De EU-politiek #5

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2025 19:23 schreef Perrin het volgende:
Ik zou hem nog niet eens een paraplu toevertrouwen, laat staan een veiligheidswaarborg van levensbelang.

Wie bereid is alles overboord te gooien om een tiran te plezieren, kan onmogelijk de beschermer van onze veiligheid zijn.

Al helemaal niet wanneer het gaat om bescherming tegen diezelfde tiran waar Trump zo gedwee achteraan hobbelt.

[ x ]

quote:

Europe: Stop Being Shocked by Trump. Start Stopping Russia.

Trump’s incompetence on Russia is matched only by Europe’s incompetence on Trump.

It’s been over ten years since Donald Trump descended a golden escalator to announce his candidacy for U.S. president. Europe has been clutching its collective pearls over how to deal with him ever since.

In that time, we have had an entire four-year term to observe his incompetence, egomania, and erratic behavior; a four-year Biden breather during which we were warned of and could have prepared for Trump’s return; and now, more than half a year into his second term, clear evidence that he is just as vindictive and incompetent as he seemed on the campaign trail. Yet European leaders still act surprised when he does something reckless or dangerous – like, say, invite Vladimir Putin to a bilateral summit in Alaska.

For over a decade, European leaders have been caught in a reactive loop: shocked when Trump behaves exactly as he always does, relieved when he momentarily pivots, paralysed when he inevitably reverts. This is not grand strategy, it’s political whiplash.

The cycle is predictable: Trump makes a destabilising move that helps Russia or harms Ukraine, like siding with Vladimir Putin over US intelligence on election interference in Helsinki in 2018, or berating President Zelenskyy in the Oval Office this February. European leaders react with shock. Later Trump pulls a 180 and does something we want, like approving new Patriot missile systems for Ukraine last month, and they breathe a sigh of relief. Then he swings back again, as now with the Alaska summit. Europe freaked out, again, then was somewhat relieved, again, when Trump agreed not to offer Ukrainian territory to Russia during the virtual summit on Wednesday. The merry-go-round spins on.

[..]

After more than ten years of Trump and 3.5 years of full-scale war in Ukraine, Europeans have no one to blame but themselves for lacking a strategy to deal with Trump and Putin. No matter what happens in Alaska today, the United States and Russia bear full responsibility for their actions. Europe bears equal responsibility for its own inaction.

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2025 20:15 schreef Perrin het volgende:

[..]

quote:

Een belangrijk punt over de “veiligheidsgaranties” aan Oekra�ne. Veiligheid garanderen voor een land betekent uiteindelijk maar ��n ding: bereid zijn om te vechten om dat land te verdedigen. Zo simpel is het. En daar loopt het bij de Europeanen vast.

In een Europa dat een groot deel van zijn veiligheid heeft gedelegeerd aan geloofsovertuigingen in plaats van aan wapens, onder de hoede van een Amerika dat men als zowel eeuwig als tijdloos beschouwde, is het idee om zich te verplichten tot vechten een absolute afschrikking.

Maar daar gaat het precies om, en om niets anders. Natuurlijk kan men zich ertoe verbinden om te veroordelen, militaire hulp te sturen, geld te geven… Kortom, alles wat we tot nu toe hebben gedaan. Dat is steun. Geen veiligheidsgarantie.

Dat betekent niet dat steun nutteloos of onmisbaar is. Maar als er een vredesakkoord komt tussen Rusland en Oekra�ne en geen enkel Europees land geeft Oekra�ne een expliciete “veiligheidsgarantie”, zal die vrede leeg en betekenisloos zijn.

Fundamenteel is de vraag: “Zijn we bereid om te vechten, zowel voor Oekra�ne als om te voorkomen dat de Russen hun agenda van destabilisatie van het continent voortzetten?” Vooralsnog is het antwoord nee.

Op dit moment heeft Poetin sinds 2014, en in het groot sinds februari 2022, het “whatever it takes”-principe belichaamd. En wij… Wij twijfelen nog.

Natuurlijk neemt het isolationisme in de Verenigde Staten toe. Maar dat is een speldenprik vergeleken met het isolationisme van de Europese maatschappijen, een echte balk in ons oog, een olifant in de kamer.

Vecht men voor Oekra�ne? “Oei, dat is ver, dat is niet bij ons” (van partijen die vaak sneller mobiliseren voor Gaza dan voor Boetsja). Wat volgt daarna? Vecht men voor de Baltische staten? “Oei, dat zijn niet echt mensen zoals wij…”

Vecht men voor Georgi�? Nee? Voor Roemeni�? Zelfs niet? Voor Slowakije? Nee, niet echt. En voor Polen? Zijn wij, Fransen, bereid te vechten voor Polen? Zijn wij bereid de veiligheid van onze bondgenoten te garanderen?

Het is vooral, en dat herhaal ik vaak, een kwestie van belangen, voordat het een kwestie van waarden of moraal is: de veiligheid van het Europese continent garanderen, de Russische invloed buiten houden, indien nodig met wapens, dat is de voorwaarde voor onze welvaart.

Vandaag steunt de Franse (of Belgische, Zwitserse, Deense) levenswijze op een open, vreedzaam, welvarend continent, met intense en permanente economische uitwisselingen en een zekere monetaire stabiliteit (EUR/CHF/GBP…).

Als Rusland Oekra�ne uiteindelijk verslaat EN wij niet voor haar vechten, zal het onmiddellijk zijn “volgende cyclus van agressie” voorbereiden. Poetin zei het zelf: onder de “diepe oorzaken” die hij wil aanpakken, valt de terugtrekking van de NAVO tot de grenzen van 1997.

Ook de vernietiging van de EU hoort hierbij. Waarom? Omdat deze twee organisaties de zwakken sterker maken door ze te verbinden en extra vrede en welvaart in Europa bieden, een democratisch-liberale optie die onhoudbaar is voor de Siloviki.

Dus uiteindelijk draait alles hierom. Simpel, maar diepgaand en existentieel in de meest letterlijke zin van het woord. Willen we bestaan in de wereld, of hopen we gewoon dat anderen ons dat recht verlenen?

Denk erover na, denk na over wat “de veiligheid van Oekra�ne garanderen” betekent in vredestijd. Het betekent “bereid zijn om tegen Rusland te vechten als het opnieuw aanvalt”. Dat is wat we zouden moeten doen. Dat is wat we niet durven doen.

Alles was eenvoudiger toen Amerika de welwillende Leviathan speelde, de weg wees, het grootste deel van de inspanning op zich nam, en een gratis nucleaire paraplu bood. Zelfs voor Frankrijk. Wat was het makkelijk om naast de reus te doen alsof we bestonden!

Zelfs de Franse positie, onafhankelijk, nucleair, “model van een complete krijgsmacht en machtsbalans”, profiteerde sterk van deze Amerikaanse aanwezigheid in Europa, waar we in het grootste comfort kritiek op konden hebben, wetende dat ze er was.

Vandaag is de dreiging tegen het continent, tegen zijn stabiliteit, realiteit. De keuze is simpel: de corrupte, roofzuchtige autocratie, onderworpen aan Moskou of zelfs Trump, of de solidarische, strijdvaardige democratie.

Het is vooral een kwestie van wilskracht, meer dan van middelen. De Europese legers samen zijn voldoende om een Russische poging te weerstaan. Onder de Frans-Britse nucleaire paraplu zijn we beschermd tegen nucleaire chantage.

Maar onze interne kwetsbaarheid belemmert ons pad. Parijs, Berlijn, Londen en Warschau (absoluut deze vier) moeten samen zeggen: “Ja, wij zullen voor Oekra�ne vechten.” Met kracht, geloofwaardigheid en steun van de publieke opinie. Dan zal Poetin terugtrekken.

quote:

Terwijl Isra�l aankondigt ook Gaza-Stad te willen bezetten, gaat de verwoesting onverminderd door. Noodhulp wordt nauwelijks toegelaten, mensen sterven van de honger. Welke verantwoordelijkheid dragen Europese landen om verdere catastrofe te voorkomen? Midden-Oostenexpert Brigitte Herremans in Bureau Buitenland: "De politieke ontkenning blijft te sterk."

Geen maatregelen

De verdergaande bezetting van Gaza Stad gaat lijnrecht in tegen de opdracht van het Internationaal Gerechtshof, dat al in 2024 oordeelde dat Isra�l zich moet terugtrekken uit de Palestijnse Gebieden. "Bij het aankondigen van het verder bezetten van Gaza is in Europese Unie gereageerd met afkeuring. Maar het blijft bij het 'veroordelen' en het 'betreuren'," zegt Herremans.

Dat is volgens de expert in de lijn van wat er altijd gebeurt. "Isra�l heeft decennialang het signaal ontvangen dat het het internationaal recht naast zich kan neerleggen. Er worden geen maatregelen genomen om Isra�ls gedrag te temperen."

Juridisch gewauwel

De passieve houding zet kwaad bloed, omdat het Internationaal Gerechtshof oordeelt dat landen de inspanningsverplichting hebben om een genocide in Gaza te voorkomen. "Zeker nu door steeds meer geleerden en organisaties wordt vastgesteld dat er zeer waarschijnlijk sprake is van genocide, is dit extra urgent," aldus Herremans.

"Sommige landen stellen: zolang genocide niet officieel is vastgesteld, hoeven wij niets te doen. Maar dat is juridisch gewauwel."

Nederland belangrijke handelspartner

Er worden langzaam maar zeker stappen gezet: Duitsland beperkt de wapenexport naar Isra�l, en Nederland in Brussel pleiten om het handelsdeel van het EU-Isra�l-associatieakkoord op te schorten.

Herremans: "Het is goed dat er iets van maatregelen worden genomen, maar die kunnen pas echt effect hebben als er ook een daadwerkelijke ommekeer is in de houding van Europese landen richting Isra�l. Dat start met reflecteren op de manier waarop de EU altijd een hand boven het hoofd van Isra�l heeft gehouden. Zo blijft Nederland een van de belangrijkste landen die economisch investeert in Isra�l, op het moment dat het een genocide pleegt in Gaza."

En aan de politieke wil tot zelfonderzoek ontbreekt het op het moment bij Europese landen, zegt zij. "Ik denk dat de politieke ontkenning op dit moment nog groter is dan de juridische obstakels."

quote:

En Europa dan?
Intel schrapt uitbreidingsplannen in het Duitse Maagdenburg. Daar zou een fabriek komen voor zeer geavanceerde chips, met tien miljard euro subsidie, verleend onder de EU Chips Act. Brussel overlegt nu over een vervolg, en over de nieuwe koers voor de Europese chipindustrie.

Frank B�senberg van Silicon Saxony, het techcluster rond Dresden, denkt dat er behoefte blijft aan een Europese fabriek voor geavanceerde chips. „Die chips zijn nodig voor AI-datacenters die we willen bouwen volgens het Europese AI Continent Action Plan. En op den duur hebben de autosector en defensieindustrie ook snelle chips nodig. Het is van strategisch belang om niet afhankelijk te zijn van andere grootmachten.”

Nu Intel afhaakt kan TSMC overwegen om in Europa ook de (bijna) allernieuwste chips te maken. Een andere optie is het Japanse Rapidus, dat ook naar klanten zoekt. De Japanse techniek heeft wel een Amerikaans tintje: Rapidus gebruikt namelijk de productieprocessen van IBM.

quote:

Mario Draghi: How Do We Change Our Continent’s Trajectory?



Europe as a spectator

For years, the European Union, with its 450 million consumers, believed that its economic weight came along with geopolitical power and influence in international trade relations.

This year will remain etched in our memories as the year when this illusion was shattered.

quote:

Monti: Europe must rally the anti-authoritarian alliance

Europe’s leaders appeared relieved to see someone else bring them to unity and strip them of their remaining clout. But really, they should be distressed. They, along with their citizens and economies, will now pay the price for indulging in years of petty short-termism and nationalist interests over building a stronger EU. And that price will be even higher after the collective mistake of trying to assuage Trump’s appetite for adulation and concessions, in hopes of moderation when making deals.

Indeed, Europe would be justified in harboring resentment toward Trump and feeling tempted to take some distance from the U.S. — but it shouldn’t. Hostility now would be as damaging as the initial rush to adulation. Instead, what the bloc needs is to regain its lucidity, self-confidence and, above all, dignity.

quote:

Europa staat op een keerpunt. Terwijl nationale regeringen worstelen met politieke fragmentatie en zwak leiderschap, groeit op Europees niveau juist de kracht en samenwerking. Vanuit Brussel analyseert EU-columnist Caroline de Gruyter, in de podcast 'Europa Draait Door', hoe de Europese Unie zich staande moet houden om nog als serieuze speler gezien te worden.

De Gruyter prijst Ursula von der Leyen als voorbeeld: “Von der Leyen weet waar ze het over heeft, ze kan redelijk goed met de meeste lidstaten samenwerken. Daarmee onderscheidt Europees leiderschap zich van nationaal niveau, waar conflicten en politieke fragmentatie vaker voorkomen."

De Gruyter wijst ook op de strategische rol van Europa in het huidige geopolitieke landschap: “Het wapen van Europa is de poot stijf houden. Bijvoorbeeld met sancties tegen Rusland, daar hebben zij echt last van, niet van de Amerikaanse sancties.” Ze benadrukt dat Europese samenwerking essentieel is voor veiligheid en defensie. “Europa is niet langer afhankelijk van Amerika. Onze verdedigingswal tegen Rusland is nu Oekra�ne.”

Belang Europees lidmaatschap

Daarnaast ziet De Gruyter een opmerkelijke verschuiving in de houding van burgers en politici. “Uit recente peilingen blijkt dat 74 procent van de Europeanen lidmaatschap van de EU belangrijk vindt voor hun land. Mensen begrijpen echt veel beter wat er aan de hand is dan politici soms denken. Ze stellen vragen over oorlog, Oekra�ne en Europees leger. Dat debat groeit.” Ook populistische leiders erkennen steeds vaker het belang van Europees lidmaatschap. “Zelfs Viktor Orb�n begrijpt nu dat lid zijn van Europa ook voordelen heeft”, zegt ze.

Hoewel Europese besluitvorming complex blijft, benadrukt De Gruiter dat een duidelijke trend richting samenwerking en cohesie zich aftekent. “Lidstaten bewegen zich naar het centrum, nieuwe landen praten actief mee en de dynamiek van fragmentatie verandert door externe dreigingen. Europa wordt belangrijker dan ooit.”

quote:

Europa aan het einde van zijn Latijn

Een lange lijst van "dingen om te doen", monotoon afgeraffeld door een Commissievoorzitter die zich ongemakkelijk voelde bij een boos Parlement; een verbale botsing van zeldzaam geweld tussen twee voorzitters van pro-Europese fracties die vijanden waren geworden, en een kreet uit het hart: "We verliezen de Europeanen."

De plenaire vergadering van het Europees Parlement, die deze week in Straatsburg plaatsvond ter gelegenheid van de start van het schooljaar, bood het hartverscheurende schouwspel van een Europa aan het einde van zijn Latijn, zonder leiderschap, niet in staat om vooruit te plannen, gereduceerd tot de rol van toeschouwer van een wereldwijde herschikking door vijandige mogendheden.

Het door Jacques Delors aan de kaak gestelde eurorealisme heeft de droom om zeep geholpen. De langzame doodsstrijd van de Europese Unie, voorspeld door Mario Draghi, is begonnen.