natuurlijk al lang geleden, maar geen genoegdoening en geen erkenning van de ernst van wat jou is aangedaan gaat woekeren, en blijft je terugwerpen. Dat merk je dus nu met vriendjes.
Crystal_Mind, ik weet dat je niet staat te wachten op goedbedoelde adviezen om naar een psycholoog te gaan. Dat doe ik dus niet. Ik adviseer je om voor jezelf te kiezen; jij hebt een behoorlijkje deuk opgelopen en jij wil er wat aan doen. Voorgaande hulpverlening was waarschijnlijk vooral gericht op het gezin en hoe dit verder moest met wat jou was aangedaan. Geen wonder dat die hulpverlening voor jou weinig opleverde.
Maar nu: kies voor jezelf. Vraag hulp als je dat op weg kan helpen, maar zoek een plek/gelegenheid/praatgroep waar je je ellende kan uitschreeuwen, scheld de hufter die dit heeft gedaan voor alles uit wat lelijk is, schreeuw dat hij op weg was om jou leven te ruïneren, en dat het hem bijna was gelukt...
Want dat is het wat jou is overkomen.
Die zelf(h)erkenning is essentieel. En daarna, na nog vele terechte tranen (en je zult er nooit helemaal van los komen), kun je zeggen: Zo, en nu verder.
Heel veel sterkte, Pjeut.
Bepaalde delen komen heel herkenbaar over, grote delen dan weer niet (2 oudergezin) (geestelijk gehandicapt zusje).
Ik herken voornamelijk op jonge leeftijd al houden van lezen (wat volgens mij voortkomt uit de werkelijkheid (tijdelijk) niet om je heen (willen) hebben. Bovendien stimuleert bijna iedereen dat bij kinderen, dus je stelt niemand teleur, bent niemand tot last.
Daarnaast herken ik dat faal gevoel, je wilt leren, door omstandigheden lukt dat niet.
Ook herken ik het gevoel dat mensen in je omgeving zo'n slechte sfeer op kunnen roepen dat je helemaal niet meer functioneert. Zo heb ik daardoor bij mijn vorige baan geen contractverlenging gekregen.
Jammer dat ik van zoveel lezen niet ook een schrijftalent meekreeg, jij duidelijk wel! Ga je er wat mee doen? Als je wilt praten mag je me toevoegen aan MSN. Weet niet zeker of ik je echt iets mee kan geven, maar we kunnen het altijd over boeken hebben
Je kunt kiezen. Of je verleden accepteren, wat je sterker maakt.
Of het gesloten slachtoffer blijven spelen. En zeg nou zelf. Zou jij daar graag mee omgaan.
Je bent wie je bent, en de wereld heeft het maar te accepteren.
Over dat hele vriendjesgedoe.
Wat me erg opviel is dat mannen op straat je hebben 'lastiggevallen'. Wat bedoel je daar precies mee.
Kwamen ze alleen maar een praatje maken ofzo? Want dat is nou eenmaal hoe de dingen gaan bij daten.
De mannen gaan naar de vrouwen toe.
Het kwam op mij over alsof het gewoon erg verwarrend voor je was.
En over vriendjes valt maar een ding te zeggen.
Zoek een goede. Ze zijn er echt wel dus blijf maar zoeken. Als ze niet met de (uitgestelde) intimiteit kunnen omgaan is dat hun keus en moet jij dat accepteren. Mannen hebben nou eenmaal, net als vrouwen, een seksdrang. Hoe ze ermee omgaan is het verschil.
Ik neem aan dat je zelf wel kunt oordelen over mannen dus dat zal allemaal wel.
En zoals velen al hebben gezegd. je bent nog maar 18. Verwacht je nou echt al een goede partner te hebebn gevonden in de paar jaar vanaf je puberteit. Vooral als je geen sociale activiteiten naast school hebt.
Dit verhaal word al weer veel te lang dus ik wil het hierbij laten.
Ik denk dat mijn moraal is dat je jezelf volledig moet accepteren.
P.S. Als je je reactie niet hier wilt geven kun je altijd PM-en
Groetjes
quote:Dit zou ook wel eens heel erg waar kunnen zijn. In mijn pubertijd had ik ook wel eens halve paniekaanvallen terwijl mensen gewoon aardig probeerden te doen. Eén keer inderdaad dat een jongen (in mijn ogen) te voortvarend was in zijn approach dat ik echt dacht dat hij me aan wilde randen op straat. Maar dat is eigenlijk -mijn- paniekmoment. Dit leerde ik ook alleen maar omdat mijn moeder me dat vertelde, ik denk dat ik anders aangifte had gedaan.Op vrijdag 31 augustus 2007 20:15 schreef jorgentol het volgende:
... Over dat hele vriendjesgedoe.
Wat me erg opviel is dat mannen op straat je hebben 'lastiggevallen'. Wat bedoel je daar precies mee.
Kwamen ze alleen maar een praatje maken ofzo? Want dat is nou eenmaal hoe de dingen gaan bij daten.
De mannen gaan naar de vrouwen toe.
Het kwam op mij over alsof het gewoon erg verwarrend voor je was. ...
Niet dat ik jou ervaring probeer te bagatelliseren, ik was er niet bij, en wellicht ben je wel degelijk lastiggevallen.
Heb je daar dan eigenlijk aangifte van gedaan?
Nog even iets anders; ik denk altijd dat ik zo onzeker over straat loop, dat angst (en daardoor) en zwakheid van mij afstralen waardoor je bepaalde reacties ook over je afroept. Dan probeer je dat weer te voorkomen en dat geeft weer een krampachtige houding... enz. anyway, ik vole me dan dus ook weleens schuldig aan hetgene waarvan ik slachtoffer (zou kunnen zijn) gelukkig is me tot nu toen eigenlijk nog nooit iets gevaarlijks op straat overkomen. Hooguit potentieel dreigend.
quote:Beste Pjeut,Op vrijdag 31 augustus 2007 17:11 schreef Pjeut het volgende:
Hoi Crystal_Mind. Wat een beroerde start voor zo'n jong leven, maar wat toch ook een levenslust om weer verder te gaan. Héél dapper.
Maar los van die levenslust; je mag jezelf zeer zeker slachtoffer voelen, want dat ben je wel. Niet om dan bij de pakken neer te gaan zitten, maar wel om de mensen die daartoe hebben bijgedragen dit voor te houden. Bijvoorbeeld je ouders; weten ze wel wat het jou allemaal heeft gedaan?
Begrijp me goed, het is niet mijn bedoeling om jou tegen je ouders op te zetten, maar juist om misschien een open gesprek met hun mogelijk te maken. Misschien zit er wel vreselijk veel schuldgevoel bij hen. Als je hun de mogelijkheid geeft om hun schuld te laten erkennen, kan dat jou helpen om verder te komen, en hun ook.
Bijvoorbeeld over jouw misbruik. Ik weet dat je er niet al te veel over wilt zeggen, maar: hier horen mensen voor in de bak te draaien!! Dus toch even mijn vraag; is dit ook gebeurd? En was dit voor jou ook een soort genoegdoening? 't Is natuurlijk al lang geleden, maar geen genoegdoening en geen erkenning van de ernst van wat jou is aangedaan gaat woekeren, en blijft je terugwerpen. Dat merk je dus nu met vriendjes.
Crystal_Mind, ik weet dat je niet staat te wachten op goedbedoelde adviezen om naar een psycholoog te gaan. Dat doe ik dus niet. Ik adviseer je om voor jezelf te kiezen; jij hebt een behoorlijkje deuk opgelopen en jij wil er wat aan doen. Voorgaande hulpverlening was waarschijnlijk vooral gericht op het gezin en hoe dit verder moest met wat jou was aangedaan. Geen wonder dat die hulpverlening voor jou weinig opleverde.
Maar nu: kies voor jezelf. Vraag hulp als je dat op weg kan helpen, maar zoek een plek/gelegenheid/praatgroep waar je je ellende kan uitschreeuwen, scheld de hufter die dit heeft gedaan voor alles uit wat lelijk is, schreeuw dat hij op weg was om jou leven te ruïneren, en dat het hem bijna was gelukt...
Want dat is het wat jou is overkomen.
Die zelf(h)erkenning is essentieel. En daarna, na nog vele terechte tranen (en je zult er nooit helemaal van los komen), kun je zeggen: Zo, en nu verder.
Heel veel sterkte, Pjeut.
Toen de thuissituatie escaleerde (ik werd door mijn moeder in een dronken woedevlaag uit huis gezet), ben ik gegaan. Ik heb de deur achter me dichtgetrokken en ben niet meer teruggekomen. Ik was toen nog minderjarig en in de volle wetenschap dat mijn ouders zeggenschap over me hadden en dat ik eigenlijk niet weg kon blijven, maar ze zette me er zelf uit; het was niet mijn initatief en dat sterkte me erin om te weigeren mee terug te gaan. Bovendien was ik bij een familielid dat me in bescherming nam.
De hele situatie escaleerde natuurlijk behoorlijk, omdat zowel ik als mijn familie op de strepen bleef staan. Ik weigerde iedere vorm van contact, zolang dat niet onder normale voorwaarden kon verlopen (geen geschreeuw, zwart-maak-telefoontjes/brieven naar iedereen die wat voor me betekent (heeft) en dergelijke). Op een gegeven moment, na een dag of tien, heb ik een brief geschreven. Daarin heb ik ze rechtstreeks conconfronteerd met hun problemen, maar dat niet alleen. Ook wat ik vond ten opzichte van hun heb ik ze laten weten. Het is een hele eerlijke en respectvolle brief geworden, maar het waren wel rake woorden; zeker niet leuk om te lezen voor ze.
Van die brief hing het af. Als ze die zouden lezen, écht lezen, zou er misschien wat kunnen veranderen. Anders was de relatie tussen mij en mijn ouders voorgoed voorbij.
De brief (waarin ik het overigens niet over mijn misbruik heb gehad), werd na een periode van woede goed opgenomen. Inmiddels was ik achtien geworden. Ik had me altijd veel van die verjaardag voorgesteld, maar het verliep min of meer in eenzaamheid.
Na de brief heb ik afzonderlijk met mijn ouders gepraat. Vooral bij mijn vader had ik wel het gevoel dat het aankwam. Misschien zit er ook wel niet meer in dan dit, want ik ben me er natuurlijk ook van bewust dat ik hun problemen niet voor ze op kan lossen. Schuldgevoel is er niet bij ze. Dat weet ik heel erg zeker. Via die brief heb ik ze onder andere de mogelijkheid gegeven om dergelijke gevoelens te onderkennen, mochten die er zijn, maar dat is niet gebeurd (wel heb ik het gevoel dat ze allebei op hun eigen manier hun best hebben gedaan om erop te reageren, ook al is die manier zeker nog niet goed omdat er teveel schort aan hunzelf)
Afijn
Onderhand kom ik alweer thuis af en toe, maar ik woon nog steeds bij familie. Ik ben weer begonnen aan mijn opleiding (de vakantie is voorbij) en ik heb het er erg naar mijn zin.
Dan nu, over dat misbruik;;Ik ben altijd tegen een aangifte geweest omdat het strafrechtelijk systeem hier in Nederland op zijn zachts gezegd behoorlijk hypocriet is. Bovendien was ik niet bereid om nogmaals door alle ellende te gaan om vervolgens te horen dat ze er met een straf van een paar jaar vanaf zouden komen áls ik geluk had. Ik kan niet zeggen hoe ontzettend onrechtvaardig het voelt dat een of andere buitenstaander die niet weet hoe zoiets voelt, maar van hoger hand de macht heeft om dergelijke dingen te belissen, een oordeel geeft over 'mijn lijden'. (én dan zo'n oordeel!) Door een kleine straf voel ik me, tot ver ver in mijn wezen niet serieus genomen. Het idee dat ik voor het leven 'getekend' ben, maar dat de daders vrij van alles zijn na een in mijn ogen minimale terechtwijzing, vind ik oneerlijk! Voor mij werkt zoiets slechts rolbevestigend door op het beeld dat mij in die misbruikperiode al werd opgedrongen.
Kijk, natuurlijk weet ik dat het niet zo zwart-wit is en dat een dergelijke beschuldiging iemand vast nog wel langer zal achtervolgen dan de daadwerkelijke straf, maar buiten dat ook dat niet genoeg is, vóel ik het gewoon zo. En volgens mij is dat juist waar het om gaat; mijn gevoelsleven dat is aangetast; mijn gevoel van veiligheid, mijn zelfbeeld...
Buiten dat en dat klinkt heel vreemd waarschijnlijk, was ik nooit echt boos op de daders. Ik had wel sterk het gevoel dat me onrecht was aangedaan (vooral ook toen ik dat stadium van schuldgevoel voorbij was), [Onmacht!] maar ik voelde nooit iets van woede; nog niet eigenlijk. Het is niet zo dat ik ze 'wil zien branden' ofzo.
Volgens mij is woede juist een essentiele emotie om de stap tot een aangifte te zetten (alleen al om jezelf te kunnen wapenen/beschermen en de stap te kunnen rechtvaardigen t.o.v jezelf), dus ook mede daarom heb ik het nooit echt gedaan. Ik was altijd zo stellig ervan overtuigd dat ik dat niet wilde. Net als dat ik er stellig van overtuigd was geweest dat ze alleen mij moesten hebben en dat ze een ander niet op zo'n manier pijn hebben gedaan. Don't ask me how, maar op de een of andere manier voelde ik dat gewoon.
Een paar jaar geleden echter kwam ik bij toeval 1 van de 2 (daders) tegen (voor het eerst in járen). Ik was met een vriend van me op een feest en daar was hij schijnbaar ook. Hij had mij eerder gezien dan ik hem en voor ik het wist was ik ingesloten en werden 'er gezellig jeugdherinneringen opgehaald' terwijl er ondertussen fiks gedreigd werd.
Toen ik na wat maanden de ergste schrik te boven was, besloot ik met die hevig geschrokken vriend en op basis van pushende opmerkingen van mensen in mijn omgeving om toch naar de politie te gaan. Natuurlijk had ik dat nooit moeten doen, want na weken buikpijn en voorbereiden en dergelijke, zat ik eenmaal bij zeden en namen ze me niet serieus. Ze hebben niet eens de moeite genomen om de vriend in kwestie te horen en de boodschap die ik meekreeg, nadat ik werd afgekapt, was dat het al zolang geleden was en ik gewoon iets van mijn leven moest maken.
Dat was een klap die me bijna had genekt. Ik had echt niet gedacht dat ik ooit nog vertrouwen zou krijgen in mensen, nadat zeden, op wie ik al mijn hoop had gevestigd, me niet eens wilde horen; me niet belangrijk genoeg vond. Voor mijn gevoel zeiden ze toen: "Het interesseert ons niet wat ze met je gedaan hebben. Jij bent niet belangrijk. Jou mag zoiets overkomen" Op dat moment had ik het serieus opgegeven en maakte het me even niets meer uit hoe het verder met me zou gaan.
Inmiddels heb ik zelfs dat een plaatsje leren geven en weet ik dat ik gewoon bij de verkeerde mensen terrecht ben gekomen; mensen die denken: "Het is al meer dan tien jaar geleden, laten we ons budget besteden aan zaken die minder lang geleden zijn en dus beter te bewijzen (ofzo)"
Overigens ben ik er bovenop gekomen door een lotgenotengroep op internet. Alleen al door het begrip en de warmte van die mensen en ook het feit dat ze je laten meedelen in hun pijn (maar ook vreugde en andere mooie dingen), werkt heel helend. Daar wordt mijn pijn erkent, maar toch wil ik niet vergeten dat die pijn slechts een onderdeel is van wie ik ben; Het is slechts een stukje Crystal. Ik ben méér dan een misbruikslachtoffer, méér dan een slachtoffer.
Zo, dat was het even voor nu. Op de rest van de posts reageer ik later.
Groetjes,
Crystal
Ik denk dat ik zeker wat kan met jouw reactie.
Jammer is dat dergelijke dingen altijd zo beladen zijn en dat mensen altijd bepaalde oordelen klaar hebben. Bovendien wil ik niet dat mensen me zien als een meisje dat slechts 'ding' was; misbruikslachtoffer. Ik wil iets zijn, iemand zijn, mezelf zijn. Ik wil dat mijn identiteit wordt erkend.
Toch probeer ik er eerlijk over te zijn ten opzichte van anderen. Mensen waar ik echt een duurzame relatie mee aanga (écht hechte vrienden en dergelijke) vertel ik eerlijk dat ik een misbruikverleden heb, dat het mogelijkerwijs van invloed kan zijn op mijn manier van denken en misschien wel aan de grondslag ligt van bepaalde gedragingen van mij. Als ik een dergelijke 'relatie' aanga met iemand wil ik daar eerlijk in zijn. Het voelt als anderen tekort doen om er niet eerlijk over te zijn.
Wat jij zegt over seks... Dat komt op mij over als 'een waarheid'. Ik zeg niet dat het dé waarheid is (het is nog maar de vraag hoe die te defineren is overigens), maar ik begrijp jouw punt en ik denk inderdaad dat het in zekere zin ook zo werkt.
Toch is het nu al zo'n 'onoverkomelijk obstakel' voor mij. Ik associeer dergelijke handelingen echt met onmacht, pijn, wanhoop, ondergeschiktheid, gebrek aan zelfbeschikking... Nou ja, je begrijpt het wel. Voor mij is het heel moeilijk om die handelingen daar los van te zien, omdat ik nog zo jong was dat ik het alleen maar op de foute manier heb leren kennen. Dat is dus als het ware de basis waar ik van uitga. Met mijn verstand kan ik dat heel erg relativeren en vaak volgt mijn gevoel daar op den duur dan in, maar dat kost heel erg veel tijd.
Tijd die ik gevoelsmatig niet kan vragen van mensen, omdat ik dan het idee heb ze tekort te doen, maar die ik wil nodig heb omdat ik anders blokkeer.
En zelfs mét tijd; die jongen waar ik over schreef, was ook altijd lief en geduldig en ook op dat moment (toen hij op me ging liggen enzo) wist ik dat het helemaal goed zat, maar toch ging het fout. Ik heb hem pijn gedaan en dat vond ik verschrikkelijk.
Ik wil niet moeten kiezen in mijn leven tussen: "Mijn ogen dicht doen en wachten tot het over is" of iemand moeten kwetsen/afwijzen waar ik wél echt met mijn hele hart van hou.
Begrijp je?
Dan dat stukje over mannen op straat die me lastig kwamen vallen.
Ik heb het dan echt over lastigvallen; over corneren, aanraken, niet stoppen, terwijl ik dat heel duidelijk aangeef, verder gaan. Ik heb het dan over situaties waarin zo'n persoon duidelijk wéét dat ik niet wil, dat hij me pijn doet en tóch doorgaat; Situaties die in feite niet anders dan vroeger zijn en waarin ik uiteindelijk maar mijn ogen sluit en heel hard aan andere dingen denk. Dat soort situaties.
Maar nu, dat is nu niet meer. Ik ben nu voor mezelf op zo'n punt dat ik mensen gewoon van me afsla [het in ieder geval mag van mezelf als het écht nodig is] (ipv alleen wegduwen en weigeren en wegdraaien) als ze niet stoppen. Ik wil dat niet meer. Ik ga kapot aan dat soort dingen en dat mag niet.
En dan nu; hoe kom je erbij dat ik geen sociale activiteiten naast school heb?
Allereerst zit ik op een debattingclub, daarnaast doe ik aan dansen en theatersport en ook heb ik een aantal goeie vrienden waar ik regelmatig activiteiten mee onderneem. Ik ben kunstzinnig en heb soms het geluk om mee te mogen schrijven aan een groot theaterstuk oid, of een liedje of iets als dat...
Bovendien volg ik een sociale opleiding
En tja, 18, voor mij voelt dat ver; oud. I've been through a lot en misschien is het dat wel gewoon. Ook ben ik iemand van het doelen stellen en dingen aanpakken, dus misschien wil ik wel gewoon wat snel allemaal.
Nou ja,
In ieder geval bedankt.
Crystal
Er waren hier mensen die zeiden dat het allemaal best zou kunnen; een relatie en dergelijke als ik wat tijd zou durven nemen voor mezelf. Ik was hier zelf heel sceptisch over, was natuurlijk ook niet gewend dat iemand me die tijd zou geven...
Inmiddels zit ik toch in een relatie, drie maanden alweer zelfs en het gaat heel erg goed. In het begin was het op fysiek gebied erg moeilijk. Kleine dingen deden me al in elkaar krimpen, maar van die dingetjes heb ik inmiddels bijna geen last meer.
Ik heb nu geleerd hoe bijzonder het is om tegen iemand aan te kunnen kruipen. Hoe goed het kan voelen dat iemand je vasthoudt en zelfs hoe fijn sex kan zijn. Dat laatste is lang niet altijd; Vaak is het nog heel moeilijk zelfs, maar ik weet nu dat ik niet hoef als ik niet wil en dat het er toe doet dát ik niet wil en wat ik wél wil...
Op het moment is het zo dat ik me veilig voel binnen deze intieme liefdesrelatie. Ik ben heel erg hecht met mijn vriend. We bespreken veel, doen veel leuke dingen en kunnen ook heel erg lachen samen. Dat laatste is ook erg belangrijk voor mij, want dat maakt alles wat minder zwaar.
Het voelt goed nu en ik ben gelukkig waar ik nu ben, ondanks dat veel andere dingen (en ook natuurlijk dingen binnen die relatie zelf) nog best moeilijk zijn.
Bedankt FOKkers voor jullie reacties afgelopen zomer en voor jullie vertrouwen in een goede toekomst!
Ik ben blij met waar ik nu ben! 