quote:Overspoeld door een intens gelukkig gevoel keek in door het raam van de bus naar buiten. Ik bedacht me hoe mooi het moest zijn om daar te lopen tussen de geelbruine najaarsbladeren die ronddansten op het ritme van de wind, terwijl de laaghangende zon onverhoopte pogingen deed om een schaduw op de grond te werpen die ook maar enigszins kon silhoueren wat zich in de reflectie van haar licht afspeelde.
Meteen vroeg ik me af wat dit betekende. Waarom was dit gevoel mij zo vreemd? Was ik ooit wel gelukkig geweest? Dat is waarschijnlijk het mooie van het leven, niets is zeker totdat het ervaren is, maar weten wanneer het ervaren is kan men niet.
Hehe, herkenbaar. Heb mij ook ooit zo gevoeld, alleen dan een week lang. Ook gewoon zomaar opeens, er was niets echt veranderd in mijn leven of zo. Denk dat dat gevoel voortkomt uit tevredenheid, op dat moment valt alles op z'n plaats en ben je in balans. Door de drukte van alledag in je leven wordt die balans verstoord, door af en toe stil te staan en jezelf op te ''zoeken'' kan je weer in balans komen. Maar goed, tegenwoordig zijn we allemaal zoveel bezig met geluk en zo, miss wel teveel, je hoeft je toch niet altijd geweldig te voelen en alles hoeft niet altijd leuk te zijn, als je maar tevreden bent met jezelf en je leven, zo niet, dat moet je er wat aan doen. Waarom begin je niet eens met mediteren dan? Dat kost toch niet zoveel tijd? Gewoon s'avonds voor je gaat slapen, en miss sochtends als je wakker word, gewoon rustig mee beginnen. Ik wil dat ook wel gaan proberenquote:Op zaterdag 14 november 2009 23:56 schreef RRGJL het volgende:
Bah. Ik zou willen dat ik het vol hield om me hier altijd mee bezig te houden. Ik wilde en wil nog steeds ook gaan mediteren. Ook daar komt niets van. Had ik maar een "schop onder mijn kont robot"
Ik heb wel dat euforische gevoel niet al te lang geleden ervaren. En dat terwijl ik niet eens bewust bezig was met het leven in het nu. Het was pas de tweede of derde keer dat het me overkwam. Maarja, de laatste maanden zwiepen mijn stemmingen sowieso nogal hevig op en neer (sommige dagen niet, sommige dagen meerdere malen). Het ene moment ben ik depri en denk ik dat het nooit wat met me wordt, waarna ik een uur later ineens alles kan relativeren Soms denk ik wel eens; damn, ik zak steeds verder af
O, ik heb daar toen iets over geschreven zie ik - dat euforische gevoel -
[..]
Je bent niet de enige die daar last van heeftquote:Op zaterdag 14 november 2009 23:56 schreef RRGJL het volgende:
Bah. Ik zou willen dat ik het vol hield om me hier altijd mee bezig te houden. Ik wilde en wil nog steeds ook gaan mediteren. Ook daar komt niets van. Had ik maar een "schop onder mijn kont robot"
Heb je nog wel momenten waarbij je in het nu bent en dan een diepe vrede voelt en daardoor automatisch een diepe volle ademhaling krijgt?quote:Ik heb wel dat euforische gevoel niet al te lang geleden ervaren. En dat terwijl ik niet eens bewust bezig was met het leven in het nu. Het was pas de tweede of derde keer dat het me overkwam. Maarja, de laatste maanden zwiepen mijn stemmingen sowieso nogal hevig op en neer (sommige dagen niet, sommige dagen meerdere malen). Het ene moment ben ik depri en denk ik dat het nooit wat met me wordt, waarna ik een uur later ineens alles kan relativeren Soms denk ik wel eens; damn, ik zak steeds verder af
Het is al heel goed dat je het vele denken als oorzaak ziet. Dat is al een stap in de goede richting. Het is idd zo dat je denken in deze trieste situatie helemaal niets kan veranderen aan het feit dat je je vriend kwijt bent.quote:Op zondag 15 november 2009 02:42 schreef tomtomkortom het volgende:
TVP
Hier kan ik veel aan hebben. Momenteel loop ik met spanningsklachten rond, veroorzaakt door het constante denken. Bewust en onbewust. Ik maak mezelf al bang als ik naar de supermarkt moet en ben constant bezig met controle. Dit is ook de hele probleem: bang om controle te verliezen. Waarom? Joost mag het weten. De aanleiding is het plotselinge overlijden van een maat van me, de oorzaak is het vele denken.
Heel herkenbaar, same here. Tja, hoe begin je eraan? Ik denk dat die onzekerheid grotendeels voortkomt uit het vele denken. Stop daar mee, prent jezelf in dat al die vele gedachten je aandacht niet waard zijn want ze leveren eigenlijk niets op, kosten ook alleen maar energie. Richt je aandacht naar buiten, wat er om je heen gebeurd, dan zal je ook meer het nu ervaren en zal alles makkelijker gaan. Verder, ga gewoon echt op zoek naar ander werk en ga gewoon solliciteren, doe gewoon de dingen waar je als je veel nadenkt eigenlijk heel onzeker over bent, verstand op nul en gaan Eigenlijk gaat het ook gewoon om zelfvertrouwen, kleine stapjes zetten om dat te vergroten, dus een andere baan zoeken is miss niet zo gek, je gaat dan iig (even)buiten je comfortzone. Daarnaast, het leven bestaat gewoon uit keuzes maken, je weet nooit hoe iets af zal lopen en die onzekerheid is ook grote onzin, het is gewoon pure controle, angst, veroorzaakt door je ego. Over je werk, je maakt eigenlijk geen echte keuze dus, dat brengt weer ontevredenheid met zich mee, volg je hart en maak iig een keuze, of je er blijft of niet, dat maakt niet uit, als je hem maar accepteert en er achter staat.quote:Op woensdag 18 november 2009 22:22 schreef Metalfreak het volgende:
Dat bang zijn om de controle te verliezen herken ik ook heel erg, alleen is er bij mij dan niet iets ernstigs gebeurd. Maar ik vermijd zelf altijd heel erg situaties waarvan ik van tevoren niet zeker weet hoe ze gaan aflopen, waar een grote onzekerheid in zit. Ik heb dit met alles, maar heb dit ook wel eens teruggevoerd naar mijn opvoeding. Mijn vader is namelijk ook iemand die totaal geen risico's durft te nemen en alles van tevoren wil afdekken (mijn moeder overigens ook, maar ze hamert er minder op) Hij zit overigens nu ook weer thuis met overspanningsverschijnselen en aan de antidepressiva, dus eigenlijk zou ik dat ook niet als voorbeeld moeten nemen omdat ik gewoon zie dat dat een fout voorbeeld is. Maar goed, dat zie ik nu pas en ik ben vanaf vroeger uit niet anders gewend... Het lijkt wel of ik bang ben voor onzekerheid en dat zie ik in alles terug. Ik durf niet te solliciteren omdat dat een onzekerheid met zich meebrengt, maar in mijn huidige baan voel ik me ook niet echt gelukkig (routine, geen uitdaging, te laag salaris maar wel een zekerheid van baan en inkomen). Ik zou nooit iets beginnen met een meid waarvan ik niet van tevoren weet of ik haar ook wel echt leuk vind, en ja, precies, dat weet je pas als je er mee gaat daten, het resultaat laat zich dus raden... En zo zijn er nog heel veel dingen in mijn leven waar ik gewoon niet aan begin vanwege de onzekerheid, ja, ik zie zelf ook in dat het volstrekt belachelijk is en nergens voor nodig is, maar hoe en waar begin je eraan hier iets aan te veranderen?
Eind vorig jaar in ongeveer dezelfde periode van het jaar als nu ben ik bezig geweest met solliciteren en dat vond ik ook best eng, maar ik zag ook dat dat me echt ook persoonlijk heel veel verder kon brengen. Helaas is dat toen niet doorgegaan na een assessment met een negatief advies. Op de capaciteitentests scoorde ik bovengemiddeld, alleen de psychologische test overleefde ik dus niet helemaal en dat kwam ook voornamelijk door mijn onervarenheid op dat gebied (managerskwaliteiten, die heb ik niet en had ook nooit de indruk gegeven dat ik die wel al had) en ook door het teveel twijfelen, dus teveel nadenken. Herken mezelf wel in het rapport, maar baalde wel erg dat het toen daardoor niet doorging. (ook omdat ik dan per maand zo'n 600 euro in salaris omhoog zou gaan...) Ik denk dat dat voor mijn persoonlijke groei goed zou zijn geweest. Maar goed, toen kwam die kredietcrisis en heb ik me er ook wel een beetje bij neergelegd dat het dan toch wel beter is om even te bljiven waar ik ben, dus het ging in eerste instantie ook weer goed (voorheen ging ik echt elke dag met lood in de schoenen werken, had er gewoon écht geen zin meer in), maar ik moet zeggen: het begint nu dus toch weer te kriebelen om iets anders te zoeken, dat gevoel van écht geen zin elke dag begint langzaam weer terug te komen...quote:Op donderdag 19 november 2009 00:06 schreef Stefanovich het volgende:
[..]
Heel herkenbaar, same here. Tja, hoe begin je eraan? Ik denk dat die onzekerheid grotendeels voortkomt uit het vele denken. Stop daar mee, prent jezelf in dat al die vele gedachten je aandacht niet waard zijn want ze leveren eigenlijk niets op, kosten ook alleen maar energie. Richt je aandacht naar buiten, wat er om je heen gebeurd, dan zal je ook meer het nu ervaren en zal alles makkelijker gaan. Verder, ga gewoon echt op zoek naar ander werk en ga gewoon solliciteren, doe gewoon de dingen waar je als je veel nadenkt eigenlijk heel onzeker over bent, verstand op nul en gaan Eigenlijk gaat het ook gewoon om zelfvertrouwen, kleine stapjes zetten om dat te vergroten, dus een andere baan zoeken is miss niet zo gek, je gaat dan iig (even)buiten je comfortzone. Daarnaast, het leven bestaat gewoon uit keuzes maken, je weet nooit hoe iets af zal lopen en die onzekerheid is ook grote onzin, het is gewoon pure controle, angst, veroorzaakt door je ego. Over je werk, je maakt eigenlijk geen echte keuze dus, dat brengt weer ontevredenheid met zich mee, volg je hart en maak iig een keuze, of je er blijft of niet, dat maakt niet uit, als je hem maar accepteert en er achter staat.
Herkenbaar...afgelopen dagen leek ik ook wel in een eindeloze piekerbui te zitten. Vanmorgen maar weer eens het boek van Tolle erbij gepakt, en net even dit topic weer doorgelezen. En ik moet zeggen: het voelt alweer een stuk beter.quote:Op zaterdag 14 november 2009 21:56 schreef Stefanovich het volgende:
Topic maar weer even actief maken Ik merk dat ik echt om het zo maar te zeggen een wilde golvende oceaan ben op dit gebied... De ene keer ben ik mij zeer bewust van mij zelf en heb ik die natuurlijke rust over mij, ofwel ik ben mij zelf en kort daarna ben ik weer een hele week aan het piekeren etc....
Heel herkenbaar overigens, zou ik zo geschreven kunnen hebben.quote:Op woensdag 18 november 2009 22:22 schreef Metalfreak het volgende:
Dat bang zijn om de controle te verliezen herken ik ook heel erg, alleen is er bij mij dan niet iets ernstigs gebeurd. Maar ik vermijd zelf altijd heel erg situaties waarvan ik van tevoren niet zeker weet hoe ze gaan aflopen, waar een grote onzekerheid in zit. Ik heb dit met alles, maar heb dit ook wel eens teruggevoerd naar mijn opvoeding. Mijn vader is namelijk ook iemand die totaal geen risico's durft te nemen en alles van tevoren wil afdekken (mijn moeder overigens ook, maar ze hamert er minder op) Hij zit overigens nu ook weer thuis met overspanningsverschijnselen en aan de antidepressiva, dus eigenlijk zou ik dat ook niet als voorbeeld moeten nemen omdat ik gewoon zie dat dat een fout voorbeeld is. Maar goed, dat zie ik nu pas en ik ben vanaf vroeger uit niet anders gewend... Het lijkt wel of ik bang ben voor onzekerheid en dat zie ik in alles terug. Ik durf niet te solliciteren omdat dat een onzekerheid met zich meebrengt, maar in mijn huidige baan voel ik me ook niet echt gelukkig (routine, geen uitdaging, te laag salaris maar wel een zekerheid van baan en inkomen). Ik zou nooit iets beginnen met een meid waarvan ik niet van tevoren weet of ik haar ook wel echt leuk vind, en ja, precies, dat weet je pas als je er mee gaat daten, het resultaat laat zich dus raden... En zo zijn er nog heel veel dingen in mijn leven waar ik gewoon niet aan begin vanwege de onzekerheid, ja, ik zie zelf ook in dat het volstrekt belachelijk is en nergens voor nodig is, maar hoe en waar begin je eraan hier iets aan te veranderen?
Het ontwaken van de identificatie met je ego? En de poort naar de hemel op aarde? Welke hemel?quote:Op maandag 7 december 2009 12:16 schreef Handschoen het volgende:
Just let it go, and just be...
Het ontwaken van de identificatie met je ego is de poort naar hemel op aarde...
My 2 cents...
Die op aarde . Als de identificatie met je ego je niks zegt, stel ik voor om een boek van Tolle te lezen . Anders wordt het hier zo'n lap tekst (als ik het al goed zou kunnen uitleggen )quote:Op maandag 7 december 2009 14:27 schreef Xa1pt het volgende:
[..]
Het ontwaken van de identificatie met je ego? En de poort naar de hemel op aarde? Welke hemel?
Ik heb een van zijn boeken gelezen, maar ik ben wel benieuwd waarom je de aarde dan een hemel noemt. Want, als ik het goed heb begrepen is er geen ego. Er is dus ook niets wat kan zeggen dat het hier een hemel is. Alsof je na dat zogenaamde ontwaken ineens denkt: hé, wat een euforische trip zeg, eigenlijk is het de hemel. Want daarmee verval je weer in het praten in concepten.quote:Op maandag 7 december 2009 16:48 schreef Handschoen het volgende:
[..]
Die op aarde . Als de identificatie met je ego je niks zegt, stel ik voor om een boek van Tolle te lezen . Anders wordt het hier zo'n lap tekst (als ik het al goed zou kunnen uitleggen )
quote:Op maandag 7 december 2009 16:59 schreef Xa1pt het volgende:
[..]
Ik heb een van zijn boeken gelezen, maar ik ben wel benieuwd waarom je de aarde dan een hemel noemt. Want, als ik het goed heb begrepen is er geen ego. Er is dus ook niets wat kan zeggen dat het hier een hemel is. Alsof je na dat zogenaamde ontwaken ineens denkt: hé, wat een euforische trip zeg, eigenlijk is het de hemel. Want daarmee verval je weer in het praten in concepten.
Maar ik ben wel benieuwd wat dan die hemel op aarde is en waarom het een hemel is.
Lol, wíe is er dan gelukkig? En wie kan er zien dat de wereld en het leven mooi zijn?quote:Op maandag 7 december 2009 17:12 schreef Pisces29 het volgende:
[..]
Omdat als je in het "nu" zit en al die drama eromheen loslaat, dan ben je gelukkig. En als je gelukkig bent dan kun je zien hoe mooi de wereld en het leven is en dat noemt hij dan de hemel.
Tja, dat is de paradox. Het is dus niets zo dat er een gedachte door je hoofd gaat "Dit is de hemel!" en dat het op dat moment ook zo is. Je hebt die gedachte niet nodig om je iets te beseffen. Het wordt waargenomen door bewustzijn, zonder daar bij na te denken, zonder daarbij te oordelen.quote:Op maandag 7 december 2009 17:15 schreef Xa1pt het volgende:
[..]
Lol, wíe is er dan gelukkig? En wie kan er zien dat de wereld en het leven mooi zijn?
quote:Op maandag 7 december 2009 17:28 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Het is dus niets zo dat er een gedachte door je hoofd gaat "Dit is de hemel!" en dat het op dat moment ook zo is. Je hebt die gedachte niet nodig om je iets te beseffen. Het wordt waargenomen door bewustzijn, zonder daar bij na te denken, zonder daarbij te oordelen.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |