Pim Fortuyn 6 mei

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:30 schreef Heerlijkheid het volgende:
Ik zie net dat het niet mag, dus ik haal het weg...

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:31 schreef SCH het volgende:

[..]

Als ik hem plaats, mag het dan wel?

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:29 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Echt, veel zieliger reacties dan dit kun je niet verzinnen...

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:32 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Je kan alles zeggen, maar diegene die die doorgeladen pipa naar melkert had opgestuurd, die heeft echt wel humor

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:32 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Je kan alles zeggen, maar diegene die die doorgeladen pipa naar melkert had opgestuurd, die heeft echt wel humor

Meestal zijn die dingen een voorbode, ik bedoel als je al een doorgeladen pipa kan opsturen zonder gepakt te worden, dan kan je nog veel gruwelijkere dingen realiseren zonder gepakt te worden.
En dat weet Melkert en daarom is hij ook gevlucht

Geloof mij nou maar, als straks in 2014 het jachtseizoen geopend wordt, dan is het niet alleen Volkert die gaat liggen....
Mij maakt het allemaal niks uit, ik lach wel vanaf de zijlijn.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:35 schreef du_ke het volgende:

[..]

Jij spoort echt niet .

quote:

Hij kon niet verliezen, nooit. Toen ik hem niet meer wilde zien, gooide hij de ruiten bij me in. Hij duwde brandende sigaren door de brievenbus. Hij liet me uit kroegen slaan. Elke ochtend lagen er in mijn studio meters faxen. Ik heb ze nog heel lang bewaard, tot de inkt zo verbleekt was dat ze niet meer leesbaar waren."

In een interview met de Volkskrant , in 1995, zei Pim Fortuyn: "Die jongen houdt ontzettend veel van me, maar kan geen commitment afgeven. In bed en emotioneel heel ver gaan, maar niet accepteren dat dat ook in het dagelijks leven consequenties heeft. Terwijl ik bereid ben om voor hem te knokken, door mijn eigen angsten heen te gaan."

Ari Versluis zegt dat Pim Fortuyn er op zeker moment over dacht om naar een penthouse in Rome te verhuizen en alleen nog maar te schrijven, op het dakterras. "Fantastisch idee. Voor onze relatie zou het ook beter zijn geweest. Als we samen weg waren, hadden we het altijd superleuk. Eten, wijn drinken, shoppen, mensen kijken, heel veel praten. We gingen naar Parijs, Londen, Griekenland, Italië. Dus mij leek het wel wat, Rome. Maar hij zag er toch van af. Het was hem te min om alleen maar commentator langs de zijlijn te zijn. Hij wilde grootse daden verrichten."

Een van de vele oorzaken van de scheiding, zegt Ari Versluis, was het ongemak dat hij bij Pim Fortuyn zag in de omgang met vreemdelingen. "Hij kon wel met ze praten, maar alleen als ze geassimileerd waren en in een goede auto reden. Dat was ook kenmerkend voor de Shaft: heel veel blank."

En de Marokkaanse jongens dan?

"Het was camp van hem, om dat te zeggen. Ik deel het bed met ze. Het klonk goed. Hij zal wel promiscue geweest zijn, maar ik heb het niet meegemaakt. In die Shaftwereld waar hij verkeerde, deed het er helemaal niet toe of iemand Marokkaan was. Je kwam er voor de seks. Je identiteit werd uitgeschakeld."

Tegen gesluierde meisjes kon Pim Fortuyn heel aardig doen, zegt Ari Versluis. Bijvoorbeeld als ze bedienden als hij in een restaurant at. "Kom er eens even bij zitten, zei hij dan. Zoals jij je werk doet, dat kan niet. Luister goed naar me, van mij kun je wat leren. Hij zag dat als dienstbaarheid aan zo'n meisje. Hij trok haar omhoog."

Omhoog?

"Naar onze westerse, christelijk-humanistische cultuur. Die zag hij als verheven, en daardoor werd hij belerend. De andere kant daarvan was de angst voor alles wat níet westers en christelijk-humanistisch was. Liepen we in Parijs in de straten bij de Bastille, volkomen zwart, dan pakte hij m'n arm vast. Ik wil hier niet doorheen. Ik zei: kijk naar de styling, naar de sets die ze aan hebben, en kijk, wat een poses. Natuurlijk liepen ze te intimideren. Het is straatgedrag. Mij kon het niet schelen, maar hij had het zweet op zijn voorhoofd staan."

Gebeurde er wel eens wat?

"Er gebeurde altijd wat. Ze zagen dat hij anders was. Ook als hij geen pak aan had. Een lange, rechte man, kin omhoog, geen straatloopje. Ik zei: ga langzamer lopen, kijk ze niet aan. Ik pas me onmiddellijk aan. Ik weet niet eens of hij zich niet wílde aanpassen. Hij kon het gewoon niet. Aanpassen was: aan hém aanpassen. Dus als we daar liepen, dan was het: die zal wel rijk zijn, daar valt wat te halen. Hij riep agressie op."

Bij het establishment in Nederland, zegt Ari Versluis, riep hij ook agressie op. "Ze vonden hem bijna nooit sympathiek. Vrouwen vaak wel. Maar mannen hadden eerder een afkeer van hem. Later, toen hij in de politiek was doorgebroken, werd het bewondering of fascinatie. Nooit werkelijk respect. Toen alles om hem in een gekkenhuis veranderde, dacht ik vaak: wat ben je eenzaam, wat zou ik nu graag even bij je zijn. Maar ik wist dat alles dan weer van voor af aan zou beginnen. Hij had me bedreigd met een crime passionel. Dat leek me een reële mogelijkheid."

Ari Versluis zegt dat Fortuyn zich bedreigd voelde, ook al voordat hij was doorgebroken. Hij had zijn huis van onder tot boven laten beveiligen. "'s Nachts schrok hij vaak in paniek wakker. Ging het alarm af, was er een kat door de infraroodbaan gelopen. Dat maakte het ook al niet fijn voor mij om er te slapen. Ik voelde me opgesloten. Als ik even naar beneden wilde, moest ik eerst van alles uitschakelen. Het was een eigengemaakte gevangenis."

Als hij was blijven leven?

"Dan was hij minister-president geworden, dat weet ik zeker. En dan: een zakenkabinet, met de bekwame mensen op de juiste posten. Wetten tegen verdere islamisering van de samenleving, meer gelijkstelling tussen mannen en vrouwen. Herstel van normen en waarden, van de vaderrol van de politiek. En dan snel weer terug naar zijn hedonistische leven. Tenzij het minister-presidentschap hem twee miljoen per jaar had opgeleverd, wat hij heel normaal zou hebben gevonden. Vanaf de dag dat ik hem leerde kennen, in de Shaft, tot en met ons laatste gesprek, weet ik dat het zijn diep gevoelde overtuiging was dat er in Nederland een paar dingen heel grondig moesten veranderen en dat hij degene was die dat moest doen. Ik heb nooit iemand meegemaakt met zo'n sterke wil als hij. Bij andere mensen is er altijd een 'maar'. Bij hem niet. Hij wist: wat ik wil, moet gebeuren, linksom of rechtsom. Hij wist dat hij er zijn eigen drang tot hedonisme voor opzij moest zetten. Al vond hij ook dat hij niet alles hoefde op te offeren. Hij zou het minister-presidentschap glamourous hebben gemaakt, met mooie huizen, mooie pakken, een excellente hofhouding.

"Ik genoot van zijn fantasie, zijn verbeeldingskracht. Als hij erover sprak, dacht ik vaak: wat ben jij een geweldige vent. Wat een grandeur! De feesten die hij gaf voor mensen uit de culturele wereld, het zakenleven, de media, de hele elite - dat was voor mij nieuw. De mannen in jacquet, de vrouwen in eveningdress - voor mij was het één groot spel met identiteiten. Maar we kregen er ook ruzie over, want Pim wilde dat ik eraan meedeed. Ik wilde die rol best een keer spelen, ik wilde niet zelf zo zijn. Ga een eind heen zeg. I know how to have a conversation, maar niet als verplichting.

"Gelukkig was er ook de anarchistische Pim, die zo iemand het zwembad induwde als het gesprek hem niet beviel. Ik heb het hem zien doen toen we een keer op een partij in Brasschaat waren. Boem. Plons. Maar in dat anarchisme kon hij ook weer doorslaan. Rood stoplicht? Stond er niet voor hem. Geen alcohol achter het stuur? Honderd kilometer per uur rijden? Gold niet voor hem. Hij maakte zijn eigen regels. Hij stond boven de wet."

En dat zag hij niet als een dubbele moraal?

"Hij voelde zich een vader. En een vader mag meer dan de anderen. De andere kant was dat hij altijd wilde helpen, wilde zorgen. Hij regelde werk voor mensen, hij adviseerde, hij gaf geld, hij deed alles voor je als hij iets in je zag."

Ari Versluis is altijd op zoek naar mensen die op elkaar lijken. Maar iemand als Pim Fortuyn, zegt hij, is hij nooit meer tegengekomen. "Dat was een groot deel van mijn fascinatie voor hem. Dat hij zo uniek was. Mij noemde hij waterverf, om mijn vermogen om me te mengen in andere groepen. Dat fascineerde hem. En het maakte hem boos, omdat hij me niet kon vangen. Maar hij noemde me ook bolletje. Ik had in die tijd mijn haar nog gemillimeterd. Dat vond hij lief."

Ari Versluis was in de auto op weg naar Dordrecht om te fotograferen toen hij op de radio het bericht hoorde dat Pim Fortuyn was doodgeschoten. Hij reed tien keer de rotonde bij de Van Brienenoordbrug rond en toen besloot hij naar de man te gaan die lang de chauffeur van Pim Fortuyn was. Met hem en diens vriend gingen ze naar het huis van Pim Fortuyn, maar ze zagen dat ze er niets te zoeken hadden. Bij leven was Pim Fortuyn al van iedereen geworden. Na zijn dood bleek dat het nog veel erger kon.

Ari Versluis is nog wel naar de uitvaartdienst gegaan. Hij maakte relativerende grappen met Theo van Gogh. Nu fietst hij vaak langs Fortuyns beeld, op weg naar de Hema. Hij ziet dat er elke dag bloemen worden neergelegd. Het doet hem weinig, zegt hij. "Het is Pim niet."

NOTES: 'Hij wilde mij for ever and ever. Maar dan was er van mij niks overgebleven'; 'Hij zou het minister-presidentschap glamourous hebben gemaakt'

quote:

Ze leerden elkaar kennen in een Rotterdamse leatherbar. Pim Fortuyn, morgen vijf jaar dood. En fotograaf Ari Versluis, zes jaar lang zijn vriend. "Hij was bang voor alles wat niet westers was."

Ari Versluis was de vriend van Pim Fortuyn, van 1993 tot - aan, uit, aan, uit - 1999. Het waren de jaren dat Pim Fortuyn al alles deed om politieke macht te krijgen, maar het was hem nog niet gelukt. Hij fantaseerde er wel over hoe ze samen in het Catshuis zouden wonen, en hoe ze het eerst opnieuw zouden inrichten, met veel marmer en antiek. En een achterdeur waardoor 's nachts ongezien jongens konden binnenkomen.

Ari Versluis zal zo vertellen over Pim Fortuyn - hoe die dacht, waar hij bang voor was, wat er zou veranderen als hij minister-president was. Maar eerst wat informatie over hemzelf. Hij is fotograaf in Rotterdam, hij maakte voor de Hema de campagne 'Altijd jezelf', samen met stiliste Ellie Uyttenbroek. Gewone mensen, geportretteerd tegen een witte achtergrond.

Met haar doet hij ook al veertien jaar het project 'Exactitudes', waarvoor ze steeds mensen uit eenzelfde groep portretteren, in dezelfde houding, tegen een witte achtergrond. Hippe vaders met hun baby in een draagdoek op de borst. Gepensioneerde mannen in bandplooibroek en lamswollen trui. Black widows. Hanekammen. Homeboys. Islamitische meisjes met hoofddoeken om. Hun werk wordt tentoongesteld in musea, gepubliceerd in Europese (NRC Handelsblad) en Amerikaanse kranten en tijdschriften.

Ari Versluis komt uit Werkendam, een gereformeerd dorp in Noord-Brabant. Hij werd geboren in 1961 en tot zijn dertiende ging hij 's zondags naar de kerk, met zijn ouders en zijn twee zusjes. Totdat zijn vader, uitvoerder in de weg- en waterbouw, het opeens niet meer nodig vond. Ari Versluis zegt dat zijn vader een lieve, knappe man was. Type acteur in een neorealistische Italiaanse speelfilm. Hij overleed aan longkanker, in 1993. De moeder van Ari Versluis was een Scheveningse. Dochter uit een vissersfamilie. Zij wordt deze zomer tachtig.

Hij ging naar het atheneum in Gorinchem, waar leraren rondliepen met het Rode Boekje van Mao. Het was midden jaren zeventig. Zelf was hij vooral onder de indruk van de Molukkers op school. "Die waren supercool. Ze hadden de beste sets aan. Knalrode broeken, lakleren jacks. Ze reden op fluorgespoten Puchbrommers." Hij ging naar Amsterdam en kocht een knalgele ribbroek. Die verborg hij thuis in de schuur en trok hem stiekem aan als hij uitging.

Hij kocht ook buttons, een roze driehoek onder andere. Maar die deed hij al snel weer af. Te links, te macrobiotisch. Zo waren de hippies die in de dijkhuisjes rond Werkendam kwamen wonen, terug naar de natuur. Met sommigen van hen was hij vrienden geworden. Zelf werd hij punk. Nihilistisch. No future. In 1980 werd hij op de Kunstacademie in Rotterdam toegelaten met een serie portretten van zichzelf - als zakenman, huisvader, hippie.

Pim Fortuyn ontmoette hij voor het eerst in de Shaft, een leatherbar aan de Schiedamsesingel in Rotterdam, naast Gay Palace en boven de Cosmo. Hij kwam er bijna nooit, maar een vriend van hem wilde er graag heen en hij ging mee. "Het was een hok zonder weerga. Twee etages, compleet zwart geverfd, verbrande muren. Echt supergoeie styling. Nu staat heel Milaan er vol mee, maar toen was het authentiek. De Shaft was elitair, op seksueel vlak dan. De hoogste bankdirecteuren kwamen daar, maar ook de gewoonste jongens. Pim voelde zich er op zijn gemak. Zijn identiteit van belangrijk man werd daar doorbroken. De ene keer was de dresscode een T-shirt, de andere keer naakt en dan was het weer een avond leather."

Pim Fortuyn was toen buitengewoon hoogleraar aan de Erasmus Universiteit. En hij schreef columns, onder andere voor het weekblad Elsevier. Ari Versluis wist dat niet, maar hij zag dat hij geen "volkse jongen was die alleen seks kwam halen". Daarvoor waren zijn nagels te netjes, zijn sigaren te duur. "Mensen kunnen zich nooit helemaal verbergen." De dresscode was die avond vrij. Pim Fortuyn zat in zijn onderbroek aan de bar.

"Veel anderen daar bleken hem al te kennen. Hij kwam er vier, vijf keer in de week. Shaft was het verlengde van zijn huiskamer. Toen die vriend met wie ik was ging cruisen, dacht ik: ik ga een praatje maken. Eigenlijk vond ik het helemaal niks daar. Ik vond techno en house toen tien keer interessanter. Maar door Pim werd het opeens spannend. De gesprekken en de lichamelijkheid ontwikkelden zich in recordtempo. Ik dacht: wauw, wat een feedback, en nog sexy en plus. We werden die nacht als laatsten de bar uitgegooid."

Van zijn kant was het geen verliefdheid, zegt Ari Versluis. Het was pure magnetism. "In alles waren we het tegenovergestelde. Hoe we in de wereld stonden, sociale klasse, het verschil in leeftijd. Ik had nooit iets met universiteiten op gehad, hij was professor." Ari Versluis was toen net begonnen met het portretteren van Rotterdamse gabbers uit de hardcore techno-scene . Kaalgeschoren jongens in snoeproze kleren, anti-Amsterdams, nationalistisch.

Zelf had hij in die tijd zijn hoofd ook kaalgeschoren en hij droeg een bomberjack. "Pim vond het fascinerend dat ik me zo met mijn onderwerp identificeerde. Maar het maakte hem ook jaloers. Die gasten hielden me weken bezig." Pim Fortuyn begon in Elsevier te schrijven over die jongens, die niet naar school gingen en nergens werden opgevangen, ook niet door hun ouders, want die bemoeiden zich niet met hen. "Het kwam later terug in zijn boek De verweesde samenleving. Niemand schreef erover, want de pers is in Nederland vanouds een Amsterdamse aangelegenheid, en in Amsterdam had je dit niet. Niet zo."

Het kwam onder anderen door hem, zegt Ari Versluis, dat Pim Fortuyn voor Rotterdam koos. "Hij kwam zelf uit Noord-Holland, hij shopte net zo gemakkelijk in de P.C. Hooftstraat als ergens anders. Maar hij leerde door mij dat Amsterdammers altijd praatjes hebben, maar nooit weten waar ze het over hebben. Ik vond toen dat ze geen idee hadden wat er leefde onder niet-intellectuele bevolkingsgroepen. Amsterdam is kitsch. Rotterdam is underground. Daar komen veel veranderingen vandaan."

Ze gingen niet samenwonen. "Pim wilde het wel. Hij wilde mij for ever and ever. Maar dan was er van mij niks overgebleven. Hij was te heftig, te dwingend, te claimend. Voor mij was het elke keer een powertrip. Het praten, het argumenteren, de ideeën, de plannen, het ging maar door en door. Als ik de volgende ochtend weer buiten stond, dacht ik: mooi, nou naar mijn eigen studio."

Op het visitekaartje dat hij bij hun eerste ontmoeting had gekregen stond: Fortuyn & Partner, adviseurs in politiek-strategische vraagstukken. "Wie die partner was, weet ik nog steeds niet. Die periode was voor hem één groot gefrustreerd wachten. Hij wilde de politiek in. Gezien zijn kaliber vond hij dat hij gevraagd moest worden. Maar niemand vroeg hem. Mensen wisten niet wat ze met hem aan moesten, omdat hij niet rechts en niet links was. Hij werd ook te dominant gevonden. Hij ging altijd door tot zijn tegenstanders op de grond lagen. Hij kon niet verliezen, nooit. Toen ik hem niet meer wilde zien, gooide hij de ruiten bij me in. Hij duwde brandende sigaren door de brievenbus. Hij liet me uit kroegen slaan. Elke ochtend lagen er in mijn studio meters faxen. Ik heb ze nog heel lang bewaard, tot de inkt zo verbleekt was dat ze niet meer leesbaar waren."

In een interview met de Volkskrant , in 1995, zei Pim Fortuyn: "Die jongen houdt ontzettend veel van me, maar kan geen commitment afgeven. In bed en emotioneel heel ver gaan, maar niet accepteren dat dat ook in het dagelijks leven consequenties heeft. Terwijl ik bereid ben om voor hem te knokken, door mijn eigen angsten heen te gaan."

Ari Versluis zegt dat Pim Fortuyn er op zeker moment over dacht om naar een penthouse in Rome te verhuizen en alleen nog maar te schrijven, op het dakterras. "Fantastisch idee. Voor onze relatie zou het ook beter zijn geweest. Als we samen weg waren, hadden we het altijd superleuk. Eten, wijn drinken, shoppen, mensen kijken, heel veel praten. We gingen naar Parijs, Londen, Griekenland, Italië. Dus mij leek het wel wat, Rome. Maar hij zag er toch van af. Het was hem te min om alleen maar commentator langs de zijlijn te zijn. Hij wilde grootse daden verrichten."

Een van de vele oorzaken van de scheiding, zegt Ari Versluis, was het ongemak dat hij bij Pim Fortuyn zag in de omgang met vreemdelingen. "Hij kon wel met ze praten, maar alleen als ze geassimileerd waren en in een goede auto reden. Dat was ook kenmerkend voor de Shaft: heel veel blank."

En de Marokkaanse jongens dan?

"Het was camp van hem, om dat te zeggen. Ik deel het bed met ze. Het klonk goed. Hij zal wel promiscue geweest zijn, maar ik heb het niet meegemaakt. In die Shaftwereld waar hij verkeerde, deed het er helemaal niet toe of iemand Marokkaan was. Je kwam er voor de seks. Je identiteit werd uitgeschakeld."

Tegen gesluierde meisjes kon Pim Fortuyn heel aardig doen, zegt Ari Versluis. Bijvoorbeeld als ze bedienden als hij in een restaurant at. "Kom er eens even bij zitten, zei hij dan. Zoals jij je werk doet, dat kan niet. Luister goed naar me, van mij kun je wat leren. Hij zag dat als dienstbaarheid aan zo'n meisje. Hij trok haar omhoog."

Omhoog?

"Naar onze westerse, christelijk-humanistische cultuur. Die zag hij als verheven, en daardoor werd hij belerend. De andere kant daarvan was de angst voor alles wat níet westers en christelijk-humanistisch was. Liepen we in Parijs in de straten bij de Bastille, volkomen zwart, dan pakte hij m'n arm vast. Ik wil hier niet doorheen. Ik zei: kijk naar de styling, naar de sets die ze aan hebben, en kijk, wat een poses. Natuurlijk liepen ze te intimideren. Het is straatgedrag. Mij kon het niet schelen, maar hij had het zweet op zijn voorhoofd staan."

Gebeurde er wel eens wat?

"Er gebeurde altijd wat. Ze zagen dat hij anders was. Ook als hij geen pak aan had. Een lange, rechte man, kin omhoog, geen straatloopje. Ik zei: ga langzamer lopen, kijk ze niet aan. Ik pas me onmiddellijk aan. Ik weet niet eens of hij zich niet wílde aanpassen. Hij kon het gewoon niet. Aanpassen was: aan hém aanpassen. Dus als we daar liepen, dan was het: die zal wel rijk zijn, daar valt wat te halen. Hij riep agressie op."

Bij het establishment in Nederland, zegt Ari Versluis, riep hij ook agressie op. "Ze vonden hem bijna nooit sympathiek. Vrouwen vaak wel. Maar mannen hadden eerder een afkeer van hem. Later, toen hij in de politiek was doorgebroken, werd het bewondering of fascinatie. Nooit werkelijk respect. Toen alles om hem in een gekkenhuis veranderde, dacht ik vaak: wat ben je eenzaam, wat zou ik nu graag even bij je zijn. Maar ik wist dat alles dan weer van voor af aan zou beginnen. Hij had me bedreigd met een crime passionel. Dat leek me een reële mogelijkheid."

Ari Versluis zegt dat Fortuyn zich bedreigd voelde, ook al voordat hij was doorgebroken. Hij had zijn huis van onder tot boven laten beveiligen. "'s Nachts schrok hij vaak in paniek wakker. Ging het alarm af, was er een kat door de infraroodbaan gelopen. Dat maakte het ook al niet fijn voor mij om er te slapen. Ik voelde me opgesloten. Als ik even naar beneden wilde, moest ik eerst van alles uitschakelen. Het was een eigengemaakte gevangenis."

Als hij was blijven leven?

"Dan was hij minister-president geworden, dat weet ik zeker. En dan: een zakenkabinet, met de bekwame mensen op de juiste posten. Wetten tegen verdere islamisering van de samenleving, meer gelijkstelling tussen mannen en vrouwen. Herstel van normen en waarden, van de vaderrol van de politiek. En dan snel weer terug naar zijn hedonistische leven. Tenzij het minister-presidentschap hem twee miljoen per jaar had opgeleverd, wat hij heel normaal zou hebben gevonden. Vanaf de dag dat ik hem leerde kennen, in de Shaft, tot en met ons laatste gesprek, weet ik dat het zijn diep gevoelde overtuiging was dat er in Nederland een paar dingen heel grondig moesten veranderen en dat hij degene was die dat moest doen. Ik heb nooit iemand meegemaakt met zo'n sterke wil als hij. Bij andere mensen is er altijd een 'maar'. Bij hem niet. Hij wist: wat ik wil, moet gebeuren, linksom of rechtsom. Hij wist dat hij er zijn eigen drang tot hedonisme voor opzij moest zetten. Al vond hij ook dat hij niet alles hoefde op te offeren. Hij zou het minister-presidentschap glamourous hebben gemaakt, met mooie huizen, mooie pakken, een excellente hofhouding.

"Ik genoot van zijn fantasie, zijn verbeeldingskracht. Als hij erover sprak, dacht ik vaak: wat ben jij een geweldige vent. Wat een grandeur! De feesten die hij gaf voor mensen uit de culturele wereld, het zakenleven, de media, de hele elite - dat was voor mij nieuw. De mannen in jacquet, de vrouwen in eveningdress - voor mij was het één groot spel met identiteiten. Maar we kregen er ook ruzie over, want Pim wilde dat ik eraan meedeed. Ik wilde die rol best een keer spelen, ik wilde niet zelf zo zijn. Ga een eind heen zeg. I know how to have a conversation, maar niet als verplichting.

"Gelukkig was er ook de anarchistische Pim, die zo iemand het zwembad induwde als het gesprek hem niet beviel. Ik heb het hem zien doen toen we een keer op een partij in Brasschaat waren. Boem. Plons. Maar in dat anarchisme kon hij ook weer doorslaan. Rood stoplicht? Stond er niet voor hem. Geen alcohol achter het stuur? Honderd kilometer per uur rijden? Gold niet voor hem. Hij maakte zijn eigen regels. Hij stond boven de wet."

En dat zag hij niet als een dubbele moraal?

"Hij voelde zich een vader. En een vader mag meer dan de anderen. De andere kant was dat hij altijd wilde helpen, wilde zorgen. Hij regelde werk voor mensen, hij adviseerde, hij gaf geld, hij deed alles voor je als hij iets in je zag."

Ari Versluis is altijd op zoek naar mensen die op elkaar lijken. Maar iemand als Pim Fortuyn, zegt hij, is hij nooit meer tegengekomen. "Dat was een groot deel van mijn fascinatie voor hem. Dat hij zo uniek was. Mij noemde hij waterverf, om mijn vermogen om me te mengen in andere groepen. Dat fascineerde hem. En het maakte hem boos, omdat hij me niet kon vangen. Maar hij noemde me ook bolletje. Ik had in die tijd mijn haar nog gemillimeterd. Dat vond hij lief."

Ari Versluis was in de auto op weg naar Dordrecht om te fotograferen toen hij op de radio het bericht hoorde dat Pim Fortuyn was doodgeschoten. Hij reed tien keer de rotonde bij de Van Brienenoordbrug rond en toen besloot hij naar de man te gaan die lang de chauffeur van Pim Fortuyn was. Met hem en diens vriend gingen ze naar het huis van Pim Fortuyn, maar ze zagen dat ze er niets te zoeken hadden. Bij leven was Pim Fortuyn al van iedereen geworden. Na zijn dood bleek dat het nog veel erger kon.

Ari Versluis is nog wel naar de uitvaartdienst gegaan. Hij maakte relativerende grappen met Theo van Gogh. Nu fietst hij vaak langs Fortuyns beeld, op weg naar de Hema. Hij ziet dat er elke dag bloemen worden neergelegd. Het doet hem weinig, zegt hij. "Het is Pim niet."

NOTES: 'Hij wilde mij for ever and ever. Maar dan was er van mij niks overgebleven'; 'Hij zou het minister-presidentschap glamourous hebben gemaakt'

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:36 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Hoezo? Dit is gewoon puur logisch redeneren.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:39 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Tuurlijk joh. We zouden dergelijke taal eens moeten uitslaan over Wilders. Je zou op je achterste benen staan, hypocriet dat je er bent.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:36 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Hoezo? Dit is gewoon puur logisch redeneren.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:40 schreef JohnDope het volgende:

Maar als hij wel leeft, dan zal hij een ongekende overwinning behalen.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:32 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Je kan alles zeggen, maar diegene die die doorgeladen pipa naar melkert had opgestuurd, die heeft echt wel humor

Meestal zijn die dingen een voorbode, ik bedoel als je al een doorgeladen pipa kan opsturen zonder gepakt te worden, dan kan je nog veel gruwelijkere dingen realiseren zonder gepakt te worden.
En dat weet Melkert en daarom is hij ook gevlucht

Geloof mij nou maar, als straks in 2014 het jachtseizoen geopend wordt, dan is het niet alleen Volkert die gaat liggen....
Mij maakt het allemaal niks uit, ik lach wel vanaf de zijlijn.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:44 schreef Ringo het volgende:

[..]

Ik zou willen dat ik zo krankzinnig was als jij.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:42 schreef JohnDope het volgende:
Ik kom er tenminste eerlijk voor uit.
die vijanden van Fortuyn zeiden allemaal heel hypocriet dat ze het zo erg vonden, dat Fortuyn voor zijn potje was geschoten.
Maar diep in hun hart hadden ze Fortuyn al meerdere malen doodgewenst.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:38 schreef JohnDope het volgende:
hallo jongens het is zondag, echt niemand gaat die lappen tekst lezen.
De mensen die dat wel doen, hebben echt geen leven.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:44 schreef SCH het volgende:

[..]

Het zou het beeld van je held eens verstoren inderdaad

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:42 schreef JohnDope het volgende:
Ik kom er tenminste eerlijk voor uit.
die vijanden van Fortuyn zeiden allemaal heel hypocriet dat ze het zo erg vonden, dat Fortuyn voor zijn potje was geschoten.
Maar diep in hun hart hadden ze Fortuyn al meerdere malen doodgewenst.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:47 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

Als je het verschil niet snapt tussen af en toe in gedachten iemand wel eens dood willen wensen en daadwerkelijk blij zijn, wanneer iemand daadwerkelijk is doodgeschoten, dan ben je toch wel een behoorlijke autist. Nou ja, iedereen die de VS liefkoost, heeft ergens een draadje in de bovenkamer los zitten.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:48 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Geloof mij nou maar, die Melkert die vindt het helemaal top dat Fortuyn is weggeschoten.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:48 schreef zwambtenaar het volgende:

[..]

Daar geloof ik niets van.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:45 schreef JohnDope het volgende:


Als Fortuyn niet was weggeschoten, dan had hij zoveel verborgen politieke beerputten opengetrokken.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:45 schreef JohnDope het volgende:
Die Fortuyn was gewoon een Messias, zelfs na zijn dood proberen ze die man nog kapot te maken met leugens, netzoals ze bij Jezus probeerden...

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:48 schreef du_ke het volgende:

[..]

Dan was hij al lang en breed met de staart tussen de benen afgedropen.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:48 schreef JohnDope het volgende:

[..]

hypocriet. Echt een zwambtenaar

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:49 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Noway. Fortuyn is ook naar mijn weten de enige die het Bilderberg-lidmaatschap afwees, terwijl er genoeg mensen er alles voor over hebben om daar bij te komen.
Die man had echt temperament.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:50 schreef du_ke het volgende:

[..]

Zolang je er zelf maar in blijft geloven

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:53 schreef SeLang het volgende:
Kwam melkert nu ook in diezelfde leernichten tent?
Of is dat maar een gerucht?

quote:

Op zondag 6 mei 2007 19:11 schreef Dodecahedron het volgende:
Pim Fortuyn was iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Een kabinet met hem was gedoemd te mislukken.

Hij had beter kunstenaar kunnen worden. Of stand up comedian.

Maar ja, dat is achteraf gepraat.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 19:11 schreef Dodecahedron het volgende:
Pim Fortuyn was iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Een kabinet met hem was gedoemd te mislukken.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 19:20 schreef PJORourke het volgende:

[..]

Hij heeft gelukkig Paars gesloopt.

quote:

Het is niet te gewaagd te veronderstellen dat de gewelddadige dood van Pim Fortuyn de komende decennia een vaste plek zal behouden in de canon van de vaderlandse geschiedschrijving. Over de moord en hoe het zo ver heeft kunnen komen zal elke generatie zijn eigen verhaal construeren. Het verhaal over de dood van Fortuyn zal in dat opzicht niet verschillen van de interpretaties die in de loop der eeuwen gegeven zijn over de moorden op Bonifatius, Willem van Oranje of de gebroeders de Witt. Historisch net zo interessant, maar nauwelijks bekend, is het verhaal over de geboorte van Fortuyn als nieuw politiek fenomeen.

Fortuyn doceerde aan de Universiteit Groningen marxistische sociologie en promoveerde in 1980 tot doctor in de sociale wetenschappen op een onderzoek naar de sociaal-economische politiek in Nederland van 1945 tot 1949. In 1986 werd hij aangesteld als wetenschappelijk medewerker van de SER. Ook was hij actief lid van de Partij van de Arbeid. In 1989 werd hij directeur van de OV-jaarkaart BV in Groningen. Op 26 juni 1990 mocht hij in Het Journaal zijn eerste statement maken over een probleempje met die jaarkaart. Een modale ambtenaar geeft een modaal antwoord, zo leek het. Op 6 november, als de eerste OV-jaarkaart plechtig wordt uitgereikt, is Fortuyn het middelpunt van een standaardplechtigheid waar het Journaal een minuutje voor over heeft.

Fortuyns onopvallende carrière krijgt een onverwachte wending als hij gevraagd wordt om aan de Erasmus Universiteit de nieuwe Albeda-leerstoel ("arbeidsvoorwaardenvorming bij de overheid") te bekleden. Vanaf dat moment gaat hij zich nadrukkelijk in woord en geschrift met de politieke bemoeien. Zijn eerste ingezonden stuk ("door prof. dr. W.S.P. Fortuyn") prijkt in het Rotterdams Dagblad van 3 januari 1991 onder de nog niet al te schokkende titel "Bedrijfsmatig werken kan sociale zekerheid redden." Fortuyn treedt hierin voor het eerst buiten het wetenschappelijke discours met zijn kritiek op de inefficiëntie van de bureaucratie. "En wat erger is, " zo zegt Fortuyn in het stuk na zijn analyse van het WAO-debacle, "het geloof in de betrouwbaarheid van de overheid is diep geschokt. Snijden in eigen vlees, is het credo. "Ik ben benieuwd of ze daartoe zonder hulp van buitenaf in staat is," zo besluit hij zijn betoog bijna retorisch.

Fortuyn leert snel. Met zijn inaugurele rede onder de uitdagende titel "een toekomst zonder ambtenaren" krijgt Fortuyn op 14 februari 1991 de gewenste weerklank. In een chaotische uitzending waarin nieuws over de ontploffing van een vuurwerkfabriek in Culemborg het gesprek steeds weer uitstelt, maakt Fortuyn dezelfde middag in het NOS-programma Aktueel zijn debuut bij de nationale publieke omroep. (online te beluisteren) In de slechts vijf minuten die hem aan het slot van de uitzending nog resten blijkt Fortuyn verbaal nog een stuk bescheidener dan met de pen. De bureaucratie grotendeels privatiseren, dat werkt veel efficiënter, zo luidt de boodschap. Oud-VARA-verslaggever Bert Tiddens (in de strijdbare jaren zeventig nog zij aan zij met Paul Witteman in "Dingen van de Dag") eindigt het gesprek aldus: "ik denk dat heel wat luisteraars daar toch anders over denken, maar in ieder geval bedankt, meneer Fortuyn."

Fortuyn krijgt zijn tweede grote stuk (deze keer "door W.S.P. Fortuyn"- de prof. dr. doet even niet meer mee) op 9 maart 1991 geplaatst in de Volkskrant. De kop is heel wat pittiger dan in het Rotterdams Dagblad: "Geperverteerde mandarijnencultuur doet PvdA de das om." Fortuyn richt zijn peilen vooral op zijn oude liefde de PvdA en leider Wim Kok. Een typerend citaat: "De politici in Den Haag vormen inmiddels een aparte kaste. Een politieke kaste met een eigen cultuur, een eigen taal, en een eigen carrièrepatroon. Het past buitenstaanders niet daarop in te grijpen." Een oproep aan de PvdA: "Dat betekent vernieuwing van denken en handelen een kans geven. Dat betekent die weggejaagde intellectuelen weer terug zien te halen." En over het pluchegehalte van de partijbestuurders: "De kont van Peper plakt nog steeds aan het pluche en het kontje van Kok zit vast met Bisonkit..Kiezers der Nederlanden verenigt u en vaag hen weg, deze vertegenwoordigers van een niet meer bestaande arbeidersklasse. Kortom, we nemen gewoon het heft zelf in handen en bevrijden de politiek uit haar isolement."

De koppensnellende medewerkers van de Hilversumse praatprogramma's vinden knippen het geverterteerde mandarijnencultuur-verhaal natuurlijk uit voor het redactieoverleg. Deze relatieve nieuweling is een potentiële gast voor vele praatprogramma's. Op 17 maart 1991 mag Fortuyn bij Henk van Hoorn zijn opwachting maken in het gerenommeerde Capitool. Fortuyn -sinds kort zonder snor en baardje en perfect gekleed met zijden das en pochet- mag over zijn land-zonder-ambtenaren-plan in debat met ervaren pluchezitters als topambtenaar en ex-vakbondsman Hans Pont, de Haarlemse oud-wethouder Loekie van Balen (gevallen in haar strijd om het ambtenarencorps in Haarlem te decimeren) en -uiterlijk enige gelijkenis vertonend met Fortuyn, CDA-prominent Frans-Josef van der Heijden.

Fortuyn (ondertiteld: "socioloog/ondernemer") mag aan het hoofd van de tafel zitten. Recht tegenover gespreksleider Van Hoorn. Die introduceert hem met de dan blijkbaar al rondzingende "Wet van Pim", die zegt: "waar Pim komt, komt ruzie." Niemand lacht. Aan de lange zijde van de tafel, om de hoek bij Fortuyn, zit Hans Pont. Het is een braaf debat. Geen kijker zal hebben vermoed dat hier een aanstormende machtspoliticus zijn debuut maakt. Hans Pont gedraagt zich wat hautain tegenover nieuwkomer Fortuyn. Hij vermijdt vrijjwel elk oogcontact en gaat niet met Fortuyn in debat. Als hij wordt aangevallen ("u heeft een blinde vlek voor bureaucratische mechanismen. U bent nog een echte sociaal-democraat, meneer Pont, die nog denkt dat het vanachter de tekentafel kan.") richt hij zich als een politicus in de Kamer met "voorzitter" tot gespreksleider Henk van Hoorn. Fortuyns stelling "dat de ambtenarij verworden is tot een bureaucratische proces waarbij niemand meer met de vinger aan de trekker zit," blijft alleen met de kennis van achteraf hangen. Aan het slot van het debat veroorlooft Fortuyn zich een handje op de schouder van Pont, die zich deze lichaamstaal maar met moeite laat welgevallen. Een prelude op het historische debat met Ad Melkert?

Wie in het Capitool heeft mogen optreden, komt in de hiërarchie van de journalistieke kaartenbakken snel bovendrijven. Twee weken na het Capitool mag Fortuyn zijn opwachting maken in De Kloof, het toenmalige linkse politieke geweten van de VARA onder leiding van Paul Witteman. Vanaf de tribune praat de moderne Stem des Volks mee. Fortuyn heeft zich voor deze gelegenheid niet geschoren en heeft een wat minder sjiek bruin jasje aan. "Prof. dr. W. Fortuyn - sociolooog", is hij in dit debat waarin de sociale vernieuwing centraal staat. Gesprekspartners: Jan Schaeffer, het vleesgeworden proletarische geweten van de PvdA, professor J.J.M. van Dijk, criminaliteitsbestrijder uit Leiden, en Robin Linschoten, de coming man van de VVD. De allochtonenproblematiek komt ruim ter sprake, ook in reportages en vanaf de tribune. Uit Fortuyn's mond komt geen onvertogen woord over de allochtone medemens, integendeel. Hij refereert aan een "Kasjba-project" ('Een identiteitsbevestigend project voor allochtonen dat past binnen de Nederlandse cultuur," aldus Fortuyn), waarmee hij in Rotterdam werkgelegenheid voor allochtonen wilde creëren maar dat strandde in bureaucratische regelgeving die de verkoop van levensmiddelen op straat verbood.

Pas aan het einde wordt het debat spannend als Fortuyn met opneemt tegen zijn gevoelsmatige medestander Jan -in gelul kun je niet wonen- Schaeffer. Fortuyn mag dan een zwak hebben voor de no-nonsense taal van de oud-banketbakker, op de manier waarop Schaeffer in de sociale woningbouw de doorstroming heeft laten stagneren wil hij hem wel even aanpakken. Als ook een anonieme vrouw met een wat platte tongval vanaf de tribune zich er mee gaat bemoeien en het debat ontregelt ("gekul wat u zegt"), gaat Fortuyn zich thuis voelen. Dat hij de anonieme mevrouw -prototype van de latere Fortuyn-aanhanger- op haar nummer zet ("maar ik ben ook professor mevrouw, ik weet er werkelijk wat van") komt wat arrogant over. Maar één ding is duidelijk: Met Pim Fortuyn heeft het land er een onconventionele debater van formaat bij. Ook de redactie van Elsevier moet het zijn opgevallen. Kort na zijn optreden in De Kloof wordt Fortuyn columnist bij het opinieblad en heeft hij er een nieuw podium bij om zijn steeds provocerender stemgeluid te laten horen.

Van een kersverse BN-er willen we natuurlijk ook alles weten over het privéleden, zeker als daar in het geval van Fortuyn een vermoedelijke homoseksuele voorkeur achter schuil gaat. Pim heeft daar geen moeite mee. Zijn publiekelijke coming-out vindt plaats op 30 mei 1991 als columnist van het klassieke homo-radioprogramma Homonos. Het is een simpel en ontroerend verhaaltje dat Pim vertelt - en voer voor historici die graag de psychosociale drijfveren van de hoofdrolspelers in de geschiedenis willen opsporen. Zich onderdompelend in het Amsterdamse studentenleven van de jaren zeventig blijkt het taboe op homoseksualiteit nog grotendeels intact. Het COC, zo vertelt Pim, wijst hem de weg naar het rosarium in het Vondelpark, "waar het allemaal gebeurt." Als hij daar overdag tussen de moeders met kinderwagens belandt, begrijpt Pim dat het alleen 's nachts mannentijd is. Enkele nachten later trekt hij de stoute schoenen aan en komt het tot een ontmaagding. "Achteraf had het meer weg van een verkrachting dan opwindende seks, zo zenuwachtig en onhandig was ik in de handen van mijn ervaren seksgenoot. Toch was ik na afloop ontzettend vrolijk en opgelucht. Het is eindelijk gebeurd, ik had gevreeën met een kerel." Over zijn verdere liefdesleven onthult Fortuyn: "Ik ben nu 42 en heb drie keer een langdurige relatie gehad. Eén keer heb ik echt samengewoond. Nu woon ik alweer een tweetal jaren alleen. In jezelf zul je de kracht moeten zoeken en vinden. Niemand kan dat doen voor jou, ook die prins op het witte paard niet. Maar ja, alleen is maar alleen, en wie weet treedt die knappe, jonge Italiaanse prins ook mijn leven nog eens binnen."

"The making of" van Pim Fortuyn als mediagenieke opinieleider krijgt een nieuw hoogtepunt als hij op 8 januari 1992 als erkende BN-er op mag treden in de TROS-kennisquiz Triviant. Onder leiding van Tineke Verburg vormt Fortuyn een team met een opvallende look-alike, de bedrijfswaakhond Pieter Lakeman. Ze meten zich met een vrouwenduo bestaande uit hoogleraar Agnes Koopman-Ibema en ondernemer Freyan Visser. Wie het programma terugziet zal met verbijstering constateren hoe snel de wereld van de tv-spelletjes is veranderd. Wat een traagheid en emotieloosheid ontrolt zich in 42 eindeloze minuten. En Pim Fortuyn? Als introductie mag hij van Tineke Verburg een open sollicitatie doen als presentator van een "tv-programma over politiek-maatschappelijke vraagstukken op de manier van RUR van Jan Lenferink." De rest van de uitzending zit hij gladgeschoren in zijn zwarte pak vastgeprikt op zijn krukje rond het Tiviantbord allerminst op zijn gemak. Met teamgenoot Pieter Lakeman ontstaat geen enkele chemie, en wat erger is: de heren verliezen dik. Fortuyn raadt alleen de naam van de Duitse fractievoorzitter van de SPD, Hans-Jochen Vogel. Bij de fotovragen herkent hij alleen Eleanor Roosevelt, en oud-minister van buitenlandse zaken Dirk Stikker. Hij gaat de fout in bij een musicalfragment (niet "My fair lady" maar "Anatefka"). Het thuisland van Inkhata-leider Buthelezi is volgens Fortuyn Zoeloeland in plaats van Natal, en Sarah Vaughan ziet hij aan voor Ella Fitzgerald. Jenny Arean, Dusty Springfield of een papegaaiduiker herkent Fortuyn evenmin. Nee, dit is overduidelijk geen podium voor Pim Fortuyn. En hij blijkt het ook niet meer nodig te hebben. De man die op 15 november 2004 postuum verkozen werd tot 'Grootste Nederlander aller tijden' vond een geheel eigen weg om zich een onvergelijkbare positie in de canon van de Nederlandse geschiedenis te verwerven.

Marnix Koolhaas

quote:

Op zondag 6 mei 2007 20:24 schreef pberends het volgende:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pauline_van_Tuyll_van_Serooskerken

Hey, de taartgooier van Pim.

quote:

Op zondag 6 mei 2007 20:26 schreef Arcee het volgende:

[..]

*ril*

quote:

de toen 27-jarige Van Tuyll van Serooskerken

quote:

Op zondag 6 mei 2007 20:07 schreef Gabry het volgende:
http://youtube.com/watch?v=vbcuyUVb-nY

"Ja, ik heb die aanslag niet gepleegd; het was Volkert."

quote:

Op zondag 6 mei 2007 17:54 schreef PJORourke het volgende:

[..]

Een heel sterk gerucht.!

quote:

Op zondag 6 mei 2007 21:21 schreef SCH het volgende:

[..]

Nee joh Dat gerucht ging helemaal niet. Er ging een gerucht over Melkert en sm, hetzelfde gerucht dat over Maartje van Weegen gaat, erg boeiend

quote:

Op zondag 6 mei 2007 21:24 schreef Dodecahedron het volgende:

[..]

WTF, Maartje van Weegen doet aan SM!?