En nu gaan we het écht doen!

quote:

Op zaterdag 19 mei 2007 14:22 schreef Verbal het volgende:
Ik heb net mijn dankwoord alvast geschreven. Gevoelig, een achtbaan van emoties, ik heb gelachen en gehuild. Dit wordt gewoon een knaller, ik voel het.

V.

zorg je ervoor dat je niet te emotioneel of 'mooi' gaat schrijven. dat mislukt jammerlijk in 96,3% van de gevallen. en wordt dan een wollen draak.

maar nu we aan het schrijven zijn, is het nu de bedoeling om hier om hulp te vragen, proof-readers en dat soort dingen, om hoofdstukken neer te pleuren in de hoop om opbouwende kritiek te mogen ontvangen?

quote:

Op zaterdag 19 mei 2007 14:28 schreef zoalshetis het volgende:

[..]

zorg je ervoor dat je niet te emotioneel of 'mooi' gaat schrijven. dat mislukt jammerlijk in 96,3% van de gevallen. en wordt dan een wollen draak.

Integendeel, zelfs. De bedoeling is dat het op Verbaliaanse wijze wordt geschreven. Iets gepolijster, dat wel, maar het is JUIST niet de bedoeling om het te emotioneel te maken. Alsjeblieft niet, zeg.

V.

quote:

Op zaterdag 19 mei 2007 15:06 schreef Verbal het volgende:

[..]

Integendeel, zelfs. De bedoeling is dat het op Verbaliaanse wijze wordt geschreven. Iets gepolijster, dat wel, maar het is JUIST niet de bedoeling om het te emotioneel te maken. Alsjeblieft niet, zeg.

V.

en vooral ook niet te wollig. schrijf lekker vlot en neigend naar spreektaal. dat leest lekker weg. en betekent helemaal niet dat je jezelf literair te kort doet

quote:

Op zaterdag 19 mei 2007 14:52 schreef Cairon het volgende:
maar nu we aan het schrijven zijn, is het nu de bedoeling om hier om hulp te vragen, proof-readers en dat soort dingen, om hoofdstukken neer te pleuren in de hoop om opbouwende kritiek te mogen ontvangen?

Nee, dat zou ik nooit doen, lijkt me gevaarlijk. Teveel meningen & oordelen, wat heb je eraan? Het echte schaven doe je toch pas aan het eind, en je kunt een verhaal pas beoordelen als je het helemaal hebt gelezen, dus niet alleen een los hoofdstuk of een paar alinea's.

Zelf heb ik vanavond trouwens het Grote Licht gezien: ik weet nu hoe ik het ga doen. De plot. Het verhaal. Ik had een gegeven, nogal ingewikkeld, waarmee het verhaal zou eindigen. De grote ontknoping, dus. Maar nu besefte ik opeens dat ik ermee moet beginnen. Meteen in het eerste hoofdstuk: bám, de beuk erin. Dat is het klassieke beginhoofdstuk: de hoofdpersoon krijgt héél schokkend nieuws (of er gebeurt iets ingrijpends in zijn leven) waardoor alles op losse schroeven komt te staan. En van dááruit komt het verhaal op gang. In mijn geval wordt het een zoektocht die zich als een soort whodunnit gaat ontrollen.
Ja, dat vind ik erg leuk. Zo'n soort verhaal wil ik schrijven. Ik zie het helemaal zitten, het enige probleem is dat er een nogal bekend boek is dat een soortgelijk uitgangspunt heeft (anders, natuurlijk - maar ik zie bepaalde overeenkomsten die ik bijna niet kan omzeilen). Maar gelukkig is dat boek nogal 'rechtlijning', ik bedoel dat de schrijver recht op zijn doel af gaat en nauwelijks buiten de paden van het hoofdverhaal treedt. Ik wil dat juist wel gaan doen: veel flashbacks en herinneringen, scènes uit een huwelijk... oh, dit wordt mooi!

Er zit nu schot in de zaak.

Ik heb twee grote problemen opgelost: 1) de plot heeft eindelijk een 'natuurlijk' verloop gekregen, het klopt, ik hoef me geen zorgen meer te maken over de ontknoping, die in de eerdere versie een aantal prangende vragen opriep (over de manier waarop de hoofdpersoon op dit schokkende nieuws zou reageren), terwijl ik die vragen nu onderweg kan beantwoorden, aangezien het onderdeel wordt van het verhaal. Het is nooit goed om ná de ontknoping nog vanalles te moeten uitleggen.
En 2) de tweede hoofdpersoon (een man, of om in filmtaal te spreken: de love-interest) heeft er in de eerdere versie voor gezorgd dat ik vastliep, en ik snap nu eindelijk waarom: het was een vervelende man, dat had ik bewust zo gedaan, maar over een vervelende man kun je geen boek schrijven, dat houdt geen mens vol. Ik niet, tenminste. Die man wordt nu dus sympathiek. Ik heb al een Bekende Nederlander in mijn hoofd op wie ik dit personage ga inspireren.

De volgende stap wordt het indelen van de hoofdstukken. Ofwel: Hoe vertel ik het verhaal? Alle noodzakelijke hoofdstukken bepalen. En ook: waar komen de aanwijzingen en de hints, hoe zorg ik ervoor dat de lezer gaat 'meedenken' en hoe & waar zet ik hem op het verkeerde been? Dat zijn leuke dingen. Ik ben er alleen nogal slecht in: geen groot analytisch licht, dus bij het in elkaar timmeren van dit soort schema's roep ik hulp in. Het is me al eerder opgevallen dat mensen met talent voor wiskunde veel meer begrijpen van mijn eigen schema dan ikzelf. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: "Maar als je die twee hoofdstukken omdraait, heb je de oplossing toch?" Oh ja. Zelf zie ik dat soort dingen nooit (blinde vlek).

Het boek begint met een begrafenis. Meteen dramatisch inzetten, altijd goed. Op die begrafenis (van haar moeder) krijgt de hoofdpersoon schokkend nieuws te horen. De rest van het boek volgt uit die schokkende mededeling: ze gaat op zoek naar het antwoord.

Zo, nu kan ik lekker gaan slapen

quote:

Op zondag 20 mei 2007 03:05 schreef Nadine26 het volgende:
het enige probleem is dat er een nogal bekend boek is dat een soortgelijk uitgangspunt heeft
(...)
Het boek begint met een begrafenis. Meteen dramatisch inzetten, altijd goed. Op die begrafenis (van haar moeder) krijgt de hoofdpersoon schokkend nieuws te horen.

Gokje. 'The Crow Road'?

quote:

Op zondag 20 mei 2007 03:26 schreef broer het volgende:

Gokje. 'The Crow Road'?

Nee, ik bedoel een Nederlandse roman. De schrijver is dood, dat scheelt. Maar ik ben nu wel benieuwd waar 'The Crow Road' over gaat - zal ik zo eens opzoeken. Ik wil namelijk niks zeggen over het onderwerp, dan is de lol er meteen vanaf (ook voor mezelf, moet wel een beetje spannend blijven, ik moet er nog zó lang aan werken... )

Over 'The Crow Road' vind ik dit:

'It was the day my grandmother exploded. I sat in the crematorium, listening to my Uncle Hamish quietly snoring in harmony to Bach's Mass in B Minor, and I reflected that it always seemed to be death that drew me back to Gallanach.'

Prentice McHoan has returned to the bosom of his complex but enduring Scottish family. Full of questions about the McHoan past, present and future, he is also deeply preoccupied: mainly with death, sex, drink, God and illegal substances ...

Nou, dan ben je toch best warm, Broer
Die crematie is toeval - die komt in het Nederlandse boek dat ik bedoel niet voor. Maar die tweede alinea beschrijft heel aardig welke kant het op moet.

Weet je wat, schrijven jullie maar boekjes, dan laat ik me nog even door een Koreaanse pijpen? OK? Als jullie dan allemaal uitgeschreven zijn schrijf ik: 'Hoe ik me liet pijpen door een Koreaanse - Funniest thing ever happened tonight.' en nou ja; suikerziekte, volksziekte nr. 1. Eindelijk is de kanker verslagen.

Godverdomme, mooi weekend man, mooi weekend.

Op een gegeven moment liep ik met een meisje, nou ja, een dik, lelijk, teringwijf naar huis maar ze had Coebergh en, OK. Ik vraag haar: 'Waarom ging Lotte nou niet mee?' Lotte was een vriendin van dat meisje die ik eerder op die avond had gezein.
'Lotte was moe, ze had een epileptische avond gehad vanavond.'
'Is dat leuk?'
'Leuk? Hallo! Een andere vriendin van me is eraan overleden.'
Ik zeg: 'OK, Charlie. Luister goed. Dit moet je me niet kwalijk nemen, OK?', en toen legde ik m'n hand op haar schouder, ik zeg: 'Toen ik op de basisschool zat, God behoed me, maar een van de moeders van meisjes waarmee ik in de klas zat was epileptisch. Op een gegeven moment kwam ze naar school en kreeg ze in de gang zo'n aanval. Ik zweer je dat het het godveromde grappigste was wat ik in me leven had gezien. Ik wist niet wat ik wilde doen. Ze lag daar op de grond, te schuimbekken, te spasten, te gillen, en ik wist niet hoe ik het had. Ik moest zo hard lachen dat ik wilde overgeven. Ik wist niet wat ik wilde doen. Het volgende moment dat ik me herinner stond ik met m'n lul uit m'n broek en dacht ik: "Waarom sta ik nou met m'n lul uit m'n broek? Ik moet helemaal niet pissen.", zo hard moest ik lachen. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt, neem je het me kwalijk?'
'Nee, toen was je nog een kind.'
'OK.'
Daarna kreeg ik Coebergh en knakworstjes. Zo godverdomde knap ben ik nu. Fuck yeah.

Tik jij zo'n stukje nu in vier minuten, JAM?

ik heb ooit hele enge dromen, echt gruwelijk spannend, maar ik droom er meestal geen eind aan. Van het begin zou ik zo een heel verhaal kunnen maken. Maar eindes, die vind ik moeilijk te verzinnen.

Maar een boek schrijven is één van de weinige dingen die ik ooit gedaan wil hebben

Nu heb ik dus weer een nieuw idee, wat ik weer halfuitgewerkt heb en waar ik nu weer enthousiast over ben. Maar als ik dat dan weer verder uitgewerkt heb dan wéét ik dat ik me er niet toe kan gaan zetten om het ook daadwerkelijk compleet uit te gaan schrijven en dan ga ik weer een nieuw idee verzinnen.

12 Juni 2003

Lief dagboek.

Vandaag was een geweldige dag voor me, zo heb ik besloten.

Een of ander vadsig wicht had zich in de nesten gewerkt, het zal de eerste niet zijn, dit soort randfiguren hebben vaak de neiging om zich in de meest belachelijke situaties te manoeuvreren, op de minst gunstige tijdstippen. Ik weet niet wat het is met dit soort volk, maar volgens mij is het een gevolg van een gebrekkige opvoeding, of een soort van diepgeworteld verlangen om een leegte uit hun jeugd op te vullen, hoe dan ook, als het weer zo ver is, dan ben ik degene die ze optrommelen om het probleem op te komen lossen.

Dit keer was het niet anders dan de voorgaande keren. Jonkvrouw, al dan niet schoon, geketend aan een rots, al dan niet boom, ziet haar toekomst in rook opgaan. Het is natuurlijk niet om de minste reden dat het armzalige schepsel daar haar laatste uren slijt. Zoals gewoonlijk voldoet het mormel aan de eisen die zijn gesteld aan het huis- tuin- en –keukenoffer. Hier en daar wordt er wat mee gesjoemeld, het schoonste volk is al lang en breed achter de kiezen van een monsterlijk schepsel verdwenen, of ze hadden het nodige verstand gevonden om hun biezen, ruim voor de noodlottige dag, te pakken. Dus als er geschreven staat “Schone jonkvrouw” dan neemt men vooral dat eerst gedeelte vrij ruim. Mochten er klachten binnenkomen, dan kan men zich altijd nog beroepen om het feit dat smaak subjectief is.

Ik kan niet zeggen dat ik stond te kijken van hetgeen ik aantrof op de plek des onheil. Ik heb niets tegen dikke mensen, echt niet, ik zweer het, maar als ik een mollig grietje zie dat door een bende achtergestelde boeren net iets te strak is vastgebonden, dan kan ik het ook niet helpen als het eerste beeld in me opkomt er een is van ingesnoerd spek.

Ze gaf al vrij snel aan dat ze niet bepaald onder de indruk was van het hele gebeuren. Ze hadden haar al goed vroeg uit haar bed gesleurd en haar aan de rots vastgemaakt. Ze was overduidelijk niet echt te spreken over dit hele ritueel. Geen goed woord had ze over voor de organisatie. Ze stond er nu al meer dan een halve dag, en het monsterlijke geschubde wezen met vlijmscherpe klauwen, ogen van vuur, en een gevorkte tong als die van de duivel, liet lang genoeg op zich wachten om zijn offer te halen. Het beest was niet komen opdagen, en na het eerste uur had ze geen trek meer gehad om te gillen, deze dag was een zware teleurstelling.

Het duurde dan ook niet lang eer ze haar woede in mijn richting stuurde. Wie was ik om zo laat nog op te komen dagen? Ze was verdomme een schone jonkvrouw, hoe haalde ik het in mijn verlepte kop om na het middaguur te komen kijken of er nog werk van kon worden gemaakt. Als de wereld niet zo gruwelijk oneerlijk was geweest dan hadden ze mij nog voor ze haar aan die rots hadden vestgezet gebeld.

Ik hield me koest, het was te verleidelijk om te stellen dat als de wereld eerlijk was geweest, ze dat laatste taartje best had kunnen laten liggen, en ze die overrijpe puist op haar bleke voorhoofd al drie dagen geleden uit had kunnen knijpen. Toen ze zich geroepen voelde om me te laten weten dat ze een zeer belangrijke vrouw was, en dat ze mijn leven tot een hel zou maken, liet ik doorschemeren dat mevrouw voor mijn part de koningin van Spekvet kon zijn, en dat ze lang kon wachten eer ik haar zou bevrijden uit deze hachelijke situatie.

Dacht ze werkelijk dat ik ook maar één vinger zou uitsteken naar een grofgebekt viswijf met pretenties? Dat deze labiele strontfabriek op ook maar een greintje sympathie kon rekenen na haar spastische klaagzang over het onrecht dat haar was aangedaan? Mijn god, ze hadden haar echt niet uitgekozen vanwege haar sprankelende persoonlijkheid, lelieblanke huidje, of haar bevallige meisjesfiguur, ze hadden gewoon een fikse homp vlees nodig om, wat het ook was dat haar ziekelijk trieste gehucht bedreigde een volle maag te geven, en gezien haar omvang zou dat zeker zijn gelukt.

En zodoende liet ik de ongelukkige zeug achter waar ik haar vond.

Eenmaal thuis aangekomen voelde ik me absoluut niet schuldig, het was ook niet het eerste kreng dat ik achter heb gelaten. Goede manieren, bescheidenheid en dankbaarheid zijn geen vieze woorden, en het is overduidelijk waar het aan schort in de hedendaagse opvoeding. De jeugd van tegenwoordig is alleen nog maar bezig met zichzelf, ze gedragen zich alsof ze alles kunnen maken en met moord kunnen wegkomen. Vroeger in mijn tijd, toen het gras nog groen was, en de lucht nog blauw, had zo’n houding je een pak voor je broek opgeleverd!

Oh ik moet niet vergeten om de DVD’s terug te brengen, ik geloof dat er al een boete op zit. Ik moet zeggen dat het teleurstellende films waren. Ik had meer verwacht van het vervolg op de Disney klassieker Bambi.

Het origineel was een ontroerende belevenis, een oprechte film doordrenkt met hartverwarmende authentieke emoties, de perfecte combinatie tussen humor en drama. Een intense belevenis, om de levenscyclus te kunnen volgen van een majestueus dier. Het antropomorfische aspect is overduidelijk aanwezig, ik behoef deze film niet naar een nieuw niveau te tillen door de weg naar volwassenheid van het jonge hertje gelijk te stellen aan de weg die wij allen moeten afleggen naar onze eigen volwassenheid, dat niveau is al aanwezig. De ontluikende liefde, de waarde van vriendschap en het overkoepelende gevoel van eenheid ondanks afkomst, het zijn levenslessen die we allen hebben geleerd tijdens onze reis. Bambi is onze gids, hij symboliseert onze eigen onkunde, onze nieuwsgierigheid en onze onschuld. Wij zijn allemaal een weeskind van het woud.

Het vervolg voelde koud en commercieel aan, er is duidelijk minder tijd besteed aan het uitwerken van de personages, en er is nauwelijks een dubbele bodem aanwezig. De film komt zelfs op bepaalde momenten over als een brute overduidelijke preek. Het mist diepgang, en ook al is de animatie een stuk gelikter dan die van het origineel, de inhoud lijdt overduidelijk onder de verschuiving van aandacht.

Prego Bitches taking it up the Ass, deel twaalf, bleek een vertrouwde keus te zijn geweest. Ik geef toe dat ik een bewonderaar ben van Candy Cummings. Deze voluptueuze hoogblonde twintiger-soms-dertiger-soms-barely-legal respecteer ik op zo veel meer niveaus dan alleen als lustobject.
Als actrice weet ze telkens weer met haar spel mijn ziel te raken. Ze zet een overtuigende strenge, doch rechtvaardige lerares neer. Ze werpt de camera een strenge blik toe en doet dit met zo’n overtuiging dat het aanvoelt alsof ze naar mij kijkt. Ik voel de convictie achter haar felgroene ogen. De kilheid is doordrenkt met rauwe passie en Candy weet het perfecte evenwicht te presenteren, en met een gracieus gebaar weet ze de afstandelijkheid van haar functie als docente te laten overspoelen door de dierlijke lust van een wanhopige vegetariër die snakt naar warm vlees.

Maar mijn Candy kan meer, met hetzelfde gemak verandert de strikte stoffige ambtenaar in een venijnige lolita. Candy’s optreden in de film Barely Legal Catholic Schoolgirls Lesbian Funhouse 4 is nog altijd een meesterwerk, de wijze waarop ze speelse stoutheid en reine onschuld weet te combineren is een geldend voorbeeld voor de nobele kunst van het acteren. Ze is een veelzijdig beestje mijn Candy Cummings.

Toch moet ik een voetnoot plaatsen bij haar optreden in Prego Bitches ze mist op een bepaald moment die abstracte vluchtige eigenschap die haar zo speciaal maakt. Omsingeld door een vijftal mannen, maken zij en haar medespeelster een bijna verveelde indruk, terwijl de scène toch echt vraagt om veel meer dan dat. Wanhoop, angst, zelfverzekerdheid, dominantie, daar roept deze scène om, daar draait het segment om. Twee hartsvriendinnen die belaagd worden door een louche groep bestaande uit ruw mannelijk manvolk, en al wat Candy en Vannessa Cocksalot overbrengen is pure verveling. Wat de kroon op het verhaal had moeten zijn, vervalt zo in een clichématige aaneenschakeling van vleselijke handelingen, waardoor de overige scènes in kracht af moeten doen. Misschien ligt het aan de dynamiek tussen Candy en Vanessa, of is het te wijten aan het ontbreken van de alom belangrijke klik, misschien gewoon een slechte dag, een plotselinge verandering in het script, of een aanpassing aan de cast? Hoe dan ook, het enige minpunt aan een anderzijds perfecte film.

De wijze waarop de regisseur de pijn van een multicultureel trio -Is dat eigenlijk hetzelfde als multi-etnisch?- in beeld brengt is aangrijpend mooi. Als kijker voel ik me betrokken bij de beelden en het geluid dat de spelers produceren tijdens het spel der liefde. Het verhaal dringt tot me door en vervult mijn hart met een verfrissende spanning, alsof ik onderdeel ben van het geheel, alsof ik één van de gemaskerde figuren ben die de jonge vrouw ruw op het bed smijt en haar met mijn naakte lichaam neerdruk. Ik voel hoe ze zich probeert te verzetten, en hoe ze zich al snel overgeeft aan haar eigen schaamteloze verlangen en me gretig ontvangt.

Eigenlijk, Lief Dagboek, was vandaag helemaal niet zo’n geweldige dag, als ik er zo eens over nadenk. Al helemaal niet als mijn vermoedens omtrent Puffels gegrond blijken te zijn.
Hij kijkt zo gemeen uit zijn waterige, groengele ogen, er gaat iets sinisters schuil achter die duivelse en onmenselijke blik. Als hij daar zo ligt aan het voeteneind van mijn bed, kan ik aan het gespin horen dat hij aan mijn ondergang aan het bekokstoven is. Iets zegt me dat ik vanavond er goed aan doe om de deur van de slaapkamer op slot te doen als ik ga slapen.

Is het al af?

Mijn update: Ook ik heb nog niets geschreven en ik geef er ook geen zak om. Ik lig liever in bed met een fles rum en Charles Mingus.

In ieder geval, CAIRON, je bakt er geen reet van. Jij ook niet p-etr-a. ya guyzza fulla shit.

Heren, kunnen jullie elders gaan kletsen? Jullie lijken wel een stel wijven zeg.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 00:16 schreef JAM het volgende:
Maar misschien leren we er nog iets van, Isa. .

Je leert niets wat je niet kan missen als kiespijn, JAM. Niemand wil kletsen als een stel oude wijven. En nu ophoepelen. Hup!
* Isabeau mompelt iets over gebrek aan authoriteit

Ga anders een broek schrijven.

Ik bedoelde boek

quote:

Op maandag 21 mei 2007 00:17 schreef Isabeau het volgende:

[..]

* Isabeau mompelt iets over gebrek aan authoriteit

Je vindt het gewoon lekker.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 00:24 schreef Moon_Bridge het volgende:

Raar zinnetje, trouwens, Isa.

Daar was ik me van bewust toen ik de toetsen induwde. Ik heb het zo gelaten.

Hebben jullie je boek al af?

quote:

Op maandag 21 mei 2007 07:28 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Ik denk dat Nadine gelijk had, een fragment plaatsen is inderdaad te gevaarlijk. Wat een walgelijke beerput wordt hier open getrokken zeg. Twee pagina's schrijven over Aziatische hoeren, dat is full of shit. Wie hier inspiratie uit haalt is een genie.

Het inspireert JAM blijkbaar. Het is nu wachten op iemand die alle posts van JAM even bundelt, hier en daar een beetje redigeert en vervolgens naar een uitgever stuurt. Er is vast wel een markt voor te vinden.

quote:

Op zondag 20 mei 2007 16:08 schreef Cairon het volgende:
12 Juni 2003

Lief dagboek.

Vandaag was een geweldige dag voor me, zo heb ik besloten.

[...]

Het is prima om een heel eind in het niets te ouwehoeren, van sommige schrijvers kan ik dat enorm waarderen, maar dan moet je het natuurlijk wel kunnen.

quote:

Op zondag 20 mei 2007 03:05 schreef Nadine26 het volgende:

[...]
Meteen in het eerste hoofdstuk: bám, de beuk erin. Dat is het klassieke beginhoofdstuk: de hoofdpersoon krijgt héél schokkend nieuws (of er gebeurt iets ingrijpends in zijn leven) waardoor alles op losse schroeven komt te staan. En van dááruit komt het verhaal op gang. In mijn geval wordt het een zoektocht die zich als een soort whodunnit gaat ontrollen.

Er zit nu schot in de zaak.

Ik heb twee grote problemen opgelost: 1) de plot heeft eindelijk een 'natuurlijk' verloop gekregen, het klopt, ik hoef me geen zorgen meer te maken over de ontknoping, die in de eerdere versie een aantal prangende vragen opriep (over de manier waarop de hoofdpersoon op dit schokkende nieuws zou reageren), terwijl ik die vragen nu onderweg kan beantwoorden, aangezien het onderdeel wordt van het verhaal. Het is nooit goed om ná de ontknoping nog vanalles te moeten uitleggen.
En 2) de tweede hoofdpersoon (een man, of om in filmtaal te spreken: de love-interest) heeft er in de eerdere versie voor gezorgd dat ik vastliep, en ik snap nu eindelijk waarom: het was een vervelende man, dat had ik bewust zo gedaan, maar over een vervelende man kun je geen boek schrijven, dat houdt geen mens vol. Ik niet, tenminste. Die man wordt nu dus sympathiek. Ik heb al een Bekende Nederlander in mijn hoofd op wie ik dit personage ga inspireren.

De volgende stap wordt het indelen van de hoofdstukken. Ofwel: Hoe vertel ik het verhaal? Alle noodzakelijke hoofdstukken bepalen. En ook: waar komen de aanwijzingen en de hints, hoe zorg ik ervoor dat de lezer gaat 'meedenken' en hoe & waar zet ik hem op het verkeerde been? Dat zijn leuke dingen. Ik ben er alleen nogal slecht in: geen groot analytisch licht, dus bij het in elkaar timmeren van dit soort schema's roep ik hulp in. Het is me al eerder opgevallen dat mensen met talent voor wiskunde veel meer begrijpen van mijn eigen schema dan ikzelf. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: "Maar als je die twee hoofdstukken omdraait, heb je de oplossing toch?" Oh ja. Zelf zie ik dat soort dingen nooit (blinde vlek).

Het boek begint met een begrafenis. Meteen dramatisch inzetten, altijd goed. Op die begrafenis (van haar moeder) krijgt de hoofdpersoon schokkend nieuws te horen. De rest van het boek volgt uit die schokkende mededeling: ze gaat op zoek naar het antwoord.

Goed bezig! . Ik heb alleen een vraag/opmerking: je schrijft dat je de tweede hoofdpersoon eerst een vervelende vent wilde laten zijn, maar nu toch kiest voor een sympathieke vent. is hij nu van het begin af aan al sympathiek of laat je hem dat geleidelijk aan worden? Want dat kan natuurlijk ook een aardig verhaal opleveren. Iemand die in het begin vervelend is, maar gaandeweg het verhaal toch een stuk sympathieker wordt.

Het heeft bij mij trouwens ook even geduurd voordat het boek in mijn hoofd zo ver gevorderd was, dat ik het ook aan het papier kan toevertrouwen. Ik loop al zo'n twee jaar met dit verhaal rond, heb een paar pogingen gedaan om het op papier te zetten, maar liep telkens na één hoofdstuk al vast. Uiteindelijk heb ik het maar even naast me neergelegd, en bedacht telkens weer nieuwe ontwikkelingen.

Het eerste hoofdstuk heb ik nu voor de vierde keer helemaal opnieuw geschreven, en nu heb ik het idee dat ik echt verder kan. Vanaf het begin wilde ik namelijk al met een enorme plottwist eindigen, maar bedacht me dat die wel heel erg uit de lucht zou komen vallen. En dat is ook niet de bedoeling. Als lezer moet je achteraf kunnen denken:'ik had het kunnen weten, dat het zo zat'. Het eerste hoofdstuk begint nu ook met een zin die de lezer meteen mee moet trekken het verhaal in, omdat al direct duidelijk wordt dat de hoofdpersoon in een zeer lastige situatie verkeert: op de grens van leven en dood.

quote:

Op zondag 20 mei 2007 16:59 schreef p-etr-a het volgende:
Jouw verhaal wordt dus nu niet chronologisch. Het mijne is dat tot zover wel, is dat saai, is het de moeite waard dat om te gooien?

Nee, ik denk dat je onderweg vanzelf merkt of je flashbacks nodig hebt, of andere trucs om je informatie kwijt te raken. Sowieso denk ik dat elk verhaal op veel verschillende manieren verteld kan worden, het gaat erom dat je (liefst voordat je begint met schrijven) zo lang hebt nagedacht over de 'constructie' dat het nog maar op één manier kan. Het moet kloppen voor de lezer, maar ook voor de hoofdpersoon (of de alwetende verteller of wie dan ook). Bij mij gaat het om een 'spannend' verhaal - een soort puzzel - en dan ligt het voor de hand dat de hoofdpersoon evenveel weet (of liever: even weinig) als de lezer. Ze maken die zoektocht samen. En dus kan het alleen maar chronologisch worden verteld, anders zou de hoofdpersoon de antwoorden al kennen en zou het hele verhaal niet verteld hoeven worden, tenminste niet op deze manier, als een 'zoektocht'.

Bij mij begint het met een schokkende ontdekking (een familiegeheim), de rest van het verhaal volgt daaruit - de hoofdpersoon wil de toedracht van het familiegheim ontrafelen. En degene die de antwoorden kent, is dood (begrafenis in eerste hoofdstuk). Die zoektocht zou bijvoorbeeld zeven dagen kunnen beslaan, of zeven maanden (weet ik nog niet), maar die rode lijn wordt op chronologische wijze verteld, stap voor stap of dag na dag. Het eindigt dan ook met het (opnieuw 'schokkende') antwoord: dus zó zit het, en dáárom is erover gezwegen. Tussendoor komen wel flashbacks, dat kan niet anders, omdat het om een familiegheim gaat. In gedachten gaat de hoofdpersoon terug in de tijd: waren er al aanwijzingen, hoe waren de verhoudingen tussen de betrokkenen, enzovoort.

Volgens mij heeft de manier van vertellen (chronologisch of niet) te maken met de hoeveelheid informatie die je kwijt moet - onderweg kun je altijd vragen tegenkomen die beantwoord moeten worden, en als dat niet lukt in het 'heden', kun je dus terugschakelen naar vroeger.

Maar ik denk wel dat het heel goed is om een verhaal, maakt niet uit welk verhaal, op zoveel mogelijk verschillende manieren voor je te zien. Het belangrijkste is: hóe vertel je het? Door al die mogelijkheden naast elkaar te zetten, alles steeds om te gooien (wat gebeurt er als ik begin met het einde? Of als ik het verhaal door een ánder personage laat vertellen? Of als ik meerdere perspectieven kies? Of... enzovoort) zie je ten eerste meteen waar de (toekomstige) problemen kunnen zitten, waardoor je minder kans hebt om vast te lopen, en bovendien zorgt het ervoor dat je het verhaal steeds beter gaat begrijpen. Waarom je het wilt vertellen. Waar het naartoe moet. Of je geen belangrijke informatie over het hoofd hebt gezien. Zo krijg je het verhaal in de vingers. Dus ja, ik zou die chronologische vertelwijze zeker omgooien, dat wil zeggen: om te kijken wat er gebeurt.

JAM en Moon-Bridge
Een heel maagdelijk forum ligt voor jullie om te verkloten.
Laat iig dit topic met rust

Kritiek op "nu gaan we het doen" ga daar ff lekker verder.

You're so full of yourself, it's almost adorable... if only you weren't an attention whore. Let's have sex.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:29 schreef Cairon het volgende:
You're so full of yourself, it's almost adorable... if only you weren't an attention whore. Let's have sex.

Graag , ik ga even de troep opruimen hoor.

Meid, ik had het over JAM.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:33 schreef Cairon het volgende:
Meid, ik had het over JAM.

Wil je daar seks mee? Die gun ik alleen onbeschermde anale bloedseks met een enorme aidsneger

V.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:33 schreef Cairon het volgende:
Meid, ik had het over JAM.

I know, maar ik zag sex
Anyhow, opgeschoond, min of meer en schrijven maar.

GODSAMME. Mijn maagdverhaal, Yvonne.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:36 schreef Moon_Bridge het volgende:
GODSAMME. Mijn maagdverhaal, Yvonne.

Ander topic

quote:

Op maandag 21 mei 2007 08:08 schreef DaMart het volgende:

Ik heb alleen een vraag/opmerking: je schrijft dat je de tweede hoofdpersoon eerst een vervelende vent wilde laten zijn, maar nu toch kiest voor een sympathieke vent. is hij nu van het begin af aan al sympathiek of laat je hem dat geleidelijk aan worden? Want dat kan natuurlijk ook een aardig verhaal opleveren. Iemand die in het begin vervelend is, maar gaandeweg het verhaal toch een stuk sympathieker wordt.

In de eerdere versie was hij een gefrustreerde, teleurgestelde schrijver (dat is een andere lijn in het boek: de strijd tussen twee schrijvers, de één commercieel & succesvol, de ander literair & miskend) en ik kwam er gaandeweg achter dat het karakter te eendimensionaal was voor zo'n grote rol. Ik liep vast na ongeveer 100 bladzijden, ik had geen zin meer in het verhaal. Later besefte ik dat het vooral die man was waar ik geen zin meer in had. Ik denk nu na over twee mogelijkheden: óf de schrijver krijgt een kleinere rol, dan kan hij onsympathiek blijven, óf ik maak een aardige vent van hem. Ik denk dat het tweede beter is. Jouw suggesie, om hem gaandeweg sympathieker te maken, is inderdaad interessant, maar ik ken mijn beperkingen: ik denk niet dat ik dat kan. Zo'n karakterontwikkeling lijkt me een enorme opgaaf, misschien iets voor de toekomst. Bovendien heeft hij wel een grote rol, maar hij blijft een 'aangever', dus die ontwikkeling is voor dit personage ook teveel eer.

quote:

Het heeft bij mij trouwens ook even geduurd voordat het boek in mijn hoofd zo ver gevorderd was, dat ik het ook aan het papier kan toevertrouwen. Ik loop al zo'n twee jaar met dit verhaal rond, heb een paar pogingen gedaan om het op papier te zetten, maar liep telkens na één hoofdstuk al vast. Uiteindelijk heb ik het maar even naast me neergelegd, en bedacht telkens weer nieuwe ontwikkelingen.

Ja, die ontwikkelingen moeten eigenlijk van tevoren al vaststaan. Ik vind het zelf heel belangrijk om ergens naartoe te schrijven, om te weten hoe ik van A naar B kom, anders (heb ik veel ervaring mee) beland ik binnen de kortste keren op locaties waarvan ik bij God niet weet wat de personages er te zoeken hebben, en krijg ze dan nog maar eens terug. Ik geloof heel erg in schema's. Zo strak mogelijk, alle lijnen moeten vaststaan, en vreemd genoeg ontstaat er dan juist veel ruimte voor fantasie en rare invallen. Als ik teveel vrijheid heb, gaat het verhaal met me op de loop. Maar goed, dat werkt voor iedereen anders.

quote:

Het eerste hoofdstuk heb ik nu voor de vierde keer helemaal opnieuw geschreven, en nu heb ik het idee dat ik echt verder kan. Vanaf het begin wilde ik namelijk al met een enorme plottwist eindigen, maar bedacht me dat die wel heel erg uit de lucht zou komen vallen. En dat is ook niet de bedoeling. Als lezer moet je achteraf kunnen denken:'ik had het kunnen weten, dat het zo zat'.

Komt die enorme plottwist aan het einde van het eerste hoofdstuk, of als ontknoping van het hele verhaal? Wat je misschien kunt doen, is voor jezelf uitschrijven waarom die plottwist logisch is. Waarom (bijvoorbeeld) iemand zoiets zou doen. What makes him tick? Dat moet aannemelijk zijn, en voor bijna álles is een verklaring te bedenken, maar die verklaring moet je wel van tevoren hebben uitgedacht. Voorvallen uit het verleden van een personage, bijvoorbeeld, die geleid hebben tot deze krankzinnige daad. Dan kun je ernaar vooruitwijzen, alsvast wat hints geven, zodat de lezer naderhand niet verbijsterd achterblijft, maar denkt: 'Ah, dat zat erin.'

quote:

Op zondag 20 mei 2007 16:08 schreef Cairon het volgende:
12 Juni 2003

Lief dagboek.

Vandaag was een geweldige dag voor me, zo heb ik besloten. (...) Iets zegt me dat ik vanavond er goed aan doe om de deur van de slaapkamer op slot te doen als ik ga slapen.

Cairon, ik begrijp het niet. Is dit een kort verhaal? Ik denk het niet, het einde lijkt vooruit te wijzen naar een vervolg. Maar dan: waar gaat het eigenlijk over? Een schone jonkvrouw - die eigenlijk heel dik en lelijk is, misschien alleen in de verbeelding van de verteller, misschien ook wel echt - is vastgebonden aan een rots. Dit gebeurt vaker; het is kennelijk een ritueel. Ook de verteller heeft vaker met dit bijltje gehakt; hij kan eigenlijk geen vastgebonden schone jonkvrouw meer zien. Gaat het om een soort pervers spelletje? Of is het allemaal overdrachtelijk bedoeld en moeten we in de verteller een soort uitgebluste en gedesillusioneerde welzijnswerker of psycholoog zien? Een man die al zijn (vrouwelijke) patiënten haat?
Als dat zo is, lijkt die pornofilm me een veeg teken. Die man (psycholoog?) is stapelgek.

Afijn, ik kan er geen vloeibare chocola van maken. Maar misschien zou het helpen als je iets vertelt over de achtergrond van het verhaal/de motieven van de verteller.

Het is een verhaal dat op verschillende manieren tot uiting komt. Aan de ene kant heb je een wereld waarin alles kan, ridders, draken, vadsige wijven die om hulp roepen, je kan met alle gemak van de wereld naar huis gaan om daar naar tekenfilms te kijken... en porno, en waar je kat een plot brouwt dat je ondergang bewerktstelligt.

Aan de andere kant heb je de wereld waarin wij leven, saai, eentonig, gebonden aan een bijna oneindige hoeveelheid wetten, waar je toekomst zo goed als vastligt en er altijd wel mensen zijn die iets te zeiken hebben.

Mijn verhaal gaat over iemand die de reis maakt van de ene wereld naar de andere wereld. Het verhaal verloopt niet chronologisch, voor de één is tijd een niet-bestaand iets, voor de ander is tijd niet belangrijk genoeg om er aandacht aan te besteden.

Wat je uiteindelijk ziet is hoe de ene lijn zich ontwikkelt in de andere lijn, welke zaken, figuren, gebeurtenissen ertoe leiden dat het één het ander word.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:38 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ja, die ontwikkelingen moeten eigenlijk van tevoren al vaststaan. Ik vind het zelf heel belangrijk om ergens naartoe te schrijven, om te weten hoe ik van A naar B kom, anders (heb ik veel ervaring mee) beland ik binnen de kortste keren op locaties waarvan ik bij God niet weet wat de personages er te zoeken hebben, en krijg ze dan nog maar eens terug. Ik geloof heel erg in schema's. Zo strak mogelijk, alle lijnen moeten vaststaan, en vreemd genoeg ontstaat er dan juist veel ruimte voor fantasie en rare invallen. Als ik teveel vrijheid heb, gaat het verhaal met me op de loop. Maar goed, dat werkt voor iedereen anders.
[..]

Ik probeer nu ook eerst een globale hoofdstukindeling te maken. Anders verzin ik er teveel hoofdstukken bij (ook ik ken mezelf ). Synopsis heb ik al geschreven, probeer nu ook wat beschrijvingen van de personages op papier te zetten. Naam, achtergrond, karakter, voor het verhaal interessante feiten uit het verleden van het personage, dat soort dingen.

quote:

Komt die enorme plottwist aan het einde van het eerste hoofdstuk, of als ontknoping van het hele verhaal? Wat je misschien kunt doen, is voor jezelf uitschrijven waarom die plottwist logisch is. Waarom (bijvoorbeeld) iemand zoiets zou doen. What makes him tick? Dat moet aannemelijk zijn, en voor bijna álles is een verklaring te bedenken, maar die verklaring moet je wel van tevoren hebben uitgedacht. Voorvallen uit het verleden van een personage, bijvoorbeeld, die geleid hebben tot deze krankzinnige daad. Dan kun je ernaar vooruitwijzen, alsvast wat hints geven, zodat de lezer naderhand niet verbijsterd achterblijft, maar denkt: 'Ah, dat zat erin.'

Het wordt een twist aan het einde van het boek. En hij komt niet zozeer uit een personage, maar meer uit het verhaal zelf. De achtergrond van alles wat de lezer daarvoor gelezen heeft, wordt gigantisch omgegooid. Maar goed, dat komt ook niet uit de lucht vallen hoor. Eigenlijk sluit het laatste hoofdstuk straks aan op het eerste hoofdstuk, en ga ik in de rest van het boek wel diverse 'hints' verstoppen, aan de hand waarvan de lezer achteraf inderdaad zou kunnen weten dat het zo zat.

Overigens zit zo'n zelfde twist al in hoofdstuk 2, ten opzichte van hoofdstuk 1. Maar in het laatste hoofdstuk wordt de twist uit hoofdstuk 2 weer teruggetwist zeg maar. De uitwerking moet natuurlijk wel goed gebeuren, lezers laten zich niet graag beetnemen, maar ik heb wel mijn gedachten over hoe ik dat zo goed mogelijk kan doen, en ik weet ook al welke hints ik ga geven die de twist op het eind inleiden.

quote:

Op zondag 20 mei 2007 03:05 schreef Nadine26 het volgende:
... dus bij het in elkaar timmeren van dit soort schema's roep ik hulp in. Het is me al eerder opgevallen dat mensen met talent voor wiskunde veel meer begrijpen van mijn eigen schema dan ikzelf. ...

Een wenk in mijn richting?

quote:

Op maandag 21 mei 2007 22:25 schreef Gajus het volgende:
Een wenk in mijn richting?

Je mag jezelf gelukkig prijzen dat je nooit een schema van mij hebt gezien Voor dagboek van een kindermeisje heb ik ook niet met een echt schema gewerkt, daarvoor ging het te snel. Toen kon ik hooguit tussendoor een paar dagen nadenken over de volgende stap, maar nu - met het nieuwe boek - ga ik het heel anders aanpakken. Ik droom er al heel lang van om een boek te schrijven volgens de Amerikaanse 'How To Write A Bestselling & Dazzeling Masterpiece'-methode, met andere woorden: ik wil bewijzen dat die trucs werken. Ik geloof erin! Je kent ze wel, die blaadjes/boekjes die je in Amerika overal kunt kopen, en waarin nog één keer uit de doeken wordt gedaan (door een volstrekt onbekende B-auteur) hoe het moet.

Dan krijg je van die tips in de trant van: "Leg een kaartenbak-systeem aan en noteer elke inval of losse gedachte op een apart kaartje. Rubriceer op alfabetische volgorde. Werk ook met een kleurensysteem: rode kaartjes zijn voor de hoofdlijn, gele kaartjes voor de personages, groene kaartjes voor de achtergrondschetsen en blauwe kaartjes voor flashbacks. Tijdens het schrijfproces trek je, al naar gelang de scène waaraan je werkt, een kaart uit je systeembox. Als je een beetje ruim woont, is het een goed idee om aan verschillende bureaus te werken: een geel bureau voor het uitdiepen van de personages, een blauw bureau waaraan de flashbacks worden gefabriceerd, enzovoort. Deze werkwijze schept orde in de chaotische schrijversgeest. Mocht je onverhoeds vastlopen in het verhaal, schud alle kaarten dan door elkaar, bind een theedoek voor je ogen (niet te strak!) en trek één kaart uit de waaier. In bijna alle gevallen zal blijken dat de inspiratie meteen weer begint te stromen."



Ik ben gek op Amerikanen. Ik houd van dit soort illusies. Ik gelóóf erin!

.

.

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 01:04 schreef JAM het volgende:
.

Wat?

Wat Jam?

Ik ben halverwege een fantasy die toch echt een keer af moet. Ik ben hem begonnen als "post dagelijks een stukje en laat anderen je stimuleren verder te gaan" maar daar is een beetje de klad in gekomen, dus misschien kan ik hier nog wat stokken achter de deur vinden

Oh ja, en ik ben met deel twee in mijn trilogie begonnen, maar daar heb ik amper stimulatie voor nodig

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 01:14 schreef Ryan3 het volgende:
Wat Jam?

Hé, Jam is een kunstenaar-artiest. Die heeft geen kaartenbak-systeem nodig.

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 00:51 schreef Nadine26 het volgende:
... rood ... geel ... groen ... blauw ...

Amerikaanse schrijvers kiezen voor wit ... voor witte poeder. .
_{ik kies voor rood ... du rouge.}

'We' gaan helemaal niet schrijven. 'We' gaan weer 'ns ( écht ) schilderen. Da's véél spannender.

Of gewoon tekenen. Een beetje rommelen met een zwart krijtje en vlekken maken. Ook leuk.

Tja, je hebt schrijvers en producenten, jedem das Seine.

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 02:51 schreef De-oneven-2 het volgende:
'We' gaan helemaal niet schrijven. 'We' gaan weer 'ns ( écht ) schilderen. Da's véél spannender.

En als 'we' gaan schilderen, heb je dan nog onbetaalbare tips?

Schrijvers houden hun eigen mythe graag in stand. Ik herinner me een interview, lang geleden, met Jessica Dürlacher waarin ze vertelde hoe ze elke dag, vóórdat ze begon met schrijven, even 'de stilte zocht in haar hoofd': ze sloot dan de ogen en focuste zich op een soort 'kernpunt', en na verloop van tijd begon ze vanzelf ritmisch met haar voorhoofd op het toetsenbord te beuken, en op die manier nam het schrijfproces automatisch een aanvang, op geheel natuurlijke wijze, snap je wel.

Heb je niet zo'n soort tip?

Zo'n slapeloze nacht zou eigenlijk inspirerend moeten werken.

So wat nen geloel.