Elleu
Zoals de meesten wel weten heet ik Esther. Geboren in Duitsland uit een Duitse vader en Nederlandse moeder, en verhuisd naar Zuid-Limburg toen ik 6 maanden oud was.
Ik ben opgegroeid in een niet alledaags gezin, heb voor mijn gevoel toch een leuke jeugd gehad, totdat ik me vanaf mijn 14e overal tegen begon te verzetten. Uiteindelijk belandde ik op mijn 15e in een internaat, waar ik best een toffe tijd heb gehad. Op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Eerst nog een jaartje in een studentenhuis in Maastricht, daarna naar Apeldoorn verhuisd om samen te gaan wonen met mijn eerste (serieuze) vriendje, die daar vandaan kwam. Ik had hem leren kennen bij een rugby-tournooi, en het rugbywereldje is dan ook een heel lang mijn voornaamste (sociale) leefomgeving geweest.
Na 5 jaar samenwonen met voornoemd vriendje heb ik het uitgemaakt omdat ik niet het gevoel had dat hij de ware was. Hierna volgde een mislukte verloving met een Engelsman, en tenslotte ben ik na een (rugby)feestje blijven plakken aan mijn huidige echtgenoot.
Voor de beeldvorming en typering van zijn persoon: ik heb hem moeten verleiden. Hij wist blijkbaar niet dat we al in "die fase" waren. Terwijl hij stoere verhalen vertelde over zijn commandotijd, zat ik in de meest voordelige houding in sexy lingerie voor hem op de grond. En hij… had nog niks door. Toen hij begon te ratelen over parachutesprongen was ik het zat en heb ik ‘m gemaand tot volledige ontkleding. Met Jeroen heb ik dus echt mijn hoofdprijs te pakken. “Opposites attract” is wel van toepassing op ons. Jeroen is rustig, beheerst, een denker, een dromer en een enorme doorzetter, terwijl ik een ongeduldigde, impulsieve, soms onnadenkende doener ben. Waar Jeroen vaak bezig is met het verleden en de toekomst, leef ik uitsluitend in het nu. Hier zal ik bij het beantwoorden van Dutchie’s vraag op terugkomen.
Hobby's: lezen doe ik met periodes veel. Ik vind alles behalve oorlog en fantasie leuk. Een van mijn favorieten is De Rijstmoeder, van Rani Manicka. Ook qua films heb ik geen uitgesproken voorkeur. Zodra het een goed verhaal is met goede acteurs ben ik happy. Favo acteurs zijn trouwens Robert de Niro en Sean Bean.
Muziek is een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Als kind heb ik viool en mandoline (haha) gespeeld en later piano. Zelf musiceren is helaas niet meer mogelijk. Tijdens de zwangerschap had ik me enorm verheugd om Danyel muziek te leren kennen, hem te laten genieten van mijn lievelingsstukken, of domweg sinterklaasdeuntjes voor hem te tokkelen. Ik weet zeker dat ik nu, bij de eerste toets die ik indruk, ik door de emoties totaal zou dichtklappen.
Muziek luisteren kan ik gelukkig nog wel. Mijn interesse is breed en mijn Ipod overvol. Muziek is voor mij stemmingbepalend. Het kan me rustig maken of juist oppeppen als ik daar behoefte aan heb. Mijn absolute favoriet is daarom Juanes, een Colombiaanse pop/latin mix, en niet aflatend positief. Zelfs een dappere poging tot een ballad gaat al mis bij het eerste refrein. De beste man kan blijkbaar niet anders, en daar herken ik mezelf in.
Dat brengt me bij Dutchie's vraag. Ja, ik durf gelukkig te zijn. Sterker nog, ik ben het.
Zoals ik al schreef leef ik altijd in het "nu". En dus leef ik met wat ik nu heb. Wat achter ons ligt, kan ik niet veranderen. Het maakt het leven tot wat het nu is, en dat is de nieuwe basis.
Ik ben heel erg bezig met de dingen die ik wél heb. Ik tel mijn zegeningen, soms echt letterlijk, en ben er gelukkig om/mee.
Van nature ben ik positief. Gewoon altijd, ik kan niet anders. Ik ben ook heel intuïtief, ik wil niet nadenken, maar puur handelen zoals mijn gevoel dat aangeeft. Dat heeft eigenlijk nog nooit slecht voor me uitgepakt, dus blijf ik daar maar bij. Mijn gevoel zegt me dat het goed is, om me helemaal te richten op het leven nu, zonder steeds te moeten denken dat het eigenlijk anders had moeten zijn. Dat het prima is, dat ik bijna alle dagen blij doorkom, zonder een verplicht moment van verdriet.
De manier waarop ik met het gemis omga is waarschijnlijk niet standaard. Alles draait om Danyel, nog steeds, maar het neemt geen prominente rol in. Danyel is op alle plekjes in huis vertegenwoordigd, door een foto of iets anders dat aan hem herinnert, waarmee bevestigd wordt dat hij nog steeds deel uitmaakt van ons leven. Op misschien wel duizend momenten per dag denk ik aan hem, maar altijd heel kort, en heel vluchtig, vaak niet eens bewust.
Natuurlijk zijn er momenten van vreselijk gemis en intens verdriet, maar net zo vaak zijn er de momenten waarop ik me enorm verheug om hem weer te zien. Ik besef dat dit nog heel lang kan duren, en misschien is dat ook de reden waarom ik vind dat ik in de tussentijd gelukkig mag zijn. En verder voel ik hem bijna altijd erg nabij. Hij is er niet fysiek, tastbaar en zichtbaar, maar zijn ziel is altijd aanwezig en maakt deel van me uit. Ik ben een stukje Danyel.
... ♥ ik mis je ♥