quote:
Op vrijdag 17 februari 2012 09:38 schreef nomar83 het volgende:Dus als ik het goed begrijp willen sommige dat z'n repertoire enkel uit Beatles-nummers bestaat omdat niemand z'n Wings- en solonummers zou kennen, en andere zouden er wat voor geven om het enkel bij Hey Jude en Yesterday te houden om verder alleen maar nummers te spelen die nog nooit live zijn opgevoerd.
Laat ik dan de eerste zijn om te zeggen dat ik heel tevreden ben met de setlist zoals die de laatste jaren is. Misschien teveel Band on the Run-spul en te weinig van andere Wings-albums, maar that's it. [..]
Kijk, dít is een zeer heldere en reële observatie. Sinds dat ene magische moment in maart 2010 waarin hij aan de start van de nieuwe tournee (bij wijze van spreken) eens niet slechts 3 Beatles-nummers die hij 2 jaar niet had gespeeld afwisselde, maar gewoon uit het niets 5 'deeper cut' solo-klassiekers uit de hoge hoed toverde, is alles veranderd. (Ik zou er wat voor geven om bij die premiere-show in Glendale bij te kunnen zijn geweest, ook al was het na het 13de liedje in de set alweer identiek aan de show 3 maanden daarvoor.)
Tegenvallend genoeg verdwenen 4 daarvan binnen een paar maanden weer achter slot en grendel (gelukkig vlak nadat ik ze kon afstrepen van m'n checklist), maar hij bleef ons in de 2 jaar daarna verwennen met 'hidden nuggets' zoals "Ram On", solo-hits als "Junior's Farm" en misschien wel de meest verbluffende van allemaal, "Come And Get It", waarvan je tot aan 2010 niet had kunnen dromen dat hij die ooit in een stadion-setlist zou toevoegen. En het idee dat zoiets elke nieuwe tournee weer kan gebeuren is opwindend, ook al maken ze zo snel weer plaats in de set. Plus dat hij nu varieert! De man kan putten uit een repertoire van honderden liedjes, waarvan er zeker 100 bekend zijn bij het grote publiek. In 2002 en 2003 speelde hij avond na avond na avond exact dezelfde set. Hij had 10 jaar lang dezelfde afsluiter…!
quote:
Op vrijdag 17 februari 2012 09:38 schreef nomar83 het volgende:En ik vind het geweldig om nummers te horen die nog geen live-behandeling hebben gehad, maar om heel eerlijk te zijn geniet ik ook het meeste van het Beatles-reportoire. Ik denk dat Paul's concerten juist zo sterk zijn door de perfecte balans in nummers, waarmee hij het grootste publiek weet te bereiken. Om het enkel bij Beatles-nummers te laten omdat toch niemand iets zou kennen van na 1970 is volstrekt belachelijk, want hij is inderdaad meer dan enkel een ex-Beatle, en als hij alleen maar nummers zou spelen uit zijn solocarrière zou hij inderdaad nog steeds een zaal vol kunnen krijgen. Maar om een heel concert te vullen met enkel materiaal van na de Beatles-periode klinkt mij in de oren als een nogal egoïstische droom van een purist. No offence, maar ik denk dat een gelegenheid als deze er niet geschikt voor zou zijn om enkel te spelen wat de echte diehards willen horen. [..]
Ook dit klopt helemaal. Daarom is het zo vreselijk frustrerend dat hij bij de gelegenheden die zich aandienden in de afgelopen jaren (die paar 'fan-only' optredens in kleine zaaltjes) daar totaal niet op heeft ingespeeld, en enkel wat gebruikelijke covers die hij soundcheck na soundcheck weer uitvoert (zelfs dat repertoire is al 25 jaar hetzelfde) toevoegde. Dus die droom heb ik al een paar jaar opgegeven. We moeten het hebben van de verrassingen die zo spaarzaam worden verdeeld in z'n stadion-shows.
Tijdens zijn tournee in 2002 speelde hij 37 nummers, waarvan 22 Beatles-liedjes, 8 solo-hits, 2 solo album-liedjes (waarvan één Beatles-gerelateerde), en 5 nieuwe solo-liedjes. Ik kan dit goed in perspectief zien, dit was de eerste keer sinds 10 jaar, en de eerste keer sinds de dood van Linda McCartney, dat hij weer op het podium stond. Natuurlijk wilde iedereen die Beatles-liedjes horen, de meeste had hij sinds de studio-opnames uit de jaren '60 niet meer live gespeeld. De openingsavond moet vreselijk indrukwekkend zijn geweest. De vijf (!) nieuwe solo-liedjes kwamen van een nét wat minder goed album, dus die stonden in schril contrast met de rest van de set. Had hij dat in 2005 nog maar aangedurfd…
Zijn meest recente shows deed hij ook 37 nummers, waarvan nog méér Beatles dan 10 jaar terug, namelijk 25, maar het zijn juist die 12 overige liedjes die het verschil maakten, daarvan was de helft namelijk iets minder bekend van dan "Jet" en "Let Me Roll It". De balans is de laatste jaren dus wel wat de betere kant opgetrokken, maar er is nog altijd wel iets mis.
Wat me het meest tegenstaat is dat Beatles album-tracks als "I've Got A Feeling", "Drive My Car", "Got To Get You Into My Life", "Back In The USSR" enzovoorts, al jaren muurvast staan. Dát zou hij toch wel af en toe kunnen afwisselen met de zo gewenste solo-hits? Ook ik ben realistisch, want ik heb het al eerder gezegd, als je de hele show in persoon van begin tot eind ziet snap je gewoon waarom die songs er nog inzitten: McCartney heeft er plezier in, het publiek eet het op, de band is verbluffend. Maar datzelfde effect had de allereerste keer dat ze "The Word" speelden een paar maanden geleden. Voor de goede orde: hiervoor moest war-horse "Lady Madonna" wijken.
Wat mij betreft deze setlist van een ruime 8 (9 voor de eerste helft, 7 voor de afwisseling in de tweede set) een 9,5 kan maken zouden slechts een paar dingen zijn. Je ziet vaak dat bands sommige klassiekers even in de ijskast doen om ze fris te houden, McCartney is nooit zo'n act geweest, hij laat elke avond zien wat de massa wilt horen. Natuurlijk speelt hij "Let It Be", "Yesterday" en "Hey Jude", dus die laat ik sowieso buiten beschouwing.
Maar hoe belachelijk is het dat McCartney sinds 2002 nog maar 2 openers lijkt te hebben!? Elke avond in 2002 en 2003 "Hello, Goodbye", in 2005 "Magical Mystery Tour", in 2007 nog stééds "Magical Mystery Tour", in 2009 in Europa wéééér "Magical Mystery Tour", dan in 2010 misschien wel het meest gedurfde moment uit zijn live-geschiedenis, openend met Wings Over America-klassieker "Venus And Mars"/"Rock Show", en dan in 2011...wéér "Magical Mystery Tour" afwisselend met... "Hello, Goodbye" !?!
Dan de tributes aan wijlen Beatles-maatjes John Lennon en George Harrison: in 2002 en 2003 "Here Today" en "Something", gedropt in 2005, om vanaf 2008 tot op de dag van vandaag "Here Today" en "Something" weer te doen. Het indrukwekkende is ondertussen wel gesleten. Maar hij kan het wel, zie "All Things Must Pass" op tournee in 2004. En zo zijn er nog wel meer dingen die de show nét wat statiger maakt dan het zou kunnen zijn. Het is toch belachelijk dat met zijn repertoire we ééns in de 2 jaar om de oren worden geslagen met iets wat uit de lucht komt vallen als "A Day In The Life" in 2008, "The Word" in 2011 (zie, Beatles-klassiekers die niet door hem gezongen of geschreven zijn!) of solo "Venus And Mars"/"Rock Show" en "Letting Go" in 2010. En die paar nieuwe nummers die hij doet, "Dance Tonight" en "Sing The Changes" zijn ook niet bepaald hoogvliegers, toch komen die elke keer weer terug.
Behalve dat, echt een goed overzicht van zijn carrière is de setlist ook nog altijd niet. Hij heeft met deze band nog nooit een nummer uit de jaren '80 live gedaan. Te veel "Band On The Run", te weinig andere solo-klassiekers. Al zouden er maar 3 Beatles album-tracks worden afgewisseld voor solo-hits (NIET "C Moon" of "Coming Up", jaren vaste prik) en dingen als tributes, openers en toegiften worden opgefrist, zou het al zo veel schelen. Dit gebeurd slechts beetje bij beetje, waardoor het op het eerste gezicht alsnog het oude liedje lijkt. En dat is jammer, want al met al zijn de meest recente setlists zijn beste shows in jaren.