Nou, nadat ik dus een roofvogel in huis heb gehad kwam ik het in het Flora en Fauna gedeelte terug, en tot mijn grote vreugde zag ik een parkietjes-topic!
Zelf heb ik ,vandaag precies een jaar geleden, afscheid moeten nemen van mijn Bartje. Hij is 12 jaar geworden. Bartje is van het allerlaatste nestje van een vriend van mijn moeder. Hij wilde stoppen met het fokken van parkieten, maar toen hij de parkieten incl. volière wilde verkopen, bleken er nog eitjes te zijn. En daar was ons Bartje er een van. Hij was ook de langstlevende parkiet uit het nest.
Je kon nergens eten laten staan of zelf een hapje eten, meneer had het razendsnel in de gaten en meende overal met z'n snetter bij te moeten zijn. Sla of andere gezonde dingen, daar haalde meneer z'n neus voor op. Nee, gaf hem maar een frietje met een stukje frikandel, of boterhammen met pindakaas, dan was het helemaal goed. Zelfs met hagelslag ging hij aan de haal! Verder had Bartje een hekel aan het water in zijn waterbakje, hij MOEST water uit de kraan hebben of Spa Blauw uit een glas. Daarom heeft hij ook meerdere bijna-doodervaringen gehad omdat hij dan van enthousiasme in een vol glas kieperde. Konden wij hem weer eruit vissen en in z'n kooi zetten, want meneer was natuurlijk drijfnat en gruwelijk chagerijnig dat hij nu geen water meer kreeg.
Daarnaast had hij een GRUWELIJKE hekel aan mannen. Hij was zelf een mannetje en behoorlijk dominant soms, hij dulde GEEN mannen in huis. Zodra mijn vader thuis kwam van het werk, was het huis te klein en mocht hij altijd verkassen naar de achterkeuken. Ook mijn vriend mocht niet bij mij in de buurt komen, want dan kwam hij ertussen zitten en o wee als mij vriend aanstalte maakte om dichter naar mij toe te kruipen, dan kwam er weer kabaal uit die snavel waar je U tegen zei. In de achterkeuken heeft hij overigens nog de nodige fitness gehad, aangezien hij op de wasmachine stond en hij het centrifugeren reuze leuk vond. Zat ie mooi te shaken op z'n stokkie, en maar kwetteren en fluiten!
Deuren kon je hier gerust open laten staan, meneer meldde het wel even door heel hard te gaan krijsen en dan bij de deur op de vensterbank te landen.
En een wekker had je trouwens ook niet nodig, zodra meneer vond dat hij te lang alleen zat, zette hij wel even een keel op, totdat je beneden kwam en dan was het goed.
Ook was hij de een prima vervanger voor een alarm in huis. Ik kwam ooit 's nachts om 04.00uur binnen, ik steek de sleutel in het slot, en hij begon toch een partij te fluiten, terwijl hij mij niet kon zien. Toen ik de lamp aandeed en een keertje terug fluitte, ging ie weer slapen.
4 dagen voor zijn overlijden begon de ellende. Ik wilde hem 's ochtends los laten. Hij natuurlijk helemaal enthousiast en hij vloog meteen naar het aanrecht. Ineens begint hij te tollen op z'n pootjes, z'n oogjes beginnen raar te doen, alsof hij een vat bier achter zijn kiezen had. Toen heb ik hem even tot rust laten komen en weer terug in de kooi gezet. Elke dag bleef ik het proberen, maar het werd niet beter. Inmiddels had hij al z'n speeltjes, waar hij normaal nooit naar omkeek, gesloopt van baldadigheid maar zolang hij in zijn kooi zat was er ook weinig te merken van zijn ziekte. Op woensdag was ik het zat en had ik besloten om de volgende dag de vogelarts te bellen. Maar helaas was dat een dag te laat. Donderdagmiddag viel hij ineens van zijn stokje, scheurde een nageltje in en schoot in shock. Mijn oude buurman, vogelliefhebber in hart en nieren en tevens fokker van kanaries, heeft hem die middag uit zijn lijden verlost. Ons vermoeden is geweest dat hij zondagnacht een hersenbloedinkje heeft gehad wat blijvende schade heeft toegebracht.
Helaas mag ik wegens omstandigheden geen vogels meer in huis hebben (behalve die roofvogel die gisteren op bezoek kwam!), maar als ik jullie pietjes allemaal zie, word ik wel erg blij!
(en mijn excuses voor het mega lange verhaal!)