Attachment parenting / natural parenting

Merlijn sliep soms weleens bij ons maar voornamelijk in zijn wiegje tot zijn vierde maand. Toen werden Merlijn en ik samen ziek, hoge koorts en zijn we smaen in bed blijven liggen, het wiegje was hij toe toch wel ontgroeit. Nu slaapt hij bij ons. Het ledikantje hebben opgeruimd en hij gaat zodra hij wil en groter is naar een eigen bed op een andere kamer. Verwacht dat het nog wel even zal duren en hoop dat hij met 2,5 niet meer bij ons zal slapen.

Ik heb het boek van Dr. William Sears gelezen over Attachment Parenting dat voornamelijk ging over samen slapen. Hij is er voorstander maar het kan op zoveel manieren. Co-sleeping wat de meeste aanspreekt in dit topic of het daadwerkelijk samen slapen in een groot bed, hij raad schijnbaar ouders aan om een kingsize bed te kopen.

Merlijn ligt nu ook lekker in ons bed te slapen. Hij kan er nu zelf in en uit en er is boven een traphekje. Meestal ben ik vanaf het moment dat hij slaapt ook boven, ga opruimen of studeren. Of natuurlijk gewoon lekker meeslapen. Ik voed hem nog steeds in slaap en de nachten gaan lekker doordat ik best doorkan slapen. Merlijn wordt zelf eigenlijk ook zelden "echt" wakker, als hij een kick geeft trek ik hem bij me en ik weet meteen of hij wil drinken of verder slaapt. Heerlijk zo.

Jammergenoeg kan ik over het samen slapen weinig ervaringen vinden op het internet terijl er op de verschillende fora aardig wat ouders zijn die op zo een manier bij elkaar slapen. Misschien iemand het verhaal weleens gelezen van Jolanda, moeder van 5 kinderen tot 5 jaar, die allemaal boven op zolder slapen met zijn zevenen. Ik bewonder dat eigenlijk wel.

Verder doen in de trant van AP, rapleyen en borstvoeding. Fijn om zo naar je kindje te kunnen kijken wat ze nodig hebben.

Trouwens de natuurlijke speenleeftijd waar men het in dit topic heeft ligt tussen de 2 en 7 jaar zegt men weleens. Gelukkig ligt het meestal rond de 3 jaar althans dan hoop ik gestopt te zijn. Het in bed slapen van Merlijn kan ook lang duren alhoewel de leeftijd van na 2 jaar juist de leeftijd is waar je veel over leest dat het dan voorbij zal zijn. Een kind heeft een ouder op een gegeven moment minder nodig en zo laat je als ouder je kind langzaam los. Het kind leert dat ze je kunnen vertrouwen , dat je luistert en dat is de hechting van AP.

En nu andere ervaringen en feiten graag.

als ik zo de basisregels bekijk die macka aangeeft, doe ik alleen punt 3 niet (meer), dat is meer omdat ik er zelf gek van werd, ben er niet de persoon voor om jaren bv te geven.
en punt 5 heb ik met maxim best vaak gedaan, en nog steeds. Romijn heeft nog nooit 1 hele nacht bij mij gelegen, juist omdat ik het te gevaarlijk vind als maxim erbij kruipt. (en dat heb ik soms dus snachts niet eens door).

verder ben ik de laatste twee jaar alleen van maxim gescheiden geweest toen ik in het ziekenhuis lag met romijn. ow en 1 x bioscoop en 1x feestje
en van romijn ben ik nog maar 1 x gescheiden geweest,met mijn trouwdag uit eten, alleen toen lag hij al te slapen, telt dat ook?

schema's ben ik helemaal niet van alles gaat hier op verzoek (althans bij Romijn nog). bij Maxim hebben we wel aardig vaste tijden om te lunchen en avondeten, beetje structuur in de dag kan geen kwaad.

ik merk wel dat ik bij Maxim wat strakker was qua schema's volgen van introduceren voeding (toen hij baby was). bij Romijn ben ik een stuk makkelijker geworden, en probeer zelf wel hoe of wat.

en dat dragen doe ik trouwens ook niet ja in huis met romijn op mijn arm achter maxim aan verder heb ik een ubercoole tweelingbuggy, daar mogen ze mooi inzitten, kost het mij mijn rug niet. 2 van die zware boys tillen is niet echt alles

weet eik niet of ik nu ben afgewijkt van het oorspronkelijke waar dit topic voor is, dat wou ik in ieder geval niet!

quote:

Natural parenting/attachment parenting heeft als doelen: ken je kind, help je kind zich goed te voelen en geniet van het ouderschap. Om te helpen dit te bereiken zijn acht uitgangsidealen geformuleerd:

Hier 'doen' we niet aan AP. We doen het hier op z'n Jonnes en Rommes
Wel onderschrijf ik de doelen met alle strepen en vette letters die ik kon vinden
-Ken je kind (en handel daar naar in zijn/haar belang)
-help je kind zich goed te voelen (handel daarnaar, maar vergeet ook niet jezelf goed te voelen dus:)
-Geniet van het ouderschap.
Wel vind ik het belangrijk om ook die 'idealen' als idealen te zien. Niet zaligmakend, maar helpend bij het bereiken van je doelen

quote:

1. Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan.

Hier kan ik me op elke wijze in vinden en hier hebben we ook zoveel mogelijk naar gehandeld. Maar dit vind ik wel een uitgangspunt voor elke ouder. Of je nu wel of niet je weg kan en wil vinden met AP.

quote:

2. Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen.

Dit vind ik dus een lastige. Fysieke aanwezigheid helpt. Absoluut. Maar ik vind het soms wel heel lastig om de grens te vinden tussen troosten vanwege verdriet oid of de gewenning van het alleen maar willen slapen/spelen/wakker zijn wanneer er een ouder in de buurt is. Ik ben er op zich niet voor om een kind heel erg lang te laten huilen. Maar ik denk dat er soms ook gewoonweg geen andere keuze is. Bv. bij een huilbaby, een kindje dat het nodig heeft om een half uurtje te huilen om zichzelf te ontlasten van indrukken en ga zo maar door.

quote:

3. Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf.

lastig punt.... (emotioneel gezien dan he. Voor mijzelf persoonlijk)

quote:

4. Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt.

Daar voel ik mij lang niet altijd even prettig bij. Mss ook omdat we twee kinderen hebben en ik per definitie dus een kind kan teleurstellen door aandacht te geven aan het andere kind.
Zorg dat je kind je zoveel mogelijk kan zien (of voelen ) wanneer het wakker is en het overdag is, vind ik voor ons wel redelijk goed werkbaar.

quote:

5. Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan.

Ze slapen allebei op hun eigen kamertjes, maar de muren zijn zo dun dan we alles meekrijgen
Nee, serieus: Ik merkte dat ik heel zenuwachtig werd van het bij ons op de kamer slapen. Ik kreeg nachtmerries dat Romme bij ons in bed lag en dat ik er bovenop lag, hoorde elk geluidje en daar werd ik weer wakker of Romme werd weer wakker van het gepiep van kozakkenman. Vanaf het moment dat hij op zijn eigen kamertje slaapt, is de rust in het hele huis wedergekeerd. Dus wel geprobeerd (rooming in, noemt het CB het geloof ik) Maar goed, hier werkte na drie maanden rooming out beter.

quote:

6. Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken.

En dat prober ik zoveel mogelijk. Maar goed.. bijna elk kind is nogal goed in het zoeken van grenzen. En ik wil best heel positief in te grijpen, maar er zijn wel grenzen aan mijn eigen empathie wanneer er bv. voor de zoveelste keer iets stouts wordt gedaan. En echt... ik weet niets positiefs te melden wanneer ik voor de zoveelste keer zoonlief met klompen hard de houten vloer zie bewerken. ('schattig lieverd dat mooie patroon van deukjes' )
Wel probeer ik met alle macht juist heel positief te zijn over datgene wat hij kan, durft en ook wat hij niet durft. Agressie vind ik per definitie fout. (ook die af en toe uitbarsting van mezelf) punt.

quote:

7. Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding.

Niet altijd even haalbaar. Maar elk contact, ook telefonisch, zorgt voor zekerheid lijkt het wel. In ieder geval hier. (En enorme dikke knuffels wanneer ik bv. iets langer of vaker van huis ben dan vooral de oudste gewend is)

quote:

8. Evenwicht bewaren in gezinsleven.

Evenwicht bestaat hier voor een groot gedeelte ook uit balans en in duidelijkheid. Er wordt aan tafel gegeten met elkaar en we blijven zitten tot iedereen klaar is. (zoveel mogelijk ).
Ik denk dat ik best af en toe heel duidelijk kan zijn over wat ik wel en niet wil. Maar schijnkeuze werkt wel geweldig.
"Goed... jij mag kiezen. Loop je zelf de trap op naar je bed of moet papa je dragen? "
Wel regelmaat, maar geen al te vast schema.

En verder hier natuurlijk een groot verschil tussen een jongetje van al bijna drie en een jongetje van 5,5 maand. Oudste heeft sterkte behoefte aan duidelijkheid, regelmaat en aandacht. Jongste van aandacht, liefde, regelmaat en ook wel duidelijkheid... beetje stilvalt...
..eigenlijk dus hetzelfde, maar de vorm is iets anders.

Heel lang verhaal geworden. Maar ik vind het zo interessant omdat ik ten dele me er zo in kan vinden en in andere dingen (zoveel mogelijk onderlegd) weet dat het voor ons niet goed werkt. Maar wel bijzonder interesant vind hoe dat dus werkt (of niet-werkt) voor en bij andere gezinnen.

En zindelijkheidstraining is zowiezo een lastig punt. Want ook al kun je de signalen van je kind dromen, dan nog heeft een kind zelf pas zo rond de twee jaar bewuste controle over zijn/haar sluitspieren. Dus tja.. ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet.
Hier dus maar gewoon niet

Er is maar een weg en dat is je eigen weg.

O, over dat samen in bed slapen. Volgens A. heb ik al 3 keer midden in de nacht rechtop in bed gezeten, helemaal in paniek: 'Waar is Eva, ze ligt nog hier in bed, onder het dekbed zeker . 'Ga maar slapen lieverd, doet zij ook, in haar eigen bedje.' Ben een te grote paniekvogel voor samen slapen denk ik.

Wij hebben een soort hybride vorm van co-slapen. Lucie begint 's avonds met slapen in een wieg die tegen mijn bed aan staat. Als ze komt voor haar nachtvoeding verhuist ze naar een SnuggleNest (apart soort matras met harde kap) dat tussen lief en mij in ligt, half op zijn bed en half op mijn bed. Ze krijgt daar de fles en valt dan in slaap. Toen ik haar nog bv kon geven kwam ze bij mij in bed, en sliep daar dan door. Nu ze groter is past dat ook niet meer, dus blijft ze in het SnuggleNest slapen.

Binnenkort moet de wieg weer terug naar mijn zusje, en Lucie groeit uit het het SnuggleNest. We willen haar in een co-slaper tegen mijn bed aan gaan laten slapen. Omdat we twee tegen elkaar geschoven eenpersoonsbedden met dito matrassen hebben is tussen ons in slapen geen optie.

Overdag doet Lucie zonder problemen een tukkie in het bedje op haar eigen kamer als ze daar alleen is. Maar 's nachts kan ze daar niet slapen, kan er dan niet in slaap komen en wordt dan 's ochtends ook niet rustig wakker. Bij en met ons op de kamer voelt ze zich veilig genoeg om een aantal uren achter elkaar te slapen. En dat mag altijd, nu maar ook later. Die basisveiligheid bieden we haar graag. Ze groeit er van daaruit tzt wel naar toe om op haar eigen kamertje te gaan slapen.

Voor mij is het heel geruststellend om haar te horen en voelen slapen, en te weten dat ik direct bij de hand ben als er iets met haar is. Haar veiligheidsgevoel is ook mijn veiligheidsgevoel.
(Speelt waarschijnlijk ook wel mee dat ik na het bijkomen van de ks onder narcose een kwartier lang op de ic heb gelegen zonder dat iemand mij kon vertellen of mijn kindje levend en gezond geboren was. Dat laat toch wat sporen na.)

Beetje OT misschien
Maar nal dat samen slapen, wij zijn aan het denken over een bed van "pappa's and mamma's"
welk je aan een kant kunt aansluiten aan je bed.
Tussen ons in lijkt me niet zo'n prettig idee daar ik nogal eens draai in bed

Maar heeft iemand dit bed en wat zijn de ervaringen?

sorry dat ik zomaar tussendoor kom stampen zonder te lezen.. ik lees toevallig net de laatste post.

Ik heb 1 van de kinderen ook regelmatig bij mij laten slapen en was ook bang er op te gaan liggen. wat ik deed was het aankleedkussen op bed leggen en daar de (jonge baby) op leggen.
De iets en zachte opstande rand beschermd de baby tegen jou en het beschermd tegen schuiven van het grote dekbed (ik legde het ding hoger dan dat mijn dekenkwam en gaf hem een eigen dekentje die ik onder en om het aankleedkussen deed).

Ah, goed te lezen dat Macka en Randa hebben gepost in dit topic.
Nebelung, nu het niet meer over die excessen gaat, wil je dan weer meepraten hier? Pleeeeaaassee.....
En ik hoop dat owlet zich ook nog meldt, zoals ze had beloofd.

Anyway, zoals ik in het moedertopic al meldde, ik kan me erg vinden in de grondbeginselen van AP. Niet dat ik me in die theorie heb verdiept, maar het blijkt erg aan te sluiten bij mijn eigen ideeën over ouderschap, opvoeding en vooral hechting.

Wij hebben tot nu toe Thies nog nooit alleen gelaten. Nou ja, boven in zijn bedje wel eens. Hoewel ik ook daar best moeite mee heb. Het liefst blijf ik boven rommelen als hij daar ligt te slapen. Als ik over een aantal weken weer ga werken (2 dagen, ik heb tot Thies' eerste verjaardag 1 dag ouderschapsverlof opgenomen) is zijn vader er voor hem. Die werkt nl alleen 's avonds. Ik voel me er zo gelukkig bij dat Thies dus voorlopig altijd één of beide ouders om zich heen heeft.

BV gaat hier uitstekend en volledig op verzoek. Al probeer ik wel dat er minimaal 3 uur tussen de voedingen zit. Dit wil ik ook erg graag lang volhouden. En dat ik daarvoor op mijn werk moet gaan kolven heb ik er dan maar voor over.

Het dragen lukt me niet. Ik heb chronische schouder- en nekklachten. Helaas! Ik had het graag gedaan. Gelukkig draagt Thies zijn papa hem vaak en vinden ze dat beiden erg prettig.

Thies zijn bedje staat naast ons bed. En ik denk dat dat daar ook nog een hele poos blijft staan. Ik moet er niet aan denken dat hij apart alleen op een kamertje ligt. Hij slaapt 's nachts niet bij ons in bed, maar 's avonds ligt hij hele uren op mijn borst. Ik ben toch moe en kan dan lekker op bed lezen, telefoneren of wat TV kijken terwijl mijn menneke heerlijk bij me slaapt. Overdag gebeurt dit trouwens ook regelmatig. Hij geniet van die geborgenheid en zowel J als ik zijn blij dat we in de gelegenheid zijn hem die zo veel en intensief mogelijk te geven.

Ik kan Thies niet lang laten huilen. Het snijdt door mijn hart. CB, schoonouders en sommige vrienden vinden dat we hem zichzelf in slaap zouden moeten laten huilen. No way! Ik zie daar werkelijk de functie niet van in. Thies gaat vreselijk krijsen en huilt zichzelf helemaal overstuur (ja, ik heb het wel eens geprobeerd in den beginne... ). Huilen is tot nu toe de belangrijkste manier van verbaal communiceren. Als hij huilt, dan wil ik daar dus adequaat op reageren en voor mij werkt het niet om te negeren. Dat druist tegen mijn hele gevoel in.

Je kind de ruimte geven zich te ontwikkelen. Uiteraard, zou ik willen zeggen! Maar nadrukkelijk de ruimte, niet de leegte. Ruimte is begrensd, leegte niet. Empathie is imo daarbij onontbeerlijk.

Nah, ik vind mezelf geen typische AP'er , maar wél iemand die heel bewust bezig is met hechting en opvoeding. Ik had daar vanuit mijn werk (leerkracht) al uitgesproken ideeën over, maar nu als moeder helemaal!

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 17:25 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

ten eerste vind ik geitenwollen een nare bewoording, noem het dan antroposofisch oid.

Wat je nu zegt is net zo 'naar' en veroordelend. Antroposofie is een redelijk vast omlijnd iets. Of het wollig, vaag of alternatief is is aan een ieder om zelf uit te maken maar je kan zeker niet alles dat vaag en alternatief is maar antroposofie noemen.

Verder copy-paste ik hier gewoon mijn post uit het babietjestopic omdat hij prima verwoord wat ik voel bij AP en omdat ik hoop dat dan de nadruk die nu ligt op die gekke docu een beetje minder wordt.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 12:36 schreef owlet het volgende:
Mijn ouders, vooral mijn moeder denk ik, waren echte Attachment Parents en met Ronja zetten we de lijn voort.
Op sommige vlakken kan ik me er helemaal in vinden en op sommige vlakken doen we het net even anders omdat dat beter bij Ronja of bij ons past.
Ik hou van de bewustheid die uit AP straalt. Je doet iets omdat je ergens achter staat. Niet omdat het CB het zegt, niet omdat generaties schoonmoeders het doen maar omdat je zelf vind dat het goed is voor het kind.
In ons geval komt dat o.a. neer op verlaat vaccineren, wollen ondergoed en practisch geen synthetische materialen in haar kleding, speelgoed en beddengoed. Zo lang BV als het voor ons beiden goed is, geen TV of PC tot een leeftijd dat ze er ook echt plezier uit kan halen en dan nog met mate. Rapley, zo veel mogelijk biologisch eten en in ieder geval met respect eten omgaan met voedsel. Er moet wel iets heel raars gebeuren wil ze niet net zoals ik naar de vrijeschool gaan en zo kan ik nog wel tig andere dingen opnoemen die zeker niet mainstream zijn en waar vaak toch wel over gefronsd wordt.

Maar al die dingen zijn geen strenge wetten. Want hoewel we erg letten op het speelgoed dat ze heeft zijn haar favoriete dingen nu toch echt een enorme groene pluche kikker en een felgele monsterlijk lelijke banaan. Cadeautjes en blijkbaar erg leuk.
En respectvol met voedsel om gaan wil niet zeggen dat we ons zelf niet zo af en toe met een pizza op de bank laten zakken.
Ik geloof erg in luisteren naar wat het kind nodig heeft, maar Ronja heeft het af en toe echt nodig om vijf minuutjes te huilen voor ze in slaap valt.
Juist omdat ik opgegroeid ben in het wereldje van borstvoedingsleidsters _{(er was toen in Den Haag nog geen erg duidelijke scheiding tussen de twee verenigingen, die kwam eigenlijk net op gang en mijn moeder was bijvoorbeeld een "neutrale" groepleidster die studiedagen en vergaderingen van béide verenigingen bezocht)}, draagdoekkleuters en de vrijeschool heb ik een schurfthekel aan blinde volgelingen. Mensen die zich ergens prettig bij voelen en dan ook maar meteen vinden dat ze het hele pakket MOETEN hebben omdat het blijkbaar zo hoort. Terwijl het mooie aan Attachment Parenting juist is dat je kijkt naar wat bij jou en je kind past.

Ik zou een Attachment Parenting-topic wel prettig vinden, maar ergens zit ik er ook niet zo op te wachten om me steeds te moeten verdedigen. Dat moet op sommige vlakken irl al genoeg en een algemeen, breedbezocht forum als Fok! staat terecht garant voor pittge discussies en dergelijke. Maar wie weet loopt het toch wel leuk. Ik zet in deze niets zelf op, maar volg van harte

ik ga nu het topic nog eens goed lezen, maar ik moet zeggen dat het me geen lekker gevoel geeft zo en dat ik niet weet of ik mee blijf schrijven.

Owlet zo bedoelde ik het niet.. ik ben zelf deels en mijn nichtje volledig zo opgevoed inclusief vrije school al heb ik op een openbare school gezeten. eurithmie
En de term geitenwollen zoals ik het ken als negatief gezien wordt en antroposofisch niet.
Mijn excuus als het wel zo over kwam.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 00:14 schreef _evenstar_ het volgende:
Owlet zo bedoelde ik het niet.. ik ben zelf deels en mijn nichtje volledig zo opgevoed inclusief vrije school al heb ik op een openbare school gezeten. eurithmie
En de term geitenwollen zoals ik het ken als negatief gezien wordt en antroposofisch niet.
Mijn excuus als het wel zo over kwam.

No problem het was ook zeker niet naar bedoeld, ik ergerde me denk ik vooral aan de andere rare dingen in dit topic
_{En ja, euritmie.. ik mis het nog een beetje, al ben ik er een paar jaar geleden pas echt mee opgehouden toen ik van de grote-mensen-vrijeschool weg (lerarenopleiding) weg ging. Hopelijk lukt het om over een jaar of twee die opleiding af te maken}

Ik heb de documantaire ook gezien. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken eerlijk gezegd.
Op sommige punten had ik sterk de associatie met puppie cursus. Je kind laten plassen en poepen als zij moesten.. Maar ondertussen datzelfde kind conditioneren om alleen te plassen als mams pssss-psss-psss geluidjes maakt..
Ik ben van mening dat je je kinderen ook grenzen moet aanleren omdat zij, enthousiast en open als ze zijn, deze niet kennen. In de natuur zie je dat (zoals al in eerdere posts gemeld) ook terug. Een jong dier wat te wild speelt wordt gecorrigeerd. Een jong dier wat te ver wegloopt bij de kudde wordt gecorrigeerd, etc.

Een kind sociale gedragsregels aanleren, corrigeren bij onacceptabel gedrag. Ik zag het in deze vorm van opvoeden niet terug. Het stel wat 1 dochter van 5 had ging uit van de positieve benadering. Je mag het kind niet straffen en jouw normen, waarden en idealen opleggen. Ondertussen kind de dochter als een speenvarken tekeer want ze moest en zou haar zin krijgen. En die eis werd ook (op positieve wijze uiteraard) zonder slag of stoot ingewilligd.
Mijns inziens leer je je kind dan aan dat het altijd zijn/haar zin krijgt. Het kind ipv de ouder verkrijgt het gezag in huis. En dat is alles behalve natuurlijk.

Ik had ook wat moeite met het borstvoedingsverhaal. Om de haverklap had mams een van haar dochters aan de borst. Borstvoeding is toch bestemd om je kind te voeden? Hier werd het gebruikt als pleister, troost, aandachtsmiddel, en noem maar op. En een 5-jarig kind 10 minuten voor het diner aan de borst laten.. Gevolg: kind zit vol en eet het 'normale' eten niet op waardoor het veel belangrijke mineralen, vitaminen en andere bouwstoffen tekort komt.

En ben ik de enige die vol verbazing naar de mevrouw in het park die vol lof was over de zindelijkheidsmethode en ondertussen de billen van haar dochtertje de hele dag in een leeg olijvenpotje hing om de plas en de poep op te vangen.. Dan bereik je toch hetzelfde als je het kind een luier omhangt?

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 22:35 schreef desiredbard het volgende:
Beetje OT misschien
Maar nal dat samen slapen, wij zijn aan het denken over een bed van "pappa's and mamma's"
welk je aan een kant kunt aansluiten aan je bed.
Tussen ons in lijkt me niet zo'n prettig idee daar ik nogal eens draai in bed

Maar heeft iemand dit bed en wat zijn de ervaringen?

Ik heb niet dit bed, maar een door mijn opa voor mijn moeder gemaakt ledikantje. Klein maatje, tot de halve hoogte dicht, daarboven spijltjes en lager dan een normaal ledikantje.
De helft van een van de zijkanten kan naar beneden geklapt worden waardoor het precies aansluit op ons bed. Ze heeft haar eigen matras, schapenvacht en dekentje waardoor het een heel knus holletje is naast mijn bed.
Ik zal morgen een foto maken als ik er aan denk.
Ik vind het ideaal. Ik heb graag mijn dochter bij me op de slaapkamer, dat voelt heel natuurlijk en prettig en ik hoop dat het zoals Macka zo mooi omschrijft ook altijd een veilige plek voor haar zal zijn.
Bij ons in bed lukt niet omdat we twee losse matrassen hebben en omdat mijn partner nogal de neiging heeft om met de kussens te schuiven in zijn slaap.

Dat willen wij ook een beetje.... makkelijker met voeding en zo...bovendien kan het kind dan zonder problemen naar de babykamer zonder aan een nieuw bedje te moeten wennen

Ik vind dat Attatchement Parenting allemaal een beetje teveel bla bla.
Een kind komt niet voor niks na 9 maanden uit je buik. En een kind krijgt niet voor niks tandjes. Zo zie ik het.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 09:10 schreef jessie het volgende:
Ik vind dat Attatchement Parenting allemaal een beetje teveel bla bla.
Een kind komt niet voor niks na 9 maanden uit je buik. En een kind krijgt niet voor niks tandjes. Zo zie ik het.

Er zitten aardige punten in, en ieder moet lekker doen wat -ie zelf wil, maar ik vind het juist voornamelijk tégen de natuur indruisen, deze theorie. Een kind hóórt zelfstandig te worden, zelf dingen te kunnen, niet tot het extreme afhankelijk te zijn van mama (of papa). Er gebeuren veranderingen in het darmstelsel en de spijsvertering waardoor het geven van BV op 7 jarige leeftijd (hoewel ik voorstander ben van BV) eigenlijk gewoon waanzin is, biologisch gezien. Dus nee, natural is het zeker niet wat mij betreft.

En samen slapen? Nooooooooo thank you! .

Maar nogmaals, doe wat je zelf wilt.

Ik vind het niet zozeer blabla als wel dat ik in het lijstje wat Macka gaf een beetje afkeuring proef voor mensen die het op een andere manier doen, waar bijv. een schema wel voor werkt. Het klinkt zo 'wij weten het beter'.
Maar mss is dat wel omdat zo uitgebreid beschreven is hoe en waarom dingen gedaan worden terwijl dat bij de 'normale/gemiddelde/gewone' methode niet zo is.

Ik kan me nl. zo voorstellen dat voor sommige mensen een schema beter werkt om zich wat zekerder te voelen en dat werkt dan weer door in wat het kindje merkt aan de ouders. En dat is dan in zo'n geval beter.
_{Iemand (sjak?) zei dat hierboven ook al geloof ik.}

Verder heb ik idd ook wel een beetje het gevoel wat Jessie hierboven en Sugar hierbeneden zeggen.
Het lijkt bijna alsof je meer vrijheid hebt als je je niet aan zo'n lijstje houdt omdat je dan gewoon echt kan kiezen wat voor jou het beste bij je past.

[ Bericht 19% gewijzigd door BE op 25-01-2007 09:31:20 ]

Oh heerlijk, jessie. Zo simpel zie ik het ook.

En ik vind het ook lékker om gewoon wel dingen te doen zoals ze doorgaans gedaan worden en ook om van anderen (de massa?) dingen aan te nemen. Soms doe ik dingen dus wél omdat generaties mensen het zo doen. Of omdat bepaalde dingen verkocht worden. En ik me dus laat verleiden door een potje van Olvarit. Heerlijk dat ik die vrijheid heb, vind ik. Ik hou misschien ook meer van mensen die daar allemaal niet zo -in mijn ogen- overdreven analytisch, serieus en rationeel mee bezig zijn.

En dat kijken naar je kind, daar moet ik om lachen. Natuurlijk doe je dat.

Owlet, ik denk dat ik me heel erg kan vinden in jouw gedachtengang. En dan eigenlijk vooral dat je als ouders niet klakkeloos moet overnemen wat anderen zeggen, maar ook zelf kunt observeren en nadenken over hoe je iets aan wilt pakken. Ik zou zelf mijn leven of dat van Isa niet zo kunnen of willen inrichting zoals het bij jou en Ronja gebeurd. Maar dat ligt aan verschillen in opvoeding, levenservaringen en levensvisie... wat van belang is, is dat je kijkt naar je kind en jezelf en gewoon overal het -in jouw ogen- goede van meepikt. En niet, zoals je aangeeft, ow, ik vind dragen prettig, dus nu moet ik het hele scala van AP maar gaan toepassen (voorbeeld)

Overigens, ik ben het ook met een hierboven gestelde post eens... Het hele conditioneren met betrekking tot ontlasting, dat zie ik nu helemaal niet als iets wat ik me bij AP zou voorstellen. Dat vind ik eigenlijk volledig tegen het principe ingaan...

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 09:27 schreef Sugar het volgende:

Soms doe ik dingen dus wél omdat generaties mensen het zo doen. Of omdat bepaalde dingen verkocht worden. En ik me dus laat verleiden door een potje van Olvarit. Heerlijk dat ik die vrijheid heb, vind ik. Ik hou misschien ook meer van mensen die daar allemaal niet zo -in mijn ogen- overdreven analytisch, serieus en rationeel mee bezig zijn.

Idd. Wij pikken ook van alles wat mee. Bij voorkeur willen we Anna via Rapley gaan (bij) voeden straks, maar ik sluit ook zeker niet uit dat er straks een keer een potje van het 1 of ander voorbij komt. Da's toch het mooie, dat je kunt doen wat je wilt? Waarom zou je je beperken tot 1 methode? Doe gewoon wat goed voelt.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 23:49 schreef Moonah het volgende:

Nebelung, nu het niet meer over die excessen gaat, wil je dan weer meepraten hier? Pleeeeaaassee.....

Wat moet ik zeggen dan? Ik ben geen AP-er. Ik presenteer me niet zodanig, en ik heb geen keuze gemaakt voor Attachment Parenting.

Wij doen wel veel dingen die raakvlakken hebben met AP. Hoe wij omgaan met onze dochter is gewoon zo gegroeid en wij doen dus veel dingen die raakvlakken hebben met AP.

Ik zie hier boven alweer dingen staan waarvan ik denk: jezus mensen verdiep je verdomme nou eens. Al die klok-klepel-verhalen, echt, dat vind ik zo irritant. Er wordt gedaan alsof het iets raars is, alsof je ALLES maar MOET aanhangen als een blind paard. Nee dus. Zucht.

Wat heb je eraan om er over te discussieren als men zich niet eerst verdiept? Nee, wat citaten pakt of aan die idiote docu denkt? Ik heb daar geen zin in. Ik zie Randa vragen om ervaringen, dat lijkt me nou wel eens leuk, maar eerlijk gezegd ging dat in het baby-topic waar dit begon al hartstikke leuk (en nee, ik snap dat het daar niet hoort).

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 09:22 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vind het niet zozeer blabla als wel dat ik in het lijstje wat Macka gaf een beetje afkeuring proef voor mensen die het op een andere manier doen, waar bijv. een schema wel voor werkt. Het klinkt zo 'wij weten het beter'.
Maar mss is dat wel omdat zo uitgebreid beschreven is hoe en waarom dingen gedaan worden terwijl dat bij de 'normale/gemiddelde/gewone' methode niet zo is.

Klok-klepel dus.

Van de site natuurlijk ouderschap:

quote:

Moet ik alle AP idealen naleven om een AP ouder te zijn?

Nee. We zien dat gezinnen in verscheidene omstandigheden leven die mogelijk uitsluiten om alle AP idealen te gebruiken. We willen ook dat ouders weten dat AP geen standaard recept geeft voor ouderschap. Wat we willen is dat ouders begrijpen wat de emotionele en psychologische basisbehoeften van baby’s zijn, zelfs voor de geboorte. Ouders die deze behoeftes (h)erkennen zullen beslissingen nemen gebaseerd op de behoeften van hun kinderen en niet op grond van wat de opvoedingsboeken en andere experts zeggen dat je moet doen. AP komt uit het hart. Als een gevoelige ouder zul je aanvoelen wat je baby nodig heeft, onafhankelijk van de levensomstandigheden.

En dan dit artikel: natuurlijk ouderschap kent geen vaste regels, het is een manier van denken waarvan dit de conclusie is:

quote:

Een AP-er is een ouder die er met haar of zijn hele hart van overtuigd is dat haar kinderen inherent goed zijn en dat door het koesteren van een sfeer van volledig vertrouwen en intimiteit een band geschapen wordt die deze kinderen voorziet van de basis en veiligheid om hun beste zelf te worden. Het heeft echt maar weinig van doen met de handvatten die we gebruiken om AP te zijn. Het enige dat belangrijk is om ons te kwalificeren als AP-er is eenvoudigweg dat we ouders zijn vanuit een AP-grondhouding of denkraam.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 11:03 schreef nebelung het volgende:
Klok-klepel dus.

Nou sorry hoor...
Mijn nederige excuses dat ik me niet eerst door 6 websites worstel voor ik me ergens een mening over vorm.
Denk je dat het dan een leukere discussie wordt?
Mss is het idee van zo'n topic wel dat degenen die er ervaring mee hebben hier eens uit komen leggen wat het dan voor hen betekent ipv zo'n lijstje ergens op een site.

Doe nou eens relaxed zeg, niet alles is een aanval...

Oh, en wat ik overigens probeerde te zeggen en wat je ook gelezen zou hebben als je er niet gelijk al vanuit ging dat ik een aanval inzette was dat het mss zo lijkt omdat de reden om bepaalde dingen te doen bii AP zo duidelijk omschreven worden itt de redenen om een schema aan te houden.
Daarom kan (kan!!!!) het lijken alsof dingen overkomen alsof men het beter weet... Ik was mezelf dus al aan het corrigeren zeg maar.

[ Bericht 3% gewijzigd door BE op 25-01-2007 11:21:44 ]

Samen slapen lijkt me super, maar dat kan niet. Nu heb ik het wel gedaan als Anna ziek was of tijdens een heftig sprongetje. Ik vind het wel fijn haar 's nachts bij me te hebben dan. Overdag vind ik het juist wel fijn even wat tijd voor mezelf te hebben.

Het dragen is superhandig. Anna slaapt veel, dus thuis doen we dat niet vaak, maar als we weg gaan, doe ik haar het liefst in de slen. Het voelt fijn, maar is daarnaast ook praktisch. Scheelt veel gesjouw met de wandelwagenbak en ik kan zo tenminste alle winkels in.

Wij doen van alles door elkaar geloof ik. Net wat op dat moment het beste past.

Dat bedje klinkt lief Owlet.