Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders, deel 38

stiekemurd, wat klinkt je eerste werkdag fijn en moonah, gelukkig is het bij jou ook goed gegaan

ik heb dat gevoel van tekort doen niet zo erg gehad, ik was er redelijk op voorbereid denk ik door verhalen hier. en in het begin ging Liam 3 dagen naar de oppas en had ik alle tijd met ezra, dat was wel fijn

Wow, wat heftig met die oogproblemen Macka. Klinkt als een flinke operatie.

Gezellig Slaapmeisje, een avondje weg. Hier vinden de opa en oma's het ook prachting om Anna eens alleen te hebben.

Ik vind je superstoer Jelief, dat je naar de huisarts bent gegaan. Ik hoop voor je dat er iets heel simpels uit het bloedonderzoek komt en dat je je snel weer beter voelt.

quote:

Op woensdag 28 februari 2007 16:41 schreef Slaapmeisje het volgende:
Het moederschap doet me zo goed en ik geniet van elk moment. Alle jaren van "project baby", alle teleurstellingen en de hele impact van de hormoonbehandelingen en het gehele fertiliteitstraject, vergeten zal ik het niet, maar mèn wat is het het waard geweest. Er valt zo'n enorme last van mijn schouders en ik voel me (afgezien van de nog resterende 4 zwangerschapskilo's) vederlicht en ik loop op blauwe wolkjes. Ik had nooit van tevoren kunnen voorspellen dat ik zo megaverliefd zou zijn op mijn kleine ventje

Hihi, heel herkenbaar. Geniet ervan!

Ik vond laatst in de kast (ja, ik ruim zelden op ) nog een volle naaldenbeker en nog ongebruikte naalden. Ik kreeg er helemaal schrik van, toen trok er ineens een heleboel weer voorbij. Ik heb ze 's middags direct naar de apotheek gebracht en toen voelde ik me ineens 'vrij'. Later nog eens met mijn man gepraat over die tijd en ik merkte dat er toch veel weg was gevallen. Toch is het er soms nog wel, net een soort blaartje op je tong waar je steeds aan voelen moet. Een ruw plekje.

Ik ben nog lang na de geboorte van mijn dochter in de verdediging gegaan als ik mensen weer eens dom hoorde lullen over ivf en vruchtbaarheidsbehandelingen. Of als iemand heel lelijk deed over zijn/haar kinderen. Maar nu ik inmiddels zelf dochterlief wel eens achter het behang kan plakken ( ) , heb ik dat een beetje losgelaten. Ik voelde me soms heel schuldig als ik eens een beetje boos op haar werd, maar het hoort er gewoon bij. Met dat soort gevoelens heb ik wel eens lopen klooien, ik dacht eerst dat ik constant en ten alle tijden alleen maar dol op haar moest zijn, dat mooie cadeautje na al die jaren, maar het is gewoon een kind met eigen nukjes en grilletjes. Dat hoort zo. En het maakt me zo gelukkig dat ik ook dat ervaren kan nu. Ik ben een heel gelukkige moeder nu.

Sorry, heel verhaal ineens

Geeft toch niet Nebelung. Het is toch ook fijn om dit soort dingen te kunnen schrijven en delen. En het is zoals je zegt. Het is dan wel een heel bijzonder cadeautje voor jullie, maar die kleine is gewoon net als alle andere kindjes om haar heen. Met alle nukken en kriegeligheden erbij. En dat geeft jou weer de kans om een mama te zijn net als alle andere mama's. Met alle achter-het-behang-plak-fases erbij.

volgens mij zou je 't kind zelfs tekort doen als je nooit boos op haar werd.

quote:

Op donderdag 1 maart 2007 11:47 schreef nebelung het volgende:

[..]

Hihi, heel herkenbaar. Geniet ervan!

Ik vond laatst in de kast (ja, ik ruim zelden op ) nog een volle naaldenbeker en nog ongebruikte naalden. Ik kreeg er helemaal schrik van, toen trok er ineens een heleboel weer voorbij. Ik heb ze 's middags direct naar de apotheek gebracht en toen voelde ik me ineens 'vrij'. Later nog eens met mijn man gepraat over die tijd en ik merkte dat er toch veel weg was gevallen. Toch is het er soms nog wel, net een soort blaartje op je tong waar je steeds aan voelen moet. Een ruw plekje.

Ik ben nog lang na de geboorte van mijn dochter in de verdediging gegaan als ik mensen weer eens dom hoorde lullen over ivf en vruchtbaarheidsbehandelingen. Of als iemand heel lelijk deed over zijn/haar kinderen. Maar nu ik inmiddels zelf dochterlief wel eens achter het behang kan plakken ( ) , heb ik dat een beetje losgelaten. Ik voelde me soms heel schuldig als ik eens een beetje boos op haar werd, maar het hoort er gewoon bij. Met dat soort gevoelens heb ik wel eens lopen klooien, ik dacht eerst dat ik constant en ten alle tijden alleen maar dol op haar moest zijn, dat mooie cadeautje na al die jaren, maar het is gewoon een kind met eigen nukjes en grilletjes. Dat hoort zo. En het maakt me zo gelukkig dat ik ook dat ervaren kan nu. Ik ben een heel gelukkige moeder nu.

Sorry, heel verhaal ineens

Niet volledig herkenbaar, want ondanks dat de fertiliteits behandeling zwaar is geweest en uiteraard een belasting is, heeft het volgens mij bij ons geen 'beschadigingen' achter gelaten.

Maar inderdaad die sterke kinderwens en dan toch kwaad worden op je kind lijkt wat ongerijmds te hebben. Zeker als je zoals ik van nature nogal snel aangebrand bent

Maar voor de mensen die daar onverhoopt nog wel moeite mee mogen hebben... Zie het juist als iets positiefs. Dat kind is gewoon kind als alle anderen en trekt zich geen moer aan van de moeite die JIJ hebt gedaan om hem/haar te krijgen... godzijdank. En daarom ontwikkeld het kind én jullie relatie tov dat kind zich zoals het hoort....

Hmz, beetje wazig zweverig verhaal voor mijn doen, maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel

[ Bericht 1% gewijzigd door Swetsenegger op 01-03-2007 15:14:48 ]

ik denk dat je je niet alleen als je via ivf een kindje hebt gekregen je schuldig kunt voelen om je aangebrandheid. ik heb dat ook. zo van, ik wilde toch zelf kinderen.... ik heb daar regelmatig moeite mee momenteel. overigens weet ik rationeel dat het geheel normaal is. ik heb inmiddels door dat het accepteren van die gevoelens al helpt. klinkt ook lekker wazig en zweverig

Nu is dat soms al en dan hebben we hier alleen nog maar een babytje. 's Nachts chagrijnig worden over het elk uur wakker worden en je daarna schuldig voelen. Maar die big smile doet dat schuldgevoel meestal wel verdwijnen!

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen maar wel bedenken(heb immers die situatie niet meegemaakt) dat dat gevoel na jaren en jaren dokteren nog veel heftiger kan zijn, maar misschien de positieve gevoelens ook. Natuurlijk zijn de meeste ouders dol en dolgelukkig, maar misschien de lange wachtenden nog net een tikje meer, omdat die last van het wachten eraf valt!

Heb net met de huisarts gebeld. De bloeduitslagen waren gelukkig goed. Nu eerst maar eens een poosje het geheel nog aanzien, want het kunnen ook nog de hormonen zijn.
Als het over een poos nog niet weg is ga ik wel terug, dan gaat hij er eventueel foto's van laten maken.

Hoe lang kan het eigenlijk duren voordat die hormonen uit je lijf zijn?

Ik80, gelukkig heeft het bloed niets aangetoond, nu maar hopen dat het hormonen zijn en die vlug verdwijnen! Ze zeggen 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren, dus....

Ik80, ik heb het ook gehad, vooral bij de eerste zwangerschap. Door enorm veel aangekomen te zijn en veel vochtvasthouden kregen alle gewrichten een optater zeg maar. Ik heb echt nog maanden last van bv mijn voeten gehad, als ik de trap afliep hoorde je het kraken gewoon .

Geef jezelf even tijd, ik kan echt zeggen dat het bij beide kinderen toch idd wel 9 maanden geduurd heeft voordat ik weer helemaal als vanouds in mijn vel zat. Zowel geestelijk als lichamelijk.

gelukkig ik80. ik vind je klachten ook herkenbaar hoor, pas sinds kort is het bij mij weer wat normaler.

Ik ben gaan sporten Vanavond voor het eerst. 30 minuten cardio (lopen en fietsen) en dan allerlei apparaten om mijn spieren te verstevigen. mèn ik ben kapot! Ik hoop dat het zijn vruchten af gaat werpen.

Goed zo Belana! Het zal vast wel zijn vruchten gaan afwerpen (en spierpijn opleveren!).

quote:

Op vrijdag 2 maart 2007 22:18 schreef Belana het volgende:
Ik hoop dat het zijn vruchten kilo's af gaat werpen.

Succes!

Hup Belana-Hup Belana-Hup Belana! Goed bezig!

Succes Belana!

Dat gevoel van een kind 'tekort doen' had ik heel erg toen ik Emma kreeg...maar dan ook vaak t.o.v. Noa, omdat ik vaak moest zeggen 'mama is nu even aan het voeden ' of 'mama moet nu even Emma troosten, ze heeft pijn in haar buikje' en vooral omdat Noa er toen nog te klein voor was om het echt te begrijpen. Nu ze een stukje groter is gaat dat heel goed, en omdat Noa en Emma vaak samen zijn, is het niet erg als ik eventjes naar boven ben (Emma zit dan meestal wel in de box, anders is t gevaarlijk) om Julia naar boven te brengen, ze vermaken zich dan met elkaar. Helaas ook vaak op de verkeerde manier (ruzie ) maar in ieder geval vinden ze het niet zo erg als ik naar boven ga als de ander er ook is. Grappig hoor, hoe snel ze van elkaar houden als zusjes! Noa betrekt Emma overal bij, als ze naar bed gaan 'Emma ook bed' en als ze gaan eten 'Emma ook mooteham' en zelfs met snoepjes 'Emma ook lekker he?' ... en dat doet me zo goed ! ze zijn ook heel erg dol op Julia en Emma zegt zelfs Julia's naam eerder dan die van Noa...
En als ze elkaar zien zijn ze vaak helemaal door het dolle heen! 'HEEE Emma!' Emma zegt dan: 'heeeeeeeeeeee!' met een big smile en trappelend van enthousiasme (als ik haar vast heb). Zo lief...en dan ben ik zo blij dat ik niet maar één kind heb...raar misschien! Maar ik merk dat ze echt veel aan elkaar hebben en ook leren te delen...

Oh ja, trouwens... wil hier even vertellen dat het gewoon heel goed met me gaat. Ondanks het slaapgebrek gaat het gewoon goed! Ik vind het eigenlijk heel bijzonder want ik had het niet verwacht. Het is toch een hele opgave met die drie kleintjes...maar ik heb steeds meer geduld en vooral word ik ook heel goed in het managen en regelen van de dag, zodat het voor de kinderen én voor mij goed loopt. Dus dat ik af en toe ook rust heb en de kinderen lekker samen kunnen spelen...
In het begin ging dat niet zo goed, en soms nog, want dan slapen ze om en om... maar ik kan ze steeds vaker tegelijk of net na elkaar op bed leggen zodat ze daarna samen kunnen spelen. En Julia...die gaat gewoon haar eigen gangetje, ertussendoor ... (tja, die heeft echt een ritme van slapen, eten, spelen, slapen) en als die van slag is dan is het wel eens heel zwaar. Maar dat gaat vast steeds beter als ze ouder wordt...die vervelende krampjes zijn dan ook voorbij!

Maar wat is het heerlijk om moeder te zijn... (ik weet bijna niet meer anders eigenlijk ) als het goed gaat met je kinderen. Des te meer besef ik me daarbij ook dat als het níet goed gaat het super super zwaar is.
Dus nog even een hele dikke en knuffel voor de moeders die dat nodig hebben!!

Lief is dat hé? Ik zie dat ook wel eens op straat. Gisteren was er ook een kindje dat helemaal in paniek raakte toen mama even wegliep, broertje erbij en het was helemaal goed.

Suzanna, wat fijn dat het goed met je gaat!

quote:

Op woensdag 28 februari 2007 21:27 schreef E.T. het volgende:

De exclusieve aandacht 's nachts wordt door meneer dus ook goed gebruikt om z'n liefste lachjes te produceren en z'n brabbeltjes te laten horen
verder geloof ik dat dit 'probleem' alleen in mijn hoofd speelt, Tijn lijkt nergens last van te hebben
Ik moet gewoon nog even goed leren hoe om te gaan met het hebben van twee kinderen en m'n aandacht verdelen

en ZO waar!! Het gaat je zeker lukken hoor, het is 'gewoon even wennen' (heel makkelijk gezegd, het is een proces...) en dat gaat vast goedkomen. Je klinkt echt als een super liefhebbende moeder!

quote:

Op zaterdag 3 maart 2007 11:52 schreef cattie het volgende:
Suzanna, wat fijn dat het goed met je gaat!

Ja he ik ben er eigenlijk helemaal verbaasd over, vandaar dat ik het even moest opschrijven

quote:

Op zaterdag 3 maart 2007 11:50 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Lief is dat hé? Ik zie dat ook wel eens op straat. Gisteren was er ook een kindje dat helemaal in paniek raakte toen mama even wegliep, broertje erbij en het was helemaal goed.

Echt schattig idd! Waarschijnlijk gaat het ruziemaken hier ook steeds minder worden naarmate ze meer begrijpen van elkaar en samen kunnen spelen. Noa heeft een heel eigen manier van spelen (alles moet netjes op rijtjes, alle blokjes moeten netjes OP elkaar en mogen niet omgegooid worden) en Emma speelt echt op de dreumes-manier, dan weer dít, dan weer dát... (wat Noa heel erg kan irriteren , bijvoorbeeld als Emma met één puzzelstukje vertrekt en die net in het rijtje thuishoorde...)
(maar goed, dat is een beetje offtopic hier misschien, sorry )

Oh ja, nog iets... ik heb niets meer gehoord van de stagiaire, dus ik reken er maar niet meer op, ik ga maandag nog even naar de stagecoördinator bellen hoe het zit...heb er nu niet meer zo'n goed gevoel over omdat ze het af laat weten dus misschien laat ik het anders maar gewoon overgaan.

Wel vervelend Suzanna, want je rekent wel ergens op. Misschien zijn ze iets naar jou vergeten te communiseren (wat wel vaker gebeurt op scholen). Ik zou zeker even bellen!

Ik wil ook graag 2, of drie kinderen, maar eerst maar even met 1, ik wil niet dat er een te korte tijd tussen zit...

Ach lieve Max! Tips heb ik niet, wel een dikke knuffel

O, m@x, wat vind ik dat rot voor je. Wat ontzettend verdrietig. Heel veel sterkte.