quote:
Op zaterdag 3 maart 2007 09:08 schreef juon_jacket1 het volgende:[..]
ook als je eigenlijk diep van binnen weet dat het nooit zal komen...
![]()
? vechten wil l wel...
![]()
...maar ik doe 2 stappen naar voren en 4 terug...
![]()
het is zo oneerlijk en frustrerend...
![]()
!!!!
Ik heb tijden gehad dat ik alleen maar terug ging en niet vooruit kwam. Alsof het bij mij met 100 stappen terug ging iedere keer maar dat is dan tijdens een dip.
Door iedere keer een overwinning te waarderen hou je wel vast aan de stappen vooruit. Het begint met waardering voor de stappen vooruit volgens mij. Zo waardeer ik nu dat ik wederom uit een dip geklommen ben. En zo waardeer ik het dat de dip steeds korter aan het duren is.
En zo zie ik dus in dat het mogelijk is om ooit helemaal niet meer terug te vallen in een depressie.
Even bewust beseffen dat iedere stap vooruit vooruitgang betekend en dan is het met handvaten klimmen
![]()
Zo moet ik me bij de volgende dip mocht een volgende dip komen beseffen dat ik vorige keren ook eruit gekomen ben, zodat het wat makkelijker klimmen is naar de top van de put of berg
![]()
En dan de vraag voor wie het wel makkelijk is in het leven. Volgens mij is er geen enkel mens dat leeft zonder enig probleem, dus of het zo oneerlijk is dat de een problemen kent en de ander "niet" dat is de vraag.
Alleen al het feit dat je moet rouwen bij overlijden wil zeggen dat het erbij hoort. En daarnaast de dagen dat mensen met het foute been uit bed stappen.
Als ik dat besef dan weet ik dat lijden een onderdeel vormt van het bestaan en dan kijk ik vanzelf anders tegen lijden aan en dan is het lijden makkelijker te verleiden tot genieten
![]()
Maar even serieus, hoeveel mensen zouden geen enkel probleem hebben? Dus geen enkel probleem nooit en te nimmer gehad. Alles gaat vanzelf en komt aanwaaien. Nooit twijfel of een gevoel van somberheid. Alles koek en ei. Het leven een groot feest
![]()
Weg relativeren dus ook een beetje
Ellende zien als normaal en onderdeel van alles zodat het niet overkomt dat je gedoemd bent
![]()
Over ellende nog even. De geboorte schijnt al een groot trauma te zijn, ook al kun je als mens je eerste maanden niet herinneren en kun je op late leeftijd zelfs je eerste jaren niet herinneren, het schijnt volgens bepaalde filosofen een trauma te zijn. En dan heb je nog de pubertijd.
En dan komt het volwassen leven met volop relativeren
![]()
Ieder probleem wordt richting de prullenbak gerelativeerd en weegt niet veel meer.
[ Bericht 3% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-03-2007 09:30:38 ]