Het OUD Estafette Topic deel 4

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 13:46 schreef dutchie het volgende:

[..]

In die tijd rookte de halve wereld nog inclusief wij.
Hij bood mij een sigaret aan en hield hem voor mijn lippen. In plaats van die sigaret kreeg ik zijn lippen op mijn mond. Echt zo lame dit.
Later bleek dat hij die truuk al eerder uitgevoerd had.

Soooo romantic!
Tis altijd beter dan mijn truc.
_{Gewoon... Mijn tong achterin iemand's mond drukken Ach, als het maar werkt he!}

Eigenlijks moet het stokje nu naar Reinhilde want die wil nu vast wat vertellen over haar blote nixxxie!

Maar nu eerst flufster
Daar zie ik ook naar uit.

Toch nog genoeg dat ik niet wist

Ik ben ook heel benieuwd naar Phluph.. ik twijfelde tussen jullie

Mooi Dutch!!

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 09:10 schreef dutchie het volgende:
We zijn allebei wel milder geworden in de loop der jaren. Ik bijvoorbeeld zeg niet meer direct wat in me opkomt, maar ben een stuk subtieler geworden. Toch?

Mwah

Niks mis hoor, met hoe je "was", ik hou wel van iemand die niet op z'n mond gevallen is en het hart op de tong heeft, mits dat natuurlijk wel een beetje normaal verwoord wordt.
Prive is dat prima.
In de werkomgeving kan dat wel eens tegen je werken.

Wel leuk om nu eens te lezen over je vorming & bagage (en ja, dan blijft toch weer je blote nixie over)

quote:

Op zaterdag 28 februari 2009 14:14 schreef RockabeIIa het volgende:

[..]


Soooo romantic!
Tis altijd beter dan mijn truc.
_{Gewoon... Mijn tong achterin iemand's mond drukken Ach, als het maar werkt he!}

Zolang je geen klappen krijgt is alles geoorloofd in de liefde.

Dutch en ET, (e.v.a.) mooie verhalen!
Bijzonder om te lezen dat een honderdtal personen die Fok! onveilig maakte er nog zoveel rondzwerven en dan ook nog voornamelijk in OUD. En hoe dan 10 jaar Fok! toch van redelijk invloed is op hun leven.
_{(eigenlijk een verkapt tvp-tje ).}

Elleu
Zoals de meesten wel weten heet ik Esther. Geboren in Duitsland uit een Duitse vader en Nederlandse moeder, en verhuisd naar Zuid-Limburg toen ik 6 maanden oud was.
Ik ben opgegroeid in een niet alledaags gezin, heb voor mijn gevoel toch een leuke jeugd gehad, totdat ik me vanaf mijn 14e overal tegen begon te verzetten. Uiteindelijk belandde ik op mijn 15e in een internaat, waar ik best een toffe tijd heb gehad. Op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Eerst nog een jaartje in een studentenhuis in Maastricht, daarna naar Apeldoorn verhuisd om samen te gaan wonen met mijn eerste (serieuze) vriendje, die daar vandaan kwam. Ik had hem leren kennen bij een rugby-tournooi, en het rugbywereldje is dan ook een heel lang mijn voornaamste (sociale) leefomgeving geweest.
Na 5 jaar samenwonen met voornoemd vriendje heb ik het uitgemaakt omdat ik niet het gevoel had dat hij de ware was. Hierna volgde een mislukte verloving met een Engelsman, en tenslotte ben ik na een (rugby)feestje blijven plakken aan mijn huidige echtgenoot.

_{Voor de beeldvorming en typering van zijn persoon: ik heb hem moeten verleiden. Hij wist blijkbaar niet dat we al in "die fase" waren. Terwijl hij stoere verhalen vertelde over zijn commandotijd, zat ik in de meest voordelige houding in sexy lingerie voor hem op de grond. En hij… had nog niks door. Toen hij begon te ratelen over parachutesprongen was ik het zat en heb ik ‘m gemaand tot volledige ontkleding.}

Met Jeroen heb ik dus echt mijn hoofdprijs te pakken. “Opposites attract” is wel van toepassing op ons. Jeroen is rustig, beheerst, een denker, een dromer en een enorme doorzetter, terwijl ik een ongeduldigde, impulsieve, soms onnadenkende doener ben. Waar Jeroen vaak bezig is met het verleden en de toekomst, leef ik uitsluitend in het nu. Hier zal ik bij het beantwoorden van Dutchie’s vraag op terugkomen.

Hobby's: lezen doe ik met periodes veel. Ik vind alles behalve oorlog en fantasie leuk. Een van mijn favorieten is De Rijstmoeder, van Rani Manicka. Ook qua films heb ik geen uitgesproken voorkeur. Zodra het een goed verhaal is met goede acteurs ben ik happy. Favo acteurs zijn trouwens Robert de Niro en Sean Bean.

Muziek is een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Als kind heb ik viool en mandoline (haha) gespeeld en later piano. Zelf musiceren is helaas niet meer mogelijk. Tijdens de zwangerschap had ik me enorm verheugd om Danyel muziek te leren kennen, hem te laten genieten van mijn lievelingsstukken, of domweg sinterklaasdeuntjes voor hem te tokkelen. Ik weet zeker dat ik nu, bij de eerste toets die ik indruk, ik door de emoties totaal zou dichtklappen.

Muziek luisteren kan ik gelukkig nog wel. Mijn interesse is breed en mijn Ipod overvol. Muziek is voor mij stemmingbepalend. Het kan me rustig maken of juist oppeppen als ik daar behoefte aan heb. Mijn absolute favoriet is daarom Juanes, een Colombiaanse pop/latin mix, en niet aflatend positief. Zelfs een dappere poging tot een ballad gaat al mis bij het eerste refrein. De beste man kan blijkbaar niet anders, en daar herken ik mezelf in.

Dat brengt me bij Dutchie's vraag. Ja, ik durf gelukkig te zijn. Sterker nog, ik ben het.
Zoals ik al schreef leef ik altijd in het "nu". En dus leef ik met wat ik nu heb. Wat achter ons ligt, kan ik niet veranderen. Het maakt het leven tot wat het nu is, en dat is de nieuwe basis.
Ik ben heel erg bezig met de dingen die ik wél heb. Ik tel mijn zegeningen, soms echt letterlijk, en ben er gelukkig om/mee.

Van nature ben ik positief. Gewoon altijd, ik kan niet anders. Ik ben ook heel intuïtief, ik wil niet nadenken, maar puur handelen zoals mijn gevoel dat aangeeft. Dat heeft eigenlijk nog nooit slecht voor me uitgepakt, dus blijf ik daar maar bij. Mijn gevoel zegt me dat het goed is, om me helemaal te richten op het leven nu, zonder steeds te moeten denken dat het eigenlijk anders had moeten zijn. Dat het prima is, dat ik bijna alle dagen blij doorkom, zonder een verplicht moment van verdriet.

De manier waarop ik met het gemis omga is waarschijnlijk niet standaard. Alles draait om Danyel, nog steeds, maar het neemt geen prominente rol in. Danyel is op alle plekjes in huis vertegenwoordigd, door een foto of iets anders dat aan hem herinnert, waarmee bevestigd wordt dat hij nog steeds deel uitmaakt van ons leven. Op misschien wel duizend momenten per dag denk ik aan hem, maar altijd heel kort, en heel vluchtig, vaak niet eens bewust.

Natuurlijk zijn er momenten van vreselijk gemis en intens verdriet, maar net zo vaak zijn er de momenten waarop ik me enorm verheug om hem weer te zien. Ik besef dat dit nog heel lang kan duren, en misschien is dat ook de reden waarom ik vind dat ik in de tussentijd gelukkig mag zijn. En verder voel ik hem bijna altijd erg nabij. Hij is er niet fysiek, tastbaar en zichtbaar, maar zijn ziel is altijd aanwezig en maakt deel van me uit. Ik ben een stukje Danyel.

Oh, en ik wacht nog op antwoord van diegene aan wie ik het stokje wil overdragen.

"Ik ben een stukje Danyel". Dat vind ik een heel mooi idee, Phluphy en eigenlijk ook een eye-opener. Niet alleen zijn onze kinderen letterlijk een stukje van ons, maar andersom geldt het ook. Een mooi besef.

Verder een mooi en aangrijpend verhaal. Wat zijn er overigens veel rebellerende OUDers hier. Dat valt nu echt op in dit estafette-topic.

Fluf wat ben jij een mooi mens Ik was van de week al hevig ontroerd door je in het engeltjestopic, nu voel ik overal zonneschijn. Ik was heel erg blij om te lezen dat het "waarom" steeds minder wordt, daar zat ik nl. vreselijk mee en ik begrijp nu dat dat, bij jou in ieder geval, niet meer zo op de voorgrond ligt. Daar werd ik blij en rustig van.
Van je stukje nu word ik vooral opgewekt, de liefde voor het leven en de positieve noot voert overal de boventoon.
Jij bent een stukje Danyel mooi!

Phulpy....PRACHTIG !!
_{ik weet ff geen woorden, mijn strot zit dicht, mijn ogen lopen over...}

quote:

Op zondag 1 maart 2009 11:25 schreef Lois het volgende:

Jij bent een stukje Danyel mooi!

Het komt zó sterk over, en zo waar...

phluphy, mooi, positief mens!

Ik vind complimentjes best leuk (wie niet?) maar soms voelen complimentjes niet als terecht. Dat komt omdat ik het gevoel heb er niets voor hebben hoeven te doen! Begrijpen jullie dat?
Evengoed bedankt, alweer een dag die niet meer stuk kan.

En verder vind ik het fijn dat mensen er blijkbaar iets aan hebben cq. er iets van leren. Een zeer prettige en welkome bijkomstigheid!

En ik geef het stokje aan........Snoopy.

Mijn vraag :
Ik ken jou als een superrelaxed, vriendelijk, fijn en grappig mens.
Vraag a: Hoe ben je volgens jezelf zo gevormd? Door je opvoeding? Door je manier van leven? Ben je van nature zo? Wellicht een combinatie?
Vraag b: zijn er ook negatieve kanten aan je, en zo ja, op welke momenten komen die naar boven?

Good luck!

Jemig, dat is wel gelijk een vraag zeg
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet zo stond te trappelen om het stokje aan te nemen maar nu kan ik niet weigeren natuurlijk
Ik heb hier zulke openhartige, eerlijke verhalen gelezen en ik denk niet dat ik hier alles kan en wil vertellen maar ik ga mijn best doen. Ik heb natuurlijk wel even tijd nodig om het goed op 'papier' te krijgen.

Oeh, ik lig heel erg achter met lezen.
Maar ik zie een stuk van Dutch, Phluph en Snoop in aantocht. Hopelijk vanavond wat meer tijd/rust.

Ik vind (nogmaals), dat jullie, zoveel meemaken!
Mijn leven is ook niet erg rustig (verlopen), maar toch, zo anders. Ik weet natuurlijk niet wat ik, allemaal nog mee ga maken, en denken daar alleen al aan, geeft me de kriebels, maar er blijft een soort van, Wow! wat een leuke mensen zijn er toch, en hoe ben ik dan, op anderen over, gekomen.

Ook op een meeting, jullie zijn zo lief tegen je kinderen etc.

zou jij zo'n stukje over jezelf kunnen schrijven oxy? of zou dat moeilijk zijn?

Ik denk dat ik, dat wel kan, Belana. Alleen niet alles kan ik schrijven, omdat dat nog teveel door mij verborgen is. Dat zijn dingen, die mij veel verdriet geven. Maar schrijven over mijzelf, ja, dat lukt steeds beter.

Wat een leuk stuk Phluphy, je komt inderdaad altijd zo positief over en als een warm mens.

Mooi stuk Pluphy, precies zoals ik je hier over vind komen.

Phluph, ik kan niets toevoegen aan wat al gezegd is.
Alhoewel, ik vind je een vrouw met klasse. Dat mag ook wel es gezegd worden

quote:

Op zondag 1 maart 2009 18:15 schreef Oxymoron het volgende:
Ik denk dat ik, dat wel kan, Belana. Alleen niet alles kan ik schrijven, omdat dat nog teveel door mij verborgen is. Dat zijn dingen, die mij veel verdriet geven. Maar schrijven over mijzelf, ja, dat lukt steeds beter.

ik hoop dat je het stokje een keer krijgt dan