[Centraal] Medicatie bij psychische klachten - Deel 4

quote:

Op zondag 6 mei 2007 16:04 schreef Nijna het volgende:

[..]

Tja, maar zij weten natuurlijk niet hoe jij denkt... .

nee en het uitleggen komt vast ook verkeerd over

Nadat ik van mijn moeder gehoord heb dat zij een niet zo fijne ziekte onder de leden heeft, heb ik toch maar weer besloten mijn oude dosis (1 per dag) te gaan nemen... Dat nieuws zorgde ervoor dat ik weer rap een labiel mannetje begon te worden (voor zover ik dat al niet was )

Ik vermoed echt nooit meer van de ad af te gaan komen. .

quote:

Op zondag 6 mei 2007 23:40 schreef Detroit het volgende:
Nadat ik van mijn moeder gehoord heb dat zij een niet zo fijne ziekte onder de leden heeft, heb ik toch maar weer besloten mijn oude dosis (1 per dag) te gaan nemen... Dat nieuws zorgde ervoor dat ik weer rap een labiel mannetje begon te worden (voor zover ik dat al niet was )

Ik vermoed echt nooit meer van de ad af te gaan komen. .

misschien eens met je psycholoog bespreken of je kunt afbouwen onder begeleiding?

dat je je zo nu en dan gewoon kut voelt is normaal dat hoort bij het leven

Ik zit sinds vandaag op 15 mg. Afgelopen 2 weken heb ik 20 mg genomen.
Moet zeggen dat dit me toch wel zwaar valt. Het zal wel de combinatie zijn met het weer, druk weekend, saai en rustig op het werk. Ben heel erg moe, niet echt enthousiast, vanmiddag wou ik het liefste in een hoekje kruipen...
Vanavond maar vroeg naar bed.

Zo, ik heb mijn diagnose. Ik heb een recidiverende depressie (oftewel, chronische depressie) met idd een medische/biologische oorzaak. Mijn medicijnen (seroxat 40mg) slaan 'redelijk' aan, maar ik word er enorm moe en duf van. Volgens de psychiater is dat een vaker gehoorde klacht en de kans dat ik moet overstappen op een andere vorm van medicatie, is redelijk aanwezig.
Ook zal ik moeten kiezen of ik mijn hele leven medicijnen wil blijven slikken of niet. Hoe beslis je zoiets? .

De psych belde vanmiddag op.

Donderdag mag ik al heen

woeij.

quote:

Op maandag 7 mei 2007 18:33 schreef Burdie het volgende:
Zo, ik heb mijn diagnose. Ik heb een recidiverende depressie (oftewel, chronische depressie) met idd een medische/biologische oorzaak. Mijn medicijnen (seroxat 40mg) slaan 'redelijk' aan, maar ik word er enorm moe en duf van. Volgens de psychiater is dat een vaker gehoorde klacht en de kans dat ik moet overstappen op een andere vorm van medicatie, is redelijk aanwezig.
Ook zal ik moeten kiezen of ik mijn hele leven medicijnen wil blijven slikken of niet. Hoe beslis je zoiets? .

Tsja moeilijk.

waar voel je je het beste mee met of zonder?

quote:

Op maandag 7 mei 2007 18:33 schreef Burdie het volgende:
Zo, ik heb mijn diagnose. Ik heb een recidiverende depressie (oftewel, chronische depressie) met idd een medische/biologische oorzaak. Mijn medicijnen (seroxat 40mg) slaan 'redelijk' aan, maar ik word er enorm moe en duf van. Volgens de psychiater is dat een vaker gehoorde klacht en de kans dat ik moet overstappen op een andere vorm van medicatie, is redelijk aanwezig.
Ook zal ik moeten kiezen of ik mijn hele leven medicijnen wil blijven slikken of niet. Hoe beslis je zoiets? .

Ik sta voor dezelfde keuze en ik vind het echt heel erg moeilijk. Vorig jaar zomer heb ik 5 mg afgebouwd en het plan is om dat deze zomer weer te doen. Heel langzaam afbouwen dus en kijken hoe lang het goed gaat. Ik ben er echter nog niet van overtuigd of het succes is... Maar het idee dat ik de rest van mijn leven medicijnen moet slikken staat me ook enorm tegen.... lastig

quote:

Op maandag 7 mei 2007 19:15 schreef berney het volgende:

[..]

Tsja moeilijk.

waar voel je je het beste mee met of zonder?

Op dit moment met, maar de moeheid he... nouja, we wachten wel gewoon af of het minder wordt de komende weken .

Pfff...lastige keuze, ik zou denk ik toch kiezen voor de manier die Nijna aangaf.
Eerst een tijd met, en als het langere tijd goed gaat kan je altijd nog beslissen of je wil afbouwen, toch?
Om zoiets zomaar te beslissen lijkt me haast onmogelijk..

Idd.
Ik denk dat je die keuze niet hoeft te nemen. Wat weerhoud je om als het (bijvoorbeeld) al jaren goed gaat, om toch voorzichtig weer af te bouwen?

Oja, ik ga me er nu nog niet echt druk om maken ook. Ik zie wel hoe het gaat, het eerste 'obstakel' is het vinden van de juiste medicatie. Op dit moment voel ik me dusdanig moe dat ik vrijwel niks meer kan. En dat zuigt.

Ik 'mag' pas over drie weken overstappen op iets anders. En daar heb ik ook geen zin in. Ik zie er zooo tegenop... maar goed, er zijn ergere dingen en ik moet hier gewoon eventjes doorheen .

quote:

Op maandag 7 mei 2007 12:01 schreef Dale het volgende:

[..]

misschien eens met je psycholoog bespreken of je kunt afbouwen onder begeleiding?

dat je je zo nu en dan gewoon kut voelt is normaal dat hoort bij het leven

True, true... Maar ik vind het wel erg verdacht dat het nu al de zoveelste keer is dat ik op gegeven moment echt in een diep dal beland.. Je gaat je afvragen of de schade met ad niet veel kleiner is dan eventueel zonder...

Enne, de moraal van het verhaal: minderen cq. stoppen met ad is alleen haalbaar als je je in een stabiele situatie bevindt, dat blijkt wel weer. .

Hebben jullie ook nu jullie depressief zijn.. Jullie helemaal niet tegen onverwachte dingen/verassingen/stress ergens om kunnen?
Ik word soms helemaal gek wanneer er iets gaat gebeuren waarvan ik niet zeker weet hoe het gaat eindigen en dat vind ik behoorlijk vervelend

quote:

Op dinsdag 8 mei 2007 20:16 schreef .Sparkling. het volgende:
Hebben jullie ook nu jullie depressief zijn.. Jullie helemaal niet tegen onverwachte dingen/verassingen/stress ergens om kunnen?
Ik word soms helemaal gek wanneer er iets gaat gebeuren waarvan ik niet zeker weet hoe het gaat eindigen en dat vind ik behoorlijk vervelend

da's het voordeel van ad... het maakt me niet meer zoveel uit

quote:

Op dinsdag 8 mei 2007 20:16 schreef .Sparkling. het volgende:
Hebben jullie ook nu jullie depressief zijn.. Jullie helemaal niet tegen onverwachte dingen/verassingen/stress ergens om kunnen?
Ik word soms helemaal gek wanneer er iets gaat gebeuren waarvan ik niet zeker weet hoe het gaat eindigen en dat vind ik behoorlijk vervelend

Ik leef echt op rust en regelmaat. Zodra die regelmaat wegvalt ben ik veel gevoeliger voor depressieve gevoelens... Echt leuk, afstuderen...

quote:

Op dinsdag 8 mei 2007 20:05 schreef Nijna het volgende:

[..]

En zelfs dat is geen garantie voor succes!

Ik wou het niet zeggen, maar dat lijkt inderdaad wel te kloppen... Om het allemaal nog wat fijner te maken. .

Ik ben aan het varieren met het moment van innemen van mijn AD. Om te kijken of dat invloed heeft op mijn vermoeidheid. Gisteren heb ik dus de volledige dosis in één keer genomen. En nu voel ik me alsof ik dood ga, zoveel buikpijn... ik weet nog hoe het in het begin voelde, dit is vergelijkbaar. Au! .

Lijkt me niet echt gezond als je er buikpijn van krijgt. .

Mwah, dat had ik ook toen ik begon met seroxat. Precies hetzelfde gevoel, alleen ben ik iets minder beroerd nu . Het gaat wel weer over, maar het is gewoon eventjes rot.

Ik slik al 2 tot 3 maande Mirtazapine en ik merk gewoon geen verschil. Ik heb de laatste tijd weer meer slechte dagen dan goede. Volgende week maar eens aangeven bij de Pyschiater..

Gisteren heb ik een poging gedaan om mijn schoonmoeder uit te leggen waarom ik soms een beetje raar reageer op dingen enzo..
Haar reactie was: je moet niet geloven dat je depressief bent hoor, dat zit gewoon tussen de oren

Er zijn altijd mensen die het niet begrijpen. Jammer, maar helaas... .

Typisch dan wel weer dat juist een schoonmoeder aangeeft dat het tussen de oren zit... Past wel een beetje bij de typische schoonmoeder hehehe.

het zit natuurlijk ook tussen de oren

Ja, maar niet op de manier zoals zij het bedoelde denk ik

Net bij de huisarts geweest...
Mijn problemen voorgelegd aan haar. Had ook gezegd dat haar plaatsvervanger zei, dat ik maar moest gaan afbouwen...
Daar is mijn huisarts het dus niet mee eens. Moet weer een hele tablet gaan slikken iedere dag.
Sinds die plaatsvervanger zei dat ik moest afbouwen, maar niets van mijn situatie afwist ben ik me steeds kutter gaan voelen.

Ik heb namelijk de ziekte van Bechterew...
En ben al sinds me 12de rugpatient. Ben vorig jaar naar een speciale kliniek geweest voor mijn rug, het Spine & Joint Centre, daar wordt je lichamelijk en geestelijk behandeld, ook dus door een psycholoog die er alleen voor jou is.
De psycholoog kwam er dus achter dat ik zwaar/klinisch depressief ben, en had me aangegeven om maar eens te kijken naar de voordelen van het slikken van AD.
Dat ging een 3/4 jaar goed en had ik ook sindsdien mijn ex leren ontmoeten.
Man, had me nog nooit zo goed gevoeld Weinig tot geen lichamelijke pijn, geen last van depressie, altijd happy... totdat het uitging in Januari.
Toen viel ik weer in de put... ik doe raar tegen vrienden/vriendinnen/ouders/familie/collega's.
Kan niet eens meer normaal antwoorden tegen iemand of er floept weer iets brutaals/deprimerends/raars/eigenwijs/vervelends/bijdehands uit me mond.
En heb sinds 2 weken weer ontiegelijk veel pijn in me rug/nek/schouders/heupen en dat komt mede door mijn depressie weer.

Moet maar afwachten of die verhoogde dosis van AD bij me gaat aanslaan.
Heb over 2 weken weer een afspraak bij de huisarts om te kijken hoe het gaat.
Als er geen verbeteringen zichtbaar zijn, dan moet ik weer naar de psycholoog, weer een ander mens, weer iemand anders hetzelfde kutverhaal vertellen...

Toch best wel raar dat als er iets in je kop niet goed zit, dat het je lichamelijk ook kan beinvloeden.

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 13:11 schreef _nWo_ het volgende:
[..]

Toch best wel raar dat als er iets in je kop niet goed zit, dat het je lichamelijk ook kan beinvloeden.

En hoe!!!

vandaag erg moe en brak enzo... de ad maakt wel dat ik me anders voel maar zo hoeft het van mij nog steeds niet als het zo blijft had eigenlijk gehoopt dat de lichamelijke klachten wel minder invloed op me zouden hebben na een tijdje ad.

Dankzij koffie voel ik me prima these days .

Even schoppen. Het gaat niet goed hier, ineens.
Ik kan het moeilijk verwoorden, ik voel me gewoon anders. Niet meer mezelf. Een vreemde in mijn eigen lichaam. Ik kan ook geen maat meer houden. Voel me hyper. Lach en giechel de hele dag om alles en kan m'n kop niet dichthouden. En ik verander elke 5 minuten van gevoel, van idee en van mening.

Zojuist heb ik de crisisdienst gebeld omdat het niet meer ging. Volgens de arts was het een paniekaanval (oh, dus zó voelde dat ook alweer) en moest ik een oxazepam innemen (had ik gelukkig nog liggen). Over een uurtje moet ik terugbellen, als het niet beter gaat. God, ik tril helemaal en vind het doodeng. Help. .

het betekent alleen maar dat je nog niet op een evenwichtige status bent, en zelfs al zou je dat zijn zal dat gewoon af en toe gebeuren helaas

Hopelijk voel je snel wat kalmer. Het klinkt waarschijnlijk lullig, maar het komt allemaal goed.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 20:16 schreef Burdie het volgende:
Even schoppen. Het gaat niet goed hier, ineens.
Ik kan het moeilijk verwoorden, ik voel me gewoon anders. Niet meer mezelf. Een vreemde in mijn eigen lichaam. Ik kan ook geen maat meer houden. Voel me hyper. Lach en giechel de hele dag om alles en kan m'n kop niet dichthouden. En ik verander elke 5 minuten van gevoel, van idee en van mening.

Overigens hetgeen wat jij beschrijft herken ik van toen ik voor de eerste keer AD voorgeschreven kreeg en na een paar weken uit een best wel stevige depressie begon los te breken. Dat was een hele vreemde ervaring.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 20:53 schreef Burdie het volgende:
Zojuist heb ik de crisisdienst gebeld omdat het niet meer ging. Volgens de arts was het een paniekaanval (oh, dus zó voelde dat ook alweer) en moest ik een oxazepam innemen (had ik gelukkig nog liggen). Over een uurtje moet ik terugbellen, als het niet beter gaat. God, ik tril helemaal en vind het doodeng. Help. .

Wat goed dat je gebeld hebt, echt! Ik hoop dat je je een beetje beter gaat voelen en anders moet je inderdaad weer bellen

Het gaat iets beter nu. Oxazepam begint te werken en een goede vriend van me is even langs geweest om me wat af te leiden. Maar leuk is anders. Ineens was ik weer heeeel paranoïde: ik werd achtervolgd, mijn huis stond in brand, er kwam iemand mij bedreigen met een mes, de politiek heeft me bijna opgepakt...
Gelukkig heb ik morgen weer een gesprek met de pscholoog, dan kan ik dit gelijk bespreken.

Ja hoi. Gaat die misselijkheid ooit nog over?

Hoe gaat het nu met je Burdie, nog steeds klote?

Heee Detroit lekker ding! . Bedankt voor het vragen! Met mij gaat het heel, heel, heeeel erg wisselend. .
Ik begrijp gewoon m'n eigen lichaam niet meer, dat is nog wel het raarste. Ik wist altijd precies hoe ik op een biertje, een jointje, een nachtje kort slapen, een eind hardlopen, etc. reageerde, maar nu kan dat soms zó anders uitpakken dat ik al haast niks meer durf te beginnen.
En ik ben erg misselijk (gelukkig met vlagen). Ik weet niet of het door de medicatie komt allemaal, maar ik vind het knap vervelend.

Maar op dit moment gaat het relatief goed, dus eigenlijk mag ik niet te veel klagen .

quote:

Op vrijdag 18 mei 2007 20:28 schreef Burdie het volgende:
Heee Detroit lekker ding! . Bedankt voor het vragen! Met mij gaat het heel, heel, heeeel erg wisselend. .
Ik begrijp gewoon m'n eigen lichaam niet meer, dat is nog wel het raarste. Ik wist altijd precies hoe ik op een biertje, een jointje, een nachtje kort slapen, een eind hardlopen, etc. reageerde, maar nu kan dat soms zó anders uitpakken dat ik al haast niks meer durf te beginnen.
En ik ben erg misselijk (gelukkig met vlagen). Ik weet niet of het door de medicatie komt allemaal, maar ik vind het knap vervelend.

Maar op dit moment gaat het relatief goed, dus eigenlijk mag ik niet te veel klagen .

Ik schrok een beetje van dat verhaal over het feit dat je een beetje para bent geweest. Dolblij dat je in ieder geval benzo's bij de hand had, en dat je daardoor in ieder geval ff de ergste kantjes hebt weten door te maken. Zelf ben ik ook wel eens in paniek, en ik weet hoe erg dat zuigt, en dan vooral als je totaal niet weet wat je moet verwachten en voor het eerst geconfronteerd wordt met bepaalde angsten. .
Het erge is dat je eigenlijk totaal geen idee hebt of je nog verder het dal in kunt. .

Hebben die problemen eigenlijk te maken met het feit dat je van a.d. gewisseld bent? Wisselen tussen die middelen blijft voor mijn gevoel namelijk Russisch roulette: nooit zeker weten of het goed uitwerkt.
Hoop dat in ieder geval zo snel mogelijk een er verstand van hebbend persoon je kan helpen cq. gerust kan stellen.

Sterkte Burdie,

Hoi Detroit, ik zit nog altijd aan de seroxat, dus ben (nog) niet gewisseld van ad . Dat gaat misschien wel moeten, als ik hier niet aan kan wennen. Dat paranoïde denken had ik echt alweer een tijd niet meer gehad en ik vond het zelf echt een beetje eng ook. Mijn psychologe heeft er weinig over gezegd. Nu ik erover nadenk weet ik sowieso niet meer wat ik er zelf over heb verteld aan haar .

Verder zit ik voor m'n gevoel echt even op een dood spoor, maar meestal kan het me weinig schelen. Ik 'vergeet' ook te eten, of nouja, ik eet gewoon nauwelijks. Het kan me niet boeien. Ik weet niet meer wat ik wil, wat ik moet, zit gewoon vast. Maar niet op een heftige manier ofzo... ik zit gewoon m'n tijd wat uit te zitten. .

Zo te lezen begrijpen jullie wel hoe het voelt als je je zo kut voelt. Ik dacht dat ik er een beetje aan het uitklimmen was, maar nu heb ik de laatste weken toch weer een heel depressief gevoel.
Ik slik al zo'n 4 maanden lexapro. In het begin dacht ik dat het werkte, maar wist het niet zeker, het was nou niet dat ik me opeens supergoed voelde ofzo. Maar ik deed in ieder geval meer dan daarvoor, ik deed mijn dagelijkse dingen weer, want daarvoor zat ik soms zo in gedachten of voelde ik me zo rot dat ik gewoon niet kon eten. De tijd ging gewoon maar voorbij terwijl ik aan het piekeren was over vanalles en nog wat, zonder dat ik iets deed en daardoor werd het alleen maar erger.
Voor ik die medicijnen ging slikken was ik al begonnen met gesprekken bij een psychologe en dat heeft me ook heel erg geholpen. Maar nu vraag ik me af waardoor ik me beter ben gaan voelen, door die gesprekken of door die medicijnen? Combinatie van kan natuurlijk ook. Naar mijn idee heb ik de werking van de medicijnen nooit echt gevoeld. Maar mijn psychiater zegt steeds dat ik nu toch meer dingen doe dan eerst en dat het dus toch werkt. Ik ben er ook maar drie keer geweest in die vier maanden. 1 keer in het begin, toen na een maand en toen nog eens na 2 maanden. En dan is het enige wat hij zegt dat ik langer door moet gaan, omdat het een lang duurt voordat het werkt.
Hoe gaat dat bij jullie? En kan iemand me ongeveer vertellen wat ik dan moet voelen als het werkt?
Ik heb nu namelijk weer een hele diepe dip. Al een paar weken voel ik me weer heel somber. Ik zie mijn studie en stage weer niet zitten, ik heb ook pech en alles gaat mis. Daardoor weet ik dan gewoon niet meer wat ik moet doen, in het geheel niet, met heel mijn leven niet, zelfs niet het komende uur of de komende dag. Ik probeer een verslag te typen, maar het lukt gewoon niet. Ik kan me niet concentreren en ik ben dooooooodmoe.
Jullie ook allemaal sterkte met alles.

quote:

Op zaterdag 19 mei 2007 16:04 schreef lonely_princess het volgende:
...
Hoe gaat dat bij jullie? En kan iemand me ongeveer vertellen wat ik dan moet voelen als het werkt?

Ik vind het een moeilijk punt hoor, de conclusie kunnen trekken dat het beter met je gaat. Waaraan je dat kunt afmeten. Of er bepaalde hints zijn waaraan je kunt afleiden dat het zo is.

In mijn geval zijn er wel bepaalde dingen die beter gaan... Ik ben veel minder gereserveerd en passief dan dat ik was, en heb iets meer de drive om te socializen. Verder uit ik me vaker dan voorheen het geval was.

Maar of dat een teken is dat het beter gaat? Ik weet het niet hoor... Zo is mij verteld dat het niet kunnen uiten van woede een reden kan zijn dat een persoon depressief raakt. (bijvoorbeeld vanwege minder leuke dingen die gebeurd zijn tijdens de kindertijd)
Ondanks dat ik nou bewuster beziig ben met mijn woede, heb ik nog altijd het gevoel dat er maar 0,0001% van de totale haat en nijd verdwenen is. Daardoor vrees ik dat ik maar ten dele goed bezig ben... Van die twijfel of je goed bezig bent, word je niet echt vrolijk. .

Het enige wat ik je kan aanbevelen is bijhouden wat er beter bij je gaat. En misschien voor iedere dag bijhouden hoe je je voelt, en er een cijfer aan koppelen tussen de 1 en de 10. Dan kun je over langere tijd misschien vooruitgang gaan zien, of verbanden zien waarom het op bepaalde momenten minder goed gaat.