R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ga ze denk ik inschakelen zodra ik op mezelf woon, wat nu wel serieus begint te worden.quote:Op zondag 9 oktober 2016 21:54 schreef Nijna het volgende:
Ja, hier heeft iemand van MEE geholpen om de juiste begeleiding te vinden.
Gisteren verjaardagsvisite, ik was eigenlijk al wat geprikkeld voor de visite kwam en het was druk. Wilde er ook nog iemand op de (elektrische) piano gaan spelen, ik vroeg om het niet te doen, omdat er al genoeg geluid was. Maar daar was weinig begrip voor, ze zouden hem zacht zetten.
Ik ben naar boven gegaan voordat ik heel lelijk zou gaan doen. Volgende keer trek ik de stekker gewoon los van het ding als er visite komt.
Ik heb echt geen idee wat er allemaal bij komt kijken en ga sowieso schulden maken als ik mezelf een beetje ken
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Even een flinke trap omhoog, want ik zit toch ergens mee.
Sinds het gesprek met mijn ouders op 18 september heb ik niets meer gehoord van de GGZ. Ik heb zelfs de betreffende psycholoog een mail gestuurd om te vragen hoe ver ze waren in het onderzoek. Dat is anderhalve week geleden. Ik wilde gewoon een heads up, meer niet.
Maar ik heb dus nog steeds geen antwoord gekregen. Is het normaal dat het zo lang duurt of zijn ze me gewoon vergeten? Ik zou graag die diagnose (positief of negatief) willen hebben zodat ik gewoon verder kan met mijn leven.
Sinds het gesprek met mijn ouders op 18 september heb ik niets meer gehoord van de GGZ. Ik heb zelfs de betreffende psycholoog een mail gestuurd om te vragen hoe ver ze waren in het onderzoek. Dat is anderhalve week geleden. Ik wilde gewoon een heads up, meer niet.
Maar ik heb dus nog steeds geen antwoord gekregen. Is het normaal dat het zo lang duurt of zijn ze me gewoon vergeten? Ik zou graag die diagnose (positief of negatief) willen hebben zodat ik gewoon verder kan met mijn leven.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Fera, misschien kan je bellen? Ik vind mail sturen vaak makkelijker, maar bellen is soms handiger heb ik het idee... Ik heb geen idee wat een normale termijn is, hebben ze daar nog iets over gezegd?
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik ga morgen ook bellen. Maar ik ben eerlijk gezegd geen held aan de telefoon.quote:
Fera, misschien kan je bellen? Ik vind mail sturen vaak makkelijker, maar bellen is soms handiger heb ik het idee... Ik heb geen idee wat een normale termijn is, hebben ze daar nog iets over gezegd?
Ze hebben er niets over gezegd, dus ik heb geen idee verder.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Volgens mij duurt het best lang.
Ik wacht ook nog op een rapport waarmee ik weer verder kan, maar tot dusverre nog niets ontvangen. Misschien inderdaad ook even contact zoeken om te vragen hoe het zit.
Ik wacht ook nog op een rapport waarmee ik weer verder kan, maar tot dusverre nog niets ontvangen. Misschien inderdaad ook even contact zoeken om te vragen hoe het zit.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Haihai! Groetjes uit het ziekenhuis.
Ik lig aan zoveel snoeren dat ik mijn eigen winkeltje kan beginnen haha.
Gelukkig maar een nachtje voor slaaponderzoek.
Ik lig aan zoveel snoeren dat ik mijn eigen winkeltje kan beginnen haha.
Gelukkig maar een nachtje voor slaaponderzoek.
Twiddel
Ik heb vandaag even gebeld. Maar ik kreeg het secretariaat aan de lijn, die zouden mijn psycholoog mailen om mij te bellen. Maar ja, ik heb haar ook al gemaild dus dat stelde me niet echt gerust.quote:
Volgens mij duurt het best lang.
Ik wacht ook nog op een rapport waarmee ik weer verder kan, maar tot dusverre nog niets ontvangen. Misschien inderdaad ook even contact zoeken om te vragen hoe het zit.
Ik ben wel gebeld door een privénummer, maar was toen niet in staat om op te nemen. Wie weet hoor ik morgen meer.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Lekker geslapen?quote:
Haihai! Groetjes uit het ziekenhuis.
Ik lig aan zoveel snoeren dat ik mijn eigen winkeltje kan beginnen haha.
Gelukkig maar een nachtje voor slaaponderzoek.
Ik mag binnenkort nog een keer op herhaling, de eerste keer had ik zo weinig geslapen dat ze er niet echt wat mee konden...
...
Mama van 2 lieve meiden :)
Morgen ben ik jarig, is het heel gek dat ik mijn verjaardag voor familie een week later vier? Het is gezellig maar de voorbereidingen zijn bijzonder stressvol, zelfde geldt voor wanneer de visite er is.
Een aantal weken geleden is bij mij een vorm van autisme vastgesteld (denk zelf PDD-NOS, maar die label heb ik nog niet gekregen). Het ding is dat ik die diagnose absoluut niet accepteer. Ik wil ten eerste al niet dat m'n omgeving anders (aangepast) met me om zou moeten gaan dan een "normaal" persoon. Voel me dat echt niet waard. Wil gewoon als ieder ander behandeld worden.
Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.
Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...
Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.
Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...
Ehm... ok
Tegenwoordig krijg niet iedereen een sub-labeltje meer. Mij wisten ze uit te leggen dat labels als Asperger, PDD-NOS e.d. allemaal verdwijnen. Dat wordt straks allemaal ASS. Misschien dat ze dat bij jouw GGZ (of waar je ook was) ook al geïmplementeerd hebben.quote:Op zaterdag 12 november 2016 23:05 schreef Frumzel het volgende:
Een aantal weken geleden is bij mij een vorm van autisme vastgesteld (denk zelf PDD-NOS, maar die label heb ik nog niet gekregen). Het ding is dat ik die diagnose absoluut niet accepteer. Ik wil ten eerste al niet dat m'n omgeving anders (aangepast) met me om zou moeten gaan dan een "normaal" persoon. Voel me dat echt niet waard. Wil gewoon als ieder ander behandeld worden.
Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.
Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...
Verder snap ik iets niet. Je zegt dat je heel erg depressief bent, maar tegelijkertijd lijkt het je niets te doen. Of lees ik het nu verkeerd?
In ieder geval heel veel sterkte met alles. Lijkt me heel erg heftig om je partner te verliezen. Ik moet er niet aan denken. Brrr.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Geeft niet, maar doelde op dat het niet lijkt op te luchten door mijn verhaal hier neer te zetten. Dat het m'n stemming verder niet verlicht.quote:Op zaterdag 12 november 2016 23:10 schreef Fera het volgende:
[..]
Tegenwoordig krijg niet iedereen een sub-labeltje meer. Mij wisten ze uit te leggen dat labels als Asperger, PDD-NOS e.d. allemaal verdwijnen. Dat wordt straks allemaal ASS. Misschien dat ze dat bij jouw GGZ (of waar je ook was) ook al geïmplementeerd hebben.
Verder snap ik iets niet. Je zegt dat je heel erg depressief bent, maar tegelijkertijd lijkt het je niets te doen. Of lees ik het nu verkeerd?
In ieder geval heel veel sterkte met alles. Lijkt me heel erg heftig om je partner te verliezen. Ik moet er niet aan denken. Brrr.
Er is ook enkel tegen mij (door m'n eigen therapeute) gezegd dat ik een vorm van autisme heb, maar dan ga je natuurlijk verder zoeken op internet en kom je tot de zelfdiagnose van PDD-NOS, omdat dat het meest overeenkomt met wat je zelf ervaart. Ding is ook dat ik niet zou weten met wie ik erover zou kunnen praten, omdat ik bang ben dat ik niet begrepen zal worden.
M'n therapeute gaf ook aan dat het overlijden van m'n vriendin een veel grotere impact heeft op mij, dan op een persoon die dit niet heeft. Ervaar het zelf inderdaad als een te sterke prikkel waar ik maar niet overheen kan komen. Kan het echt nog geen plek geven en i.c.m. wat ik nu dus allemaal meemaak (dingen uit verleden die bijvoorbeeld terugkomen), maakt me dat dus ook zo depressief...
Ehm... ok
O, op die manier. Ik heb soms moeite met dingen interpreteren. Het moet altijd vrij concreet zijn, anders begrijp ik het niet zo goed.quote:
[..]
Geeft niet, maar doelde op dat het niet lijkt op te luchten door mijn verhaal hier neer te zetten. Dat het m'n stemming verder niet verlicht.
Er is ook enkel tegen mij (door m'n eigen therapeute) gezegd dat ik een vorm van autisme heb, maar dan ga je natuurlijk verder zoeken op internet en kom je tot de zelfdiagnose van PDD-NOS, omdat dat het meest overeenkomt met wat je zelf ervaart. Ding is ook dat ik niet zou weten met wie ik erover zou kunnen praten, omdat ik bang ben dat ik niet begrepen zal worden.
M'n therapeute gaf ook aan dat het overlijden van m'n vriendin een veel grotere impact heeft op mij, dan op een persoon die dit niet heeft. Ervaar het zelf inderdaad als een te sterke prikkel waar ik maar niet overheen kan komen. Kan het echt nog geen plek geven en i.c.m. wat ik nu dus allemaal meemaak (dingen uit verleden die bijvoorbeeld terugkomen), maakt me dat dus ook zo depressief...
Maar heeft je therapeute een officiële diagnose gegeven aan de hand van onderzoek? Of heeft ze gewoon een sterk vermoeden van autisme? Er zijn wel psychologen gespecialiseerd in autisme. Misschien dat je daar beter terecht kan. Of een lotgenotengroep. Een vriendin van mij (ook autistisch) heeft daar in ieder geval heel erg veel baat bij gehad.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Het was ook niet superduidelijk beschreven zag ik, dus begrijp je echt wel, waarom je het niet begreep.quote:
[..]
O, op die manier. Ik heb soms moeite met dingen interpreteren. Het moet altijd vrij concreet zijn, anders begrijp ik het niet zo goed.
Maar heeft je therapeute een officiële diagnose gegeven aan de hand van onderzoek? Of heeft ze gewoon een sterk vermoeden van autisme? Er zijn wel psychologen gespecialiseerd in autisme. Misschien dat je daar beter terecht kan. Of een lotgenotengroep. Een vriendin van mij (ook autistisch) heeft daar in ieder geval heel erg veel baat bij gehad.
Ze heeft inderdaad een diagnose gegeven, althans het komt in een verslag voor wat ze heeft geschreven over mij. Ze heeft zelf ook ervaring met autistische personen, dus wat dát betreft zit ik wel goed daar. Ik wil ook momenteel eigenlijk niet echt naar weer iemand anders, omdat ik me hier nu voel vertrouwd voel en het niet zie zitten voor m'n gevoel weer in het diepe gegooid moet worden.
Wat ik al eerder vertelde, is dat ik het zelf niet accepteer. Dus ik denk dat ik het ook erg moeilijk zal vinden als mezelf een spiegel voorgehouden zou worden (dus door anderen tegen te komen die hebben wat ik heb). Constant het gevoel, ik moet er maar mee leven en niemand anders mee lastig te vallen. Het is dat ik hier min of meer anoniem ben en hier verder weinig personen irl ken, dus daarom dat ik nu een moment heb dat ik het "van me af" kan schrijven.
Ehm... ok
Wel begrijpelijk. Zelf zou ik het ook niet leuk vinden om plots van therapeut te wisselen. Zeker niet als je je daar op je gemak voelt.quote:
[..]
Het was ook niet superduidelijk beschreven zag ik, dus begrijp je echt wel, waarom je het niet begreep.
Ze heeft inderdaad een diagnose gegeven, althans het komt in een verslag voor wat ze heeft geschreven over mij. Ze heeft zelf ook ervaring met autistische personen, dus wat dát betreft zit ik wel goed daar. Ik wil ook momenteel eigenlijk niet echt naar weer iemand anders, omdat ik me hier nu voel vertrouwd voel en het niet zie zitten voor m'n gevoel weer in het diepe gegooid moet worden.
Wat ik al eerder vertelde, is dat ik het zelf niet accepteer. Dus ik denk dat ik het ook erg moeilijk zal vinden als mezelf een spiegel voorgehouden zou worden (dus door anderen tegen te komen die hebben wat ik heb). Constant het gevoel, ik moet er maar mee leven en niemand anders mee lastig te vallen. Het is dat ik hier min of meer anoniem ben en hier verder weinig personen irl ken, dus daarom dat ik nu een moment heb dat ik het "van me af" kan schrijven.
Maar accepteer je niet dat je autisme hebt? In principe hoef je dat ook niet per se. Ik bedoel, je hoeft het niet te omarmen. Het is slechts een verklaring voor bepaalde problemen waar je tegenaan loopt. De diagnose kan je eventueel verder op weg helpen om die problemen op een doeltreffende manier aan te pakken. Het is geen levensstijl. Je hoeft je niet onder andere autisten te mengen. Dat is geen verplichting. Maar soms maakt het praten wat makkelijker als dat met iemand is die dezelfde obstakels ervaart. En zoals je net zei, hier schrijven lucht eigenlijk helemaal niet op. Misschien dat face to face contact wat effectiever is.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Nou ja, het is meer dat ik me zeer bezwaard voel als men zich moet aanpassen aan mij, om mij een beter en gemakkelijker leven te geven. Op die manier doelde ik dat ik net als ieder ander behandeld wil worden, maar merk dus wel dat niet altijd werkt en ik me daardoor juist ongelukkiger voel en dingen ga opkroppen waar ik mee zit. Bij m'n therapeute kan ik wel alles kwijt (en meer dan ik van tevoren kon bedenken), maar ja, dat is m'n therapeute, waar ik slechts een driekwartier per week zit. Ik zou niet weten met wie ik in m'n omgeving hierover kan praten, laat staan mensen die ik niet eens ken verder.quote:
[..]
Wel begrijpelijk. Zelf zou ik het ook niet leuk vinden om plots van therapeut te wisselen. Zeker niet als je je daar op je gemak voelt.
Maar accepteer je niet dat je autisme hebt? In principe hoef je dat ook niet per se. Ik bedoel, je hoeft het niet te omarmen. Het is slechts een verklaring voor bepaalde problemen waar je tegenaan loopt. De diagnose kan je eventueel verder op weg helpen om die problemen op een doeltreffende manier aan te pakken. Het is geen levensstijl. Je hoeft je niet onder andere autisten te mengen. Dat is geen verplichting. Maar soms maakt het praten wat makkelijker als dat met iemand is die dezelfde obstakels ervaart. En zoals je net zei, hier schrijven lucht eigenlijk helemaal niet op. Misschien dat face to face contact wat effectiever is.
Verder begin ik bijvoorbeeld nu ook te merken dat ik me ook bezwaard voel over het feit dat het nu enkel over mij gaat en dat ik nog niet 1 interesse de andere kant (jouw kant dus) opgestuurd heb, dus dat zie ik ook als een feit waar ik tegenop loop nu. Had dat zo veel liever anders gezien.
Ehm... ok
Ik heb het wel wat mensen verteld, maar ze zijn niet anders met mij omgegaan.
Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.
Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.
In hoeverre zouden mensen zich dan aan moeten passen? Mijn omgeving heeft dat ook niet gedaan. Natuurlijk, ze zouden een beetje rekening met je kunnen houden. Maar als je verder gewoon functioneert in je werk- en privéleven, dan zijn er geen aanpassingen nodig. Hell, je hoeft het niet eens aan iedereen te vertellen.quote:
[..]
Nou ja, het is meer dat ik me zeer bezwaard voel als men zich moet aanpassen aan mij, om mij een beter en gemakkelijker leven te geven. Op die manier doelde ik dat ik net als ieder ander behandeld wil worden, maar merk dus wel dat niet altijd werkt en ik me daardoor juist ongelukkiger voel en dingen ga opkroppen waar ik mee zit. Bij m'n therapeute kan ik wel alles kwijt (en meer dan ik van tevoren kon bedenken), maar ja, dat is m'n therapeute, waar ik een driekwartier per week zit. Ik zou niet weten met wie ik in m'n omgeving hierover kan praten, laat staan mensen die ik niet eens ken verder.
Verder begin ik bijvoorbeeld nu ook te merken dat ik me ook bezwaard voel over het feit dat het nu enkel over mij gaat en dat ik nog niet 1 interesse de andere kant (jouw kant dus) opgestuurd heb, dus dat zie ik ook als een feit waar ik tegenop loop nu. Had dat zo veel liever anders gezien.
Dat is ook wat ik bedoel. Het is geen levensstijl. Je hebt alleen wat makkelijker toegang tot hulpmiddelen om ermee om te gaan. Eigenlijk om te zorgen dat jij je makkelijker aan de rest kan aanpassen en met ze mee kan gaan.
Verder zie ik het echt niet als een probleem dat het nu over jou gaat. Ik reageerde immers toch op jouw verhaal? Ik heb verder ook niet echt behoefte om nu over mezelf te praten.
Dat komt dan wel weer als ik hier iets melden heb. 
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Wellicht personen waar je al heel lang mee omgaat? Die weten niet beter dan dat je zo bent denk ik? Mja, weet niet of men dan zich ook echt zou aanpassen, maar het is gewoon dat je anders bent dan anderen. Het feit dat mijn therapeute al te kennen gaf, dit vanaf de eerste sessie leek te zien, maar uiteraard eerst onderzoek moest doen om het bevestigd te krijgen, geeft voor mij dus aan dat ik anders overkom bij mensen.quote:
Ik heb het wel wat mensen verteld, maar ze zijn niet anders met mij omgegaan.
Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.
Ehm... ok
Ja. Paar vrienden en huisgenoten en familie etc. Maar dat is ook omdat het gewoon niet goed ging en er wel de behoefte was een en ander uit te leggen. Maar je moet het ook zo zien dat je al je hele leven 'zo bent', dus er verandert helemaal niks. Je hebt nog steeds dezelfde capaciteiten. Ik ben een droogkloot die alles serieus neemt en verder specifieke gewoontes heb en dat soort ASS-dingen, maar dat weten ze.quote:
Wellicht personen waar je al heel lang mee omgaat?
Ik denk niet dat je therapeut direct richt op het punt dat je anders bent dan anderen? Lijkt me niet haar taak. Of ik begrijp je verkeerd. Het is wel goed om te weten waarin je dan anders bent zodat je daar mee om kan gaan. Bijvoorbeeld bepaalde dingen vermijden of anders aanpakken kan al als resultaat hebben dat je minder snel overprikkeld raakt of uit je slof schiet of een achtbaan van emoties ervaart.
Mja, misschien loop ik maar te raaskallen. En inderdaad, enkel m'n ouders en zussen weten ervan, maar dat was meer informatief. Verwacht daar ook niet dat ik ineens anders behandeld wordt of zo. Maar op m'n werk zou ik het nooit kwijt kunnen denk ik, vanwege die bezwaren tegen aanpassen enzo. Wil gewoon zijn, ook al zegt m'n verstand dat er geen definitie van gewoon is.quote:
[..]
In hoeverre zouden mensen zich dan aan moeten passen? Mijn omgeving heeft dat ook niet gedaan. Natuurlijk, ze zouden een beetje rekening met je kunnen houden. Maar als je verder gewoon functioneert in je werk- en privéleven, dan zijn er geen aanpassingen nodig. Hell, je hoeft het niet eens aan iedereen te vertellen.
Dat is ook wat ik bedoel. Het is geen levensstijl. Je hebt alleen wat makkelijker toegang tot hulpmiddelen om ermee om te gaan. Eigenlijk om te zorgen dat jij je makkelijker aan de rest kan aanpassen en met ze mee kan gaan.
Verder zie ik het echt niet als een probleem dat het nu over jou gaat. Ik reageerde immers toch op jouw verhaal? Ik heb verder ook niet echt behoefte om nu over mezelf te praten.
Weet je wat ook, in m'n hoofd heeft altijd iets geleefd dat alleen mannen autistisch konden zijn. Dat vrouwen dat niet konden zijn. Ik weet, nu ik me er meer in verdiep, dat het dus niet zo is (een nichtje van me blijkt ook PDD-NOS te hebben) en jij als vrouw ook "iets" hebt denk ik, aangezien je hier op dit forum komt. Maar goed, wat dat nu voor mij verlicht, dat weet ik niet. Denk dat ik het beeld ook heel erg in m'n hoofd heb van het jongetje met klassiek autisme en dat ik me daarmee meet, hoewel ik dat nu zo zeg, ik het gevoel heb te zeggen dat ik me niet zo aan moet stellen ofzo. Ik weet niet. Acceptatie is nog heel ver weg vrees ik...
Ehm... ok
Ach, de ene keer denk je: "Ow ik ben autistisch dus daarom doe ik dit nu niet." en heb je er vrede mee en en de andere keer denk je: "Verdomme ik ben toch ook weer niet zo autistisch dat ik dit niet durf?". Dat is volstrekt normaal.
Autistische trekken werden (en worden nog steeds door veel mensen) als mannelijke trekken gezien. Dus op zich geen gekke gedachte. De diagnose word ook veel minder vaak bij vrouwen gesteld. Autistische vrouwen krijgen vaak ook onterecht het borderline label (omdat dit weer typische 'vrouwelijke' trekken zouden moeten zijn).quote:
[..]
Mja, misschien loop ik maar te raaskallen. En inderdaad, enkel m'n ouders en zussen weten ervan, maar dat was meer informatief. Verwacht daar ook niet dat ik ineens anders behandeld wordt of zo. Maar op m'n werk zou ik het nooit kwijt kunnen denk ik, vanwege die bezwaren tegen aanpassen enzo. Wil gewoon zijn, ook al zegt m'n verstand dat er geen definitie van gewoon is.
Weet je wat ook, in m'n hoofd heeft altijd iets geleefd dat alleen mannen autistisch konden zijn. Dat vrouwen dat niet konden zijn. Ik weet, nu ik me er meer in verdiep, dat het dus niet zo is (een nichtje van me blijkt ook PDD-NOS te hebben) en jij als vrouw ook "iets" hebt denk ik, aangezien je hier op dit forum komt. Maar goed, wat dat nu voor mij verlicht, dat weet ik niet. Denk dat ik het beeld ook heel erg in m'n hoofd heb van het jongetje met klassiek autisme en dat ik me daarmee meet, hoewel ik dat nu zo zeg, ik het gevoel heb te zeggen dat ik me niet zo aan moet stellen ofzo. Ik weet niet. Acceptatie is nig heel ver weg vrees ik...
Mijn traject loopt momenteel nog. Mijn ouders dacht eigenlijk meer richting dyspraxie omdat ik vooral problemen had met motoriek en tempo. Nu schijnt dat na wat onderzoek wel mee te vallen. Maar een neuropsycholoog had al vanaf het eerste gesprek een vermoeden van autisme. Gek genoeg was dat nooit eerder bij mij of mijn ouders ter sprake gekomen. Wel dat ik misschien ADD had, omdat mijn jongere broer dat ook heeft.
Dus op advies van die neurpsycholoog ben ik naar de GGZ gegaan. Na één gesprek daar hadden zij ook een sterk vermoeden van autisme en hebben ze verder onderzoek gedaan. Ik wacht nog steeds op de uitslag. Echter had de psycholoog zelf wat persoonlijke problemen waardoor ik wat langer moet wachten dan normaal. Ik moest er nog zelf achteraan ook ... Anders hadden ze gewoon niets gezegd.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Ik weet heel goed dat ik inderdaad m'n hele leven al zo ben, maar ja, als iemand zegt dat je een vorm van autisme hebt, pak ik dat dus heel letterlijk op en zie het dan ook als een label met alle gevolgen van dien. Het tegenovergestelde is dat ik ook weer sarcastisch ben. Als iemand sarcastisch tegenover mij zou zijn, moet ik eerst 3x denken wat hij of zij nou bedoeld, tenzij ik die persoon ook echt ken (dan doorzie ik het wel vrij snel). En inderdaad, was zelf ook vrij droog, qua humor bijvoorbeeld, maar dat zit ook wel in m'n familie.quote:
[..]
Ja. Paar vrienden en huisgenoten en familie etc. Maar dat is ook omdat het gewoon niet goed ging en er wel de behoefte was een en ander uit te leggen. Maar je moet het ook zo zien dat je al je hele leven 'zo bent', dus er verandert helemaal niks. Je hebt nog steeds dezelfde capaciteiten. Ik ben een droogkloot die alles serieus neemt en verder specifieke gewoontes heb en dat soort ASS-dingen, maar dat weten ze.
Ik denk niet dat je therapeut direct richt op het punt dat je anders bent dan anderen? Lijkt me niet haar taak. Of ik begrijp je verkeerd. Het is wel goed om te weten waarin je dan anders bent zodat je daar mee om kan gaan. Bijvoorbeeld bepaalde dingen vermijden of anders aanpakken kan al als resultaat hebben dat je minder snel overprikkeld raakt of uit je slof schiet of een achtbaan van emoties ervaart.
Kan innerlijk wel snel geïrriteerd zijn, wat soms weleens naar buiten vliegt (wat bijvoorbeeld op de weg als chauffeur niet altijd handig is en waar ik me ook regelmatig zorgen over maak). Dingen vermijden doe ik al enorm (kom weinig m'n huis uit buiten werk om). Kies het liefst voor de veilige weg, vooral nu dus.
Ehm... ok
Waar ik vroeger heel moeilijk met vrouwen overweg kon, kan ik nu beter met ze overweg dan mannen. Daarom wilde ik ook een vrouwelijke psycholoog, omdat dat vertrouwder aanvoelt voor mij. Het feit dat je me dit verteld als vrouw zijnde, voelt voor mij meer als een soort saamhorigheid (komt even geen beter woord in me op), dan als een man verteld dat ie dat heeft.quote:
[..]
Autistische trekken werden (en worden nog steeds door veel mensen) als mannelijke trekken gezien. Dus op zich geen gekke gedachte. De diagnose word ook veel minder vaak bij vrouwen gesteld. Autistische vrouwen krijgen vaak ook onterecht het borderline label (omdat dit weer typische 'vrouwelijke' trekken zouden moeten zijn).
Mijn traject loopt momenteel nog. Mijn ouders dacht eigenlijk meer richting dyspraxie omdat ik vooral problemen had met motoriek en tempo. Nu schijnt dat na wat onderzoek wel mee te vallen. Maar een neuropsycholoog had al vanaf het eerste gesprek een vermoeden van autisme. Gek genoeg was dat nooit eerder bij mij of mijn ouders ter sprake gekomen. Wel dat ik misschien ADD had, omdat mijn jongere broer dat ook heeft.
Dus op advies van die neurpsycholoog ben ik naar de GGZ gegaan. Na één gesprek daar hadden zij ook een sterk vermoeden van autisme en hebben ze verder onderzoek gedaan. Ik wacht nog steeds op de uitslag. Echter had de psycholoog zelf wat persoonlijke problemen waardoor ik wat langer moet wachten dan normaal. Ik moest er nog zelf achteraan ook ... Anders hadden ze gewoon niets gezegd.
Ik hoop voor je dat de uitslag er snel komt, ook al heb je wellicht al meer zelfonderzoek gedaan ook via bijvoorbeeld google.
Ehm... ok
Mja, zo letterlijk heb ik nog nooit gedacht, maar wellicht ook omdat ik mijn gedrag niet wil linken aan autisme.quote:
Ach, de ene keer denk je: "Ow ik ben autistisch dus daarom doe ik dit nu niet." en heb je er vrede mee en en de andere keer denk je: "Verdomme ik ben toch ook weer niet zo autistisch dat ik dit niet durf?". Dat is volstrekt normaal.
Ehm... ok
Apart. Maar ook weer niet. Ik heb eigenlijk het tegenovergestelde. Ik kan veel beter met mannen overweg dan met vrouwen. Maar ik weet niet of dat met mijn autisme te maken heeft. Alleen staan de meeste vrouwen ver van mij af qua interesses en dergelijke. Ik kan me over het algemeen slecht inleven in wat hen bezighoudt. Ik heb wel vriendinnen, maar die zijn eigenlijk net zoals ik.quote:
[..]
Waar ik vroeger heel moeilijk met vrouwen overweg kon, kan ik nu beter met ze overweg dan mannen. Daarom wilde ik ook een vrouwelijke psycholoog, omdat dat vertrouwder aanvoelt voor mij. Het feit dat je me dit verteld als vrouw zijnde, voelt voor mij meer als een soort saamhorigheid (komt even geen beter woord in me op), dan als een man verteld dat ie dat heeft.
Ik hoop voor je dat de uitslag er snel komt, ook al heb je wellicht al meer zelfonderzoek gedaan ook via bijvoorbeeld google.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Ik vermoed dat het meer te maken heeft met de andere sekse, dat dat de reden is dat ik beter met vrouwen overweg kan. Althans, dat idee heb ik dan. Gesproken over interesses van anderen; ik heb voor mijn gevoel ook hele andere interesses dan mensen in mijn omgeving. Vooral leeftijdsgenoten. Wellicht dat ik daarom ook al geen aansluiting kan vinden met hen. Voel me altijd een soort buitenbeentje. Denk daarom nu ook erg op mezelf.quote:
[..]
Apart. Maar ook weer niet. Ik heb eigenlijk het tegenovergestelde. Ik kan veel beter met mannen overweg dan met vrouwen. Maar ik weet niet of dat met mijn autisme te maken heeft. Alleen staan de meeste vrouwen ver van mij af qua interesses en dergelijke. Ik kan me over het algemeen slecht inleven in wat hen bezighoudt. Ik heb wel vriendinnen, maar die zijn eigenlijk net zoals ik.
Maar die zijn net zoals jij. Wat moet ik me daarbij voorstellen dan?
Ehm... ok
Niks mis mee. Nu zou ik mij vooral bij het bekende houden en het een tijdje rustig aan doen.quote:
Kies het liefst voor de veilige weg, vooral nu dus.
Begrijp ik. Dan zou je het allicht als excuus gaan gebruiken.quote:
[..]
Mja, zo letterlijk heb ik nog nooit gedacht, maar wellicht ook omdat ik mijn gedrag niet wil linken aan autisme.
Ben benieuwd wat je vervolgstappen met de therapeut zijn en welke suggesties zij geeft. Uiteindelijk zijn het voornamelijk handvatten die ze zal moeten aanreiken. Ik heb veel gehad aan psycho-educatie. Toen heb ik 1 op 1 sessies gehad over verschillende onderwerpen om zo te kijken hoe mensen met autisme omgaan met situaties als emoties, relaties, werk, gezondheid en familie. Verder heb ik eigenlijk niet veel specifieke tips voor je. Ik wens je dan maar het beste toe. Wie weet zie je over 3 of 6 maanden dat het allemaal meeviel
Geen typische meisjesmeisjes. Ik kan niet uren lullen over make-up, kleding of boybands. Om het maar even heel stereotyp te houden.quote:Op zondag 13 november 2016 01:18 schreef Frumzel het volgende:
[..]
Ik vermoed dat het meer te maken heeft met de andere sekse, dat dat de reden is dat ik beter met vrouwen overweg kan. Althans, dat idee heb ik dan. Gesproken over interesses van anderen; ik heb voor mijn gevoel ook hele andere interesses dan mensen in mijn omgeving. Vooral leeftijdsgenoten. Wellicht dat ik daarom ook al geen aansluiting kan vinden met hen. Voel me altijd een soort buitenbeentje. Denk daarom nu ook erg op mezelf.
Maar die zijn net zoals jij. Wat moet ik me daarbij voorstellen dan?
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Ik ga niet alles vertellen wat me momenteel dwars zit, maar ik zie het gewoon allemaal somber in. Heb momenteel zoiets van, zolang ik onder behandeling ben, heb ik nog iets van houvast. Zou niet weten wat ik zonder die houvast zou moeten. maar tegelijkertijd wil ik m'n problemen niet onder ogen zien. Te confronterend. Daarom ook depri dus. Mja, ik zie wel wat er van me terecht komt..quote:
[..]
Niks mis mee. Nu zou ik mij vooral bij het bekende houden en het een tijdje rustig aan doen.
[..]
Begrijp ik. Dan zou je het allicht als excuus gaan gebruiken.
Ben benieuwd wat je vervolgstappen met de therapeut zijn en welke suggesties zij geeft. Uiteindelijk zijn het voornamelijk handvatten die ze zal moeten aanreiken. Ik heb veel gehad aan psycho-educatie. Toen heb ik 1 op 1 sessies gehad over verschillende onderwerpen om zo te kijken hoe mensen met autisme omgaan met situaties als emoties, relaties, werk, gezondheid en familie. Verder heb ik eigenlijk niet veel specifieke tips voor je. Ik wens je dan maar het beste toe. Wie weet zie je over 3 of 6 maanden dat het allemaal meeviel
Ehm... ok
Zo is dat. Het een heeft een concrete eindtijd zoals het koken van een eitje en het ander heeft wat langer nodig zoals je eigen psyche. Kan je wel over alles wat je dwarszit praten met de psycholoog? Mag ik vragen hoe oud je bent?quote:
[..]
Ik ga niet alles vertellen wat me momenteel dwars zit, maar ik zie het gewoon allemaal somber in. Heb momenteel zoiets van, zolang ik onder behandeling ben, heb ik nog iets van houvast. Zou niet weten wat ik zonder die houvast zou moeten. maar tegelijkertijd wil ik m'n problemen niet onder ogen zien. Te confronterend. Daarom ook depri dus. Mja, ik zie wel wat er van me terecht komt..
Is prima. Om een voorbeeld te noemen, ik game toch wel graag op de pc en altijd gedacht dat het alleen maar een mannending is. Sinds ik vrouwen tegenkom in games, is het voor mij ook wat acceptabeler geworden dat ik dit doe (in tegenstelling tot mensen in m'n omgeving die dit eigenlijk vrijwel niet doen). Maakt het niet minder eenzaam, maar toch een heel klein beetje makkelijker.quote:
[..]
Geen typische meisjesmeisjes. Ik kan niet uren lullen over make-up, kleding of boybands. Om het maar even heel stereotyp te houden.
Maar waar hou jij je mee bezig dan met die vriendinnen van je of geen zin om het daarover te hebben (vrije keuze, wil je nergens toe dwingen)?
Ehm... ok
Dat had ik dus niet verwacht, dat ik werkelijk alles bij haar los kon laten, maar tegelijkertijd ben ik nu dus heel erg afhankelijk van haar. Zou nu echt niet zonder kunnen.quote:
[..]
Zo is dat. Het een heeft een concrete eindtijd zoals het koken van een eitje en het ander heeft wat langer nodig zoals je eigen psyche. Kan je wel over alles wat je dwarszit praten met de psycholoog? Mag ik vragen hoe oud je bent?
Ik ben 35.
Ehm... ok
Zijn in dit topic meer mensen (geweest) met een late diagnose. Ik was ook geen tiener meer (23 dacht ik).quote:
[..]
Dat had ik dus niet verwacht, dat ik werkelijk alles bij haar los kon laten, maar tegelijkertijd ben ik nu dus heel erg afhankelijk van haar. Zou nu echt niet zonder kunnen.
Ik ben 35.
Je bouwt snel een band op met dat soort mensen. Is mijn ervaring. Prettig als het een goede band is. Soms lees je dat mensen tientallen psychologen hebben gehad zonder een klik te voelen, dan ben je verder van huis. Ik ben destijds doorverwezen naar een centrum gespecialiseerd voor autisme gerelateerde problemen. Daar zou je in de toekomst naar kunnen infomeren.
M'n ouders zijn er wel mee bezig geweest toen ik nog op de basisschool zat, maar daar is nooit iets duidelijks naar voren gekomen, maar toen was het denk ik ook minder bekend ofzo. Maar goed, nogmaals, ik zie wel hoe het verder gaat lopen. Heb nergens verwachtingen, dus misschien is dat dan ook wel weer licht positief wat dat betreft.quote:
[..]
Zijn in dit topic meer mensen (geweest) met een late diagnose. Ik was ook geen tiener meer (23 dacht ik).
Je bouwt snel een band op met dat soort mensen. Is mijn ervaring. Prettig als het een goede band is. Soms lees je dat mensen tientallen psychologen hebben gehad zonder een klik te voelen, dan ben je verder van huis. Ik ben destijds doorverwezen naar een centrum gespecialiseerd voor autisme gerelateerde problemen. Daar zou je in de toekomst naar kunnen infomeren.
Ehm... ok
Welkom Frumzel!
Ik (vrouw) heb zelf een jaar of 5 geleden (ik was 33/34 jaar) de diagnose gehad.
Na al een heel traject ivm depressie (en wat foute diagnoses onderweg).
Ik kan inmiddels zeggen dat de diagnose mij enorm heeft geholpen om mezelf beter te begrijpen. En sinds een jaar of 2 a 3 gaat het steeds beter qua stemming.
Alsof ik mijn handleiding heb gevonden.
En daarmee hoop ik te voorkomen dat ik ooit weer zo depressief word... ben de medicatie heel langzaam aan het afbouwen, so far so good.
Ik (vrouw) heb zelf een jaar of 5 geleden (ik was 33/34 jaar) de diagnose gehad.
Na al een heel traject ivm depressie (en wat foute diagnoses onderweg).
Ik kan inmiddels zeggen dat de diagnose mij enorm heeft geholpen om mezelf beter te begrijpen. En sinds een jaar of 2 a 3 gaat het steeds beter qua stemming.
Alsof ik mijn handleiding heb gevonden.
En daarmee hoop ik te voorkomen dat ik ooit weer zo depressief word... ben de medicatie heel langzaam aan het afbouwen, so far so good
.
Mama van 2 lieve meiden :)
Ook games, onder andere. Heel erg geïnteresseerd in fantasy. Ik lees graag. Speel fanatiek bordspellen. Geen ganzenbord of zo, maar dingen die wat denkwerk en creativiteit vergen. Ik begin ook steeds meer interesse in politiek te krijgen. Regelmatig heb ik discussies binnen mijn vriendengroep, die qua politieke stromingen erg divers is.quote:
[..]
Is prima. Om een voorbeeld te noemen, ik game toch wel graag op de pc en altijd gedacht dat het alleen maar een mannending is. Sinds ik vrouwen tegenkom in games, is het voor mij ook wat acceptabeler geworden dat ik dit doe (in tegenstelling tot mensen in m'n omgeving die dit eigenlijk vrijwel niet doen). Maakt het niet minder eenzaam, maar toch een heel klein beetje makkelijker.
Maar waar hou jij je mee bezig dan met die vriendinnen van je of geen zin om het daarover te hebben (vrije keuze, wil je nergens toe dwingen)?
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Vanochtend weer 90 minuten bezig geweest met het zoeken van mijn portemonnee. Hij lag op een plek waar hij normaal gesproken niet legt. Op dit soort momenten baal ik van mezelf, ik raak telkens dingen kwijt :-/
Momenteel draait er een film in de bioscoop over een accountant met autisme. Naast accountant is hij ook een soort van actie held. Autisme wordt in deze film met respect behandeld en het is ook nog eens een zeer vermakelijke film. The accountant is de naam van de film.
Momenteel draait er een film in de bioscoop over een accountant met autisme. Naast accountant is hij ook een soort van actie held. Autisme wordt in deze film met respect behandeld en het is ook nog eens een zeer vermakelijke film. The accountant is de naam van de film.
Zijn er in dit topic ook autisten die problemen hebben met het krijgen van een overlijdensrisicoverzekering voor een hypotheek? Wij hebben zojuist op een huis geboden, en ons bod is geaccepteerd!
Enige waar ik me nu veel zorgen om maak is mijn diagnose met autisme. Graag hoor ik jullie ervaringen.
Enige waar ik me nu veel zorgen om maak is mijn diagnose met autisme. Graag hoor ik jullie ervaringen.
New in town
Hoezo zou je die niet krijgen?quote:
Zijn er in dit topic ook autisten die problemen hebben met het krijgen van een overlijdensrisicoverzekering voor een hypotheek? Wij hebben zojuist op een huis geboden, en ons bod is geaccepteerd!
Enige waar ik me nu veel zorgen om maak is mijn diagnose met autisme. Graag hoor ik jullie ervaringen.
Gezondheidsrisicoquote:
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
wtf?quote:
Zijn ze bang dat autisten eerder voor een trein springen ofzo[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 15-11-2016 19:36:37 ]
Kort door de bocht ja. Helaas........quote:
[..]
wtf?
14 SHADES OF GREY
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Nothing is black or white. Nothing is wrong or right. But everything is 14 shades of grey.
Ja want dat doen ze ook volgens onderzoek. Naja niet direct een trein, ook andere manieren...quote:
[..]
wtf?
Dat zou ik wel heel kort door de bocht vinden hoor... maar ja, rare wereld dus wat dat betreft kijk ik er dan ook weer niet echt van op.
Ik heb er geen ervaring mee.
Ik heb er geen ervaring mee.
Mama van 2 lieve meiden :)
Een vriendin is astmatisch en daar deden ze ook al moeilijk overquote:
Dat zou ik wel heel kort door de bocht vinden hoor... maar ja, rare wereld dus wat dat betreft kijk ik er dan ook weer niet echt van op.
Ik heb er geen ervaring mee.
quote:Op dinsdag 15 november 2016 21:18 schreef Elvi het volgende:
[..]
Een vriendin is astmatisch en daar deden ze ook al moeilijk over
Mama van 2 lieve meiden :)
Inderdaad. Statistisch gezien loop je meer risico op psychoses en zelfmoord. Ik ben beide niet van plan, maar daar hebben de verzekeraars geen boodschap aan 😅
Jammer dat niemand tot nu toe ervaringen heeft!
Jammer dat niemand tot nu toe ervaringen heeft!
New in town
Hoi Nijnja,quote:
Welkom Frumzel!
Ik (vrouw) heb zelf een jaar of 5 geleden (ik was 33/34 jaar) de diagnose gehad.
Na al een heel traject ivm depressie (en wat foute diagnoses onderweg).
Ik kan inmiddels zeggen dat de diagnose mij enorm heeft geholpen om mezelf beter te begrijpen. En sinds een jaar of 2 a 3 gaat het steeds beter qua stemming.
Alsof ik mijn handleiding heb gevonden.
En daarmee hoop ik te voorkomen dat ik ooit weer zo depressief word... ben de medicatie heel langzaam aan het afbouwen, so far so good
omdat ik totaal geen fut had om iets te schrijven, heeft het even geduurd met deze reactie. Momenteel nog steeds futloos, maar dat wijt ik maar aan m'n depressie. Sinds ik mijn diagnose (min of meer) heb gehad (ze zei, dat ik een "vorm van" autisme heb), heb ik die diagnose heel erg vergroot en wijt momenteel heel veel dingen in m'n leven aan dat autist zijn. Zoals door bepaalde dingen snel geïrriteerd zijn of als ik niet lekker uit m'n woorden kom, dat ik later denk, mja, ze heeft weer gelijk gehad.
Wel bedacht ik vanmiddag wel dat mijn vriendin ervoor leek te zorgen dat ik een soort schild om heen had gekregen, waardoor ik me veel beter in m'n vel voelde, ook al had ik de diagnose toen nog lang niet gehad natuurlijk. Ook voordat ik haar leerde kennen, ging het niet van een leien dakje, maar kon me erg goed redden alleen, ook al was ik toen ook niet enorm sociaal naar buiten toe. Maar sinds ik dus in de leegte ben gevallen (zo omschrijf ik het nu maar even), vergroot ik dat dus enorm uit, waardoor ik eerlijk gezegd alleen maar voor m'n werk en de nodige boodschappen buiten de deur kom en enkel als m'n ouders heel erg aandringen me weer eens te zien (denk nu 1x in de anderhalf/2 maanden).
De toekomst durf ik momenteel echt niet in te kijken en ook naar het verleden met m'n vriendin vind ik erg moeilijk om bewust te herinneren. Plus allerlei andere dingen die me heel erg tegenwerken om motivatie te hebben voor een beter leven. Medicatie heb ik niet, maar mocht men om wat voor reden dan ook iets aanbieden, zou ik daar denk ik erg op tegen zijn. Moet niks van pillen hebben.
Ik leef momenteel met de instelling; "we zien wel". Hm, bedenk dat dit stukje achteraf gezien beter in een depressietopic had gepast...
Ehm... ok
Een neef van me (die volgens mijn ouders PDD-NOS zou kunnen hebben, maar waarvan zijn ouders er niet aan willen (zo begreep ik het)), is ook erg van de fantasy. Ikzelf heb dat dan weer niet zo, heb niet echt een specifieke interesse eigenlijk. Laatst vroeg m'n therapeute ook waar ik heel goed in ben. Ik kon nergens opkomen, omdat m'n interesses heel erg afwisselend zijn. Kan me behoorlijk verdiepen in een ding, maar op een gegeven moment ben ik het zat en er dan ook klaar mee. Discussies ga ik eigenlijk liever niet aan, omdat ik dan een behoorlijk druk kan ervaren en daar ook neerslachtig en overschaduwd kan voelen. Ook als iemand een (bijvoorbeeld grappige) opmerking maakt naar me, reageer ik daar vaak voor m'n gevoel verkeerd op. Dat is dus ook 1 van de redenen dat ik sociale interacties probeer te vermijden. Om maar wat voorbeelden te noemen.quote:
[..]
Ook games, onder andere. Heel erg geïnteresseerd in fantasy. Ik lees graag. Speel fanatiek bordspellen. Geen ganzenbord of zo, maar dingen die wat denkwerk en creativiteit vergen. Ik begin ook steeds meer interesse in politiek te krijgen. Regelmatig heb ik discussies binnen mijn vriendengroep, die qua politieke stromingen erg divers is.
Ehm... ok
Als "we zien wel" nu het beste werkt dan is dat zo toch... ik hoop dat je je gauw wat beter gaat voelen.quote:
*knip*
Ik leef momenteel met de instelling; "we zien wel". Hm, bedenk dat dit stukje achteraf gezien beter in een depressietopic had gepast...
Vanmorgen een rotochtend hier...
Ik moest de oudste wegbrengen, maar altijd gedoe. Stoppen met tablet en even nog broek en sokken aan... toen ging er ook nog een beker drinken om en schoot ik in de stress. Daar wordt ik niet gezelliger van. Heb lelijk lopen doen en mopperen. En daar ga ik me rot over voelen, al met al een onstuimig begin van de dag
.Inmiddels heb ik mezelf weer aardig bij elkaar geraapt volgens mij...
Man gaat oudste ophalen en ik ga broodje smeren.
Mama van 2 lieve meiden :)
Herkenbaar. Hoewel ik zelf dat geregeld in een ander soort situatie ervaar op bijvoorbeeld m'n werk. Ben zelf chauffeur en wanneer ik een dag vrij ben geweest en iemand anders in m'n auto heeft gereden, dat ik dan altijd materialen kwijt ben/moet zoeken voordat ik echt met m'n werk kan beginnen. Niet te vergelijken natuurlijk met jouw verhaal, maar ik raak dan ook gestresst en mopper van binnen van alles bij mekaar. Als ik dan eenmaal ga rijden, gaat het wel weer snel beter. Maar dan wel steeds opnieuw het gevoel van; "het is weer zo'n dag"...quote:
[..]
Als "we zien wel" nu het beste werkt dan is dat zo toch... ik hoop dat je je gauw wat beter gaat voelen.
Vanmorgen een rotochtend hier...
Ik moest de oudste wegbrengen, maar altijd gedoe. Stoppen met tablet en even nog broek en sokken aan... toen ging er ook nog een beker drinken om en schoot ik in de stress. Daar wordt ik niet gezelliger van. Heb lelijk lopen doen en mopperen. En daar ga ik me rot over voelen, al met al een onstuimig begin van de dag
Inmiddels heb ik mezelf weer aardig bij elkaar geraapt volgens mij...
Man gaat oudste ophalen en ik ga broodje smeren.
Ehm... ok
andere situatie, maar wel hetzelfde effect. Stress wat resulteert in gemopper.
Ik had het er vanavond nog met mijn moeder over, die zei dat ik misschien toch maar eens iets van yoga ofzo moest overwegen (die tip heb ik al vaker gehad).
Om wat rustiger te kunnen blijven. Ik kan het natuurlijk allicht proberen. Alleen denk ik nu vooral: weer iets waar ik heen moet en wat me energie gaat kosten, maar wellicht levert het me meer op... het ligt in de week zullen we maar zeggen.
Nu is dit sowieso een drukke tijd, december in aantocht. Verplichtingen.
Vanmorgen bedacht ik me op een gegeven moment dat ik eens wat minder bezig moet zijn met zorgen dat ik het voor anderen goed doe. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik het voor mij goed doe, ik ben weer aan het rennen en doen en als ik zo doorga dan zak ik straks toch weer weg.
Dat wil ik niet.
Dus ik ga de feestdagen maar eens zo organiseren dat het ook voor mij nog leuk is ipv als we dit maar gehad hebben kan ik weer ademhalen. Daar ga ik mensen mee voor de borst stoten, maar het is niet anders.
En nu naar bed, want mijn nachtrust heb ik ook hard nodig.
Ik had het er vanavond nog met mijn moeder over, die zei dat ik misschien toch maar eens iets van yoga ofzo moest overwegen (die tip heb ik al vaker gehad).
Om wat rustiger te kunnen blijven. Ik kan het natuurlijk allicht proberen. Alleen denk ik nu vooral: weer iets waar ik heen moet en wat me energie gaat kosten, maar wellicht levert het me meer op... het ligt in de week zullen we maar zeggen.
Nu is dit sowieso een drukke tijd, december in aantocht. Verplichtingen.
Vanmorgen bedacht ik me op een gegeven moment dat ik eens wat minder bezig moet zijn met zorgen dat ik het voor anderen goed doe. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik het voor mij goed doe, ik ben weer aan het rennen en doen en als ik zo doorga dan zak ik straks toch weer weg.
Dat wil ik niet.
Dus ik ga de feestdagen maar eens zo organiseren dat het ook voor mij nog leuk is ipv als we dit maar gehad hebben kan ik weer ademhalen. Daar ga ik mensen mee voor de borst stoten, maar het is niet anders.
En nu naar bed, want mijn nachtrust heb ik ook hard nodig.
Mama van 2 lieve meiden :)
Inmiddels is de overlijdensrisicoverzekering zo goed als rond. Bij Reaal een gezondheidsverklaring ingevuld en binnen 2 dagen was het geaccepteerd zonder premieverhoging! Uiteraard heb ik het autisme wel naar waarheid genoemd.quote:
Inderdaad. Statistisch gezien loop je meer risico op psychoses en zelfmoord. Ik ben beide niet van plan, maar daar hebben de verzekeraars geen boodschap aan 😅
Jammer dat niemand tot nu toe ervaringen heeft!
Verder heb ik nog wat overgewicht, maar dat is ook niet ernstig (BMI 28).
Ik heb er wakker van gelegen of ik wel geaccepteerd zou worden, en of ik dan geen exorbitante premies zou moeten betalen. Gelukkig viel dat allemaal mee!
New in town
hoe hoog was je aanvraag?mag in dmquote:
[..]
Inmiddels is de overlijdensrisicoverzekering zo goed als rond. Bij Reaal een gezondheidsverklaring ingevuld en binnen 2 dagen was het geaccepteerd zonder premieverhoging! Uiteraard heb ik het autisme wel naar waarheid genoemd.
Verder heb ik nog wat overgewicht, maar dat is ook niet ernstig (BMI 28).
Ik heb er wakker van gelegen of ik wel geaccepteerd zou worden, en of ik dan geen exorbitante premies zou moeten betalen. Gelukkig viel dat allemaal mee!
aandeel Fok! hier te krijgen , pm voor vraagprijs
O, dat herken ik ergens wel. Ik vind ook best veel dingen interessant. Maar vaak niet interessant genoeg om er lang in te blijven hangen. Dan heb ik de neiging om er een periode lang heel veel over te lezen. Obsessief bijna. Maar op een dag is dat ineens over. Ik kan me er niet in blijven verdiepen, zoals ik sommige mensen wel zie doen. Dat ze echt alles over één onderwerp weten. Ik weet dan van alles een beetje.quote:
[..]
Een neef van me (die volgens mijn ouders PDD-NOS zou kunnen hebben, maar waarvan zijn ouders er niet aan willen (zo begreep ik het)), is ook erg van de fantasy. Ikzelf heb dat dan weer niet zo, heb niet echt een specifieke interesse eigenlijk. Laatst vroeg m'n therapeute ook waar ik heel goed in ben. Ik kon nergens opkomen, omdat m'n interesses heel erg afwisselend zijn. Kan me behoorlijk verdiepen in een ding, maar op een gegeven moment ben ik het zat en er dan ook klaar mee. Discussies ga ik eigenlijk liever niet aan, omdat ik dan een behoorlijk druk kan ervaren en daar ook neerslachtig en overschaduwd kan voelen. Ook als iemand een (bijvoorbeeld grappige) opmerking maakt naar me, reageer ik daar vaak voor m'n gevoel verkeerd op. Dat is dus ook 1 van de redenen dat ik sociale interacties probeer te vermijden. Om maar wat voorbeelden te noemen.
Discussies vind ik ook lastig. Ik heb moeite met argumenten verwoorden. Vaak heb ik ze wel, maar kan ik ze niet overbrengen. Soms houd ik wel eens een monoloog tegenover mijn moeder of zo.
Maar bij haar voel ik me op mijn gemak en kan ik het kwijt. Maar meestal stel ik vragen ipv de discussie aangaan. Gewoon om te weten hoe de ander daarover denkt. Ik ben beter als luisterend oor dan discussie partner. Ik zou een goede interviewer kunnen zijn, denk ik. Maar hoe reageer je op grappige opmerkingen dan? Heb je door dat ze grappig bedoeld zijn? Ik nam ze vroeger altijd serieus en werd boos. Maar ik heb geleerd het verschil te zien.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Morgen eindelijk een adviesgesprek. Ben benieuwd. De gemeente was ook al aan het zeuren om papieren. Maar ja, wat ik niet heb kan ik ook niet leveren.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Welke papieren?quote:
Morgen eindelijk een adviesgesprek. Ben benieuwd. De gemeente was ook al aan het zeuren om papieren. Maar ja, wat ik niet heb kan ik ook niet leveren.
Verslag van het onderzoek, etc. Maar ik weet niet eens of en wat ik precies zal krijgen.quote:
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Wat heeft de gemeente hiermee te maken?quote:
[..]
Verslag van het onderzoek, etc. Maar ik weet niet eens of en wat ik precies zal krijgen.
Volgens mij mogen die hier nieteens naar vragen? (was pas geleden nog een nieuwsbericht over).
En om de 1 of andere reden zijn al mijn quotealerts van de afgelopen 2 maanden weg, dus bij voorbaat excuus
December...zo leukquote:
andere situatie, maar wel hetzelfde effect. Stress wat resulteert in gemopper.
Ik had het er vanavond nog met mijn moeder over, die zei dat ik misschien toch maar eens iets van yoga ofzo moest overwegen (die tip heb ik al vaker gehad).
Om wat rustiger te kunnen blijven. Ik kan het natuurlijk allicht proberen. Alleen denk ik nu vooral: weer iets waar ik heen moet en wat me energie gaat kosten, maar wellicht levert het me meer op... het ligt in de week zullen we maar zeggen.
Nu is dit sowieso een drukke tijd, december in aantocht. Verplichtingen.
Vanmorgen bedacht ik me op een gegeven moment dat ik eens wat minder bezig moet zijn met zorgen dat ik het voor anderen goed doe. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik het voor mij goed doe, ik ben weer aan het rennen en doen en als ik zo doorga dan zak ik straks toch weer weg.
Dat wil ik niet.
Dus ik ga de feestdagen maar eens zo organiseren dat het ook voor mij nog leuk is ipv als we dit maar gehad hebben kan ik weer ademhalen. Daar ga ik mensen mee voor de borst stoten, maar het is niet anders.
En nu naar bed, want mijn nachtrust heb ik ook hard nodig.
Vetgedrukte: Goed idee, dit doe ik elk jaar toch steeds weer te weinig (ik herinner me nog steeds die "Sorry *insert naam oudere zus hier*, maar ik heb geen geld" zus:"Maar je hebt toch welo ¤15?" ik:
).ff teruglezen hoor, ik loop een beetje achter.
Hoe is dit afgelopen?quote:
[..]
Ik ga ze denk ik inschakelen zodra ik op mezelf woon, wat nu wel serieus begint te worden.
Ik heb echt geen idee wat er allemaal bij komt kijken en ga sowieso schulden maken als ik mezelf een beetje ken
quote:
Even een flinke trap omhoog, want ik zit toch ergens mee.
Sinds het gesprek met mijn ouders op 18 september heb ik niets meer gehoord van de GGZ. Ik heb zelfs de betreffende psycholoog een mail gestuurd om te vragen hoe ver ze waren in het onderzoek. Dat is anderhalve week geleden. Ik wilde gewoon een heads up, meer niet.
Maar ik heb dus nog steeds geen antwoord gekregen. Is het normaal dat het zo lang duurt of zijn ze me gewoon vergeten? Ik zou graag die diagnose (positief of negatief) willen hebben zodat ik gewoon verder kan met mijn leven.
Dit idd, de beller is sneller ('t werkt wel...vaak).quote:
Fera, misschien kan je bellen? Ik vind mail sturen vaak makkelijker, maar bellen is soms handiger heb ik het idee... Ik heb geen idee wat een normale termijn is, hebben ze daar nog iets over gezegd?
Vetgedrukte: Nee. Of althans, ik vind van niet.quote:
Morgen ben ik jarig, is het heel gek dat ik mijn verjaardag voor familie een week later vier? Het is gezellig maar de voorbereidingen zijn bijzonder stressvol, zelfde geldt voor wanneer de visite er is.
Is gelijk een goed excuus om de leukste verjaardagen 2x te vieren toch?
Vetgedrukte: Welcome to the club. Dit komt echt heel veel voor bij mensen die de diagnose nog niet zo lang hebben. Het lijkt zelfs eerder standaard dan uitzondering. De meesten die de diagnose sneller accepteren, zijn toch wel vaker de mensen die al wat ouder zijn.quote:
Een aantal weken geleden is bij mij een vorm van autisme vastgesteld (denk zelf PDD-NOS, maar die label heb ik nog niet gekregen). Het ding is dat ik die diagnose absoluut niet accepteer.
Je wilt gewoon normaal behandeld worden...das helemaal niet zo raar, toch?quote:Ik wil ten eerste al niet dat m'n omgeving anders (aangepast) met me om zou moeten gaan dan een "normaal" persoon. Voel me dat echt niet waard. Wil gewoon als ieder ander behandeld worden.
Echt verlies heb ik al een tijdje niet meer meegemaakt, maar mijn tijd komt nog wel.quote:Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.
Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...
Een verlate welkom van mijn kant in elk geval. ff de rest nog teruglezen hoor, moment.
Het overlijden van je vriendin zal waarschijnlijk een zeer groot effect op je hebben gehad (gaat het hier trouwens om je partner?).quote:
[..]
Geeft niet, maar doelde op dat het niet lijkt op te luchten door mijn verhaal hier neer te zetten. Dat het m'n stemming verder niet verlicht.
Er is ook enkel tegen mij (door m'n eigen therapeute) gezegd dat ik een vorm van autisme heb, maar dan ga je natuurlijk verder zoeken op internet en kom je tot de zelfdiagnose van PDD-NOS, omdat dat het meest overeenkomt met wat je zelf ervaart. Ding is ook dat ik niet zou weten met wie ik erover zou kunnen praten, omdat ik bang ben dat ik niet begrepen zal worden.
M'n therapeute gaf ook aan dat het overlijden van m'n vriendin een veel grotere impact heeft op mij, dan op een persoon die dit niet heeft. Ervaar het zelf inderdaad als een te sterke prikkel waar ik maar niet overheen kan komen. Kan het echt nog geen plek geven en i.c.m. wat ik nu dus allemaal meemaak (dingen uit verleden die bijvoorbeeld terugkomen), maakt me dat dus ook zo depressief...
Vetgedrukte: Heb je al eens lotgenotencontact overwogen?
Wel een beetje raar aangezien je de diagnose (nog) niet hebt, maar das wel een "quick way out" zeg maar
.Ik vind het zelf ook niet zo heel relevant om te vertellen. Ik zeg het wel als het me handig lijkt, om wat voor reden dan ook.quote:
Ik heb het wel wat mensen verteld, maar ze zijn niet anders met mij omgegaan.
Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.
Niks mis mee, moet gewoon kunnen vind ik.
't gekke is dat ik er in het dagelijks leven helemaal niet (meer) mee bezig ben. Maar ik ga tegenwoordig in het dagelijks leven dan ook eigenlijk vrijwel uitsluitend om met mensen die hier sowieso geen punt van maken.quote:
Ach, de ene keer denk je: "Ow ik ben autistisch dus daarom doe ik dit nu niet." en heb je er vrede mee en en de andere keer denk je: "Verdomme ik ben toch ook weer niet zo autistisch dat ik dit niet durf?". Dat is volstrekt normaal.
Ze zijn daar tegenwoordig wel een stuk beter op gaan letten.quote:
[..]
Na één gesprek daar hadden zij ook een sterk vermoeden van autisme en hebben ze verder onderzoek gedaan. Ik wacht nog steeds op de uitslag. Echter had de psycholoog zelf wat persoonlijke problemen waardoor ik wat langer moet wachten dan normaal. Ik moest er nog zelf achteraan ook ... Anders hadden ze gewoon niets gezegd.
Terecht ook wel. Ik heb in de laatste tijd al heel wat vrouwen gesproken van wisselende leeftijd die de diagnose nog maar net hadden. Allemaal min of hetzelfde liedje, meer zelfde geschiedenis en zelfde ervaringen.
Gewoon triest wel...maar er gebeurt tenminste nog iets.
Ik herinnerde me ook deze post van mij nog:
Ik heb ondertussen ook begrepen dat in de gedachtengang dat autisme bij vrouwen veel minder voor zou komen, ook verandering zit aan te komen. Dat er dan eindelijk daadwerkelijk bij het idee stilgestaan wordt dat autisme weleens iets zou kunnen zijn dat niet geslachtsgebonden zou zijn.quote:
[..]
En wat de toename van 't aantal mensen met asperger betreft, je wordt niet zomaar gediagnostiseerd. Ik ben ook pas sinds enkele jaren gediagnostiseerd. Was 't veel eerder aan 't licht gekomen, had m'n leven er een heel stuk anders uit kunnen zien, helaas.
Wat ook nog gaat komen is dit: Autisme is, zover men nu weet, iets was voor de geboorte ontstaat. Het ontstaat dus al bij de foetus.
Sommige foetussen worden dus geboren met autisme en de meesten niet.
Er is echter 1 paradox: De helft van die foetussen zal uiteindelijk geboren worden als vrouw.
Waar zijn al die vrouwen?
Die zijn dus nog niet gediagnostiseerd. Dat vind ik dus triest.
Dat hier fouten zijn gemaakt, is wel duidelijk. En ik vind het nog steeds triest...of nu zelfs nog wel triester, nu ik in de tussentijd veel meer ervaring op dit vlak heb opgedaan...
Vetgedrukte is trouwens op zich niet zo heel raar hoor, de interesses zijn toch wel aardig andersquote:
[..]
Apart. Maar ook weer niet. Ik heb eigenlijk het tegenovergestelde. Ik kan veel beter met mannen overweg dan met vrouwen. Maar ik weet niet of dat met mijn autisme te maken heeft. Alleen staan de meeste vrouwen ver van mij af qua interesses en dergelijke. Ik kan me over het algemeen slecht inleven in wat hen bezighoudt. Ik heb wel vriendinnen, maar die zijn eigenlijk net zoals ik.
.Frumzel en Fera, weten jullie 2 ondertussen al wat meer?
Nu wel even genoeg teruggelezen, de rest komt later wel, nu ff chillen.
Welkom terug Magnetron!
Gelijk weer druk aan het teruglezen en reageren zie ik.
Fijn om je weer te zien!
Gelijk weer druk aan het teruglezen en reageren zie ik
. Fijn om je weer te zien!
Mama van 2 lieve meiden :)
Hoiquote:
Welkom terug Magnetron!
Gelijk weer druk aan het teruglezen en reageren zie ik
Fijn om je weer te zien!
.Ja klopt, en danku
.Maar ik had op een gegeven moment geen zin meer. Morgen weer een dag
.
Hoezo miscommunicatie?
Ik zag dit plaatje elders, vond hem wel treffend.
Edit: Ik doe even een edit ipv een nieuwe post, maar als een meltdown bij een autist een beetje hetzelfde lijkt op wat je traditioneel vaker over (niet-autistische) vrouwen hoort (dat ze over-emotioneel zijn, of soms zelfs hysterisch, die (kroeg)verhalen zeg maar)), zouden die 2 dingen niet gerelateerd kunnen zijn aan elkaar? Zou wel een dingetje kunnen zijn waarom het bij mannen meer opvalt (want ten slotte werd het ook wel als een gedragsprobleem gezien en bij vrouwen zal dit minder opvallen omdat niet-autistische vrouwen sowieso wat emotioneler zijn t.o.v. niet-autistische mannen).
[ Bericht 42% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-11-2016 12:50:29 ]
Houden relaties lang stand? Ik heb nog geen relatie gehad maar besef dat 1 iemand liefde geven misschien lastiger is dan ik dacht (uberhaupt met iemand communiceren is verdomde lastig )
(uberhaupt met iemand communiceren is verdomde lastig )
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Mooi moment voor mij om weer aan te haken.quote:
Houden relaties lang stand? Ik heb nog geen relatie gehad maar besef dat 1 iemand liefde geven misschien lastiger is dan ik dacht
Mijn vorige relatie duurde ruim 10 jaar, 2 maanden terug is dat ten einde gekomen
Daarvoor was het 2.5 jaar.
Dus ja het kan wel, ken ook een paar voorbeelden die tientallen jaren gelukkig getrouwd zijn.
En ja, communicatie is belangrijk daar kom je niet onderuit.
"Een menschenhater, menschenschuwend mensch, die niet gaarne andere menschen ziet; een wonderlijk, ongezellig mensch, vijand van alle vrolijkheid.'
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
Ik ben 'licht autist'(in hoeverre je van schalen kunt spreken). Ik praat wel maar als het niet hoeft liever niet. Nu werk ik bij een drogisterij keten waar ik scholieren mag aansturen. Voor mij rete lastig gezien ik haast geen emoties heb. Ik kan wel lachen maar ik neem niet het initiatief om een babbeltje te maken laat staan spontaan grapjes i.t.t collega's die haast continue grapjes maken. Het kost me lijkt het echt energie om een babbeltje te maken.quote:
[..]
Mooi moment voor mij om weer aan te haken.
Mijn vorige relatie duurde ruim 10 jaar, 2 maanden terug is dat ten einde gekomen
Daarvoor was het 2.5 jaar.
Dus ja het kan wel, ken ook een paar voorbeelden die tientallen jaren gelukkig getrouwd zijn.
En ja, communicatie is belangrijk daar kom je niet onderuit.
Nu trok ik dit door naar hoe een relatie er dan uit zou zien en ik voorzie problemen.(tenzij diegene ook zulke emoties vertoont).
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Scheelt dat je voor het aansturen dan ook geen emotie nodig hebt, da's pure inzicht en plannenquote:Op dinsdag 29 november 2016 20:57 schreef Woods het volgende:
[..]
Ik ben 'licht autist'(in hoeverre je van schalen kunt spreken). Ik praat wel maar als het niet hoeft liever niet. Nu werk ik bij een drogisterij keten waar ik scholieren mag aansturen. Voor mij rete lastig gezien ik haast geen emoties heb.
En het is niet zo dat je geen emoties hebt, het is meer het niet kunnen plaatsen of reageren op. Weet niet hoe oud je bent, maar veel van die zaken kun je enigszins leren en papegaaien.
Ach, dat is wel herkenbaar. Ik heb ook van die collegae, als ik zin heb gein ik mee en anders zit ik lekker met m'n koptelefoon op te werken (maar da's wat makkelijker op kantoor). Energie kost het hoe dan ook, of het nu collegae zijn waar ik wel een klik mee heb of niet.quote:Ik kan wel lachen maar ik neem niet het initiatief om een babbeltje te maken laat staan spontaan grapjes i.t.t collega's die haast continue grapjes maken. Het kost me lijkt het echt energie om een babbeltje te maken.
Praten praten praten, hoe moeilijk ook maar daar voorkom je problemen mee. Als je allebei maar voor je uit blijft staren op het moment dat je er niet uitkomt wordt het moeilijk.quote:Nu trok ik dit door naar hoe een relatie er dan uit zou zien en ik voorzie problemen.(tenzij diegene ook zulke emoties vertoont).
"Een menschenhater, menschenschuwend mensch, die niet gaarne andere menschen ziet; een wonderlijk, ongezellig mensch, vijand van alle vrolijkheid.'
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
Over bepaalde onderwerpen kan ik prima praten echter spontaan ben ik niet. Zoals gezegd grapjes of leuke opmerkingen, überhaupt complimenten geven zijn mij vreemd. Ik probeer het wel want ik wil niet in die shell blijven zitten maar de manier waarop ik spreek zijn dan alsnog eentonig.quote:
[..]
Scheelt dat je voor het aansturen dan ook geen emotie nodig hebt, da's pure inzicht en plannen
En het is niet zo dat je geen emoties hebt, het is meer het niet kunnen plaatsen of reageren op. Weet niet hoe oud je bent, maar veel van die zaken kun je enigszins leren en papegaaien.
[..]
Ach, dat is wel herkenbaar. Ik heb ook van die collegae, als ik zin heb gein ik mee en anders zit ik lekker met m'n koptelefoon op te werken (maar da's wat makkelijker op kantoor). Energie kost het hoe dan ook, of het nu collegae zijn waar ik wel een klik mee heb of niet.
[..]
Praten praten praten, hoe moeilijk ook maar daar voorkom je problemen mee. Als je allebei maar voor je uit blijft staren op het moment dat je er niet uitkomt wordt het moeilijk.
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Dat heb ik dus momenteel bij alles eigenlijk. Kies liever voor de veilige en rustige optie: "Dan maar alleen thuis dan..."quote:
andere situatie, maar wel hetzelfde effect. Stress wat resulteert in gemopper.
Ik had het er vanavond nog met mijn moeder over, die zei dat ik misschien toch maar eens iets van yoga ofzo moest overwegen (die tip heb ik al vaker gehad).
Om wat rustiger te kunnen blijven. Ik kan het natuurlijk allicht proberen. Alleen denk ik nu vooral: weer iets waar ik heen moet en wat me energie gaat kosten, maar wellicht levert het me meer op... het ligt in de week zullen we maar zeggen.
Ik weet eigenlijk zeker dat ik niks zal doen die maand dan dat ik alle andere maanden al deed en mja, toch teruggetrokken blijven leven. Ofwel, ik zal al die dagen echt zoveel als mogelijk proberen te negeren. Klinkt wellicht zielig, maar ik zie er gewoon geen plezier (meer) in.quote:Nu is dit sowieso een drukke tijd, december in aantocht. Verplichtingen.
Vanmorgen bedacht ik me op een gegeven moment dat ik eens wat minder bezig moet zijn met zorgen dat ik het voor anderen goed doe. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik het voor mij goed doe, ik ben weer aan het rennen en doen en als ik zo doorga dan zak ik straks toch weer weg.
Dat wil ik niet.
Dus ik ga de feestdagen maar eens zo organiseren dat het ook voor mij nog leuk is ipv als we dit maar gehad hebben kan ik weer ademhalen. Daar ga ik mensen mee voor de borst stoten, maar het is niet anders.
En nu naar bed, want mijn nachtrust heb ik ook hard nodig.
Ik heb opmerkingen die grappig bedoeld zijn vaak later pas door (voor m'n gevoel te laat). Dan wil ik dus halsoverkop een "grappige" tegenreactie geven, maar die komt er dan zo raar uit (en zie de andere persoon dan ook vertwijfeld reageren van; "wat moet ik hier nu weer op zeggen"), dat ik er zo snel mogelijk een eind probeer te breien aan het gesprek en vervolgens in m'n hoofd weer rondgaat van; "die sociale interactie was opnieuw weer om te janken..."quote:
[..]
O, dat herken ik ergens wel. Ik vind ook best veel dingen interessant. Maar vaak niet interessant genoeg om er lang in te blijven hangen. Dan heb ik de neiging om er een periode lang heel veel over te lezen. Obsessief bijna. Maar op een dag is dat ineens over. Ik kan me er niet in blijven verdiepen, zoals ik sommige mensen wel zie doen. Dat ze echt alles over één onderwerp weten. Ik weet dan van alles een beetje.
Discussies vind ik ook lastig. Ik heb moeite met argumenten verwoorden. Vaak heb ik ze wel, maar kan ik ze niet overbrengen. Soms houd ik wel eens een monoloog tegenover mijn moeder of zo.
Maar hoe reageer je op grappige opmerkingen dan? Heb je door dat ze grappig bedoeld zijn? Ik nam ze vroeger altijd serieus en werd boos. Maar ik heb geleerd het verschil te zien.
Mja, de verwelkoming van de club van 30+'ers was toch toenertijd (5 jaar geleden nu) een stuk minder vervelend aansluiten bij een club...quote:
[..]
Vetgedrukte: Welcome to the club. Dit komt echt heel veel voor bij mensen die de diagnose nog niet zo lang hebben. Het lijkt zelfs eerder standaard dan uitzondering. De meesten die de diagnose sneller accepteren, zijn toch wel vaker de mensen die al wat ouder zijn.
Ik hoop oprecht dat je zoiets nooit hoeft mee te maken. Zoiets kan je je ook niet voorstellen hoe dat is als je dat niet hebt meegemaakt. Een nachtmerrie (dat heb ik weleens gehad ooit) waar je iemand verliest en dan badend in het zweet wakker wordt stelt dan niks voor.quote:[..]
Je wilt gewoon normaal behandeld worden...das helemaal niet zo raar, toch?
[..]
Echt verlies heb ik al een tijdje niet meer meegemaakt, maar mijn tijd komt nog wel.
Een verlate welkom van mijn kant in elk geval. ff de rest nog teruglezen hoor, moment.
Het gaat inderdaad om m'n grote liefde...quote:
[..]
Het overlijden van je vriendin zal waarschijnlijk een zeer groot effect op je hebben gehad (gaat het hier trouwens om je partner?).
Vetgedrukte: Heb je al eens lotgenotencontact overwogen?
Wel een beetje raar aangezien je de diagnose (nog) niet hebt, maar das wel een "quick way out" zeg maar
Lotgenoten is een no-go. Wil absoluut niet met mijn "tekortkomingen" geconfronteerd worden. Dat is niet alleen met ASS, maar met veel andere dingen die m'n leven enorm dwars zitten.
Ik heb bij m'n therapeute wel aangegeven dat de symptomen van PDD-NOS de meeste matches bij me gaven, maar mja, dat is zelfdiagnose zei ik ook tegen haar. Zij leek het dan ook niet echt met me eens te zijn. Was er met m'n hoofd ook niet helemaal bij verder. Enkel dat ze zei dat alle symptomen onder ASS vallen. Ik werd er niet veel wijzer van, maar wellicht ook teveel info tegelijk denk ik...quote:Frumzel en Fera, weten jullie 2 ondertussen al wat meer?
Ehm... ok
Ik heb geen idee eigenlijk, het zou kunnen, maar ik heb er eigenlijk niet echt iets zinnigs over te zeggenquote:
Edit: Ik doe even een edit ipv een nieuwe post, maar als een meltdown bij een autist een beetje hetzelfde lijkt op wat je traditioneel vaker over (niet-autistische) vrouwen hoort (dat ze over-emotioneel zijn, of soms zelfs hysterisch, die (kroeg)verhalen zeg maar)), zouden die 2 dingen niet gerelateerd kunnen zijn aan elkaar? Zou wel een dingetje kunnen zijn waarom het bij mannen meer opvalt (want ten slotte werd het ook wel als een gedragsprobleem gezien en bij vrouwen zal dit minder opvallen omdat niet-autistische vrouwen sowieso wat emotioneler zijn t.o.v. niet-autistische mannen).
(schiet je weinig mee op dus).Ik denk dat geen niet een simpel antwoord is op je vraag.quote:
Houden relaties lang stand? Ik heb nog geen relatie gehad maar besef dat 1 iemand liefde geven misschien lastiger is dan ik dacht
Ik heb inmiddels ruim 16 jaar een relatie, communicatie is lastig, maar ik heb niet de indruk dat dat enkel van mijn kant is zeg maar...
Wat ik frustrerend vind aan een relatie of uberhaupt het met meerdere mensen in 1 huis wonen, is dat je niet helemaal je eigen ding kan doen. Dat je afspraken maakt en anderen die niet nakomen. Dat zijn dingen die me frustreren. (op het moment wel een thema zeg maar...
)
Mama van 2 lieve meiden :)
Het was ook maar een dingetje waarvan ik dacht "Hmm...zou toch kunnen? Misschien?"quote:
[..]
Ik heb geen idee eigenlijk, het zou kunnen, maar ik heb er eigenlijk niet echt iets zinnigs over te zeggen
Maar echt belangrijk vond ik het niet, anders had ik daarna nog veel meer geschreven
.Zelf zou ik geen tijd/energie meer in zulke mensen steken...tenzij mijn werk daarvan afhankelijk is (dus alleen zo nodig).quote:Op dinsdag 29 november 2016 21:09 schreef Woods het volgende:
[..]
Over bepaalde onderwerpen kan ik prima praten echter spontaan ben ik niet. Zoals gezegd grapjes of leuke opmerkingen, überhaupt complimenten geven zijn mij vreemd. Ik probeer het wel want ik wil niet in die shell blijven zitten maar de manier waarop ik spreek zijn dan alsnog eentonig.
Tijdens mijn vrijwilligerswerk hielp dit wel, ten slotte hoef ik niet met iedereen vriendjes te zijn (en zou ik niet kunnen en ook niet willen).
Maar vind je het dan helemaal niet prettig hier?quote:Op dinsdag 29 november 2016 21:56 schreef Frumzel het volgende:
Lotgenoten is een no-go. Wil absoluut niet met mijn "tekortkomingen" geconfronteerd worden. Dat is niet alleen met ASS, maar met veel andere dingen die m'n leven enorm dwars zitten.
Ik vond het even wennen (vooral in het begin), maar nu zou ik zelfs niet anders meer willen.
ADHD-ers vind ik trouwens wel een stuk irritanter, op een gegeven moment ken ik die Alle Dagen Heel Druk HAHAHA!-grapjes en variaties daarvan wel
.En ik word een beetje gek van die drukte.
Maar zelf vind ik het juist fijn als iemand gelijk begrijpt dat ik meer op mezelf wil zijn en dat ik andere onderwerpen en grapjes leuk vind en dat ik ook andere interesses heb.
Vroeger was ik toch wel vaak bezig (voor m'n gevoel dan) met "onderhandelen" hoevaak en wanneer ik met wie dan "moest" gaan afspreken (stel iemand wil 3x/week met mij afspreken, maar ik wil max 1x/week, dan moest ik maar accepteren dat het dus 2x/week zou worden, want dan hebben we beiden wat moeten bijleggen. Maar wat die ander niet snapt, is dat die 1x/week al mijn max is en meer alleen maar meer van mij zal vragen. Bij lotgenoten hoef ik niet steeds mijn grenzen te bewaken en dat geeft mij rust).
In het begin viel lotgenotencontact mij tegen, maar ik ben compleet om. Wel is het handig om een beetje selectief te zijn met wie je om wilt gaan. Dat iemand autistisch is, garandeert nog niet dat ik die persoon dus zal mogen, maar het stukje onbegrip is bij vakje "start" al meteen voor 90% geklaard. Scheelt weer, en ik houd niet zo van gedoe.
Als je bij -alles- het gevoel hebt, dan ben je jezelf aan het overbelasten. Als je op een gegeven moment een tijdje je eigen tempo weet vast te houden (dus ook vaker nee durven zeggen zodra en zolang dat nodig is), zal je op een gegeven moment zelfs gaan merken dat je warempel zin krijgt om zelf contact met anderen te gaan opnemen.quote:[..]
Dat heb ik dus momenteel bij alles eigenlijk. Kies liever voor de veilige en rustige optie: "Dan maar alleen thuis dan..."
Zit er wel in dat je sowieso minder behoefte aan sociaal doen zal hebben, maar zelf vind ik dat helemaal niet erg. Vind het wel lekker om geregeld zelf wat te doen en ergens verwacht ik van anderen ook dat ik ze niet constant hoef te babysitten/vermaken.
Als je het niet leuk vindt, waarom zou je het dan doen? Omdat anderen dat zo graag van je willen?quote:[..]
Ik weet eigenlijk zeker dat ik niks zal doen die maand dan dat ik alle andere maanden al deed en mja, toch teruggetrokken blijven leven. Ofwel, ik zal al die dagen echt zoveel als mogelijk proberen te negeren. Klinkt wellicht zielig, maar ik zie er gewoon geen plezier (meer) in.
Ik geef je groot gelijk.
Dit herken ik wel. Heb ik vroeger ja-ren lang geprobeerd. Eigenlijk werd het wel -iets- beter, maar ik haalde nooit het niveau van de rest.quote:[..]
Ik heb opmerkingen die grappig bedoeld zijn vaak later pas door (voor m'n gevoel te laat). Dan wil ik dus halsoverkop een "grappige" tegenreactie geven, maar die komt er dan zo raar uit (en zie de andere persoon dan ook vertwijfeld reageren van; "wat moet ik hier nu weer op zeggen"), dat ik er zo snel mogelijk een eind probeer te breien aan het gesprek en vervolgens in m'n hoofd weer rondgaat van; "die sociale interactie was opnieuw weer om te janken..."
Maar ik ben er wel veel beter in geworden, heel veel fok!meets doen was daarbij wel een goede beslissing van mij. Ik was wel vrij stil, maar ik heb alles geabsorbeerd en me later dingen eigen gemaakt (zelfs ver na de meet zelf bleef ik ervan leren, net alsof ik dat boek nog in mijn bibliotheek in mijn hoofd had. het valt me sowieso wel op dat ik nog heel lang van een bepaalde ervaring kan leren, zo nu en dan een jaar daarna of nog langer).
Maar...uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen (zelfs voor mijn diagnose al) dat ik eigenlijk het beste zoveel mogelijk kan blijven omgaan met mensen waarmee ik sowieso vanaf dag 1 al meer op 1 level zit. Dit scheelde me op den duur ook veel nare ervaringen met mensen die achteraf gezien toch niet te vertrouwen bleken te zijn.
En het allerbelangrijkste wat ik qua sociaal contact gemerkt heb, is dat ik het beste sociaal kan doen (dus ook kletsen enzo) als ik lekker in mijn vel zit.
Zolang ik lef heb en nog een zonnige kant kan zien, weet ik dat ik niet meer bang hoef te zijn verbaal onderlegd te zijn. Ik ben gegaan van een stille "ergens achterin de klas" naar iemand die vrijwel geen blad meer voor de mond heeft en die zegt wat ie op zijn hart heeft liggen (ook al komt het er niet altijd even handig uit).
Hoe bedoel je?quote:[..]
Mja, de verwelkoming van de club van 30+'ers was toch toenertijd (5 jaar geleden nu) een stuk minder vervelend aansluiten bij een club...
Heb je het over een specifieke groep mensen nu?
Helaas...in elk geval 1 sterfgeval ligt op me te wachten, want terminaal ziek.quote:[..]
Ik hoop oprecht dat je zoiets nooit hoeft mee te maken. Zoiets kan je je ook niet voorstellen hoe dat is als je dat niet hebt meegemaakt. Een nachtmerrie (dat heb ik weleens gehad ooit) waar je iemand verliest en dan badend in het zweet wakker wordt stelt dan niks voor.
Ah kut, wat rot voor jequote:[..]
Het gaat inderdaad om m'n grote liefde...
.Ik moet eerlijk zeggen dat de keuze tussen die verschillende varianten sowieso al aardig arbitrair was. Ik had ook PDD-NOS kunnen krijgen (ik kreeg Asperger) en een ander die ik ken, kreeg PDD-NOS, maar had ook Asperger kunnen krijgen.quote:[..]
Ik heb bij m'n therapeute wel aangegeven dat de symptomen van PDD-NOS de meeste matches bij me gaven, maar mja, dat is zelfdiagnose zei ik ook tegen haar. Zij leek het dan ook niet echt met me eens te zijn. Was er met m'n hoofd ook niet helemaal bij verder. Enkel dat ze zei dat alle symptomen onder ASS vallen. Ik werd er niet veel wijzer van, maar wellicht ook teveel info tegelijk denk ik...
Ik had deze gemist geloof ik?quote:
[..]
O, dat herken ik ergens wel. Ik vind ook best veel dingen interessant. Maar vaak niet interessant genoeg om er lang in te blijven hangen. Dan heb ik de neiging om er een periode lang heel veel over te lezen. Obsessief bijna. Maar op een dag is dat ineens over. Ik kan me er niet in blijven verdiepen, zoals ik sommige mensen wel zie doen. Dat ze echt alles over één onderwerp weten. Ik weet dan van alles een beetje.
Discussies vind ik ook lastig. Ik heb moeite met argumenten verwoorden. Vaak heb ik ze wel, maar kan ik ze niet overbrengen. Soms houd ik wel eens een monoloog tegenover mijn moeder of zo.
Maar hoe reageer je op grappige opmerkingen dan? Heb je door dat ze grappig bedoeld zijn? Ik nam ze vroeger altijd serieus en werd boos. Maar ik heb geleerd het verschil te zien.
Vetgedrukte vind ik erg herkenbaar. 1 van de dingen voor mij is dat ik altijd wel wat op de plank heb liggen en me nooit hoef te vervelen. Ik heb nog talloze projectjes liggen en zat ideeën, plekken waar ik heen zou willen gaan (vaak stellen deze plekken eigenlijk weinig voor).
Waarom kan je ze niet overbrengen? Ik vond je altijd juist vrij helder en duidelijk overkomen?
In deze reeks tot nu toe in elk geval wel.
Wat zoeken jullie in een partner? Moet hij/zij een tegenpool zijn? (juist heel spontaan, extravert enz.) Of juist een gelijke daarin?
Heb het idee dat sommige mannen met autisme juist een tegenpool zoeken.
Mij maakt het als vrouw niet uit, lijkt mij beetje raar als ik iemand zoek die dingen kan compenseren. Een vriend is geen psycholoog. En hetzelfde zijn kan juist misschien handig zijn. Meer dingen die je eerder begrijpt.
Heb het idee dat sommige mannen met autisme juist een tegenpool zoeken.
Mij maakt het als vrouw niet uit, lijkt mij beetje raar als ik iemand zoek die dingen kan compenseren. Een vriend is geen psycholoog. En hetzelfde zijn kan juist misschien handig zijn. Meer dingen die je eerder begrijpt.
FOK! is net een groot tijdschrift
Mijn eerste relatie was een exacte tegenpool van me en dat klapte op een gegeven moment echt gruwelijk. Mijn tweede zat veel meer op 1 lijn en dat maakte alles zo ontzettend veel makkelijker. Het vrat veel minder energie.quote:
Wat zoeken jullie in een partner? Moet hij/zij een tegenpool zijn? (juist heel spontaan, extravert enz.) Of juist een gelijke daarin?
Heb het idee dat sommige mannen met autisme juist een tegenpool zoeken.
Mij maakt het als vrouw niet uit, lijkt mij beetje raar als ik iemand zoek die dingen kan compenseren. Een vriend is geen psycholoog. En hetzelfde zijn kan juist misschien handig zijn. Meer dingen die je eerder begrijpt.
"Een menschenhater, menschenschuwend mensch, die niet gaarne andere menschen ziet; een wonderlijk, ongezellig mensch, vijand van alle vrolijkheid.'
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
Meer elkaars gelijke.quote:
Wat zoeken jullie in een partner? Moet hij/zij een tegenpool zijn? (juist heel spontaan, extravert enz.) Of juist een gelijke daarin?
Heb het idee dat sommige mannen met autisme juist een tegenpool zoeken.
Mij maakt het als vrouw niet uit, lijkt mij beetje raar als ik iemand zoek die dingen kan compenseren. Een vriend is geen psycholoog. En hetzelfde zijn kan juist misschien handig zijn. Meer dingen die je eerder begrijpt.
Verschillen zijn prima, zolang je elkaar daar maar mee aanvult, maar vaak eindigen deze verschillen in een strijdtoneel. Dus voor mij geen tegenpolen meer. Ook niet als gewone vriendschap, ik heb het daar nu compleet mee gehad.
Wat andere mannen (al dan niet met autisme....of vrouwen al dan niet autistisch) zoeken, boeit me eerlijk gezegd niet zo.
Tegenwoordig zou ik absoluut voor iemand willen kiezen die meer op mij lijkt. Interesses hoeven natuurlijk niet 100% te overlappen, maar zou wel handig zijn als zij zelf (net als ik dus) ook meerdere interesses heeft want dan zal een deel vast wel overlappen.
En ja, het begrip is gewoon de helft van het gemak. Communicatie is ook belangrijk en die zal bij een gelijkgestemde ook beter verlopen. Zonder communicatie geen (intieme) relatie
.Bij vriendschap ligt dit denk ik wel wat anders, daar gaat het er meer om dat de communicatie die er is, wel bij voorkeur van betere kwaliteit is (begrip is hier trouwens ook erg handig, maar dit vind ik van al mijn sociale contacten).
Wat vrienden betreft, spreek ik bepaalde individuen soms/geregeld weken niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 30-11-2016 09:36:33 ]
We werken in een klein groepje waar ik de afwezige ben. Af en toe probeer ik wel een 'houterig' grapje te maken maar spontaan ben ik niet. Laat staan om dan nog oogcontact te maken. Kortsluitingquote:
[..]
Het was ook maar een dingetje waarvan ik dacht "Hmm...zou toch kunnen? Misschien?"
Maar echt belangrijk vond ik het niet, anders had ik daarna nog veel meer geschreven
[..]
Zelf zou ik geen tijd/energie meer in zulke mensen steken...tenzij mijn werk daarvan afhankelijk is (dus alleen zo nodig).
Tijdens mijn vrijwilligerswerk hielp dit wel, ten slotte hoef ik niet met iedereen vriendjes te zijn (en zou ik niet kunnen en ook niet willen).
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Forceren heeft sowieso geen zin. Vind je het zelf wel -echt- een leuke werkplek? Vind je je collega's wel -echt- leuk?quote:
[..]
We werken in een klein groepje waar ik de afwezige ben. Af en toe probeer ik wel een 'houterig' grapje te maken maar spontaan ben ik niet. Laat staan om dan nog oogcontact te maken. Kortsluiting
Wat vinden ze zelf van jou?
Vrijwilligerswerk voor morgen afgezegd. Zo ontzettend tegen mijn principes, maar ik denk wel beter voor mijzelf... Ik heb het te druk, althans zo voelt het.
En nu moeten we morgenochtend eerst nog ergens anders heen, zou ik daarna naar mijn vrijwilligerswerk.
Maar ik loop al een paar weken op mn tandvlees, inmiddels alweer niet fit en moe. Nadat mijn moeder gisteren zei dat het toch echt verstandiger is om even pas op de plaats te maken en me vanmorgen nog even hielp met hoe ik dat dan het beste kon doen, heb ik het toch maar gedaan.
Terwijl als ik een ander advies zou moeten geven, had ik ook geadviseerd om het een keer af te zeggen.
Ik stond gisteren in tranen op het schoolplein omdat een kind met mijn kind wilde spelen en doorvroeg waarom het dan niet kon... .
En nu moeten we morgenochtend eerst nog ergens anders heen, zou ik daarna naar mijn vrijwilligerswerk.
Maar ik loop al een paar weken op mn tandvlees, inmiddels alweer niet fit en moe. Nadat mijn moeder gisteren zei dat het toch echt verstandiger is om even pas op de plaats te maken en me vanmorgen nog even hielp met hoe ik dat dan het beste kon doen, heb ik het toch maar gedaan.
Terwijl als ik een ander advies zou moeten geven, had ik ook geadviseerd om het een keer af te zeggen.
Ik stond gisteren in tranen op het schoolplein omdat een kind met mijn kind wilde spelen en doorvroeg waarom het dan niet kon...
.
Mama van 2 lieve meiden :)
Hebben er hier mensen last van niet precies kunnen omschrijven waar ze pijn hebben?
Ik ben nu al 2 keer bij de HA geweest en beide keren waren er problemen omdat ik moeilijk kon aangeven waar ik nou precies pijn had. Daarbovenop ben ik ook nog eens relatief ongevoelig voor drukpijn, dus doet iets bij mij vaak geen pijn waar het bij anderen wel pijn doet en...dit levert gewoon zoveel gedoe op.
Ik ben nu al 2 keer bij de HA geweest en beide keren waren er problemen omdat ik moeilijk kon aangeven waar ik nou precies pijn had. Daarbovenop ben ik ook nog eens relatief ongevoelig voor drukpijn, dus doet iets bij mij vaak geen pijn waar het bij anderen wel pijn doet en...dit levert gewoon zoveel gedoe op
.
Mijn langste relatie is nu bijna 3 jaar. Daarvoor heb ik een relatie gehad van ruim 2 jaar.quote:
Houden relaties lang stand? Ik heb nog geen relatie gehad maar besef dat 1 iemand liefde geven misschien lastiger is dan ik dacht
Ik vind het overigens af en toe wel moeilijk om met iemand samen moeten zijn die een zwaardere vorm van Asperger heeft dan ik. We begrijpen elkaar prima en de communicatie is ook goed, maar in sommige dingen merk ik dat het eenrichtingsverkeer is. Dat vind ik toch jammer.
Fijn om te lezen dat relaties wel degelijk mogelijk zijn. Ik heb uberhaupt geen relatie gehad maar het benauwd me enigszins wel om het hele leven met 1 iemand te delen.quote:
[..]
Mijn langste relatie is nu bijna 3 jaar. Daarvoor heb ik een relatie gehad van ruim 2 jaar.
Ik vind het overigens af en toe wel moeilijk om met iemand samen moeten zijn die een zwaardere vorm van Asperger heeft dan ik. We begrijpen elkaar prima en de communicatie is ook goed, maar in sommige dingen merk ik dat het eenrichtingsverkeer is. Dat vind ik toch jammer.
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Je hoeft natuurlijk niet te gaan samenwonen als je dat niet wiltquote:Op donderdag 1 december 2016 20:17 schreef Woods het volgende:
[..]
Fijn om te lezen dat relaties wel degelijk mogelijk zijn. Ik heb uberhaupt geen relatie gehad maar het benauwd me enigszins wel om het hele leven met 1 iemand te delen.
.Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag?
Ik was ook heel laat met mijn 1e relatie (iets van 27 ofzo), maar ik heb wel het 1 en ander kunnen inhalen. Merk wel dat ik er sowieso minder behoefte aan heb en ben wel erg gesteld op mijn eigen plekje zeg maar.
Volgens mij is het wel een bekend iets bij ASS, maar ik herken het niet van mezelf.quote:
Hebben er hier mensen last van niet precies kunnen omschrijven waar ze pijn hebben?
Ik ben nu al 2 keer bij de HA geweest en beide keren waren er problemen omdat ik moeilijk kon aangeven waar ik nou precies pijn had. Daarbovenop ben ik ook nog eens relatief ongevoelig voor drukpijn, dus doet iets bij mij vaak geen pijn waar het bij anderen wel pijn doet en...dit levert gewoon zoveel gedoe op
Maar ik heb al verschillende ervaringen gehoord van kinderen met bv een botbreuk die hier rustig mee doorliepen zeg maar.
Niet specifiek met pijn, maar ik heb wel eens het idee dat ik niet heel duidelijk ben met dingen aangeven. Ik heb wel eens het idee dat ik gewoon te vaag ben ofzo... of een andere taal spreek.
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik heb trouwens de indruk dat vetgedrukte bij veel autisten wel -een- rol speelt, maar dat het zich per individu anders kan uiten (zoals het bij jou zich anders uit).quote:
[..]
Volgens mij is het wel een bekend iets bij ASS, maar ik herken het niet van mezelf.
Maar ik heb al verschillende ervaringen gehoord van kinderen met bv een botbreuk die hier rustig mee doorliepen zeg maar.
Niet specifiek met pijn, maar ik heb wel eens het idee dat ik niet heel duidelijk ben met dingen aangeven. Ik heb wel eens het idee dat ik gewoon te vaag ben ofzo... of een andere taal spreek.
Ik merk wel dat ik meer moeite heb met uitleggen hoe ik me voel, maar dat ik daar wel beter in ben geworden de laatste pak-em-beet 5 jaar.
Het enige is dat dat wat ik uitleg, vaak een complex mozaiek aan gevoelens, emoties en gedachten is (en afwegingen en zorgen en plannen, tis alles ook nog eens constant in beweging en daarbovenop komt nog een filter die weer veranderlijk is en afhankelijk van andere factoren (zoals hoe moe ik ben en of ik honger heb etc enz).
Tis ingewikkeld en zeggen "ik ben blij PUNT" klopt voor mijn gevoel ook gewoon niet, want dan laat ik teveel dingen weg.
Ik denk dat ik (mede) hierdoor graag zo nu en dan (niet altijd dus) mensen in levende lijve zie, omdat ik dan als het ware de andere persoon beter snap, ook als ik diezelfde persoon daarna een paar keer alleen maar bel of chat.
edit: Ik vraag me trouwens af of ze misschien in andere talen niet bewoordingen hebben voor gevoelens die we in het Nederlands helemaal niet hebben? (dus dat we in Nederland een gevoel hebben waar geen woord voor bestaat of zelfs ook maar bekend is, maar in een heel ander land dit gevoel gewoon algemeen bekend en erkend is en ook gewoon een naam heeft)
[ Bericht 4% gewijzigd door magnetronkoffie op 02-12-2016 01:23:03 (typo) ]
Gisteren op visite en daar zat iemand die ik maar niet kan peilen. Nu ken ik diegene nog niet zo lang, volgens mij was dit de derde keer dat ik hem zag.
Maar ik weet niet of hij grapjes maakt of me belachelijk maakt of dat we gewoon een andere taal spreken ofzo.
Als ik mijn lievelingsthee pak en er wordt gezegd: "Daar wordt je zeker lekker rustig van"... dan heb ik het gevoel dat ik belachelijk wordt gemaakt (zeker aangezien het al de tweede keer was en de vorige keer was het nadat ik boos was geworden).
En zo zijn er meer momenten dat ik niet zo goed snap waarom hij bepaalde dingen zegt.
Ik moet zeggen dat ik ook niet echt een klik met hem heb zeg maar. Hij doet me denken aan iemand die ik absoluut niet mag.
Ik wil graag netjes blijven naar anderen, maar als ik het idee heb dat ik belachelijk wordt gemaakt dan vind ik dat erg lastig... en ik ben bang dat als ik vraag of het nou een grap is of niet, dat er gezeur van komt.
Maar ik weet niet of hij grapjes maakt of me belachelijk maakt of dat we gewoon een andere taal spreken ofzo.
Als ik mijn lievelingsthee pak en er wordt gezegd: "Daar wordt je zeker lekker rustig van"... dan heb ik het gevoel dat ik belachelijk wordt gemaakt (zeker aangezien het al de tweede keer was en de vorige keer was het nadat ik boos was geworden).
En zo zijn er meer momenten dat ik niet zo goed snap waarom hij bepaalde dingen zegt.
Ik moet zeggen dat ik ook niet echt een klik met hem heb zeg maar. Hij doet me denken aan iemand die ik absoluut niet mag.
Ik wil graag netjes blijven naar anderen, maar als ik het idee heb dat ik belachelijk wordt gemaakt dan vind ik dat erg lastig... en ik ben bang dat als ik vraag of het nou een grap is of niet, dat er gezeur van komt.
Mama van 2 lieve meiden :)
Dank je.quote:
[..]
Ik had deze gemist geloof ik?
Vetgedrukte vind ik erg herkenbaar. 1 van de dingen voor mij is dat ik altijd wel wat op de plank heb liggen en me nooit hoef te vervelen. Ik heb nog talloze projectjes liggen en zat ideeën, plekken waar ik heen zou willen gaan (vaak stellen deze plekken eigenlijk weinig voor).
Waarom kan je ze niet overbrengen? Ik vond je altijd juist vrij helder en duidelijk overkomen?
In deze reeks tot nu toe in elk geval wel.
Ik denk dat het via tekst beter gaat. Dan is het veel schrappen en herschrijven. Dat gaat helaas niet IRL, zeg maar. Dus dan duurt het of te lang voordat ik antwoord geef, of het komt er een beetje verkeerd uit. Het is ook zo dat ik gewoon heel onzeker ben en waarschijnlijk conflict gewoon uit de weg ga. Bang om voor schut te staan ofzo.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Conclusie van het gesprek afgelopen dinsdag was dat ze nog niet genoeg wisten. In het verleden ben ik ook onderzocht op ADD, maar mijn psycholoog vond dat onderzoek maar karig. Dus ze wil daar ook naar gaan kijken.
Volgende week nog een gesprek met mijn moeder erbij . De dag erna een intelligentietest en de week daarna een neuropsychologische test. Doen ze niet bij iedereen hoorde ik. Ben benieuwd. In ieder geval fijn dat het allemaal in een zeer korte periode mogelijk is.
Volgende week nog een gesprek met mijn moeder erbij . De dag erna een intelligentietest en de week daarna een neuropsychologische test. Doen ze niet bij iedereen hoorde ik. Ben benieuwd. In ieder geval fijn dat het allemaal in een zeer korte periode mogelijk is.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Ik merk vaker op zodra ik een inspanning lever ik vergeet adem te halen lijkt het. Zorgt dit ervoor dat ik moeite heb meerdere dingen te doen?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Om heel eerlijk te zijn, zijn we ook begonnen met 'We zien wel waar het schip strandt'. Het is wel aan te raden als je samenwoont ieder een eigen ruimte te hebben waar je even tot jezelf mag komen.quote:
[..]
Fijn om te lezen dat relaties wel degelijk mogelijk zijn. Ik heb uberhaupt geen relatie gehad maar het benauwd me enigszins wel om het hele leven met 1 iemand te delen.
Wat doen ze niet bij iedereen? Ik ga naar het autismeteam maar heb geen zin in weer een iq-test. Heb er 10 jaar terug bij het GGZ gehad. Was toen 17. En het kan toch nooit veel afwijken volgens mij.quote:
Conclusie van het gesprek afgelopen dinsdag was dat ze nog niet genoeg wisten. In het verleden ben ik ook onderzocht op ADD, maar mijn psycholoog vond dat onderzoek maar karig. Dus ze wil daar ook naar gaan kijken.
Volgende week nog een gesprek met mijn moeder erbij . De dag erna een intelligentietest en de week daarna een neuropsychologische test. Doen ze niet bij iedereen hoorde ik. Ben benieuwd. In ieder geval fijn dat het allemaal in een zeer korte periode mogelijk is.
Wel rot dat je nog niks wist. Maar aan de andere kant wel goed dat je gauw meer duidelijkheid hebt. Hopelijk krijg je uitsluitsel in de zin dat als je 'iets' hebt dan dingen op zijn plek kunnen vallen en je dan kan groeien in dingen. Alvast veel succes.
FOK! is net een groot tijdschrift
Die extra onderzoeken. Tenminste, niet bij deze instelling. Voordat er weer allemaal mensen komen posten dat het bij hen wel zo is.quote:
Meestal hebben ze na de gesprekken wel een aardig beeld. Dat was wat ik eruit begreep. Dank je wel.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Hier heb ik in het verleden wel moeite mee gehad. Ik woon nu alleen, maar wel met een ex van mij samengewoond. Ik denk dat het gebrek aan ruimte wel heeft meegespeeld in de break up. Maar ja, toen besefte ik dat nog niet.quote:
[..]
Om heel eerlijk te zijn, zijn we ook begonnen met 'We zien wel waar het schip strandt'. Het is wel aan te raden als je samenwoont ieder een eigen ruimte te hebben waar je even tot jezelf mag komen.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
