OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
pv, let op jezelf.
en poemjon,ik heb ook gemerkt dat maud meer spuugt als ze een poepluier moet gaan maken. ze heeft nu eens in de 4-7 dagen een poepluier. hrt spugen wordt vanaf dag drie dus meer en dan bouwt het op tot de poep eruit is.
boekhouding ligt klaar om in de pc te zetten....morgen aan de slag.
en poemjon,ik heb ook gemerkt dat maud meer spuugt als ze een poepluier moet gaan maken. ze heeft nu eens in de 4-7 dagen een poepluier. hrt spugen wordt vanaf dag drie dus meer en dan bouwt het op tot de poep eruit is.
boekhouding ligt klaar om in de pc te zetten....morgen aan de slag.
Chacama, de kinderarts zei tegen ons dat dat komt doordat het buikje dan met poep gevuld is.
en er dus minder ruimte over is, waardoor ze kunnen gaan spugen. Klinkt best logisch, vind ik.
en er dus minder ruimte over is, waardoor ze kunnen gaan spugen. Klinkt best logisch, vind ik.
klinkt inderdaad logisch. ze komt dan ook meer want er blijft minder binnen.quote:Op dinsdag 23 januari 2007 20:07 schreef Ingrid19 het volgende:
Chacama, de kinderarts zei tegen ons dat dat komt doordat het buikje dan met poep gevuld is.
en er dus minder ruimte over is, waardoor ze kunnen gaan spugen. Klinkt best logisch, vind ik.
Ik wil toch ff kwijt dat ik zo gek ben met mn lieve meissie. Ze kan zo leuk swingen op muziek ineens.
We proberen binnenkort een filmpje te maken. En ze lacht en kwebbelt zo schattig.
En ze komt zo lief knuffelen.
We proberen binnenkort een filmpje te maken. En ze lacht en kwebbelt zo schattig.
En ze komt zo lief knuffelen.
PV ik vind je zon dapper persoon !
en het spugen verhaal is in sommige gevallen idd de darmen dit wanneer kindjes moeilijk kunnen ontlasten.
Maar als een kindje projectiel spuugt is het vaker een allergie/nog niet volgroeid maagkleje/ breukje middenrif.
( uitzonderingen daar gelaten)
ik vind je zon dapper persoon ! en het spugen verhaal is in sommige gevallen idd de darmen dit wanneer kindjes moeilijk kunnen ontlasten.
Maar als een kindje projectiel spuugt is het vaker een allergie/nog niet volgroeid maagkleje/ breukje middenrif.
( uitzonderingen daar gelaten)
Engaging Infinite Improbability Drive..
Nee joh, ik bedoelde dat ik drie posts achter elkaar plaatste ipv ze netjes in één post te zetten.quote:
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Githa, wat fijn dat het iig goed besproken is met je baas nu. Dat moet toch wat rust geven. Leg je zelf niet te veel druk op jezelf. Zo te horen is dat echt niet nodig.
Ik twijfel steeds weer zo aan mezelf als moeder. Aan mijn relatie met Jolie. Het gaat nog steeds niet zo lekker hier en ik ben zo bang dat alles zo stuk gaat tussen haar en mij. Ik hou ontzettend veel van haar maar met alleen houden van kom je natuurlijk nergens. Ik vraag me af of ik wel de juiste keuzes gemaakt heb. Of ze wel beschermd genoeg is thuis. Veilig genoeg. Ik vind het moeilijk om een beroep te moeten doen op een paar van haar echte eigenschappen, meegaand, sociaal, warm. Moeilijk om haar weer ergens te laten logeren en moeilijk uit te leggen ook aan de mensen waar ze logeert wat ik nu eigenlijk van hen verwacht. Moeilijk om haar te vragen soms om wat rustiger te doen. Moeilijk om haar op die manier te benaderen. Terwijl het voor haar misschien niet zo veel uitmaakt. Zolang ik maar duidelijk ben.
Als ik nou maar eens kon zeggen, over een week of twee dan is het weer anders, dan kan het weer fijner. Dan is het hier weer warm. Maar dat kan ik niet, over een week of twee is dat zeker nog niet. Maar wanneer wel. Het duurt allemaal zo lang. En als we elkaar dan weer zo zien. Is er dan niet veel te veel gebeurd en veranderd om weer zo te worden samen, zoals het was. Zoals het hoorde en klopte. Ik heb nooit gewild dat ze dit moest meemaken en ik wil haar ervoor beschermen maar dat lukt gewoon niet helemaal. Ze wordt zo groot, ze begrijpt zo veel dingen en zo veel dingen ook niet. Vraag me echt af of onze band ooit weer zo wordt als het was. M
ensen zeggen van wel. Dat zij op een leeftijd is waar alles nog mogelijk is, dat ze goed opgevangen wordt en dat we genoeg fijn samen doen om haar dat vertrouwen te geven. Dat onze band sterk genoeg is, dat we zo duidelijk bij elkaar horen en dat dat nu ook nog zo is. Dat ze dat zo zien. Ik vraag het me af. Mijn schuldgevoel komt natuurlijk niet nergens vandaan. Als ik al zoveel twijfels heb over onze band, over vertrouwen dat het wel weer goedkomt tussen ons, waar moet zij dat dan vandaan halen? Dat ik die gevoelens heb vind ik echt heel erg verwarrend en ik denk dat het me wakker houdt. Ze ligt veilig in haar warme bedje te slapen en ik wil haar zo graag zo warm houden maar ik weet gewoon echt vaak niet hoe.
Ik twijfel steeds weer zo aan mezelf als moeder. Aan mijn relatie met Jolie. Het gaat nog steeds niet zo lekker hier en ik ben zo bang dat alles zo stuk gaat tussen haar en mij. Ik hou ontzettend veel van haar maar met alleen houden van kom je natuurlijk nergens. Ik vraag me af of ik wel de juiste keuzes gemaakt heb. Of ze wel beschermd genoeg is thuis. Veilig genoeg. Ik vind het moeilijk om een beroep te moeten doen op een paar van haar echte eigenschappen, meegaand, sociaal, warm. Moeilijk om haar weer ergens te laten logeren en moeilijk uit te leggen ook aan de mensen waar ze logeert wat ik nu eigenlijk van hen verwacht. Moeilijk om haar te vragen soms om wat rustiger te doen. Moeilijk om haar op die manier te benaderen. Terwijl het voor haar misschien niet zo veel uitmaakt. Zolang ik maar duidelijk ben.
Als ik nou maar eens kon zeggen, over een week of twee dan is het weer anders, dan kan het weer fijner. Dan is het hier weer warm. Maar dat kan ik niet, over een week of twee is dat zeker nog niet. Maar wanneer wel. Het duurt allemaal zo lang. En als we elkaar dan weer zo zien. Is er dan niet veel te veel gebeurd en veranderd om weer zo te worden samen, zoals het was. Zoals het hoorde en klopte. Ik heb nooit gewild dat ze dit moest meemaken en ik wil haar ervoor beschermen maar dat lukt gewoon niet helemaal. Ze wordt zo groot, ze begrijpt zo veel dingen en zo veel dingen ook niet. Vraag me echt af of onze band ooit weer zo wordt als het was. M
ensen zeggen van wel. Dat zij op een leeftijd is waar alles nog mogelijk is, dat ze goed opgevangen wordt en dat we genoeg fijn samen doen om haar dat vertrouwen te geven. Dat onze band sterk genoeg is, dat we zo duidelijk bij elkaar horen en dat dat nu ook nog zo is. Dat ze dat zo zien. Ik vraag het me af. Mijn schuldgevoel komt natuurlijk niet nergens vandaan. Als ik al zoveel twijfels heb over onze band, over vertrouwen dat het wel weer goedkomt tussen ons, waar moet zij dat dan vandaan halen? Dat ik die gevoelens heb vind ik echt heel erg verwarrend en ik denk dat het me wakker houdt. Ze ligt veilig in haar warme bedje te slapen en ik wil haar zo graag zo warm houden maar ik weet gewoon echt vaak niet hoe.
Luchtbelletje, wat moeilijk allemaal die gevoelens... Ik heb er geen ervaring in, dus ik kan je alleen vertellen op je gevoel af te gaan. Wanneer je samen met haar bent, je gevoel volgen én luisteren naar je verstand. 't Is best moeilijk maar iedereen kan het, want elke vrouw is een geboren moeder. Kijk goed naar wat voor signalen zij uitzendt, ze zijn misschien niet meer zo duidelijk als vroeger. Maar ze wil vast nog wel vastgehouden worden. Jij hebt haar en zij heeft jou.
Sterkte
Sterkte
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Mama, waar heb jij het geluk gelaten?
Ik had het hier neergelegd
en nou is het weg!
Je zult het wel ergens hebben laten
slingeren of het is gestolen of
misschien per ongeluk weggegooid.
Wie zou mijn geluk willen stelen?
Wie niet?
Ted van Lieshout
Misschien is het voor haar wel zo simpel als dit. Wel voelbaar weg nu, dat geluk van jullie. Maar simpel ook weer terug, straks. Misschien kent ze je en denkt ze inderdaad dat jij het gewoon ergens liet slingeren. In gedachten.
Zij vertrouwt er wel op dat jullie het straks ergens vinden, in een hoekje, een plant of erachter. Ze zal het direct herkennen en het benoemen. Ik denk dat echt.
Ik had het hier neergelegd
en nou is het weg!
Je zult het wel ergens hebben laten
slingeren of het is gestolen of
misschien per ongeluk weggegooid.
Wie zou mijn geluk willen stelen?
Wie niet?
Ted van Lieshout
Misschien is het voor haar wel zo simpel als dit. Wel voelbaar weg nu, dat geluk van jullie. Maar simpel ook weer terug, straks. Misschien kent ze je en denkt ze inderdaad dat jij het gewoon ergens liet slingeren. In gedachten.
Zij vertrouwt er wel op dat jullie het straks ergens vinden, in een hoekje, een plant of erachter. Ze zal het direct herkennen en het benoemen. Ik denk dat echt.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
LB en sugar, wat een mooi gedicht heb je gevonden. Tranen lopen weer eens over mijn gezicht.
Mij valt het op dat mijn relatie met Fleur verandert is, sinds Maud is bij ons. Ze trekt veel meer naar F. toe. En dat is ergens ook wel logisch, maar toch mis ik d'r. Ik doe dan nu ook veel meer mijn best om haar de aandacht te geven die ze ook van mij verdiend. Het is alleen zo af en toe een beetje moeilijk. Zeker als ik moe ben en Maud van slag is, dan zijn de eerste woorden die in me opkomen: ga maar naar papa. Terwijl ze dan juist voor mij heeft gekozen. En dan stuur ik ze weg. Dat wil ik niet, maar ik wil ook dat het gezellig is en als ik mijn geduld met d'r verlies is het voor haar ook niet leuk. Pff, de gulde middenweg zoeken. Het gaat goed komen, dat weet ik.
Mij valt het op dat mijn relatie met Fleur verandert is, sinds Maud is bij ons. Ze trekt veel meer naar F. toe. En dat is ergens ook wel logisch, maar toch mis ik d'r. Ik doe dan nu ook veel meer mijn best om haar de aandacht te geven die ze ook van mij verdiend. Het is alleen zo af en toe een beetje moeilijk. Zeker als ik moe ben en Maud van slag is, dan zijn de eerste woorden die in me opkomen: ga maar naar papa. Terwijl ze dan juist voor mij heeft gekozen. En dan stuur ik ze weg. Dat wil ik niet, maar ik wil ook dat het gezellig is en als ik mijn geduld met d'r verlies is het voor haar ook niet leuk. Pff, de gulde middenweg zoeken. Het gaat goed komen, dat weet ik.
Luchtbel, schuldgevoel is vaak nergens op gebaseerd, illusies zijn het! Jolie heeft die gevoelens écht nog niet. Die ziet gewoon haar mama, die van haar houdt, hoe dan ook!quote:Op woensdag 24 januari 2007 02:36 schreef Luchtbel het volgende:
Mijn schuldgevoel komt natuurlijk niet nergens vandaan. Als ik al zoveel twijfels heb over onze band, over vertrouwen dat het wel weer goedkomt tussen ons, waar moet zij dat dan vandaan halen? Dat ik die gevoelens heb vind ik echt heel erg verwarrend en ik denk dat het me wakker houdt. Ze ligt veilig in haar warme bedje te slapen en ik wil haar zo graag zo warm houden maar ik weet gewoon echt vaak niet hoe.
Luchtbel
PV, doe je rustig aan??
PV, doe je rustig aan??
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Pv, idd rustig aan doen hoor...
Chaca, het lijkt me ook vreselijk moeilijk om je aandacht te verdelen.
Maud die meer verzorging vereist en Fleur die de aandacht wil hebben, succes om die balans te vinden, die je ongetwijfeld gaat vinden. Daar twijfel ik niet aan!
Luchtbel, meid ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik kan je gevoel wel hele goed voorstellen, maar ik denk ook dat Jolie echt wel voelt hoe veel je van haar houdt.
Alleen de manier waarop je het beschrijft, of hoe je haar soms beschrijft zoiets kun je alleen als je heel veel liefde hebt voor iemand en dat moet je dan ook uitstralen.
Chaca, het lijkt me ook vreselijk moeilijk om je aandacht te verdelen.
Maud die meer verzorging vereist en Fleur die de aandacht wil hebben, succes om die balans te vinden, die je ongetwijfeld gaat vinden. Daar twijfel ik niet aan!
Luchtbel, meid ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik kan je gevoel wel hele goed voorstellen, maar ik denk ook dat Jolie echt wel voelt hoe veel je van haar houdt.
Alleen de manier waarop je het beschrijft, of hoe je haar soms beschrijft zoiets kun je alleen als je heel veel liefde hebt voor iemand en dat moet je dan ook uitstralen.
Githa, ik had nog niet op jouw antwoord gereageerd. Fijn dat je baas zich goed opstelde, werk kan zo bepalend zijn in je leven.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
ik denk dat je je nooit schuldig moet voelen omdat het gewoon niet gaat, ik ken je hele geschiedenis niet luchtbel, maar ik maak uit je post op dat je er mee bezig bent en het ook graag anders wilt.
Neem je tijd, wees eerlijk en open voor zover dat kan qua leeftijd, ik heb zelf een hele moeilijke periode gehad een paar jaar geleden toen ik alleen was met mijn dochter, ze heeft daar toen ook genoeg van meegekregen, maar met een beetje geluk heb ik door er mee aan de slag te gaan en eerlijk te blijven haar een boodschap mee gegeven voor later, namelijk dat je gevoelens er mogen zijn, dat je daar aan mag werken en dat je niet altijd vrolijk en blij hoeft te doen als je je niet zo voelt.
dat wilde ik toch even zeggen
Neem je tijd, wees eerlijk en open voor zover dat kan qua leeftijd, ik heb zelf een hele moeilijke periode gehad een paar jaar geleden toen ik alleen was met mijn dochter, ze heeft daar toen ook genoeg van meegekregen, maar met een beetje geluk heb ik door er mee aan de slag te gaan en eerlijk te blijven haar een boodschap mee gegeven voor later, namelijk dat je gevoelens er mogen zijn, dat je daar aan mag werken en dat je niet altijd vrolijk en blij hoeft te doen als je je niet zo voelt.
dat wilde ik toch even zeggen
Lieve Luchtbel
Als jij ineens bij mij op msn verschijnt, met de vraag "gaat het wel met je" Dan ben ik "blij"
Hoe jij me een aantal aanvonden achterelkaar geholpen hebt, met een stukje tekst, wat ik voor wilde lezen op de begrafenis bij Thijs.
Keer op keer sta je onverwacht weer met een kaartje in de brievenbus, even hallo op msn, gewoon zomaar ineens.
Telkens lees ik dan jou warme woorden, woorden die soms de tranen laten rollen.
Je reageerd niet raar als ik weer eens mijn hart lucht bij je, omdat ik het even veel te moeilijk heb.
Als die eigenschappen, maken jou tot Luchtbel, ik vind het knap dat je dat kunt, zeker nu je met jezelf ook in de knoop zit,
En ergens begrjip ik het ook wel, want je hoeft heel even niet bij je eigen dingen bezig te houden, even een ander helpen, even geen eigen "ellende"
Ik deed en doe soms nog precies het zelfde.
Als ik je hoor praten en zie schrijven over Jolie dan lees ik daar een heleboel liefde, een heleboel geluk.
Dat het nu al even voor jou niet lekker loopt, dat je jolie regelmatig even naar anderen brengt omdat je het even nodig hebt,
Lijken mij alleen maar "goed"
Je stelt op die mannier bepaalde grenzen voor jezelf, omdat ik even die rust nodig heb, omdat ik even teveel aan mijn hoofd heb, om even die lieve mama van Jolie te zijn.
Daarna haal je haar weer op, en probeer je toch een mama te zijn, je doet leuke dingen met haar, knutseld prachtige kerstbomen.
Jolie voelt die liefde ook, en ziet op haar mannier daar ergens haar geluk met jou in.
Op een dag kun jij Jolie uitleggen, waarom je afentoe zo was, waarom, en zal ze het begrijpen
Lieve Luchtbel je bent niet alleen een lieve meid om tegen aan te kletsen, om je hart bij uit te storten, je bent ook een ontzettend lieve mama, de mama van Jolie, dat meisje wat stralend op de foto's staat
Als jij ineens bij mij op msn verschijnt, met de vraag "gaat het wel met je" Dan ben ik "blij"
Hoe jij me een aantal aanvonden achterelkaar geholpen hebt, met een stukje tekst, wat ik voor wilde lezen op de begrafenis bij Thijs.
Keer op keer sta je onverwacht weer met een kaartje in de brievenbus, even hallo op msn, gewoon zomaar ineens.
Telkens lees ik dan jou warme woorden, woorden die soms de tranen laten rollen.
Je reageerd niet raar als ik weer eens mijn hart lucht bij je, omdat ik het even veel te moeilijk heb.
Als die eigenschappen, maken jou tot Luchtbel, ik vind het knap dat je dat kunt, zeker nu je met jezelf ook in de knoop zit,
En ergens begrjip ik het ook wel, want je hoeft heel even niet bij je eigen dingen bezig te houden, even een ander helpen, even geen eigen "ellende"
Ik deed en doe soms nog precies het zelfde.
Als ik je hoor praten en zie schrijven over Jolie dan lees ik daar een heleboel liefde, een heleboel geluk.
Dat het nu al even voor jou niet lekker loopt, dat je jolie regelmatig even naar anderen brengt omdat je het even nodig hebt,
Lijken mij alleen maar "goed"
Je stelt op die mannier bepaalde grenzen voor jezelf, omdat ik even die rust nodig heb, omdat ik even teveel aan mijn hoofd heb, om even die lieve mama van Jolie te zijn.
Daarna haal je haar weer op, en probeer je toch een mama te zijn, je doet leuke dingen met haar, knutseld prachtige kerstbomen.
Jolie voelt die liefde ook, en ziet op haar mannier daar ergens haar geluk met jou in.
Op een dag kun jij Jolie uitleggen, waarom je afentoe zo was, waarom, en zal ze het begrijpen
Lieve Luchtbel je bent niet alleen een lieve meid om tegen aan te kletsen, om je hart bij uit te storten, je bent ook een ontzettend lieve mama, de mama van Jolie, dat meisje wat stralend op de foto's staat
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Nou in dit geval wel.quote:Op woensdag 24 januari 2007 11:38 schreef PM-girl het volgende:
Githa, ik had nog niet op jouw antwoord gereageerd. Fijn dat je baas zich goed opstelde, werk kan zo bepalend zijn in je leven.
Heel eerlijk zou ik in deze periode van mijn leven liever thuis blijven bij Jordy, want ik heb gewoon heel veel moeite om steeds hulp of een speciale behandeling op mijn werk te vragen.
Door alles zit ik dan niet lekker inmijn vel en dat heeft dan weer effect op mijn werk, waardoor ik er weer nog meer last van krijg, echt een cirkeltje dus.
Ik doe echt mijn best me minder druk te maken over wat mensen van me vinden, wat verantwoordelijkheids gevoel los te laten en ook om me wat minder zorgen te maken over alles en de situatie te nemen zoals hij is, stukje acceptatie dus.
Maar dat gaat niet zo makkelijk als het klinkt.
Je raad het al, daar kan ik me dan ook weer druk over maken waarom kan ik dat niet gewoon.
waarom kan ik dat niet gewoon.Ik ben echt onverbeterlijk soms, maar goed nú denk ik en nu is dan ook echt vandaag, deze week ik ben wie ik ben en laat het maar lopen zoals het loopt, meer kan ik niet doen.
Ik wil soms altijd te graag overal goed in zijn en ook nog leuk an aardig gevonden worden en vooral nergens een probleem vormen dat is gewoon onwerkelijk en niet mogelijk, wederom acceptatie dus.
Bar wil je alsjeblieft nooit meer zoiets zeggen, ik denk dat iedereen die dat had kunnen doen dat op dat moment voor jou zou hebben gedaan. Dat meen ik echt En ook dat andere, even een ander helpen om niet met eigen dingen bezig te zijn. Dat gaat nu gewoon helemaal niet op. Zo werkt het nu niet. Deed dat het maar dan wist ik wel waar ik mee zou beginnen.
Rationeel begrijp ik ook wel, dat ze nog maar zo klein is dat het misschien echt te verwaarlozen is, dat ze er alleen maar van zal leren, misschien. Gevoelsmatig werkt het alleen niet zo. Ik mis haar zo ontzettend in mijn gevoel, dat ik me het gewoon niet voor kan stellen dat ze zomaar van dit weinig mee zal krijgen. Aangezien ik ook lijfelijk anders overkom als eerst, dat speelt denk ik ook mee. Zij gaat er nog steeds gewoon vanuit dat ik alles kan. Ik kan door dit gedoe vaak de rits van haar jasje niet goed gebruiken. Zij krijgt hem vaak ook nog niet en dan zegt ze weer 'dat kan jij toch wel, jij bent toch mama'
Ja ik ben dat wel maar inmiddels sta ik zo ver weg van die kant van mezelf dat ik zo onhandig ben geworden dat ik moeite heb om rustig haar jasje los te maken. Dat ik steeds op m'n gedrag moet letten, ben ik wel kalm en zacht en open genoeg. Ik ben namelijk niet boos op haar maar op hele andere dingen. Dat hoeft ze allemaal niet te weten. Het zou fijn zijn als ik weer met haar aan tafel zou zitten en zij een tekening maakt en ik een boek lees ofzo. Zulke simpele dingen, gewoon weer even. Misschien gaat het beter als ik dadelijk weer kan werken. Dat er weer wat meer scheiding zit tussen en weer beter weet hoe ik met andere dingen om kan gaan en op de momenten dat er tijd voor is aan mezelf werken. Ik hoop daar maar weer op en ik hoop op snel.
Morgen is ze precies 2,5 jaar oud. Toen ze 1,5 jaar oud werd, vorig jaar dus, kochten we haar eerste schoentjes en at ze taart bij de Hema. Het liefst doe ik dat morgen weer. Maar waarschijnlijk kan ik dat gewoon niet nu. Het zou waarschijnlijk ook niet goed zijn, het is beter dat we weer normaal thuis zijn. Kalm en rustig en dan pas leuke dingen. Maar het zou zo fijn zijn om haar te verwennen. Om haar weer te zien lachen en dat het gewoon goed is.
Sugar ik hoop dat het zo gaat, dat het zo werkt. Dat ze hier gewoon doorheen gaat. En blijft wie ze is en dat het dan weer goed wordt.
Rationeel begrijp ik ook wel, dat ze nog maar zo klein is dat het misschien echt te verwaarlozen is, dat ze er alleen maar van zal leren, misschien. Gevoelsmatig werkt het alleen niet zo. Ik mis haar zo ontzettend in mijn gevoel, dat ik me het gewoon niet voor kan stellen dat ze zomaar van dit weinig mee zal krijgen. Aangezien ik ook lijfelijk anders overkom als eerst, dat speelt denk ik ook mee. Zij gaat er nog steeds gewoon vanuit dat ik alles kan. Ik kan door dit gedoe vaak de rits van haar jasje niet goed gebruiken. Zij krijgt hem vaak ook nog niet en dan zegt ze weer 'dat kan jij toch wel, jij bent toch mama'
Ja ik ben dat wel maar inmiddels sta ik zo ver weg van die kant van mezelf dat ik zo onhandig ben geworden dat ik moeite heb om rustig haar jasje los te maken. Dat ik steeds op m'n gedrag moet letten, ben ik wel kalm en zacht en open genoeg. Ik ben namelijk niet boos op haar maar op hele andere dingen. Dat hoeft ze allemaal niet te weten. Het zou fijn zijn als ik weer met haar aan tafel zou zitten en zij een tekening maakt en ik een boek lees ofzo. Zulke simpele dingen, gewoon weer even. Misschien gaat het beter als ik dadelijk weer kan werken. Dat er weer wat meer scheiding zit tussen en weer beter weet hoe ik met andere dingen om kan gaan en op de momenten dat er tijd voor is aan mezelf werken. Ik hoop daar maar weer op en ik hoop op snel.
Morgen is ze precies 2,5 jaar oud. Toen ze 1,5 jaar oud werd, vorig jaar dus, kochten we haar eerste schoentjes en at ze taart bij de Hema. Het liefst doe ik dat morgen weer. Maar waarschijnlijk kan ik dat gewoon niet nu. Het zou waarschijnlijk ook niet goed zijn, het is beter dat we weer normaal thuis zijn. Kalm en rustig en dan pas leuke dingen. Maar het zou zo fijn zijn om haar te verwennen. Om haar weer te zien lachen en dat het gewoon goed is.
Sugar ik hoop dat het zo gaat, dat het zo werkt. Dat ze hier gewoon doorheen gaat. En blijft wie ze is en dat het dan weer goed wordt.
ik hoop dat het zo gaat, dat het zo werkt. Dat ze hier gewoon doorheen gaat. En blijft wie ze is en dat het dan weer goed wordt.
Ik denk altijd, als je werk lekker gaat, ben je ook gelukkiger in je leven, en is er iets niet in de haak met je werk, om wat voor een reden dan ook, dan beïnvloedt dat je gevoel en leven ook.quote:
"Moet" je werken? Ik worstel zelf ook met die vraag, al is het natuurlijk om andere redenen.quote:Heel eerlijk zou ik in deze periode van mijn leven liever thuis blijven bij Jordy, want ik heb gewoon heel veel moeite om steeds hulp of een speciale behandeling op mijn werk te vragen.
Door alles zit ik dan niet lekker inmijn vel en dat heeft dan weer effect op mijn werk, waardoor ik er weer nog meer last van krijg, echt een cirkeltje dus.
Herkenbaar! Zo blijf je telkens nieuwe dingen bedenken die je weer zorgen op kunnen leveren! En dan is het wel fijn dat je baas zo reageerde. Krijg je ook iets terug van je directe collega's?quote:Ik doe echt mijn best me minder druk te maken over wat mensen van me vinden, wat verantwoordelijkheids gevoel los te laten en ook om me wat minder zorgen te maken over alles en de situatie te nemen zoals hij is, stukje acceptatie dus.
Maar dat gaat niet zo makkelijk als het klinkt.
Je raad het al, daar kan ik me dan ook weer druk over maken waarom kan ik dat niet gewoon.
Inderdaad!quote:Ik ben echt onverbeterlijk soms, maar goed nú denk ik en nu is dan ook echt vandaag, deze week ik ben wie ik ben en laat het maar lopen zoals het loopt, meer kan ik niet doen.
En ook een beetje vrouw-eigen denk ik!quote:Ik wil soms altijd te graag overal goed in zijn en ook nog leuk an aardig gevonden worden en vooral nergens een probleem vormen dat is gewoon onwerkelijk en niet mogelijk, wederom acceptatie dus.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Pm, ik moet wel werken ja
Nouja, moeten. We zouden anders ons huis moeten verkopen en een huurhuis heb je niet 1,2,3 als je niet staat ingeschreven dus eigenlijk moet ik wel
Collega's zijn echt heel lief! die staan me overal in bij en helpen waar ze kunnen!
Hoe gaat het nu met jou op het werk enzo?
Nouja, moeten. We zouden anders ons huis moeten verkopen en een huurhuis heb je niet 1,2,3 als je niet staat ingeschreven dus eigenlijk moet ik wel
Collega's zijn echt heel lief! die staan me overal in bij en helpen waar ze kunnen!
Hoe gaat het nu met jou op het werk enzo?
Alle lieve moeders !
Ik zat net naar 'de verloskundigenpraktijk' te kijken. 4 maanden na mijn bevalling, en mên, ben ik er nog niet klaar mee. Het hartje luisteren vond ik al, kweet niet, confronterend ofzo, en toen lag er iemand weeën te hebben. Ik voelde het bijna zelf weer, en in ieder geval hoe ik me toen voelde. Zó ontzéttend máchteloos.
Het is te vroeg om te zeggen, maar eigenlijk wil ik het gewoon bij 1 houden. Dát nooit weer. Het voelt kinderachtig, want zo heftig was het allemaal niet, als ik de verhalen lees. Het voelt egoïstisch, want A. wil misschien nog best nog een kind. En misschien is het voor Eva ook wel leuk, hoewel ik geloof dat een 'enigst' kind het ook prima kan hebben.
Maar deze zwangerschap was voor mijn gevoel al voor A. Ik wist het allemaal niet, of ik het wel wilde, en tijdens de zwangerschap wist ik al zó dat ik er echt geen barst aan vond. De bevalling vond ik nóg kloteriger (excusez le mot, maar zo voelde ik het echt) en alleen Eva maakt het goed. Maar niet zo dat ik dat allemaal nog voor een 2e over heb.
Ik weet, het is véél te vroeg om er besluiten over te nemen want het liefst liet ik nu de boel doorknippen, of nog liever dat A. dat liet doen bij hem - maar da's veel te rigoureus nu maar ik loop er veel mee rond. Het zorgt dat ik er soms nachtmerries van heb. Vannacht nog. De weeën begonnen en ik had nog niet met het ziekenhuis besproken dat ik écht pijnstilling wilde, hoe dan ook. Ik werd spaansbenauwd wakker. verkouden zijn helpt dan ook niet
Bah, waarom moet dat bevallen nu zó. . Ben er nog steeds geschokt van.
Ik zat net naar 'de verloskundigenpraktijk' te kijken. 4 maanden na mijn bevalling, en mên, ben ik er nog niet klaar mee. Het hartje luisteren vond ik al, kweet niet, confronterend ofzo, en toen lag er iemand weeën te hebben. Ik voelde het bijna zelf weer, en in ieder geval hoe ik me toen voelde. Zó ontzéttend máchteloos.
Het is te vroeg om te zeggen, maar eigenlijk wil ik het gewoon bij 1 houden. Dát nooit weer. Het voelt kinderachtig, want zo heftig was het allemaal niet, als ik de verhalen lees. Het voelt egoïstisch, want A. wil misschien nog best nog een kind. En misschien is het voor Eva ook wel leuk, hoewel ik geloof dat een 'enigst' kind het ook prima kan hebben.
Maar deze zwangerschap was voor mijn gevoel al voor A. Ik wist het allemaal niet, of ik het wel wilde, en tijdens de zwangerschap wist ik al zó dat ik er echt geen barst aan vond. De bevalling vond ik nóg kloteriger (excusez le mot, maar zo voelde ik het echt) en alleen Eva maakt het goed. Maar niet zo dat ik dat allemaal nog voor een 2e over heb.
Ik weet, het is véél te vroeg om er besluiten over te nemen want het liefst liet ik nu de boel doorknippen, of nog liever dat A. dat liet doen bij hem - maar da's veel te rigoureus nu maar ik loop er veel mee rond. Het zorgt dat ik er soms nachtmerries van heb. Vannacht nog. De weeën begonnen en ik had nog niet met het ziekenhuis besproken dat ik écht pijnstilling wilde, hoe dan ook. Ik werd spaansbenauwd wakker. verkouden zijn helpt dan ook niet
Bah, waarom moet dat bevallen nu zó. . Ben er nog steeds geschokt van.
