Depressie & Angst #138

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 13:24 schreef FairyHunted het volgende:
Misschien even iets heel anders.. Ik ben door omstandigheden (die ik liever nu nog niet kwijt wil omdat er nog het een en ander loopt (lees politieonderzoek)..) in behandeling bij een praktijkbegeleider (doorverwezen door mijn huisarts) maar omdat ik daar voor mijn gevoel niet voldoende werd geholpen en mijn vriend in de tussentijd via een kennis (die psychisch sociaal therapeut is) onder behandeling werd genomen, heeft zij mij ook geholpen. Maar dit gaat dus niet via de officiele weg, kan ik dit dan beter zo houden of moet ik dit aankaarten bij zorgverzekering en een vergoeding aanvragen?

Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.

De niet officiële weg: moet ik dat zien als betalen in natura ofzo???

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:55 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat is zeker zo.
Ik kom oorsponkelijk van een punt waarop ik zelf de vriendschappen maar vast verbrak zodat ik de mogelijkheid en teleurstelling van andersom vermeed. Ik was enorm gesloten.

Nu sta ik op een punt dat ik aan mensen vertel dat ik ze tof vind en me open stel en ook kwetsbaar durf op te stellen. Maar daar zit veel angst om mensen te verliezen en dt speelt regelmatig op.

Vanmiddag heb ik weer therapie en ik wil de therapeut vragen hoe ik hier op kan doorbouwen. Hoe ik die onzekerheid afbouw en ook zonder steeds om bevestiging te vragen mezelf zekerder kan voelen. En ook gewoon makkelijker omga met een teleurstelling op dat vlak.

Vanwaar die angst om mensen te verliezen?
Vanwege je therapie?

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 20:02 schreef Zelus het volgende:

[..]

Vanwaar die angst om mensen te verliezen?
Vanwege je therapie?

Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.

Als kind heb ik overleefd door me af te sluiten, als iets niet in de buurt komt kan het je ook niet raken. Nadeel is dat je er herl eenzaam van wordt want niemand komt in de buurt en ik heb er wel degelijk behoefte aan om liefgehad te worden. Die muur heb ik met mijn therapeut afgebroken, ik kan weer voelen. Alles weer, dus ook fijne dingen, maar ook angsten. En die zijn momenteel bij vlagen heel heftig.

Ik heb gisteren n goeie therapiesessie gehad. Gevraagd hoe ik hier beter mee om kan gaan en ze gaf me goede handvaten om kalm te blijven in zo'n situatie en de behoefte achter mijn gevoel te achterhalen. En dan daar wat mee te doen zonder emotioneel op tilt te slaan. En dat is een kwestie van oefenen.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 20:27 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.

Als kind heb ik overleefd door me af te sluiten, als iets niet in de buurt komt kan het je ook niet raken. Nadeel is dat je er herl eenzaam van wordt want niemand komt in de buurt en ik heb er wel degelijk behoefte aan om liefgehad te worden. Die muur heb ik met mijn therapeut afgebroken, ik kan weer voelen. Alles weer, dus ook fijne dingen, maar ook angsten. En die zijn momenteel bij vlagen heel heftig.

Ik heb gisteren n goeie therapiesessie gehad. Gevraagd hoe ik hier beter mee om kan gaan en ze gaf me goede handvaten om kalm te blijven in zo'n situatie en de behoefte achter mijn gevoel te achterhalen. En dan daar wat mee te doen zonder emotioneel op tilt te slaan. En dat is een kwestie van oefenen.

Oke, nu snap ik het

Je kan het ook anders bekijken: vrienden nemen je zoals je bent, doen ze dat niet, dan zijn het geen vrienden maar kennissen. Zolang jij je moet aanpassen aan je vrienden, klopt er iets niet.

Snap best dat er dan de angst is om weer die muur op te bouwen en alleen te blijven, zonder vrienden. Gelukkig is er nog dit forum, en tig andere op het internet. Misschien kan je lid worden van een club (dmv je hobbie?) en daar andere mensen tegenkomen waar je dan een band mee kan opbouwen?

Heb je wel eens een gesprek gehad bij een medium?
Je hoeft geen gerichte vragen te stellen, die komen vanzelf wel tijdens het gesprek.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 20:58 schreef Zelus het volgende:

[..]

Oke, nu snap ik het

Je kan het ook anders bekijken: vrienden nemen je zoals je bent, doen ze dat niet, dan zijn het geen vrienden maar kennissen. Zolang jij je moet aanpassen aan je vrienden, klopt er iets niet.

Snap best dat er dan de angst is om weer die muur op te bouwen en alleen te blijven, zonder vrienden. Gelukkig is er nog dit forum, en tig andere op het internet. Misschien kan je lid worden van een club (dmv je hobbie?) en daar andere mensen tegenkomen waar je dan een band mee kan opbouwen?

Heb je wel eens een gesprek gehad bij een medium?
Je hoeft geen gerichte vragen te stellen, die komen vanzelf wel tijdens het gesprek.

Ik heb op zich een goeie groep vrienden en grote kring aan kennissen. Het zijn ook mensen waar ik echt wat aan heb, ze hebben me door een burnout heengesleept. Dus op zich heb ik genoeg mensen om me heen die om mij geven zoals ik ben.

T is alleen als mijn angsten opspelen en paniek komt dat mijn eigen gedachten op tilt slaan en dan kan ik niet meer reëel denken.

Ik ben bekend met mediums, maar ik zou niet weten wat ik ermee moet. De oorzaak van problemen waar ik nu mee worstel is vrij duidelijk. Ik heb een aantal overlevingsmechanismen en patronen die destijds gezaaid zijn maar nu voorproblemen zorgen. Het is een kwestie van oefenen en de confrontatie blijven aangaan om ervan af te komen. Makkelijker gezegd dan gedaan overigens want zo makkelijk als ik het hier opschrijf zo lastig vind ik het om mezelf eruit te trekken als het opspeelt. Maar ik doe mn best, en t gaat elke keer iets beter.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 21:28 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Gewoon doorgaan dan.
Leven!

En niet teveel piekeren/nadenken.

Ik doe mn best. Maar als dat laatste zo eenvoudig waa dat zat ik niet in therapie. Maar ik kom r wel.

Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 19:58 schreef Zelus het volgende:

[..]

Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.

De niet officiële weg: moet ik dat zien als betalen in natura ofzo???

Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaald

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 07:47 schreef FairyHunted het volgende:

[..]

Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaald

Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.
Fok is te snel aan het worden voor opa

quote:

Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.
Wou effe je een hart onder de riem steken.

Rocket league Boefjes

2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.

Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.

Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").

Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 10:29 schreef Zelus het volgende:

[..]

Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.
Fok is te snel aan het worden voor opa

Geeft niet haha, gelukkig is het nu duidelijk en krijgt men geen rare beelden vanwege de niet officiële weg .. Is wel goedkoper xD

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 12:48 schreef bloempjuh het volgende:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.

Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.

Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").

Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.

Ik snap je frustratie als je wel wil maar gewoon niet kan. Maar met kleine stapjes kom je ook vooruit.

En maak het jezelf niet te moeilijk. Natuurlijk moet je proberen je paniek te boven te komen, maar te grote stappen nemen is ook niet goed.

quote:

Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

quote:

Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

Heb je al hulp?

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 10:46 schreef Droopie het volgende:

[..]

Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.
Wou effe je een hart onder de riem steken.

Rocket league Boefjes

De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 17:25 schreef j95 het volgende:

[..]

[..]

Heb je al hulp?

Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.

Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).

Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 18:36 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten

[..]

Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.

Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).

Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.

Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.
Heb je ook nog de halve dag dopjes in je oren en zit je te gamen?
Heel erg moeilijk en kut maar je moet echt nog een tijdje door komen zonder hulp en ook dan zul je niet direct can je klachten af zijn. Help je zelf vast een beetje, opstaan, douchen, zet je raam los en probeer een paar keer per dag een blokje om te gaan. Al is het maar dat. Het kan echt wat schelen.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 19:59 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.
Heb je ook nog de halve dag dopjes in je oren en zit je te gamen?
Heel erg moeilijk en kut maar je moet echt nog een tijdje door komen zonder hulp en ook dan zul je niet direct can je klachten af zijn. Help je zelf vast een beetje, opstaan, douchen, zet je raam los en probeer een paar keer per dag een blokje om te gaan. Al is het maar dat. Het kan echt wat schelen.

Ik weet niet hoeveel uur je tegenwoordig achter je computer zit, maar bovenstaand advies kan ik weinig tegenin brengen.

Een beetje je hoofd prikkelen met frisse lucht kan echt geen kwaad.
Op de manier hoe je leefde (en volgens mij is het niet beter gegaan sindsdien) is funest voor, ehhh alles.

Ramen open, douchen, boterham eten en 2x per dag half uur lopen is wel het minste wat je kan doen.

Kan me niet voorstellen dat het geen positieve (klein) stapje de goede richting in is.

Ik kan soms echt schrikken van dromen. Ik had eergisteren een droom, ik weet niet wat ik er mee moet. Ik was ontvoerd, samen met mijn zusje. Ik zag een uitgang en ik ontsnapte, alleen liet haar achter om zelf weg te kunnen komen.

Het zal met de fase waar ik nu misschien in zit te maken hebben, maar dat ik zoiets kon doen, al in een droom. Haar achter laten voor mijn eigen gewin, echt kut. In het echt zal ik dit nooit doen, al zeg ik nooit nooit. Ik zal haar nooit daar aan haar lot achterlaten om zelf te ontsnappen. Dromen zijn ook maar opties, maar toch, ik voel me kut over het feit dat ik haar uberhaupt zo achter kan laten in een hypothetische situatie, terwijl ik weet dat het voor haar fataal is.

Dromen kunnen gek zijn.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 18:36 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten

[..]

Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.

Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).

Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.

Hopelijk krijg je dan eindelijk goede hulp. En wat ze hierboven ook zeggen: ritme is heel belangrijk, probeer daar zelf aan te werken. Als ik een week lang heel laat naar bed ga en lang blijf liggen krijg ik ook meer last.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 12:48 schreef bloempjuh het volgende:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.

Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.

Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").

Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.

Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...
Ik hoop dat het een beter jaar wordt voor jou

Ik ben weer begonnen met lezen van het boek 'Zelfcompassie' van Christine Neff. Het heeft me toen ik anderhalf jaar geleden een burn out kreeg heel veel geholpen en ik merk nu ik zo worstel met angsten dat ik er opnieuw veel aan heb. Ik kan het iedereen aanraden.

quote:

Op zondag 8 januari 2017 21:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...
Ik hoop dat het een beter jaar wordt voor jou

Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.

Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".

Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 14:16 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.

Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".

Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.

Ik heb zelf een burn out gehad en herken heel goed wat je omschrijft. Die gevoelens en twijfels zijn heel normaal bij een burn out, en zeker na een jaar is dat nog lang niet weg. Vanuit het perspectief van je psych snap ik het succesverhaal, uit ervaring weet ik ook dat het zo niet voelt. Na een jaar wil je verdorie weer eens 'normaal' kunnen leven en is het enorm frustrerend als dat niet lukt. Voor mij is het anderhalf jaar geleden en nog steeds merk ik dat ik niet volledig hersteld ben.

Maar je herstelt niet zomaar even van een burnout. Je hebt je lijf en psyche jaren overvraagd en uitgeput. Dat moet herstellen en tegelijk moet je met jezelf aan de slag om te leren jezelf liever te behandelen. Dat is zwaar en het vergt veel van je. Wees lief voor jezelf, leg dat tijdschema dat je jezelf oplegt weg want daarmee leg je jezelf precies die druk op die je je burn out ingeholpen heeft, en dat is nergens voor nodig. Ook als je niet perfect bent ben je de moeite waard en mag je troost en lievigheid van jezelf vragen.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 14:16 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.

Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".

Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.

Snap ik maar ik bedoelde gewoon dat een heleboel mensen zonder psychische klachten op die dagen ook de supermarkt vermijden. Je zoekt het wel uit wat dat betreft. Heb je nog andere activiteiten dan naar de winkel gaan en vrijwilligerswerk?

quote:

Op maandag 9 januari 2017 15:22 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb 10 maanden thuis gezeten en exact hoe jij het schrijft !

quote:

Op maandag 9 januari 2017 15:29 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Snap ik maar ik bedoelde gewoon dat een heleboel mensen zonder psychische klachten op die dagen ook de supermarkt vermijden. Je zoekt het wel uit wat dat betreft. Heb je nog andere activiteiten dan naar de winkel gaan en vrijwilligerswerk?

Ik ga wel 3x per week naar de winkel en/of naar bio weekmarkt op zaterdag (om mezelf buiten te krijgen) en ga soms (2-3x per maand) naar de sportschool.
En dan hier en daar nog een sociale activiteit (terrasje, een keer shoppen) hier en daar (ong 1x per maand). Die laatste categorie heeft wel flink te lijden gehad in 2016, heb héél veel dingen afgezegd ivm paniek.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 15:22 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb zelf een burn out gehad en herken heel goed wat je omschrijft. Die gevoelens en twijfels zijn heel normaal bij een burn out, en zeker na een jaar is dat nog lang niet weg. Vanuit het perspectief van je psych snap ik het succesverhaal, uit ervaring weet ik ook dat het zo niet voelt. Na een jaar wil je verdorie weer eens 'normaal' kunnen leven en is het enorm frustrerend als dat niet lukt. Voor mij is het anderhalf jaar geleden en nog steeds merk ik dat ik niet volledig hersteld ben.

Maar je herstelt niet zomaar even van een burnout. Je hebt je lijf en psyche jaren overvraagd en uitgeput. Dat moet herstellen en tegelijk moet je met jezelf aan de slag om te leren jezelf liever te behandelen. Dat is zwaar en het vergt veel van je. Wees lief voor jezelf, leg dat tijdschema dat je jezelf oplegt weg want daarmee leg je jezelf precies die druk op die je je burn out ingeholpen heeft, en dat is nergens voor nodig. Ook als je niet perfect bent ben je de moeite waard en mag je troost en lievigheid van jezelf vragen.

Ik weet dat mijn psych ergens gelijk heeft. Toen ik mid 2016 bij haar aanklopte zat ik er elke week te huilen en had ik na elke stap buiten een halve dag nodig om bij te komen. Maar ik heb er genoeg van

quote:

Op maandag 9 januari 2017 16:23 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik ga wel 3x per week naar de winkel en/of naar bio weekmarkt op zaterdag (om mezelf buiten te krijgen) en ga soms (2-3x per maand) naar de sportschool.
En dan hier en daar nog een sociale activiteit (terrasje, een keer shoppen) hier en daar (ong 1x per maand). Die laatste categorie heeft wel flink te lijden gehad in 2016, heb héél veel dingen afgezegd ivm paniek.

Snap ik hoor. Is het niet wat om één keer supermarkt te vervangen door een andere activiteit of een sociale activiteit. Ik snap dat er boodschappen gedaan moeten worden hoor. Maar het is ook nogal een plek, druk, meeste mensen zijn gejaagd, als het niet lukt heb je geen eten en negatieve spiraal die daarbij hoort. Misschien als je het kunt vervangen door een andere activiteit, ergens wat drinken waar geen kip komt of wat dan ook, als andere dingetjes ook een beetje lukken dan wordt dat ene zelfde ding doen misschien ook iets minder groot. Ik bedoel het niet verkeerd en mijn zinnen zijn vaak wat krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 18:30 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Snap ik hoor. Is het niet wat om één keer supermarkt te vervangen door een andere activiteit of een sociale activiteit. Ik snap dat er boodschappen gedaan moeten worden hoor. Maar het is ook nogal een plek, druk, meeste mensen zijn gejaagd, als het niet lukt heb je geen eten en negatieve spiraal die daarbij hoort. Misschien als je het kunt vervangen door een andere activiteit, ergens wat drinken waar geen kip komt of wat dan ook, als andere dingetjes ook een beetje lukken dan wordt dat ene zelfde ding doen misschien ook iets minder groot. Ik bedoel het niet verkeerd en mijn zinnen zijn vaak wat krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Ik snap 'm. En dat is een goed idee.

Ik kom er steeds meer achter dat de angst en nervositeit die ik met bepaalde vrienden ervaar de laatste tijd, komt uit herrineringen van toen ik gepest ben vroeger. Dat machteloze gevoel van iemand die sterker dan mij is, of dingen probeert om mij sociaal voor gek te zetten. Het ouwehoeren met vrienden (wat ik zelf net zo goed doe), blijkt echt die snaar ineens te raken. Ik voel me bang, boos en aangevallen, wil weg, de confrontatie ontlopen. Dit vooral met betrekking tot 1 specifieke vriend. Ik had nooit gedacht dat ervaringen van toen nog zo'n impact hadden kunnen hebben.

Hoe eng ik confrontaties en de hele situatie nu ook vindt, ik realiseer me dat ik nu de kans heb om voor mezelf op te komen en (ook al is het vaak speels) mijn mannetje te staan en voor mijn eigen mening op te komen. Ja, ik verlies daardoor misschien contacten of het komt tot een (aggresieve) confrontatie, ik vertik het nog langer om over mezelf heen te laten lopen. Niet meer aftaaien bij mensen waar ik geïntimideerd door ben, maar vol de confrontatie in als ik het er niet mee eens ben. Het is onprettig dat bepaalde vrienden die ik nu heb dit gevoel oproepen, maar ergens leren ze mij misschien wel een van de belangrijkste lessen uit mijn leven, wat de gevolgen ook zijn.

Duracel, kan de confrontatie ook niet juist zijn dat je met die vriend(en) -buiten een door jou genoemde situatie, dus soort van op neutraal terrein- jouw issues hiermee bespreekt?

Ik begrijp toch goed dat de betreffende vrienden niet dezelfde personen zijn die jou vroeger hebben gepest, maar nieuwe mensen die je als vriend ziet?

Onder vrienden moet het toch juist mogelijk zijn elkaars zwakheden te bespreken en die ook te respecteren.

Zeker omdat jij aangeeft zelf ook mee te doen met dat geplaag (iets heel anders dan, maar met een flinterdunne grens náár pesten) kan ik me voorstellen dat zij zich van geen kwaad bewust zijn en helemaal niet de bedoeling hebben je echt te raken.

Even een ordinaire linkdump van 24 Uur Met.. Myrthe van der Meer, schrijfster van Paaz en Up. Ze is bipolair en heeft asperger.
Ik begrijp haar helemaal als het op 'buiten de deur komen' gaat.

Anyways. Heldin. Én het is gewoon een goed programma.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 21:44 schreef bloempjuh het volgende:
Even een ordinaire linkdump van 24 Uur Met.. Myrthe van der Meer, schrijfster van Paaz en Up. Ze is bipolair en heeft asperger.
Ik begrijp haar helemaal als het op 'buiten de deur komen' gaat.

Anyways. Heldin. Én het is gewoon een goed programma.

Myrte van der Meer - 24 uur met

Eens. Al vind ik het nogal gewaagd om iemand die al donkere gedachten heeft vierentwintig uur in één ruimte met Theo Maassen te plaatsen

Ik vind het toen ik het ooit zag en las vooral erg fijn dat er ook iemand was die aangaf altijd gedacht te hebben dat iedereen eigenlijk dood wilde. Dat die gedachte, dat gevoel, je basis is. En dat andere mensen dat echt vaak niet kunnen geloven. En hoe raar het ook is als andere mensen niet zo schijnen te leven.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 21:40 schreef DancingPhoebe het volgende:
Duracel, kan de confrontatie ook niet juist zijn dat je met die vriend(en) -buiten een door jou genoemde situatie, dus soort van op neutraal terrein- jouw issues hiermee bespreekt?

Ik begrijp toch goed dat de betreffende vrienden niet dezelfde personen zijn die jou vroeger hebben gepest, maar nieuwe mensen die je als vriend ziet?

Onder vrienden moet het toch juist mogelijk zijn elkaars zwakheden te bespreken en die ook te respecteren.

Zeker omdat jij aangeeft zelf ook mee te doen met dat geplaag (iets heel anders dan, maar met een flinterdunne grens náár pesten) kan ik me voorstellen dat zij zich van geen kwaad bewust zijn en helemaal niet de bedoeling hebben je echt te raken.

Je hebt gelijk over dat het een dunne lijn is en het zijn inderdaad compleet andere mensen. Er over praten met hen vind ik erg moeilijk, ik houd het er niet zo van om het over zoiets dieps van me te hebben. Ik denk vooral uit angst voor negatieve reacties en voor schut staan.

Daar komt bij dat we elkaar al jaren kennen en dit gewoon over een weer gaat. Het is puur speels. We uiten ook vaak genoeg hoe gek we op elkaar zijn als vrienden.

Voor mij is het belangrijk dat ik mijn eigen issues niet op hen projecteer. Dat ik hen er slachtoffer van maak zegmaar. Ik wil gezond assertief zijn, niet aggressief. Misschien komt het moment wel dat ik het uit (heb het er met een andere vriend wel uitgebreid over gehad, maar hij zit niet in die groep), alleen voorlopig doe ik dit nu liever nog niet. Ik zie het meer als een kans om mezelf te ontwikkelen.

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 22:29 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Je hebt gelijk over dat het een dunne lijn is en het zijn inderdaad compleet andere mensen. Er over praten met hen vind ik erg moeilijk, ik houd het er niet zo van om het over zoiets dieps van me te hebben. Ik denk vooral uit angst voor negatieve reacties en voor schut staan.

Daar komt bij dat we elkaar al jaren kennen en dit gewoon over een weer gaat. Het is puur speels. We uiten ook vaak genoeg hoe gek we op elkaar zijn als vrienden.

Voor mij is het belangrijk dat ik mijn eigen issues niet op hen projecteer. Dat ik hen er slachtoffer van maak zegmaar. Ik wil gezond assertief zijn, niet aggressief. Misschien komt het moment wel dat ik het uit (heb het er met een andere vriend wel uitgebreid over gehad, maar hij zit niet in die groep), alleen voorlopig doe ik dit nu liever nog niet. Ik zie het meer als een kans om mezelf te ontwikkelen.

Ik denk dat het onderscheid tussen assertief en agressief inderdaad is wat mij in jouw post triggerde. Die kwam bij mij over als "ik sla er op los!!" (maar dan verbaal).

Dan reageer je eigenlijk agressief op iets wat dus niet agressief bedoeld is en daarmee ben jij eigenlijk degene die het vuur opent als het ware.

Ik heb dat een keer meegemaakt met een vriend van me en dat heeft me heel erg geraakt en de vriendschap wezenlijk verandert. Context is compleet anders, maar ook hij zat ergens mee. En in plaats van dat hij me dat gewoon vertelde over een glaasje wijn, zodat we er als vrienden over konden praten en een oplossing zoeken, kreeg ik uit het niets de volle lading. Daarin zaten me eigenlijk 2 dingen dwars. Het was (ver) over die lastig definieerbare grens en daarbij zit je blijkbaar al een tijd allemaal onaardige dingen over mij te denken en vertrouw je mij niet genoeg om bij mij te fact checken...

In jouw post heb je het ook over agressieve confrontaties die je mogelijk contacten kunnen kosten. Dan denk ik, probeer eens een andere manier van confronteren. Een kwetsbaardere misschien? Maar ik heb geleerd dat het min of meer ok is dat het ok is wanneer je niet krijgt wat je wil, als je je eerlijkste intenties (dus je kwetsbaarst?) hebt getoond en daar naar hebt gehandeld.

Ik kan dan wel verdrietig zijn over dat dingen anders zijn uitgepakt dan ik had gehoopt, maar omdat ik volledig vanuit mijn waarheid en waarden heb gehandeld is het toch ok. Ik denk daarbij dan dat is dus wel had kunnen krijgen wat ik had willen hebben, maar dat ik daarvoor een stukje van mezelf had moeten verloochenen dat ik niet bereid ben te verloochenen.

Ik ben in mijn therapie heel erg bezig met communiceren omdat ik zelf de neiging heb of om af te kappen of enorm bot van me af te bijten. Terwijl de middenweg zoveel handiger is.

Mijn therapeut helpt me om het bij mezelf te houden als ik iemand weerwoord geef. Op die manier geef je wel een duidelijke grens aan maar zonder de andere persoon daarmee aan te vallen. Voor mij werkt het, al is het iets dat ik nog bewust moet integreren.

Momenteel zit ik echt even in mijn eigen kleine bubbeltje om al het geleerde van 't afgelopen jaar te herhalen en te oefenen. Ik merk dat al die wijze adviezen en hulp langzaam weer wat aan het verslappen waren, vandaar al die paniek de afgelopen tijd. Dus nu ben ik echt even op herhaling en het werkt goed, ik voel me sterker worden en ook beter in m'n vel.

Mooie en herkenbare televisie bij Jinek over depressie.

Weer terug bij af . De afgelopen dagen het idee gehad dat het wat beter ging met m'n angstproblemen, ook een halve dag buitenshuis geweest zonder eigenlijk echt heel angstig te zijn geweest.

In de avond van 12 januari heb ik 2 uurtjes geslapen, van ongeveer 6 tot 8 uur, had namelijk een migraineaanval en ik wilde er zo snel mogelijk vanaf. Toen ik eenmaal wakker werd ging het weer. Vanwege dit dutje ging ik 's nachts later naar bed, ik viel rond half 3 in slaap. Uiteindelijk werd ik om 4 uur weer wakker, en wat ik ook probeerde, ik kwam gewoon niet meer in slaap.. Uiteindelijk gaf ik het op en zei ik tegen mezelf, ach.. Blijf dan maar gewoon wakker, dus dat deed ik ook. Dat was de domste fout van mijn leven. Ik ben dus op anderhalf uur slaap naar school gegaan, en ik merkte al aan mezelf dat zodra ik de voordeur uiitstapte, ik al angstig werd.

Uiteindelijk heb ik het gered tot school, en daar kreeg ik weer een paniekaanval in de klas. Ik heb deze gelukkig onder controle weten te houden. Eenmaal in de pauze liepen we naar de aula en toen kreeg ik pas echt lichamelijk last. Ik begon vlekken te zien, ik werd duizelig, het was net alsof mijn benen wankelde en ik er niet meer op kon staan. Ik probeerde meteen iets te eten en iets van suiker te eten, maar tevergeefs.. Ik heb uiteindelijk de concierge opgezocht en deze heeft me in een rustige kamer plat op de grond gelegd met mijn benen omhoog, zodat er weer bloed naar mijn hersenen kon stromen. Hierna ben ik door mijn vader opgehaald, ik kwam toen rond half 1 weer thuis en was toen zo moe dat ik (met kleine onderbrekingen) tot 8 uur 's avonds heb geslapen. Daarna wat gegeten, en nu zit ik weer weer wakker. Ik ga weer eens beginnen met melatonine, kijken of dat helpt. Uurtje geleden twee capsules ingenomen, ik kijk wel of ik zometeen in slaap kom.

Ik merk vooral dat het ook angst voor angst is. De laatste keer dat ik zo weinig sliep had ik ook een paniekaanval, en dat knaagde aan mij en heeft er misschien ook wel voor gezorgd dat ik het nu weer kreeg. Volgende week moet ik bloed laten prikken, zodat we eventuele andere oorzaken (shildklierproblemen, suikerziekte etc) kunnen diagnosticeren of juist uitsluiten.

Ik voel me zo vreselijk kut nu. Ik ben een 19 jarige knul die gezond hoort te zijn en hoort te genieten van zijn leven, en in plaats daarvan durf ik nu nog maar amper mijn huis uit. Ik ben niet suicidaal en zal ook nooit willen overwegen om er een einde aan te maken, ik ben op het moment gewoon het spoor bijster en het feit dat alles bij de GGZ zo vol zit helpt ook niet; kan 30 januari pas terecht voor mijn intakegesprek.

31 januari begint mijn 6 maanden lange full-time stage en ik weet zeker dat ik die op deze manier niet ga redden. Ik ben echt zo bang, alles gaat fout en het is net alsof ik hier nooit meer uit kom

quote:

Op zaterdag 14 januari 2017 01:33 schreef iPancakeMix het volgende:
Weer terug bij af...

Jeetje, jouw verhaal klinkt zó herkenbaar! Klein verschil: ik was op het moment van bijna-flauwvallen docent en 32.

Ik heb mezelf dmv 'exposure therapy' (met hulp van een psycholoog) laten inzien dat angst-opwekkende situaties niet echt eng zijn. En ik ben aan het inzien dat mijn paniek vaak puur lichamelijk is, dat het ontlading is die er 'gewoon even uit moet'. Ik geef mezelf na een bezoek aan de supermarkt bijvoorbeeld een half uurtje om uit te razen, dmv hardlopen óf flink huilen.

MAAR.. dit had ik niet zonder mijn psych gekund. Zij houdt me op het juiste pad en daagt me uit ("wat als je nou eens naar een compleet andere supermarkt gaat?").

Advies aan jou: neem het jezelf niet kwalijk. Probeer te achterhalen of je paniek een soort trigger heeft (in mijn geval: drukte en verdwalen) die je een beetje kan ontlopen, tot je tijd/energie hebt om eraan te werken. En geef aan jezelf toe dat je last hebt van paniek. Neem iemand (decaan op school? Mentor? Iemand op stage?) in vertrouwen zodat zij weten wat er aan de hand is.

Succes.

quote:

Op zaterdag 14 januari 2017 00:48 schreef Droopie het volgende:
Mooie en herkenbare televisie bij Jinek over depressie.

Wat opvallend is dat beide, Thomas en dat meisje van The Voice, beide zeggen dat niks hen meer uitmaakt....

Maar toch, zeker Thomas, weet heel goed wat belangrijk is.... Dat kun je merken aan zijn shows en de inhoud.

Nu heb ik uit eigen ervaring met depressie meer de conclusie getrokken dat je jezelf ook veel aan het overtuigen bent dat niks je boeit. Misschien moeten mensen zichzelf meer overtuigen dat dingen hen wel boeit...

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:31 schreef ludovico het volgende:

[..]

Wat opvallend is dat beide, Thomas en dat meisje van The Voice, beide zeggen dat niks hen meer uitmaakt....

Maar toch, zeker Thomas, weet heel goed wat belangrijk is.... Dat kun je merken aan zijn shows en de inhoud.

Nu heb ik uit eigen ervaring met depressie meer de conclusie getrokken dat je jezelf ook veel aan het overtuigen bent dat niks je boeit. Misschien moeten mensen zichzelf meer overtuigen dat dingen hen wel boeit...

Bedoel je niet Mike Boddé, en ja het klopt enerzijds wel.
Als je eenmaal gaat denken ik ben depressief en nu moet ik mij klote voelen, dan had ik de neiging om mijzelf de symptonen ook wel aan te praten.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:34 schreef Droopie het volgende:

[..]

Bedoel je niet Mike Boddé, en ja het klopt enerzijds wel.
Als je eenmaal gaat denken ik ben depressief en nu moet ik mij klote voelen, dan had ik de neiging om mijzelf de symptonen ook wel aan te praten.

Mike en Thomas show... Ik haalde ze even door elkaar, ja Mike.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:58 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ik wil eigenlijk sowieso alleen gebruiken als het echt niet gaat, maar zodra ik opsta heb ik al hartkloppingen, trillende handen, mega emotioneel, gespannen enz en dan is het zo fijn om alleen ff een pilletje te nemen en gewoon de werkdag fijn doorkomen. 10mg merk ik helemaal niks van, 2x ook niet vandaar dat ik nu aan de 50 zit. Voor slapen heb ik Temazepam 20mg en Zopiclon, maar die doen eigenlijk ook niet veel. Word er wel wat vermoeider van, maar soms blijf ik nog steeds uren wakker of ik val redelijk snel in slaap, maar word na 2 uur weer klaarwakker. Zoek daar dus eigenlijk ook een alternatief voor . Hoef heus niet elke avond iets te nemen, maar als ik tenminste 2x per week een fatsoenlijke nachtrust van >5 uur heb ben ik al heel blij.

Een vraag die bij mij opkwam is of je ritalin of iets anders gebruikt vanwege je adhd. Een bekende bijwerking is namelijk dat je er heel depressief van kan worden.

Ik wens je in elk geval veel sterkte. Ik weet hoe vervelend slaapproblemen zijn.