Britse politiek #6 Corbyn verkozen als Labour-leider

quote:

Op zondag 13 september 2015 18:47 schreef Reya het volgende:

[..]

Osborne, de huidige minister van Financiën.

quote:

Op zondag 13 september 2015 18:40 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Dat is opgave van de (Shadow) chief whip Rosie Winterton.

quote:

Op zondag 13 september 2015 18:49 schreef martijnde3de het volgende:

[..]

Wat een engerd, die zie ik de leiderschapsverkiezing niet zomaar winnen.

twitter:

SkyNewsBreak twitterde op zondag 13-09-2015 om 21:21:18 Labour MP Chuka Umunna has left the Shadow Cabinet by mutual agreement citing a "number of key points of difference on policy" reageer retweet

quote:

Op zondag 13 september 2015 13:46 schreef Insomnia_ het volgende:
Ik als Conservative ben ook blij met de shift naar links van Labour.

quote:

Op zondag 13 september 2015 14:17 schreef xpompompomx het volgende:
Cameron vindt het maar eng(lees: bang om stemmen kwijt te raken):
Cameron: Labour gevaar voor Britse veiligheid

quote:

Op zondag 13 september 2015 17:47 schreef martijnde3de het volgende:

[..]

Jeremy Corbyn vs Nigel Farage vs Boris Johnson.
Dat is geen debat meer maar een comedyshow.

quote:

Op maandag 14 september 2015 20:12 schreef Pietverdriet het volgende:
We zullen zien in de volgende verkiezingen hoe goed Labour het daar gaat doen. En als de Britten dan kiezen naar een Pré Thatcher tijdperk te gaan wens ik ze veel plezier.

quote:

Hoe kan een politieke partij die het goed met de mensen voor heeft, en die universele waarden als gelijkheid, solidariteit en duurzaamheid in het vaandel voert, dik de verkiezingen verliezen van een partij die een asociaal sanerings- en bezuinigingsbeleid uitvoert dat de kloof tussen arm en rijk fors doet toenemen? Een partij die ook nog eens ordinair met het rechtspopulisme flirt door zich als anti-Europees en anti-migratie voor te doen? Hoe kan zo'n nare partij het royaal winnen van een goedbedoelende partij?

Er komt steeds meer onderzoek naar boven dat dit raadsel verklaart. En dan doel ik op het verkiezingsonderzoek dat momenteel verschijnt over de Britse verkiezingen van afgelopen mei, waarbij de Britse Labour Party van Ed Miliband gigantisch het onderspit delfde tegen de Conservatieven van David Cameron.

Uit die post-electorale analyses komen drie harde waarheden naar boven. De eerste harde waarheid is dat de Britse Conservatieven niet wonnen ondanks austerity, het bezuiningingsbeleid, maar dankzij - en dat Labour juist verloor omdat het als anti-austerity werd gezien. Burgers blijken hypergevoelig voor degelijke overheidsfinanciën. Ze zijn fiscaal conservatief. Het huishoudboekje van de staat moet op orde zijn. Pas daarna vindt men dat er een herverdeling van rijk naar arm moet plaatsvinden, omdat het economisch systeem machtige belangen te veel bevoordeelt.

De tweede harde waarheid is dat burgers een enorm wantrouwen hebben in de hedendaagse verzorgingsstaat, de heilige graal van de sociaal-democratie. Men geeft in grote percentages aan dat de verzorgingsstaat veel te genereus is voor mensen die de kantjes ervan aflopen en het niet verdienen, terwijl mensen die bereid zijn hard te werken voor hun bestaan juist worden benadeeld.

Labour is dus te veel de partij van de uitkeringen, in plaats van de partij van de werkvloer en de werkende mensen.

De derde harde waarheid is dat vooral sociaal-conservatieve kiezers - mensen die hechten aan traditie, sociale orde en nationale identiteit - zich zorgen maken over de impact van migratie op de publieke voorzieningen en op de saamhorigheid in de samenleving.

Op grond van deze bevindingen wordt een snoeiharde diagnose gesteld. De Labour Party is 'dangerously out of touch' met het electoraat. Het beeld dat van Labour oprijst is dramatisch: economisch onvoldoende competent; sociaal onbetrouwbaar; cultureel excentriek.

Ondertussen is de Britse Labour Party druk bezig zich als een lemming de afgrond in te storten. De zusterpartij van de PvdA is verzeild geraakt in een welhaast suïcidale leiderschapsrace. Nog even los van de kandidaten - ik denk dat het allemaal tussenpauzen zijn die de geschiedenisboekjes niet gaan halen - leidt de onderlinge haat en verdeeldheid tot blijvende zelfbeschadiging. Men scheldt elkaar uit voor Tory of communist. Linker- en rechtervleugel van de partij leven op voet van burgeroorlog met elkaar.

Helemaal nu alle tekenen erop wijzen dat de radicaal-linkse backbencher Jeremy Corbyn de meeste kans maakt de nieuwe leider van de Labour Party te worden. Wat niemand verwacht had, is gebeurd. De brave, nogal nietszeggende andere kandidaten zijn afgetroefd door de anti-Westminster-socialist Corbyn. En niet zo'n klein beetje ook. Er is in het Verenigd Koninkrijk sprake van een ware Corbyn-mania. Een grote grassroots-campagne van jongeren en vakbondsleden trekt door het land. Corbyn geldt als symbool van pure, zuivere politiek, en wordt voortgestuwd door de enorme kater die de revolutie van Tony Blair heeft achter gelaten.

Corbyn is in alle opzichten de anti-Blair. Zijn uitverkiezing zou de totale afrekening met het New Labour project betekenen. Die top-downtransformatie van Old Labour in New Labour maakte van Labour onder Tony Blair een verkiezingsoverwinningsmachine, maar het moest daarvoor wel een pact met de duivel sluiten: met de tabloids, de City, spindoctors en het Thatcherisme.

Inmiddels beleven we de diepe val van Tony Blair. Van charismatisch politiek genie is hij de paria van de Britse politiek worden, uitgekotst als duurbetaald adviseur van banken en foute regimes en als de man die Engeland de Irak-oorlog heeft ingelogen.

Op 12 september aanstaande wordt op een speciaal congres bekend gemaakt wie de nieuwe leider van Labour is. Te vrezen valt dat die keuze alles te maken zal hebben met een interne afrekening binnen de Labour Party, en niets met de harde waarheden van de laatste verkiezingsnederlaag.

Linker- en rechtervleugel leven op voet van burgeroorlog met elkaar

quote:

Op zondag 13 september 2015 17:50 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Boris Johnson is burgemeester van London, geen parlementslid. Farage is geen Parlementslid
Corbyn afaik ook niet

quote:

Op maandag 14 september 2015 20:29 schreef Viajero het volgende:

[..]

Wow, je kan kranten lezen. En napraten. Respect.

quote:

Op maandag 14 september 2015 22:27 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]


Als hij zo geweldig is, waarom ben je dan niet blij?
Als je werkelijk geloofd in het socialisme waarom wil je dan niet terug naar de pre-Thatcher dagen?
Je geloofd namelijk helemaal niet dat deze man een meerderheid in het parlement gaat krijgen.

quote:

Op maandag 14 september 2015 22:32 schreef Viajero het volgende:

[..]

Ik ben vrij blij. Ik wil zeker wel dat hij een meerderheid in het parlement gaat krijgen.

quote:

Op zondag 13 september 2015 14:18 schreef robin007bond het volgende:

[..]

Oké, hij had goede bedoelingen, maar het liep wel uit de hand.

quote:

Op dinsdag 15 september 2015 09:03 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Rechtse leiders hebben domweg kwade bedoelingen die niet uit de hand lopen maar geheel volgens plan worden uitgevoerd?

quote:

How Jeremy Corbyn Can Win

Corbyn has said that his campaign is about turning the Labour Party into a social movement. That’s the only chance he has.

by Richard Seymour

Jeremy Corbyn, the left-wing Islington MP, has been elected to the leadership of the Labour Party in the first round of voting with 59.5 percent of the vote.

Just as remarkably, the hard Blairite candidate admired by the right-wing media, Liz Kendall, won a mere 4.5 percent. Labour now has its most left-wing leader since George Lansbury in the 1930s.

This is far better than anything we could have anticipated. In Corbyn’s first speech as leader, he hit all the left notes. He welcomed new members, as well as old members driven away by Blairism. He bashed the Tories’ anti-union laws, stood up for welfare, attacked the Murdoch empire, and defended refugees. His first act as leader was to join the pro-refugee march in central London, to a rapturous welcome.

For now, much of the response will consist of a fully justified guzzling of Blairite tears. All of the bullying and the moral blackmail and the condescension couldn’t hide their fear, and couldn’t dissuade a membership energized by a unique, unexpected opportunity, and sick to death of being spoken down to by the undemocratic, managerial rabble at the top of Labour.

This is the time to celebrate. This is our Oxi. Oxi to austerity, Oxi to Blairism, Oxi to managed politics, Oxi to a media that went into Project Fear mode the second Corbyn had a chance, Oxi to racism and the politicians who make it respectable, Oxi to the neoliberal consensus.

All of this was literally unthinkable only a few months ago. When Corbyn initially stood, he had no expectation of winning. The common sense at the top of the party was that voters had rejected Ed Miliband for being too left-wing. This was the consensus that the “Blue Labour” apparatchik Jon Cruddas attempted to reinforce with some bogus research a month ago.

Why, then, did Labour MPs even bother to endorse Corbyn and allow him onto the ballot? Because of the Scottish National Party, and the Greens. Because of the threat that Britain would have its Syriza, or its Podemos. Getting Corbyn onto the ballot was about demonstrating that Labour was still a broad church that could give a place to the Left.

As Paul Mason points out, they underestimated the anger and the underground radicalization of the grassroots. They also believed too much of their own bullshit about voters cleaving to the right. The major reason Ed Miliband lost in 2015 is because the largely young, working-class voters who said they would turn out for Labour, didn’t.

As far as they did turn out to vote, they voted Green or Plaid Cymru or SNP or one of the other alternative reformist parties. And they then turned out to the large anti-austerity protest earlier in the year.

It is often assumed by Marxists that capitalist crises are polarizing events. That is not always straightforwardly true. In the British context, the dominant reflex was to seek a reassuring center ground, to trust in a middle-of-the-road figure who would at least be relatively honest and fair in the handling of the crisis.

That was the basis for the brief, lamentable “Cleggasm” that propelled the Liberals into a coalition government. But soon, with austerity being expedited and deepened, polarization was more firmly in evidence, first with the student movement of 2010, then with a lurch to the right following the England riots in 2011.

There followed years of blight for the Left, punctuated by successive moral panics, and a rapid accumulation of votes and coverage by the racist formation, the UK Independence Party. Only now, eight years since the credit crunch, after the longest decline in living standards since the war, after years of benefit cuts for particularly the youngest, with more to come, has polarization resulted in an advantage for the Left.

This advantage depended on the Labour right underestimating their own inherent fragility, something that is both conjunctural (the wipeout in Scotland seriously weakened them) and structural (the traditional structures of political leadership are eroding in all the capitalist democracies). This fragility explains why a small chink in the armor of the Right was sufficient to allow Corbyn to be propelled to victory.

It isn’t that the Left is strong, it is that the Labour right is ideologically vacuous and historically pointless. There was a time when the Blairites seemed like a dynamic force in the Labour Party, and when some of their rhetoric about democratizing and reforming the party seemed to touch on real problems. Now they just seem arrogant and monotonous.

Anyone watching the debates between the leadership candidates would have seen just how uninspired, dismal, and insubstantial the Labour Party’s right wing has become.

One other factor is Corbyn himself, whose unique combination of virtues worked to his advantage in this election. He isn’t the most charismatic of speakers, but he is also charmingly free of ego. His understated manner inclines interviewers to underestimate him, but he has decades of experience as a parliamentarian, and that showed in his media appearances.

His decades of activism spell “unelectable” to the Westminster village, but it means he is adept at the kind of popular politics that the old party elites run by professionals and hired political mercenaries have given up on.

Now that Corbyn has won, however, the Blairite fightback has already begun. A raft of former frontbenchers have either resigned or made it clear that they will not be part of a Corbyn cabinet. Labour apparatchiks and pundits are wailing doom from their pulpits.

This is how Andy McSmith, a journalist close to the Labour hierarchy, explained their perspective:

Corbyn’s Labour critics have also been comparatively restrained so far. They say they have nothing against Jeremy personally, that he is a nice guy, and they object only to his politics. However, these are not £3 day trippers whose idea of political involvement is to log on, vote Corbyn, and tell your mates via Facebook: these are professionals who have invested their working lives in the Labour Party. They want to be in government again.

This is to say, the people who devised the system wherein people can register as “supporters” and have a vote in the election, now deride it and scoff those electors as mere clicktivists.

In truth, they are angry that these voters aren’t mere clicktivists. They don’t just vote, “like,” “retweet,” and “share.” Their online activities have fed into a nationwide campaign of mass meetings and agitation that, at times, resembled a social movement.

And that’s the problem: the “professionals” who have hijacked the Labour Party didn’t want active members, they wanted a passive membership base that would anchor Labour’s positions firmly to the right, acting as both cash cows and voting fodder for the machine. So their way of doing politics is threatened, and they’re going to fight bitterly to keep control.

Even with Corbyn’s overwhelming victory across all sections of the Labour Party, there is something incredibly fragile about the situation. Certainly, the strong result, and the dreadful vote for Kendall, means that there can be no immediate move to depose Corbyn. The party machinery will want stability and legitimacy in the process, not a chaotic post-election brawl. And it seems unlikely that with such a pitiful vote the Blairites will actually walk out — they would merely be jumping off the gangplank if they did.

The Blairites and their allies will wait. They will nurse their wounds and get their people in position and dig in for a time when they can act. So there is now a period of time, not very long, when Corbyn and his supporters can put themselves in position for the coming trench warfare, get their supporters nominated and voted onto party bodies, start drafting proposal for democratic change in the party, start preparing for the selection of parliamentary and local candidates.

Because there will be war in the Labour Party. Project Fear was just the panicked, clearly ineffectual start. And in that war, the right wing will have the backing of the media, the spooks, the civil service, and a good chunk of the membership.

Aside from the open combatants, there will also be another, more subtle line of attack. This will involve pressuring Corbyn to abandon his key commitments, one after the other, in search of a workable compromise, to the point where he drains away his popular support and is decisively weakened.

Of course, he will have to compromise on some aspects of his agenda, simply because he has to work with a parliamentary Labour Party that still reflects the balance of forces from a few years ago, and is thus overwhelmingly right-wing. But if he compromises on key issues such as Trident, he will lose supporters and he can give up on ever regaining support for Labour in Scotland. So, Corbyn’s Labour Party will be a battleground from day one.

Corbyn has said that his campaign is about turning the Labour Party into a social movement. That’s the only chance he and his supporters have. The era of tribal party loyalties, in which powerful bureaucracies were articulated with organized masses has been displaced. The social basis for Labourism, if it is to be revived, will be polyglot, and its supporters will be politically polyamorous. This is what Labour’s purgers failed to understand.

In the future, Labour’s supporters will have had a variety of political fealties in the immediate past, be it the Greens, or the nationalists, or the Trotskyists or some independent campaign. People work wherever it is useful to do so, and align with whoever it is helpful to work with. The concept of the party as an inclusive, ecumenical social movement, implies an awareness of that.

This would be the only possible counterweight to the entrenched, institutional power of the Right.

9.13.15
Richard Seymour is the author of several books including The Liberal Defence of Murder and Against Austerity. He blogs at Lenin’s Tomb.

quote:

The name of Jeremy Corbyn appears in the in-tray of President Trump at 8am Washington time. The president at once convenes an emergency meeting of his closest advisers. He is not a happy bunny. “I thought you assholes told me that this couldn’t happen ... So, what’s your advice? Sanctions? Do we send in the marines?”

The head of the CIA replies: “Cool it, Mr President. It’s early days yet.”

This result is the following statement by the White House press secretary: “The United States respects the will of the British people and looks forward to working with Mr Corbyn.” Her facial expression suggests otherwise, however. Later, it emerges that the US ambassador to London has been recalled for urgent consultations.