Depressie & Angst #33

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 21:38 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat luchtte ook enorm op kan ik je vertellen

Ja dat snap ik.

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 19:01 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Misschien niet de drama, maar ik heb wel het gevoel dat ik dan mezelf kan voorhouden dat ik geen moeite moet doen. Dat ik het als excuus gebruik om niks te doen. Misschien is het ook dat ik beter moet worden, zonder dat ik weet wat beter worden inhoudt, dat ik dus bang ben voor die verandering en me veiliger voel op mijn vertrouwde depressieve plekje. Het kutte is ook dat dat gevoel soms zo sterk is dat ik mentaal en fysiek verlamd lijk te zijn en dat ik dagen of weken mijn bed/kamer niet uit kom.

Gek hoe de geest zichzelf soms in zo'n vicieuze cirkel brengt, hm? Bekijk het als een aap in een kooi, dat krijst en springt; uiteindelijk zal het moe worden van zichzelf. Ondertussen kan je het bezig houden door het te richten op iets nuttigs, zoals bijvoorbeeld je studie.

quote:

Ik ga denk ik, hoe ik me ook voel, wel beginnen aan een studie, want ik weet dat ik anders enorme spijt ga krijgen. En ik hoop dat het nu een keer lukt en dat ik eens doorzet.

Kies verstandig. Maak tijd ook voor leuke zaken. Zorg voor jezelf. Laat in ieder geval niet je studieschuld superhoog oplopen. Geloof me, dat is niet leuk. En wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 14:39 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat zijn eigenlijk het "soort mensen wat sommige psychologen niet willen behandelen"?
Ik vind je trouwens geen zwakke appel

High functioning borderliners.

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 22:12 schreef sitting_elfling het volgende:


[..]

High functioning borderliners.

omdat ze elke psycholoog te slim af zijn? als dat zo is, en psychologen er al niet mee om kunnen gaan, moet jij je er zeker niet druk om maken! het is een rotwijf. klaar.

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 22:15 schreef Andromache het volgende:

[..]

omdat ze elke psycholoog te slim af zijn? als dat zo is, en psychologen er al niet mee om kunnen gaan, moet jij je er zeker niet druk om maken! het is een rotwijf. klaar.

Omdat een psycholoog ook knetter gestoord van dit soort mensen kan worden. Heb daar vanmiddag even wat blogs en materiaal over gelezen, over het slag volk en de mensen. En het is best geinig (verkeerd leedvermaak, dat weet ik) om dat soort verhalen van psychologen te horen die dat soort mensen er weer direct uitsturen.

pffft ik heb zo'n zin om iets kapot te maken... of keihard te janken, 1vd 2,
vandaag een gesprek gehad met een loog omdat ik voor mn gevoel te vaak vastloop! nou binnen 30 minuten had ze dankzij mn dossier en verhaal de angel vast.. ik ben nog niet uit mijn burnout, en hoewel ik dat zelf natuurlijk ook wel een beetje vermoedde (hoe stellig ik ook ontken) was t wel ff een eye opener,
en verder een btj t zelfde als minthy, heb vorige week keuring gehad door uwv, en nu als de dood dat ze besluiten dat ik wel weer 32 uur kan werken, dan kunnen ze me wegdragen vrees ik...
kortom: ff bagger

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 23:17 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
pffft ik heb zo'n zin om iets kapot te maken... of keihard te janken, 1vd 2,
vandaag een gesprek gehad met een loog omdat ik voor mn gevoel te vaak vastloop! nou binnen 30 minuten had ze dankzij mn dossier en verhaal de angel vast.. ik ben nog niet uit mijn burnout, en hoewel ik dat zelf natuurlijk ook wel een beetje vermoedde (hoe stellig ik ook ontken) was t wel ff een eye opener,
en verder een btj t zelfde als minthy, heb vorige week keuring gehad door uwv, en nu als de dood dat ze besluiten dat ik wel weer 32 uur kan werken, dan kunnen ze me wegdragen vrees ik...
kortom: ff bagger

Ja, gek eigenlijk dat jezelf vaak ervaart dat er niet zoveel aan de hand is maar dat een ander feilloos de vinger op de zere plek legt...
Sterkte

quote:

Op donderdag 23 mei 2013 21:43 schreef Gray het volgende:

[..]

Gek hoe de geest zichzelf soms in zo'n vicieuze cirkel brengt, hm? Bekijk het als een aap in een kooi, dat krijst en springt; uiteindelijk zal het moe worden van zichzelf. Ondertussen kan je het bezig houden door het te richten op iets nuttigs, zoals bijvoorbeeld je studie.

[..]

Kies verstandig. Maak tijd ook voor leuke zaken. Zorg voor jezelf. Laat in ieder geval niet je studieschuld superhoog oplopen. Geloof me, dat is niet leuk. En wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.

Ja, ik zal wel doorgaan. Ik ben gewoon een beetje teleurgesteld in mezelf.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 00:57 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Ja, ik zal wel doorgaan. Ik ben gewoon een beetje teleurgesteld in mezelf.

Nergens voor nodig. Als je het zelf in de hand had, dan had je het vast anders gedaan, toch? Hetzelfde geldt voor de teleurstelling die je voelt, maar soit.

Geef niet op, geef je over.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 01:20 schreef Gray het volgende:

[..]

Nergens voor nodig. Als je het zelf in de hand had, dan had je het vast anders gedaan, toch? Hetzelfde geldt voor de teleurstelling die je voelt, maar soit.

Geef niet op, geef je over.

Gray, lieve vent.

als je het mij vraagt zit jij niet in de goede gemoedstoestand om aan n studie te beginnen senor_chang. Eerst uitvinden wie je bent e ren wat je waard bent en wat het leven mooi maakt. Anders ga je keihard falen in je studie want dan blijf je alleen bezig met depri zijn een kun je je niet richten op studeren. Was althans mijn ervaring. Waardoor het mij nu ontzettend veel druk en stress oplevert om er na twaalf fokkin jaar aanmodderen met dezelfde studie eens een bachelorscriptie eruit te persen. Ik had beter pas na therapie helemaal metr iets nieuws kunnen beginnen

Oke, ik heb geen idee waarom ik dit hier neer wil pleuren maar ik moet het gewoon even kwijt anders word ik er echt gek van.. ik zie wel of ( en zoja, hoe) erop wordt gereageerd. Allereerst een brief die ik een paar maanden geleden aan mijn projectgroepje van mijn studie heb geschreven omdat ik hun die informatie op dat moment wilde mededelen.

`Zoals sommige van jullie misschien al weten ben ik geboren met schele ogen, ik heb op jonge leeftijd hiervoor naast talloze hersenscans e.d ook 4 oog-operatie`s moeten ondergaan. Na die operaties leek alles goed te zijn gekomen maar niks was minder waar, weliswaar was mijn scheelheid verdwenen maar ik bleek nog een oogafwijking te hebben: oculo-motorische apraxie. Nu is daar nu al heel weinig over bekend laat staat 20 jaar geleden, niemand die mij kon vertellen hoe ik later mijn leven ingevuld zou krijgen: ze waarschuwde mijn ouders dat ik weleens in een rolstoel zou kunnen belanden, speciaal onderwijs nodig zou hebben, etc. etc. Daarnaast bleek ik geen diepte te kunnen zien, ik keek,en kijk, als het ware 2-d. Vele onderzoeken en sessies met fysiotherapeuten en ziekenhuis bezoeken volgden daarop.

Op school en thuis bleek al snel wat een beperkingen het met zich meebracht. Ik kon niet goed meekomen met leeftijdsgenootjes als het ging om gymmen (mijn coördinatie en evenwicht zijn door mijn afwijking flink ondergemiddeld), maar ook om de kleine knip en plak werkjes maar ook schrijven heb ik veel later pas goed onder de knie kunnen krijgen.
Zo`n wankel mannetje wat overal tegen aan dondert zorgt natuurlijk al gauw voor de nodige hilariteit en kleine kinderen kunnen nou eenmaal meedogenloos zijn dus het begin van de pesterijen begonnen al op de basisschool.
Ik voelde me thuis ook behoorlijk onbegrepen, waarom kon ik niet hetzelfde zijn als elk ander kind..waarom werd ik door niemand begrepen en door familie of vrienden altijd aangesproken alsof ik een of andere gehandicapte ben (no offence tegen die mensen uiteraard) Ik vond het moeilijk om mijn gevoelens op een goeie manier te uiten dus deed ik dat maar op mijzelf,
Ik begon mezelf te bijten op elk mogelijk moment dat ik agressief was, niet tot bloedens toe maargoed de tandafdrukken waren behoorlijk zichtbaar. Dit was voor mijn ouders de druppel (ze konden al niet goed met me praten over dingen) en nu werd ik ook nog eens regelmatig driftig waardoor mijn ouders geen andere manier zagen om hun handen te gebruiken.
Tegenwoordig beweren mijn ouders bij hoog en bij laag me nooit geslagen te hebben, ik ga er dan maar niet op in omdat het gewoon goede ouders zijn en ze niet wisten wat het voor mij betekende denk ik.

Hierna ben ik na de basisschoolperiode verhuist naar de andere kant van het land, ik dacht dat een nieuw begin wel goed voor me zou zijn maar helaas, op de middelbare school was meteen duidelijk dat ik een makkelijk te kiezen slachtoffer was. Het ging van kwaad tot erger en hier is mijn daadwerkelijke depressie ook begonnen, ik werd steeds onzekerder en de eerste zelfmoordneigingen kwamen al om de hoek kijken. Hiervoor ben ik in therapie geweest maar dit hielp niet. Nadat ik mijn HAVO niet af heb gerond en van school ben gegaan ben ik opnieuw verhuist. Terug naar het westen, wat ik qua omgeving wel een stuk fijner vond. Ik besloot voor mezelf om eerst eens goed aan mezelf te werken en niet meteen in een andere opleiding te storten. Ik heb hierna 1,5 jaar therapie gehad wat goed geholpen heeft door bepaalde dingen goed te verwerken. Mijn zelfbeeld en vertrouwen *ook naar andere* is helaas niet heel erg verbeterd, en de combinatie van aanhoudende depressie, geen studie of werk en geen sociaal contact bracht me compleet in een isolement waar ik geen uitweg meer in zag, rond de kerstperiode was het op het ergst en stond ik bij wijze van spreke twijfelend op het treinspoor of ik wel verder wilde. Het was dat mijn ex-vriendin net op het moment zelf contact met me opnam want anders? geen idee wat er dan was gebeurt..

En nu kom ik dus aan op het punt waar ik het meest last van heb, en waar ik mezelf nu ook erg kwetsbaar opstel door het te vertellen, maar soit, het is wel de waarheid:
De afgelopen jaren heb ik, buiten familie, vrijwel alleen doorgebracht, Ik heb amper vrienden gehad, en nu nog steeds niet en ik denk dat dit voor het grootste gedeelte ook met vroeger te maken heeft. Dan zou je kunnen zeggen: Ga dan op een vereniging of iets dergelijks, maar om de een of andere reden durf ik daar niet meer het initiatief voor te nemen, vraag me niet waarom want dat weet ik ook niet van mezelf. Maar op dit moment is dat wel het moeilijkste om mee om te gaan, it comes and goes en sommige periodes gaat het ook wat beter, maar nu met de kerstperiode die eraan komt weet ik van mezelf wel dat ik weer een moeilijke tijd tegemoet ga.''

Nu een paar maanden later ben ik inmiddels gestopt met deze studie (ook deze studie heb ik niet afgemaakt door grote concentratieproblemen) Hier loopt ondertussen wel eindelijk een onderzoek naar dus ik hoop in het meest gunstige geval optimaal te kunnen profiteren van medicatie o.i.d.

Mocht blijken dat medicatie niet aanslaat of ik helemaal geen concentratiestoornis heb (het zou namelijk ook aan mijn eerder genoemde oogafwijking kunnen liggen) zou dat betekenen dat ik helemaal geen studie meer zou kunnen volgen, dit is voor mij een enorm frustrerende gedachte omdat voor mij een eventuele studie de enige hoop is dat mijn leven nog enigszins verbeterd kan worden. Ik ben anders gewoon bang dat ik de rest van mijn leven op een uitkering teer en zwaar ongelukkig en eenzaam oud wordt.

Want dat is wel het grootste punt waar ik op dit moment hondsdepressief van word; Het alleen zijn.
Ik ben 23 jaar en ik ben gewoon een eenling in deze maatschappij, zonder vrienden, zonder enig netwerk of sociaal contact ( ja via internet, maargoed dat is niet genoeg voor mij) En niet omdat ik nou zo`n a-sociale jongen ben of enorm teruggetrokken leef of mensenschuw ben.
Nee; gewoon door samenloop van omstandigheden en daar baal ik ontzettend van. Want ik wil het wel, ik wil het heel graag, ik kan het alleen niet. Ik kan niet het initiatief nemen om op een vereniging te gaan en daar nieuwe mensen te leren kennen, of alleen een avondje uit te gaan. Ik weet niet waarom maar op dat gebied heb ik blijkbaar een flinke vertrouwensdeuk opgelopen.
Waarom ik met een nieuwe studie wel het idee heb dat het maken van vrienden zou kunnen lukken weet ik niet. Misschien dat het dan iets gemakkelijker zal gaan en ik niet zelf alle stappen alleen hoef te nemen om in contact te komen met andere.

Het rare is ook dat ik voor de buitenwereld totaal niet overkom als iemand die ongelukkig is. Ik doe nog veel dingen met mijn familie, waar ik natuurlijk dan wel contact mee heb Wat ik overigens wel fijn vind hoor, als ik daar ook nog eens een slechte band mee zou hebben zou ik allang onder de zoden hebben gelegen waarschijnlijk.

nee ik lijk soms zelfs gewoon blij en ik lach nog, maar eigenlijk hoor ik niet te lachen, met zo`n verhaal hoor je niet vrolijk te zijn, en dat ben ik ook niet, maar ik straal het wel uit. Waarom?..
Mijn ouders vertellen me zo vaak dat ik zoveel doorzettingsvermogen heb, dat andere mensen in mijn situatie allang depressief thuis hadden gezeten, of erger. Maar is het wel doorzettingsvermogen? Hou ik mezelf niet gewoon een schild voor? Om te overleven zeg maar.

Ik weet ook niet precies wat ik hier mee wil, maar ik merk wel aan mezelf dat ik een flinke terugslag heb op dit moment, en dat voelt niet goed
Dus sorry voor dit waarschijnlijk onwijs ongestructureerde verhaal. Maar hopelijk snappen jullie dat het 10 voor 3 snachts is en ik niet onwijs heb gelet op mijn Nederlandse vaardigheden

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 01:20 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Gray, lieve vent.

Gewoonmezelf, gewoon even een voor jou!

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 08:05 schreef Nijna het volgende:
Gewoonmezelf, gewoon even een voor jou!

thanks

vandaag wel weer wat rustiger gelukkig... als t nog niet weg is dan gaan we door met knokken

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 02:52 schreef Fok-it het volgende:
Ik weet ook niet precies wat ik hier mee wil, maar ik merk wel aan mezelf dat ik een flinke terugslag heb op dit moment, en dat voelt niet goed
Dus sorry voor dit waarschijnlijk onwijs ongestructureerde verhaal. Maar hopelijk snappen jullie dat het 10 voor 3 snachts is en ik niet onwijs heb gelet op mijn Nederlandse vaardigheden

Ik heb het verhaal om 3 uur gelezen en wist toen niet hoe ik er op moest reageren. Nu, nog niet . Ik wil je iig. toch wel zeggen dat je naast het sociale isolement toch ook wel enigszins lijkt te twijfelen wat je nu wil in je leven. Heb je al eventuele stappen in je hoofd wat je wil doen komende weken/maanden?

Zijn er hier eigenlijk ook mensen die "officieel" het plakaat angst stoornis hebben gekregen? Of depressie? Of is het allemaal zelf-diagnose?

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 14:10 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik heb het verhaal om 3 uur gelezen en wist toen niet hoe ik er op moest reageren. Nu, nog niet . Ik wil je iig. toch wel zeggen dat je naast het sociale isolement toch ook wel enigszins lijkt te twijfelen wat je nu wil in je leven. Heb je al eventuele stappen in je hoofd wat je wil doen komende weken/maanden?

Nou met onderzoeken gaat het nu allemaal vrij vlot dus dat is wel prettig en het liefst hoop ik zoals ik al zei weer te kunnen studeren over een aantal maanden, en nouja, als dat niet lukt weet ik inderdaad nog totaal niet wat ik met mijn toekomst moet.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 14:11 schreef sitting_elfling het volgende:
Zijn er hier eigenlijk ook mensen die "officieel" het plakaat angst stoornis hebben gekregen? Of depressie? Of is het allemaal zelf-diagnose?

Ik heb de officiele stempel burnout EN de stempel depressie met angst/paniekstoornis, en daarnaast nog angora fobische symptomen die voortkomen uit de paniekstoornis

Het hele pretpakket dus!

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 14:11 schreef sitting_elfling het volgende:
Zijn er hier eigenlijk ook mensen die "officieel" het plakaat angst stoornis hebben gekregen? Of depressie? Of is het allemaal zelf-diagnose?

Gediagnosticeerd met depressie en wat trekken van verschillende persoonlijkheidsstoornissen, maar aan dat laatste moet ik eigenlijk niet zoveel trekken aangezien ze daar heel ruimhartig mee zijn.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 14:32 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Nou met onderzoeken gaat het nu allemaal vrij vlot dus dat is wel prettig en het liefst hoop ik zoals ik al zei weer te kunnen studeren over een aantal maanden, en nouja, als dat niet lukt weet ik inderdaad nog totaal niet wat ik met mijn toekomst moet.

Stel, je kan studeren. Weet je wel welke richting je op wilt?

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 15:20 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Stel, je kan studeren. Weet je wel welke richting je op wilt?

Uhm nouja, ik heb wel een aantal richtingen, maar nog niks specifiek nee ik zadel mezelf al bij voorbaat met problemen op door dingen leuk te vinden waar ik ook voor uitgeloot kan worden omdat het populaire studies zijn

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 02:03 schreef Andromache het volgende:
als je het mij vraagt zit jij niet in de goede gemoedstoestand om aan n studie te beginnen senor_chang. Eerst uitvinden wie je bent e ren wat je waard bent en wat het leven mooi maakt. Anders ga je keihard falen in je studie want dan blijf je alleen bezig met depri zijn een kun je je niet richten op studeren. Was althans mijn ervaring. Waardoor het mij nu ontzettend veel druk en stress oplevert om er na twaalf fokkin jaar aanmodderen met dezelfde studie eens een bachelorscriptie eruit te persen. Ik had beter pas na therapie helemaal metr iets nieuws kunnen beginnen

Dat zou inderdaad ideaal zijn, maar ik denk dat het nog wel een heeele lange tijd gaat duren voordat ik mijn geluk heb gevonden. En ik moet in de tussentijd toch wel iets gaan doen en dan lijkt studeren mij de leukere optie ipv al werken of niks doen. Ik denk dat ik dan nog gekker zou worden van mijzelf.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 15:22 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Uhm nouja, ik heb wel een aantal richtingen, maar nog niks specifiek nee ik zadel mezelf al bij voorbaat met problemen op door dingen leuk te vinden waar ik ook voor uitgeloot kan worden omdat het populaire studies zijn

Als je al iets hebt wat je leuk lijkt, ben je volgens mij al een eindje op de goede weg. Want als het lukt heb je voor de komende jaren al je plannen staan en dat haalt toch wel wat druk weg.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2013 01:20 schreef Gray het volgende:

[..]

Nergens voor nodig. Als je het zelf in de hand had, dan had je het vast anders gedaan, toch? Hetzelfde geldt voor de teleurstelling die je voelt, maar soit.

Geef niet op, geef je over.

Ik voel me vandaag alweer wat beter, vooral na het gesprek met mijn psych. De komende maanden wil ik gaan kijken wat voor studie ik echt wil gaan doen en of ik mijzelf daartoe kan zetten. De hopeloosheid en het doemdenken is iig een beetje weg. Weer een lesje geleerd denk ik.