Ik lees het ND niet iedere dag, maar dit commentaar is
quote:
Tien jaar, één lid
Twaalf zetels telt de PVV-fractie: een derde van de PvdA (36) en nog geringer ten opzichte van de VVD (40). De helft minder ook dan toen de partij haar vetste zege ooit behaalde: 24 zetels, 9 juni 2010. Geert Wilders ‘piekte’ dus al vóór zijn partij op de helft was van haar nu tienjarig bestaan. Daarna ging het bergafwaarts: de eerste verkiezingsbelofte verbrak hij daags na de zege (tóch verhoging van de AOW-leeftijd); na anderhalf jaar liet Wilders zijn knetterrechtse marionettenkabinet vallen; daarop verloor hij negen zetels; en daarna scheidden zich nog ettelijke PVV’ers van hem af.
Toch wordt Wilders behandeld alsof hij gedoodverfd presidentskandidaat is. Dat typeert de mediacratie, waarbinnen hij gedijt als geen ander. Die mediacratie vindt de peilingen van afgelopen zondag belangrijker dan de feitelijke invloed en resultaten van politici. Dus wordt de 70-jarige PvdA bejegend met een dedain alsof ze nu al tot 9 zeteltjes is verschrompeld. En dus wordt Wilders geëerd alsof de profetie van Maurice de Hond (‘40 zetels’) zelfs niet gerelativeerd wordt door andere peilers die de dagkoers PVV op 27 schatten.
Tegelijk presteert Wilders het, een beeld overeind te houden alsof hij het continu moet opnemen tegen de policor (politiek correcte) msm (mainstreammedia). Terwijl media hem met zijden handschoenen aanvatten. Recent voorbeeld daarvan is een interview dat hij de ‘staatsomroep’ gunde over zijn tienjarige partij; achttien minuten die de NOS integraal publiceert. Want een vorige keer maakte hij veel kabaal toen de omroep wél een beetje geknipt had in zijn gedicteerde quotes.
Sektes zijn de onbetaalde rekening van de kerk; zo is het bestaan van de PVV vást te wijten aan misstanden binnen andere partijen. Maar dat maakt de situatie niet minder triest. De koers en het personeelsbeleid worden bepaald door de leider, het Enig Lidmaat van de PVV. Zonder hem heeft de rest geen toekomst, dus blijven de mensen met baantjes hem mokkend trouw.
Wilders predikt een ware-volksdenken dat politieke samenwerking met andere (‘nep’)partijen feitelijk onmogelijk maakt. Tegelijk zinspeelt hij op een revolte wanneer de PVV de grootste fractie wordt en tóch niet in het volgende kabinet komt. Alsof Joop den Uyl niet in 1977 de grootste werd met 53 (!) zetels, en nochtans na 208 formatiedagen in de oppositiebankjes eindigde. Zetels verzamelen is één. Daar goede Kamerleden op zetten, een regeerakkoord schrijven, een coalitie smeden en ministers leveren, zijn twee tot en met vijf.
winnaar wielerprono 2007 :)
Last.FM