Durf je kind te laten vallen!

Eens.... voorbeeld mijn neefje (nu 5 jaar) altijd ontiegelijk beschermd opgevoed en was me daar een potje irritant door.

Nu hij inmiddels naar school e.d. is en creche e.d. is geweest... trekt hij iets bij

Mja, ik herken mezelf er wel een beetje in.

Nu ben ik me er heel erg van bewust en probeer ik dus ook los te laten. Ze hadden er alleen in de gebruiksaanwzijzing niet bij verteld hoe moeilijk het is om je kind los te laten.

Zeker interessant, KD! Ik vind het zelf ook moeilijk om mijn kinderen los te laten, maar gelukkig is mijn vriend makkelijker en durft hij ze wel meer los te laten en 'te laten vallen'.

Dan moet iedereen zich hier eens gaan inzetten om zulke schoolpleinen en speelplekken in hun woonplaats te krijgen http://www.springzaad.nl/

En je hebt 'laten vallen' en 'laten vallen'.. als Myrthe (3jr) 2 meter hoog in een boomhut is geklommen blijf ik er wel bij staan.

Ja, maar het artikel ging er meer over dat de ouders hun kinderen niet meer 2 meter hoog in een boomhut laten klimmen
Dus waarschijnlijk doe jij het wel goed, Poemojn

Mijn dochter mag uiteraard ook klimmen en dan moet ik van mezelf de andere kant op kijken. Ik mag pas weer kijken als ik een plofje en 'auw' hoor.

Helemaal mee eens.
Onder elk speeltoestel liggen tegenwoordig rubber tegels waardoor je terugstuiterd.
Waar zijn die goeie oude grindtegels gebleven waar ik altijd met m,n wakkel op lag als ik viel

Volgens mij doen veel ouders dat wel goed, maar is het een kwestie van wetgeving en voorzieningen. Speeltoestellen voor kleuters mogen bijv niet hoger dan 1,5 meter zijn (zo uit m'n hoofd) en er is allerlei regelgeving voor 't valbrekende materiaal dat eronder moet liggen (maar schors mag bijv ook en dat staat al leuker dan rubberen tegels).

Ik doe iig de zijwieltjes fout al durft dochter hier ook met zijwieltjes niet te fietsen omdat ze bang is om te vallen Geldt ook voor dat aanmoedigen; ze heeft echt wel uitleg gekregen bij het leren in die boomhut te klimmen (grenst aan onze achtertuin dus dat kijkt ze dan ook af van de andere kinderen), of in het speeltoestel (eerst een paar treden omhoog, en dan naar links schuiven om op een ander trapje over te stappen). Als ze dat vloeiend kan mag ze wel zelf maar tot die tijd krijgt ze er echt wel hulp bij. Volgens mij kan juist die steun een kind ook helpen in het vertrouwen krijgen in zichzelf zoals die fysio zo belangrijk vindt.
Ik ben het er dus niet mee eens de ouders de schuld te geven. (Klaag gewoon de gemeente aan voor het effen betegelde schoolplein, dat scheelt ook al ).

Het klinkt we heel interessant iig.

Interessant
Ik denk dat ik dezelfde laconiekheid als KD heb, ik herken de opmerking "ze troost niet eens" ook wel Ik heb altijd de instelling gehad dat ik niet zo'n watje wil creeren van die kindjes die om iedere scheet die dwars zit gaan huilen, daar kan ik niet zo goed tegen.
Bovendien is Liam gewoon een brekebeen, als ik die iedere keer dat ie dreigt te vallen moet waarschuwen dan kan ik bezig blijven
Maar andere dingen ben ik ws te beschermend, zoals alleen buiten spelen, ik weet niet vanaf welke leeftijd mensen dat doen, maar ik vind Liam nog te klein en ik geloof dat ik dat nog een tijdje ga vinden

Helemaal mee eens, als Anna in de kamer ligt te spelen met de deur springen wij er ook niet paniekerig op af omdat -o-wat-kan-er-allemaal-niet-gebeuren. En ze mag straks best een keer voelen dat de haard (wij hebben een moederhaard) auw doet. Of dat een keukenkastje zeer doet aan je vingers als je die dicht klapt. Daarnaast zijn we nu erg aan het oefenen met het beperkt of niet troosten bij een stoot of valpartij: als het niet al te erg is lachen we, zeggen we 'foutje, kan gebeuren' en gaan vlug door waar we mee bezig waren. We merken nu al dat ze ze veel minder snel overstuur is bij stoten of vallen.

Heel vaak schrikt een kind nog eens extra van de reactie van een ouder. Als je na het vallen (als dat idd alleen maar een onschuldige stuiter is uiteraard) idd gewoon rustig blijft en een laconieke reactie geeft werkt dat vaak veel beter dan gelijk te gaan zeggen 'dat doet zeer he?'

ben het er ook mee eens, als miesje een keer valt is de standaard reactie hier: Wat ben jij nou aan het gekke? ( Resultaat is dat miesje begint te lachen en zich nog onder groote hillariteit een aantal keer express laat vallen) Overigens klimt ze overal op maar valt relatief weinig al hoewel ik nog steeds verbaast ben dat dat kind nog niks gebroken heeft. Maar als ze op klimrekken en zo aan het klimmen is sta ik er wel altijd bij, vind dat toch wel erg hoog hoor. Michelle word hier trouwens aardig zelfstandig opgevoed, monsters enz verjaagt ze ook zelf (denk toch niet dat ik 3x per avond een koe of varken ga wegjaagen?)

dat reageren op hoe de mensen reageren klopt ook, vriendinnetje van miesje is erg snel van slag, behalve als ze dus bij ons is hé, dan kan ze ineens wel tegen hard geluid en als ze valt dan is het ook lachen terwijl als papa of mama er zijn(en het in de gaten hebben) het gelijk huilen is.

ik heb drie onstuimige jongens, dus valpartijen waren aan de orde van de dag. als er eentje viel, wachtten we altijd eerst af. ik rende er echt niet meteen naar toe *kusje op* gezeik... ik wachtte gewoon af, als ie begon te huilen kon ik nog aan de klank van het huilen horen of hij zich echt had bezeerd of dat het aandachtshuilen was. Asl hij zich echt had bezeerd werd ie natuurlijk getroost en ging er een pleister op. Als het aandachtshuilen was werd ie ook wel getroosd, maar niet zo lang. gewoon een kusje en nu weer lekker verder spelen het valt allemaal wel mee.

mijn middelste had een hele bijzondere manier van aageven dat ie zich best wel bezeerd had..hij krabbelde dan op, keek me aan en zei met zo'n gezichtje ongeveer "doet niet zeheer hohoor"

dan deed het dus wel pijn

vriendin van me was zó irritant als haar zoontje (evenoud als mijn oudste) gevallen was...die kon echt een half uur / uur met een snikkend kind op schoot zitten wiegen. en als ze 'm dan weer op zijn pootjes wou zetten klemde hij zich helemaal aan haar vast...erg irri

oh schiet me wel ineens iets te binnen....de jongste was 7 ongeveer, was heel hoog in een boom geklommen...je raadt het al, die viel dus uit die boom onderwijl als een pingpongbal tussen die takken door. naja toen rende ik er dus wel meteen op af, hij staat op...schud het zand van zich af en klimt weer terug in die boom!!

niks mis met een Spartaanse opvoeding a la 300

Ik leer Emma dingen zelf te doen.( montessori) Dus eerst samen en dan alleen. Bij een onbekende glijbaan ga ik er eerst naast staan en zodra ik zie dat ze het kan ga ik lekker op een bankje zitten . Toen Emma net kon lopen ging ze steeds piepen als ze viel en dan moesten we haar handjes schoonmaken, we hebben haar geleerd om zelf haar handjes af te kloppen. Als ze nu valt zonder verwondingen opgelopen te hebben klopt ze haar handjes schoon zegt 'zo' en gaat verder.

Ghehe, ze heeft ook een tuigje gebruikt voor haar dochter!

ja goed hè!

Dat viel mij ook al op Moonah!

Puckzzz, dat van dat troostende voorbeeld van jou, die voorbeelden ken ik ook, brrr... hoe help je je kind over de zeik in 10 lessen.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
Dat viel mij ook al op Moonah!

Puckzzz, dat van dat troostende voorbeeld van jou, die voorbeelden ken ik ook, brrr... hoe help je je kind over de zeik in 10 lessen.

nah het is zo'n watje geworden van al dat beschermende. hij is nu bijna 18 en een ongelooflijke nerd maar het was gewoon zielig soms, hij werd zo beschermd opgevoed dat ie heel onzeker werd. voobeeldje wat er gebeurd wanneer je je kind niet durft te laten vallen door de hele tijd te waarschuwen voor eventuele valpartijen of gevaren. je kent het wel: "voorzichtig hoor! dadelijk val je en doe je je pijn!" ja dan durft het kind het meteen een stuk minder natuurlijk

voorbeeldje: Mitch (mijn zoon) in het bos...ziet een greppeltje, niet diep, geen water erin...JOEPIE!! springt over de greppel...Vriendje wil er eigenlijk wel achteraan maar moeders heeft al 'voorzichtig!' geroepen...gevolg: met de kont in de greppel

en zo kan ik nog wel ff doorgaan...

_{oh en al zou die van mij ook met zijn kont in de greppel gevallen zijn, zou ik denk ik gestikt hebben van het lachen} kom op, ze zijn niet van suiker hoor...blauwe plek is nog nooit iemand aan dood gegaan...

Wij waren laatst op vakantie met een groepje vrienden ook een paar kinderen erbij en eentje daarvan wordt ook idd door zijn moeder vreselijk verknuffeld.
Het is al zo erg dat hij gaat kotsen als hij overstuur raakt. En mams die dan d'r handjes op houdt en 'och jochie toch' zich af vraagt of het niet toch een lichamelijke oorzaak heeft. Ehm... nee, als je als kind van 5 gaat janken omdat je lollie valt en daarna van de stress over je nek gaat is daar niks lichamelijks aan. Dan ben je gewoon heel neurotisch.
_{En papa ergert zich groen en geel aan het gebeuren maar wordt door mama op een zijspoor gezet. Leuk om te aanschouwen.}

Suus is een houten klaas, leg 1 klinker op een voetbalveld neer en ze zal er over struikelen. Het "Tijdens rennen moet ik ook nog opletten" heeft ze gewoon niet door. Gevolg: om de haverklap lag ze huilend op haar muiltje. Ik roep dus ook niet dat ze voorzichtig moet zijn, maar wél dat ze op haar voetjes moet letten. Niet opletten of er toevallig iemand achter je aan komt rennen, of dat het stoplicht 400 meter verderop nog op rood staat. Maar gewoon opletten waar je zelf loopt.
Als ze valt ben ik ook niet van het opbeurende. "Wat doe je nou?" roepend en dan staat ze zelf op. Is ze hard gevallen dan komt ze wel even voor een aai, pleister, kus bij je, maar ook dat is niet altijd nodig. Staat ze zelf niet op, dan heeft ze echt pijn en dan loop ik er pas naar toe.
Het klimmen en klauteren (glijbaan!) is wel iets waar ik onwijs kloekerig in ben, maar dat komt dus ook door die houten klaas motoriek. Voetje omhoog en er maar op gokken dat ze hem goed neerzet, want kijken naar dat kindje op de schommel is veel intressanter. Ook hier dus "kijken naar je voeten!" terwijl ik er half achter sta als vangnet.
Op het moment dat ze dat 'rondkijken' goed heeft afgeleerd zou ik haar alleen durven laten gaan zonder voor vangnet te spelen. Maar zolang ze nog minstens 3x in de week misstapt door dat ze niet oplet blijf ik liever in de buurt.

(let wel, dit is dus niet bij de vertrouwde buurtglijbanen, maar bij onbekende speeltoestellen.)

Erg leuk stuk om te lezen.
Ik ben vrij nuchter ook al vind mijn man van niet. Maar hij ziet mij niet de hele dag met Mara.
Er zijn bepaalde dingen die ze van mij niet mag nog.
OP het schoolplein aan de overkant staat een gelijbaan denk dat ie 2 meter hoog is met een touw trapje en een stok met van de uitstekende stukken aan de zijnkant om op te klimmen. Aan de ene kant kan je glijden aan de andere kant heb je zo een paal waar je naar beneden kan glijden. Ze mag er zelf op klimmen aan beide kanten en glijden maar ze mag niet alleen van de paal af en dat doet ze ook niet.

Soms vind ik dingen wel eng en moet ik me er overheen zetten om niet in te grijpen of het te verbieden. Want ik weet dat ze het kan en wil en heel belangrijk ze duft het ook en wil haar daar dus niet in belemmeren.

Vrienden van ons zijn een stuk voorzichtiger met hun kind en hij durft dus ook veel minder dan Mara niet een handje geven aan vreemde, niet in een pretpark naar van die verklede mensen, niet springen van de kant het water in, niet gooien in het water en niet onder water, dieren zijn eng enz. Dat zijn toch dingen die ik voor haar anders wil

Op mijn werk zijn er ouders die zooooo teuten en soms heb ik eht idee dat dat voor hun compensatie gedrag is. Och gossie ja me moet echt nog even je luiertje verschoont hoor, voor dat mammie je mee kan nemen, kom maar ja is niet leuk he ventje, even liggen, zo schoentjes uit, broekje uit, je hoeft niet meer te huilen en brrr, koelie koelie enz tot ze na een kwartier klaar is met verschonen,

Nee op pas op geen ruzie maken, niet duwen, niet klimmen, geen zand in je mond, niet gooien, kijk uit voor dat kindje, pas op enz zo gaat dat de hele dag bij deze ouders.

En ja dan voel ik me soms best ontaard als ik Mara haar ruzie zelf laat op knappen wat soms best gepaard gaat met duwen en trekken en afpakken, geklaag en gehuil maar zolang ik hoor aan haar dat het niet echt vreselijk is laat ik haar lekker gaan. Word ze een grote meid van.

Ik doe er ook een kwartier over om een luier te verschonen doordat we aan het kroelen, knufelen en keten of loltrappen zijn. . Is dat erg dan?

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 09:55 schreef S-A-I-N-T het volgende:
Vrienden van ons zijn een stuk voorzichtiger met hun kind en hij durft dus ook veel minder dan Mara niet een handje geven aan vreemde, niet in een pretpark naar van die verklede mensen, niet springen van de kant het water in, niet gooien in het water en niet onder water, dieren zijn eng enz. Dat zijn toch dingen die ik voor haar anders wil

Er zijn ook kindjes die dat gewoon niet leuk vinden, ongeacht of ze kort of lang gehouden worden. Suus houdt daar ook niet van, maar houdt ook zelf niet van verkleden en ook smincken vind ze niets

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 09:55 schreef S-A-I-N-T het volgende:
Nee op pas op geen ruzie maken, niet duwen, niet klimmen, geen zand in je mond, niet gooien, kijk uit voor dat kindje, pas op enz zo gaat dat de hele dag bij deze ouders.

"Niet gooien" en "pas op dat kindje" zijn bij mij ook veel geroepen 'waarschuwingen' hoor. Alleen is het dan wel vaak een combi van beiden in de nabijheid van een dreumes. Moet er niet aan denken dat er een hummel van anderhalf in de zandbak een kei op zijn knar krijgt van Suus! No way! Je gaat niet gooien (of het moet in een bal of kegelspel zijn) en al helemaal niet bij kleine kindjes!

owww zo heb ik me ook eens op zitten vreten in de speeltuin. Mitch stond bovenaan de glijbaan (3jaar) en was aan de beurt, komen er grotere jongens -stuk of 4- en die duwen hem aan de kant en gaan van de glijbaan...OK nummer 4 is beneden, Mitch denkt "nu ga ik" is jongen #1 natuurlijk alweer boven en het riedeltje begon van voren af aan....

ik zat op het bankje dit tafereel te bekijken, wou die jongens wel een rotschop geven, zat me op te vreten dat Mitch niet van zich af beet...tot ze het weer wouden doen, toen had ie het door en ging heel gauw vooraan de baan staan, snel zitten en glijden, en eenmaal beneden:

ja *trots*

_{hij kan ook iets van net 4 geweest zijn, kan me wel herrineren dat ie nog niet naar school ging, dus moet het wel 3 geweest zijn....}

ook hier word dat geroepen hoor! maar dan idd vooral bij kleine kindjes, wel ben ik haar aan het stimuleren om het gewoon te zeggen, ze speelt hier veel met de buurtkinderen varierend van 3 tot 12, en word dus aan de ene kant enorm beschremt door de meiden die het liefst heel de tijd met haar tutten, aan de andere kant gaat ze dus ook om met 3/4 jarige kleuters die een stuk groter en ontwikelder zijn, dat leverd nog wel eens ruzie op, maar hulde voor miesje als ze haar auto of zo terug wilt gaat ze dat dus netjes vragen! Ok als het kindje het niet begrijpt volget er dus een vecht partij maar goed, alles moeten ze leren. Tijdens het zwemmen zit een meisje dat is een aantal maanden jonger als miesje en die twee dames kunnen toch een partij krengen, we laten ze dan altijd gewoon gaan, ze zijn aardig aan elkaar gewaagd.

Hmmm, interessant. Hier kunnen wij wel wat mee, ook in het onderwijs

Ja, het is een goeie. Ik heb altijd zo'n hekel aan mensen die achter hun kind aanhobbelen in de angst dat ze vallen. Het kan toeval zijn, maar het valt me op dat vooral vaders erg voorzichtig zijn en dan nog met name naar hun dochters toe.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 09:57 schreef Jarno het volgende:
Ik doe er ook een kwartier over om een luier te verschonen doordat we aan het kroelen, knufelen en keten of loltrappen zijn. . Is dat erg dan?

Nee dat is niet erg dat is juist heel gezellig om dat te doen. Maar het gaat op de manier waarom ze het op die manier doen.
En aangezien er op het kdv 2 aankleedkussens zijn en ongeveer 10 ouders die daar hun kind in jas moeten krijgen enz is het niet altijd handig om het op die manier te doen omdat het kind op dat moment niet wil.
Dan kan je het ook thuis doen ze wonen praktisch in de straat van het kdv en zolang er geen poep billen zijn (dat controleren we altijd aan het einde van de dag) het je thuis alle tijd om te kroelen en te doen zonder dat er tig ouders in je nek staan te hijgen.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 10:00 schreef Ireth het volgende:

[..]

Er zijn ook kindjes die dat gewoon niet leuk vinden, ongeacht of ze kort of lang gehouden worden. Suus houdt daar ook niet van, maar houdt ook zelf niet van verkleden en ook smincken vind ze niets
[..]

"Niet gooien" en "pas op dat kindje" zijn bij mij ook veel geroepen 'waarschuwingen' hoor. Alleen is het dan wel vaak een combi van beiden in de nabijheid van een dreumes. Moet er niet aan denken dat er een hummel van anderhalf in de zandbak een kei op zijn knar krijgt van Suus! No way! Je gaat niet gooien (of het moet in een bal of kegelspel zijn) en al helemaal niet bij kleine kindjes!

ben niet zo goed in dat quoten dus hoop dat het duidelijk is.
Ik snap best dat sommige kinderen dat niet leuk vinden en logisch is ook best eng. Maar misschien was eht ook niet echt duidelijk van me. Het gaat dan ook meer om de manier waarop ze er dan mee omgaan. Hij wil niet prima dan ga je met je kind iets anders doen. Maar leg niet de nadruk op ja het is ook heel eng he. Kom maar bij mama, zelf zou ik dan zeggen kom dat zijn verkleede mensen en als je het niet leuk vind prima gaan we wat anders doen en dan is het klaar lijkt mij. De leeftijd is dan wel wt hoger dan bij suus hoor.

De waarschuwingen zijn hier ook wel maar gooien word gewoon niet gedaan en bij een waarschuwing ga ik er heen. Ik bedoelde meer de mensen die op een bankje zitten en dan de hele middag er niet afkomen en dan van een afstand al die waarschuwingen schreeuwen.

Nogmaals hoop dat het duidelijk is zo

je kind niet op de buik laten liggen omdat ie dat niet fijn vindt hoor/lees ik ook vaak en daar verbaas ik me ook vaak over. m'n eigen schoonmoeder wilde dat ook nooit doen bij onze kinderen omdat ze dat zo zielig vond, hoe zeer ik ook benadrukte dat het echt goed voor ze was om regelmatig even op de buik te liggen. ik vind 't wel een goede tip om ze ook nu nog dingen op de buik liggend te laten doen, wist eigenlijk niet dat dat nog steeds zinvol was.

ik heb bij piet ook wel de fout gemaakt om hem teveel te willen helpen: het duurde lang voordat hij zelf kon gaan zitten, en ik denk dat dat mede veroorzaakt is doordat ik 'm er te vroeg/veel mee hielp. hij vond zitten zo leuk, en de trotse mama vond het er ook veel leuker uitzien dan alleen maar zo'n liggende baby. maar ik ontnam hem daarmee wel de motivatie om 't zelf te doen.

verder over dat overbeschermende: ik heb die neiging wel in me, ben me er zeer van bewust en probeer het in de praktijk tot een minimum te beperken. maar het hangt ook wel van 't kind af merk ik. mijn twee kinderen roepen echt heel verschillend gedrag op bij mij. anna is vanaf 't begin veel handiger qua motoriek, en ook wat minder angstig. ze banjert meestal zo weer verder na een val. bij haar maak ik me minder zorgen en zit ik er minder bovenop. piet is behoorlijk onhandig, ook bij 't vallen, dus valt hij vaker met z'n hoofd op de grond etc., waardoor het er eerder eng/naar uitziet (en ook is). natuurlijk leert hij ook alleen maar door iets vaker te oefenen, maar hij is van nature ook geneigd om iets niet meer te willen als hij niet zeker weet dat het goed gaat. als heel kleine baby had ie dat al. voorbeeldje: het omrollen ging eerst prima. toen stootte hij een keer flink z'n kop aan de spijlen van de box tijdens het rollen en hij heeft het vervolgens WEKENlang niet eens meer geprobeerd! ongelooflijk vond ik dat, en ik had daar volgens mij toen nog echt geen invloed op.
een tijd terug hadden we ook zoiets met fietsen, dat ging eerst goed maar hij heeft een keer een angstige ervaring gehad waarbij hij te weinig controle had over de situatie (iets te hard van een helling naar beneden en niet weten hoe te remmen) en prompt wilde meneer maandenlang niet meer fietsen. en dat onhandige roept ook wel op dat je er toch dichter bij blijft. net als suus zette hij lange tijd z'n voeten totaal ongecontroleerd op die traptreden van de glijbaan. hoe vaak hij er wel niet doorheen geschoten is! inmiddels doet hij dat beter (er is hoop ireth. ), maar goed, het is dus mijns inziens ook een wisselwerking: als je al aan voelt komen dat 't mis gaat ga je er automatisch eerder dichter bij staan, dat gaat bij mij althans vanzelf.

kortom: ik probeer ze zeker de ruimte te geven om fouten te maken, maar bij de een lukt dat wat makkelijker dan bij de ander.

Goed topic en daarom een tvp-tje.

Ik merk het bij de peuters ook wel, sommigen beginnen al te piepen als er een korrel zand aan hun hand zit bij wijze van spreken, anderen die vallen en staan weer op en spelen rustig verder.
Het is ook wel mooi om te zien hoe ze dingen ontdekken, wat kan ik wel, wat lukt nog niet of hoe kan ik het anders doen.

Ik ben ook wel heel benieuwd hoe ik het straks als mama ga doen... .

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 10:33 schreef Tan het volgende:
Ja, het is een goeie. Ik heb altijd zo'n hekel aan mensen die achter hun kind aanhobbelen in de angst dat ze vallen. Het kan toeval zijn, maar het valt me op dat vooral vaders erg voorzichtig zijn en dan nog met name naar hun dochters toe.

Inderdaad, vaders lijken toch meestal een stukje beschermender. Misschien komt dat ook wel omdat de meeste van die vaders hun kind niet fulltime om zich heen hebben waardoor ze wat minder snel zien dat 99 van de 100 valpartijtjes eigenlijk helemaal niets voorstellen.
Toevallig heb ik een paar dagen geleden precies dezelfde discussie met een familielid gehad als mijn moeder met dat familielid had toen ik klein was.
Waarom ik Ronja niet wat beter in de gaten hield en waarom ik zo liefdeloos troostte
Ach, voorlopig zijn mijn zussen, broers en ik op elk vlak een stuk beter terecht gekomen dan haar kinderen die voor elke keer kokhalsen in de heimlich gingen.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 09:39 schreef Puckzzz het volgende:
voobeeldje wat er gebeurd wanneer je je kind niet durft te laten vallen door de hele tijd te waarschuwen voor eventuele valpartijen of gevaren. je kent het wel: "voorzichtig hoor! dadelijk val je en doe je je pijn!" ja dan durft het kind het meteen een stuk minder natuurlijk

Volledige herkenning hier! Ik zeg heel vaak: "goed je voeten optillen, anders val je, meid". Of: "doe je voorzichtig?"

Ik vind het wel een inzicht dat ik daarmee misschien iets veroorzaak bij mijn kinderen dat veel rotter is dan een blauwe plek of een tand door de lip.
Overigens reageer ik op pijn of vallen zelf wel rustig en nuchter. Maar het waarcshuwen en willen voorkomen, dat herken ik héél erg.

zeg ik ook regelmatig hoor sugar, maar dat soort concrete waarschuwingen hoeven volgens mij niet per definitie slecht te zijn.

Goed stuk. En ook veel herkenning. Ik hou Fleur op bepaalde dingen kort, maar laat d'r ook genoeg 'vallen'. In de speeltuin geldt bij ons de 'gouden regel' Als je het nog niet zelf kunt dan ben je er nog te klein voor. Soms heeft ze in eerste instantie wel wat aanwijzingen nodig, maar ze moet het zelf doen. En dat was vooral voor haar met schommelen een grote frustratie

Troosten, dat doen we natuurlijk ook, maar bij ons begint het altijd (tenzij ik echt pijn constateer) Pijn of alleen geschrokken. Is het antwoord geschrokken dan troosten we maar heel kort en gaat ze weer op pad.

Het waarschuwen dat doe ik wel, maar inderdaad alleen als er kleinere kinderen bij zijn (een zusje bijvoorbeeld).

Hier een vader die niet overdreven beschermend is tov zijn dochter. Ik zeg 1 of 2 keer dat ze uit moet kijken. Dat doet ze natuurlijk NIET en als ze valt zeg ik meestal zoiets als "Tja... dan moet je maar uitkijken" Aai over d'r bol en gaan.

Beide kinderen sliepen zodra ze konden draaien op hun buik. Nu ben ik niet van plan om 's nachts uit bed te gaan om ze om te gaan draaien en vast binden lijkt me ook niet handig, dus het beste er maar van hopen. Sowieso hebben we ze ook regelmatig op hun buik gelegd op een speelkleed enzo.

Maar dat 'laten vallen' is daarentegen ook wel een paar keer maar net goed gegaan. Zo is saskia een keer achter tegen de leuning van een stoel opgeklommen. die viel vervolgens achterover. Saskia rakelings met 'r hoofd langs de natuurstenen vensterbank en uiteindelijk in een hoekje met een stoel op d'r buik.

Het blijft dus wel eng

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 11:10 schreef bixister het volgende:
zeg ik ook regelmatig hoor sugar, maar dat soort concrete waarschuwingen hoeven volgens mij niet per definitie slecht te zijn.

natuurlijk niet, hangt geheel af in welke mate je waarschuwt. als het zo erg wordt dat je het zelfvertrouwen van je kind ondermijnt ben je een 'tikje' te overdreven aan het waarschuwen.

ik heb zelf altijd in gedachten gehouden "hij kan meer dan je denkt! Gun hem dat vertrouwen!" en dat werkt gewoon, en ook door op hun bekkie te gaan leren ze de grens van hun eigen kunnen.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 11:01 schreef Nijna het volgende:
sommigen beginnen al te piepen als er een korrel zand aan hun hand zit bij wijze van spreken

Dat is hier niet bij wijze van spreken hoor! Saskia vind alles vies, ondanks dat we d'r nooit 'verboden' hebben vies te worden.

Als er 1 korrel zand in d'r schoentjes zit moeten ze uit en worden demonstratief d'r voeten afgeslagen

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 11:18 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Dat is hier niet bij wijze van spreken hoor! Saskia vind alles vies, ondanks dat we d'r nooit 'verboden' hebben vies te worden.

Als er 1 korrel zand in d'r schoentjes zit moeten ze uit en worden demonstratief d'r voeten afgeslagen

Geen duidelijk voorbeeld van mijn kant, ja sommige kinderen vinden het gewoon vies (ik hou zelf ook niet van zand aan mn handen of in mn schoenen ).
Ik bedoelde meer dat ze vallen en er eigenlijk weinig meer aan de hand is dan wat zand .

Goed topic dit. Mijn kinderen (4,5 en bijna 3) zijn ook niet bang. Niet om bij iemand anders te slapen (ze logeren heel graag!), niet bang om naar de oppasmoeder te gaan, niet bang om in hele hoge bomen te klimmen, niet bang om nee te zeggen, niet bang om te vallen, niet bang om nieuwe etenswaren te proberen, gewoon niet bang.

Dat komt o,a, omdat mijn man en ik makkelijk loslaten. Wij sturen bij vanaf de zijlijn, maar laten onze kinderen hun eigen fouten maken. Wel binnen bepaalde kaders natuurlijk! Ik laat mijn kinderen niet verdrinken onder het mom van een educatieve ervaring! Wel laat ik ze rustig van een balk vallen. Leven, leren en lopen gaat nu eenmaal met vallen en opstaan
Ook praten we veel met ze en leggen we op hun niveau uit waarom bepaalde dingen gevaarlijk zijn. En het lijkt te werken. Als mijn dochter voor het huis gaat spelen zegt ze vaak al uit zichzelf dat ze op de stoep blijft, niet met anderen meegaat en geen snoepjes aanneemt (alleen die van de buren).
Ons zoontje is wat omstuimiger en minder "verstandig", en die laten we ook wat minder vrij dan onze dochter op die leeftijd

De reacties uit de omgeving zijn erg wisselend. Het gaat echt van bewonderend ("jouw kinderen kunnen ook alles!") tot sneren onder water ("Ja, ík bleef de eerste 3 jaar thuis voor mijn kinderen en hoefde ze dus niet naar de oppas te brengen. ")

Wat betreft het troosten: Zoals KD het beschrijft, zo troosten wij ook. Een kusje op het hoofd geven is toch ook troosten?

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 10:56 schreef bixister het volgende:
mijn twee kinderen roepen echt heel verschillend gedrag op bij mij. anna is vanaf 't begin veel handiger qua motoriek, en ook wat minder angstig. ze banjert meestal zo weer verder na een val. bij haar maak ik me minder zorgen en zit ik er minder bovenop. piet is behoorlijk onhandig, ook bij 't vallen, dus valt hij vaker met z'n hoofd op de grond etc., waardoor het er eerder eng/naar uitziet (en ook is). natuurlijk leert hij ook alleen maar door iets vaker te oefenen, maar hij is van nature ook geneigd om iets niet meer te willen als hij niet zeker weet dat het goed gaat. als heel kleine baby had ie dat al. voorbeeldje: het omrollen ging eerst prima. toen stootte hij een keer flink z'n kop aan de spijlen van de box tijdens het rollen en hij heeft het vervolgens WEKENlang niet eens meer geprobeerd! ongelooflijk vond ik dat, en ik had daar volgens mij toen nog echt geen invloed op.
een tijd terug hadden we ook zoiets met fietsen, dat ging eerst goed maar hij heeft een keer een angstige ervaring gehad waarbij hij te weinig controle had over de situatie (iets te hard van een helling naar beneden en niet weten hoe te remmen) en prompt wilde meneer maandenlang niet meer fietsen. en dat onhandige roept ook wel op dat je er toch dichter bij blijft. net als suus zette hij lange tijd z'n voeten totaal ongecontroleerd op die traptreden van de glijbaan. hoe vaak hij er wel niet doorheen geschoten is! inmiddels doet hij dat beter (er is hoop ireth. ), maar goed, het is dus mijns inziens ook een wisselwerking: als je al aan voelt komen dat 't mis gaat ga je er automatisch eerder dichter bij staan, dat gaat bij mij althans vanzelf.

kortom: ik probeer ze zeker de ruimte te geven om fouten te maken, maar bij de een lukt dat wat makkelijker dan bij de ander.

Dit zou mijn post kunnen zijn. Hier gaat het gewoon exact hetzelfde!
Wilyan is motorisch ook zo onhandig. Viel bij het minste of geringste (heeft fysio gehad en nu is het wel stukken beter) wilde absoluut niet fietsen en nog meer van dat soort dingen.
Ik heb het artikel (nog) niet gelezen maar wil dat zeker even gaan doen als ik de tijd er voor heb. Ik ben vrij 'hard' voor mijn kinderen Hoe vaak er wel niet mensen me zwaar verontwaardigd nakijken als ik weer met een brullend kind achter me aan loop..
En ondanks dat ik ze niet plat knuffel als er weer een keer eentje (niet eens hard) is gevallen, is de oudste toch een behoorlijke huilebalk.

Zo wordt ik hier makkelijke moeder genoemd omdat ik dus ook nooit op iets afvlieg als er wat gebeurt. Als ze op iets klimt en ze valt luister ik eerst voordat ik actie onderneem soms heeft ze zich zeer gedaan en natuurlijk word er dan getroost. Soms valt ze en staat zo weer op nou dan sta ik echt niet direct naast der.

In het begin met klimmen keek ik gewoon de andere kant op tuurlijk vond ik het eng maar daar heeft zij niets aan het is de bedoeling dat ze zichzelf leert vertrouwen in dingen en inzicht krijgt in haar kunnen.

Soms zie je moeders overal onderdoor gaan om als vangnet te functioneren zijn gewoon aan het stresskippen. Alleen vergeten ze dan wel eens dat je gewoon niet overal bij kunt zijn. Boem is auw ja en? weer een les geleerd om het niet te doen of juist wel.

Het is natuurlijk ook een stuk karakter. Ik denk dat niet alles op te hangen is aan huilebalk zijn of te veel verwennen. Wat op het ene kind totaal geen indruk maakt is voor de ander gewoon heel eng/moeilijk.

Moonah schreef ooit zo mooi _{(en die zin komt sindsdien elke keer weer omhoog als we praten over de opvoeding van Ronja nu en vooral hoe het straks zal zijn)}: ruimte is ruimte juist doordat het begrensd is.
Ik denk dat dat ook geldt voor troosten en het laten ervaren van al dan niet onplezierige zaken. Het is aan de ouder om een veilige ruimte voor dat soort zaken te creëren. Letterlijk veilig, zodat ze wel kunnen vallen maar daarbij ook niet te veel schade op lopen maar ook veilig zodat ze zich beschermd voelen. En die grens zal denk ik voor elk kind anders liggen.

edit: Een leuk boek over dit onderwerp is trouwens het boek van Boris en Lena Nikitin. Helaas alleen nog maar tweedehands te vinden geloof ik. Zij beschrijven de opvoeding van hun kinderen in het Rusland van halverwege vorige eeuw. Ze hebben hun kinderen heel erg (soms ook wel erg extreem) veel zelf laten ervaren itt wat in die tijd in Rusland gangbaar was. Wil je de kachel aanraken? Prima, brand je dan maar. Wil je het speldenkussen pakken? Dan doet het dus pijn. Etc.
Leuk is ook dat ze achteraf soms dingen toch wel anders zouden doen omdat het misschien wel de zelfstandigheid van het kind bevorderde maar zo veel verdriet gaf dat het de moeite niet waard was.

[ Bericht 29% gewijzigd door owlet op 06-07-2007 13:35:05 ]

Dat eerste stuk, over die drukke volgeplande agenda's, daar heeft ze ook wel een punt.