Schier was ontzettend leuk en we hadden stralend weer!
Eerst met de boot over, dat was natuurlijk al zot zát! Een beetje eng, maar desondanks moest Arty ze zo nu en dan van de reling plukken waar ze op wilden klimmen. Ik heb ettelijke hartverzakkingen gehad
. En zelden zag ik twee mensen zo intens enthousiast zijn over de Waddenzee. Alle blauwe lagunes overal ter wereld ten spijt, is de Waddenzee de prachtigste, magnifiqueste en adorabelste zee die er bestaat.
Je l' adore!!!! Dat jullie het even weten, als je weer eens op een veerpont boven die stinkende modderpoel hangt.
Op Schier stapten we op de fiets. Dat was een schot in de roos. Wel controle over de stuiterballen, maar tóch de illusie voor hen dat ze zelf stuurden. Ik ben een bangerik in hart en nieren, dus ik fietste heel saai. Arty was een leukere tandemgenoot, want die hobbelde door bermen, deed alsof hij zó een duin af zou roetsjen en ging met een noodvaart heuveltjes af. Dus wisselden de dames regelmatig van plaats. Gíllen! Gíeren!
Op het strand uit voorzorg maar even andere kleren aangedaan en dat was maar goed ook. De 'voetjes in het water' resulteerden (natuurlijk, zo hoort dat!) in twee doorweekte dreutels die liggend in de branding in de golfjes doken. Helemaal verbaasd dat het niet erg was dat de kleren nat waren. Zee is maar water.
Kleertjes ter drogen onder de snelbinders en daar gingen we weer. Vuurtoren bekeken, schelpen gezocht, met een echte politieman gepraat (die Frans sprak, wat eng en leuk tegelijk was) en ze hebben opgetreden óp zo'n buitenpodiumpje in het dorp (ze gingen er zo in op dat ze niet doorhadden dat een heel terras inmiddels stil was en applaudisseerde toen het lied en de dans klaarwaren. Blozende wangetjes, maar ook glimmend van trots!)
Bootje terug, ergens een hapje gegeten, zand uit de oren en haartjes gedouched en toen sliepen ze vrij znel.
(Wij ook).