[Geestelijk] Plasangst

Ik weet niet of iemand me hier mee kan helpen maar ik wil de gok wel nemen want ik ben ten einde raad.

Ik heb mijn hele leven al last gehad van plasansgt, in medische termen Paruresis. Ik kon nooit naar de WC als ik wist dat ik ergens over 5 minuten moest zijn, of als ik wist dat er mensen op mij wachten. Gelukkig was dit een situatie die ik niet vaak meemaakte dus veel last had ik er niet van.

Sinds ik 16 werd is het probleem echter heel erg versterkt en eigenlijk bepaald het mijn gehele leven. Het lukt mij gewoon uberhaubt niet meer om naar de WC te gaan als er mensen om mij heen zijn. Zelfs thuis moet ik wachten tot mijn ouders in de kamer zitten en alle deuren dicht doen. En vaak dan lukt het pas als ik heel hard ga persen. Het is echt een vreselijk irritant probleem. De hele moet je zo nodig naar de WC maar het lukt gewoon niet. Het is een tijdje zo erg geweest dat ik in het weekend gewoon helemaal niet naar de WC kon. Ik heb één keer 13 uur niet kunnen plassen. Ik dacht serieus dat ik er niet lekker van werd. Vreselijk.

Ik moest er wat aan doen en ik besloot naar de dokter te gaan. Uiteraard stuurde die mij door naar de psycholoog. Er werden taloze redenen bedacht wat de oorzaak zou kunnen zijn, de gekste dingen werden naar voren gehaald. Ik wist echter gelijk dat het bij mij meer om het probleem zelf gaat dan om achter liggende redenen. Onder tussen, 3 jaar verder ben ik naar 5 psychologen, maatschappelijk werk en het RIAGG geweest om iets aan dit vervelende probleem te doen.

Helaas was ik ook depressief en eigenlijk werd dus altijd daar de oorzaak van het plasprobleem gezocht.
Het gaat nu wel wat beter maar het lukt mij gewoon buitenshuis absoluut niet. Ook als we thuis visite hebben kan ik niet.

Om zeker te zijn is een keertje mijn prostaat nagekeken door de huisarts maar daar was niks mee aan de hand. Dit had ik wel een beetje verwacht want als het s'nachts naar de WC moet is het geen enkel probleem voor mij. Mijn ouders slapen en er is overal doodse rust en stile, dan is echt geen enkel probleem voor me. Maar zodra iedereen om me heen weer beweegt lukt het bij mij niet.

Ik heb dus al menig instelling afgelopen, een kuur met pillen gehad die de angst zouden wegnemen maar eigenlijk ben ik daar alleen maar 15kg van aangekomen en heeft het het probleem niet verholpen.

Ik ben echt ten einde raad. Ik weet gewoon NIET meer wat ik nog kan doen. Het is gekomen toen ik 16 was en gaat blijkbaar nooit meer weg. Ik kan er soms wel om janken. Een weekend of vakantie weg zit er niet meer bij en zelfs een lange avond stappen is teveel want ik kan nergens naar de WC.

Wat gebeurt er dan precies? Ik zal het hier proberen uit te leggen:
Als ik dan op de WC zit word ik heel zenuwachtig en blokeer helemaal. De aandrang is er nog steeds maar het lukt me gewoon helemaal niet. Ik kan proberen wat ik wil maar de plas komt er niet uit. Vooral als er mensen op mijn wachten. Dan komt er een soort van stemmetje in mijn hoofd die zegt "Kom op, Nu! Nu! Nu! Nu! Nu! Er zijn andere wachtenden! OPSCHIETEN!!! Kom op! Je laat anderen wachten! dan kan ik weer opstaan want dan komt het absoluut niet meer.

Ik ben echt ten einde raad. Veel mensen snappen mijn probleem geen eens en ik geef ze geen ongelijk. Het is zo vreemd. Ik moet altijd excussen en smoesjes verzinnen waarom ik niet ergen heen kan of waarom ik niet lang bij iemand kan blijven. In het laatste jaar van de middelbare school ging ik zelfs tussen de pauzes naar huis om daar te kunnen plassen. Dat was elke keer zo'n 20 minuten rijden.

Ik weet echt niet meer wat ik eraan kan doen. Moet ik me dan maar laten opnemen in een inrichting ofzo? Mijn depressie is inmiddels allang over en ik ben verder een heel gellukkig en ambiteus persoon en ben vaak opgewekt en vrolijk. Maar dit probleem belemmerd alles.

Is er iemand die tips of suggesties heeft? Weet iemand iets wat voor mij misschien een grote ommekeer zou kunnen betekenen? Reacties of wat dan ook, alles is welkom.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 18:48 schreef -skippybal- het volgende:
Echt élke reactie is welkom?

Je snapt wat ik bedoel.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 18:50 schreef Locusta het volgende:
Heb je al eens gedacht aan cognitieve therapie om je over dit probleem te helpen?
Heel veel succes!

Bedankt!. Ja ik heb er wel aan zitten denken maar de alle psychologen en psychiaters wilde eerst allerlei andere dingen doen. Waar ik in feite geen steek meer verder ben gekomen.

En ik kan me eigenlijk niet zo iets herrineren waardoor dit is gekomen. Ik heb vanaf vroeg af aan dus altijd al licht gehad. Toen ik 16 was werd het ineens veel erger, maar ik het echt geen idee waarom. Lichaamlijk is er dus waarschijnlijk niks aan de hand want dat is onderzocht.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 18:52 schreef MissyMirjaM het volgende:
om te beginnen:
[..]

waarom word je zenuwachtig?

Tja, omdat ik het gevoel dat ik nu moet plassen. En omdat ik weet dat het waarschijnlijk niet komt. Het lukt mij gewoon niet als er andere om mij heen zijn of als ik andere hoor. Dat geeft mij zo'n vreemd gevoel., dat is helemaal geen privacy heb enzo.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 18:59 schreef katerwater het volgende:
Ik denk dat het het praktisch moet oplossen: net zoals een fobie tegen spinnen moet je het probleem oplossen door het uit te voeren.

zoek eens bij fobieen?

Wat bedoel je precies? Ik kan wel op de WC gaan zitten als er mensen om me heen zijn maar dan lukt het niet. Kan confronteer ik mezelf dus met het probleem maar schiet er niks mee op.

Inderdaad. Ik heb dit nu al twee jaar en het is zo vervelend. Het is zo'n bellemering. Ik kan het gewoon echt niet uit mijn hoofd zetten.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 19:02 schreef freecell het volgende:
En als je dan gewoon NIET gaat plassen?
Gewoon negeren dat je moet plassen?
Op een gegeven moment kan je het niet meer tegenhouden, dus dan plas je in je broek. op dat moment vervelend, maar het zou kunnen helpen?

Dat werkt niet. Volgens mij heb dan nog meer kans dat mijn blaas knapt.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 19:02 schreef kirsten. het volgende:
ik heb zelf spastische colon, en de dokter vertelde mij dat dit soort dingen ( dus ook plasangst, neem ik aan) vaak heel erg versterkt worden door stress en dat soort dingen, en dat het in de puberteit ook vaak erger is door hormonen enzo. is er een reden ofzo, dat je vanaf je 16e stress ofzo hebt?

ik weet ook wel hoe vervelend het is, heb er altijd last van als ik toetsweek heb of belangrijke zaken. bij mij is het meer de angst dat ik niet naar de wc kan/mag ( zoals vaak onder toetsen bv.), en dat maakt het erger. zodra er een toilet in de buurt is is er geen probleem meer, en daarom snappen mensen het ook vaak niet.

Ik vanaf mijn 16e zeker veel meer stress. Helemaal omdat ik ook geestelijk in de puberteit kwam. Veel geestelijke problemen, maar zover ik kan bepalen heeft dat echt geen invloed op mijn plassen. Dat staat er helemaal los van.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 19:03 schreef Locusta het volgende:

[..]

Je kunt het ook zelf aangeven he, dat je cognitieve therapie wilt proberen. Zeker aangezien al die andere dingen niet helpen. Zou het toch eens met je huisarts of psycholoog bespreken. Je kunt het altijd proberen, baat het niet, schaad het niet en misschien werkt dit wel

Hmmm, kan misschien te maken hebben met pubertijd ofzo
Verder ben ik het wel met MissyM eens dat je het misschien voor jezelf teveel hebt opgeblazen... en het nu in je hoofd heel groot is geworden.
Hebben wel meer mensen last van.... ik heb dat bijv. ook weleens gehad met piekeren enzo

Zou best kunnen dat ik het zelf heb opgeblazen maar ik zit er nu wel mee. Hoe kan ik het nu dan meer minder maken?

Ik heb 1 keer 13u mijn plas om moeten houden. Damm dat is vervelend, daar word je lichamelijk gewoon naar van hoor.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 19:06 schreef Aventura het volgende:
Kan je niet een katheter laten aanleggen ofzo? Dan kan je toch gaan en staan waar je wil. En misschien ga je je dan onbewust wat meer ontspannen waardoor het naderhand vanzelf gaat.

Daar heb ik dus ook al heel erg over zitten nadeken. Maar dat staat de huisarts niet toe. Dat is gevaarlijk en ze willen eerst graven naar eventueele psygische problemen. Maja dat kan jaren duren.

Daar heb ik absoluut geen problemen mee. Dat is allemaal heel natuurlijk.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 23:23 schreef Furia het volgende:
Kunnen plaspillen helpen? Dat is misschien net wel een beetje als mensen die geen grote boodschappen kunnen doen aan de laxeertabletten zetten: of je nu wilt of niet, dan moet je wel. Denk ik. Optie?

Ik zou het niet weten, zitten daar bijwerkingen aan?

quote:

Op zondag 3 juni 2007 01:17 schreef ikJur het volgende:
Ik heb ongeveer hetzelfde maar in een wat lichtere vorm. Ik kan gewoon niet plassen in van die sta wc's als er andere mensen zijn dan pak ik meestal die wc's met een deur. maar de laatste jaren is het wel heel erg afgenomen. Ook omdat ik me er niet zo druk meer om maak. Denk dat dat ook de enige oplossing is. Kom er ook gewoon voor uit dat je niet kan plassen als er andere mensen bij staan. Als is het in jou geval ook als ze op je wachten. Dat heb ik iets minder maar ook wel eens gehad.
Als ik dan met iemand de plee inloop en die gaat dan achter zo'n sta wc staan dan zeg ik: ik ga effe in deze plee anders kan ik niet plassen naja nooit rare reactie op gehad ofzo

je bent in ieder geval niet de enige, mijn ex-vriendin had het trouwens ook.

Ook al heb jij het niet zo erg als ik. Dit is echt tof om te horen . Ik dacht altijd dat ik de enige was. Tja, ik kan me er gewoon niet overheen zetten. Het blijft voor mij een enorm probleem, het komt namelijk gewoon niet

quote:

Op zondag 3 juni 2007 03:59 schreef shifto het volgende:
Wat schijnt te helpen (ooit iets over gelezen omdat ik het sporadisch tegenkwam in mijn omgeving) is letterlijk de tijd nemen, ook al moet je alleen plassen, ga zitten en ga iets lezen, een tijdschrift ofzow. Dan vergeet je de "drang" van het moeten en ga je eigenlijk al voor je het zelf door hebt! Hoop dat je er iets aan hebt, er iig niet mee bezig zijn tijdens het plassen zelf!

Wat bij mij altijd helpt is eraan te denk (klinkt heel gek) dat ik naar een bos ga waar niemand is, en dat ik helemaaal alleen ben. Dat is op een of andere manier erg rustgevend.