Arme papa Silva..
quote:
Niemand weet... dat mijn hart gebroken is
Okt 2013
Denk je dat je alles gehad hebt... Het speelt zich af in mijn hoofd als een irritant cassettebandje uit de jaren '80 waar je niets meer aan hebt. Constante flarden: "Kanker, Longen, Tumor, Uitgezaaid, Lymfeklier". Ik kan hier helemaal niets mee.
Gek genoeg voelde ik het gisteren al, maar ik heb het vakkundig weggestopt. Mijn moeder vertelde me dat ze met mijn vader naar het ziekenhuis ging omdat ze een vreemd plekje hadden gespot. Ik wil er niet aan… Ik kan niet meer logisch nadenken. Waar komt dit nu opeens weer vandaan?
Ik rijd direct naar Spijkenisse. Mijn overlevingsmechanisme schiet aan zodra ik bij mijn ouders binnen stap. Papa doet de deur open en ik zie meteen hoe sterk hij is. In de gang pak ik hem vast. Ik voel hem verstijven en hij wil zich terugtrekken, maar ik pak hem nog veel steviger vast. "Ik laat je echt niet los". "Ik ben er papa, ik ben er". Ik wist niet dat het mogelijk was om zo bang te zijn om iemand kwijt te raken.
Ik liep net de tuin uit bij mijn schoonmoeder toen mijn moeder belde en de bliksem insloeg. Gelukkig vroeg mijn moeder of ik niet toevallig aan het rijden was, toen ze vertelde wat er precies aan de hand is. Als het woord dan zo uitgesproken wordt, dan voelt het toch als een keiharde stomp in je maag. Kanker... Wat is het toch een rotziekte! De afgelopen jaren hebben we Denise begraven, mede-patiënte en ME voorvechter! En oom Piet en oom Arie. Allemaal verloren van de ziekte. Maar nu is het echt heel dichtbij. Te dichtbij. Iedere keer als ik het even vergeet, dan voelt het weer als een elektrische shock als ik het me weer herinner. Papa... Wat is hij sterk! Toen mijn broer en mijn schoonzus binnenkwamen brak hij gelukkig even. Daar hadden mama en ik al op gerekend. Mooi, even lekker huilen, dat is zo belangrijk. Mama is ook zo sterk. Af en toe lachen we even, maar de korte stiltes die er vallen zijn ijzig. Ik heb geen idee waar dit heen gaat. Ik bid, ik huil, ik zucht, ik mijmer, ik frons… Ik heb geen idee wat er nu allemaal gaat gebeuren.
Gelukkig kunnen we binnen een week in het ziekenhuis terecht. Mijn ouders, mijn 2 broers en ik zitten beduusd in het kleine kamertje naar de foto van de tumor te staren. Ik dwaal af en moet mijn best doen om scherp te blijven want ik heb zoveel vragen. Hoe kan dat ding in hemelsnaam al 13 cm zijn? De arts vertelt ons dat het een heftige tijd gaat worden. Omdat het een kleincellige, en daarom snel groeiende, tumor is krijgt papa chemo en bestraling tegelijk. Het feit dat hij al 71 jaar is maakt deze combinatietherapie extra spannend. 4x3 dagen chemotherapie en 5x5 dagen bestralen. En zelfs nadat de laatste behandeling klaar is, duurt het nog een paar maanden voordat we zeker weten of het gewerkt heeft, omdat de radiotherapie nog een paar maanden doorwerkt in zijn lijf. Papa vraagt met een piepklein stemmetje of de behandelingen pijn doen. Op dat moment breekt mijn hart zowat in tweeën. Ik hoop zo dat hij dit aankan.
Ik breng papa en mama thuis en als ik zelf thuis aangekomen ben komen de tranen. Ik moet even heel hard huilen en het lucht enorm op. Ik heb een soort mantra in mijn hoofd, die ik blijf herhalen: "This too shall pass…". Omdat papa zo sterkt is, zijn wij dat ook. Voor hem. Ik hoop alleen dat hij wel ten volste beseft wat er aan de hand is. Het lijkt alsof hij in een soort ontkenningsfase zit. Alsof hij breekt als hij de realiteit toelaat. Ik kan dat heel goed begrijpen. Natuurlijk zijn het aannames, maar ik denk echt dat ik zou doordraaien. Die avond stap ik doodmoe en verdrietig in bed. Ik blijf herhalen: "This too shall pass…".