Het OUD Estafette Topic deel 4

mooi verhaal E.T

TVP

Een leuk topic in [OUD]
Aparte verhalen soms.

Mooi E.T. Ontroerende foto ook!

Tja, over dat geluk..
Ik ben ook gewoon gelukkig Swets is m'n maatje, ik kan met alles bij hem terecht, we delen heel veel en vullen elkaar aan waar nodig (dem, wat klinkt dat eng zo in een zin.. maar wel waar). Ik heb drie geweldige kinderen (als je dat tien jaar geleden tegen me gezegd zou hebben, had ik je echt voor gek verklaard ).. en ondanks dat die kinderen regelmatig het bloed onder m'n nagels vandaan kunnen halen of als ik weer heel diep moet zuchten omdat Nienke er 's nachts weer een potje van maakt.. Overall hebben ze alle drie m'n leven verrijkt Nee ik voel me geen oermoeder, ik heb ook nooit zo'n voorbeeld gehad thuis, dus ik moet het mezelf aanleren en volgens mij gaat het me best aardig af

ET. wij zaten laatst foto's terug te kijken en kwamen foto's natuurlijk tegen van jouw en swets met alicia en we zeiden tegen elkaar dat we zo blij waren voor jullie dat jullie er nu drie van jullie eigen hebben rond lopen, zoveel 'liefde' en stille wens/hoop uit die foto's bleek van jullie met haar. Oermoeder ? ach misschien wel misschien niet, maar je ontwikkelde het moederinstict/moederliefde op het moment al dat je besloot toch met swets kinderen te willen. (zo vond ik dat tenminste als buitenstaander)

Dat weet ik wel zeker E.T.
Ik kan me die tijd ook nog goed herinneren. Bijna tegelijk trouwen en zoveel zorgen die je had. Had echt met je te doen toen. En toch is het een prachtige dag geworden voor jullie allemaal.

Volgens mij mogen jullie kinderen dolgelukkig zijn (en zo te zien op de foto's zijn ze dat ook ) dat ze jullie als papa en mama hebben, ET & Swets.

quote:

Op donderdag 26 februari 2009 22:20 schreef RockabeIIa het volgende:
Volgens mij mogen jullie kinderen dolgelukkig zijn (en zo te zien op de foto's zijn ze dat ook ) dat ze jullie als papa en mama hebben, ET & Swets.

he, ik weet natuurlijk wel welke foto's ik laat zien

Heb er vanmiddag nog eentje gemaakt van Tijn met z'n gezicht onder het bloed en een heeeeel beteuterd snoetje _{hij sprong iets te enthousiast van een stenen pinguin af in Blijdorp.. precies voorover op z'n gezicht natuurlijk.. dikke bloedneus )}

Je had eigenlijk ook gewoon alleen die foto kunnen plaatsen.. wat mooi

_{Niet dat ik je stukje niet mooi vond hoor..}

Je hebt em een zetje gegeven he?

quote:

Op donderdag 26 februari 2009 22:58 schreef RockabeIIa het volgende:
Je hebt em een zetje gegeven he?

nee, ik bleef expres op een afstandje staan (ik zou een foto van 'm maken )

ET, mooi stukje. Ik kan me nog herinneren dat Lois me vertelde dat ze een trouwerij had in Hoorn, wat lang geleden alweer allemaal. prachtige foto van jou met je vader zeg, jeetje.... ik word er stil van...

quote:

Op donderdag 26 februari 2009 21:29 schreef E.T. het volgende:
En m'n vader.. dit dus
[ afbeelding ]

Ontroerend

Mooi ET!
En de foto met je vader is heel ontroerend!

quote:

Op vrijdag 27 februari 2009 08:57 schreef Vivi het volgende:

[..]

Ontroerend

En (te) herkenbaar

Verder een heel mooi stuk, ET!

Jarno heeft ondertussen aangegeven niet te willen, ik wacht even op antwoord van de ander van m'n lijstje

Sorry enzo.

enzo? die kenniknie!

Nou ja, was wel benieuwd.

ik ook! vooral naar de roze koeken natuurlijk. maar kennelijk is dat te privé...

quote:

Op vrijdag 27 februari 2009 11:08 schreef Jarno het volgende:
Sorry enzo.

Geen bericht zegt wel genoeg

Gisteren toevallig nog één op! Dus dat mysterie is in ieder geval opgehelderd!

ET, mooi verhaal. wat een wendingen in jouw leven!

De volgende naar wie ik benieuwd was naar 'meer' is Dutchie
D'r blote nixie heeft ze al een tijdje geleden in de kast gehangen, daarvoor in de plaats doet ze 'iets' in diezelfde kast met mode
We hebben heel veel overeenkomsten, ik ben wel benieuwd naar de verschillen en hoe carrieretijger duchie alles bolwerkt. Ook zonder Nienke zou ik niet weten hoe ik een mode-agentschap op zou moeten zetten qua tijd en moeite, dat kan tenslotte alleen maar tijdens kantoortijden en dat zijn voor een moeder juiste de moeilijkste tijden.. zeker om flexibel te zijn wat als beginnend 'agentje' toch moet.

E.T., wat een mooi stukje
Wel jammer dat Jarno niet wil hoor

Ik zei wel ja hč?
Maar ik moet er echt even voor gaan zitten, dus heb even geduld aub.

Hoi, ik ben Dutchie en ik hou niet van roze koeken. Roze koeken zijn vies.
Ik ben geboren in 1974 en woon met manlief en onze zoontjes Léon en Cas in het Oosten des lands. Waar de wijzen vandaan komen.
Als kind schreef ik massa’s verhalen en gedichtjes en vertrouwde mijn hele ziel en zaligheid aan mijn dagboekjes toe. Vooral dat laatste teruglezen is tenenkrommend, maar ook wel weer schattig.
Van een korte hevige carričre als kapster, ging ik alsnog een commerciële studie doen en voor ik het wist was ik vertegenwoordiger voor die bruine koeriersdienst en kwam via diverse buitendienst-functies eindelijk terecht op de plek waar ik het echt naar mijn zin had; de mode. Heb via diverse studies toch nog HBO kunnen halen en dat voor iemand die een bloedje hekel had aan studeren en daardoor geen journalistiek is gaan doen.
Toen de kindjes kwamen wilde ik weg bij mijn toenmalige werkgever, want daar werken was niet te combineren met een gezin. Het kon wel, maar zij vonden dat moeders achter het aanrecht hoorden inclusief hun eigen vrouwen. Ik maakte ook krankzinnige werkdagen en we werden soms honds behandeld, dus erg treurig om te vertrekken was ik niet. Alleen die collega’s en klanten verlaten vond ik wel erg.
Nadat Léon geboren was kreeg ik een aanbieding van mijn sportschool om daar een sales-afdeling op te zetten en die kans heb ik met beide handen aangegrepen.
Geweldige tijd gehad, zulke lieve en leuke mensen om voor en mee te werken.
Alleen het werk zelf bood na 3 jaar to-taal geen uitdaging meer. En ik had best heimwee naar de mode.
Het plannetje wat ik altijd al had, wilde ik uitvoeren als beide kinderen naar school gingen; een eigen agentschap.
Dat kwam steeds vaker weer in mijn gedachten en bleef echt als een dreinend kind hangen.
De gedachte te moeten wachten tot Cas naar school zou gaan (nog dik 3 jaar toen) vloog me naar mijn keel en dus heb ik vorig jaar toch de stap gewaagd.
Gehuild omdat ik een veilige wereld verliet en het grote onbekende instapte, maar toch de enige juiste stap die ik heb kunnen nemen. Ik krijg er zoveel energie van, heerlijk.

Manlief en ik zijn al samen vanaf mijn 18e.
Daarvoor hadden we een bloedhekel aan elkaar. Hij met zijn arrogante houding moest eens flink op zijn nummer gezet worden vond ik als enorm gebekte puber. Dus zo gezegd zo gedaan en de toon was gezet tussen ons.
Maar zijn ware ik zag ik pas, nadat mijn vader verongelukte. Een enorm heftige tijd, want ook ik was een vaderskindje. Mijn vader en ik gingen samen de kroeg in en hadden de grootste lol samen. Al mijn onzekerheden besprak ik met hem, al mijn gebroken harten (en dat waren er veel, veels te veel ook vond hij) deelde ik met hem. Deze streng katholiek opgevoede man heeft op zijn manier alles gedaan wat zijn god verboden heeft, maar hij was mijn rots.
En dan is die rots ineens weg, zonder waarschuwing.
Manlief was de eerste die op mij afkwam, toen ik voor het eerst weer durfde uit te gaan. Terwijl de rest het liefst dwars door me heen keek, want confrontatie blijft toch lastig. We raakten aan de praat en ik zag eindelijk de jongen (toen nog) achter de bravoure en hij zag, want zo was het, een gebroken uitgehuild meisje in plaats van die bijdehante troel.
Een paar weken later deed hij een belachelijke verleidingstruuk waar ik volledig en met volle overgave in getuind ben, want wat zo hoort te zijn, hoort zo te zijn.
Hij was in die tijd (mijn vader was anderhalve maand overleden toen we iets kregen) mijn steun en toeverlaat en hij heeft heel wat met mij te stellen gehad. Maar hij bleef, waar ieder ander allang op de vlucht was geslagen.
In die periode waren mijn gevoelens zo enorm tegenstrijdig. Aan de ene kant het enorme verdriet van het plotselinge verlies van toen de belangrijkste man in mijn leven en aan de andere kant de komst van een nieuwe man die mijn leven zoveel lichter maakte.
Nu, 16 jaar later, zijn wij de trotse ouders van 2 prachtige jongens.
Wat onze relatie zo sterk maakt is de vurigheid zoals wij die beleven. Passioneel maar zo hecht.
We zijn beiden niet makkelijk, maar we begrijpen elkaar.
We zijn allebei wel milder geworden in de loop der jaren. Ik bijvoorbeeld zeg niet meer direct wat in me opkomt, maar ben een stuk subtieler geworden. Toch?
Vroeger moest ik altijd mijn mening meedelen, maar nu zie ik die noodzaak niet meer zo. Vaak was ik het dan kwijt en de ander zat er mee opgezadeld. Denk nu veel meer vanuit een oplossing.
Het harde van mij is een stuk zachter geworden, maar als het nodig is dan laat ik rustig die tijger in mij nog eens flink brullen.

Mijn hobbies zijn divers; sporten is niet echt hobby maar noodzaak geworden. Dagje ouder hč en een geweldige uitlaatklep voor drukke of lastige periodes. Het variëert van hardlopen, squashen, fitness en body-combat.
Ik mag graag uitgebreid koken, maar het ontbreekt me aan tijd. Baal ik soms wel een beetje van, ik mis de drive zeg maar.
Fokken is toch ook wel een hobby denk ik. Begonnen in de roerige begintijd met BB1, blijven hangen in Onzin (zal wel niemand verbazen), als mod begonnen op FEE en mocht vervolgens Travel opzetten. Momenteel lurk ik daar voornamelijk, maar nog steeds erg leuke subfora.

Mijn passies; sja my boys. Wat kan ik anders als eerste noemen? Want zij komen zonder twijfel altijd op de eerste plek. Voor hen laat ik alles uit mijn handen vallen. Ze ontroeren me tot op het bot. Daar ligt mijn geluk. Opvoeden is het moeilijkste wat je kunt leren en dagelijks word je getest. Maar tot nu toe vind ik we het prima doen al zeg ik het zelf. Ben wel een beetje de moeder die ik verwacht had te zijn; knuffelig, rechtlijnig (doe zo mijn best), open en soms een beetje maf (vriendjes vinden het prachtig hier).
Fotograferen is iets van de laatste jaren sinds mijn 400D.
Vanmorgen heb ik mijn camera voor reparatie weggebracht en krijg het pas met over 3 weken terug. 3 weken zonder camera, het is gewoon afkicken. Ik zou graag meer met fotografie willen doen, maar tijd voor mezelf is zo schaars.
Zeker als je naast fotografie en kinderen ook nog als passie hebt schrijven. Dat is altijd een beetje zo gebleven.
Ik ben jaren terug begonnen aan een verhaal over Kasper (is echt puur toeval) en de Wereld van Onwerkelijkheid. Een kinderverhaal. In het begin vloog het de pen uit, maar op een gegeven moment zat ik vast. Nu heb ik altijd een schriftje bij me heb waar ik losse flodders in schrijf en later in het verhaal toevoeg. Maar het is nog lang niet af. Ooit....

Heb net voor mijn verjaardag 2 boeken uit de Schijfwereldreeks van Terry Pratchett gekregen, fantastisch. Die humor is zo geniaal en ik verheug me iedere avondje voor het slapen weer op om me voor een kwartiertje te verliezen in die Schijfwereld. Iedere avond 1 hoofdstuk, meer tijd heb ik niet.
Daarvoor heb ik ‘het Graf van Alexander’ gelezen van W. Adams. Historie met spanning vind ik ook altijd lekker lezen. Zware kost komt ooit wel weer eens. Had ik al gezegd dat ik altijd tijd tekort kom?
Lord of the Rings mag natuurlijk niet ontbreken, die reeks heb ik naast de rest van Tolkiens boeken zeker al 20x gelezen. Iedere vakantie gaan ze weer mee.

Films, poeh… Sja Lord of the Rings dan maar? Je hoeft maar naar mijn icoontje te kijken, dan weet je genoeg. Met kerst heb ik 'Alexander' gekregen, vind ik ook erg goed.
King Kong is er nu op en daar heb ik zo'n haat/liefde-verhouding mee. Vroeger zoveel nachtmerries over gehad, dat ie door onze straten denderde maar ik zag hem nooit. Maar die dreiging die ervan uitging in die droom brrrr....En toch zit ik nu weer te kijken.
Kennen jullie The Color Purple nog?

Eten en wakker maken: WAAG HET NIET OM MIJ 'S NACHTS WAKKER TE MAKEN! De woede van King Kong is er niets bij. Ik heb al een chronisch slaaptekort, dus heb een vreselijk humeur als je me 's nachts wakker maakt.
Je kunt me overdag wel erg blij maken met crčme brűlée, zalig.

Leukste uitspraak: ik denk toch dat ik moet kiezen voor Léon die ineens geconfronteerd werd met het feit dat hij het zo goed doet bij de meisjes. Manlief zei toen: "Straks heb ik hier allemaal meiden voor de deur staan."
Waarop Léon verontwaardigd antwoordde: "Ja maar, dan kan ik er helemaal niet meer door!"

En dan E.T. je vraag; hoe ik het bolwerk een eigen bedrijf en gezin. Heel eerlijk, ik weet het ook niet. Kan je je nog herinneren dat ik voor het eerst alleen in Denemarken zat en met je msn-de? Hoe stom ik me toen voelde en hoe graag ik gewoon tevreden wilde zijn als koekjes bakkende moeder en verder geen toestanden?
Die momenten heb ik nog steeds. Als ondernemer heb je diepe dalen en hoge pieken en volgens mij is dat nou juist precies hoe ik mijn leven altijd geleid heb. Dus op een of andere manier past dat wel bij me. Slapeloze nachten zijn er geweest, maar ook de euforie van de 1e order en de uitbreiding van je klantenbestand. Dat blijft.
Het is gewoon niet makkelijk als je als beginnend ondernemer ineens geconfronteerd wordt met een kredietcrisis. Dat hebben we echt nooit aan zien komen. Het is keihard knokken. Maar laat ik daar toch net heel goed in zijn.
Het bedrijf en het gezinsleven lopen momenteel door elkaar heen en gelukkig vaart iedereen er wel bij. Er is namelijk een enorme vrijheid. Zit vaak 's avonds en in het weekend te werken en als Cas in bed ligt en Léon op school. Maar daardoor kan ik er verder wel gewoon echt voor ze zijn.
Dat het hier in huis soms gewoon een puinhoop is boeit me dan minder. Ik vind mijn tijd met mijn kinderen belangrijker dan een opgeruimd huis.

Eerlijk is eerlijk, mijn hoofd zit soms echt vreselijk vol. Daardoor ben ik soms minder attent naar vrienden en familie toe, maar die begrijpen dat. Ik maak het altijd wel weer goed. Iedereen staat ook achter me en helpt waar ze kunnen, kan niet omschrijven hoe fijn dat is. (zij maken het dat ik zo flexibel kan zijn) Mijn moeder, mijn schoonouders, we kunnen altijd op hen terugvallen. Onvoorwaardelijk.
Er is zoveel gebeurd al het eerste jaar, de trein komt nu echt op gang. Kredietcrisis, kiss my ass.
Toch voel je je als ouder altijd schuldig.
Dat was ook zo geweest als ik een thuisblijf-moeder was geweest.
Ik heb gewoon uitdaging nodig. Daar tegenover bak ik samen met de jongens toch nog regelmatig koekjes en cake. Toch weer proberen te composeren hč?
Er wordt heel wat af geknuffeld in dit huis.De jongens vliegen stralend op me af als ik na een werkdag terug kom, dat maakt alles goed. Ik ben nu samen met manlief hun rots.
Daarom weet ik dat wij het zullen redden samen.

O wat erg, wat een lap tekst weer zeg. Ik ben nog nooit kort van stof geweest, daarvoor mijn excuses. Dacht het dit keer wel te kunnen redden, maar het is weer niet gelukt.

Ik heb enorm getwijfeld aan wie ik het stokje zou geven. Snakelady en haar fotografie, Reinhilde omdat zij ook graag schrijft en daar wil ik meer van weten, Snoopy want dat lijkt me zo’n leuk mens. Maar ik kies voor Phluphy. Omdat ik je bewonder, terwijl ik weet dat je je leven leeft zoals het komt. Dat je wel gedwongen bent. Dat maakt dat ik meer van je wil weten. Een moeilijke vraag maar wel oprecht geďnteresseerd, hoop dat je het kunt en wilt beantwoorden: Heb je het idee dat je nu grip op je leven hebt na alles wat er gebeurd is en durf je weer gelukkig te zijn?

Dutchie, wat een mooi verhaal ! Dankje voor je openhartigheid ! !
ET ook jou verhaal vind ik erg mooi, ook jij bedankt voor het kijkje in je leven. Die Foto van jou en je vader...mooi !

tvp, zo even lezen

Ademloos heb ik je verhaal gelezen Dutch, wauw! Ontroerend, oprecht, maar bovenal de woorden van een zeer gelukkig mens, de liefde voor alle 3 je mannen spat er vanaf.Je laat hier zoveel meer zien dan je blote nixie.
Ik kan eigenlijk maar op 1 manier reageren; *stil* *mooi*

Mooi verhaal Dutchie!

Wauw dutchie, je wist al stiekem best veel van mij, heel bijzonder om nu ook eens meer van jou te weten.

Dutchie, je bent een bijzonder mooi mens. Wat een verhaal weer!

Dutch, je maakt me nieuwsgierig naar hoe je man je verleid heeft! Vertel es
Verder vind ik je verhaal duidelijk en alles wat je schrijft 'past' ook bij elkaar... <3

mooi verhaal dutch

Moooooi Dutchie!

lieve dutch, wat ben je toch een bijzonder mens, een echte vechter, voor alles! Ik heb enorme bewondering voor je kracht en vind je zo stoer dat je nu je eigen bedrijf hebt!

Dutchie

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 09:24 schreef Lois het volgende:
Ademloos heb ik je verhaal gelezen Dutch, wauw! Ontroerend, oprecht, maar bovenal de woorden van een zeer gelukkig mens, de liefde voor alle 3 je mannen spat er vanaf.Je laat hier zoveel meer zien dan je blote nixie.
Ik kan eigenlijk maar op 1 manier reageren; *stil* *mooi*

Hier sluit ik me aan, behalve dat het eigenlijk 4 mannen zijn, als je de vader meerekent.

En Dutch, bedankt voor het stokje. Zoals ik je al pm'de vind ik het een mooie vraag. Ik ga mijn best doen.

"even" de verhalen bijgelezen en nog eens gelezen en nog eens..

Niks voor de zaterdag om te zitten sniffen achter de pc

en ET die foto van jou en je vader blijft mooi, waardevol en ontroeren, en leuk Dutchie om te weten wie er achter die blote niksie zit

- dubbel dus -

wat is dat blote nixie verhaal toch? ik mis iets enorm hoor

Dat blote nixie is iets uit de historie van FOK!

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 13:31 schreef Lois het volgende:
Dat blote nixie is iets uit de historie van FOK!

Da's bijna net zo erg als die stukjes uit mijn dagboek teruglezen.
Belana, geloof me, daar moet je bij zijn geweest. Als je dat nu zo terugleest krijg je hele rare ideëen en dat zou zonde zijn.

Ik vind jullie reacties superlief om te lezen.
En ik kijk erg uit naar Phluphies verhaal.

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 10:41 schreef RockabeIIa het volgende:
Dutch, je maakt me nieuwsgierig naar hoe je man je verleid heeft! Vertel es
Verder vind ik je verhaal duidelijk en alles wat je schrijft 'past' ook bij elkaar... <3

In die tijd rookte de halve wereld nog inclusief wij.
Hij bood mij een sigaret aan en hield hem voor mijn lippen. In plaats van die sigaret kreeg ik zijn lippen op mijn mond. Echt zo lame dit.
Later bleek dat hij die truuk al eerder uitgevoerd had.

Lishe, inderdaad.
Ik hou mijn hart dus ook vast voor onze jongens. Ik deed niet veel onder voor manlief in die tijd. Echt een raadsel hoe wij uiteindelijk bij elkaar terecht gekomen zijn.

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 13:49 schreef dutchie het volgende:
Lishe, inderdaad.
Ik hou mijn hart dus ook vast voor onze jongens. Ik deed niet veel onder voor manlief in die tijd. Echt een raadsel hoe wij uiteindelijk bij elkaar terecht gekomen zijn.

Hey! Ik mis Duran Duran hoor, in je stukje!
_{Net als ik vergeten ben over eten )mijn favo hobby! ' favoriete uitspraak en waarom ik gestopt ben met werken....}

Maar wel heel leuk om je beter te leren kennen!