abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_173908870
quote:
Hubble discovers a unique type of object in the Solar System
With the help of the NASA/ESA Hubble Space Telescope, a German-led group of astronomers have observed the intriguing characteristics of an unusual type of object in the asteroid belt between Mars and Jupiter: two asteroids orbiting each other and exhibiting comet-like features, including a bright coma and a long tail. This is the first known binary asteroid also classified as a comet. The research is presented in a paper published in the journal Nature today.

[...]
Be curious, not judgmental
pi_173941906
22-09-2017

‘Landingsplek’ van Europese maansonde ontdekt


Het spoor dat de crashende maansonde SMART-1 in het maanoppervlak heeft achtergelaten. (P. Stooke/B. Foing et al 2017/NASA/GSFC/Arizona State University)

De laatste rustplaats van de eerste Europese maanmissie, SMART-1, is ontdekt. Na afloop van de missie, elf jaar geleden, liet de vluchtleiding de ruimtesonde opzettelijk crashen op de maan. Weliswaar werd de flits van de inslag destijds geregistreerd met de Canada-France-Hawaii Telescope, maar de exacte locatie kon tot nu toe niet worden vastgesteld.

Bij het ‘voorspellen’ van de precieze landingsplek is gebruik gemaakt van de beschikbare waarnemingen en computermodellen. Detailrijke beelden van de Amerikaanse Lunar Reconnaissance Orbiter deden de rest.

SMART-1 is met een snelheid van twee kilometer per seconde schampend op het oppervlak van de maan geland. Daarbij heeft hij een vier meter brede en twintig meter lange groef achtergelaten, die dwars door een kleine, bestaande krater heen gaat.

De ontdekking van SMART-1 is vandaag bekendgemaakt op het European Planetary Science Congress 2017 in Riga, Estland. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174001494
25-09-2017

Nederlandse universitaire sterrenkunde wereldwijd toonaangevend


De European Extremely Large Telescope (E-ELT). (ESO)

De universitaire sterrenkunde in Nederland staat in de top van de astronomische wereldranglijst. Deze conclusie komt naar voren uit een recente evaluatie van de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA) en de astronomische instituten van de Universiteit van Amsterdam, Rijksuniversiteit Groningen, Universiteit Leiden en Radboud Universiteit in Nijmegen.

De evaluatie is uitgevoerd door een internationale commissie van topexperts in opdracht van de Colleges van Bestuur van de betrokken universiteiten. NOVA en de vier instituten samen kregen de beoordeling “exemplarisch” met de uitleg dat zij samen behoren tot de vijf topinstituten in de astronomie op een wereldwijde schaal.

De commissie geeft aan dat de Nederlandse astronomie in de wereld vooroploopt in nieuwe en grensverleggende onderwerpen in de sterrenkunde, zoals de evolutie van sterrenstelsels in het vroege heelal, de eerste bepaling van de lengte van een dag op een exoplaneet, en de astrofysische interpretatie van de eerste zwaartekrachtsgolven. Dit succes is mede te danken is aan de sterke link met de ontwikkeling en toepassing van nieuwe waarneeminstrumenten voor de European Southern Observatory (ESO) en de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA).

Het NOVA-instrumentatieprogramma richt zich in het bijzonder op instrumenten voor ESO’s Extremely Large Telescope (ELT), die rond 2025 in gebruik zal worden genomen en dan het grootste ‘oog’ zal zijn dat ooit op de hemel is gericht. NOVA is de leider van het Europese consortium dat het ELT-METIS-instrument maakt, een camera en spectrometer in het mid-infrarode deel van het spectrum, in het bijzonder geschikt om te zoeken naar tekenen van leven in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten

(allesversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174001549
25-09-2017

Eindelijk krijgt ook Australië een eigen ruimtevaartorganisatie

De Australiërs zien eindelijk brood in de rap groeiende ruimtevaart-sector.

Na grondig onderzoek zijn de Australiërs eruit: ze gaan hun eigen nationale ruimtevaartorganisatie oprichten. En daarmee treden ze in de voetsporen van de vele ontwikkelde landen die al (lang) een eigen ruimtevaartorganisatie hebben.

Winstgevend
De beslissing om een eigen ruimtevaartorganisatie op te richten, werd grotendeels ingegeven door het feit dat de ruimtevaart-sector wereldwijd rap groeit en steeds winstgevender is. “De ruimtevaart-economie is elk jaar wereldwijd goed voor zo’n 420 miljard dollar en groeit sneller dan China, dit is een sector waarbij we betrokken willen zijn,” stelt astronoom Alan Duffy, verbonden aan de Swinburne University of Technology. “Op dit moment is de ruimtevaart-sector in Australië elk jaar goed voor zo’n 3 tot 4 miljard dollar en afgaand op het voorbeeld van Groot-Brittannië, zouden we dat dankzij een nationale ruimtevaartorganisatie gemakkelijk moeten kunnen zien verdubbelen. Een nationale ruimtevaartorganisatie draait niet om mensen de ruimte insturen, maar om het creëren van banen, hier in Australië.”

“Ik ben optimistisch dat Australië zijn eigen satellieten kan maken”

Eigen satellieten
Australië heeft op dit moment wel een ruimtevaart-sector, maar deze bestaat uit een handvol bedrijven en universiteiten die op eigen initiatief iets in de ruimte zijn gaan doen. Nu ook de overheid de waarde van die activiteiten inziet en een nationale ruimtevaartorganisatie in het leven roept, zal die ruimtevaart-sector een enorme boost krijgen. Een nationale ruimtevaartorganisatie kan immers samenwerkingen aangaan met andere nationale ruimtevaartorganisaties, rekenen op meer budget en een duidelijke koers uitstippelen die van Australië een echt ruimtevaart-land moet gaan maken. “Ik ben optimistisch dat Australië zijn eigen satellieten kan maken en partner – in plaats van bijstander – kan zijn in internationale ruimtevaart-projecten,” aldus astronoom Michael Brown, verbonden aan Monash University.

De aankondiging dat Australië een eigen ruimtevaartorganisatie krijgt, komt op een gepast moment. Het is namelijk precies 50 jaar geleden dat WRESAT werd gelanceerd: de eerste satelliet die door Australie gebouwd en gelanceerd werd. Het was een bijzondere prestatie, aangezien Australië – na de VS en de USSR – pas het derde land was dat daar in de jaren zestig in slaagde. Die koppositie hoopt het land nu weer in te kunnen nemen. Hoe het land dat precies gaat doen, wordt volgend jaar duidelijk. In maart 2018 presenteert een onderzoekscommissie een uitgebreid rapport met daarin meer details omtrent de oprichting van de Australische ruimtevaartorganisatie.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174916077
06-11-2017

Met dit instrument gaan we uitzoeken of de maan Enceladus leefbaar is

NASA heeft een plan!

Saturnus’ maan Enceladus spreekt tot de verbeelding. Er zijn namelijk sterke aanwijzingen dat onder de dikke ijslaag die de maan rijk is, een vloeibare oceaan te vinden is. Zou het in die oceaan – net als in de oceanen op aarde – wemelen van het leven?

Instrument
Onderzoekers staan te popelen om dat uit te zoeken. Maar dat valt natuurlijk nog niet mee. Want we hebben het hier over een oceaan die zich onder een kilometersdikke laag ijs bevindt. Maar NASA is niet voor één gat te vangen en komt nu met een instrument op de proppen waarmee we mogelijk een schat aan informatie over die ondergrondse oceaan kunnen verzamelen.

SELFI
Het instrument wordt kortweg SELFI genoemd. Dat staat voor Submillimeter Enceladus Life Fundamentels Instrument. Het instrument maakt handig gebruik van de pakweg honderd geisers die op Enceladus te vinden zijn en die – via enorme scheuren in de ijskap – continu waterdamp, CO2, methaan en andere gassen de lucht in slingeren. “We kunnen deze pluimen scannen om te zien wat er uit Enceladus komt zetten,” vertelt onderzoeker Gordon Chin. “Waterdamp en andere moleculen kunnen iets onthullen over de chemie van de oceaan.”



Onder de dikke ijskap van Enceladus bevindt zich mogelijk een oceaan. Mogelijk bevinden zich op de bodem van de oceaan hydrothermale bronnen die waterstofgas voortbrengen (en waar op aarde nogal wat leven rond te vinden is). De aanwezigheid van zulke bronnen zou bevestigd kunnen worden door de pluimen die de geisers op de maan genereren, te bestuderen. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / Southwest Research Institute.

Radiostations
SELFI zou dat alles vanaf een afstandje kunnen doen. “Submillimetergolflengtes bieden ons een manier om te meten hoeveel verschillende moleculen er in een koud gas zitten,” vertelt Chin. “Moleculen zoals water en koolstofmonoxide en anderen zijn een soort kleine radiostations die op specifieke frequenties uitzenden en laten weten “hé, ik ben water, ik ben koolstofmonoxide”. Onderzoeker Paul Racette voegt toe: “De spectrale lijnen zijn zo duidelijk dat we chemische stoffen kunnen identificeren en kwantificeren zonder dat daarbij verwarring kan ontstaan.”

Dertien moleculen
SELFI zou in staat zijn om dertien soorten moleculen tegelijkertijd te detecteren en analyseren. Je moet dan onder meer denken aan water, maar ook methanol, ozon, waterstofperoxide, zwaveldioxide en natriumchloride (het stofje dat de oceanen op aarde zout maakt).

Door de gegevens die SELFI verzamelt, te extrapoleren kunnen onderzoekers een beeld krijgen van hoe de oceaan onder Enceladus’ ijskap in elkaar steekt en of in die oceaan bijvoorbeeld ook hydrothermale bronnen te vinden zijn. En op basis daarvan kan dan weer meer gezegd worden over de leefbaarheid van de oceaan.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174954373
08-11-2017

Wetenschappers krabben zich in de haren: de ster die weigert te sterven



 © Thinkstock - Illustratiebeeld.

Wetenschap & Planeet Als een ster aan het einde van zijn leven is, gaat hij soms met een enorme ontploffing ten onder: een supernova. Maar wetenschappers hebben nu een unieke ster ontdekt: die heeft zijn eigen dood overleefd, bleef schijnen, ontplofte later opnieuw en schijnt nog altijd.

Een Amerikaanse telescoop zag in september 2014 een ontploffing aan de sterrenhemel. De explosie leek aanvankelijk normaal en het licht vervaagde langzaam. Maar waar normale supernova’s na ongeveer honderd dagen doven, bleef deze ster ongeveer twee jaar lang schijnen. Af en toe dimde het licht iets of werd het helderder. Ook nu is de supernova nog helder.

Toen de wetenschappers in de archieven doken, ontdekten ze dat er al eerder een ontploffing was geweest op precies dezelfde plek in het heelal, in 1954. Met andere woorden: de ster is toen geëxplodeerd, bleef een halve eeuw leven, ontplofte toen weer en is nog altijd niet dood. De onderzoekers begrijpen niet precies hoe het kan dat de ster zich niet houdt aan de natuurwetten. Mogelijk gaat het om een onbekend type ster. De supernova staat beschreven in het wetenschapsblad Nature.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174954426
09-11-2017

Hoogste tijd om de enige poes die ooit de ruimte in ging, wat eer te bewijzen



Want iedereen lijkt Félicette te zijn vergeten.

Vraag mensen naar het verhaal van Laika en vrijwel iedereen kan je vertellen dat het een hond was die decennia geleden rond de aarde cirkelde. Maar wist je dat er een paar jaar later ook een poes de ruimte inging? En dat dat tot op heden nog altijd de enige poes is die in de ruimte is geweest? Waarschijnlijk niet. Want iedereen lijkt Félicette te zijn vergeten. Maar daar gaat verandering in komen.

Standbeeld
Dat is tenminste de bedoeling van deze Kickstarter-campagne, erop gericht om Félicette eindelijk de erkenning te geven die ze verdient. De initiatiefnemers willen in Parijs een heus standbeeld oprichten voor de poes. En nee, dat is niet overdreven, want deze kat heeft heel wat op moeten offeren voor onze ruimtevaart-ambities. Haar leven bijvoorbeeld..

Tragisch
Want het verhaal van Félicette is – zoals dat van veel dieren die in de prille stadia van de ruimtevaart werden ingezet – tamelijk tragisch. Ze werd samen met dertien andere katten geselecteerd en volgde een allesbehalve opleiding tot ‘astronaut’. Dat betekende onder meer dat de katten langdurig in een piepklein doosje moesten zitten waar alleen hun kop uitstak. Uiteindelijk kon natuurlijk maar één van deze veertien katten gelanceerd worden. En men koos Félicette. Onduidelijk is waarom: mogelijk was ze de rustigste poes. Een andere optie is dat de andere katten te dik waren geworden om goed in de capsule te passen.

Alles lezen over de échte pioniers in de ruimtevaart: de allereerste dieren die de ruimte gingen verkennen? Klik hier en lees alles over Laika, resusaap Albert I, chimpansee Ham en vele anderen.

Lancering
Uiteindelijk werd Félicette gelanceerd op 18 oktober 1963. De sonde steeg tot een hoogte van zo’n 157 kilometer en vijf minuten lang was Félicette gewichtsloos. Daarna viel de capsule terug naar de aarde en werd de poes er weer uit gehaald. Na nog een paar maanden aan onderzoek te zijn onderworpen werd besloten om Félicette in te laten slapen, zodat haar lichaam – en dan met name haar brein – verder onderzocht kon worden.

Tot op de dag van vandaag is Félicette de enige poes die ooit in de ruimte is geweest. En dat is toch best indrukwekkend, vindt Matthew Serge Guy. En hij wil dan ook een standbeeld voor haar oprichten in haar thuisstad: Parijs. Of Félicette eindelijk de eer krijgt die haar toekomt? Dat blijft nog even spannend. De Kickstarter-campagne loopt nog een week en tot op heden is iets minder dan de helft van de benodigde 45.000 euro bij elkaar gesprokkeld.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  Moderator / Redactie Sport / Weblog donderdag 9 november 2017 @ 20:18:11 #83
17650 crew  rubbereend
JUICHEN
pi_174967065
quote:
0s.gif Op donderdag 9 november 2017 08:36 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-11-2017

Wetenschappers krabben zich in de haren: de ster die weigert te sterven


[ afbeelding ]
 © Thinkstock - Illustratiebeeld.

Wetenschap & Planeet Als een ster aan het einde van zijn leven is, gaat hij soms met een enorme ontploffing ten onder: een supernova. Maar wetenschappers hebben nu een unieke ster ontdekt: die heeft zijn eigen dood overleefd, bleef schijnen, ontplofte later opnieuw en schijnt nog altijd.

Een Amerikaanse telescoop zag in september 2014 een ontploffing aan de sterrenhemel. De explosie leek aanvankelijk normaal en het licht vervaagde langzaam. Maar waar normale supernova’s na ongeveer honderd dagen doven, bleef deze ster ongeveer twee jaar lang schijnen. Af en toe dimde het licht iets of werd het helderder. Ook nu is de supernova nog helder.

Toen de wetenschappers in de archieven doken, ontdekten ze dat er al eerder een ontploffing was geweest op precies dezelfde plek in het heelal, in 1954. Met andere woorden: de ster is toen geëxplodeerd, bleef een halve eeuw leven, ontplofte toen weer en is nog altijd niet dood. De onderzoekers begrijpen niet precies hoe het kan dat de ster zich niet houdt aan de natuurwetten. Mogelijk gaat het om een onbekend type ster. De supernova staat beschreven in het wetenschapsblad Nature.

(HLN)
absurd :D
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
pi_174993970
:Y
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_174993972
10-11-2017

Enorm hemellichaam ontdekt in de bulge van ons sterrenstelsel

Onderzoekers staan voor een raadsel, want: wat is het?

Astronomen ontdekten het extreem zware hemellichaam met behulp van NASA’s ruimtetelescoop Spitzer. Het object heeft de naam OGLE-2016-BLG-1190Lb gekregen en is aangetroffen in de ‘bulge’ van ons sterrenstelsel. Dit is een gebied in het centrale deel van ons sterrenstelsel dat gekenmerkt wordt door een grote dichtheid aan sterren.

Zwaar object
De massa van het hemellichaam in indrukwekkend, zo schrijven de onderzoekers in hun paper. Naar schatting is de massa van het object 13,4 keer groter dan de massa van Jupiter! En daarmee balanceert het object op de grens tussen planeet en bruine dwerg (zie kader). En dat maakt het dus lastig om vast te stellen wat OGLE-2016-BLG-1190Lb nu precies is: een planeet of een bruine dwerg.

Bruine dwergen worden ook wel mislukte sterren genoemd. Ze zijn veel zwaarder dan de zwaarste planeten, maar aanzienlijk lichter dan de lichtste sterren. In andere woorden: ze zitten qua massa tussen planeten en sterren in. Het bestaan van OGLE-2016-BLG-1190Lb roept volgens onderzoekers dan ook de vraag op “of zulke objecten echt ‘planeten’ zijn (gevormd in de schijf rond hun moederster) of ‘mislukte sterren’ (objecten met een lage massa ontstaan uit een gaswolk)”.

22.000 lichtjaar weg
OGLE-2016-BLG-1190Lb doet er ongeveer drie jaar over om een rondje rond de moederster te voltooien en de afstand tussen de twee is zo’n twee keer groter dan de gemiddelde afstand tussen de aarde en de zon. Het mysterieuze object en zijn moederster zijn zo’n 22.000 lichtjaar van ons verwijderd.

Mocht het object een planeet zijn, dan is het een gigantisch exemplaar. Mocht het een bruine dwerg zijn, dan is het ook een bijzonder verhaal. Want in dat geval bevindt de bruine dwerg zich aan het randje van wat onderzoekers de bruine dwergen-woestijn noemen. Onderzoek wijst namelijk uit dat bruine dwergen zelden zo dicht bij een andere ster in de buurt staan als OGLE-2016-BLG-1190Lb.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175060736
13-11-2017

Eerste onderzoeksprojecten voor James Webb Space Telescope bekend


Artist’s impression van de James Webb Space Telescope. (Northrop Grumman)

Uit ruim honderd waarnemingsvoorstellen zijn de eerste dertien onderzoeksprojecten voor de James Webb Space Telescope (JWST) geselecteerd. De JWST is de opvolger van de Hubble Space Telescope. De nieuwe ruimtetelescoop krijgt een spiegelmiddellijn van 6,5 meter en zal voornamelijk waarnemingen doen op infrarode golflengten. De lancering staat gepland in het voorjaar van 2019.

De geselecteerde waarnemingsprogramma's beslaan een breed scala aan astronomische objecten, van de reuzenplaneet Jupiter in ons eigen zonnestelsel tot verre sterrenstelsels aan de rand van het waarneembare heelal. Verder is er onder andere aandacht aan de jacht op organische moleculen in de interstellaire ruimte, massabepalingen van zwarte gaten, en exoplaneten. Eén van de geselecteerde programma's, een onderzoek aan de chemische evolutie van bevroren gassen in de omgeving van pasgeboren sterren, wordt geleid door Melissa McClure van de Universiteit van Amsterdam.

De waarnemingsresultaten van de eerste onderzoeksprogramma's zullen per direct beschikbaar gesteld worden aan de wereldwijde astronomische gemeenschap. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175082095
14-11-2017

'First light' voor Zwicky Transient Facility


De 1,2-meter Samuel Oschin Telescope op de Palomar-sterrenwacht. (Caltech)

Op Palomar Mountain in het zuiden van Californië is de Zwicky Transient Facility (ZTF) officieel in gebruik genomen. Het gaat om een soort kosmisch surveillance-project waarmee jacht wordt gemaakt op supernova's, planetoïden, de optische tegenhangers van gammaflitsen en zwaartekrachtgolven, en andere veranderlijke verschijnselen in het heelal. Het project is genoemd naar de Zwitsers-Amerikaanse astronoom Fritz Zwicky, die in de eerste helft van de vorige eeuw de eerste systematische supernova-survey uitvoerde.

De Zwicky Transient Facility maakt gebruik van de 1,2-meter Samuel Oschin Telescope (ook wel bekend als de Palomar Schmidt-telescoop). Dankzij ingrijpende aanpassingen aan de telescoopoptiek heeft die een extreem groot beeldveld van 47 vierkante graden. Met een zeer gevoelige digitale camera met bijna 600 miljoen pixels worden elke heldere nacht honderden opnamen van de gehele zichtbare sterrenhemel gemaakt. Computersoftware gaat in de digitale beelden op zoek naar veranderlijke objecten. Die kunnen vervolgens in detail bestudeerd worden met de andere twee telescopen op de sterrenwacht: een geautomatiseerde 1,5-meter telescoop en de beroemde 5-meter Hale-telescoop.

De Zwicky Transient Facility is de opvolger van de succesvolle Palomar Transient Facility. Dankzij het grotere beeldveld en de gevoeliger camera is ZTF wel enorm veel efficiënter: elke drie nachten wordt de volledige zichtbare sterrenhemel vastgelegd. Op de 'first light'-opname is de omgeving van de Orionnevel vastgelegd. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175104980
14-11-2017

Nieuw type kosmische explosies ontdekt


Artist’s impression van een superzwaar zwart gat. (NASA)

Een internationaal team van astronomen heeft een nieuw soort explosie ontdekt in een ver sterrenstelsel. De kolossale explosie, die de aanduiding PS1-10adi heeft gekregen, speelde zich af in een sterrenstelsel 2,4 miljard lichtjaar hiervandaan. Het verschijnsel werd op 15 augustus 2010 opgemerkt door de PanSTARRS 1-telescoop op Hawaï en gloeide nog drie jaar na (Nature Astronomy, 13 november).

Onderzoek van archiefbeelden heeft uitgewezen dat de explosie geen uniek verschijnsel was. Er blijken vaker van zulke extreem energierijke uitbarstingen plaats te vinden, en dan met name in actieve sterrenstelsels met een superzwaar zwart gat dat gas en ander materiaal uit zijn omgeving opslokt.

Explosie PS1-10adi was zo energierijk dat er maar twee oorzaken voor te bedenken zijn. Het was ofwel een extreem zware ster, van enkele honderden zonsmassa’s, die als supernova explodeerde ofwel een lichtere ster die door de zeer krachtige getijdenkrachten in de omgeving van het superzware zwarte gat aan flarden is getrokken. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175147224
17-11-2017

Rusland bouwt nieuw ruimteschip om kolonie op de maan te stichten


 © thinkstock - Veertig jaar na de laatste maanmissie van de Russen is president Poetin vastberaden tegen 2030 een kolonie op te richten op de maan.

Wetenschap & Planeet Rusland bouwt een ruimteschip om de maan te gaan verkennen. Veertig jaar na de laatste maanmissie van de Russen is president Poetin vastberaden tegen 2030 een kolonie op te richten op de maan.

Het nieuwe onbemande ruimteschip, Luna-25, gaat 33,5 miljoen euro kosten en zal de zuidelijke pool van de maan verkennen en bodemstalen nemen. Het zal ook dienstdoen als geautomatiseerd ruimtestation om andere onbemande ruimtetuigen te loodsen. Dat meldt het Russische persagentschap TASS. Verwacht wordt dat de maanorbiter in 2020 wordt gelanceerd.

Rusland heeft eerder al plannen onthuld om de maan tegen 2030 te koloniseren door daar een basis op te zetten. Vorig jaar liet het Europese ruimteagentschap ESA nog weten daaraan te willen meewerken

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175147267
17-11-2017

Maak kennis met Asgardia, de allereerste ruimtenatie. Ze heeft net voor het eerst een object in een baan om de aarde gebracht



Asgardia – de allereerste natie in de ruimte – heeft deze week een satelliet gelanceerd en daarmee bracht ze voor het eerst een object in een baan om de aarde. Het bevat digitale data van 18.000 van haar inwoners, een voorstelling van de vlag, het wapenschild en de grondwet.

Het was Russisch wetenschapper Dr. Igor Ashurbeyli (53) die Asgardia stichtte in oktober 2016. De onafhankelijke natie werd genoemd naar de plaats waar volgens de Noorse mythologie de goden wonen. Ze telt intussen meer dan 133.000 inwoners uit meer dan 200 landen en daar zijn ook 881 Belgen bij. Iedereen die meerderjarig is, een e-mailadres heeft en de grondwet aanvaardt (die deze zomer werd goedgekeurd), kan het staatsburgerschap aanvragen.

Vredevol

Doel is volgens Ashurbeyli om een vredevolle samenleving te stichten in de ruimte, los van afkomst, taal, huidskleur, religie, geslacht of leeftijd. Maar ook om de toegang tot ruimtetechnologie makkelijker te maken en de aarde te beschermen voor bedreigingen vanuit de ruimte, zoals asteroïden en ruimtepuin dat door de mens werd gecreëerd.



 © Facebook

Hoewel de inwoners nu dus nog op aarde wonen, heeft de lancering van de Asgardia-1 de natie weer een stapje dichter bij haar ultieme doel gebracht: in de ruimte wonen. De satelliet – die de grootte van een brood heeft – werd meegenomen door een cargoschip van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA met als bestemming het internationaal ruimtestation ISS. Ergens in de komende weken zal het toestel daar uitgepakt worden door de zes astronauten die daar momenteel verblijven.

Ruimtereis

Daarna kan hij zijn eigen ruimtereis beginnen in een baan om de aarde. Het tuig zal tussen de 5 en 18 maanden rondcirkelen - de normale levensduur van zo’n satelliet - waarna het zal opbranden. Het is dus eerder een symbolische tocht, maar daarmee houdt Ashurbeyli zich wel aan een belofte die hij maakte bij de oprichting van Asgardia: om de inwoners aan de hand van hun data dit jaar al een eerste keer de ruimte in te brengen. “Ik had een lancering beloofd. Die is er gekomen”, zegt hij.


 © Facebook - Dr. Igor Ashurbeyli (centraal).

Ashurbeyli is overigens niet de eerste de beste. De raketwetenschapper en bedrijfsleider – die het project naar verluidt ook zelf financiert voor een niet nader bepaalde som – is een zwaargewicht in de wetenschapsindustrie. Hij richtte onder meer het Aerospace International Research Center op in Wenen en is de voorzitter van het Comité voor Wetenschap en Ruimte van UNESCO.

Vlucht

Het team achter de nieuwe natie hoopt op termijn bewoonbare platformen te creëren in een lage baan om de aarde, een eerste op ongeveer dezelfde hoogte als het ISS. De eerste vlucht daarheen met mensen aan boord wordt verwacht over 8 jaar. In afwachting daarvan zullen wel nog andere satellieten worden gelanceerd, maar wanneer precies is nog niet duidelijk.


 © Facebook



 © Facebook

Een van de ambitieuze plannen van Asgardia is om lid te worden van de Verenigde Naties. Daarvoor moet de VN Veiligheidsraad eerst de natie erkennen. Criteria zijn onder meer een permanente populatie hebben, een vast grondgebied, een regering en de mogelijkheid om relaties te onderhouden met andere naties. Andere naties moeten het land ook erkennen als dusdanig. Vervolgens moet het lidmaatschap nog worden goedgekeurd door twee derde van de leden van de VN.

Regering

Bedoeling is dat Asgardia een democratisch verkozen regering krijgt en ook alle andere gangbare overheidsinstellingen, zoals een Openbaar Ministerie. De departementen zullen voorlopig worden geleid door de verkozenen in de landen waar ze nu wonen. De administratieve zetel is Wenen. Nog tot 29 maart kunnen inwoners zich kandidaat stellen voor een zitje in het parlement. Na de verkiezingen zullen de overheidsinstellingen gevormd worden.

Interesse? Dan kan je hier alle info vinden.


 © Facebook


 © Facebook

(HLn)/
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175147359
17-11-2017

NASA onthult prachtige timelapse van onze levende planeet

Een kijk op onze aarde zoals je die nog nooit eerder zag.

Sinds 1997 observeren de satellieten van NASA continu vanuit de ruimte het land- en oceaanleven op onze aardbol. En nu, twintig jaar na het begin van deze waarnemingen, deelt NASA een prachtige animatie waarin de veranderingen op onze planeet over twee decennia worden samengevat tot een paar boeiende minuten.


Visualisatie
De visualisatie is gemaakt met gegevens van verschillende satellieten en instrumenten die de veranderingen op onze aardbol in kleur in kaart brengen. Op het land verschijnt vegetatie van bruin (weinig vegetatie) naar donkergroen (veel vegetatie) en op het oppervlak van de oceaan wordt fytoplankton – kleine organismen die water en koolstofdioxide omzetten in suiker en zuurstof – aangegeven op een schaal van paars (laag) naar geel (hoog).


De ademhaling van onze planeet. Afbeelding: NASA

Data
De video geeft een goed beeld van hoe ecosystemen reageren op veranderende milieuomstandigheden. Zo is te zien dat het Arctische gebied snel opwarmt. De toendra van West-Alaska en Quebec worden steeds groener naarmate de begroeiing zich steeds meer naar het noorden uitbreidt. Daarnaast kunnen wetenschappers dankzij de data de groei van planten tijdens natte en droge seizoenen volgen in Afrika, en kunnen de gevolgen van bosbranden goed worden vastgesteld.

De video laat op een beeldende manier vanuit de ruimte zien wat onze aarde zo uniek maakt: leven. En velen hadden deze aanschouwing van onze aarde zestig jaar geleden niet voor mogelijk gehouden. Veel mensen dachten namelijk dat stofdeeltjes en andere aerosolen in de atmosfeer het licht zouden weerkaatsen waardoor continenten en oceanen niet goed zichtbaar zouden zijn. Maar de ruimtemissies van Gemini en Apollo bewezen het tegendeel. Astronauten gebruikten gespecialiseerde camera’s om foto’s van de aarde te maken die de schoonheid en complexiteit van onze levende planeet laten zien. En nu doet deze video daar nog een schepje bovenop.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175211652
20-11-2017

ESO-waarnemingen tonen bijzondere karakter van eerste interstellaire bezoeker


Illustratie van de interstellaire planetoïde 'Oumuamua. (ESO/M. Kornmesser)

Voor het eerst hebben astronomen een planetoïde onderzocht die vanuit de interstellaire ruimte ons zonnestelsel is binnengekomen: 1I/2017 U1 ('Oumuamua). Waarnemingen met ESO’s Very Large Telescope in Chili en telescopen van sterrenwachten elders te wereld laten zien dat dit unieke object miljoenen jaren door de ruimte heeft gezworven voordat het bij toeval ons zonnestelsel tegenkwam. Het lijkt om een donker, roodachtig, langwerpig object te gaan dat voornamelijk uit gesteenten of metalen bestaat. De nieuwe onderzoeksresultaten verschijnen op 20 november 2017 in het tijdschrift Nature.

Door de opnamen die met behulp van vier verschillende filters door het FORS-instrument van de VLT waren gemaakt te combineren met die van andere grote telescopen, ontdekte een team van astronomen onder leiding van Karen Meech (Institute for Astronomy, Hawaii, VS) dat 'Oumuamua, die elke 7,3 uur om zijn as wentelt, spectaculaire helderheidsvariaties van een factor tien vertoont. Dat wijst erop dat het object zeer langwerpig is: het is ongeveer tien keer zo lang als breed en heeft een ingewikkelde, onbestemde vorm. De donkerrode kleur is vergelijkbaar met de objecten in het buitengebied van ons zonnestelsel, en in de omgeving is niet het minste spoor van stof te zien. Vergelijkbare resultaten werden onlangs ook al gepresenteerd door een ander team, onder leiding van David Jewitt. Ook met de Gemini-telescoop zijn waarnemingen aan 'Oumuamua verricht.

De nieuwe waarnemingen doen vermoeden dat 'Oumuamua een compact, mogelijk rotsachtig of metaalrijk object is dat weinig water of ijs bevat. Dat zijn oppervlak donker en rood is, kan het gevolg zijn van miljoenen jaren inwerking van kosmische straling. Hij is naar schatting minstens 400 meter lang.

Astronomen schatten dat er ongeveer eens per jaar een interstellaire planetoïde zoals 'Oumuamua het centrale deel van ons zonnestelsel binnenkomt. Deze objecten zijn echter heel zwak en moeilijk te ontdekken, waardoor ze tot nu toe niet werden opgemerkt. Pas sinds kort zijn surveytelescopen, zoals Pan-STARRS, krachtig genoeg om een kans te maken ze op te sporen.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  dinsdag 21 november 2017 @ 09:19:47 #93
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_175212058
Het is een oud ruimteschip! :P

[ Bericht 31% gewijzigd door Perrin op 21-11-2017 09:29:42 ]
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_175219918
quote:
11s.gif Op dinsdag 21 november 2017 09:19 schreef Perrin het volgende:
Het is een oud ruimteschip! :P
Dat zou wat zijn he :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  dinsdag 21 november 2017 @ 16:25:26 #95
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_175220000
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 16:21 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

Dat zou wat zijn he :)
De vorm is wel echt enorm opmerkelijk..
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_175223455
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 16:25 schreef Perrin het volgende:

[..]

De vorm is wel echt enorm opmerkelijk..
Behoorlijk ja.
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
pi_175286877
quote:
0s.gif Op dinsdag 21 november 2017 08:45 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
20-11-2017

ESO-waarnemingen tonen bijzondere karakter van eerste interstellaire bezoeker

[ afbeelding ]
Illustratie van de interstellaire planetoïde 'Oumuamua. (ESO/M. Kornmesser)

Voor het eerst hebben astronomen een planetoïde onderzocht die vanuit de interstellaire ruimte ons zonnestelsel is binnengekomen: 1I/2017 U1 ('Oumuamua). Waarnemingen met ESO’s Very Large Telescope in Chili en telescopen van sterrenwachten elders te wereld laten zien dat dit unieke object miljoenen jaren door de ruimte heeft gezworven voordat het bij toeval ons zonnestelsel tegenkwam. Het lijkt om een donker, roodachtig, langwerpig object te gaan dat voornamelijk uit gesteenten of metalen bestaat. De nieuwe onderzoeksresultaten verschijnen op 20 november 2017 in het tijdschrift Nature.

Door de opnamen die met behulp van vier verschillende filters door het FORS-instrument van de VLT waren gemaakt te combineren met die van andere grote telescopen, ontdekte een team van astronomen onder leiding van Karen Meech (Institute for Astronomy, Hawaii, VS) dat 'Oumuamua, die elke 7,3 uur om zijn as wentelt, spectaculaire helderheidsvariaties van een factor tien vertoont. Dat wijst erop dat het object zeer langwerpig is: het is ongeveer tien keer zo lang als breed en heeft een ingewikkelde, onbestemde vorm. De donkerrode kleur is vergelijkbaar met de objecten in het buitengebied van ons zonnestelsel, en in de omgeving is niet het minste spoor van stof te zien. Vergelijkbare resultaten werden onlangs ook al gepresenteerd door een ander team, onder leiding van David Jewitt. Ook met de Gemini-telescoop zijn waarnemingen aan 'Oumuamua verricht.

De nieuwe waarnemingen doen vermoeden dat 'Oumuamua een compact, mogelijk rotsachtig of metaalrijk object is dat weinig water of ijs bevat. Dat zijn oppervlak donker en rood is, kan het gevolg zijn van miljoenen jaren inwerking van kosmische straling. Hij is naar schatting minstens 400 meter lang.

Astronomen schatten dat er ongeveer eens per jaar een interstellaire planetoïde zoals 'Oumuamua het centrale deel van ons zonnestelsel binnenkomt. Deze objecten zijn echter heel zwak en moeilijk te ontdekken, waardoor ze tot nu toe niet werden opgemerkt. Pas sinds kort zijn surveytelescopen, zoals Pan-STARRS, krachtig genoeg om een kans te maken ze op te sporen.

(allesoversterrenkunde)
Ik vraag me af welke kracht het nodig heeft gehad, en welk fenomeen daar voor heeft gezorgd, om van zijn eigen ster te zijn losgekomen
pi_175443478
quote:
1s.gif Op vrijdag 24 november 2017 20:58 schreef k3vil het volgende:

[..]

Ik vraag me af welke kracht het nodig heeft gehad, , om van zijn eigen ster te zijn losgekomen
Veel, heel veel ;)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_175443523
02-11-2017

Dit is het meest extreme object in het universum en onderzoekers kunnen er weinig mee

Zelfs Einsteins relativiteitstheorie schiet tekort als we zwarte gaten willen beschrijven.

De afgelopen decennia hebben we dankzij krachtige telescopen, bemande en onbemande ruimtemissies in rap tempo meer kennis vergaard over sterren, planeten, manen, planetoïden en kometen. Maar terwijl al deze objecten gaandeweg wat mysterie moesten inleveren, bleef één fenomeen in het enorme universum werkelijk ongrijpbaar: het zwarte gat. Heel wat knappe koppen hebben er de afgelopen decennia lang en hard over nagedacht, maar rolden daarbij van de ene in de andere paradox en daaruit voortvloeiende discussies. Inmiddels is het 2017 en moeten we nog altijd concluderen dat zwarte gaten niet zo happig zijn op het vrijgeven van hun geheimen.

Mysterie
Dat zwarte gaten zo mysterieus blijven, heeft volgens Marcel Vonk, theoretisch fysicus aan de Universiteit van Amsterdam en auteur van het onlangs verschenen boek ‘Zwarte gaten, gevangen in ruimte en tijd‘ twee redenen. “De eerste is eigenlijk heel simpel,” zo vertelt hij aan Scientias.nl. “Zwarte gaten zijn heel moeilijk direct waar te nemen, omdat er geen licht vanaf komt (zie kader, red.). Voor natuurkundigen is dat lastig, omdat hun onderzoek altijd gebaseerd is op waarnemingen en experimenten.” Ook experimenten met zwarte gaten zijn op dit moment ondenkbaar. En dus moeten wetenschappers die zich willen verdiepen in zwarte gaten het doen met theoretische natuurkundige beschouwingen. En dat valt nog niet mee. “Dit zijn de meest extreme objecten in het universum. We moeten de natuurkundige wetten dan ook oprekken om ze te kunnen begrijpen.”

Wie nu opspringt, komt tot de ontdekking dat de zwaartekracht van de aarde te groot is om er langdurig van los te komen. Je hebt een hogere snelheid (11,2 kilometer per seconde!) nodig om aan de zwaartekracht van de aarde te kunnen ontsnappen. Maar de zwaartekracht van de aarde is peanuts in vergelijking met die van een zwart gat. Een zwart gat is namelijk niets anders dan een gebied met een enorme materiedichtheid. Die materiedichtheid is zo groot dat de ontsnappingssnelheid de snelheid van het licht overschrijdt. In andere woorden: je moet sneller gaan dan het licht om aan de greep van een zwart gat te kunnen ontsnappen. En dat kan niet. Dus werkelijk alles – zelfs licht – is gedoemd om – eenmaal in de greep van het zwarte gat – in een zwart gat te verdwijnen.


Een zwart gat. Afbeelding: NASA’s Goddard Space Flight Center / CI Lab.

Vandaar dat een zwart gat – zoals de naam al doet vermoeden – ook echt zwart is: het kan geen licht uitstralen. “Dat is vrij uniek,” stelt Vonk. “Want als je in de natuurkunde kijkt, dan zie je dat voor alles geldt: hoe sterk het ook is, je kunt er altijd tegenin gaan.” Maar niet bij een zwart gat. Want een zwart gat heeft een point of no return. Onderzoekers noemen dat de waarnemingshorizon. Eenmaal voorbij die horizon kan niets meer aan de aantrekkingskracht van het zwarte gat ontsnappen.

Een kromming van de ruimtetijd
Dat zwarte gaten geen licht afgeven, is dus uniek en – vanuit het oogpunt van een onderzoeker – een tikkeltje hinderlijk. Maar een zwart gat haalt nog meer vreemde fratsen uit, zo schrijft Vonk in zijn boek. “Diep binnenin een zwart gat houdt de beschrijving van ruimte en tijd volgens de relativiteitstheorie op, en vinden we een zogeheten singulariteit. Ook op de rand van een zwart gat zijn er overigens al vreemde dingen met ruimte en tijd aan de hand: zo lijkt de tijd daar bijvoorbeeld stil te staan.” “Dat lijkt,” benadrukt Vonk nog eens in gesprek met Scientias.nl. “Als je in zo’n zwart gat valt, merk je er namelijk niks van en tikt je horloge nog steeds met 1 seconde per seconde. Maar als je van een afstand kijkt, lijkt de klok van degene die in het zwarte gat valt trager te gaan en uiteindelijk zelfs stil te komen staan.” Het is het resultaat van een kromming of draaiing van de ruimtetijd, wederom veroorzaakt door die enorme materiedichtheid. “Einstein heeft in zijn relativiteitstheorie ruimte en tijd als het ware aan elkaar geplakt en zo ontstond de ruimtetijd. En die kun je op verschillende manieren bekijken. Vergelijk het met een schilderij dat je vanuit een iets andere hoek bekijkt of een kwartslag draait, waardoor het er heel anders uitziet. Datzelfde blijkt rond een zwart gat met de ruimtetijd te gebeuren: de ruimtetijd wordt gedraaid, met als resultaat dat de tijd er langzamer lijkt te gaan.”

Hawkingstraling
Om het allemaal nog ingewikkelder te maken, blijken nabij de waarnemingshorizon van een zwart gat allerlei quantummechanische processen te spelen. “Daar ontstaan vanuit het niets deeltjes,” vertelt Vonk. Dat lijkt gek, maar in de quantummechanica – de natuurkundige beschrijving van het allerkleinste – gebeuren nu eenmaal vreemde dingen en kunnen ook vanuit het niets deeltjes ontstaan. Daar moeten we echter wel een paar voetnoten bij plaatsen. Ten eerste bestaan deze deeltjes die vanuit het niets ontstaan, maar even. Daarnaast ontstaan ze altijd in tweetallen (een deeltje en een anti-deeltje). “Het deeltjespaar heeft zijn energie tijdelijk uit het vacuüm ‘geleend’ en moet dat snel weer teruggeven.” Normaal gebeurt dat als de twee deeltjes botsen en elkaar opheffen. Maar stel je nu voor dat deze twee deeltjes nabij de waarnemingshorizon (de grens waarachter materie of licht onmogelijk nog aan de greep van het zwarte gat kan ontsnappen) ontstaan en één deeltje valt in het zwarte gat. Dan kunnen de deeltjes niet meer bij elkaar komen en dus ook de ‘geleende’ energie niet meer teruggeven. “De ontbrekende energie wordt dan in plaats daarvan onttrokken aan het zwarte gat, en daardoor wordt het minder energetisch en dus lichter.” En hierdoor lijkt het alsof energie uit het zwarte gat ontsnapt, maar dat is dus niet helemaal zo. “De straling (ook wel hawkingstraling genoemd, red.) ontstaat aan de rand en komt dus niet uit het zwarte gat,” aldus Vonk.

Hawkingstraling waarnemen
Ook de hawkingstraling is het resultaat van een theoretische beschouwing. Want het is tot op heden nog niet gelukt om deze straling daadwerkelijk rond een zwart gat te detecteren. “De temperatuur van de hawkingstraling rond een zwart gat dat tien keer zo zwaar is als de zon ligt ongeveer één miljardste graad boven het absolute nulpunt. Dat is ontzettend weinig, zeker als je het van een afstand van duizenden lichtjaren moet meten.” In theorie zouden we het bestaan van hawkingstraling ook op een andere manier kunnen aantonen. Namelijk door zelf micro-zwarte gaten te creëren. “Bijvoorbeeld in deeltjesversnellers.” Maar ook dat is lastiger dan het lijkt, want “kleine zwarte gaten, verdampen sneller”. Het betekent heel concreet dat een micro-zwart gat – als het al zou lukken om er eentje te maken – maar een fractie van een seconde zou bestaan.

Dat een zwart gat straling afgeeft, zonder informatie prijs te geven, is opvallend, zo schrijft Vonk in zijn boek. “Vergelijk dat met het licht dat wij met onze ogen opvangen en dat juist extreem veel informatie over de wereld om ons heen bevat. Een zwart gat geeft zijn informatie echter niet prijs.” Sterker nog: de informatie lijkt met de verdamping van een zwart gat voorgoed te verdwijnen. “In de natuurkunde zijn we gewend dat je alles kunt achterhalen. Als je een bal weggooit, kunnen we precies berekenen waar deze vandaan kwam. Maar na verdamping zijn we alle informatie over een zwart gat kwijt en kunnen we deze ook niet meer achterhalen.” En daarmee staan onderzoekers voor een raadsel. Want in de relativiteitstheorie en de quantummechanica – de theorieën die we gebruiken om zwarte gaten te beschrijven – gaat informatie nooit verloren. “Het suggereert dat deze twee theorieën niet voldoende zijn, willen we een zwart gat beschrijven. Er moet nog een ingrediënt bij óf de theorieën moeten grondig worden herzien.”

Black Hole Cam
Het moge duidelijk zijn: rond zwarte gaten gebeuren vreemde dingen. En onderzoekers werken hard om ze te begrijpen. Zo is momenteel het onderzoeksproject Black Hole Cam in volle gang. Tijdens dit onderzoeksproject wordt voor het eerst geprobeerd om de schaduw van een zwart gat te fotograferen. “Het is heel opwindend,” vindt Vonk. “Misschien dat we over een paar maanden al wel de eerste foto’s in handen hebben en dan kunnen we voor het eerst kijken tot aan de rand van een zwart gat.” Volgens hem kunnen we van dergelijke beelden een hoop leren, maar ze hebben ook hun beperkingen. “Zo kunnen we te weten komen wat er aan de rand van zo’n zwart gat gebeurt en nagaan of de relativiteitstheorie ook nabij zwarte gaten (en dus onder extreme omstandigheden, red.) standhoudt. Maar tegelijkertijd zullen we met gewoon licht ook nooit verder kunnen kijken dan die rand.”

Maar gelukkig is er dan ook het zwaartekrachtsgolvenonderzoek nog. Sinds kort zijn we niet alleen in staat om deze rimpelingen in de ruimtetijd – die bijvoorbeeld ontstaan als twee zwarte gaten fuseren – te detecteren, maar kunnen we ook heel nauwkeurig achterhalen waar ze vandaan komen. En dat stelt ons in staat “om met gewone telescopen dat gebied aan de hemel af te speuren en hopelijk uit het zichtbare licht nog extra informatie te kunnen halen over het proces dat tot die golven heeft geleid,” zo schrijft Vonk. “We staan daarmee aan de wieg van een geheel nieuwe waarneemtechniek (…) Waar we met behulp van gewoon licht nooit iets zullen zien dat minder dan vijf horizonstralen van het zwarte gat af gebeurt, kunnen we met zwaartekrachtsgolven rechtstreeks naar het zwarte gat ‘zelf’ kijken. We krijgen informatie die op de horizon zelf ontstaat en juist daar worden zwarte gaten natuurlijk écht interessant.”

Zullen zwarte gaten dan uiteindelijk toch al hun geheimen prijsgeven? Vonk heeft goede hoop. “Mensen zijn creatief en inventief, dus ik denk het wel. Maar of dat over vijf, vijftig of vijfhonderd jaar zal zijn? Daar durf ik niets over te zeggen.”

(scientias.nl)=
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')