Hoi hierbij mijn bijdrage aan het estafette topic, heb er wel even over nagedacht, gezien de drukte en er toch een gedeelte best wel prive is.
Ik ben dus _Bar_ voorheen Bar_en_Mar.
In het dagelijks leven heet ik Barbara, in maart 1981 werd ik geboren.
Heb het m'n ouders de eerste 6 weken behoorlijk lastig en zwaar gemaakt door alleen maar te huilen en niet te willen slapen...
ben opgegroeid in een mosseldorp in zeeuws-vlaanderen, wat de vlamingen maar wat makkelijk weten te vinden.
Heb een rustige jeugd gehad,
met beide ouders die werkten, en dus zat ik met enige regelmaat bij opa en oma, wat ik altijd als een feestje zag. (samen met opa's naar het land, samen met oma's naar de stad, samen wandelen, koken, liedjes zingen,naar het strand enz enz)
Ben wel wat gepest, kwam mede doordat ik toen een vrij donker getintere huid had, heb ik van m'n moeder geërft.
maar sloeg me met een handje vol vrienden, prima door de lagere school heen.
Na de lagere school werd het 15 km fietsen naar de middelbare school, samen met een grote groep elke ochtend afspreken en dan samen op fietsen.
En dat was altijd wel lachen.
De middelbare school vond ik leuk, heb het er prima naar mijn zin gehad
had leuke klasgenootjes, en de lessen boeiden me.
Na een fusie, moesten we met de school verhuizen, en daar heb ik de laatste 2 jaren van vbo afgemaakt.
Een grotere school, met meer lokalen, wat de eerste weken nog wel eens voor handige/leuke verdwaal acties zorgden.
Maar wel geeindigd met diploma op zak.
Toen ik 6 jaar was, kreeg ik er een broertje bij, moest er even aan wennen, maar al snel was ik apetrots op mijn kleine broertje.
Heb hem leren fietsen,en ondanks dat hij al m'n barbie's moest uitmoorden (hoofden erzo af trekken dat nekken ingescheurd werden, en dus barbie stuk) bleef ik hem lief vinden.
hij was tenslotte mijn kleine broertje,en zo klein is hij toch al even niet meer (steekt kop en schouder boven mij uit)
ondertussen zou ik hem zo nu en dan het liefste achter het behang plakken of eens flink door elkaar schudden.
Op m'n 12de ben ik gaan oppassen, eerst bij de buren, en later bij een nogal rijk gezin,en dat rijke gezin bezorgde mij op m'n 14de een heerlijke "werk"vakantie op de bahama's (februari 1996) die ik tot op de dag vandaag nooit vergeten ben.
Het oppassen daar nam wel veel tijd in beslag, zodat het gebeurde dat ik op m'n 13de eigenlijk al door de weeks niet meer thuis woonde, maar bij dat gezin.
elke zondagochtend stapte ik dan op de fiets richting huis, waar ik dan een nachtje sliep om de maandag na school weer bij het oppas gezin te eindigen.
Het was een boeiende tijd, het was enorm goed voor mijn frans, heb er veel verdiend (er oa een scooter aan overgehouden), veel geleerd, maar ook een enorm spannende tijd.
wegens een plotselinge vermissing van de moeder van het gezin.
(Meer wijd ik daar niet over uit vanwege privacy)
En daarna ben ik begonnen in de horeca, eerst al afwasser en later in de bediening, was gewoon ideaal, ivm de vele restaurantjes in het dorp, en veel fam wat ook in de horeca actief was.
Heb daar ook 3 restaurtantjes gezien, en in alle 3 met veel plezier gewerkt.
Zo gebeurde het ook dat ik na de middelbare school ook vol enthousiasme aan een horecaopleidig begon en daar met vlag en wimpel sloeg.
Ben op m'n 18de samen gaan wonen, al liep dat op een mislukking uit en zo gebeurde het dat ik verliefd werd op iemand anders, en met hem meegegaan ben naar Doorn (holland zo noemde ik het, was nog nooit boven de moerdijk uitgekomen.)
(die persoon was dus Mar) Heb daar een heerlijke tijd gehad, maar ook een enorm moeilijke tijd, en de tijd waarin ik zwanger werd.
De heerlijke tijd kwam mede door vriend en mij, door de prachtige omgeving, het werk al koste dat een hoop tijd in de relatie, waardoor ik toch van baan wisselde om meer tijd in elkaar te kunnen steken, en ja ik woonde er gewoon graag, en toch wilde ik er weg na 5 mooie jaren.
De moeilijke tijd kwam doordat ik eindelijk eens ging rouwen om het overlijden van mijn moeder die plotseling overleed aan de gevolgen van een hersenbloeding, en dat uitte zich door middel van panniekaanvallen, hyperventilatie,een soort van straatvrees ontwikkelde (durfde niet meer uiteten en te gaan stappen enzo)
was erg zwaar voor mezelf, maar ook zeker voor Marco toendertijd, en al die tijd was hij toen mijn steun en toeverlaat.(wilde nooit rouwen, en heb mij toen echt letterlijk op m'n werk gestort)
De tijd dat ik zwanger werd, was juist een enorm drukke tijd, ons huis stond te koop, en een verhuizing en pas een kleine maand voor de uitgerekende data (2 aug de sleutel en 6 sept Thijs geboren) bezorgde mij nogal wat stress, maar met behulp van fam is het ons gelukt.
Ik kreeg rust en dat werd beloond met de geboorte van onze zoon Thijs, de prachtigste dag, en een geluk zo bijzonder.
We hadden 21 bijzondere maanden, waarvan ik het overgrote gedeelte zelf ook heerlijk thuismoeder was.
Het was geregeld zwaar omdat papa best wel uurtjes maakte en met behoorlijk ongeregelde tijden.
Wat ook nog wel eens voor woordwisselingen zorgden.
En toen de zwarte dag in juni waar ik niet teveel meer over ga uitwijden gezien de meeste dat wel weten, en ik daar momenteel even niet de behoefte aan heb om dit wederom op te rakelen.
Maar het plotselinge overlijden van Thijs.
Een zware klap, voor ons beide, voor de fam.
En helaas mede door dit en door meerdere omstandigheden, hebben mar en ik het niet gered samen en heb ik de knoop doorgehakt door de scheiding aan te vragen.
Een moeilijke tijd volgde, maar al snel besloot ik de draad terug op te pakken en probeerde wat van het leven te maken,, met gevolg een nieuwe fijne relatie, waarvan ik nu 28 weken zwanger ben,
een zwangerschap die mij behoorlijke ups en downs bezorgd, en tot op heden het genieten niet gemakkelijk is.
Maar met de steun van vriendlief, zijn engelengeduld, kom ik al een hele eind.
tot zover een stukje vanuit mijn leven, al heb ik een aantal details bewust nog even weggelaten.
oa het alcoholisme van beide ouders, wat het leven in de weekenden helemaal niet rooskleurig maakten.
Het stiekeme trouwen van mijn vader met zijn nieuwe vrouw, het drama van het nichtje wat verongelukte, enzo kunnen we nog wel even door gaanof ik hobbies heb, of heb gehad ;-)
In het verleden deed ik aan kunstschaatsen, badminton, turnen, volleybal, toneelstukken schrijven, enorm veel boeken lezen, kon uren knutselen.
tegenwoordig heb ik een stuk minder hobbies, maar ben wel creatief bezig met de kindermeubels op te knappen.
en probeer rust terug in mijn leven te vinden.
mijn passies, poeh daar weet ik echt even geen antwoord op.
zal er wel eens over na gaan denken
mijn favo boek is
Schaduw van de wind, en het sinasappelmeisje (het laatste is een filosofisch boek)
verder lees ik eigenlijk alles, maar ben zeer geintereseerd in filosofische boeken, omdat die mij aan het denken zetten.
mijn favo film.
the big fish, het verhaal bezorgd mij nog elke keer tranen.
voor welk gerecht je mij snachts wakker kunt maken;
scampies in de look, of pannekoeken,
maar of je mij wakker moet maken ik denk van niet
Een uitspraak die mij is bijgebleven nadat Thijs is komen te overlijden;
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
muziek;
Ik heb een diverse muzieksmaak waardoor ik makkelijk het ene moment naar klassiek luister en het andere moment naar veldhuis en kemper zap.
maar mijn grote idool blijft
Boudewijn de Groot.
prachtige teksten, en kan er veel gevoel in kwijt.
En nu komen we bij de vraag die Tan mij stelde;
Hoe ervaar je deze zwangerschap ten op zichte van de zwangerschap van Thijs, toen je waarschijnlijk nog veel onbezorgder was?
leuke vraag Tan
ben opzich niet bezorgd over de zwangerschap, het gaat eigenlijk voorspoedig,elke controlle is tot nu toe wel goed geweest.
okay de ongemakken maar dat hoort erbij.
(en er is alleen een heleboel gebeurd tijdens deze weken, waardoor ik nooit echt de rust gehad heb, mij echt met dit bezig te houden)
de afronding van de scheiding waar we middenin verwikkeld zitten stukje verdeling, een broertje wat momenteel voor de nodige zorgen zorgt, en dat neem ik nu gewoon wat heftiger mee.het zijn meer de gedachtes die erbij komen.
De angst dat ik dit kindje ook zou moeten laten gaan,
hoe ga ik nu reageren op het kindje,
enz enz
ik kan er een enorm lang verhaal over neerzetten, maar dan word het helemaal zo'n lap tekst.
Maar de grootste angst blijft toch,
hoelang mag ik dit keer mama van een kindje zijn.
En nu is het enige wat ik nog graag wil en dat is deze laatste maanden rust in mijn hoofd, gewoon bezig kunnen zijn met het verdriet rondom thijs, de blijdschap van deze zwangerschap, het geluk ik mag echt serieus opnieuw mama worden
het rommelen in de babykamer.
en dat is wat ik momenteel wil.