Simpel samengevat gaat het erover dat ouders te veel willen van hun kind en het kind te veel beschermen.
En daarmee een kind dus kunnen beperken in hun ontwikkeling.
Heb foto's gemaakt van het stukje, flinke lap tekst maar wel interessant vind ik.
link 1
link 2
Nu hij inmiddels naar school e.d. is en creche e.d. is geweest... trekt hij iets bij
Nu ben ik me er heel erg van bewust en probeer ik dus ook los te laten. Ze hadden er alleen in de gebruiksaanwzijzing niet bij verteld hoe moeilijk het is om je kind los te laten.
Vanmiddag nog in de winkel, Demi was een beetje aan het draaien om de winkelwagen heen en moeilijk aan het doen, en na 2x waarschuwen viel ze.
Dus natuurlijk huilen en ik geef haar een kus op haar bol en zeg, 'was ook niet echt handig van je he?'
Na een zielige 'Nee' als antwoord droogde ze haar traantjes en ging weer gewoon verder waar ze gebleven was.
Maar achter me hoorde ik een vrouw fluisteren van, 'nou zeg, ze troost dat kind niet eens'.
Maar als ze echt hard valt dan ben ik weer degene die in paniek raakt en is mijn man degene die de rust zelf is en alles doet zoals je het moet doen, om als alles over is beduusd op de bank te gaan zitten.
In sommige opzichten laat ik Demi heel makkleijk los en in bepaalde situaties wil ik haar het liefst voor altijd om mijn been geklemd zien hangen.
http://www.springzaad.nl/En je hebt 'laten vallen' en 'laten vallen'.. als Myrthe (3jr) 2 meter hoog in een boomhut is geklommen blijf ik er wel bij staan.
Dus waarschijnlijk doe jij het wel goed, Poemojn
quote:Zolang je 'auw' hoort is het goed.Op donderdag 5 juli 2007 23:40 schreef MUUS het volgende:
Mijn dochter mag uiteraard ook klimmen en dan moet ik van mezelf de andere kant op kijken. Ik mag pas weer kijken als ik een plofje en 'auw' hoor.
Onder elk speeltoestel liggen tegenwoordig rubber tegels waardoor je terugstuiterd.
Waar zijn die goeie oude grindtegels gebleven waar ik altijd met m,n wakkel op lag als ik viel
Ik doe iig de zijwieltjes fout
al durft dochter hier ook met zijwieltjes niet te fietsen omdat ze bang is om te vallen Geldt ook voor dat aanmoedigen; ze heeft echt wel uitleg gekregen bij het leren in die boomhut te klimmen (grenst aan onze achtertuin dus dat kijkt ze dan ook af van de andere kinderen), of in het speeltoestel (eerst een paar treden omhoog, en dan naar links schuiven om op een ander trapje over te stappen). Als ze dat vloeiend kan mag ze wel zelf maar tot die tijd krijgt ze er echt wel hulp bij. Volgens mij kan juist die steun een kind ook helpen in het vertrouwen krijgen in zichzelf zoals die fysio zo belangrijk vindt. Ik ben het er dus niet mee eens de ouders de schuld te geven.
(Klaag gewoon de gemeente aan voor het effen betegelde schoolplein, dat scheelt ook al ).
Ik denk dat ik dezelfde laconiekheid als KD heb, ik herken de opmerking "ze troost niet eens" ook wel
Ik heb altijd de instelling gehad dat ik niet zo'n watje wil creeren 
van die kindjes die om iedere scheet die dwars zit gaan huilen, daar kan ik niet zo goed tegen.Bovendien is Liam gewoon een brekebeen, als ik die iedere keer dat ie dreigt te vallen moet waarschuwen dan kan ik bezig blijven
Maar andere dingen ben ik ws te beschermend, zoals alleen buiten spelen, ik weet niet vanaf welke leeftijd mensen dat doen, maar ik vind Liam nog te klein en ik geloof dat ik dat nog een tijdje ga vinden
dat reageren op hoe de mensen reageren klopt ook, vriendinnetje van miesje is erg snel van slag, behalve als ze dus bij ons is hé, dan kan ze ineens wel tegen hard geluid en als ze valt dan is het ook lachen terwijl als papa of mama er zijn(en het in de gaten hebben) het gelijk huilen is.
ik wachtte gewoon af, als ie begon te huilen kon ik nog aan de klank van het huilen horen of hij zich echt had bezeerd of dat het aandachtshuilen was. Asl hij zich echt had bezeerd werd ie natuurlijk getroost en ging er een pleister op. Als het aandachtshuilen was werd ie ook wel getroosd, maar niet zo lang. gewoon een kusje en nu weer lekker verder spelen het valt allemaal wel mee.mijn middelste had een hele bijzondere manier van aageven dat ie zich best wel bezeerd had..hij krabbelde dan op, keek me aan en zei met zo'n gezichtje ongeveer
"doet niet zeheer hohoor" dan deed het dus wel pijn
vriendin van me was zó irritant als haar zoontje (evenoud als mijn oudste) gevallen was...die kon echt een half uur / uur met een snikkend kind op schoot zitten wiegen. en als ze 'm dan weer op zijn pootjes wou zetten klemde hij zich helemaal aan haar vast...erg irri
oh schiet me wel ineens iets te binnen....de jongste was 7 ongeveer, was heel hoog in een boom geklommen...je raadt het al, die viel dus uit die boom onderwijl als een pingpongbal tussen die takken door. naja toen rende ik er dus wel meteen op af, hij staat op...schud het zand van zich af en klimt weer terug in die boom!!
. Toen Emma net kon lopen ging ze steeds piepen als ze viel en dan moesten we haar handjes schoonmaken, we hebben haar geleerd om zelf haar handjes af te kloppen. Als ze nu valt zonder verwondingen opgelopen te hebben klopt ze haar handjes schoon zegt 'zo' en gaat verder. 
Dat viel mij ook al op Moonah! Puckzzz, dat van dat troostende voorbeeld van jou, die voorbeelden ken ik ook, brrr... hoe help je je kind over de zeik in 10 lessen.
quote:nah het is zo'n watje geworden van al dat beschermende. hij is nu bijna 18 en een ongelooflijke nerdOp vrijdag 6 juli 2007 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
Puckzzz, dat van dat troostende voorbeeld van jou, die voorbeelden ken ik ook, brrr... hoe help je je kind over de zeik in 10 lessen.
maar het was gewoon zielig soms, hij werd zo beschermd opgevoed dat ie heel onzeker werd. voobeeldje wat er gebeurd wanneer je je kind niet durft te laten vallen door de hele tijd te waarschuwen voor eventuele valpartijen of gevaren. je kent het wel: "voorzichtig hoor! dadelijk val je en doe je je pijn!" ja dan durft het kind het meteen een stuk minder natuurlijk voorbeeldje: Mitch (mijn zoon) in het bos...ziet een greppeltje, niet diep, geen water erin...JOEPIE!! springt over de greppel...Vriendje wil er eigenlijk wel achteraan maar moeders heeft al 'voorzichtig!' geroepen...gevolg: met de kont in de greppel
en zo kan ik nog wel ff doorgaan...
oh en al zou die van mij ook met zijn kont in de greppel gevallen zijn, zou ik denk ik gestikt hebben van het lachen
kom op, ze zijn niet van suiker hoor...blauwe plek is nog nooit iemand aan dood gegaan...
Het is al zo erg dat hij gaat kotsen als hij overstuur raakt.
En mams die dan d'r handjes op houdt en 'och jochie toch' zich af vraagt of het niet toch een lichamelijke oorzaak heeft. Ehm... nee, als je als kind van 5 gaat janken omdat je lollie valt en daarna van de stress over je nek gaat is daar niks lichamelijks aan. Dan ben je gewoon heel neurotisch. En papa ergert zich groen en geel aan het gebeuren maar wordt door mama op een zijspoor gezet.
Leuk om te aanschouwen. Als ze valt ben ik ook niet van het opbeurende. "Wat doe je nou?" roepend en dan staat ze zelf op. Is ze hard gevallen dan komt ze wel even voor een aai, pleister, kus bij je, maar ook dat is niet altijd nodig. Staat ze zelf niet op, dan heeft ze echt pijn en dan loop ik er pas naar toe.
Het klimmen en klauteren (glijbaan!) is wel iets waar ik onwijs kloekerig in ben, maar dat komt dus ook door die houten klaas motoriek. Voetje omhoog en er maar op gokken dat ze hem goed neerzet, want kijken naar dat kindje op de schommel is veel intressanter. Ook hier dus "kijken naar je voeten!" terwijl ik er half achter sta als vangnet.
Op het moment dat ze dat 'rondkijken' goed heeft afgeleerd zou ik haar alleen durven laten gaan zonder voor vangnet te spelen. Maar zolang ze nog minstens 3x in de week misstapt door dat ze niet oplet blijf ik liever in de buurt.
(let wel, dit is dus niet bij de vertrouwde buurtglijbanen, maar bij onbekende speeltoestellen.)
Ik ben vrij nuchter ook al vind mijn man van niet. Maar hij ziet mij niet de hele dag met Mara.
Er zijn bepaalde dingen die ze van mij niet mag nog.
OP het schoolplein aan de overkant staat een gelijbaan denk dat ie 2 meter hoog is met een touw trapje en een stok met van de uitstekende stukken aan de zijnkant om op te klimmen. Aan de ene kant kan je glijden aan de andere kant heb je zo een paal waar je naar beneden kan glijden. Ze mag er zelf op klimmen aan beide kanten en glijden maar ze mag niet alleen van de paal af en dat doet ze ook niet.
Soms vind ik dingen wel eng en moet ik me er overheen zetten om niet in te grijpen of het te verbieden. Want ik weet dat ze het kan en wil en heel belangrijk ze duft het ook en wil haar daar dus niet in belemmeren.
Vrienden van ons zijn een stuk voorzichtiger met hun kind en hij durft dus ook veel minder dan Mara niet een handje geven aan vreemde, niet in een pretpark naar van die verklede mensen, niet springen van de kant het water in, niet gooien in het water en niet onder water, dieren zijn eng enz. Dat zijn toch dingen die ik voor haar anders wil
Op mijn werk zijn er ouders die zooooo teuten en soms heb ik eht idee dat dat voor hun compensatie gedrag is. Och gossie ja me moet echt nog even je luiertje verschoont hoor, voor dat mammie je mee kan nemen, kom maar ja is niet leuk he ventje, even liggen, zo schoentjes uit, broekje uit, je hoeft niet meer te huilen en brrr, koelie koelie enz tot ze na een kwartier klaar is met verschonen,
Nee op pas op geen ruzie maken, niet duwen, niet klimmen, geen zand in je mond, niet gooien, kijk uit voor dat kindje, pas op enz zo gaat dat de hele dag bij deze ouders.
En ja dan voel ik me soms best ontaard als ik Mara haar ruzie zelf laat op knappen wat soms best gepaard gaat met duwen en trekken en afpakken, geklaag en gehuil maar zolang ik hoor aan haar dat het niet echt vreselijk is laat ik haar lekker gaan. Word ze een grote meid van.
. Is dat erg dan? quote:Er zijn ook kindjes die dat gewoon niet leuk vinden, ongeacht of ze kort of lang gehouden worden. Suus houdt daar ook niet van, maar houdt ook zelf niet van verkleden en ook smincken vind ze nietsOp vrijdag 6 juli 2007 09:55 schreef S-A-I-N-T het volgende:
Vrienden van ons zijn een stuk voorzichtiger met hun kind en hij durft dus ook veel minder dan Mara niet een handje geven aan vreemde, niet in een pretpark naar van die verklede mensen, niet springen van de kant het water in, niet gooien in het water en niet onder water, dieren zijn eng enz. Dat zijn toch dingen die ik voor haar anders wil
quote:"Niet gooien" en "pas op dat kindje" zijn bij mij ook veel geroepen 'waarschuwingen' hoor. Alleen is het dan wel vaak een combi van beiden in de nabijheid van een dreumes. Moet er niet aan denken dat er een hummel van anderhalf in de zandbak een kei op zijn knar krijgt van Suus! No way! Je gaat niet gooien (of het moet in een bal of kegelspel zijn) en al helemaal niet bij kleine kindjes!Op vrijdag 6 juli 2007 09:55 schreef S-A-I-N-T het volgende:
Nee op pas op geen ruzie maken, niet duwen, niet klimmen, geen zand in je mond, niet gooien, kijk uit voor dat kindje, pas op enz zo gaat dat de hele dag bij deze ouders.
ik zat op het bankje dit tafereel te bekijken, wou die jongens wel een rotschop geven, zat me op te vreten dat Mitch niet van zich af beet...tot ze het weer wouden doen, toen had ie het door en ging heel gauw vooraan de baan staan, snel zitten en glijden, en eenmaal beneden:
ja *trots*
hij kan ook iets van net 4 geweest zijn, kan me wel herrineren dat ie nog niet naar school ging, dus moet het wel 3 geweest zijn....
quote:Nee dat is niet erg dat is juist heel gezellig om dat te doen. Maar het gaat op de manier waarom ze het op die manier doen.Op vrijdag 6 juli 2007 09:57 schreef Jarno het volgende:
Ik doe er ook een kwartier over om een luier te verschonen doordat we aan het kroelen, knufelen en keten of loltrappen zijn.
En aangezien er op het kdv 2 aankleedkussens zijn en ongeveer 10 ouders die daar hun kind in jas moeten krijgen enz is het niet altijd handig om het op die manier te doen omdat het kind op dat moment niet wil.
Dan kan je het ook thuis doen ze wonen praktisch in de straat van het kdv en zolang er geen poep billen zijn (dat controleren we altijd aan het einde van de dag) het je thuis alle tijd om te kroelen en te doen zonder dat er tig ouders in je nek staan te hijgen.
quote:ben niet zo goed in dat quoten dus hoop dat het duidelijk is.Op vrijdag 6 juli 2007 10:00 schreef Ireth het volgende:
[..]
Er zijn ook kindjes die dat gewoon niet leuk vinden, ongeacht of ze kort of lang gehouden worden. Suus houdt daar ook niet van, maar houdt ook zelf niet van verkleden en ook smincken vind ze niets
[..]
"Niet gooien" en "pas op dat kindje" zijn bij mij ook veel geroepen 'waarschuwingen' hoor. Alleen is het dan wel vaak een combi van beiden in de nabijheid van een dreumes. Moet er niet aan denken dat er een hummel van anderhalf in de zandbak een kei op zijn knar krijgt van Suus! No way! Je gaat niet gooien (of het moet in een bal of kegelspel zijn) en al helemaal niet bij kleine kindjes!
Ik snap best dat sommige kinderen dat niet leuk vinden en logisch is ook best eng. Maar misschien was eht ook niet echt duidelijk van me. Het gaat dan ook meer om de manier waarop ze er dan mee omgaan. Hij wil niet prima dan ga je met je kind iets anders doen. Maar leg niet de nadruk op ja het is ook heel eng he. Kom maar bij mama, zelf zou ik dan zeggen kom dat zijn verkleede mensen en als je het niet leuk vind prima gaan we wat anders doen en dan is het klaar lijkt mij. De leeftijd is dan wel wt hoger dan bij suus hoor.
De waarschuwingen zijn hier ook wel maar gooien word gewoon niet gedaan en bij een waarschuwing ga ik er heen. Ik bedoelde meer de mensen die op een bankje zitten en dan de hele middag er niet afkomen en dan van een afstand al die waarschuwingen schreeuwen.
Nogmaals hoop dat het duidelijk is zo
ik heb bij piet ook wel de fout gemaakt om hem teveel te willen helpen: het duurde lang voordat hij zelf kon gaan zitten, en ik denk dat dat mede veroorzaakt is doordat ik 'm er te vroeg/veel mee hielp. hij vond zitten zo leuk, en de trotse mama vond het er ook veel leuker uitzien dan alleen maar zo'n liggende baby. maar ik ontnam hem daarmee wel de motivatie om 't zelf te doen.
verder over dat overbeschermende: ik heb die neiging wel in me, ben me er zeer van bewust en probeer het in de praktijk tot een minimum te beperken. maar het hangt ook wel van 't kind af merk ik. mijn twee kinderen roepen echt heel verschillend gedrag op bij mij. anna is vanaf 't begin veel handiger qua motoriek, en ook wat minder angstig. ze banjert meestal zo weer verder na een val. bij haar maak ik me minder zorgen en zit ik er minder bovenop. piet is behoorlijk onhandig, ook bij 't vallen, dus valt hij vaker met z'n hoofd op de grond etc., waardoor het er eerder eng/naar uitziet (en ook is). natuurlijk leert hij ook alleen maar door iets vaker te oefenen, maar hij is van nature ook geneigd om iets niet meer te willen als hij niet zeker weet dat het goed gaat. als heel kleine baby had ie dat al. voorbeeldje: het omrollen ging eerst prima. toen stootte hij een keer flink z'n kop aan de spijlen van de box tijdens het rollen en hij heeft het vervolgens WEKENlang niet eens meer geprobeerd!
ongelooflijk vond ik dat, en ik had daar volgens mij toen nog echt geen invloed op. een tijd terug hadden we ook zoiets met fietsen, dat ging eerst goed maar hij heeft een keer een angstige ervaring gehad waarbij hij te weinig controle had over de situatie (iets te hard van een helling naar beneden en niet weten hoe te remmen) en prompt wilde meneer maandenlang niet meer fietsen. en dat onhandige roept ook wel op dat je er toch dichter bij blijft. net als suus zette hij lange tijd z'n voeten totaal ongecontroleerd op die traptreden van de glijbaan. hoe vaak hij er wel niet doorheen geschoten is! inmiddels doet hij dat beter (er is hoop ireth.
), maar goed, het is dus mijns inziens ook een wisselwerking: als je al aan voelt komen dat 't mis gaat ga je er automatisch eerder dichter bij staan, dat gaat bij mij althans vanzelf. kortom: ik probeer ze zeker de ruimte te geven om fouten te maken, maar bij de een lukt dat wat makkelijker dan bij de ander.
en daarom een tvp-tje.Ik merk het bij de peuters ook wel, sommigen beginnen al te piepen als er een korrel zand aan hun hand zit bij wijze van spreken, anderen die vallen en staan weer op en spelen rustig verder.
Het is ook wel mooi om te zien hoe ze dingen ontdekken, wat kan ik wel, wat lukt nog niet of hoe kan ik het anders doen.
Ik ben ook wel heel benieuwd hoe ik het straks als mama ga doen...
.quote:Inderdaad, vaders lijken toch meestal een stukje beschermender. Misschien komt dat ook wel omdat de meeste van die vaders hun kind niet fulltime om zich heen hebben waardoor ze wat minder snel zien dat 99 van de 100 valpartijtjes eigenlijk helemaal niets voorstellen.Op vrijdag 6 juli 2007 10:33 schreef Tan het volgende:
Ja, het is een goeie. Ik heb altijd zo'n hekel aan mensen die achter hun kind aanhobbelen in de angst dat ze vallen. Het kan toeval zijn, maar het valt me op dat vooral vaders erg voorzichtig zijn en dan nog met name naar hun dochters toe.
Toevallig heb ik een paar dagen geleden precies dezelfde discussie met een familielid gehad als mijn moeder met dat familielid had toen ik klein was.
Waarom ik Ronja niet wat beter in de gaten hield en waarom ik zo liefdeloos troostte
Ach, voorlopig zijn mijn zussen, broers en ik op elk vlak een stuk beter terecht gekomen dan haar kinderen die voor elke keer kokhalsen in de heimlich gingen.
quote:Op vrijdag 6 juli 2007 09:39 schreef Puckzzz het volgende:
voobeeldje wat er gebeurd wanneer je je kind niet durft te laten vallen door de hele tijd te waarschuwen voor eventuele valpartijen of gevaren. je kent het wel: "voorzichtig hoor! dadelijk val je en doe je je pijn!" ja dan durft het kind het meteen een stuk minder natuurlijk
Volledige herkenning hier! Ik zeg heel vaak: "goed je voeten optillen, anders val je, meid". Of: "doe je voorzichtig?" Ik vind het wel een inzicht dat ik daarmee misschien iets veroorzaak bij mijn kinderen dat veel rotter is dan een blauwe plek of een tand door de lip.
Overigens reageer ik op pijn of vallen zelf wel rustig en nuchter. Maar het waarcshuwen en willen voorkomen, dat herken ik héél erg.
Troosten, dat doen we natuurlijk ook, maar bij ons begint het altijd (tenzij ik echt pijn constateer) Pijn of alleen geschrokken. Is het antwoord geschrokken dan troosten we maar heel kort en gaat ze weer op pad.
Het waarschuwen dat doe ik wel, maar inderdaad alleen als er kleinere kinderen bij zijn (een zusje bijvoorbeeld).
Beide kinderen sliepen zodra ze konden draaien op hun buik. Nu ben ik niet van plan om 's nachts uit bed te gaan om ze om te gaan draaien en vast binden lijkt me ook niet handig, dus het beste er maar van hopen. Sowieso hebben we ze ook regelmatig op hun buik gelegd op een speelkleed enzo.
Maar dat 'laten vallen' is daarentegen ook wel een paar keer maar net goed gegaan. Zo is saskia een keer achter tegen de leuning van een stoel opgeklommen. die viel vervolgens achterover. Saskia rakelings met 'r hoofd langs de natuurstenen vensterbank en uiteindelijk in een hoekje met een stoel op d'r buik.
Het blijft dus wel eng
quote:natuurlijk niet, hangt geheel af in welke mate je waarschuwt. als het zo erg wordt dat je het zelfvertrouwen van je kind ondermijnt ben je een 'tikje' te overdreven aan het waarschuwen.Op vrijdag 6 juli 2007 11:10 schreef bixister het volgende:
zeg ik ook regelmatig hoor sugar, maar dat soort concrete waarschuwingen hoeven volgens mij niet per definitie slecht te zijn.
ik heb zelf altijd in gedachten gehouden "hij kan meer dan je denkt! Gun hem dat vertrouwen!" en dat werkt gewoon, en ook door op hun bekkie te gaan leren ze de grens van hun eigen kunnen.
quote:Op vrijdag 6 juli 2007 11:01 schreef Nijna het volgende:
sommigen beginnen al te piepen als er een korrel zand aan hun hand zit bij wijze van spreken
Dat is hier niet bij wijze van spreken hoor! Saskia vind alles vies, ondanks dat we d'r nooit 'verboden' hebben vies te worden.Als er 1 korrel zand in d'r schoentjes zit moeten ze uit en worden demonstratief d'r voeten afgeslagen
quote:Geen duidelijk voorbeeld van mijn kant, ja sommige kinderen vinden het gewoon vies (ik hou zelf ook niet van zand aan mn handen of in mn schoenenOp vrijdag 6 juli 2007 11:18 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
Als er 1 korrel zand in d'r schoentjes zit moeten ze uit en worden demonstratief d'r voeten afgeslagen
).Ik bedoelde meer dat ze vallen en er eigenlijk weinig meer aan de hand is dan wat zand
.Demi heeft regelmatig (1x per maand) van jongs af aan bij 1 van de opa's en oma's geslapen, dit meer coor de grootouders die dat zo leuk vinden.
Als ik nu zeg dat Demi bij opa en oma gaat slapen pakt ze het liefst zelf haar spullen al in haar tasje en wil de deur uitlopen.
Haar nichtje heeft nog nooit ergens anders geslapen en laatst moest dat wel wegens omstandigheden, het kind heeft de halve nacht huilend op gezeten roepend om haar moeder, heel sneu natuurlijk.
Daarom vond/vind ik het ook belangrijk dat Demi wel eens ergens anders slaapt, zodat als de nood aan de man is ze gewoon rustig ergens kan logeren.
Ik merk ook wel dat demi zelfverzekerd is, iets te naar mijn zin soms, ze denkt dat ze de hele wereld aankan.
Afgelopen weekend was er feest in Zaltbommel en er stond ook een springkussen, Demi springt en rent en doet gewoon tussen de grote mee, duwt andere net zo aan de kant als ze bij haar doen en dat vind ik wel eng (zie haar in gedachten al onder een stapel kinderen terecht komen) maar dan moet ik haar ook loslaten.
Maar blijf haar vanaf de zijkant wel heel goed in de gaten houden.
Dat komt o,a, omdat mijn man en ik makkelijk loslaten. Wij sturen bij vanaf de zijlijn, maar laten onze kinderen hun eigen fouten maken. Wel binnen bepaalde kaders natuurlijk! Ik laat mijn kinderen niet verdrinken onder het mom van een educatieve ervaring! Wel laat ik ze rustig van een balk vallen. Leven, leren en lopen gaat nu eenmaal met vallen en opstaan
Ook praten we veel met ze en leggen we op hun niveau uit waarom bepaalde dingen gevaarlijk zijn. En het lijkt te werken. Als mijn dochter voor het huis gaat spelen zegt ze vaak al uit zichzelf dat ze op de stoep blijft, niet met anderen meegaat en geen snoepjes aanneemt (alleen die van de buren).
Ons zoontje is wat omstuimiger en minder "verstandig", en die laten we ook wat minder vrij dan onze dochter op die leeftijd
De reacties uit de omgeving zijn erg wisselend. Het gaat echt van bewonderend ("jouw kinderen kunnen ook alles!") tot sneren onder water ("Ja, ík bleef de eerste 3 jaar thuis voor mijn kinderen en hoefde ze dus niet naar de oppas te brengen. ")
Wat betreft het troosten: Zoals KD het beschrijft, zo troosten wij ook. Een kusje op het hoofd geven is toch ook troosten?
quote:Op vrijdag 6 juli 2007 10:56 schreef bixister het volgende:
mijn twee kinderen roepen echt heel verschillend gedrag op bij mij. anna is vanaf 't begin veel handiger qua motoriek, en ook wat minder angstig. ze banjert meestal zo weer verder na een val. bij haar maak ik me minder zorgen en zit ik er minder bovenop. piet is behoorlijk onhandig, ook bij 't vallen, dus valt hij vaker met z'n hoofd op de grond etc., waardoor het er eerder eng/naar uitziet (en ook is). natuurlijk leert hij ook alleen maar door iets vaker te oefenen, maar hij is van nature ook geneigd om iets niet meer te willen als hij niet zeker weet dat het goed gaat. als heel kleine baby had ie dat al. voorbeeldje: het omrollen ging eerst prima. toen stootte hij een keer flink z'n kop aan de spijlen van de box tijdens het rollen en hij heeft het vervolgens WEKENlang niet eens meer geprobeerd!
een tijd terug hadden we ook zoiets met fietsen, dat ging eerst goed maar hij heeft een keer een angstige ervaring gehad waarbij hij te weinig controle had over de situatie (iets te hard van een helling naar beneden en niet weten hoe te remmen) en prompt wilde meneer maandenlang niet meer fietsen. en dat onhandige roept ook wel op dat je er toch dichter bij blijft. net als suus zette hij lange tijd z'n voeten totaal ongecontroleerd op die traptreden van de glijbaan. hoe vaak hij er wel niet doorheen geschoten is! inmiddels doet hij dat beter (er is hoop ireth.
kortom: ik probeer ze zeker de ruimte te geven om fouten te maken, maar bij de een lukt dat wat makkelijker dan bij de ander.
Dit zou mijn post kunnen zijn. Hier gaat het gewoon exact hetzelfde!
Wilyan is motorisch ook zo onhandig. Viel bij het minste of geringste (heeft fysio gehad en nu is het wel stukken beter) wilde absoluut niet fietsen en nog meer van dat soort dingen.
Ik heb het artikel (nog) niet gelezen maar wil dat zeker even gaan doen als ik de tijd er voor heb. Ik ben vrij 'hard' voor mijn kinderen
Hoe vaak er wel niet mensen me zwaar verontwaardigd nakijken als ik weer met een brullend kind achter me aan loop.. En ondanks dat ik ze niet plat knuffel als er weer een keer eentje (niet eens hard) is gevallen, is de oudste toch een behoorlijke huilebalk.
In het begin met klimmen keek ik gewoon de andere kant op tuurlijk vond ik het eng maar daar heeft zij niets aan het is de bedoeling dat ze zichzelf leert vertrouwen in dingen en inzicht krijgt in haar kunnen.
Soms zie je moeders overal onderdoor gaan om als vangnet te functioneren zijn gewoon aan het stresskippen. Alleen vergeten ze dan wel eens dat je gewoon niet overal bij kunt zijn. Boem is auw ja en? weer een les geleerd om het niet te doen of juist wel.
Moonah schreef ooit zo mooi (en die zin komt sindsdien elke keer weer omhoog als we praten over de opvoeding van Ronja nu en vooral hoe het straks zal zijn): ruimte is ruimte juist doordat het begrensd is.
Ik denk dat dat ook geldt voor troosten en het laten ervaren van al dan niet onplezierige zaken. Het is aan de ouder om een veilige ruimte voor dat soort zaken te creëren. Letterlijk veilig, zodat ze wel kunnen vallen maar daarbij ook niet te veel schade op lopen maar ook veilig zodat ze zich beschermd voelen. En die grens zal denk ik voor elk kind anders liggen.
edit: Een leuk boek over dit onderwerp is trouwens het boek van Boris en Lena Nikitin. Helaas alleen nog maar tweedehands te vinden geloof ik. Zij beschrijven de opvoeding van hun kinderen in het Rusland van halverwege vorige eeuw. Ze hebben hun kinderen heel erg (soms ook wel erg extreem) veel zelf laten ervaren itt wat in die tijd in Rusland gangbaar was. Wil je de kachel aanraken? Prima, brand je dan maar. Wil je het speldenkussen pakken? Dan doet het dus pijn. Etc.
Leuk is ook dat ze achteraf soms dingen toch wel anders zouden doen omdat het misschien wel de zelfstandigheid van het kind bevorderde maar zo veel verdriet gaf dat het de moeite niet waard was.
[ Bericht 29% gewijzigd door owlet op 06-07-2007 13:35:05 ]
quote:Daar ben ik het ook helemaal mee eens inderdaad.Op vrijdag 6 juli 2007 13:30 schreef Jarno het volgende:
Dat eerste stuk, over die drukke volgeplande agenda's, daar heeft ze ook wel een punt.
en die overvolle agenda probeer ik heel hard te voorkomen. een weekendje gewoon thuis met z'n allen komt gelukkig regelmatig voor en daar genieten we ook zeer van. als we dan wel eens een uitstapje doen is 't tenminste ook iets bijzonders. bovendien leren ze zo goed om zichzelf te vermaken.
En als we dan weggingen (wat nog best regelmatig gebeurde hoor), bleef het ook echt leuk en bijzonder.
Het loslaten gaat aanzienlijk beter nu ze ouder worden. Als baby vond ik ze nog erg teer. En KP let op; tweelingen vallen als baby/peuter aanzienlijk vaker doordat ze met z'n 2-en zijn. De ene handigerd trekt zich aan de andere instabiele op...en bam, daar liggen ze allebei. Wéér een blauwe bult op het voorhoofd.
Over mooie uitspraken, daar heb ik er ook nog 1 van: We should give our children roots and wings. Het heeft mij geholpen hen wat meer los te laten.
quote:* KP leest aandachtig de berichtjes van Smirre *Op vrijdag 6 juli 2007 13:49 schreef Smirre het volgende:
Dat verschil in karakter, wat Owlet schrijft, kan ik onderstrepen. Ook hier een bikkel en een iets mindere bikkel, zeker als hij moe is.
Het loslaten gaat aanzienlijk beter nu ze ouder worden. Als baby vond ik ze nog erg teer. En KP let op; tweelingen vallen als baby/peuter aanzienlijk vaker doordat ze met z'n 2-en zijn. De ene handigerd trekt zich aan de andere instabiele op...en bam, daar liggen ze allebei. Wéér een blauwe bult op het voorhoofd.
Over mooie uitspraken, daar heb ik er ook nog 1 van: We should give our children roots and wings. Het heeft mij geholpen hen wat meer los te laten.
Ik laat Mikael ook heel vrij. Hij is nu al een echt klimmerd, op de stoelen op bed overal waar ie maar op kan komen. Vaak gaat het goed, vaak ook niet. Hij is me nu al een paar keer van het bed gevallen omdat ie plotseling een rare beweging maakte maar nu doet ie me dat niet meer. Hij weet heel goed dat het pijn doet als ie van bed valt hoe klein is ook is.
Tegen hete dingen bescherm ik hem wel heel erg. Dat vind ik een beetje gevaarlijk om hem daar zelf achter te laten komen. Maar als ie straks iets ouder is en hij wil maar niet luisteren dat iets heet is, tja dan raak de verwarming maar een keertje aan. Klinkt misschien hard maar denk niet dat ie er dood aan zou gaan.
quote:Godzijdank ben ik van nature luiOp vrijdag 6 juli 2007 13:30 schreef Jarno het volgende:
Dat eerste stuk, over die drukke volgeplande agenda's, daar heeft ze ook wel een punt.
quote:Vind je dat nu echt heerlijk? Mijn kinderen zijn ook heel druk, maar ik zou het echt nooit heerlijk noemen.Op vrijdag 6 juli 2007 17:36 schreef Vicky het volgende:
Amber is heerlijk druk en klimt en klautert overal op, en soms gaat het dan ook fout. Als ze valt zeg ik meestal oh boem en als ze dan huilt geef ik een kus en zeg ik over... behalve gisteravond maar toen viel ze van de verhoging af met haar hoofd tegen een stoeltje
quote:hihi af en toe vind ik het ook niet heerlijk hoorOp vrijdag 6 juli 2007 17:40 schreef Tinkepink het volgende:
[..]
Vind je dat nu echt heerlijk? Mijn kinderen zijn ook heel druk, maar ik zou het echt nooit heerlijk noemen.
Het was ook meer sarcastisch bedoeld
quote:OkeOp vrijdag 6 juli 2007 17:41 schreef Vicky het volgende:
[..]
hihi af en toe vind ik het ook niet heerlijk hoor
Het was ook meer sarcastisch bedoeld
Ik dacht al.... ).Ik laat mijn kinderen ook behoorlijk los, al lijkt het in de tuigjes discussie misschien niet zo
. Ook hier met vallen weinig gehuil, ze staan op, kloppen zich af, en rauzen verder.Nu is jongste afgelopen week op 1 dag van het aanrecht geknikkerd, daarna in de wadi (soort regenwater reservoir voor ons huis, best diep) gefietst, om vervolgens de dag te eindigen met springen op het grote bed, waarbij de neus van het kind een stukje muur meenam.
Zou dat genoeg zijn voor het zelfvertrouwen
?Wij worden vaak berispt door Opa's en Oma's dat we veel te laks zijn met gevaar. "oe ze kan haar vingertjes tussen de deur krijgen hoor" en wij dan " ja en? Dan kijkt ze de volgende keer wel goed uit"
Natuurlijk waarschuw ik wel voor gevaar "kijk uit Iris, als je je handje zo houd gaan je vingers ertussen" maar verder zijn wij vrij laconiek bij kleine gevaren.
Al vrij snel hadden we door, dat wij door paniekerige reacties de huilbuien alleen maar versterkten dus dat was snel afgeleerd. Nu zijn we meer van "oh boem!" en dat hebben onze kinderen vrij snel overgenomen.
Je hoort hier regelmatig "oh boem! Au!" en dan spelen ze weer verder. Vooral Eva heeft een gebrekkige motoriek en die valt de hele dag door. Ze zegt tegenwoordig ook heel lief "ow sorry muur!"
quote:Ligt dat niet ook een beetje aan 't kind? Een schaafwond, buil of blauwe plek meer of minder, daar krijgt niemand iets van. Maar sommige kinderen zijn weleens heel onhandig, en om ze nou helemaal aan gruzelementen te laten vallen... Daarnaast ligt het ook aan de toon, lijkt me. Als je heel paniekerig praat, gejaagd, dan komt 't volgens mij veel heftiger over dan wanneer je achteloos in 't voorbijgaan even mompelt "pas je op?"Op vrijdag 6 juli 2007 11:06 schreef Sugar het volgende:
quote:Door de weeks vond ik 't niet erg, maar een zondag thuis vond ik geen klap aan als kind. Zondag vond ik een familiedag, naar opa en oma, tantes met neefjes/nichtjes die langs kwamen... De rest van de week vond ik thuis spelen best, regel was dat er maximaal 2 keer iets afgesproken mocht worden en dat we "op twee dingen" mochten, waarvan 1 ding verplicht was - sporten. Maar zondag thuis? Neuh... Maar goed, mijn mams roept nog steeds te pas en te onpas "je moet kinderen zich af en toe laten vervelen, worden ze creatief van!", die was er niet echt gevoelig voor.Op vrijdag 6 juli 2007 13:37 schreef Jarno het volgende:
Dat vond ik vroeger ook altijd het leukste, gewoon lekker normaal, iedereen thuis en gezellig, ik vermaakte me wel met een stripboekje enzo, ma die 's middags een pot thee en wat lekkers klaar had, allemaal heel oubollig en saai misschien, maar oh zo fijn, die rust.
. Die van ons beginnen ook om het minste of geringste al te gillen.Let wel, de mensen die vonden dat je pas naar de dokter ging als je minstens een week 40 graden koorts had, je met griep naar school lieten fietsen (15 kilometer, de heenreis that is) met de medeling, "Als het niet gaat kom je maar terug.", en mij drie dagen lang met een gebroken arm lieten lopen, het was immers niet dik
.Die mensen dus
.quote:Op vrijdag 6 juli 2007 13:26 schreef owlet het volgende:
Moonah schreef ooit zo mooi (en die zin komt sindsdien elke keer weer omhoog als we praten over de opvoeding van Ronja nu en vooral hoe het straks zal zijn): ruimte is ruimte juist doordat het begrensd is.
Wat leuk! Geef kinderen de ruimte, niet de leegte, het meest nuttige dat ik op de PABO heb geleerd.
Anyway, ik vind loslaten moeilijk. Ik wéét dat ik het moet doen, en ik wist al voordat ik zwanger was dat dat mijn issue zou worden. Maar goed, ik ben me er al van bewust, da's al heel wat he?
Toen Thies zijn eerste bult op zijn kop had, moest ik ook echt even slikken! Maar sindsdien legt hij met rollen wél heel rustig, bijna voorzichtig, zijn bol neer.
Waar ik moeite mee heb is dat hij de vloer regelmatig aflikt! Ik dweil nu om de dag, maar ik vind het echt vies. Ik moet dan ook heel bewust denken dat het goed is voor zijn weerstand. Maar het liefst zou ik voortaan alleen met sloffen hier in huis lopen zolang Thies dat doet...
quote:Ach gosh..... Arme leah...
quote:Oe, herkenbaarOp vrijdag 6 juli 2007 21:31 schreef Moonah het volgende:
Waar ik moeite mee heb is dat hij de vloer regelmatig aflikt! Ik dweil nu om de dag, maar ik vind het echt vies. Ik moet dan ook heel bewust denken dat het goed is voor zijn weerstand. Maar het liefst zou ik voortaan alleen met sloffen hier in huis lopen zolang Thies dat doet...
!Ik had dat ook, (ik heb het al wel vaker geschreven) totdat ik met een toen nog klein Freekje in de tuin zat, en hij een naaktslak opvrat.
Ik kon het helemaal loslaten daarna
.En het is helemaal niet erg, kinderen moeten een beetje viezigheid binnen krijgen, goed voor de weerstand. Aldus mijn huisarts (vader van 5!), ik kan me daar wel in vinden. Ze krijgen die tetanusprik niet voor niets
Getver....
Ik vrees de dag dat mijn menneke met regenwormen in zijn zakken thuiskomt.
quote:Ik stond er ook bij te kokhalzen hoor, durfde het niet eens uit zijn mond te halen Het was toch al bijna opOp vrijdag 6 juli 2007 21:59 schreef Moonah het volgende:
Een naaktslak in zijn mondje.....
Getver....
Ik vrees de dag dat mijn menneke met regenwormen in zijn zakken thuiskomt.
.Maar regenwormen kan ik tegenwoordig met droge ogen aan
.quote:
Mijn nichtje had ooit een dode muis in haar mond..
/offtopic gatsie een naaktslak zeg tevens goede tvp
quote:Dat geldt óók voor meisjesmoeders hoor!!Op vrijdag 6 juli 2007 22:11 schreef Leah het volgende:
Tip voor jongensmoeders, ook erg OT buiten schoenen uit laten doen, zakken laten omkeren. Regenwormen NA een rondje 60 graden in de wasmachine zijn yuk.
achter een linkje dan maar
http://www.jacobcatslaan-(...)bruine-naaktslak.jpg
[ Bericht 53% gewijzigd door easy-going op 06-07-2007 22:31:48 ]
quote:Oh sorryOp vrijdag 6 juli 2007 22:12 schreef Ireth het volgende:
[..]
Dat geldt óók voor meisjesmoeders hoor!!
. Overigens kan ik alleen maar voor Freek spreken hoor .quote:Niet doen! Ga ik weer rillen
Over vallen vallen/hoofd stoten enzo: soms knalt ze zo verschrikkelijk met haar hoofd ergens tegenaan dat, als het mij was overkomen ik nog zou janken, en dan geeft ze geen krimp. Maar komt ze eens op het gras op dr billen terecht kan het een heel groot drama zijn.
Enfin, vallen vind ik niet erg, het leven komt nou eenmaal met vallen en opstaan.
Waar ik meer moeite mee heb is me er niet mee te bemoeien als ze iets nét nog niet kan. Ooh, dan moet ik me soms zo inhouden en het aan haar over laten. Lastig vind ik dat.
Hij is nu precies 8 maanden en gaat van de bank naar het koffietafeltje. Als dat tafeltje iets verder staat valt hij. Tegen de rand. En dat voorkom ik liever wel, of maar niet meer doen?
(maar hij is nog zo klein!!
)Ook gaat hij vaak tegen de open deur aanstaan..
. Tafeltje gewoon wat dichterbij blijven zetten.Maar ik heb het artikel niet gelezen, dus misschien is het wel helemaal fout
" als ik dan ga lachen dan lacht ie toch maar schaapachtig mee, met zo'n pruillipje quote:Je ondertitel!Op vrijdag 6 juli 2007 22:31 schreef nebelung het volgende:
Getver
Over vallen vallen/hoofd stoten enzo: soms knalt ze zo verschrikkelijk met haar hoofd ergens tegenaan dat, als het mij was overkomen ik nog zou janken, en dan geeft ze geen krimp. Maar komt ze eens op het gras op dr billen terecht kan het een heel groot drama zijn.
Enfin, vallen vind ik niet erg, het leven komt nou eenmaal met vallen en opstaan.
Waar ik meer moeite mee heb is me er niet mee te bemoeien als ze iets nét nog niet kan. Ooh, dan moet ik me soms zo inhouden en het aan haar over laten. Lastig vind ik dat.
Mijn moeder is wel heel schrikkerig, dan gaat Kim juist sneller huilen.
quote:Ik wíst dat er iets positiefs te halen was uit het feit dat Saskia alles eng vindtOp vrijdag 6 juli 2007 22:12 schreef Ireth het volgende:
[..]
Dat geldt óók voor meisjesmoeders hoor!!
'Ik hou niet van modder.. dat is eng'
quote:Was dit een reactie op de laatste zin in mijn post?Op vrijdag 6 juli 2007 13:26 schreef owlet het volgende:
Het is natuurlijk ook een stuk karakter. Ik denk dat niet alles op te hangen is aan huilebalk zijn of te veel verwennen. Wat op het ene kind totaal geen indruk maakt is voor de ander gewoon heel eng/moeilijk.
quote:Ik bedoel de idd hetzelfde als jij. Dat zoiets dus niets met zo'n opvoeding hoeft te maken.Op vrijdag 6 juli 2007 13:03 schreef Noli. het volgende:
En ondanks dat ik ze niet plat knuffel als er weer een keer eentje (niet eens hard) is gevallen, is de oudste toch een behoorlijke huilebalk.
Op die tweede pagina staan bijvoorbeeld ook wat dingetjes..
Het stukje in het kader...
quote:Wilyan zwaaide ook alle kanten op. Hij heeft er nu voor bij de Fysio gelopen en het is veel verbeterd.3) De Steunreactie: dit is een aanspaning van de spieren die voorkomt dat je kind door zijn benen zakt.
4) De Opvangreactie: val je, dan strek je automatisch je armen naar voren, achter of opzij om je val op te vangen.Dit kun je pas als de Steunreactie voldoende is ontwikkeld.
Het bovenstaande stukje is óf gewoon niet waar óf ik heb weer eens een uitzonderlijk kind;
Hij had namelijk helemaal geen Steunreactie (kon niet met twee voeten tegelijk springen en als hij van een drempeltje sprong was zijn spierspanning zo zwak dat hij compleet door zijn benen zakte) maar hij probeerde zichzelf echt wel op te vangen door zijn armen naar voren, achter of opzij te strekken. Wat volgens Mevrouw Poot- van der Windt onmogelijk zou zijn.
quote:Kinderen die nauwelijks in staat zijn hun hoofd op te richten, zichzelf rechtop te houden. Als ze lopen zwaait het alle kanten op. Deze kinderen zijn slecht in staat zich te concentreren en informatie tot zich te nemen.
quote:Hier heb ik al vanaf kleins af aan last van en niet omdat mijn moeder mij niet op mijn buik liet liggen (want dat deed ze welZe kijken wel, maar zien niet. Ze horen wel maar luisteren niet.
) maar door een kleine 'afwijking' Anyhoe.. Ik denk ook dat je gewoon naar je kind moet kijken. Hoe hij/zij fysiek, mentaal en emotioneel beweegt en/of reageert.
Want bij de één werkt het idd misschien als een tiet maar op een ander maakt het idd weer helemaal geen indruk.
[ Bericht 6% gewijzigd door Noli. op 07-07-2007 00:42:14 ]
Ik raak ook niet snel in paniek/denk niet snel dat er iets aan de hand is, maar tegenwoordig ben ik daar wel attenter in. Toen Twan 3 was, was hij aan het leunen op zo'n parkeerbeugel die loszat, na een aantal keren gezegd te hebben dat hij dat niet moest doen, viel de beugel natuurlijk om en zat Twans duim onder de beugel en zijn lichaam op de beugel. Nou tranen met tuiten natuurlijk. Heb hem toen getroost en een natte doek eromheen gedaan en hem lekker rustig op de bank gelegd. Op een gegeven moment moest ik nog ergens heen en hij is gewoon meegeweest. 's Avonds moest hij weer naar zn vader en die keek ernaar en zei, nou volgens mij moeten we daarmee naar het ziekenhuis....
in het ziekenhuis bleek de duim dus gewoon gebroken te zijn. Twan gaf tijdens de foto's maken geen kick, en ik was zo trots op hem. Maar ik had er smiddags nooit aan gedacht dat de duim weleens gebroken zou kunnen zijn. quote:Niet directOp zaterdag 7 juli 2007 00:36 schreef Noli. het volgende:
Was dit een reactie op de laatste zin in mijn post?
vegetarische jongen hier hoor, Regenwormen in de wasmachine
Vloertje likken was hier een tijdje geleden ook populair, nu gelukkig niet meer.
Overigens vindt hij vliegjes happen op de fiets wel erg ver(s)makelijk...
[ Bericht 2% gewijzigd door Paradijsvogeltje op 07-07-2007 11:03:11 ]
quote:Dat heeft Milo dus ook. HIj heeft regelmatig rode butsen op zijn hoofdje omdat hij met een speeltje keihard in zijn gezicht meptOp vrijdag 6 juli 2007 23:00 schreef Vivi het volgende:
Dean slaat regelmatig met een rammelaar of andersoortig hard speeltje *TOK* tegen zijn hoofdje, dan kijkt ie me aan met zo'n blik van "Is dit leuk?
En van de opa's/oma's ook heel herkenbaar trouwens. Vooral mijn vader is heel voorzichtig met Milo. Regelmatig krijg ik dan ook te horen. "Pas je wel op met dat boekje (zo'n hardkartonnen geval), bij de tafel o.i.d., anders slaat hij nog met zijn hoofd ertegenaan". Of "Jullie zijn wel erg ruw met hem hoor". Terwijl hij vroeger met ons thuis toch heel anders was en ons echt onze gang liet gaan. We kwamen dan ook regelmatig onder de modder thuis, onder de blauwe plekken wanneer we met onze zelfgemaakte zeepkist reden, onder de krassen van het bouwen van onze eigen boomhut of ruikend naar een heerlijke, zelfgemaakte fik 
quote:Ik heb zo'n jongetjeOp vrijdag 6 juli 2007 23:20 schreef E.T. het volgende:
[..]
Ik wíst dat er iets positiefs te halen was uit het feit dat Saskia alles eng vindt
'Ik hou niet van modder.. dat is eng'
)....Dat buikliggen hebben wij ons in het begin wel schuldig aan gemaakt, met als gevolg dat Milo nog steeds een beetje een afgeplat achterhoofdje heeft. Gelukkig zie je dat het nu langzaam uitdeukt, maar het is nog steeds geen fraai gezicht. In het begin wilde hij niet op zijn buik liggen, begon direct te huilen en we dachten daarom dat hij er gewoon nog niet aan toe was. Toen hij eenmaal een plat achterhoofd begon te krijgen hebben we hem veel vaker op zijn buik gelegd. Steeds wat langer en nu wil hij niet anders meer. Zelfs als hij wil gaan slapen, dan gaat hij nog op zijn buik. In het begin vond ik dit buikslapen ook wat eng, maar inmiddels ben ik eraan gewend. Dat belooft nog wat voor de toekomst
quote:Je weet het weer lekker te vertellen ook heOp zaterdag 7 juli 2007 11:28 schreef Slaapmeisje het volgende:
Nu ook het stuk gelezen (ja, ja Leah mijn oogjes lukt het nog wel
Dat buikliggen hebben wij ons in het begin wel schuldig aan gemaakt, met als gevolg dat Milo nog steeds een beetje een afgeplat achterhoofdje heeft. Gelukkig zie je dat het nu langzaam uitdeukt, maar het is nog steeds geen fraai gezicht. In het begin wilde hij niet op zijn buik liggen, begon direct te huilen en we dachten daarom dat hij er gewoon nog niet aan toe was. Toen hij eenmaal een plat achterhoofd begon te krijgen hebben we hem veel vaker op zijn buik gelegd.
quote:Leuker kunnen we het niet maken, wel lekkerderOp zaterdag 7 juli 2007 11:31 schreef Vivi het volgende:
[..]
Je weet het weer lekker te vertellen ook he
quote:Ik heb ook een Milo!! Raar lezen jouw stukjeOp zaterdag 7 juli 2007 11:20 schreef Slaapmeisje het volgende:
[..]
Dat heeft Milo dus ook. HIj heeft regelmatig rode butsen op zijn hoofdje omdat hij met een speeltje keihard in zijn gezicht mept
Als je die nog niet kan lezen wordt het heel hoog tijd voor een bril hoor!
quote:Eh... Windows/Internet Explorer onlyOp zaterdag 7 juli 2007 14:57 schreef Brighteyes het volgende:
Voor de mensen die het niet kunnen lezen... als ik met mijn muis over het plaatje beweeg verschijnt er links onderin zo'n oranje vierkantje met pijltjes.
Ik heb Hanneke Poot zelf mogen ontmoeten tijdens een zeer informatieve studiedag op mijn werk - kinderopvang.
En ik moet zeggen dat wij allemaal zo'n 'eye-opener' dag hadden.
Het eigen ritme van het kind.
Vooral met baby's, hoe vaak we een huilend kind niet proberen stil te 'schudden', flink heen en weer wiebelen, hoog, laag. En stil worden ze maar niet.
Zodra je dit in een rustig tempo doet. Rustig van je ene op je andere been wiebelen, blijkt ineens dat het kind stil wordt!
Dus niet je eigen (ongeduldige) tempo aanhouden - snel snel, wordt toch stil, sttt.. rustig, nu.. - maar puur het tempo van het kindje aanhouden.
Wat dus ineens veel langzamer blijkt te zijn, maar waardoor ze stukken rustiger worden.
(En het werkt echt! Wij proberen het natuurlijk uit, zo eigenwijs als de mens is. En 'wild schudden' werkt niet, rustig wiebelen daarintegen des te beter!)
Het zelfde als op de buik liggen. Automatisch laat je een kind sneller op zijn rug liggen.
Want; "Hij huilt zo snel wanneer hij op zijn buik ligt".
Ook dit proberen wij juist nu steeds vaker te doen. Zelfs de kleintjes van 3 maanden worden op de buik gelegd.
Geen uren natuurlijk, maar wel gewoon, een paar minuutjes. En ze kunnen echt het hoofd goed omhoog houden. Kijken wat voor zich uit, of bekijken op een afstandje een speeltje.
Ook het durven laten vallen.
Vaak wanneer je met een kind aan het wandelen bent en het kind stuikeld, trek je vaak automatisch aan het armpje van het kind, omhoog, opvangen dat kind.
Terwijl het beter is om met de val mee te gaan van het kind. Waardoor hij dus ook zelf zijn opvangreflex leert ontwikkelen.
Uit de praktijk weet ik dat dit lastig is. Want van ons is het ook een automatisme om het kind te behoeden voor pijn.
Maar toch wanneer je er over denkt en het uitvoert, zie je dat het werkt!
Zo zijn er nog tal van andere voorbeelden. Ik heb er prachtige informatieboekjes over. (Die overigens zijn te downloaden op een bepaalde site - mocht er interesse zijn kan ik dat adres altijd doorgeven)
Na goed, tot zover mijn hilariteit over Hanneke Poot!
Verder valt het als je dit topic leest wel mee met die overbeschermende ouders, in ieder geval hier op fok! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een beetje een zeikerig en badinerend stuk vind dat ook niet echt overtuigend op me overkomt. Ze baseert zich vooral op haar eigen kinderen en wat ze toevallig in haar omgeving ziet. Nou ik zie náuwelijks dat soort ouders als zij beschrijft, volgens mij loopt dat wel behoorlijk los. (ja nu doe ik hetzelfde als zij, dat weet ik
)Te klagen over de rugligging bijvoorbeeld vind ik flauw, omdat de stichting wiegedood heel dringend adviseert om je kind níet op de buik te laten slapen, nogal logisch dat je dat dan niet doet. Niemand wil toch iets doen om de kans op wiegedood groter te maken bij zijn kindje? (even los van hoe zinnig dat advies is, het ís nu eenmaal het advies dat nu gegeven wordt op dit moment). En dat de agenda's van kinderen te vol gepland zij is bijvoorbeeld een ding waar van overheidswege al jarenlang actie tegen wordt gevoerd (bijvoorbeeld via postbus 51 spotjes) en sindsdien ook enorm is afgenomen.
En dat troosten met een kus op het hoofd en dan weer verder gaan, dat doen toch ook de meeste ouders? Ik zie zelden iemand die heel hysterisch uren zijn kind gaat zitten troosten, dat zijn enorme uitzonderingen. Mevrouw Poot onderschat de ouder van dit moment wel héél erg vind ik.
Is dat een beetje hetzelfde verhaal als met de loopstoeltjes waarmee je je kind ook in een situatie plaatst waar het qua ontwikkeling nog niet aan toe is?
Verder was ik met Joey heel anders als met Samara, maar goed Joey was ook veel stunteliger als Samara is.
Samara zit veel vaster in haar lichaam lijkt het soms wel eens, nu nog vind ik Joey net een veulen, hij heeft er gewoon niet heel veel controle over.
Ik weet ook nog hoeveel zorgen ik me maakte toen hij vier werd en naar de kleuterschool ging, het schoolplein met al zijn attributen gaf me buikpijn.
Toch gaf ik hem een kus op zijn bolletje en slikte mijn "Doe je voorzichtig" in.
Om half 12 belde ze me van school of ik hem weer wilde halen
Hij was van een blok gevallen en had zijn neus gebroken. waar de arts pas een week later achter kwam, waardoor het opnieuw gebroken moest worden omdat hij bij de huisarts geen krimp gaf.
Samara is nu ook bijna vier en die hangt al aan de duikelrekken, het ene kind is ook gewoon het andere niet.
quote:ik moet de hele broek uitdoen en uitkloppen buiten...... heerlijk die avond dat hij zich in bed had verstopt voor mij en daar aan het uitkleden wasOp vrijdag 6 juli 2007 22:11 schreef Leah het volgende:
Tip voor jongensmoeders, ook erg OT buiten schoenen uit laten doen, zakken laten omkeren. Regenwormen NA een rondje 60 graden in de wasmachine zijn yuk.
(zandbed!) Godallemachtig wat ziet dat jochie er zielig uit zeg, dat moet toch wel haast heel erg pijn doen? quote:OMG! Ik heb dus ook zo'n Joey!Op zaterdag 7 juli 2007 19:05 schreef senesta het volgende:
Ik weet ook nog hoeveel zorgen ik me maakte toen hij vier werd en naar de kleuterschool ging, het schoolplein met al zijn attributen gaf me buikpijn.
Toch gaf ik hem een kus op zijn bolletje en slikte mijn "Doe je voorzichtig" in.
Om half 12 belde ze me van school of ik hem weer wilde halen
[afbeelding]
Hij was van een blok gevallen en had zijn neus gebroken. waar de arts pas een week later achter kwam, waardoor het opnieuw gebroken moest worden omdat hij bij de huisarts geen krimp gaf.
Samara is nu ook bijna vier en die hangt al aan de duikelrekken, het ene kind is ook gewoon het andere niet.
flauw..ik weet het
Ik zie dat best vaak, in de supermarkt. Dan gaat er zo'n koter op z'n snufferd, en dan zie je 'm eerst zo kijken van: "Wat gebeurt er?" Pas als de ouders komen aanrennen van: "OH NOES!", dan gaat dat kind "Whèèèèèèèèè!"
Daarnaast denk ik dat er ook té vaak Remedial Teaching tegenaan wordt gegooid. Tegenwoordig doen die kleuters ook al een CITO, en als er dan uitkomt dat z'n kind (van vier!) een "achterstand" heeft, dan moet het arme schaap op bijles! En dat terwijl er buiten misschien wel iets heel interessants te zien was ten tijde van die toets.
Kinderen beseffen toch helemaal niet dat zo iets "belangrijk" is? (Oh, en een vriendin van me, die lerares is, en zelf tegen die CITO, maja het moet, vertelde me ook nog dat die óuders vaak zwaar pissed naar school komen: "Wáárom heeft MIJN kind een slechte score voor die CITO?! Dat kan niet! Mijn Jantje is minstens hoogbegaafd!")
quote:Ja, hij is nu negen en weet nog steeds dat dat heel erg zeer deed.Op zaterdag 7 juli 2007 21:19 schreef Lois het volgende:
Senesta dat arme snoetje
Op de foto was het nog steeds gebroken, een week later trok het blauwe en de zwelling weg en zagen we een bult aan de zijkant van zijn neus.
Terug naar de arts, doorgestuurd en 's middags lag hij op de operatietafel om het opnieuw te breken
Ik heb me echt in mijn hele leven zelden zo schuldig gevoeld.
En als je kind oud genoeg is en vanzelf op z'n buik draait, kun je daar weinig aan veranderen. Heb ik wel geprobeerd
draaide ik 'm (de oudste, mijn zoontje) voorzichtig weer op z'n rug. Werd 'ie wakker, bleef ik ook wakker totdat ' ie weer sliep, ging ik weer kijkn of 'ie wel op z'n rug lag, niet dus, weer omdraaien ,dat werkt niet. [ Bericht 2% gewijzigd door jvr-joke op 08-07-2007 15:07:13 ]
Toeps, kinderen reageren sowieso vaak wat traag bij zoiets, volgens mij, of die ouders nu komen aanrennen of niet. Ze moeten eerst zelf nog verwerken wat ze is overkomen
of gaan pas huilen als ze zich veilig voelen (dus bij de ouders).quote:Cito is een heel goed hulpmiddel, mits je het ook zo gebruikt. Het is niet zaligmakend. Mijn zoon ligt behoorlijk voor op taalgebied, maar scoorde toch maar een C (A=hoogste segment, B=hoger dan gemiddeld, C=net boven of onder gemiddeld (gemiddelde ligt precies midden in C) D=lager dan gemiddeld, E=laagste segment). Maar de juf (mijn collega) wist precies te vertellen waarom dat kwam en ze kijken ook naar hun eigen observaties. Hij is dus slecht in concentratie en moeten doen wat hem geen reet interesseert. Dat is ook een belangrijk iets wat je dusuit zo'n toets kan halen.Op zaterdag 7 juli 2007 21:30 schreef Toeps het volgende:
Daarnaast denk ik dat er ook té vaak Remedial Teaching tegenaan wordt gegooid. Tegenwoordig doen die kleuters ook al een CITO, en als er dan uitkomt dat z'n kind (van vier!) een "achterstand" heeft, dan moet het arme schaap op bijles! En dat terwijl er buiten misschien wel iets heel interessants te zien was ten tijde van die toets.
(Oh, en een vriendin van me, die lerares is, en zelf tegen die CITO, maja het moet, vertelde me ook nog dat die óuders vaak zwaar pissed naar school komen: "Wáárom heeft MIJN kind een slechte score voor die CITO?! Dat kan niet! Mijn Jantje is minstens hoogbegaafd!")
quote:
Jee, wat komt er veel bloed uit zo'n lip, niets is natuurlijk goed meer. Iets kouds opleggen zeiden ze haha heb je dat al geprobeerd?
Hem lekker in bad gedaan, was het al snel vergeten en tranen snel opgedroogd. Papa was erger geschrokken.
Volgende de dag wel natuurlijk weer keihard op z'n fietsje haha, toch super.
quote:Is dit niet een beetje kinder eigen?Op vrijdag 6 juli 2007 09:50 schreef Ireth het volgende:
Lang verhaal
Plant op een voetbal veld 1 boom en ik knalde er tegen aan.
En als ik terug kijk wat ik allemaal voor verwondingen heb opgelopen valt het wel redelijk mee.
De pijnlijkste dingen kwamen pas toen ik wat ouder was.
Ik hoor mijn moeder nog roepen: Kijk nou eens waar je loopt! als ik weer eens ergens tegenaan liep
quote:Jawel, is ook wel kind eigen, maar Suus heeft dus zowiezo een achterstand in haar grove motoriek omdat ze erg vaak op haar tenen liep vanwege te strakke achillespezen. Overigens trekt het nu al aardig bijOp vrijdag 13 juli 2007 07:58 schreef LamstraalASD het volgende:
[..]
Is dit niet een beetje kinder eigen?
Plant op een voetbal veld 1 boom en ik knalde er tegen aan.
En als ik terug kijk wat ik allemaal voor verwondingen heb opgelopen valt het wel redelijk mee.
De pijnlijkste dingen kwamen pas toen ik wat ouder was.
Ik hoor mijn moeder nog roepen: Kijk nou eens waar je loopt! als ik weer eens ergens tegenaan liep