Veranderen

_{Nosh, het is rant, niet rand...}

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 13:59 schreef BeF_Aviko het volgende:
_{Nosh, het is rant, niet rand...}

De rand waar iemand overheen gaat, niet het leenwoord.

Ontopic weer, gaarne.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 13:44 schreef Xebrozius het volgende:
Wat dat betreft mogen zulke figuren ook een trein koppen, lood eten of in het trapgat hangen. Ze voegen niets toe, verbruiken kostbare zuurstof, consumeren alleen en geven helemaal niets terug aan de maatschappij. Deze mensen zijn dood nog enigzins bruikbaar omdat ze weer mineralen in de grond doen terugkeren.

Als hij er niet was dan had je weer iemand minder om af te zeiken, had je weer iemand minder om jezelf beter door te voelen. En blijkbaar vind je het prettig om je er bezig mee te houden, getuige de vele reacties. Dus why bother?

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 15:28 schreef benzin het volgende:

[..]

Lees mijn vorige topic Ik heb mij ouders een heel klein deel van het probleem verteld (dat ik vind dat ik te weinig buiten ben), en nu moet ik elke dag 1 uur naar buiten.

Mijn ouders zien alleen niet in dat dat niet opschiet, want meestal ga ik uur op de grond in klein steegje zitten. Ik heb namelijk niemand om iets mee te gaan doen, en alleen ergens heen gaan is geen optie. (Dan ziet iedereen gelijk dat je alleen bent enzo )

Een uur lang een lekker stuk fietsen is ook zo venederend

Ik merk altijd dat als ik door het park ga wandelen, hardlopen of skaten dat je regelmatig wel een praatje kan maken met mensen die daar zijn. Ik weet niet of dat ook iets is voor een 17-jarige jongen, maar het lijkt me in ieder geval beter dan in een steegje op de grond gaan zitten Of neem een hond (van buren, asiel in de buurt?) mee, kom je ook snel genoeg in aanraking met andere mensen.

Dat het gek is om alleen op straat te zijn is een idiote hersenkronkel van jezelf, niet iets wat andere mensen opvalt.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 15:43 schreef benzin het volgende:

[..]

Wel als je andere mensen zo ziet kijken van; "Kijk nou eens, die is alleen "    

Hehe, okay dit is een kloon...

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 15:28 schreef benzin het volgende:
Lees mijn vorige topic Ik heb mij ouders een heel klein deel van het probleem verteld (dat ik vind dat ik te weinig buiten ben), en nu moet ik elke dag 1 uur naar buiten.

Mijn ouders zien alleen niet in dat dat niet opschiet, want meestal ga ik uur op de grond in klein steegje zitten. Ik heb namelijk niemand om iets mee te gaan doen, en alleen ergens heen gaan is geen optie. (Dan ziet iedereen gelijk dat je alleen bent enzo )

Dat is omdat je het bewust opzoekt. Je zegt tegen jezelf "ik heb niemand om iets mee te doen en omdat ik me daarvoor schaam verschuil ik me in een steeg. Ik durf het ook niet aan mijn ouders te vertellen". Weet zeker dat als je ouders zouden weten dat je in een steeg zou zitten, je niet meer naar buiten zouden sturen. Geen enkele ouder wenst dat zijn of haar kind zich ellendig en eenzaam voelt.

MAAR wat je wel zou kunnen doen is zeggen tegen jezelf: "okay, ik loop hier nu eenmaal, en ik heb niemand om iets mee te doen en JA ik schaam me ervoor, MAAR ik ga NIET in een steegje zitten. Want als ik dat doe, verandert er nooit iets. En de mensen die ik op straat tegenkom, zien dat niet aan mijn voorhoofd. Dus ik loop gewoon stoer door, een uur lang en er is niets aan de hand".

See the difference?

quote:

Op vrijdag 22 juni 2007 22:29 schreef benzin het volgende:
Laatst heb ik hier een paar keer middels topics om advies gevraagd. Eigenlijk was al jullie advies zeer waardevol, maar ik doe er gewoon compleet niets mee En niet eens echt bewust, maar ik verander gewoon niet.

Ik zie zelf ook wel in welke dingen ik fout doe, en wat ik waarschijnlijk zou moeten doen, maar ik ben schijnbaar gewoon doodsbang om dingen anders te gaan doen.

Ik vond een lijstje met doelen dat ik een paar maanden geleden heb gemaakt. Ik maak nu dit topic eigenlijk naar aanleiding van dit lijstje. En het erge is dat ik er nu vele maanden later echt niets, maar dan ook niets wat op het lijstje stond heb waargemaakt.
[..]

Feit is gewoon dat ondanks dat ik wel tig van zulke lijstjes te blijk hebben liggen, met ongeveer ditzelfde lijstje, en over al die tijd heb ik NIETS gedaan richting wat ik wil bereiken.. En eigenlijk elke keer dat ik wel plan om iets te doen op het allerlaatste moment durf ik niet meer.

Waarom is het toch zo moeilijk te veranderen?? En waarom kan ik niet gewoon normaal/gelukkig zijn zoals alle anderen?

begin met sporten. dan voel je je lichamelijk beter, gaat er beter uitzien, je krijgt zelfvertrouwen en meer energie.

daarna ga je stappen, doordat je je zo goed voelt door het sporten straal je zelfvertrouwen uit en daar komen mensen op af.

dat brengt je gelijk naar vrienden maken.

daarna ga je werk zoeken. een werkgever kijkt ook naar je zelfvertrouwen en houding en als je je goed voelt straal je positiviteit uit dus meer kans op een job.

als je die dingen allemaal voor elkaar hebt sta je sterk in het leven, voel je je goed, je hebt wat te bieden aan de maatschappij en daar smullen vrouwen van
vriendinnetje is dan zo gemaakt.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 15:28 schreef benzin het volgende:

[..]

Lees mijn vorige topic Ik heb mij ouders een heel klein deel van het probleem verteld (dat ik vind dat ik te weinig buiten ben), en nu moet ik elke dag 1 uur naar buiten.

Mijn ouders zien alleen niet in dat dat niet opschiet, want meestal ga ik uur op de grond in klein steegje zitten. Ik heb namelijk niemand om iets mee te gaan doen, en alleen ergens heen gaan is geen optie. (Dan ziet iedereen gelijk dat je alleen bent enzo )

Dat uurtje naar buiten verandert ook weinig tot niets. Je kunt na dat uurtje gewoon weer terug naar je veilige haven binnen op de bank.

Je bent nog 100% afhankelijk van je ouders en uiteindelijk zijn zij degenen die dat toestaan. Aangezien je weigert ook maar enige verantwoordelijkheid te nemen voor je leven, is het aan je ouders om je die verantwoordelijkheden simpelweg in de schoenen te schuiven.

Stel dat je ouders definitief stoppen met je financieel te onderhouden en je kosten en inwoning moet gaan betalen.

Je bent blut.... en nu?

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 16:19 schreef benzin het volgende:
Ik weet niet waarom ik niets doe, ik kan het niet. Misschien hebben jullie gelijk, ik ben waardeloos, en ik kan beter opgeven.

Mooi, opgelost. Slotje.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 16:39 schreef benzin het volgende:

[..]

In dat geval zou ik werk moeten zoeken.. maar dat had ieder ander je ook kunnen vertellen?

quote:

-Wel eens het lef hebben meiden aan te spreken/wat vaker tegen meiden proberen te praten
-Werk zoeken
-Proberen meer vrienden te maken
-Conditie verbeteren/sporten
-Vaker uitgaan/naar dingen toe

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 15:28 schreef benzin het volgende:

[..]

Lees mijn vorige topic Ik heb mij ouders een heel klein deel van het probleem verteld (dat ik vind dat ik te weinig buiten ben), en nu moet ik elke dag 1 uur naar buiten.

Mijn ouders zien alleen niet in dat dat niet opschiet, want meestal ga ik uur op de grond in klein steegje zitten. Ik heb namelijk niemand om iets mee te gaan doen, en alleen ergens heen gaan is geen optie. (Dan ziet iedereen gelijk dat je alleen bent enzo )

Je kunt in plaats van op de grond gaat zitten natuurlijk ook boodschappen doen voor je moeder, of winkels binnenlopen om te vragen of ze iemand zoeken voor de zaterdag, of bij een uitzendbureau naar binnen lopen om je in te laten schrijven, of inderdaad een uurtje gaan wandelen of fietsen, of de hond van je buurvrouw uitlaten.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 16:19 schreef benzin het volgende:
Ik wil het mijn ouders niet vertellen omdat ik wil dat ze trots op me zijn. Ze hebben het niet verdiend om een zoon als ik te krijgen.. Ik kan toch niet tegen mijn ouders zeggen dat hun zoon een onsociale waardeloze idioot zonder vrienden is die zijn leven heeft laten mislukken?

En daarom kan ik ook op school niet om hulp vragen, want ik weet zeker dat ze dan mijn ouders bellen, en ik wil het mijn ouders niet vertellen.

Ik doe nog steeds of er niets aan de hand is, ik rijd soms om voor ik vanaf school naar huis ga en dan zeg ik dat ik met iemand ben meegefietst. En, zolang ik met mijn ouders ben ben ik heel erg spraakzaam enzo.

Eigenlijk veroorzaakt dat bij mij het meeste pijn denk ik. Het feit dat ik tegen mijn ouders en tegen leraren probeer te doen of ik een van de gelukkigste mensen op aarde ben, maar ondertussen...

Veel gevallen zoals het jouwe zijn het resultaat van een veel te beschemde opvoeding en een gezin waar niet of nauwelijks echt gepraat wordt.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 16:19 schreef benzin het volgende:

[..]

Ik weet zeker dat het mensen opvalt dat ik alleen ben.. Misschien komt dat ook doordat ik dat op een bepaalde manier uitstraal ofzo, maar elke keer dat ik echt ergens heen moet ofzo, weet ik echt zeker dat bijna iedereen ziet dat ik alleen ben en mij daarom uitlacht.

Euh ja. Het zou ook wel heel raar zijn als jij alleen loopt en zij ineens twee personen zien lopen hè.
Of je woont in een durrup met alleen maar alcoholisten, dan zou het op zich nog wel kunnen.

_{Dit gaat een heel lang verhaal worden}

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 16:19 schreef benzin het volgende:
Ik wil het mijn ouders niet vertellen omdat ik wil dat ze trots op me zijn. Ze hebben het niet verdiend om een zoon als ik te krijgen.. Ik kan toch niet tegen mijn ouders zeggen dat hun zoon een onsociale waardeloze idioot zonder vrienden is die zijn leven heeft laten mislukken?

En daarom kan ik ook op school niet om hulp vragen, want ik weet zeker dat ze dan mijn ouders bellen, en ik wil het mijn ouders niet vertellen.

Benzin, face it: aangezien je gedurende deze vier pagina's met posts weet ik veel hoeveel keer wel niet al hebt aangegeven dat je nog niets hebt gedaan om te veranderen en ook niet bepaald de indruk wekt er op korte termijn mee te beginnen, denk je niet dat ze er uiteindelijk toch wel achterkomen?

quote:

Ik weet zeker dat het mensen opvalt dat ik alleen ben.. Misschien komt dat ook doordat ik dat op een bepaalde manier uitstraal ofzo, maar elke keer dat ik echt ergens heen moet ofzo, weet ik echt zeker dat bijna iedereen ziet dat ik alleen ben en mij daarom uitlacht.

... zullen we het even omdraaien: denk jij dat iedereen die alleen over straat loopt alleen is? En überhaupt even iets: zie je ze jou uitlachen of overmatig aandacht aan je besteden? Ik heb zelf (tegenwoordig) een vriendin en aardig wat vrienden (as. zondag verjaardagsfeestje ), maar ik moet ook wel eens boodschappen doen of in de stad wat kleren kopen. Ik ben verdorie ook wel eens in m'n eentje naar de bios geweest omdat ik ff niks beters te doen wist. Ben ik dan samen met iemand anders? Nee. Zal iemand direct gaan denken dat ik helemaal alleen op de wereld sta, depressief en triest ben? Nee. Iedereen loopt wel eens alleen over straat.

quote:

Op zondag 24 juni 2007 15:41 schreef benzin het volgende:
Ik probeer helemaal niet een slachtoffer te spelen. Maar het is gewoon oneerlijk dat ik zoveel moeite lijk te moeten doen terwijl voor iedereen alles vanzelf gaat.

Okee, ik heb de indruk dat dit een van je grootste misvattingen is.
- denk je dat mensen die solliciteren meteen bij het eerste adres beet hebben? Ik ben vaak zat afgewezen voor een baan 'omdat ik nog te weinig ervaring heb'. Dat ze niet nadenken hóe ik dan die ervaring op moet doen is helaas ook mijn probleem.
- denk je dat de rest van de wereld met een knip van de vinger vrienden heeft? Nee hoor, daar gaat ook tijd overheen, en vrienden moet je onderhouden door er regelmatig dingen mee te ondernemen. Iemand die zich enkel laat bellen in plaats van zelf dingen te initiëren wordt na een tijdje ook aan de kant gezet; het moet natuurlijk wel van twee kanten komen!

En om het een en ander te illustreren en mogelijk jezelf mee te identificeren, komt hier een deel van mijn levensverhaal :

Ik heb op de basisschool een klas overgeslagen vanwege hoogbegaafdheid, en ben sinds groep 3 altijd de jongste geweest van de klas. Helaas heeft hoogbegaafdheid in sommige gevallen de nare bijkomstigheid dat je sociaal wat minder vaardig bent, dus je raadt het al: in mijn jeugd, waar sociale contacten júist zo belangrijk voor iemands ontwikkeling zijn, werd ik gigantisch gepest, had ik niet bepaald vrienden en werd ik bijvoorbeeld nooit uitgenodigd op verjaardagsfeestjes. Op een gegeven moment werd dit zo erg dat ik in groep 7/8 op een gegeven moment met het gevoel rondliep van 'was ik maar dood'. Geloof me, het is géén goed teken als je met zo'n gevoel rondloopt als je 10 bent (voor mijn moeder zijn die jaren werkelijk een hel geweest).

In de brugklas van het gym verbeterde de situatie niet bepaald omdat ik uiteraard nog steeds de jongste van de klas was, niet bepaald modieus gekleed ging omdat ik daar helemaal niet bij stil stond, vanwege mijn sociale achterstand nog steeds heel kinderachtig was en vanzelfsprekend in deze nieuwe omgeving dus niet bepaald een goede start had gemaakt. Tot aan de 4e klas van het gym duurde dit voort totdat ik op een gegeven moment dacht van 'pleur allemaal maar op, vanaf nu heb ik schijt aan alles en iedereen, ik doe mijn eigen ding'. Vanaf dat moment ontwikkelde ik ineens een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid, deed ik eens wat kleren aan die al aardig op de rest begon te lijken en conformeerde ik me aan de rest. Vanaf dat moment kreeg ik ineens fatsoenlijk contact met de rest van de klas en kreeg ik zélfs aandacht van de meisjes; iets wat me ook niet eerder was overkomen...

In die laatste twee jaar heb ik blijkbaar een dusdanige groeispurt doorgaan op het sociale vlak dat ik na het eindexamen op de universiteit bijna direct opgenomen werd, mijn eigen dingen ging doen (studentenvereniging was een fout, maar bij een studentensportvereniging kan ik iedereen aanraden) en mijn huidige vriendengroep leerde kennen. In mijn bijbaantje bij een bouwmarkt werd ik in eerste instantie ook nog als vreemde vogel aangekeken vanwege mijn gekke buien en was ik een loner, maar na een tijdje ben ik daar een motivator geworden met goede contacten met iedereen op de werkvloer. Daar heb ik ook mijn huidige vriendin opgedaan en we houden het nu al 4 jaar met elkaar uit, ondanks mijn tekortkomingen (want ja, die zijn er nog steeds).

Ik ben nu ook alweer drie jaar op de arbeidsmarkt en gedraag me nog steeds als een jeugdig iemand, vol met energie bestier ik de boel wat ook niet altijd in dank wordt afgenomen, maar men weet in ieder geval binnen een week dat ik er ben en dat er op me gebouwd kan worden.

Tegenwoordig heb ik gelukkig mijn boeltje aardig op orde, maar ik ben er ook niet als vanzelfsprekend gekomen. Ik ben ook door een 10 jaar lang dal/hel gegaan voordat ik erachter kwam dat ik toch echt zélf die knoop moet doorhakken.

quote:

Ik weet überhaupt niet meer wat ik moet doen. Nee... Ik weet eigenlijk wel wat ik moet doen, maar niet hoe ik het moet gaan doen, hoe ik mezelf ertoe kan aanzetten. En alhoewel ik de laatste paar weken weer dacht dat ik misschien nog kon veranderen, begin ik die kans nu heel somber in te zien.

Benzin, ondanks alle adviezen die je in dit hele topic gekregen hebt, zie je er geen heil meer in? Even vanaf stap 1 dan: wat moet je doen dan? En stap 2 is niet meteen denken van 'ja maar dat kan ik toch niet bereiken want ik voel me niets waard' maar denken hoe een ander het voor mekaar zou hebben gekregen. En nee, het gaat niet vanzelf, ook niet voor andere mensen. De rest van de mensen in dit topic heeft ook een bijbaantje gehad, niet iedereen in dit topic heeft een vriendin ook al zou hij dat wel willen...

Sleutelzin in dit hele topic is vanaf het begin geweest: Kruip uit je schulp, zeg vaarwel tegen je schijnveiligheid, neem verantwoording over je eigen leven en DOE er iets aan!

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 15:44 schreef Xebrozius het volgende:
Hehe, okay dit is een kloon...

Ik ben het de laatste tijd akelig vaak met je eens

Ook opvallend hoe hij allerlei goede tips negeert en tips waar hij op kan reageren met *huil* "maar dat kan ik niet, want ik ben waardeloos" *huil* wordt wel op gereageerd. Ik hoop maar dat het een kloon is, want je vraagt je idd af hoe zo iemand überhaupt een diploma heeft kunnen halen, laat staan op internet durft te posten.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 16:19 schreef benzin het volgende:
Ik weet niet waarom ik niets doe, ik kan het niet. Misschien hebben jullie gelijk, ik ben waardeloos, en ik kan beter opgeven.

hou aub op met zo zielig te doen , en probeer gewoon die uitgaans tips van me Het is bijna vakantie dus straks spreek je die vrienden van school niet meer (of heb je wel hun msn/telefoonnummer). Als je hun msn hebt en je durft het echt niet te vragen waarom dan niet gewoon paar biertjes drinken totdat je de moed hebt om het te vragen. Ok klinkt misschien slecht maar het is een begin:P Dan zie je tenminste dat je wel mee mag en die avond stappen zal je ook wel weer wat drinken en daarom beter omgaan met mensen die je bijv van school kent. Niet dat ik je tot alcoholisme aan wil zetten, maar het is mssch voor de eerste keer handig om over die drempel te durven stappen.


geen vrienden

Vindt elkaar!

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 20:34 schreef benzin het volgende:
Allereerst, BeF_Aviko, je verhaal bevat een hoop bruikbare dingen. Dankje!
[..]

Ik heb op dit moment alleen basisschooldiploma, middelbare school is nog niet af.

Maar waarom zijn sommigen van jullie nou zo hard tegen me

Reageer dan niet

Misschien wel omdat je niks doet met alle goedbedoelde adviezen.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 20:34 schreef benzin het volgende:
Allereerst, BeF_Aviko, je verhaal bevat een hoop bruikbare dingen. Dankje!

Ik heb op dit moment alleen basisschooldiploma, middelbare school is nog niet af.

Maar waarom zijn sommigen van jullie nou zo hard tegen me

Reageer dan niet

Omdat je met elke post die je doet jezelf zo handig omlaag haalt dat alle goed bedoelde adviezen nooit gaan aankomen. Je vindt het jezelf niet waard om te veranderen en daar schuilt mijns inziens het probleem. Je komt continue zeuren (ja, zeuren of moeten we fluwelen handschoentjes gaan hanteren) dat je het niet kan, dat het je niet gaat lukken, dat het gek is als je alleen bent, dat je voor van alles en nog wat bang bent, dat je een mislukkeling bent etc. Hou op met negatief praten, ga iets doen.

En maak je middelbare school af.